Terra Computerata

γύρευε τώρα που έχει καταχωνιαστεί το βιβλίο των οδηγιών της χιλιοστής συσκευής που είχατε αγοράσει πριν τρία χρόνια. Εμ για αυτό αναβοσβήνουν όλα τα ρολογάκια των βίντεο, dvd, στεροφωνικών. Ε λοιπόν, το διαδίκτυο έχει και εδώ τη λύση www.safemanuals.com, εντοπίζετε τη μάρκα, το μοντέλο και βουαλά το βιβλιαράκι σε ηλεκτρονική μορφή. Για να μην τρέχετε στις σελίδες των κατασκευαστών, που έχουν μία σαδιστική λογική να σας απομακρύνουν από το βιβλιαράκι του πόθου σας. Τους έχει μιλήσει κανείς για τον κανόνα ευχρηστίας των τριών κλικ; Αν σε τρία κλικ δε βρω αυτό που ψάχνω, πέταξε το πουλάκι, πήγε σε άλλο κοτσυφάκι…

Λίγες φορές ένα βιβλίο με έχει ζορίσει τόσο. Απέφευγα να το πιάσω στα χέρια μου, έκανα 15 ημέρες για 250 σελίδες.Ένας άντρας και ο γιος του διασχίζουν ένα ρημαγμένο τοπίο με κατεύθυνση προς τον ωκεανό. Δεν διευκρινίζεται τι έχει προηγηθεί, αποσταθεροποιήθηκε το οικοσύστημα, έπεσαν πυρηνικές βόμβες; ίσως. Ολα είναι καμμένα γύρω τους, η χλωρίδα έχει καεί, τα ζώα έχουν πεθάνει, οι ελάχιστοι άνθρωποι που έχουν επιζήσει έχουν εκβαρβαριστεί: η ανθρωποφαγία είναι κοινός τόπος. Αν κάποιος θέλει να μην ενδώσει στη βία και τον κανιβαλισμό, πρέπει ή να αυτοκτονήσει ή να περιπλανηθεί. Οι δύο ήρωες πορεύονται στην αξιοθρήνητη χώρα με χίλιες προφυλάξεις, εντοπίζοντας ληγμένα τρόφιμα σε ερειπωμένα υπόγεια. Ο πατέρας έχει κρατήσει το περίστροφο για μία δύσκολη στιγμή με δύο σφαίρες στη θαλάμη, στην πορεία διαπαιδαγωγεί το παιδί και δεν παύει να ισχυρίζεται ότι η ακτή είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας.

Το βιβλίο “Ο Δρόμος” είναι το δέκατο μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθυ, κέρδισε το Πούλιτζερ του 2007, είναι εξαιρετικό αλλά πολύ βίαιο. Να το διαβάσετε αλλά δεν σας το συνιστώ για καλοκαίρι. Αν και η ατμόσφαιρά του ταιριάζει με την ατμόσφαιρα της Ελλάδας το καλοκαίρι με τις εθιμικές πυρκαγιές μας. Ο Αύγουστος Κορτώ το έχει μεταφράσει με εξαιρετικό τρόπο , που μοιάζει σα νάχει γραφτεί στα ελληνικά.

Καθώς όλοι επιμένουν φιλανδικά, ας δούμε λίγο τι μας λέει μία σπουδάστρια – ερευνήτρια του ιδρύματος Fulbright, η οποία μελέτησε την ιαπωνική προσέγγιση στο θέμα σχολείο. Οταν πριν χρόνια είχα επισκεφθεί την Ιαπωνία είχα γίνει μάρτυρας μίας ανάλογης σκηνής καθαρισμού του σχολείου. Οι μαθητές μετά το τέλος του προγράμματος, προετοιμάζουν το σχολείο για την επόμενη ημέρα, με την επίβλεψη των καθηγητών τους. Αφού περνούσαν με ηλεκτρική τη μοκέτα ( ω ναι!) μετά με κολλητική ταινία αφαιρούσαν όποιο σκουπιδάκι ήταν λίγο πιο επίμονο. ‘Οσο τους παρατηρούσα, σκεφτόμουν, πως ποτέ δεν το έχω κάνει αυτό στο σπίτι μου. Επιστρέφοντας έπρεπε να υποβάλω αναφορά με προτάσεις βελτίωσης του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Το κεφάλαιο καθαριότητα αποφάσισα να το παραλείψω. Θα ξεσπούσε επανάσταση έτσι και βάζαμε τους μαθητές μας να σκουπίσουν ή να επιμεληθούν τις τουαλέτες. Ειδικά τα αγοράκια. Νες πα;

μερικά πολύ καλά. Όποιος προσεγγίζει το νησί με το πλοίο βλέπει τη βόρεια πλευρά της Σύρου, την Απάνω Μεριά. Οι περισσότεροι τουρίστες βλέποντας αυτό το τοπίο αποφάσιζαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Όμως εκεί ακριβώς διαφυλάσσεται το τελευταίο συριανό τοπίο, έτσι όπως το ονειρεύτηκε ο  Όμηρος, ένα ποιμενικό τοπίο με πεζούλες και ξερολιθιές, ελάχιστους δρόμους και μονοπάτια, με μικρούς οικισμούς, στη Φοινικιά, στο Μύτακα, στο Παπούρι, στο Ρυχωπό, στη Χαλανδριανή, στο Λυγερό και πέρα στο Σα Μιχάλη, και λίγες αγροικίες στην Κυπερούσα και στον Κάμπο που γίνονται μέρος του τοπίου.
Εδώ κατοικούν λιγοστοί μόνο άνθρωποι που συνυπάρχουν για αιώνες αρμονικά με τη φύση, καλλιεργώντας τα άνυδρα χωράφια τους. Άνθρωποι, ζώα και φυτά, πουλιά και έντομα σε μια αδιάσπαστη ενότητα. Εδώ  γεννήθηκε ο πολιτισμός του Αιγαίου. Εδώ θα ανακαλύψετε το προϊστορικό Καστρί, όνομα και πράγμα. Προσέξτε μόνο τα μελίσσια γιατί οι μέλισσες πετούν μεθυσμένες από το ανθισμένο θυμάρι κι αλίμονό σας αν βρεθείτε στο διάδρομο προσγείωσης – απογείωσης. Μιλώ εκ πείρας!
Σηματοδοτημένα μονοπάτια θα σας οδηγήσουν σε όμορφες και πεντακάθαρες παραλίες Βαρβαρούσα, Αετός, Λεία και Γράμματα. Ο όρμος ονομάστηκε Γράμματα γιατί εκεί βρίσκαν καταφύγιο πολλοί καπετανέοι και περιμένοντας να βελτιωθεί ο καιρός χάραζαν στους τεράστιους βράχους της ακτής, δεήσεις και ευχές στους θεούς και αργότερα στο Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους.
Η Απάνω Μεριά έχει κι άλλα, πολλά μυστικά, που σας καλεί να τα ανακαλύψετε, όπως τη Σπηλιά του Φερεκύδη, όπου ο φιλόσοφος μελετούσε την τροπή του ήλιου.

Ισως λοιπόν δεν είναι σοφό, να κρίνουμε πάντα έναν τόπο από την πρώτη εντύπωση. 

Δράττομαι της ευκαιρίας να σας συστήσω κι ένα αξιόλογο δικτυακό τόπο από όπου θα αλιεύσετε πληροφορίες για τη Σύρο: Ψηφιακό Αιγαίο

Δυστυχώς όμως η μυρωδιά του θυμαριού δεν ταξιδεύει στα καλώδια…

Καρόσι παρακαλώ, όχι καρότσι. Στην Ιαπωνία υπάρχει ειδικός όρος, «καρόσι», για τον θάνατο από υπερεργασία. “Η πρώτη περίπτωση θανάτου από «καρόσι» αναφέρθηκε, σύμφωνα με το wikipedia, το 1969, όταν ένας 29χρονος πέθανε από ανακοπή σε ναυτιλιακή εταιρεία που ήταν θυγατρική της μεγαλύτερης ιαπωνικής εφημερίδας. Είναι μετά τα μέσα του ’80, την εποχή της ιαπωνικής «φούσκας» και τον ξαφνικό θάνατο υψηλόβαθμων στελεχών επιχειρήσεων σε πολύ νεαρή ηλικία, χωρίς προηγούμενο ιστορικό ιατρικών επιβαρύνσεων, όταν τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να ασχολούνται επισταμένως με το ζήτημα. Από το 1987 μάλιστα το ιαπωνικό υπουργείο Εργασίας άρχισε να δημοσιεύει στατιστικά δεδομένα για τους θανάτους από «καρόσι», χωρίς, απ’ ό,τι φαίνεται, οι ιαπωνικές κυβερνήσεις να πάρουν ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού κοινωνικού ζητήματος, αφού 20 χρόνια μετά συνεχίζει να απασχολεί τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης”. Ελευθεροτυπία 21/7/2008

Όμως οι έλληνες καθηγητές δε κινδυνεύουν από καρόσι. Για την ακρίβεια, αν ανήκεις στους ευσυνείδητους και μπαίνεις στην τάξη σε μερικά σχολεία σε λοξοκοιτάνε. Θυμάμαι στο περασμένο συνέδριο της Σύρου, Συνέχεια »

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν, αν το Υπουργείο Παιδείας επέτρεπε στους μαθητές του λυκείου απεριόριστο αριθμό απουσιών από τα μαθήματα; Mόνο τότε, με άδειες τις αίθουσες, η ελληνική κοινωνία θα πιστοποιούσε αν και κατά πόσον αυτή η σχολική αυτή βαθμίδα είναι για τους μαθητές άχρηστη, περιττή, χαμένος χρόνος. H λογική και η οργάνωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος έχει καταδικάσει το λύκειο, έχει αναδείξει χρήσιμο και απαραίτητο το ιδιωτικό φροντιστήριο.

Παρατηρούσα όλη τη χρονιά, τι σπατάλη ανθρώπινου χρόνου ήταν αυτή η μάταιη καταγραφή των ημερήσιων απουσιών. Πόσες εργατώρες χαμένες. Οι υπεύθυνοι τμημάτων δεινοπαθούσαν. Αγώνας για να καταγράψουν τους σταυρούς στα βιβλία απουσιών (έλαβον:) , αγώνας για την έγκαιρη αποστολή ενημερωτικών σημειωμάτων, μεταγραφή στους ελέγχους, στις καρτέλες, συνεδριάσεις για το χαρακτηρισμό της φοίτησης.

Στην Ιαπωνία έχουν λύσει το ζήτημα με την αρωγή της τεχνολογίας. Κάθε μαθητής έχει την ταυτότητά του, καθώς περνάει τις πύλες του σχολείου, τη σκανάρει κι αυτομάτως ενημερώνεται το απουσιολόγιο για την ώρα εισόδου και εξόδου. Φυσικά δε νοείται ότι μαθητής θα είναι στο σχολείο και θα κάνει κοπάνα από επιλεγμένες ώρες. Στο δικό μου σχολείο από την άλλη, ένα γέρικο πεύκο ποτέ δεν αφέθηκε στη μοναξιά του, πάντα φιλοξενούσε στη σκιά του μαθητές, είτε καλοκαίρι, είτε χειμώνα. Η ειδεχθής λεπτομέρεια για την Ιαπωνία είναι ότι αυτόματα, με το σκανάρισμα της ταυτότητας, έφευγε ενημερωτικό e-mail / sms στους γονείς για την ώρα άφιξης και αναχώρησης του τέκνου τους. Σκέφτηκα μία μεταφορά στην ελληνική πραγματικότητα. Κάθε πρωί θα περνούσε ένας μαθητής με 20 ταυτότητες το σκάνερ. Μήπως άλλωστε δεν γινόταν το ίδιο σε μερικά γνωστά και μη εξαιρετέα υπουργεία, ως πριν λίγο καιρό;

Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου πως ο διευθυντής δίνει το στίγμα στο σχολείο. Δημιουργεί παράδοση. Τα σπουδαία δημόσια και ιδιωτικά σχολεία έχουν ένα δυναμικό διευθυντή, που εμπνέει, βάζει στόχους, προστατεύει, ελέγχει. Είναι έτσι ο μέσος διευθυντής του ελληνικού σχολείου; Πόσο αυτός ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας;

Μία έρευνα του Κέντρου Εκπαιδευτικής Ερευνας (ΚΕΕ) (γιατί άραγε δε δημοσιεύονται online;) καταδεικνύει ότι ο διευθυντής του ελληνικού σχολείου είναι και αυτός μια… κόπια του γνώριμού μας «προϊστάμενου» στο Δημόσιο. «Δεν έχει αλλάξει, άλλωστε, τίποτε από τη δεκαετία του ?70. Η θέση του διευθυντή είναι το ?παράσημο? για την κομματική πειθαρχία… Οι διευθυντές απλώς διεκπεραιώνουν τη χαρτούρα που απαιτεί η υπηρεσία, είναι μέτριες προσωπικότητες και χωρίς έμπνευση.

Προσωπικά απορώ, πως βρίσκονται ακόμα άνθρωποι που να θέλουν κιόλας, να αναλάβουν μια τέτοια θέση, καθώς παρατηρώ, ότι το έργο τους έχει επιβαρυνθεί την τελευταία δεκαετία. Αν είναι μόνο το επιμίσθιο, συνεχίζω να απορώ.  Μία τέτοια μέτρια προσωπικότητα λοιπόν, μαθαίνω ότι επέμενε να συνοδεύσει εκδρομή του σχολείου μόνο σε συγκεκριμένο τόπο και φρόντισε να ρέει άφθονο το αλκοόλ κατά την εκπαιδευτική επίσκεψη στα γνωστά ευαγή ιδρύματα διασκέδασης. Αν έχουμε τέτοια στελέχη… Ευτυχώς στις περιοδείες μου ανά την Ελλάδα (βλέπε φιλολογικές ημερίδες) διαπίστωσα, πως πάντα βρίσκεται ένας φιλότιμος άνθρωπος, είτε από τη θέση του διευθυντή είτε από του υποδιευθυντή και σώζει καταστάσεις. Στον πατριωτισμό των Ελλήνων, λοιπόν!

Ο έτερος Δάσκαλος (με το Δ κεφαλαίο) προβληματίζεται γιατί τα γνωστά συγκεκριμένα προβλήματα της Παιδείας δεν φθάνουν ποτέ σε λύση: “όλοι μιλούν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις για μια ριζική ουσιαστική αλλαγή τού περιεχομένου των σπουδών. Για ένα άλλο σχολείο, που θα ετοιμάζει τον μαθητή με γνώσεις που θα συνιστούν γνώση και με μια γενικότερη καλλιέργεια που θα τον βοηθήσει κι αυτόν και την κοινωνία γενικότερα σε μια άλλη ποιότητα ζωής. Ενα περιεχόμενο σπουδών κι έναν τρόπο διδασκαλίας με μεγάλη συμμετοχή τού μαθητή που θα δημιουργήσει ευαίσθητους και υπεύθυνους πολίτες.  
Λέμε λ.χ. ότι σχολείο που δεν διαμορφώνει ένα «σχολικό κλίμα», μία αίσθηση Κοινότητας, όπου ο μαθητής μπορεί να μείνει περισσότερο για να μιλήσει με τους δασκάλους του, για να δουλέψει σε μια Βιβλιοθήκη ή σε μια αίθουσα Πληροφορικής ή και για να παίξει με τους συμμαθητές του, ένα τέτοιο Σχολείο είναι «σχολείο-πέρασμα»! Τι κάνει η Πολιτεία, τι κάνουμε οι γονείς, τι κάνουν οι δάσκαλοι, τι κάνει η κοινωνία, ώστε να δημιουργηθεί αυτού τού είδους το σχολείο; ”

Άρθρο του Γ. Μπαμπινιώτη στο Βήμα της Κυριακής 20/7/2008

Ο καθηγητής Γιώργης Γιατρομανωλάκης, πάντα καίριος, αναρωτιέται:”Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η Παιδεία μας είναι σαν να κάνει το καθιερωμένο τσεκάπ. Καθώς βγαίνουν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων οι βαθμολογικές επιδόσεις των μαθητών ανά κατεύθυνση και μάθημα δείχνουν τις τιμές, δηλ. τα ποσοστά επιτυχίας και αποτυχίας των υποψηφίων, και φανερώνουν τη σοβούσα κατάσταση. Προφανώς άλλο πράγμα είναι οι τιμές του σακχάρου ή του ουρικού οξέος και άλλο οι βάσεις στη Βιολογία λ.χ. ή στα Λατινικά, όμως οι αριθμοί και στη μία περίπτωση και στην άλλη κάτι δείχνουν. Μας προειδοποιούν για κάτι αφύσικο ή μας καθησυχάζουν, πάντα στο μέτρο του δυνατού. Ωστόσο ανάμεσα στις ιατρικές εξετάσεις και στο τσεκάπ των πανελλαδικών υπάρχει μια μεγάλη και ενδιαφέρουσα διαφορά: οι ιατρικοί δείκτες δεν μπορούν να είναι ταυτόχρονα υψηλοί και χαμηλοί, καλοί και συνάμα κακοί. Ισως στην περίπτωση της «κακής» ή «καλής» χοληστερίνης τα πράγματα να αλλάζουν. Ομως στις πανελλαδικές οι δείκτες είναι κυριολεκτικά αλλοπρόσαλλοι. Αφύσικοι και όμως αληθινοί.

Πέρυσι το ποσοστό των μαθητών που δεν κατάφεραν να πιάσουν σε όλα τα μαθήματα τη βάση 10 ήταν 34,07%, φέτος ανέβηκε στο 35,86%. Πρόκειται για γενικό ποσοστό, αφού, π.χ., οι υποψήφιοι της τεχνολογικής κατεύθυνσης έμειναν κάτω από τη βάση σε ποσοστό 41,73%! Εν πάση περιπτώσει. Αυτός ο δείκτης δηλώνει απλά πως φέτος πήγαμε χειρότερα από πέρυσι. Το ξέραμε αλλά μας το επιβεβαίωσαν και οι αριθμοί”.

Η συνέχεια: Το μηδέν και το άριστα  Βήμα της Κυριακής 20/7/2008

και καταλήγει: “Γιατί δεν βγαίνει κάποιος υπεύθυνος να μας αναλύσει τους τρελούς δείκτες των πανελλαδικών; Ομως άδικα περιμένουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να βγει αυτός ο κάποιος, επειδή, αν διαθέτει στοιχειώδη τιμιότητα, θα πρέπει να παραδεχθεί ότι η Παιδεία χρόνια τώρα είναι πλασματική. Τίποτε! Φούσκα χρηματιστηρίου! Παιδεία που βολεύεται και πορεύεται με παντός είδους αναβολικά. Τα μαθήματα, στο σχολείο και στο φροντιστήριο, με αναβολικά. Οι εξετάσεις, εισαγωγικές και μη, με αναβολικά. Η ντροπή της εθνικής ομάδας Αρσης Βαρών τίποτε δεν είναι μπροστά στην καθημερινή ντροπή της Παιδείας μας. Ολα είναι δήθεν και πλαστά. Και το Αριστα και το Μηδέν πλαστά είναι. Ομως οι καταστροφικές συνέπειες αυτών των εξετάσεων για τα παιδιά και την Παιδεία μας, για τη ζωή μας δηλαδή, είναι, δυστυχώς, πέρα για πέρα υπαρκτές”.

κατόπιν παλλαϊκής απαίτησης του φιλοθεάμονος κοινού, δημοσιεύουμε ένα δικτυακό τόπο που φροντίζει, ώστε το ντεμπούτο σας στις πλαζ να είναι άψογο. Θα μπορείτε να δείτε,  πώς θα μοιάζετε, σε περίπτωση που αποφασίσετε να υποβληθείτε σε κάποια αισθητική επέμβαση.  Γνωρίζουμε την πίεση που εξασκείται από την κοινωνία να είστε άψογοι εμφανισιακά. Μέσα σε όλα έχουμε και το google να μας φωτογραφίζει ανά πάσα στιγμή. Ανεβάζετε μία φωτογραφία σας και μπορείτε να δείτε το εικονικό αποτέλεσμα μιας επέμβασης. (ε μην πάρετε και κατά γράμμα το αποτέλεσμα…)

http://liftmagic.com/

Σε μια εποχή που η ομορφιά λειτουργεί ως «εισιτήριο» για την επιτυχία , το διαδίκτυο δεν θα μπορούσε παρά να τεθεί στην υπηρεσία τους?

Ο καθηγητής της ιατρικής κ. Χαράλαμπος Μουτσόπουλος περιγράφει καταστάσεις στο ελληνικό Πανεπιστήμιο: “Κάποιοι καθηγητές, διευθυντές εργαστηρίων ή κλινικών προσελκύουν στο εργαστήριό τους υψηλού διαμετρήματος επιστήμονες, με διάθεση να παράξουν και να μεταδώσουν νέα γνώση. Οι επισκέπτες-επιστήμονες φέρνουν μαζί τους χρηματοδοτήσεις, όργανα και τεχνογνωσία. Δεν χρειάζονται τίποτα από το πανεπιστήμιο, εκτός από τη φιλοξενία του, για να επιτελέσουν το επιστημονικό τους έργο. Δυστυχώς, συχνά συναντούν την ελληνική μικροπρέπεια. Η μετριότητα ανθεί στο μέτρο που δεν συγκρίνεται το μέγεθός της με την αριστεία. Οταν αυτό συμβαίνει η μετριότητα αποκαλύπτεται, γι? αυτό οι μέτριοι απεχθάνονται οποιαδήποτε πρωτοβουλία ανεβάζει τον πήχυ.

Ο διευθυντής ενός εργαστηρίου προσέλκυσε στο εργαστήριό του έναν επιστήμονα με απαράμιλλα επιστημονικά προσόντα. Ο διακεκριμένος επισκέπτης-καθηγητής προσέλαβε από τις χρηματοδοτήσεις του νέους επιστήμονες που νυχθημερόν πασχίζουν για την παραγωγή νέας γνώσης. Η παρουσία, όμως, του διεθνούς φήμης καθηγητή ενόχλησε κάποιους συναδέλφους. Γιατί νομίζετε; Διότι ενοχλεί την επιστημονική τους απραξία. Κάποιος, λοιπόν, προέβη στην εξής απίστευτη καταγγελία: ζήτησε να του γνωστοποιήσει το πανεπιστήμιο ποια είναι η εργασιακή σχέση του διάσημου καθηγητή με το εργαστήριο που τον φιλοξενούσε. Ζήτησε, επίσης, να του εξηγήσουν γιατί ο διάσημος καθηγητής χρησιμοποιούσε τον τίτλο του «καθηγητή». Τίτλο που, φυσικά, ο διακεκριμένος φιλοξενούμενος δεν κατασκεύασε, ούτε του δωρίθηκε, αλλά τον κατέκτησε επάξια στην Αμερική, την Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο για το πρωτοποριακό, ερευνητικό του έργο.

Αναρωτιέται, λοιπόν, κάθε εχέφρων άνθρωπος: Πώς είναι δυνατόν να προωθηθεί η επιστήμη στη χώρα μας, όταν ερευνητές με διεθνή αναγνώριση που διατίθενται να υπηρετήσουν εθελοντικά το πανεπιστήμιό μας αντιμετωπίζονται από συναδέλφους τους με αυτόν το μικροπρεπή τρόπο;

Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει…

Ο φθόνος της αριστείας Καθημερινή 20/7/2008

Ο Χρήστος Παπαδημητρίου, καθηγητής πληροφορικής στο Berkeley, σχολιάζει τα του εκπαιδευτικού μας συστήματος: “Και βέβαια και η κατάσταση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Και οι εισαγωγικές εξετάσεις, που και αυτές εστιάζουν στην παπαγαλία και εξετάσιμη γνώση, αντί για τη ζωντάνια και τη δημιουργικότητα. Και τέλος, φταίει η κοινωνία που εξακολουθεί, εν έτει 2008, να βλέπει τα πανεπιστήμια ως κέντρα πιστοποίησης για δουλειές στον δημόσιο τομέα, αντί ως κέντρα παραγωγής γνώσης και ουσιαστικών εφοδίων για ζωή σε μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία”.

Σχόλιο στην Καθημερινή 20/7/2008