Αρχείο για 30 Ιουλίου, 2008

tafos.jpgΤο 2000, το καλοκαίρι ο πατέρας μου αποφάσισε να αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο. Βρισκόμασταν σε διακοπές στη Σύρο κι αποφασίσαμε με τη μητέρα μου ότι θα ταλαιπωρούσαμε το νεκρό, αν αρχίζαμε διαδικασίες μεταφοράς του στην Αθήνα. Έτσι κανονίσαμε να ενταφιαστεί στην Ερμούπολη. Προκειμένου να μην έχω πάλι την εμπειρία μίας ανακομιδής, αγόρασα τον τάφο. Πρόκειται, όπως ελπίζω να μη γνωρίσετε ποτέ, για ειδεχθή διαδικασία. Τότε δεν το ήξερα, αλλά αγόραζα ένα μνημείο. Στη μελέτη των Π. Γαβαλά και Ε. Γαρέζου: “Τα γλυπτά μνημεία του κοιμητηρίου Αγ. Γεωργίου” βρήκα όλα τα στοιχεία του προκατόχου και τη λεπτομερή περιγραφή: “τις τέσσερεις πλευρές περιθέει εγχάρακτη γραμμή, η οποία απολήγει σε σχηματοποιημένα ανθέμια, επί της επιτύμβιας πλάκας υπάρχει γλυπτός ανισοσκελής σταυρός”. Σε λίγο άρχιζαν και τα σχολεία κι γύρισα στην Αθήνα. Όταν όμως επισκέφθηκα εκ νέου τον τάφο, έμεινα σύξυλη καθώς επί της επιτύμβιας πλάκας είχε χαραχθεί με μεγάλα μαύρα γράμματα το όνομά μου. Το όνομα του πατέρα μου υπήρχε στην κάθετη στήλη με πιο διακριτικά γράμματα. Φανερό είναι ότι ακόμα και στη νεκρόπολη η ιδιοκτησία βαραίνει περισσότερο. Έμαθα μάλιστα ότι η ιδιοκτησία μου ισχύει για 99 χρόνια. Φαίνεται κανένας δεν πιστεύει ότι μπορώ να τα εκατοστήσω. Οχι ότι θα το ήθελα, λέμε τώρα.

Έμεινα για λίγο να σκέφτομαι τη ματαιότητα των εγκοσμίων. Χους ει και εις χουν απελεύσει και τα τοιαύτα. Ομολογώ ότι μου αρέσει περισσότερο το dust to dust, ashes to ashes, έχει μία βαρύνουσα μουσικότητα. Αποχώρισα ενώ στο μυαλό μου παιάνιζε το dies ira. Τα τελευταία χρόνια έχω πάει σε πολλές κηδείες αγαπημένων φίλων. Σταμάτησα να ενημερώνω την ατζέντα μου, δεν μπορώ να σβήνω τόσα ονόματα. Κάθε φορά μετά το σοκ, η τελετή έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να σου θυμίσει τις προτεραιότητες. Ακριβώς όπως το να ατενίζεις την ταφόπλακα με το όνομά σου.

Comments 6 σχόλια »

recycle1.jpgΌταν με τα πολλά έπεισα τη φίλη και συνάδελφο ότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου κι έπρεπε πλέον να ξεφορτωθεί την παλαιάς (ιουρασικής) τεχνολογίας οθόνη της και να μπει στον κόσμο των TFT, ανέκυψε το θέμα της ορθής απόρριψης της συσκευής. Βλέπετε η συνάδελφος διακατέχεται από μία τύπτουσα οικολογική συνείδηση, είχε δει κι ένα ντοκυμαντέρ για τα ηλεκτρονικά απόβλητα και ζούσαμε ένα δράμα.
Θυμήθηκα που είχα αναφερθεί και από το blog μου στην υπηρεσία electrocycle και στο πι και φι βρήκαμε το τηλέφωνο της αρμόδιας  υπηρεσίας της περιοχής μας. Ο υπάλληλος μας υποσχέθηκε ότι φυσικά και θα περάσει αυτοκίνητο συλλογής, πλην όμως αυτό δεν έγινε ούτε σε τρία τέρμινα. Στο πέμπτο τηλεφώνημα αποφασίσαμε να την πάμε εμείς.
Πήραμε λοιπόν για να μάθουμε τι ώρες δέχονται. Ο υπάλληλος: “να σας πω… δεν τη βγάζετε στο πεζοδρόμιο, όλο και κάποιος θα περάσει” “εννοείτε τους αθίγγανους; απαντάει η φίλη μου πάντα politically correct, δηλαδή συνεργάζεστε;” Ακολούθησε μία αμήχανη σιωπή.
Ε-λλα -δά- ρα , ο-μα-δά-ρα.
Κι έτσι συνάγεται το συμπέρασμα ότι μπορεί η Ευρωπαική ένωση να θέτει στόχους, να ορίζει πρωτοβουλίες και προγράμματα αλλά εμείς πάντα ξέρουμε καλύτερα.
Κι ευτυχώς που πέρασε τελικά ο γυρολόγος και την πήρε τη ρημάδα την οθόνη, αλλιώς ακόμη στολισμένη θα την είχαμε…

Comments 3 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων