Στην τηλεοπτική ζώνη «DOC ON AIR» προβάλλονται ντοκιμαντέρ έρευνας και τεκμηρίωσης, καθώς και δραματοποιημένα ντοκιμαντέρ και τηλεταινίες που υπογράφουν σημαντικοί δημιουργοί και είναι όλα παραγωγές υψηλών τεχνικών και καλλιτεχνικών προδιαγραφών. Είναι ο καρπός της σταθερής συνεργασίας της ΕΡΤ στο τομέα των συμπαραγωγών με μεγάλα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα, εταιρίες παραγωγής και σκηνοθέτες και αποτελούν βραβευμένα ντοκιμαντέρ και παραγωγές που έχουν διακριθεί σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ. Τα περισσότερα από αυτά έχουν προβληθεί στο ευρωπαϊκό τηλεοπτικό κοινό, μέσα από τις συχνότητες μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών όπως οι ARTE, FR3, ARD, ZDF, RAI.
Τα ντοκιμαντέρ και οι παραγωγές της ζώνης «DOC ON AIR» καλύπτουν ένα εντυπωσιακό θεματολογικό εύρος περιλαμβάνοντας όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής και δραστηριότητας: Ιστορία, Κοινωνία, Πολιτική, Περιβάλλον, Επιστήμη, Ιατρική, Πολιτισμός. Aκόμη, ταινίες που εισχωρούν στο σύνθετο πλέγμα των ανθρώπινων σχέσεων στον σύγχρονο κόσμο, δημιουργικά ντοκιμαντέρ από σημαντικούς σκηνοθέτες αλλά και από ανερχόμενους Έλληνες δημιουργούς.
Αρχικά στον δικτυακό τόπο της Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης μπορείτε να βρείτε 8 επεισόδια της σειράς «Eight days of Health in Europe«, μια σειρά που εστιάζει σε θέματα υγείας (περισσότερα στη σχετική ιστοσελίδα Health in Europe) και ένα επεισόδιο της σειράς «Τόπων Μνήμες«.
Στο πλαίσιο της διοργάνωσης eLearning Expo 2010 το Εργαστήριο Νέων Τεχνολογιών στην Επικοινωνία, την Εκπαίδευση και τα ΜΜΕ του Τμήματος Επικοινωνίας και ΜΜΕ Πανεπιστημίου Αθηνών παρουσιάζει σε πρώτη έκδοση την Μηλιά, μια ανοικτή πλατφόρμα συλλογικής διαδραστικής ψηφιακής αφήγησης (social interactive digital storytelling). Η πλατφόρμα της Μηλιάς, με επιστημονικά υπεύθυνο τον Καθηγητή Μιχάλη Μεϊμάρη, σχεδιάζεται έτσι ώστε να υποστηρίζει την ψηφιακή καταγραφή, παρουσίαση και συν-δημιουργία αφηγήσεων κάθε είδους και μορφής. Οι εφαρμογές της συμπεριλαμβάνουν την αφήγηση αυτή καθ’ εαυτή, την εκπαίδευση, τις εκδόσεις, αλλά και γενικότερα τη δημοσιοποίηση και συλλογική διαμόρφωση ψηφιακού λόγου και ψηφιακής δημιουργίας.
Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή, 3 Οκτωβρίου 2010 και ώρες 14:40 – 15:40 στο Εκπαιδευτικό Κέντρο Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος (Γλυφάδα). Περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της eLeatningExpo.
Εκεί που έπιναν τις μπίρες τους, μια παρέα Αμερικανοί διαπίστωσαν ότι πολύ θα ήθελαν μια μηχανή που να τους ταξιδεύει στα παιδικά τους χρόνια, να ξαναβλέπουν τις διαφημίσεις και τα τρέιλερ της εποχής, να θυμηθούν τι ειδήσεις έπαιζε η τηλεόραση, ποιες ομάδες έπαιρναν τα πρωταθλήματα κ.ο.κ. Εφτιαξαν, λοιπόν, αυτό το διαδικτυακό αρχείο βίντεο, καταχωρισμένων ανά χρονιά, από το 1860 μέχρι σήμερα. Κι αν αναρωτιέστε τι βίντεο υπάρχει από το 1860, είναι η πρώτη ηχογράφηση που καταγράφηκε ποτέ στην ιστορία.
Λοιπόν πώς αισθάνεστε εσείς οι αφοσιωμένοι δημόσιοι λειτουργοί όταν βρίσκεστε αντιμέτωποι με τη συλλήβδην απαξίωση ως «χαραμοφάηδες του δημοσίου»;
Μη με παρεξηγήσετε δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Εχω κάποιους υπόψη μου στο στενό μου επαγγελματικό περιβάλλον.
Η ολοένα και σφοδρότερη επίθεση κατά των δημοσίων υπαλλήλων κύριο όπλο έχει την έντεχνη διαχείριση μιας γκρίζας ζώνης μεταξύ αλήθειας και μύθου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατακραυγή για τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών. Στοχοποιήθηκαν από την άκριτη δημοσιογραφική αναπαραγωγή του υπουργικού λόγου που αποσιωπούσε την ακραία υποστελέχωση των διοικητικών υπηρεσιών τις οποίες καλύπτουν οι αποσπασμένοι. Θυμάστε πως η υπουργός μας είχε κατακεραυνώσει τους συναδέλφους γιατί δεν είχαν δουλειά να κάνουν στο γραφείο της κι έβγαζαν φωτοτυπίες. Φυσικά δυο ορόφους παρακάτω στους διορισμούς, στις αποσπάσεις οι συνάδελφοι δε σήκωναν κεφάλι. Αν θέλουμε να κάνουμε οικονομία θα μπορούσε να είχε οργανωθεί μία καλύτερη διαχείριση του προσωπικού εντός του υπουργείου. Μία κυκλική μετακίνηση των υπαλλήλων που θα στελέχωναν τις υπηρεσίες που αντιμετωπίζουν περιοδικά φόρτο εργασίας. Φέτος αλήθεια πόσοι βγάζουν φωτοτυπίες στα υπουργικά γραφεία;
Παρατηρώ στον τύπο ότι συχνά συγχέονται ανόμοια φαινόμενα όπως η υποστελέχωση και η ανορθολογική κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού και τροφοδοτείται η φιλολογία περί υπεράριθμων του δημοσίου με απώτερο στόχο τη συνακόλουθη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι ο δημόσιος υπάλληλος κατεγράφη στην ελληνική (και όχι μόνο) συλλογική συνείδηση ως λιγότερο παραγωγικός σε σχέση με τον ιδιωτικό. Σκοπός μας δεν είναι να υπερασπιστούμε τη γραφειοκρατία, την αργομισθία, τις πολυθεσίες, την αυθαιρεσία και τη διαφθορά. Είναι όμως εκτός τόπου και χρόνου όποιος πιστεύει ότι θα εκλείψουν τα φαινόμενα αυτά με το δυναμικό του δημόσιου τομέα να πένεται και να λοιδορείται.
Στην απαξίωση του δημοσίου πρωτοστατούν ορισμένοι σχολιαστές στις εφημερίδες και τα δελτία των 8. Καθήκον τους βέβαια να καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα. Ας μην ξεχνούν όμως τη σοφή ξένη παροιμία: «δεν πρέπει να πετούν πέτρες όσοι μένουν σε γυάλινα σπίτια». Οχι τίποτα αλλά μπορεί να θυμηθούμε τις θηριώδεις οφειλές ορισμένων μιντιακών/εκδοτικών συγκροτημάτων προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία και μετά να συζητήσουμε για δημοσιονομική κρίση.
Νέο εργαλείο για την καλύτερη διαχείριση των προβλημάτων της κάθε σχολικής μονάδας από την κεντρική υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας αποτελεί η «ηλεκτρονική κάρτα σχολείου». Οπως εξήγησε μιλώντας χθες στην «Κ» ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας κ. Βασίλης Κουλαϊδής, κάθε σχολείο θα έχει μία κάρτα, όπου θα αποτυπώνονται λεπτομέρειες για τη λειτουργία του.
Για παράδειγμα, η κάρτα θα ενημερώνεται για τις τάξεις και τα τμήματα που έχει κάθε σχολείο ώστε οι περιφερειακές διευθύνσεις και η κεντρική υπηρεσία να μπορούν να υπολογίσουν πόσοι εκπαιδευτικοί απαιτούνται ανά ειδικότητα για να λειτουργήσει το σχολείο.
Ουσιαστικά, η κάρτα θα είναι η «ταυτότητα» κάθε σχολείου αφού θα περιέχει όλα τα δεδομένα που αφορούν τη λειτουργία του, όπως είναι ο αριθμός του εκπαιδευτικού προσωπικού (μόνιμοι και αναπληρωτές), οι μαθητές, υλικοτεχνικές υποδομές, προγράμματα σπουδών, εξωσχολικές δραστηριότητες κ.ά.
Κάρτες για μαθητές και καθηγητές
Σε αυτήν, θα περιλαμβάνονται επίσης η «κάρτα του μαθητή» και η «κάρτα του εκπαιδευτικού». Η «ηλεκτρονική κάρτα σχολείου» θα ισχύσει για πρώτη φορά από τον Σεπτέμβριο και σε πρώτη φάση θα συνδέεται με ηλεκτρονικές πλατφόρμες δεδομένων (π.χ. e-school), ενώ θα αναπτυχθεί πλήρως μέχρι τον επόμενο Μάρτιο.
Τέλος, υπάρχει στόχος στην κάρτα του κάθε σχολείου να προστεθούν τα στοιχεία που προκύπτουν από την αξιολόγησή του. Εως τώρα, συμμετοχή στην πρώτη φάση της αξιολόγησης -την αυτοαξιολόγηση- έχουν δηλώσει 600 σχολεία, αλλά από το 2011-12 η αξιολόγηση θα γίνει υποχρεωτική για όλα τα σχολεία.
Θα ήθελα ένας από αυτούς τους εισηγητές αυτής της πομφόλυγας να μου εξηγήσει σε τι διαφέρει η ηλεκτρονική κάρτα από τα στοιχεία που στέλναμε κάθε χρόνο τα τελευταία είκοσι χρόνια στη διεύθυνση εκπαίδευσης. Γιατί τα στέλναμε και σε ηλεκτρονική μορφή.
Φούμαρα για να λέμε ότι κάτι κάνουμε κι εκσυγχρονίζουμε το σχολείο… Διαχειριστική αδυναμία της επερχόμενης κρίσης μου μυρίζεται με τα άδεια από εκπαιδευτικούς σχολεία. Κι οι δημοσιογράφοι αναπαράγουν το απόλυτο τίποτα. Εύγε!
Ως ήτο φυσικόν, το φιλοθεάμον κοινό της Τέρρα πρόσεξε το νέο look της υπουργού, που την επιβαρύνει με κάποια χρόνια. Προφανώς αποτέλεσμα των συμβουλών του επικοινωνιακού team της, ώστε να φαίνεται πιο ταλαιπωρημένη από τα βάρη του υπουργείου, πιο κοντά στη συμπαθή τάξη των εκπαιδευτικών, όπως μας αποκάλεσε.
Οταν η Ελίζα Καμαρότα επιστρέφει σπίτι από το σχολείο, πετάει την τσάντα της και αρπάζει την εφημερίδα. Ο Αντονι Αζουλάι επιλέγει τα άρθρα για το ποδόσφαιρο ή χαζεύει τα φωτογραφικά αφιερώματα. Και τα δύο παιδιά είναι δέκα χρόνων, θα φοιτήσουν στην πέμπτη δημοτικού και είναι συνδρομητές και μανιώδεις αναγνώστες μιας από τις πιο δημοφιλείς εφημερίδες στη Γαλλία. Η εφημερίδα («Η Καθημερινή μου») προσκαλεί δύο φορές την εβδομάδα τους αναγνώστες της να βοηθήσουν στην έκδοση του φύλλου, επιλέγοντας τα άρθρα που δημοσιεύονται εκτός της πρώτης σελίδας.
Στην τελευταία συνάντηση, η εκδότρια Καρολίν Αλ πρότεινε ένα άρθρο για ένα σχολείο στη Βρετανία που αγόρασε γεράκια για να απομακρύνει τους ενοχλητικούς γλάρους. Εναλλακτικά πρότεινε να δημοσιευθεί η είδηση ανεύρεσης των φιαλών σαμπάνιας που ο βασιλιάς Λουδοβίκος 16ος έστειλε στον τσάρο της Ρωσίας. Το σκάφος που τις μετέφερε βυθίστηκε στη Βαλτική και μόλις πριν από εβδομάδες, δύτες ανέσυραν στο ηλιακό φως το πολύτιμο φορτίο του. Ο ιδρυτής της Φρανσουά Ντιφούρ πρότεινε κάτι πιο χιουμοριστικό, που όμως δεν φάνηκε τόσο αστείο στα παιδιά.
Σε μια εποχή που πολλά παιδιά είναι εξαρτημένα από τα κομπιούτερ –και οι εφημερίδες νιώθουν την πίεση– η Mon Quotidien αποτελεί παραδοξότητα στο γαλλικό δημοσιογραφικό τοπίο.
Οι Γάλλοι διαβάζουν όλο και πιο λίγο εφημερίδες και στη χώρα πωλούνται τα μισά φύλλα από αυτά που πωλούνται στη Γερμανία ή στη Βρετανία. Μόνο το 10% της ηλικιακής ομάδας 15 έως 24 ετών διαβάζει μία αγορασμένη εφημερίδα, ενώ πριν από δέκα χρόνια το ποσοστό αυτό προσέγγιζε το 20%. Η γαλλική κυβέρνηση, μάλιστα, προσέφερε δωρεάν σε διακόσιες χιλιάδες νέους ετήσια συνδρομή σε κάποια εφημερίδα της επιλογής τους. Το πρόγραμμα γνώρισε τεράστια επιτυχία, αλλά τίποτα δεν υποδεικνύει ότι οι συμμετέχοντες θα εξακολουθήσουν να είναι συνδρομητές όταν θα κληθούν να πληρώσουν με δικά τους χρήματα τη συνδρομή.
Ο κύριος Ντιφούρ, ωστόσο, τόλμησε και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μαζί με τους δύο συνεταίρους του, εξέδωσε μία καθημερινή εφημερίδα για μαθητές ηλικίας δέκα έως δεκατεσσάρων ετών. Το 1995 ξεκίνησε η έκδοση της Mon Quotidien με τεράστια επιτυχία. Την τρίτη χρονιά, η κυκλοφορία της άγγιξε τα 50.000 φύλλα. Αργότερα, ο ίδιος εκδότης προσέθεσε την Petit Quotidien για τις ηλικίες επτά έως δέκα ετών και την L’ Actu για αναγνωστικό κοινό 14 έως 17 χρόνων.
Αυτές οι νεανικές εφημερίδες κυκλοφορούν καθημερινά εκτός Κυριακής και είναι πλήρεις, με τις ειδήσεις και τις φωτογραφίες τους, ενώ έχουν γελοιογραφίες και σταυρόλεξα. Ο συνδυασμός του ποιοτικού περιεχομένου και του καλού μάρκετινγκ εκτίναξε τις πωλήσεις στα ύψη. Οι τρεις εφημερίδες έχουν κυκλοφορία 165.000 φύλλων. Και πάλι, όμως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να υποδεικνύει ότι τα τρία αυτά νεανικά φύλλα στην πραγματικότητα «ανατρέφουν» τους αυριανούς αναγνώστες. Η κυκλοφορία τους, μάλιστα, είναι αντιστρόφως ανάλογη της ηλικίας του αναγνωστικού τους κοινού. Αλλωστε, ο κύριος Ντιφούρ παραδέχεται ότι πολλά φύλλα τα αγοράζει ο ίδιος. Κάθε Σεπτέμβριο, αποστέλλει 15 εκατομμύρια φύλλα στους Γάλλους δασκάλους έτσι ώστε τα παιδιά να ενημερωθούν για την ύπαρξη των εφημερίδων στο σχολείο και μετά να ζητήσουν από τους γονείς να αγοράσουν συνδρομή. Οι εφημερίδες πωλούνται μόνο με συνδρομή και όχι στα περίπτερα, διότι κάτι τέτοιο θα αύξαινε το κόστος διανομής.
Ο κύριος Ντιφούρ, πάντως, επιμένει ότι ακόμη κι αν τα οικονομικά του είναι κάπως δύσκολα, δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την παραδοσιακή εφημερίδα. «Δεν ασχολούμαστε καθόλου με το Διαδίκτυο», λέει, «οι γονείς δεν ήθελαν να πληρώσουν συνδρομή για την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας».
Βέβαια, ο εκδότης παραδέχεται ότι δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον των εφημερίδων του. «Ισως όλα να αλλάξουν με την έλευση του ipad. Οι γονείς δεν πρόκειται να πληρώσουν χρήματα για να μείνουν τα παιδιά τους περισσότερη ώρα στο Iντερνετ. Το θέμα είναι πώς θα προσεγγίσουν το ipad. Σαν να πρόκειται για μία ηλεκτρονική εφημερίδα ή σαν έναν ακόμη σκληρό δίσκο;». http://news.kathimerini.gr/
ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ έπεσε ο εκδότης της «Τάιμς» του Λονδίνου, Ρούπερτ Μέρντοκ, όταν, μόλις 3 εβδομάδες μετά την απόφασή του να «κλειδώσει» την ιστοσελίδα της εφημερίδας στο Ιντερνετ και να την κάνει προσβάσιμη μόνο σε όσους πληρώνουν ετήσια συνδρομή, είδε τα ποσοστά επισκεψιμότητάς της να μειώνονται κατά 90%.
Κατόπιν αυτού, ο Αυστραλός επιχειρηματίας αποφάσισε να μειώσει, κατ’ αρχάς, το ποσόν της συνδρομής, που έως τώρα ήταν 1 λίρα την ημέρα, ή, σε προσφορά, 1 λίρα δοκιμαστικά για 30 μέρες, και μετά 2 λίρες για μία εβδομάδα. Στην πρώτη σελίδα τού www. timesonline.co.uk μπαίνουν κάθε μέρα περίπου 330.000 άνθρωποι. Από αυτούς, μόνο οι 15.000 δέχτηκαν να πληρώσουν για να μπουν και στις μέσα σελίδες. Υπάρχουν, όμως, και 150.000 αναγνώστες που είναι συνδρομητές της έντυπης έκδοσης της εφημερίδας. Αυτοί έχουν και δωρεάν πρόσβαση στην ηλεκτρονική της. Η «Τάιμς» είναι η μόνη εφημερίδα της Βρετανίας που αποφάσισε να χρεώνει εκείνους που θέλουν να μπουν στην online έκδοσή της. Μολονότι, κατά κοινή παραδοχή, η ηλεκτρονική της έκδοση είναι από τις καλύτερες, οι πολλές άλλες εναλλακτικές λύσεις για τους αναγνώστες τούς κρατούν μακριά από αυτήν.
Υπόδειξη προς τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα έστειλε την Τρίτη το ΕΣΡ, ζητώντας τους να μην καλούν ανηλίκους ως «κοινό» στα στούντιο, ιδίως όταν το περιεχόμενο κάποιων εκπομπών ενδέχεται να έχει δυσμενή επίδραση στην ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Το πιο ακραίο παράδειγμα ήταν οι μαθητές που χρησιμοποιήθηκαν σαν ζωντανό ντεκόρ στο «Αξίζει να το δεις» με καλεσμένη την Τζούλια Αλεξανδράτου, που μίλησε για το πορνο-καλλιτεχνικό επίτευγμά της. Το εξωφρενικό δεν είναι ότι οι μαθητές είδαν με σάρκα και οστά το «πρότυπό» τους, όπως η ίδια αυτοχαρακτηρίζεται. Το εξωφρενικό είναι ότι όλη η Ελλάδα, μωρά και χούφταλα, γνωρίζουν, κυρίως μέσω της τηλεόρασης, την Τζούλια και, ταυτόχρονα, αγνοούν άλλα πρόσωπα και πράγματα που ίσως θα έπρεπε να γνωρίζουν. Οι πιτσιρικάδες γίνονται τηλεοπτική μαρίδα, καθώς, με την ενθάρρυνση της τηλεόρασης «και» με τη γονική συναίνεση, δανείζουν τα νιάτα και τη δροσιά τους σε ένα στημένο και γελοίο θέαμα. Και η μαρίδα γελάει και χειροκροτεί, ενώ τα πιράνχας εξασφαλίζουν το γεύμα της ημέρας.
Και να ’ταν μόνο οι ανήλικοι σαν «ακροατήριο»… Κανένας νόμος δεν προστατεύει τα παιδιά που συμμετέχουν σε σόου τύπου «make over», δηλαδή, «εγώ, το κανάλι, βάζω τα υλικά και τα εργατικά και σου ανακαινίζω το σπίτι» και «εσύ βάζεις την ανθρώπινη ιστορία σου», στην οποία ιστορία υπάγονται και οι ανήλικοι αποδέκτες της τηλεοπτικής φιλανθρωπίας. Δείτε τα ευτυχισμένα παιδάκια που τώρα έχουν το δικό τους δωμάτιο! Δείτε πως κλαίνε από χαρά η γιαγιά και η μαμά!
Ποιος νόμος προστατεύει τα παιδιά που συμμετέχουν σε τάλεντ σόου και βαθμολογούνται και κρίνονται οn camera από άτομα με μηδενικές γνώσεις παιδαγωγικής και παιδοψυχολογίας; Μιλάμε για την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, που έχουν σπουδάσει και έχουν περάσει από δεκάδες εξετάσεις και έχουν μακρά διδακτική πείρα, όμως ποιος αξιολογεί εκείνους που μόνο από σόουμπιζ γνωρίζουν και αξιολογούν μικρά παιδιά; Οσο βαθαίνει η κρίση, θα πληθαίνουν οι γονείς που θα παραδίδουν το παιδί τους βορά στο τηλεοπτικό θηρίο με την ψευδαίσθηση πως του προσφέρουν ευκαιρίες για μια καλλιτεχνική καριέρα.
Απλήρωτη εργασία και χωρίς καμία ομπρέλα προστασίας προσφέρουν τα παιδιά που συμμετέχουν σε εκπομπές «real life» ή ριάλιτι με οικογένειες. Τα τηλεοπτικά αυτά είδη είναι μια γκρίζα ζώνη ακόμα και για τις ΗΠΑ, όπου ισχύουν πολύ αυστηροί κανόνες για τα παιδιά-ηθοποιούς, όμως παραμένει ασαφές το πλαίσιο της συμμετοχής παιδιών κι εφήβων σε ριάλιτι/ψευδοντοκιμαντέρ. Πολλές είναι οι εκπομπές που, δίχως ανήλικο ακροατήριο στο στούντιο, επωάζουν τις αυριανές Τζούλιες, πάμπολλοι είναι οι επώνυμοι επίδοξοι μέντορές τους, οι οποίοι βρίσκονται στο απυρόβλητο και καμία υπόδειξη του ΕΣΡ δεν τους αγγίζει.
Το ερώτημα αν τα μπλόγκς είναι δημοσιογραφία και συνεπώς αν οι μπλόγκερς λογίζονται ως δημοσιογράφοι παραμένει ερώτημα. Προφανώς επαγγελματίες δημοσιογράφοι με την έννοια ότι ζουν από αυτή τη δουλειά δεν είναι. Αν αυτό που κάνουν είναι μεράκι, πάθος για την αλήθεια , επανάσταση και κοινωνική συνεισφορά, η αν είναι κατεργαριά ,μπιζνα η κομπίνα, δεν μπορεί να προκύψει από τη φύση του μέσου. Προκύπτει μόνο από τη φύση αυτού που το χειρίζεται.’ Ο δημοσιογράφος λογοδοτεί στη συνείδησή του , αλλά και στον διευθυντή του. Ο μπλόγκερ είτε είναι δημοσιογράφος είτε δεν είναι , λογοδοτεί μόνο στη συνείδησή του.
Και στη μπλογκόσφαιρα υπάρχει κριτής. Είναι αυτός που σ αυτόν που σέρνει το ποντίκι. Όπως στα άλλα μέσα είναι αυτός που αγοράζει εφημερίδα, αυτός που κρατάει το τηλεκοντρόλ , η γυρίζει τον δείκτη του ραδιοφώνου. Δηλαδή αν δεν υπήρχε η συμμετοχή της κοινωνίας – είτε ως συνενοχή είτε ως επιβράβευση- κανείς που δημοσιοποιεί απόψεις δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Δεν θα μπορούσε ούτε να κάνει εκβιασμούς , ούτε να συνεισφέρει στην ενημέρωση. Ουδείς υποχρεώνει κανέναν να επιλέγει τον τρόπο της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας του.
Και προς θεού: στη μπλογκόσφαιρα δεν υπάρχουν μόνο μερικές δεκάδες μπλόγκς που κινούν με ιδιοτέλεια κάποιοι επαγγελματίες του είδους. Υπάρχουν και οι δεκάδες χιλιάδες που συνεισφέρουν από το υστέρημα του χρόνου και της ζωής τους. Ο διαχωρισμός είναι ευδιάκριτος.
Συνεπώς μην πυροβολείτε τον Γουτεμβέργιο. Δεν ευθύνεται για όσες ρυπαρότητες τυπώθηκαν ανά τους αιώνες. Μας αρκεί ότι έδωσε τη δυνατότητα να τυπωθούν αριστουργήματα.
Διαβάστε όλο το άρθρο του Γ. Λακόπουλου στο protagon
ekvatana.wordpress.com Υποτίθεται ότι τα διαδικτυακά περιοδικά απευθύνονται σε ανθρώπους πιο εξοικειωμένους με το να κρατούν το ποντίκι παρά με το να γυρίζουν τις χάρτινες σελίδες, τη μια μετά την άλλη. Το «Εκβάτανα», όμως, μας δημιούργησε την ανάγκη να το πιάσουμε στα χέρια και να το ξεφυλλίσουμε σαν «αληθινό» περιοδικό. Ισως γιατί το εικαστικό του μέρος συναγωνίζεται την ποιότητα των κειμένων του. Κατεβάστε το δεύτερο τεύχος του, με θέμα το ελληνικό καλοκαιρινό μεσημέρι, ελεύθερα σε pdf.
Τελικά, το Iντερνετ θα αποδειχθεί όντως ο «δήμιος» της έντυπης δημοσιογραφίας, όπως υποστηρίζει ο καθηγητής Philip Meyer, προβλέποντας πως το 2043 ο τελευταίος αναγνώστης θα ανακυκλώσει το τελευταίο φύλλο εφημερίδας που κυκλοφόρησε ποτέ; Η αλήθεια είναι ότι οι κυκλοφορίες των ημερήσιων και κυριακάτικων τίτλων μειώνονται σταθερά τα τελευταία χρόνια, συρρικνώνοντας τα έσοδα των δημοσιογραφικών ομίλων. Και ο Αυστραλός μεγιστάνας του Τύπου Ρούπερτ Μέρντοχ θεωρεί πως ο Meyer μάλλον θα βγει αληθινός, αν δεν πάψει το Διαδίκτυο να καλλιεργεί μία κουλτούρα ελεύθερης (και δωρεάν) διακίνησης του ειδησεογραφικού περιεχομένου, με συνέπεια κανείς να μπορεί να διαβάσει σήμερα ολόκληρα άρθρα ακόμη και χωρίς να μπει στον ιστότοπο της εφημερίδας στην οποία ανήκουν.
Γι’ αυτό και πριν από μερικές ημέρες, δύο από τις «ναυαρχίδες» του, οι Τimes του Λονδίνου και οι Sunday Τimes, επέβαλαν συνδρομή για όλο το διαδικτυακό τους περιεχόμενο. Ως αντιστάθμισμα, οι χρήστες απολαμβάνουν επίσης αναβαθμισμένες υπηρεσίες: π. χ. μπορούν να συνομιλούν σε πραγματικό χρόνο με τους συντάκτες ή να διαβάζουν άρθρα εμπλουτισμένα με βίντεο και γραφήματα. Ωστόσο, το κύριο όφελος της συνδρομής είναι πως δίνει πρόσβαση σε ειδησεογραφικό υλικό που είναι πλέον κυριολεκτικά αποκλειστικό· έξω από τα «τείχη» της διαδικτυακής πύλης των δύο εφημερίδων, ακόμη και οι τίτλοι των άρθρων είναι αόρατοι, καθώς δεν εμφανίζονται ούτε καν με μορφή link σε μηχανές αναζήτησης, όπως αυτή της Google.
Οικιακοί υπολογιστές: Οι ελπίδες για βελτίωση της εκπαίδευσης προσκρούουν στην εφηβική πραγματικότητα.
Δεδομένο πρώτο: οι μαθητές Γυμνασίου είναι πρωταθλητές χασομέρηδες. Δεδομένο δεύτερο: ο υπολογιστής είναι η ιδανική μηχανή απώλειας χρόνου. Αν συνδυάσουμε αυτά τα δύο δεδομένα στο μυαλό μας τότε σίγουρα το αποτέλεσμα δεν θα είναι αυτό που μας προπαγανδίζουν τόσα χρόνια δηλαδή μία θαυματουργή εκπαιδευτική μεταμόρφωση των μαθητών μας.
Κι όμως πολλοί μεροκαματιάρηδες αποταμιεύουν για να αγοράσουν στο παιδί τους έναν υπολογιστή επενδύοντας σε αυτό τις ελπίδες τους για την εξέλιξη του παιδιού τους σε αριστούχο.
Διάφορες έρευνες όμως δείχνουν ότι τελικά η επίδραση του υπολογιστή στην επίδοση των μαθητών είναι μάλλον αρνητική. Ας δούμε την περίπτωση της Ρουμανίας. Το 2009 επιδοτήθηκαν οικογένειες χαμηλών εισοδημάτων με ένα κουπόνι 200 ευρώ για να αγοράσουν υπολογιστή. Υπήρχε και μία ομάδα ελέγχου που έκαναν την αίτηση αλλά δεν πήραν το κουπόνι.
Το αποτέλεσμα της έρευνας δείχνει ότι οι μαθητές που απέκτησαν τον υπολογιστή βελτίωσαν τις δεξιότητες χρήσης του αλλά έπεσε η απόδοσή τους κάθετα στα γλωσσικά μαθήματα όπως και στα θετικά.
Ανάλογα αποτελέσματα έδωσε και η έρευνα του πανεπιστημίου Duke για μαθητές της Βόρειας Καρολίνας όπως και άλλες έρευνες που δημοσιεύονται κατά καιρούς σε επιστημονικά περιοδικά.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός ή απλά η επανάσταση που δεν έγινε ποτέ;
Ολα αυτά καταλήγουν σε ένα συμπέρασμα το οποίο όμως αρνούνται να συλλάβουν οι πολιτικοί μας. Δεν αρκεί η εισαγωγή υπολογιστών, διαδραστικών πινάκων, όλων των γκάτζετ τελευταίας κοπής σε μία τάξη για να μεταμορφωθεί. Αν δεν υπάρχει κατάλληλη παιδαγωγική καθοδήγηση το μηχάνημα θα σε βυθίσει στο έλος της παγκόσμιας ανοησίας.
Οι μαθητές των ερευνών απέτυχαν γιατί το περιβάλλον τους δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει τον υπολογιστή ώστε να τους δώσει νέα ερεθίσματα. Οτι ακριβώς συνέβη στις ψηφιακές μας τάξεις με τα λαπτοπ αυτή τη χρονιά. Το βάρος μετακυλίστηκε στους εκπαιδευτικούς οι οποίοι ήταν -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- ανέτοιμοι να το σηκώσουν. Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας το γεγονός ότι ελάχιστες τάξεις αξιοποίησαν πραγματικά τον υπολογιστή στην τάξη.
Τόσα χρήματα στον πίθο των Δαναίδων κι όλα αυτά για να βελτιωθεί η εικόνα του εκάστοτε υπουργού στα ΜΜΕ.
Ο «Εξάντας» του Γιώργου Αυγερόπουλου συζητείται συνήθως για τα πολυβραβευμένα του ντοκιμαντέρ από χώρες και πραγματικότητες μακρινές μας. Αυτή τη φορά τροφοδότησε φλογερές συζητήσεις καταγράφοντας το σκανδαλώδες «Ελντοράντο» των τραπεζών βλαστοκυττάρων της Ελλάδας. Στο site της εκπομπής μπορεί κανείς να (ξανα)δεί την εκπομπή (όπως και όλες τις παλαιότερες) και να παρακολουθήσει τα σχετικά σχόλια (ανάλογα και στο γκρουπ Exandas Documentaries, στο Facebook). Μεταξύ άλλων, θα δει πώς άνθρωποι με εμπορικά συμφέροντα παριστάνουν τους ιδιώτες για να παρεισφρήσουν σε δημόσιες συζητήσεις αλλά και πώς αντιμετωπίζονται.
“Φανταστείτε να ανοίγετε την τηλεόραση και να έχετε στη διάθεσή σας όλα τα κανάλια και τις σειρές που παρακολουθείτε και όλα τα sites που επισκέπτεστε καθημερινά. Αυτό ακριβώς καταφέραμε να κάνουμε“.
Η Google TV είναι μια συσκευή που είτε συνδέεται στην τηλεόραση, είτε βρίσκεται μέσα σ’ αυτή. Ο ρόλος της είναι να λειτουργεί ως μεσάζοντας ανάμεσα στην τηλεόραση και το Internet. Ο χρήστης θα βλέπει στην τηλεόρασή του μια μηχανή αναζήτησης και θα παίρνει αποτελέσματα από το Internet αλλά και τον πάροχο καλωδιακής τηλεόρασης.
Η συσκευή ενσωματώνει τον Chrome browser με πλήρη υποστήριξη Flash, οπότε ο χρήστης θα έχει τη δυνατότητα για video streaming και οτιδήποτε άλλο έχει σχέση με multimedia. Η Google TV βασίζεται στον Intel Atom CE4100 και τρέχει σε περιβάλλον Android. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της είναι οι εφαρμογές. Η Google έχει ήδη απευθύνει κάλεσμα στους developers να ξεκινήσουν την ανάπτυξη εφαρμογών ειδικά για την τηλεόραση.
Μια «ρομαντική αναζήτηση» για το πώς μπορεί να είναι η δημοσιογραφία των πολιτών, ξεκίνησε εδώ και λίγες μέρες μέσα από το συγκεκριμένο site. Οι συνεργάτες του επιλέγουν καθημερινά κάποια βασικά θέματα της επικαιρότητας, τα οποία πλαισιώνουν με σχετικές αναφορές, βίντεο, ηχητικά, φωτογραφίες και λινκς. Μεταφράζουν επίσης κείμενα διάσημων αναλυτών και δίνουν περιλήψεις τους. Οι επιλογές αυτές αναρτώνται στο Twitter και ο επισκέπτης μπορεί να τις αξιολογήσει και αν θέλει να συνεισφέρει προτάσεις και σχόλια.
Στην «Αλωση της Κωνσταντινούπολης» μας γυρίζει ανήμερα του Αγίου Πνεύματος (24/5), ο Χρίστος Βασιλόπουλος με τη δική του «Μηχανή του χρόνου» (ΝΕΤ, 23.30).
Στην εκπομπή επιχειρείται να σκιαγραφηθούν οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι: ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και ο νεαρός σουλτάνος Μωάμεθ που πέρασε στην ιστορία ως Πορθητής. Η ιστορική έρευνα φωτίζει στιγμές από την πολιορκία των 52 ημερών και τις απεγνωσμένες προσπάθειες του τελευταίου Βυζαντινού αυτοκράτορα να κρατήσει απόρθητα τα οχυρά μέχρις ότου έρθει βοήθεια από την Ευρώπη. Τα σενάρια για την πτώση παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστα. Το δραματικό ερώτημα ποιος πρόδωσε τη Βασιλεύουσα έχει πολλές απαντήσεις, καθώς ακόμα και σήμερα ερευνητές, ιστορικοί και αναλυτές διχάζονται και διαφωνούν.
Η «Μηχανή του χρόνου» εστιάζει στον ρόλο του Πάπα, τους χειρισμούς της ορθόδοξης Εκκλησίας και τη διχόνοια που είχε ενσκήψει μέσα στα τείχη της πόλης, ανάμεσα σε «ενωτικούς κι ανθενωτικούς». Η εκπομπή εστιάζει στα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, τις υπόγειες συμφωνίες, τα ανταλλάγματα και τον σκοτεινό ρόλο προσώπων που προσέφεραν υπηρεσίες και στις δύο πλευρές. Στη «Μηχανή του χρόνου» επιχειρούνται αναπαραστάσεις από τις κρίσιμες στρατιωτικές συγκρούσεις, αναζητείται η περίφημη κερκόπορτα και παρουσιάζεται πώς παρακάμφθηκε η αλυσίδα που έκλεινε τον Κεράτιο κόλπο ενώ δίνονται απαντήσεις και στο γιατί οι υπερασπιστές της Πόλης ήταν μόνο 8.000 απέναντι σ’ ένα στρατό πολιορκητών που ξεπερνούσε τους 200.000 άνδρες.
Οταν η μικρή οθόνη συναντά την τέχνη, οι σύγχρονες τεχνολογίες τον λόγο, την έκφραση, υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργηθούν προγράμματα όχι μόνο ξεχωριστά αλλά και προσβάσιμα απ’ όλους.
Πάνω σε αυτό φαίνεται να στηρίχθηκε και η δημιουργία μιας νέας σειράς 13 εκπομπών με τίτλο «Λογο-τεχνία» που έχει εξασφαλίσει η ΕΡΤ για την ψηφιακή της τηλεόραση, το Πρίσμα+ και όχι μόνο. Η ιδέα και το σενάριο ανήκουν στην Ηρώ Σγουράκη, η οποία υπογράφει και τη σκηνοθεσία, ενώ η παραγωγή είναι του Γιώργου Σγουράκη, των δημιουργών δηλαδή του «Μονογράμματος» της ΕΡΤ.
Αυτή τη φορά η ιδιαιτερότητα της παραγωγής τους βασίζεται στον σκοπό που υπηρετεί, δηλαδή επιχειρεί να ενημερώσει (με νοηματική ερμηνεία και υποτιτλισμό για άτομα με προβλήματα ακοής) και να είναι προσβάσιμη για άτομα με ειδικές ανάγκες τα οποία θα έχουν μία από τις ελάχιστες, αν όχι τη μοναδική, ευκαιρία μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας να προσεγγίσουν και τηλεοπτικά την ελληνική ποίηση και τον λόγο.
Στη σειρά εκπομπών έχει δοθεί ιδιαίτερη έμφαση στη γλώσσα, και την επιστημονική ευθύνη είχε ο καθηγητής Γλωσσολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, ο οποίος διατυπώνει και τις απόψεις του για τις συνιστώσες που κάνουν κάθε ποιητή ή συγγραφέα να ξεχωρίζει, με τη λάμψη και τη γοητεία του λόγου, σε επίπεδο μορφής και περιεχομένου. Στα 13 επεισόδια παρουσιάζεται και αναλύεται το έργο των: Παντελή Πρεβελάκη (Ρέθυμνο, 1909-1986), Βιτσέντζου Κορνάρου (Σητεία Κρήτης, 1553-1613), Νίκου Εγγονόπουλου (Αθήνα, 1907-1985), Νίκου Καρούζου (Ναύπλιο, 1926-1990), Δημήτρη Χριστοδούλου (Αθήνα, 1924-1991), Στράτη Μυριβήλη (Λέσβος, 1892-1969), Ιάκωβου Καμπανέλλη (Νάξος, 1922), Νίκου Καζαντζάκη (Ηράκλειο Κρήτης, 1883-1957), Γιάννη Ρίτσου (Μονεμβασιά, 1909-1990), Γιώργου Σεφέρη (Σμύρνη 1900-1971), Το «Αξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη (Ηράκλειο Κρήτης, 1911-1996), Νίκου Καββαδία (Μαντζουρία, 1910-1975) και Στρατή Τσίρκα (Κάιρο, 1911-1980).
Τα κοινωνικά και προσωπικά στοιχεία που επιδρούν στη διαμόρφωση του έργου των δημιουργών στις 13 εκπομπές περιγράφουν και αξιολογούν ειδικοί επιστήμονες και καθηγητές πανεπιστημίων όπως οι: Γιώργης Γιατρομανωλάκης (συγγραφέας και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών), Χρύσα Δαμιανάκη (καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης του Univercita del Salento di Lecce της Ιταλίας, Μάριο Βίττι (νεοελληνιστής-συγγραφέας), Βάλτερ Πούχνερ (καθηγητής Θεατρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), Πάτροκλος Σταύρου (τέως υπουργός Προεδρίας της Κύπρου), αλλά και ο συνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, ο ποιητής-στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο ποιητής Δημήτρης Δασκαλόπουλος, ο ποιητής Γιάννης Κακουλίδης, η δημοσιογράφος-συγγραφέας Αγγελική Κώτη, ο συνθέτης Βασίλης Δημητρίου, ο συγγραφέας Μήτσος Κασόλας, ο γλωσσολόγος Γιώργος Τράπαλης και ο καθηγητής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ευριπίδης Γαραντούδης.
Οι συντελεστές της παραγωγής επιχειρούν μια… σύζευξη των τεχνών, όπως στην περίπτωση της μελοποίησης του «Αξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη από τον Μίκη Θεοδωράκη αλλά και στη συνύπαρξη του λόγου με την εικαστική δημιουργία στο πρόσωπο του Νίκου Εγγονόπουλου. Στόχος τους ήταν να καταγραφεί από ειδικούς και να γίνει ευκολότερα κατανοητό το πώς, πότε και γιατί δημιουργήθηκε ένα έργο τέχνης είτε λογοτεχνικό είτε εικαστικό είτε μουσικό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΛΕΙΟΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΣΤΑ ΜΜΕ
Ανάμεσα στα άλλα γνωρίσματα που του έχουν αποδοθεί, ο σύγχρονος πολιτισμός έχει χαρακτηρισθεί και ως πολιτισμός της εικόνας.
Οταν συνέβη αυτό κυριαρχούσαν στην καθημερινή ψυχαγωγία και ενημέρωση μόνο τα κόμικς, οι υπαίθριες και έντυπες διαφημίσεις, ο κινηματογράφος και η τηλεόραση. Εκτοτε, στην οικογένεια αυτή προστέθηκαν το βίντεο, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και κατ’ επέκταση το Διαδίκτυο, τα κινητά τηλέφωνα, οι απανταχού γιγαντοοθόνες, τα CD και DVD, το ηλεκτρονικό βιβλίο, ο ψηφιακός πίνακας ενώ έρχεται και το νέο, ίσως το πιο επαναστατικό μέλος της – τα ολογράμματα.
Ομως για να σκεφτούμε. Υπήρξε πολιτισμός που δεν ήταν πολιτισμός της εικόνας; Κατά την περίοδο του μεσαίωνα, δυτικού ή ανατολικού, όταν ήταν η θρησκεία το κυρίαρχο πολιτιστικό πλαίσιο και η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αναλφάβητοι, οι εκκλησιαστικές εικόνες, οι τοιχογραφίες, οι απεικονίσεις στον καθημερινό βίο (στα σπίτια, στα ενδύματα, στα σκεύη κ.λπ.) αποτελούσαν τον δεύτερο, μετά τον προφορικό λόγο, σημαντικό τρόπο επικοινωνίας. Μέσα από τις εικόνες μεταβιβάζονταν οι μύθοι της εποχής: η παράδοση των θεϊκών εντολών, η μάχη με το κακό, η ευλόγηση των ενάρετων, η διδασκαλία του θεϊκού λόγου αλλά και η σκηνή του γάμου ή του χωρισμού, η σπορά και ο θερισμός, η ενηλικίωση και το αναπόφευκτο του θανά του. Ανάλογα ισχύουν και για προηγούμενες
εποχές. Ισως ο ναρκισσισμός του σύγχρονου ανθρώπου, απόρροια του ατομικιστικού βίου και της διαρκούς αλλαγής στην οποία είναι καταδικασμένος να ζει, τον σπρώχνει να θεωρεί ότι όλα ξεκίνησαν χθες.
Ομως στην πραγματικότητα δεν υπήρξε πολιτισμός που δεν ήταν πολιτισμός της εικόνας.
Από την άλλη, πρέπει να αναγνωρίσου με ότι αυτό που κάνει τον σύγχρονο πολιτισμό της εικόνας ιστορικά ανεπανάληπτο είναι πως από κοινωνικοοικονομική και πολιτική άποψη είναι τόσο σημαντικός ώστε να αποτελεί μια από τις σημαντικότερες ατμομηχανές των σημερινών κοινωνιών. Αυτό συμβαίνει για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, ο πολιτισμός της σύγχρονης εικόνας είναι ένας πολιτισμός της κινούμενης εικόνας. Αυτή είναι μια σημειωτική και πολιτιστική διαφορά τεράστιας σημασίας. Η κινούμενη εικόνα συνδυάζει δυο δυνατότητες του λόγου που σε παλιότερους πολιτισμούς και τρόπους επικοινωνίας ήσαν διαχωρισμένες.
Από τη μια πλευρά, η κινούμενη εικόνα έχει τη δυνατότητα να καταγράφει τα γεγονότα . Εξ αυτού θεωρείται ως αψευδής μάρτυρας. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Κένεντι πυροβολήθηκε, ότι τα τανκς ήταν στην Τιεν Αν Μεν, ότι η Βαγδάτη βομβαρδίστηκε. Γι αυτό σε κάποιες χώρες τα δικαστήρια δέχονται τέτοιες εικόνες ως τεκμήρια. Αν υπάρχουν συνωμοσίες στην εποχή της εικόνας στηρίζονται στην παρομοίωση, όχι στη μεταφορά. Θα πρέπει να είναι τόσο καλά σκηνοθετημένες ώστε να είναι σαν πραγματικές. Από την άλλη πλευρά, οι ιστορίες που κάποιοι αφηγούνται με κινούμενες εικόνες δεν είναι μόνο αποτύπωση των γεγονότων στην κάμερα ή άλλο υλικό. Αυτά τα γεγονότα, ακόμη και αν δεν μπορούν να σκηνοθετηθούν, πρέπει να μονταριστούν
για να αφηγηθούν ιστορίες. Αλλο καταλαβαίνουμε όταν ο πυροσβέστης καπνίζει το τσιγάρο του ενώ η φωτιά μαίνεται στο διπλανό παράθυρο ή πλάνο και άλλο ενώ οι φλόγες έχουν καταλαγιάσει. Γι’ αυτό και σε άλλες χώρες τα δικαστήρια δεν δέχονται τέτοιες εικόνες ως αποδείξεις. Αυτό δεν εξαρτάται από τις ίδιες τις εικόνες αλλά από το αν χρησιμοποιούνται σε μια κοινωνία υψηλής ή χαμηλής εμπιστοσύνης.
Δεύτερον, ο σύγχρονος πολιτισμός της εικόνας σε όλες του τις εκδοχές, ακόμη και τις πλέον απλές, είναι εξαιρετικά τεχνολογικός. Αυτό συνεπάγεται ότι, σε αντίθεση με τον ζωγράφο των πρώτων βραχογραφιών, τον βυζαντινό εικονογράφο ή τον μοντέρνο καλλιτέχνη, η δημιουργία της τεχνολογίας και οι βασικές της δυνατότητες δεν ελέγχονται από τον σκηνοθέτη, τον κάμεραμαν, τον χρήστη του λογισμικού, αλλά από μια απρόσωπη λογική που βρίσκεται πάνω από τα άτομα. Κυρίως όμως η χρήση δαπανηρής τεχνολογίας συνεπάγεται τον αναγκαστικό συμβιβασμό ή την ενθουσιώδη προσφυγή στην οικονομική λογική, ανεξάρτητα αν τις δαπάνες τις κάνει ο ιδιώτης, ένας φορέας ή το κράτος. Εδώ βρίσκεται καλά κρυμμένο το μυστικό της δύναμης και της γοητείας που ασκεί η σύγχρονη εικόνα, καθώς και της επιρροής της, δομικής ή στη συμπεριφορά.
Οι διαρκώς αυξανόμενες επενδύσεις στον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τον κυβερνοχώρο είναι δυνατές με την προϋπόθεση ότι βοηθούν να γίνεται πιο παραγωγική η «πραγματική» οικονομία, ώστε να καλύπτει και το δικό τους κόστος. Πώς όμως συμβαίνει η επένδυση κοινωνικού πλούτου όχι στην ίδια την «πραγματική» οικονομία αλλά στην εικονιστική ψυχαγωγία να βοηθά στην ανάπτυξη της πρώτης; Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο γίνεται δυνατό επειδή οι ώρες που ξοδεύουν οι θεατές μπροστά στην οθόνη του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, του υπολογιστή καθιστούν πιο παραγωγική την εργασία τους. Και αυτό συμβαίνει στον βαθμό που οι εικόνες τις οποίες καταναλώνουν οι σύγχρονοι θεατές δεν είναι οποιεσδήποτε, αλλά εκείνες που τους παρέχουν κίνητρα, ιδέες ή και γνώσεις, ώστε να είναι πιο «χρήσιμοι» και πιο παραγωγικοί στην οικονομική τους συμπεριφορά. Είναι εικόνες που τους σπρώχνουν ή εν πάση περιπτώσει δεν τους εμποδίζουν να εργάζονται σκληρά και αδιαμαρτύρητα ώστε να αποκτήσουν τα αγαθά που τους υπόσχονται ότι θα «κατακτήσουν τον κόσμο». Αυτές οι «υποσχέσεις», αναπόσπαστες από τα μυριάδες αγαθά που καταναλώνουν οι άνθρωποι, όπως σπίτια, αυτοκίνητα, ρούχα, τουριστικοί προορισμοί κ.ά. (καταναλωτισμός), κρυμμένες πίσω από α-νόητες μάρκες, είναι εικόνες. Είναι το άλλο πρόσωπο, τα 9/10 του σύγχρονου πολιτισμού της εικόνας, που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια. Αυτές οι «υποσχέσεις» αποκτούν χειροπιαστή μορφή με την κινούμενη εικόνα να δείχνει τον κόσμο στην οθόνη όχι σαν σε καθρέφτη αλλά πάντα μέσω ενός επιχειρήματος. Καταναλωτισμός και τεχνολογική εικόνα αποτελούν τμήματα του ίδιου σκελετού γύρω από τον οποίο τυλίγεται το σώμα του σύγχρονου κοινωνικού συστήματος. Ο κρίκος που τα συνδέει είναι είτε η διαφήμιση είτε η ιδεολογία ή κάποιο υβρίδιό τους. Τα προβλήματα αυτού του συστήματος, πάλι μέσω της εικόνας, δια χειρίζεται η πολιτική με τη στρατηγική του κοινωνικού κράτους ή της αγοράς. Πολιτικοί σταρ, δημοσκοπήσεις και πολίτες-τηλεθεατές συνθέτουν πλέον το πολιτικό σκηνικό. Ανάλογα ισχύουν στην εξεικονισμένη εκπαίδευση, την τέχνη – διασκέδαση κ.λπ.
Καταναλωτισμός και πολιτισμός της εικόνας είναι «σιαμαίοι». Γι’ αυτό οι εποχές καταναλωτικού οίστρου, π.χ. οι δεκαετίες 1950 – 2000, είναι και εποχές φρενίτιδας στην παραγωγή και κατανάλωση τεχνολογικής εικόνας. Αντίθετα, σε εποχές καθίζησης του καταναλωτισμού, όπως σήμερα, μειώνεται δραματικά η παραγωγή οπτικοακουστικού υλικού. Στον σύγχρονο πολιτισμό της εικόνας ο δείκτης απασχόλησης δημοσιογράφων και ηθοποιών συμπληρώνει τον δείκτη (ψευδαίσθησης) ευημερίας του καταναλωτή. Το ερώτημα, που δύσκολα μπορεί πια να απαντηθεί καταφατικά, είναι: αν περπατήσουμε κι άλλο τον δρόμο της κρίσης θα υπάρχει επιστροφή;
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Στον δικτυακό τόπο της Εκπαιδευτικής Ραδιοτηλεόρασης έχετε τη δυνατότητα να δείτε τηλεοπτικές παραγωγές που προβάλλονται στην τηλεοπτική ζώνη«DOC ON AIR» της ΕΡΤ (on demand), στο πλαίσιο της διεύρυνσης της συνεργασίας μας με την ΕΡΤ.
Άρθρα (RSS)