Εάν μας κλέψουν τον φορητό μας υπολογιστή ή το κινητό μας τηλέφωνο, τι πιθανότητες έχουμε να εντοπίσουμε τη συσκευή μας και να πιάσουμε τον κλέφτη; Πολύ περισσότερες απ΄ όσες ενδεχομένως πιστεύουμε. Αρκεί όμως να εξοπλιστούμε με την κατάλληλη τεχνολογία.
Oποιαδήποτε συσκευή συνδέεται με το Διαδίκτυο- ασύρματα, με καλώδιο ή κάρτα SΙΜ- μπορεί να μας δώσει ορισμένες πληροφορίες για το σημείο στο οποίο βρίσκεται. Ας πάρουμε για παράδειγμα την ασύρματη σύνδεση. Εάν ο φορητός υπολογιστής ή το κινητό τηλέφωνο είναι συνδεδεμένο με ένα ασύρματο σημείο πρόσβασης (wireless access point), ένα σύστημα που ονομάζεται Skyhook μπορεί να καθορίσει το σημείο στο οποίο βρίσκεται με μια απόκλιση 20 μέτρων, μετρώντας τη σχετική δύναμη των σημάτων από άλλα κοντινά ασύρματα σημεία πρόσβασης. Το πρόβλημα με αυτό το σύστημα είναι ότι δεν λειτουργεί σε μη κατοικημένες περιοχές. Συχνά όμως είναι αρκετό για να εντοπίσει την ακριβή τοποθεσία.
Πολλά τα όπλα
Το Skyhook δεν είναι το μοναδικό όπλο που έχουμε στη διάθεσή μας. Λογισμικά όπως το Undercover, το LoJack, το GadegetΤrak, μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις πληροφορίες και να συμπληρώσουν έναν φάκελο με τις κινήσεις της κλεμμένης συσκευής. Υπάρχουν και κάποιες «πολυμήχανες» εφαρμογές που μπορούν να παγιδεύσουν τον ανυποψίαστο κλέφτη. Για παράδειγμα, χάρη σε ένα πρόγραμμα οι απεικονίσεις οθόνης (screenshots) μπορούν να ανακτώνται αυτόματα και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να βλέπουμε τι ακριβώς έχει κάνει ο κλέφτης στον υπολογιστή μας. Κι εάν η συσκευή είναι εξοπλισμένη με μια webcam, όπως η iSight της Αpple, τα φωτογραφικά της στιγμιότυπα μπορούν να μεταδίδονται δίνοντας μια πολύ σαφή ένδειξη για το ποιος έχει κλέψει το λάπτοπ. Μια επιπλέον λειτουργία αυτών των προγραμμάτων είναι ότι όταν ενεργοποιηθούν σβήνουν και αποθηκεύουν εξ αποστάσεως τα δεδομένα.
Η ασφάλεια
Το LoJack και τα συναφή προγράμματα είναι κάτι σαν την ασφάλεια αυτοκινήτουτην πληρώνουμε ελπίζοντας μέσα μας ότι δεν θα τη χρησιμοποιήσουμε ποτέ. Παρ΄ ότι όμως τα ποσοστά εντοπισμού είναι αρκετά καλά- η βελγική εταιρεία Οrbicule υποστηρίζει ότι με το Undercover έχει εντοπιστεί το 80% των κλεμμένων συσκευών στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη- έχουν και ορισμένα μειονεκτήματα. Κατ΄ αρχάς, οι συσκευές δεν είναι τόσο έξυπνες για να καταλαβαίνουν πότε τις κλέβει κάποιος. Δεύτερον, ο εντοπισμός τους εξαρτάται από το εάν ο κλέφτης θα συνδεθεί στο Διαδίκτυο με το λάπτοπ ή το τηλέφωνο. Τρίτο εμπόδιο είναι τι κάνουμε όταν εντοπίσουμε τη συσκευή και τον κλέφτη. Να πάμε να τον πιάσουμε μόνοι μας και να πάρουμε τη συσκευή μας πίσω; Μπορεί να είναι παρακινδυνευμένο. Από την άλλη πλευρά, η αστυνομία είναι καχύποπτη με αποδείξεις κλοπής που βασίζονται στις νέες τεχνολογίες. Σε αυτό το σημείο, ωστόσο κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει: «Έχουμε έρθει σε συνεννόηση με την αστυνομία και η συνεργασία μας με τα τοπικά αστυνομικά τμήματα βελτιώνεται συνεχώς», δηλώνει ο Ντέρεκ Σκάινερ, στέλεχος της εταιρείας Αbsolute Software, η οποία έχει δημιουργήσει το πρόγραμμα LoJack.
«Μπορούσα να δω τη διαδρομή του κλέφτη»
ΤΟΝ ΔΙΚΟ μου φορητό υπολογιστή τον «έκλεψε» ένας φίλος, ο Άντονι.
Έχοντας «περάσει» στη συσκευή την τελευταία έκδοση του Undercover, ήμουν σε θέση να ξέρω τη διαδρομή του. Εάν όμως ο υπολογιστής μου είχε ταξιδέψει στην Ουγγαρία, οι πιθανότητες να τον πάρω πίσω θα ήταν ελάχιστες. Για τους δημιουργούς LoJack ένα τέτοιο ταξίδι ήταν μια επιπλέον πρόκληση. «Πρόσφατα είχαμε την κλοπή ενός υπολογιστή από το Κεντ», διηγείται ο Ντέρεκ Σκάινερ.
«Κάποια στιγμή φάνηκε να συνδέεται στο Διαδίκτυο από τη Βόρεια Ινδία. Οι δικοί μας άνθρωποι εκεί ήρθαν σε επαφή με την αστυνομία και ο υπολογιστής γύρισε πίσω», προσθέτει.
Εάν, πάντως, ο υπολογιστής έφτανε στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν δεν θα υπήρχε καμία ελπίδα. «Στην τιμή του προγράμματος», λέει με χιούμορ ο Σκάινερ, «δεν περιλαμβάνονται αλεξιπτωτιστές».
Το όνομα Εμιλι Χάουελ αξίζει να το συγκρατήσει κανείς, ιδίως αν θεωρεί εαυτόν φίλο της κλασικής μουσικής. Σύμφωνα με την άποψη ορισμένων, αποτελεί την επόμενη μεγάλη «αποκάλυψη» του χώρου, καθώς οι πρώτες συνθέσεις της έχουν προσελκύσει έντονο ενδιαφέρον από πλευράς κριτικής, ενώ έχει ήδη «μοσχοπουλήσει» το πρώτο άλμπουμ της, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2010. Ωστόσο δεν πρόκειται για κάποια νεαρή συνθέτρια η οποία συνδυάζει ταλέντο και εξωτερική εμφάνιση. Εμιλι Χάουελ είναι το όνομα του πρωτοποριακού προγράμματος ηλεκτρονικού υπολογιστή το οποίο καταφέρνει να παράγει πρωτότυπα έργα σύγχρονης κλασικής μουσικής.
«Πατέρας» της Εμιλι είναι ο ΝτέιβιντΚόουπ, ένας αμερικανός καθηγητής Μουσικής Σύνθεσης στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας Σάντα Κρουζ. Καίτοι παράλληλα διατηρεί τον τίτλο του επίτιμου καθηγητή Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Χiamen της Κίνας, ο ίδιος προτιμά να συστήνεται με την πρώτη ιδιότητά του. Ωστόσο είναι φανερό ότι οι δύο πτυχές της επαγγελματικής δραστηριότητάς του αλληλοσυμπληρώνονται.
Η Εμιλι Χάουελ σηματοδοτεί το επιστέγασμα προσπαθειών οι οποίες διήρκεσαν περίπου 30 χρόνια. Ολα άρχισαν γύρω στο 1980, όταν ο Κόουπ, συνθέτης και ο ίδιος, ανέλαβε την ευθύνη να γράψει μια όπερα. Κάποια στιγμή αισθάνθηκε ότι αδυνατούσε να συνεχίσει. Τότε ένας φίλος του τού πρότεινε να εξερευνήσει τις δυνατότητες που προσέφεραν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές της εποχής. Επτά χρόνια αργότερα ο Κόουπ ολοκλήρωσε, επιτέλους, την όπερά του ενώ παράλληλα κατάφερε να εξελίξει ένα πρόγραμμα- υπό τον τίτλο ΕΜΙ- που είχε τη δυνατότητα να αναλύει το έργο εκατοντάδων συνθετών κλασικής μουσικής και να αναπαράγει το ύφος τους.
Σ ε πρόσφατη συνέντευξή του στους «Τimes» του Λονδίνου ο Κόουπ παραδέχεται ότι επρόκειτο για ένα «κακό πρόγραμματο οποίο παρήγαγε αντιστοίχωςκακή μουσική». Παρ΄ όλα αυτά η σφοδρή κριτική που δέχτηκε τον πτόησε για ένα, μόλις, πεντάλεπτο. Ο καθηγητής αποφάσισε να δώσει μια δυναμική απάντηση σε όσους έσπευσαν να τον χλευάσουν. Οχι όμως βελτιώνοντας το πρόγραμμά του αλλά κατασκευάζοντας ένα νέο το οποίο θα μπορούσε να δημιουργεί πρωτότυπα έργα.
Το πρώτο άλμπουμ της Εμιλι Χάουελ με τίτλο «Από το σκοτάδι, φως» αναμένεται να κυκλοφορήσει την προσεχή άνοιξη. Οσο για τα έργα, ερμηνεύονται από ανθρώπους με σάρκα και οστά, σε δύο πιάνα. Σύμφωνα δε με ορισμένους κριτικούς «από τεχνικής απόψεως πρόκειται για έναν από τους τελειότερουςσυνθέτες της Αμερικής».
Στην ίδια συνέντευξή του στους «Τimes» ο Κόουπ υποστηρίζει ότι η μουσική του πρώτου αυτού άλμπουμ της Εμιλι παραπέμπει σε ορισμένους διαπρεπείς συνθέτες του 20ού αιώνα, όπως π.χ. του Στραβίνσκι , αλλά το ύφος είναι εντελώς διαφορετικό. Για άλλη μία φορά το όλο εγχείρημα προκάλεσε πολεμική. Δεν ήταν λίγοι όσοι παρότρυναν τον καθηγητή να καταστρέψει την Εμιλι, με το αιτιολογία ότι αντίκειται στο εγγενές ανθρώπινο πνεύμα που χαρακτηρίζει τη μουσική δημιουργία. Παράλληλα ορισμένοι σημαντικοί ερμηνευτές από τον χώρο της κλασικής μουσικής εξέφρασαν ενδιαφέρον για το εγχείρημα, ενώ κάποιοι άλλοι αρνήθηκαν πεισματικά να ερμηνεύσουν τα έργα από φόβο μήπως κηλιδώσουν τη φήμη τους.
Κατά τη γνώμη του Κόουπ αυτό που βασικά ενοχλεί τους άλλους είναι η ιδέα ότι πρόκειται για μουσική την οποία έχει συνθέσει ηλεκτρονικός υπολογιστής και όχι αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα.
Χ αρακτηριστικά αναφέρει την πρώτη παρουσίαση των έργων της Εμιλι στο πανεπιστήμιο όπου διδάσκει, πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν το ακροατήριο δεν γνώριζε ότι η συνθέτρια δεν ήταν παρά ένα πρόγραμμα κομπιούτερ. «Κάποιος συνάδελφος με πλησίασε και μου είπε ότι ήταν ένα από τα ωραιότερα έργα που είχεακούσει εδώ και πολύ καιρό» είπε ο Κόουπ. «Ωστόσο, όταν αποκάλυψατην αλήθεια, ο ίδιος εκείνοςάνθρωπος ήρθε εκ νέου και μου είπε ότι είχε δήθεν καταλάβει εξαρχής ότι η όλη ιστορία είχε να κάνει με ηλεκτρονικό υπολογιστή. Απουσίαζε, λέει, το συναίσθημα, η ψυχή. Δεν θυμόταν ότι επρόκειτογια την ίδια εκείνη μουσική την οποία είχε ακούσει προ ολίγου καιρούκαι τον είχε ενθουσιάσει. Αρνούντανδενα το πιστέψει όταν του το αποκάλυψα».
Την ίδια περίπου άποψη πάντως με τον συνάδελφο του καθηγητή Κόουπ φαίνεται να έχει και ο μουσικοκριτικός των «Τimes» ΡίτσαρντΜόρισον. «Από τεχνικής απόψεως θα έδινα στο έργο εννέα στα δέκα, πέντε στα δέκα για το μουσικό περιεχόμενο και μηδέν για το συναίσθημα ή την έκφραση»γράφει χαρακτηριστικά. Ο ίδιος παραδέχεται ότι δεν γνώριζε την προέλευση της μουσικής ευθύς εξαρχής αλλά όταν έμαθε ότι επρόκειτο για πρόγραμμα ηλεκτρονικού υπολογιστή δεν εντυπωσιάστηκε καθόλου. «Είναι ενδιαφέρον το ότι η τεχνολογία έχει φτάσει σε αυτό το επίπεδο αλλά δεν πρόκειται να αντικαταστήσει την ανθρώπινη έμπνευση, τουλάχιστον για μερικούςαιώνες ακόμη».
Ώ υπερωκεάνιον τραγουδάς και πλέχεις
Θαρρώ πως τα ταξίδια μας συμπίπτουν
Νομίζω πως σου μοιάζω και μου μοιάζεις
Οι κύκλοι μας ανήκουν στην οικουμένη…
Ώ υπερωκεάνιο τραγουδάς και πλέχεις
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα- πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων στα καννοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκονται τα ρίγη
Όπως δεν στέκονται τα κύματα
Όπως δεν στέκουν οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.
Πώς να επιλέξω σωστά πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ; Ποια είναι τα καλύτερα προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα; Πώς είναι η φοιτητική ζωή; Με ποια κριτήρια δίνονται οι υποτροφίες Fulbright; Απαιτούνται συστατικές επιστολές; Tι περιλαμβάνει η συνέντευξη; Απαντήσεις στα ερωτήματά τους θα πάρουν οι ενδιαφερόμενοι κατά τη διάρκεια του ενημερωτικού προγράμματος που οργανώνει το ίδρυμα Fulbright, με αντικείμενο τις σπουδές στις ΗΠΑ και τις υποτροφίες του ιδρύματος. Το ίδρυμα Fulbright είναι ένα διεθνές πρόγραμμα εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ανταλλαγών. Στην Ελλάδα λειτουργεί από το 1948 και στα 61 αυτά χρόνια έχει χορηγήσει υποτροφίες σε περισσότερους από 4.700 Ελληνες και Αμερικανούς, ενώ έχει ταυτόχρονα προσφέρει συμβουλευτικές υπηρεσίες για σπουδές στις ΗΠΑ σε χιλιάδες πολίτες.
Η ενημέρωση των ενδιαφερομένων στην Αθήνα θα γίνει την επόμενη Τετάρτη 4 Νοεμβρίου (11 π.μ. – 1 μ.μ. και 2 μ.μ. – 4 μ.μ. στο γραφείο του ιδρύματος, Βασ. Σοφίας 6).
Κρατήσεις θέσεων γίνονται μόνο με εγγραφή στο greekprogram@fulbright.gr. Oι ενδιαφερόμενοι πρέπει να δηλώσουν συμμετοχή σε ένα από τα δύο διαστήματα (θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας). Ανάλογη ημερίδα θα διοργανωθεί στη Θεσσαλονίκη την Τρίτη 10/11 (πληροφορίες στο 2310-242.904, ή μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου edadthes@fulbright.gr).
Ολόκληρη η γνώση της ανθρωπότητας σε έναν σκληρό δίσκο. Κβαντικοί υπολογιστές και ποικίλες εφαρμογές της Νανοτεχνολογίας: Στην Ιατρική, τόσο για τη διάγνωση όσο και για τη θεραπεία ασθενειών σε επίπεδο κυττάρου. Μικροσκοπικοί υπολογιστές σε κάθε ηλεκτρική συσκευή, που συγχρονίζονται και επικοινωνούν ασύρματα μεταξύ τους. Δεν είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας, μα επιστημονικά επιτεύγματα της νέας χιλιετίας.Για τον «γκουρού» της πληροφορικής, Αμερικανό ακαδημαϊκό Αντριου Τάνενμπαουμ, είναι η πραγματικότητα του μέλλοντος. Γνωστός για την πλούσια ερευνητική του δραστηριότητα πάνω στην αξιοπιστία και την ασφάλεια δικτύων, έχει μια φαινομενικά απλή αλλά ουσιαστική φιλοσοφία, που αρμόζει στις σύγχρονες κοινωνίες της Πληροφορίας και των υψηλών υπολογιστικών ταχυτήτων: «Κάν’ το εξαιρετικά απλό ή κάν’ το σωστά εξ αρχής». Η συνέντευξη που μας παραχώρησε έγινε με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα μας, προκειμένου να συμμετάσχει μαζί με άλλους διακεκριμένους επιστήμονες σε συνάντηση εργασίας του τμήματος Πληροφορικής του Ιονίου Πανεπιστημίου. Θέμα της οι «καινοτόμες ιδέες και εφαρμογές στις σύγχρονες επιστήμες» και επιστημονικός υπεύθυνος ο επίκουρος καθηγητής δρ Παναγιώτης Βλάμος.
«Πού πάμε;», ήταν το θέμα της εισήγησης του διακεκριμένου Αμερικανού επιστήμονα, που αναφερόταν στο μέλλον των ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Πού πάμε, λοιπόν;
«Για δεκαετίες, ο αριθμός των ημιαγωγών (transistors) που χωρούν σε ένα και μόνο τσιπ, αυξάνεται περίπου κατά 60% κάθε χρόνο (σ.σ. όσο περισσότεροι ημιαγωγοί χωρέσουν σε ένα τσιπ, τόσο ισχυρότερος γίνεται ο επεξεργαστής). Πιστεύω ότι αυτό μπορεί να συνεχιστεί για τουλάχιστον δέκα χρόνια ακόμη. Ετσι, εξηγώντας το με απλά λόγια, αντί να έχουμε μία μόνο Κεντρική Μονάδα Επεξεργασίας (CPU) σε ένα τσιπ, θα υπάρχουν πολλές. Αυτό σημαίνει ότι ένα τσιπ θα μπορεί να πραγματοποιεί πολύ περισσότερες λειτουργίες κάθε φορά και πολύ πιο γρήγορα.
Σύντομα θα δούμε επιτραπέζιους υπερυπολογιστές με βασικό χαρακτηριστικό όχι μόνο την απίστευτη ταχύτητα αλλά την τρομακτική ποσότητα σε διαθέσιμα τσιπ. Δηλαδή, μια τεράστια υπολογιστική δύναμη, η οποία δεν θα παράγει υπέρογκα ποσά θερμότητας, κάτι που αποτελεί μεγάλο πρόβλημα των σημερινών υπολογιστών. Σε αυτό θα βοηθήσουν ιδιαίτερα τα νέα υλικά: π.χ. οι νανοσωλήνες άνθρακα αντί για τα χάλκινα καλώδια. Αυτοί οι μικροί σωλήνες μεταφέρουν το ρεύμα με πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο απ’ ό,τι τα κοινά καλώδια, αλλά ακόμη δεν έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους, στο εμπόριο. Μια ακόμη τεχνολογική δυνατότητα είναι οι οπτικές ίνες. Χρησιμοποιείς φως αντί για ηλεκτρισμό. Οι οπτικές ίνες ήδη χρησιμοποιούνται για επικοινωνία μεγάλων αποστάσεων και για αποθήκευση (CD-ROMs, DVDs και οι δίσκοι Blue Ray). Οι κβαντοϋπολογιστές είναι επίσης μια μελλοντική προηγμένη δυνατότητα, όπου χρησιμοποιούνται οι φυσικές ιδιότητες των ατόμων για υπολογισμούς.
Ενα άλλο επιστημονικό πεδίο, το οποίο θα επηρεαστεί από τις τεχνολογίες του μέλλοντος και πιστεύω ότι θα “απογειωθεί” πραγματικά, είναι το απανταχού υπολογίζειν (Ubiquitous Computing). Ο συγκεκριμένος όρος τέθηκε από τον Mark Weiser στη δεκαετία του ’90 και αναφέρεται κυρίως στη διάχυση της προσφερόμενης γνώσης τόσο σε επίπεδο εκπαιδευτή όσο και σε επίπεδο εκπαιδευόμενου, μέσα από σύγχρονα τεχνολογικά εργαλεία, για ατομική αλλά και συνεργατική μάθηση, ακολουθώντας κυρίως το μαθησιακό μοτίβο “πολλά-σε πολλούς” (many-to many)».
«Οι βερμούδες είναι για τις διακοπές, αλλά όχι για τα πανεπιστήμια. Και μάλιστα από έναν 52χρονο άνθρωπο!» Αυτό ανέφερε χθες στην «Κ» ο πρόεδρος του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Παν. Θράκης κ. Γεώργιος Παπάζογλου, ο οποίος ήταν… πυρ και μανία με τις ενδυματολογικές επιλογές του 52χρονου Αγγλου λέκτορα του τμήματός του κ. Αντριου Φάριγκτον. Η επιστολή που έστειλε ο κ. Παπάζογλου στον Αγγλο είναι αποκαλυπτική… «Επειδή έγινα δέκτης πολλών παραπόνων, διότι κατά τις εξετάσεις σας του Σεπτεμβρίου, εμφανιστήκατε στο πανεπιστήμιο με κοντό παντελονάκι και γυμνόπους, κάτι που διαπίστωσα και ο ίδιος όταν σας συνάντησα στο διάδρομο, επιτρέψτε μου να σημειώσω ότι προσωπικώς…» λέει και συνεχίζει. «Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα τολμούσε διδάσκων σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της Αγγλίας να εμφανιστεί με κοντό παντελονάκι και γυμνόπους σαν να πήγε εκδρομή στο αλσύλλιο της γειτονιάς του, για να κάνει εξετάσεις. Παρόμοια ενδυμασία σε δημόσιο χώρο εργασίας φέρνει στο νου μου Αγγλους αποικιοκράτες της ερήμου». Και ο κ. Παπάζογλου καταλήγει: «Ακόμη, επειδή ούτε οι φοιτητές ούτε οι φοιτήτριες ούτε προφανώς ο υπογραφόμενος και οι γυναίκες υπάλληλοι είμαστε υποχρεωμένοι να βλέπουμε τριχωτούς ή μη μηρούς διδασκόντων στο τμήμα, σας παρακαλώ θερμά, όπως σας σέβεται ο χώρος που λέγεται Δημοκρίτειο, έτσι οφείλετε να τον σέβεστε και εσείς».
Πριν ακριβώς 40 χρόνια, στις 29 Οκτωβρίου 1969, ο φοιτητής του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Λος Άντζελες (UCLA) Τσαρλς Κλάιν έστειλε το πρώτο μήνυμα μέσω του ARPAΝΕΤ, του δικτύου υπολογιστών που αργότερα έγινε παγκοσμίως γνωστό ως Ίντερνετ.
Αν και από εκείνο το μήνυμα που αποτελείτο από τη λέξη “login”, μόνο τα πρώτα δύο γράμματα μεταδόθηκαν επιτυχώς στον προορισμό τους, η πρώτη εκείνη διαδραστική επικοινωνία άνοιξε το δρόμο για μια τεχνολογική επανάσταση.
Το χρηματοδοτούμενο από κονδύλια του αμερικανικού στρατού πείραμα του ARPANET θεωρείται ο πρόδρομος του Ίντερνετ, η ουσιαστική έναρξη του οποίου είναι η κατοπινή δημιουργία του πρωτοκόλλου TCP/IP, από τους Βίντον Σερφ (σήμερα αντιπρόεδρο της Google) και Ρόμπερτ Καν (σήμερα πρόεδρο της εταιρίας CNRI), που επέτρεψε στα διάφορα ανεξάρτητα υπολογιστικά δίκτυα να συνδεθούν μεταξύ τους και να σχηματίσουν έτσι ένα «δίκτυο των δικτύων» (διαδίκτυο).
Με αφορμή την 40ή επέτειο, ο Σερφ προέβλεψε ότι από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους που εκτιμάται ότι είναι σήμερα online σε όλο τον κόσμο (δηλαδή κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο της ανθρωπότητας), μέχρι το τέλος του 2011, θα είναι δικτυωμένος ο μισός πληθυσμός της Γης και μέχρι το 2020 το 75% – 80% των κατοίκων του πλανήτη θα βρίσκονται πλέον online.
Το επόμενο βήμα; Η επέκταση του διαδικτύου πέρα από τη Γη, στο ηλιακό σύστημα –και ακόμα παραπέρα! Ήδη από το 1998, ο Σερφ και άλλοι συνεργάζονται με τη NASA για τη δημιουργία του Διαπλανητικού Δικτύου.
Για το σκοπό αυτό, είναι πια σχεδόν έτοιμο το νέο Διαπλανητικό Πρωτόκολλο Ίντερνετ που θα χρησιμοποιηθεί τόσο από επανδρωμένες από ανθρώπους όσο και από ρομποτικές διαστημικές αποστολές για να επικοινωνούν με τη Γη.
Η Terra απέκτησε και ανταποκρίτρια για το θέατρο. Ευχές και κατάρες λοιπόν στη νέα συνεργάτη μας τη Γυριστρούλα:
Το περασμένο Παρασκευοσάββατο & μέσω νεφών – και δη απειλητικών – κατάφερα να νιώσω πραγματικά την άνοιξη μέσα σ’ ένα περιβάλλον μουντού φθινοπώρου.
Γι αυτό ευθύνονται δυο παραστάσεις, η μία ροζ- κυριολεκτικά & μεταφορικά- και η άλλη ‘υπόγειων διαδρομών”. Πρόκειται για την παράσταση του θεάτρου Παλλάς “Το κλουβί με τις τρελές” & γι’ αυτήν του θεάτρου Αγγέλων Βήμα, με τίτλο “Τα ορφανά”.
Παραστάσεις διαφορετικού ύφους -και ήθους ενδεχομένως- αλλά η καρδιά τα θέλει & τα δυο: και το ροζ & τις υπόγειες διαδρομές.
Στο Παλλάς είδα μια παράσταση γεμάτη χρώμα & πλούτο, παράσταση που θύμιζε τις παλιές καλές μέρες που το θέατρο δεν ήξερε τι σημαίνει ο όρος “οικονομική κρίση”. Και βέβαια θα ήμουν άδικη αν παρέλειπα να αναφέρω τις πολύ καλές ερμηνείες των Σταμάτη Φασουλή & Γιάννη Μπέζου που & στην πρόζα & στο τραγούδι τα καταφέρνουν περίφημα. Το μόνο αποθαρρυντικό που έχω να αναφέρω, είναι το ύψος του εισιτηρίου που φθάνει μέχρι & τα 80 ευρώ. Το θέατρο πάντως,προς έκπληξίν μου, σ’ αυτήν την πρεμιέρα ήταν γεμάτο!
Στο Αγγέλων Βήμα το σκηνικό αλλάζει. Το θέατρο & γενικότερα ο χώρος είναι σχετικά μικρά, αλλά δεν υστερούν καθόλου σε γούστο & ζεστασιά. Εδώ βλέπουμε “Τα ορφανά’, δυο αδέλφια, δυο διαφορετικούς κόσμους εκ πρώτης όψεως & έναν γκάνγκστερ που παίζει το ρόλο του καταλύτη. Τρεις αξιέπαινες ερμηνείες από τους Παναγιώτη Μπρατάκο, Στέλιο Καλαϊτζή & Κώστα Ανταλόπουλο. Στηρίξτε αυτήν την παράσταση, αυτά τα υποσχόμενα νέα παιδιά.
Χθες πάλι, ανήμερα της εθνικής μας γιορτής, είδα στο θέατρο Αργώ την παράσταση “Να μου στείλετε μια ρεπούμπλικα”, βασισμένη στο αυτοβιογραφικό έργο του ποιητή Ρώμου Φιλύρα “Η ζωή μου εις το Δρομοκαϊτειον”. Ένας άνθρωπος ζει στην κόψη μεταξύ τρέλας & λογικής & επιζητεί την τρέλα από καθαρή επιλογή! One man show από τον Δημήτρη Κοτζιά που βρίσκει γερά στηρίγματα στο λόγο του Φιλύρα.
Αυτά προς το παρόν & το μέλλον άδηλον…..
Το Twitter υπέγραψε συμφωνίες με Microsoft και Google που θα επιτρέπουν την αναζήτηση των tweets σε πραγματικό χρόνο από τους χρήστες των μηχανών αναζήτησης.
Η Microsoft μάλιστα προχώρησε άμεσα στη δημιουργία μίας ξεχωριστής μηχανής αναζήτησης των tweets μέσω του Bing, ενώ η Google δήλωσε ότι η σχετική υπηρεσία θα ξεκινήσει τη λειτουργία της μέσα στους επόμενους μήνες.
Οι δύο συμφωνίες τονίζουν την αυξημένη σημασία της αναζήτησης σε πραγματικό χρόνο, αλλά και τον εντεινόμενο ανταγωνισμό ανάμεσα στη Microsoft και τη Google. Η ανακοίνωση των συμφωνιών έγινε στα πλαίσια της συνόδου για το Web 2.0 που πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ.
Η σελίδα του Bing παρουσιάζει τα δημοφιλέστερα θέματα συζητήσεων στο Twitter, και τα σχετικά tweets των 140 χαρακτήρων, ενώ οι χρήστες μπορούν ακόμη να κάνουν αναζήτηση συγκεκριμένων λέξεων και να δουν τα σχετικά μηνύματα ταξινομημένα χρονολογικά.
Μια πρωτοποριακή online ενέργεια με στόχο την αποτροπή των νέων από το κάπνισμα ξεκίνησε εδώ και δέκα ημέρες η Ε. Ε. στο πλαίσιο της εκστρατείας «HELP – Για μια ζωή χωρίς τσιγάρο». Πρόκειται για την προβολή μιας σειράς από 11 αυτοτελή ταινιάκια «Helpisodes», με βασικούς ήρωες τους Helpers, που ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αγωνιστούν για έναν κόσμο χωρίς τσιγάρο. Ο στόχος αυτών των εκκεντρικών και χιουμοριστικών επεισοδίων είναι να μιλήσουν στους νέους ανθρώπους σε μια γλώσσα που κατανοούν και εκτιμούν. Η σειρά φιλοξενείται στην ιστοσελίδα www.help-eu.com και θα ενισχυθεί μέσα από πλατφόρμες όπως κοινωνικά δίκτυα (π. χ. Facebook) και ιστοσελίδες video.
Οι SineTerrae ξαναντάμωσαν ταχύτερα από το προσδοκώμενο, καθ΄όσον οι εξελίξεις που αφορούν τα netbooks, τις έπιασαν εξαπίνης ! Κρύο, σκοτάδι και αγωνία, κατά το γνωστόν λαϊκόν άσμα. Όπως θα καταλάβετε τα λογισμικά των Μαθηματικών δεν βρίσκονται στο πακέτο των λογισμικών του netbook. Τι λαός είμαστε εμείς οι Έλληνες; Βάζουν κάτι στο … νερό μας; Ή μοιάζουμε με τις ελβετικές αγελάδες; Που κάνουν μια καρδάρα γάλα και αμέσως μετά της δίνουν μια κλωτσιά… Μα μια κλωτσιά…..
Φιλολογική υποσημείωση:
Από το κοτσανολόγιο του Σαραντάκου: Συχνά γράφουμε «κατελήφθη εξ απήνης» αυτό που στα παλιότερα ελληνικά γράφεται «κατελήφθη εξαπίνης», δηλαδή αιφνιδιάστηκε. Η λέξη αυτή γράφεται έτσι, με γιώτα πάντα, και πάντα σαν μία λέξη γραφόταν, από τον καιρό του Ομήρου μέχρι σήμερα και βέβαια δεν έχει καμιά απολύτως ετυμολογική ή άλλη σχέση με την απήνη το αμάξι και τη μουλαροδρομία.
Τώρα τελευταία μόνο, με την αναζωπύρωση της νεοκαθαρευουσιανιάς, που θεωρείται πολύ μπασκλάς να γράφεις ενωμένες λέξεις όπως εντάξει, αφενός κτλ., πολλοί άρχισαν να χωρίζουν και τα αχώριστα. Έτσι πήρε η μπάλα και το εξαπίνης και χωρίστηκε, και μετά έγινε και το γιώτα ήτα για να είναι πιο κομιλφώ.
Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ και οι λοιποί Γαλάτες που αντιστέκονται στο ζυγό των Ρωμαίων, κλείνουν φέτος τα 50 τους χρόνια. Ο οξύθυμος Γαλάτης, «παιδί» των Ρενέ Γκοσινί και Αλμπέρ Ουντερζό, «γεννήθηκε» στις 29 Οκτωβρίου 1959. Με αφορμή την επέτειο αυτή, ο Αλ. Ουντερζό δημιούργησε ένα καινούργιο λεύκωμα με σύντομες ιστορίες του Αστερίξ, στο οποίο έχουν συγκεντρωθεί 56 σελίδες με ανέκδοτα κόμικς. Το λεύκωμα αυτό θα παρουσιαστεί και στην Αθήνα από τις εκδόσεις Μαμούθ Κόμιξ. Με αφορμή την επέτειο, έκθεση διοργανώνεται στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν μια εικαστική διαδρομή του Αστερίξ στην Ελλάδα, μέσα από εξώφυλλα, βινιέτες, βιβλία και ήρωες του σύμπαντος του Αστερίξ. Με την ευκαιρία αυτή, Έλληνες και Γάλλοι σκιτσογράφοι θα συναντηθούν για να συζητήσουν το μέλλον των κόμικς. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι 21 Νοεμβρίου.
Πριν ακριβώς 40 χρόνια, στις 29 Οκτωβρίου 1969, ο φοιτητής του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Λος Άντζελες (UCLA) Τσαρλς Κλάιν έστειλε το πρώτο μήνυμα μέσω του ARPAΝΕΤ, του δικτύου υπολογιστών που αργότερα έγινε παγκοσμίως γνωστό ως Ίντερνετ.
O Τζον Πέρι Μπάρλοου δηλώνει συνταξιούχος αγελαδοτρόφος. Στο βιογραφικό του θα δούμε ότι υπήρξε στιχουργός του μεγάλου συγκροτήματος των σίξτις, «Grateful Dead». H διαδικτυακή κοινότητα τον γνωρίζει ως τον «νονό του κυβερνοχώρου». Ηταν ο Τζον Πέρι Μπάρλοου που στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δανείστηκε τον όρο cyberspace από το βιβλίο του Γουίλιαμ Γκίμπσον «Nευρομάντης», για να περιγράψει τον νέο ηλεκτρονικό χώρο. Tότε, επίσης, στο εμβρυακό στάδιο της δικτυακής επανάστασης μαζί με τον Μιτς Κάπορ (ιδρυτή της εταιρείας «Λότους») έφτιαξαν το Electronic Frontier Foundation (EFF) την πρώτη οργάνωση υπεράσπισης των δικαιωμάτων στον κυβερνοχώρο. Σήμερα ο αγελαδοτρόφος Τζον Πέρι Μπάρλοου διδάσκει και γράφει για την ψηφιακή επανάσταση.
Aπό το 1994 ήταν κατηγορηματικός. Mε το άρθρο «H Oικονομία των Iδεών», που σήμερα διδάσκεται σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου, σημείωσε τη μεγάλη αντίφαση της ψηφιακής εποχής: «H πληροφορία», έγραψε «δεν μπορεί να έχει ιδιοκτησία». Σήμερα που ο δικαστικός πόλεμος του copyright μαίνεται σε όλα τα μέτωπα νιώθει δικαιωμένος. Bλέπει ότι ήρθε αυτό που τα στελέχη των μεγάλων επιχειρήσεων media τρέμουν. H επανάσταση της ελεύθερης ροής πληροφοριών έχει κερδίσει. Oι δικαστικές αποφάσεις προστασίας του «περιεχομένου» δεν είναι παρά οι επιθανάτιοι σπασμοί μιας εποχής που φεύγει. Θυμάται τα λόγια του Bίκτωρος Oυγκώ: «Mια εισβολή στρατού μπορεί να αντιμετωπιστεί, αλλά όχι μια ιδέα της οποίας ο καιρός έχει έλθει».
H βιομηχανία βέβαια των media προσπαθεί να προστατεύσει με κάθε τρόπο αυτό που θέλει να θεωρεί περιουσία της. Nομοθετικά μέτρα υπήρξαν πολλά που αποδείχθηκαν μάταια. Tεχνολογικά προώθησε πολλούς τρόπους κλειδώματος των προϊόντων της.
1. Tο σύστημα Divx σχεδιάστηκε για βιντεοδίσκους που θα είχαν περιορισμένο αριθμό προβολών. Πέθανε πριν γεννηθεί.
2. H Πρωτοβουλία για Aσφαλή από την Πειρατεία Ψηφιακή Mουσική (SDMI) που προέβλεπε μια σειρά εργαλείων για να μην αντιγράφονται τα CD, πεθαίνει εν τη γενέσει της λόγω της πολυπλοκότητάς της και του γεγονότος ότι… παραβιάζει πατέντες πολλών εταιρειών.
3. Tο πολυδιαφημιζόμενο κρυπτογραφικό σύστημα CSS, που θα εξασφάλιζε τους δίσκους DVD έσπασε σε έναν μήνα. Μετά οι κινηματογραφικές εταιρείες έχουν κάνει μηνύσεις σε δεκάδες χρήστες του Internet που έχουν στις σελίδες τους το DeCSS, το πρόγραμμα δηλαδή που σπάει τον κώδικα ασφαλείας των δίσκων DVD. Το 2000 εκδικάστηκε η πρώτη προσφυγή. Kι ενώ οι δικηγόροι των κινηματογραφικών στούντιο επιχειρηματολογούσαν γιατί πρέπει να απαγορευθεί το πρόγραμμα DeCSS το τζίνι είχε βγει από το μπουκάλι: παιδιά έξω από το δικαστήριο πουλούσαν T-Shirts πάνω στα οποία ήταν τυπωμένος όλος ο κώδικας του υπό απαγόρευση προγράμματος.
«Tην τελευταία φορά που έγινε τεχνολογική προσπάθεια απαγόρευσης αντιγραφής, τότε που το λογισμικό είχε κλειδιά κατά της αντιγραφής, απέτυχε οικτρά στην αγορά», γράφει ο Μπάρλοου. «Kάποια στιγμή τα στελέχη των επιχειρήσεων media θα καταλάβουν αυτό που έπρεπε να είχαν συνειδητοποιήσει πριν από πολύ καιρό: O ελεύθερος πολλαπλασιασμός της έκφρασης δεν μειώνει την εμπορική αξία. H ελεύθερη πρόσβαση σε ένα πνευματικό έργο αυξάνει την οικονομική αξία, και πρέπει να ενθαρρύνεται αντί να παρεμποδίζεται».
Yπάρχει ιστορικό προηγούμενο πίσω από αυτό το σκεπτικό. Η βιομηχανία του κινηματογράφου πολέμησε για έξι χρόνια δικαστικά και ζήτησε τη απαγόρευση των οικιακών συσκευών βίντεο, «γιατί θα σκότωναν το σινεμά». Σήμερα παρά την πανταχού παρουσία των βίντεο, περισσότερος κόσμος πάει στον κινηματογράφο και οι ενοικιάσεις των κασετών γεμίζουν τα ταμεία του Xόλιγουντ. Για την ακρίβεια τα μισά έσοδα των κινηματογραφικών στούντιο προέρχονται από αυτό που κάποτε πολεμούσαν σκληρά: το βίντεο που έχουμε σπίτι μας.
Τα αγαθά copies κτώνται
H προσωπική εμπειρία του Τζον Πέρι Μπάρλοου ενισχύει τα παραπάνω. «Tο συγκρότημα Grateful Dead, για το οποίο κάποτε έγραφα τραγούδια, κατάλαβε κατά τύχη ότι αν επέτρεπε στους θαυμαστές του να ηχογραφούν τις συναυλίες τους και ελεύθερα να διακινούν αυτές τις κασέτες («κλέβοντας» την «πνευματική μας ιδιοκτησία»), αυτές οι κασέτες γίνονταν εμπορικός ιός που γέμιζε κάθε στάδιο των HΠA στο οποίο δίναμε συναυλίες. Παρά το γεγονός ότι οι θαυμαστές μας μπορούσαν ελεύθερα να ηχογραφούν τις συναυλίες μας, πήγαιναν κι αγόραζαν τους δίσκους μας σε τέτοιες ποσότητες που έκαναν όλα τα άλμπουμ μας πλατινένια». Tο συμπέρασμα του Μπάρλοου είναι απλό: «Για τις ιδέες η φήμη είναι πλούτος, και τίποτε δεν σε κάνει ταχύτερα διάσημο από ένα ακροατήριο που θέλει να διανέμει δωρεάν τη δουλειά σου… H μη εμπορική διανομή πληροφορίας αυξάνει τις πωλήσεις της εμπορικής πληροφορίας. H αφθονία φέρνει αφθονία». Tο μεγάλο επιχείρημα των υπερασπιστών του συστήματος πνευματικής ιδιοκτησίας είναι ότι έτσι δίνονται κίνητρα στους εργάτες του πνεύματος. «Λάθος», απαντά ο Μπάρλοου. «Oι περισσότερες θέσεις εργασίας σήμερα παράγουν πνευματικό έργο. Oι γιατροί, οι αρχιτέκτονες, τα στελέχη και οι σύμβουλοι επιχειρήσεων, δικηγόροι κ. ά. καταφέρνουν να επιβιώσουν οικονομικά χωρίς να έχουν στην “ιδιοκτησία” τους το πνευματικό έργο που παράγουν… Tο ανθρώπινο είδος κατάφερε να παραγάγει δημιουργικό έργο τα τελευταία 5.000 χρόνια πριν από το 1710, όταν η “Nομολογία της Αννας” (ο παγκοσμίως πρώτος νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας) πέρασε από το βρετανικό Kοινοβούλιο. O Σοφοκλής, ο Δάντης, ο Λεονάρντο ντα Bίντσι, ο Mποτιτσέλι, ο Mιχαήλ Αγγελος, ο Σαίξπηρ, ο Nεύτων, O Θερβάντες, ο Mπαχ, όλοι είχαν κάποιον καλό λόγο να σηκωθούν από το κρεβάτι τους για να δημιουργήσουν χωρίς να περιμένουν να κατέχουν τα έργα που δημιούργησαν…».
Ιnfo
– Ronald V. Bettig και Herbert I. Schiller, «Copyrighting Culture: The Political Economy of Intellectual Property», εκδ. Westview Press.
– Lawrence Lessig, «Free Culture: How Big Media Uses Technology and the Law to Lock Down Culture and Control Creativity», εκδ. Penguin (διατίθεται και δωρεάν για μη εμπορική χρήση από το www. lessig.org).
Δύο στους τρεις ανθρώπους νιώθουν πανικό όταν δεν μπορούν να επικοινωνούν μέσω κινητών ή Διαδικτύου
Ο σύγχρονος homo communicans (επικοινωνών άνθρωπος) προτιμά να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον κόσμο που τον περιβάλλει παρά να απολαμβάνει τη σιωπή της ηθελημένης απομόνωσης.
Η απρόσκοπτη πρόσβαση μάλιστα σε όλες τις πηγές επικοινωνίας και πληροφόρησης -σταθερή και κινητή τηλεφωνία, Διαδίκτυο- φαίνεται πως τον καθησυχάζει: του παρέχει περισσότερη ηρεμία από ό,τι άγχος. Αντίθετα, η στέρηση της δυνατότητας επικοινωνίας τού δημιουργεί εκνευρισμό και ανασφάλεια.
Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από πρόσφατη δημοσκόπηση η οποία διενεργήθηκε στη Μ. Βρετανία από τους αναλυτές της εταιρείας The Future Laboratory, μιας από τις πιο αξιόλογες και πρωτοπόρες στην καταγραφή και την ανάλυση των καταναλωτικών τάσεων.
Σύμφωνα με την έρευνα, δύο στους τρεις ανθρώπους όταν βρεθούν σε ένα μέρος όπου το κινητό τους δεν έχει σήμα ή όταν η σύνδεσή τους στο Διαδίκτυο διακοπεί λόγω βλάβης, σύντομα καταλαμβάνονται από εκνευρισμό και άγχος.
Οσον αφορά τους λόγους για τους οποίους ο αποκλεισμός από την τηλεφωνική ή τη διαδικτυακή επικοινωνία γεννά άγχος, οι ερωτηθέντες στην πλειονότητά τους (το 36%) το απέδωσαν στην αδυναμία επικοινωνίας με τους οικείους τους, το 31% στην αδυναμία διεκπεραίωσης των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων, ενώ το 27% στην αδυναμία επικοινωνίας με τους φίλους τους.
Από πού πηγάζει όμως το… discomgooglation, όπως αποκαλούν οι Αγγλοσάξονες το αίσθημα ανασφάλειας εξαιτίας της αδυναμίας πρόσβασης στο Διαδίκτυο (ο όρος προέρχεται από τη συρραφή της αγγλικής λέξης discombobulate, που σημαίνει «προκαλώ σύγχυση/εκνευρισμό», με τη γνωστή μηχανή αναζήτησης Google); Σύμφωνα με τον Βρετανό ψυχολόγο James Brook, προκαλείται από ένα αίσθημα αποκλεισμού από το παρόν. Οι νέες τεχνολογίες της επικοινωνίας έχουν εθίσει τους ανθρώπους σε μια διεστραμμένη αντίληψη του παρόντος. Ετσι, κάθε αποκοπή ή διακοπή επαφής με τον καλπάζοντα κόσμο των sms, των e-mail ή του Facebook, για τους περισσότερους ανθρώπους ισοδυναμεί με κοινωνική ανυπαρξία: όταν δεν επικοινωνείς, είσαι δυνητικά ανύπαρκτος!
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των νεαρών μητέρων, οι οποίες είναι αναγκασμένες να μένουν πολλές ώρες στο σπίτι: όπως έδειξε η έρευνα, το 85% δηλώνουν ότι δεν κλείνουν ποτέ τη σύνδεση του υπολογιστή τους με το Διαδίκτυο. Οι γονείς γενικά ανήκουν στην κατηγορία των καταναλωτών που κάνουν τη μεγαλύτερη χρήση του κινητού τηλεφώνου.
Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και ένα άλλο εύρημα της έρευνας: το ένα τρίτο των ερωτηθέντων «ομολόγησαν» ότι δεν αισθάνονται πλέον καμία ενοχή για το ότι είναι συνεχώς συνδεδεμένοι στο Διαδίκτυο.
Αγχος όμως φαίνεται να προκαλεί στους χρήστες και η αδυναμία διεκπεραίωσης άλλων, ήσσονος σημασίας, εργασιών που απαιτούν την πρόσβαση στο Διαδίκτυο, όπως η αναζήτηση μιας διεύθυνσης σε έναν οδικό χάρτη, η έρευνα αγοράς για την αναζήτηση της φθηνότερης τιμής ενός προϊόντος ή η γνωριμία με άλλα άτομα μέσω των ιστοσελίδων online ραντεβού.
Από την άλλη πλευρά, η έρευνα αυτή έδειξε ότι ένας όχι ευκαταφρόνητος, αν και σαφώς μικρότερος, αριθμός ατόμων θεωρεί «απελευθερωτική» την προσωρινή διακοπή κάθε μορφής επικοινωνίας με την οικογένεια (29%) και με το εργασιακό περιβάλλον (28%).
Και δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι στη Γαλλία το πρόσφατο κύμα αυτοκτονιών στη γαλλική εταιρεία τηλεφωνίας France Telecom έχει αποδοθεί, μεταξύ των άλλων οικονομικών-εργασιακών αιτιών, και στο άγχος που γεννά στους εργαζόμενους η υπερβολική χρήση των νέων τεχνολογιών, με τον καταιγισμό από sms και e-mail που δέχονται και στέλνουν καθημερινά.
«Τα υπάρχοντα κόμματα δεν έχουν κατορθώσει να επεξεργαστούν μια σοβαρή πολιτική για την αναδυόμενη κοινωνία της πληροφορίας. Αντί να αξιοποιήσουν τις καταπληκτικές δυνατότητες του Διαδικτύου, θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη νέα τεχνολογία για να δημιουργήσουν ένα κράτος- χωροφύλακα που θα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο στην καθημερινή ζωή των πολιτών». Αυτά λέει στην εφημερίδα Ελ Παΐς ο μοναδικός ευρωβουλευτής ενός καινούργιου κόμματος που έχει για σημαία του την ιδεολογία των πειρατών. Λέγεται Κρίστιαν Ένγκστρομ και εξελέγη με το Πειρατικό Κόμμα της Σουηδίας, που στις περασμένες ευρωεκλογές έλαβε 215.000 ψήφους και ποσοστό 7,1%. Η επιτυχία αυτή οδήγησε στη δημιουργία αντίστοιχων κομμάτων σε όλη την Ευρώπη, με μεγαλύτερο το γερμανικό που στις τελευταίες ομοσπονδιακές εκλογές έλαβε 845.000 ψήφους και 2% των ψήφων. Βουλευτή μπορεί να μην έβγαλε (το όριο για την είσοδο στη γερμανική Βουλή είναι 5%), έφερε όμως στο προσκήνιο μερικά αιτήματα που έχουν ιδιαίτερη σημασία για τους νέους: να θεσπιστεί στο Ιnternet η ελεύθερη ανταλλαγή αρχείων που δεν έχουν εμπορικό χαρακτήρα, να περιοριστούν τα πνευματικά δικαιώματα στα πέντε χρόνια, να είναι σεβαστή η ιδιωτική ζωή των χρηστών.
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μονοθεματικό (single issue) κόμμα. Αυτό κάθε άλλο, όμως, παρά προαναγγέλλει την αποτυχία του. Όπως επισημαίνει ο Ισπανός εκλογολόγος Ενρίκε Γκερέρο, τέτοιο κόμμα ήταν πριν από 30 χρόνια και οι Πράσινοι. Η ανάγκη της προστασίας του περιβάλλοντος γεννήθηκε στην κοινωνία των πολιτών και υιοθετήθηκε σταδιακά από τα παραδοσιακά κόμματα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τους πειρατές. Η αντιπαράθεσή τους με τη Δικαιοσύνη τούς έκανε ώς τώρα καλό: η καταδίκη των διαχειριστών της ιστοσελίδας Τhepiratebay. org από σουηδικό δικαστήριο, τον περασμένο Απρίλιο, είχε ως αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό των μελών του κόμματος, που έφτασαν τα 50.000. Λίγο πιο πολύπλοκη είναι η προχθεσινή τους καταδίκη από ολλανδικό δικαστήριο, που τους διατάζει να αφαιρέσουν μέσα στο επόμενο τρίμηνο από το site όλους τους συνδέσμους με υλικό που έχει πνευματικά δικαιώματα. Μόνο που οι τρεις Σουηδοί δεν ελέγχουν πια το site και άρα δεν μπορούν να υπακούσουν…
«Όταν η νομοθεσία για τα πνευματικά δικαιώματα έρχεται σε σύγκρουση με τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα πρέπει να υπερισχύουν και η νομοθεσία να τροποποιείται», τονίζει ο Ένγκστρομ. Προς το παρόν συμβαίνει το αντίθετο. Κάτω από την πίεση της μουσικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας, οι κυβερνήσεις της Γαλλίας, της Σουηδίας και της Βρετανίας έχουν σκληρύνει τη νομοθεσία τους για το παράνομο «κατέβασμα» υλικού από το Ιnternet. Οι πειρατές όμως επιμένουν. Κι έχουν μαζί τους πολλούς από εκείνους που βλέπουν την πολιτική με άλλο μάτι και αναζητούν μια δράση άμεση, συλλογική, διαδικτυακή.
Λογισμικό μπορεί να αποκωδικοποιήσει τα «αληθινά νοήματα» όσων γράφουμεThe Economist
Η διαφορά ανάμεσα στο να λες αυτό που εννοείς και να εννοείς αυτό που λες είναι αρκετά σαφής, για τους περισσότερους ανθρώπους. Αντιθέτως, όμως, όταν η διάκριση πρέπει να γίνει από ηλεκτρονικό υπολογιστή τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα. Το να καταφέρει ένα κομπιούτερ να αξιολογήσει τι εννοεί κάποιος άνθρωπος, παραδείγματος χάριν, θα αποδειχθεί εξαιρετικά ωφέλιμο επίτευγμα για τις εταιρείες που προσπαθούν να αναγνωρίσουν τους δυσαρεστημένους πελάτες, όπως εξάλλου και τις υπηρεσίες πληροφοριών που προσπαθούν να εντοπίσουν ποιοι από τους χρήστες του Ιντερνετ που αναρτούν σχόλια με απειλές είναι πραγματικά επικίνδυνοι και ποιοι όχι.
Πολύ συχνά, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές αδυνατούν να κατανοήσουν το πραγματικό νόημα των λέξεων, διότι αυτό εξαρτάται από το πλαίσιο στο οποίο χρησιμοποιείται κάθε λέξη. Παραδείγματος χάριν, η λέξη «εξόντωση» έχει αρνητικό νόημα όπως και η λέξη «βακτήρια». Ωστόσο, η φράση «εξόντωση βακτηρίων» είναι θετική.
Μία προσπάθεια να «εκπαιδευτούν» οι ηλεκτρονικοί στην αξιολόγηση της συναισθηματικής αξίας των λέξεων (και άρα του νοήματός τους) γίνεται από τον δόκτορα Στίβεν Πούλμαν του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και τον βοηθό του Κάρο Μοϊλάνεν.
Οι δύο ερευνητές χρησιμοποιούν λογισμικό ανάλυσης συναισθημάτων για να αξιολογήσουν το νόημα ενός κειμένου. Ετσι, ανέπτυξαν ένα σύστημα κατάταξης που αναλύει τη γραμματική δομή ενός σύντομου κειμένου και μπορεί να καταλήξει στη συναισθηματική του αξία. Για να τα καταφέρουν οι επιστήμονες ανατρέχουν σε ένα λεξικό συναισθημάτων όπου περιλαμβάνονται περισσότερες από 57 χιλιάδες λέξεις και η συναισθηματική σημασία που έχει κάθε μία από αυτές. Η συναισθηματική αξιολόγηση κάθε λέξης μπορεί να είναι θετική, αρνητική ή ουδέτερη. Λέξεις όπως «ποτέ», «απέτυχε» και «πρόλαβε» θεωρούνται «μεταβλητές» επειδή μπορούν να μεταβάλλουν το νόημα της λέξης που έπεται.
Η ανάλυση στη συνέχεια κατακερματίζεται σε κομμάτια που λαμβάνουν υπόψη όλο και πιο μεγάλα γραμματικά τμήματα. Καθώς περνάει κάθε ενότητα, η αξιολόγηση μεταβάλλεται. Οι κανόνες της γραμματικής καθορίζουν την επίδραση που έχει κάθε τμήμα κειμένου πάνω στο άλλο. Ο πιο απλός κανόνας είναι ότι θετικά και αρνητικά συναισθήματα τελικά κυριαρχούν επί των πιο ουδετέρων. Πιο πολύπλοκοι συντακτικοί κανόνες τελικά καθορίζουν το νόημα στις περιπτώσεις όπου η σημασία των λέξεων είναι αντιφατική, όπως παραδείγματος χάριν στη φράση «η κόλαση των διακοπών» και η «γραμμή βοήθεια για την κακοποίηση». Μπορεί το νόημα τέτοιων φράσεων να είναι ξεκάθαρο σε εμάς τους ανθρώπους, αλλά είναι ακατανόητο στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Συναισθηματική αξία
Αναλύοντας τη συναισθηματική βαθμολογία κάθε λέξης, το νέο λογισμικό μπορεί να αξιολογήσει τη συναισθηματική αξία διάφορων εννοιών που αναφέρονται σε ένα κείμενο. Παραδείγματος χάριν, η φράση «η ισχυρότερη οικονομία της περιοχής εξακολουθεί να μαστίζεται από την ύφεση» αναλύεται ως εξής: «ισχυρότερη» (θετική, ουδέτερη ή αρνητική) οικονομία (ουδέτερη ή θετική) καταβυθίζεται (αρνητική) και ύφεση (αρνητική).
Στη συνέχεια, το λογισμικό αναλύει τη δομή της πρότασης ξεκινώντας από τη λέξη οικονομία και συνεχίζοντας στο ισχυρότερη οικονομία, η ισχυρότερη οικονομία της περιοχής και ούτω καθεξής. Σε κάθε βήμα, το λογισμικό υπολογίζει τη μεταβαλλόμενη συναισθηματική αξία της πρότασης. Το ίδιο επαναλαμβάνεται για το δεύτερο τμήμα της πρότασης. Αντί να προσθέσει απλά τα θετικά και τα αρνητικά τμήματα που περιλαμβάνονται σε μία πρόταση, το λογισμικό αποδίδει στο κάθε κομμάτι μια συγκεκριμένη βαθμολογία. Τα βραχύτερα τμήματα του κειμένου, όπως παραδείγματος χάριν η λέξη περιοχή, έχουν μικρότερη βαθμολογία από ό, τι έχουν τα μακρύτερα τμήματα, όπως το «η ισχυρότερη οικονομία της περιοχής». Οταν το λογισμικό ανασυνθέτει την αρχική πρόταση μπορεί πια να καταλήξει στο ορθό συμπέρασμα, ότι δηλαδή το νόημά της είναι αρνητικό όσον αφορά τον όρο «οικονομία».
Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι αυτή η προσέγγιση είναι πολύ καλύτερη από προηγούμενες οι οποίες μπορούν να αξιολογήσουν από κάποιες λέξεις την ψυχική διάθεση του καταναλωτή, αλλά δεν μπορούν να συνδέσουν πολύπλοκες προτάσεις. Μπορεί, παραδείγματος χάριν, ένας καταναλωτής να λατρεύει το σπορ μοντέλο κάποιας μάρκας αυτοκινήτου, αλλά όχι και το σύστημα ήχου του.
Αναζητώντας τρομοκράτες
Οι εταιρείες αναζητούν ηλεκτρονικούς τρόπους που θα τους επιτρέψουν να κατανοήσουν καλύτερα την πελατεία τους εδώ και καιρό. Τώρα όμως και οι υπηρεσίες πληροφοριών ενδιαφέρονται για την απόκτηση λογισμικών ανάλυσης συναισθήματος. Κάποιες υπηρεσίες ήδη χρησιμοποιούν εργαλεία που δημιούργησε το εργαστήριο τεχνητής νοημοσύνης του Πανεπιστημίου της Αριζόνας για να χαρτογραφήσει τα έντονα και βίαια συναισθήματα που συχνά διαφαίνονται μέσα από αναρτήσεις στο Ιντερνετ. Με αυτήν την τεχνολογία μπορούν να εντοπίσουν τους επίδοξους τρομοκράτες. Ο Χσιντσούν Τσεν, διευθυντής του εργαστηρίου, υποστηρίζει ότι αναλύοντας οκτώ εκατομμύρια αναρτήσεις, το λογισμικό του μπορεί να διακρίνει μερικές εκατοντάδες σχόλια που έχουν γίνει από είκοσι έως τριάντα άτομα, τα οποία χρήζουν παρακολούθησης. Ωστόσο, το λογισμικό μπορεί μόνο να συμπληρώσει την ανθρώπινη νοημοσύνη, και τούτο επειδή πολλοί άνθρωποι απλά λένε πράγματα τα οποία δεν εννοούν.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Εάν μας κλέψουν τον φορητό μας υπολογιστή ή το κινητό μας τηλέφωνο, τι πιθανότητες έχουμε να εντοπίσουμε τη συσκευή μας και να πιάσουμε τον κλέφτη; Πολύ περισσότερες απ΄ όσες ενδεχομένως πιστεύουμε. Αρκεί όμως να εξοπλιστούμε με την κατάλληλη τεχνολογία.
Άρθρα (RSS)