Terra Computerata

Καρόσι παρακαλώ, όχι καρότσι. Στην Ιαπωνία υπάρχει ειδικός όρος, «καρόσι», για τον θάνατο από υπερεργασία. “Η πρώτη περίπτωση θανάτου από «καρόσι» αναφέρθηκε, σύμφωνα με το wikipedia, το 1969, όταν ένας 29χρονος πέθανε από ανακοπή σε ναυτιλιακή εταιρεία που ήταν θυγατρική της μεγαλύτερης ιαπωνικής εφημερίδας. Είναι μετά τα μέσα του ’80, την εποχή της ιαπωνικής «φούσκας» και τον ξαφνικό θάνατο υψηλόβαθμων στελεχών επιχειρήσεων σε πολύ νεαρή ηλικία, χωρίς προηγούμενο ιστορικό ιατρικών επιβαρύνσεων, όταν τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να ασχολούνται επισταμένως με το ζήτημα. Από το 1987 μάλιστα το ιαπωνικό υπουργείο Εργασίας άρχισε να δημοσιεύει στατιστικά δεδομένα για τους θανάτους από «καρόσι», χωρίς, απ’ ό,τι φαίνεται, οι ιαπωνικές κυβερνήσεις να πάρουν ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού κοινωνικού ζητήματος, αφού 20 χρόνια μετά συνεχίζει να απασχολεί τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης”. Ελευθεροτυπία 21/7/2008

Όμως οι έλληνες καθηγητές δε κινδυνεύουν από καρόσι. Για την ακρίβεια, αν ανήκεις στους ευσυνείδητους και μπαίνεις στην τάξη σε μερικά σχολεία σε λοξοκοιτάνε. Θυμάμαι στο περασμένο συνέδριο της Σύρου, είχα πάει μία μέρα νωρίτερα. Έβλεπα τους μαθητές του ΕΠΑΛ στο προαύλιο. Χτυπάει το κουδούνι, καμία μεταβολή. Καμία κίνηση προς τις τάξεις. Ρωτάω αφελώς: “Συνεδριάζει ο σύλλογος καθηγητών; Όχι, έτσι είναι εδώ, μου απαντάει γνωστός συνδικαλιστής”. Έτσι είναι εδώ. Δεν ξεχωρίζεις το διάλειμμα από τη διδακτική ώρα. Και από όσο γνωρίζω δεν είναι μοναδική περίπτωση στην επικράτεια.

Γκρινιάζει μετά ο Γιανναράς: “Συμπληρώνονται είκοσι πέντε χρόνια (που μεταφράζονται σε πελώρια κοινωνική ομάδα αποφοίτων της εγκύκλιας στην Eλλάδα παιδείας), με τα σχολειά να λειτουργούν δίχως τον παραμικρό έλεγχο της επάρκειας ή της ανεπάρκειας του διδακτικού προσωπικού, της ικανότητας ή της ανικανότητας, της ευσυνειδησίας ή της ασυνειδησίας. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα ούτε και τριτοκοσμική ή πρωτόγονη, όπου να λειτουργεί εκπαίδευση δίχως αξιολογική κρίση και ιεράρχηση των διδασκόντων. Mόνο στη χώρα μας ο «συνδικαλισμός» των αχαλίνωτων ορμεμφύτων της ζούγκλας, συνδυασμένος με τον (μπιμπ: αναφορά σε κόμμα)  πολιτικό αμοραλισμό και τον «προοδευτικό» μηδενισμό των καπήλων της (μπιμπ: το ίδιο)  επέβαλε την ισοπέδωση κάθε διαφοράς αξιοσύνης, κατάρτισης και ήθους στην εκπαίδευση ? μιαν εφιαλτική θεσμοποίηση της αδιαφορίας για την ποιότητα”.

Μα τι λέτε κύριε Γιανναρά, θέλετε να πάμε από “καρόσι”;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τρίτη 22 Ιουλίου 2008 στις 06:53 στην κατηγορία απογοήτευση, εκπαίδευση, Ελλάδα, παιδεία. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.