Αρχείο για την κατηγορία “Διαδίκτυο”

Το Black Mirror, είναι μία σειρά του BBC δημιούργημα του ευφυούς Charlie Brooker, αποτελείται από δύο σεζόν των τριών επεισοδίων, ενώ τη συνέχεια θα δούμε στο NETFLIX.  Η σειρά μας ταξιδεύει σε ένα δυστοπικό, φουτουριστικό σύμπαν αλλά τόσο κοντά στο παρόν μας.

Στο πρώτο επεισόδιο The National Anthem μία λαοφιλής πριγκίπισσα πέφτει θύμα απαγωγής και ο πρωθυπουργός της Αγγλίας αντιμετωπίζει ένα δίλημμα. Είτε θα υποκύψει στη φριχτά ταπεινωτική για εκείνον απαίτηση του απαγωγέα είτε η αγαπημένη όλων γαλαζοαίματη θα εκτελεστεί. Θέμα του η δύναμη του ίντερνετ στη μετάδοση πληροφοριών και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Comments 0 σχόλια »

3130212005_1a169fd758_oΕμείς ως κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής που ακούει στο όνομα Ελλάδα, μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να αντιμετωπίζουμε τους Έλληνες.    Εμείς λοιπόν ως μη Έλληνες.   Ως μη Έλληνες εμείς τι είμαστε;     Κάτοικοι μιας γεωγραφικής περιοχής που κατοικήθηκε από ανθρώπους που προσπάθησαν να γίνουν κάτι. Η προσπάθεια αυτή και οι καρποί της τους έκαναν Έλληνες.   Εμείς δεν καταβάλλουμε καμία παρόμοια προσπάθεια. Επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε Έλληνες.   Γιατί επειδή κληρονομήσαμε τον τόπο; Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε Έλληνες.  Η έννοια Έλληνας περιλαμβάνει κάποια βασικά χαρακτηριστικά.

Ας ανατρέξουμε λίγο στον Νίκο Δήμου και στο βιβλίο του “Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας” :

“Στο θέμα της κληρονομιάς τους, θα χώριζα τους Έλληνες σε τρεις κατηγορίες-τους συνειδητούς, τους ημι-συνειδητούς και τους μη-συνειδητούς.

Οι πρώτοι (λίγοι) ξέρουν. Έχουν νοιώσει το τρομερό βάρος της κληρονομιάς. Έχουν καταλάβει το απάνθρωπο επίπεδο τελειότητας του λόγου ή της μορφής των παλιότερων. Και τούτο τους συντρίβει.

Οι δεύτεροι (και οι περισσότεροι) δεν ξέρουν άμεσα. Έχουν όμως «ακουστά». Είναι σαν τους γιους του διάσημου φιλόσοφου, που δεν μπορούν να καταλάβουν τα έργα του, βλέπουν όμως πως όσοι ξέρουν, τα τιμούν και τα βραβεύουν. Τους ενοχλεί αλλά και τους κολακεύει η φήμη. Επαίρονται πάντα όταν μιλούν σε τρίτους.

Η τρίτη κατηγορία-οι μη συνειδητοί- είναι οι παρθένοι και αγνοί (γράφε ασπούδαχτοι: Μακρυγιάννης, Θεόφιλος, Λαός). Έχουν ακούσει για τους παλιούς σε μύθους και θρύλους, που τους έχουν αφομοιώσει σαν λαϊκά παραμύθια. Αυτοί οι αγνοί δημιούργησαν την λαϊκή παράδοση και τέχνη.

Ωστόσο η συντριπτική πλειοψηφία των ημιμαθών με το μόνιμο κρυφό πλέγμα κατωτερότητας απέναντι στους αρχαίους, καθορίζει τη στάση και το ύφος του συνόλου.

Η σχέση μας με τους αρχαίους είναι μία πηγή του εθνικού πλέγματος κατωτερότητας. Η άλλη είναι η σύγκριση στο χώρο και όχι στο χρόνο. Με τους σύγχρονους «ανεπτυγμένους». Με την «Ευρώπη».

Όταν ένας Έλληνας μιλάει για την Ευρώπη, αποκλείει αυτόματα την Ελλάδα. Όταν ένας ξένος μιλάει για την Ευρώπη, δεν διανοούμαστε ότι μπορεί να μη περιλαμβάνει και την Ελλάδα.

Γεγονός είναι πως-ό,τι και αν λέμε-δεν νιώθουμε Ευρωπαίοι. Νιώθουμε απ’ έξω. Και το χειρότερο είναι, που τόσο μας νοιάζει και μας καίει, όταν μας το λένε…

Φθονούνε τους άλλους λαούς, ενώ διατυμπανίζουμε την ανωτερότητά μας. Ξενομανείς, ξενόφοβοι και ξενόδουλοι κι όχι μόνο (τουριστικά) φιλόξενοι.

Στις ρίζες της ελληνικής δυστυχίας είναι τα δύο εθνικά πλέγματα κατωτερότητας. Το ένα στο χρόνο με τους προγόνους. Το άλλο στο χώρο με τους Ευρωπαίους. Αδικαιολόγητα ίσως πλέγματα αλλά όχι για τούτο, λιγότερο πραγματικά”.

Η καθησυχασμένη βεβαιότητα ότι η κληρονομιά μάς ανήκει αδιαφιλονίκητα, καθιερώνει την εθνική στειρότητα ως κυρίαρχη συμπεριφορά, την αγκίστρωση στα κεκτημένα ως άρχουσα νοοτροπία, τον μηρυκασμό των στερεοτύπων ως ασφάλεια συνέχειας.

Το ότι ζούμε στα ίδια χώματα δεν σημαίνει τίποτε. Στην πραγματικότητα φιλοξενούμαστε. Εκείνοι, οι Έλληνες, μας φιλοξενούν. Το ότι στα θεμέλια του σπιτιού μας υπάρχουν θαμμένα τα σπίτια αρχαίων τραγικών δεν σημαίνει τίποτε. Δεν αρκεί αυτό για να μας κάνει τραγικούς, ή συγγενείς και συνεχιστές των τραγικών. Η τραγικότητα είναι υπόθεση άλλων θεμελίων που δεν τα υποψιάζονται όσοι έχουν τάξει τη ζωή τους και το έργο τους στη θλιβερή κολακεία ενός δήθεν λαϊκού αισθήματος το οποίο οι ίδιοι καρπώνονται με ανεξάντλητη απληστία και εγωπαθή μονομανία.   Το ότι βλέπουμε από το μπαλκόνι μας την Ακρόπολη δεν σημαίνει τίποτε. Η θέα δεν συνιστά εγγύηση ταυτότητας. Το τοπίο δεν αποτελεί τεκμήριο συνέχειας. Δεν μας εισάγει στο πνεύμα που γέννησε τη μυθοποίηση του τοπίου. Τη μεταποίηση της γεωγραφίας από φύση σε ποίηση.   Το ότι μιλούμε την ίδια γλώσσα επίσης δεν σημαίνει τίποτε. Τη γλώσσα πρέπει να την σκέφτεται κανείς για να την μιλήσει. Πρώτα σκέφτομαι τη γλώσσα και μετά την μιλώ. Ποιος σκέφτεται τη γλώσσα εδώ; Ποιος κάτοικος αυτής της γεωγραφικής περιοχής μιλά τη γλώσσα επειδή πρώτα την σκέφτεται; Ο Καβάφης ήταν ελληνικός επειδή ήταν μακριά, αλλού.   Δεν ήταν εδώ, δεν ήταν μαζί, δεν ήταν δικός τους, δεν τους θεωρούσε δικούς του.   Ήξερε ότι δεν κατείχε.   Ελληνικός. Ιδιότητα τιμιότερη απ’ αυτήν δεν θεωρούσε άλλην.

Ο κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά του από τη στιγμή που απειλείται με την απώλειά της. Ο κίνδυνος να τη χάσει ή να αποδειχθεί ότι δεν του ανήκει κινητοποιεί τον μηχανισμό της ιδιοποίησης μέσα του.  “Είμαστε ένας λαός χωρίς πρόσωπο και χωρίς ταυτότητα. Όχι επειδή δεν έχουμε πρόσωπο, αλλά επειδή δεν τολμάμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Επειδή μας έκαναν να ντρεπόμαστε για το πραγματικό μας πρόσωπο. Τόσο που να φοβόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Έτσι μάθαμε να παίζουμε διάφορους ρόλους: τον αρχαίο, τον Ευρωπαίο …” Το πεδίον ωστόσο ανοίγεται μπροστά μας, απέραντο αλλά δύσβατο. Μόνον γυμνούς και ατιτλοφόρητους μπορεί να μας δεχτεί.   Ενδεδυμένους μόνον την περιβολή του τίποτε.   Ειδάλλως δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη φορά πολιτισμός εδώ. Αν μας ενδιαφέρει αυτό.     Μπορούμε να συλλάβουμε το μήνυμα;   Μπορούμε να συλλάβουμε τον αναγεννησιακό του χαρακτήρα;   Τη λυτρωτική του διάσταση; Τη ζωτική του ώθηση;

Ο Ν. Δήμου τοποθετείται για την παιδεία: “Η Ελληνική Παιδεία είναι ένας μηχανισμός μαζικής βεβιασμένης τροφοδότησης γνώσεων, που τον κινούν αμόρφωτοι άμουσοι και υπαμοιβόμενοι εκπαιδευτικοί. Το πρόβλημα της Ελληνικής Παιδείας είναι πρόβλημα διδασκόντων. Μόνο προσωπικότητα μπορεί να διαμορφώσει προσωπικότητες. Θα Θυμάμαι πάντα τους καθηγητές που έτρεμαν όσους μαθητές είχαν μάθει να σκέπτονται”.

 

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Εισήγηση της Τ. Γιακουμάτου στη διημερίδα: “Η αξιοποίηση της ιστορικής μνήμης μέσω των νέων τεχνολογιών. Πολιτισμός και Πληροφορική στην εκπαίδευση”. Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού 25 Νοεμβρίου 2015

Comments 0 σχόλια »

Παρουσίαση στο Διεθνές Συμπόσιο «Αειφόρο Σχολείο: Όραμα, δράσεις, προοπτικές». Κατά τη διάρκεια της δεύτερης μέρας του συμποσίου, στο 6ο ΓΕΛ Καλλιθέας, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση της υπεύθυνης πολιτιστικών θεμάτων σχετικά με την αναγκαιότητα της ανάπτυξης ιστοσελίδων στην ελληνική γλώσσα και το άνοιγμα του σχολείου στην κοινότητα μέσω των ανοικτών εκπαιδευτικών πόρων. Σύντομη παρουσίαση της μεθοδολογίας αξιολόγησης εκπαιδευτικών ιστοσελίδων.

Comments 0 σχόλια »

AnswerGarden: Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από το σεμινάριο;…

Πηγή: AnswerGarden: Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από το σεμινάριο;…

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Υπάρχουν μέρες που σχεδόν νιώθεις την παραγωγικότητα να πέφτει στο πάτωμα. Κοιτάς γύρω και βλέπεις ανθρώπους κολλημένους σε οθόνες, ανθρώπους που βαριούνται και να προσποιηθούν πως ενδιαφέρονται. Νιώθεις πως όλη αυτή η ακτινοβολία, συντονισμένη να κοιτά τον ίδιο πνευματικό φωταγωγό, παράγει την ίδια ασημαντότητα, την ίδια βαρεμάρα, την ίδια νωθρότητα. Μπορεί όλοι την ίδια στιγμή να μιλάνε ψηφιακά για έναν μεγάλο σκοπό, για μια Μεγάλη Ιδέα, για μια σωτηρία, για μια επανάσταση. Αλλά φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι κάνουν τα κλικ τους, τους εμπνευσμένους σκοπούς τους, το συμβατικό χιούμορ τους, τα οργισμένα γκρουπ τους, τις ανούσιες αναπαραγωγές του ίδιου πράγματος. Φαίνεται πως κανείς δεν θέλει τίποτα να αλλάξει· μόνο η ώρα να περάσει. Είναι η ώρα της οκνηρίας.

Υπάρχουν κάποιες άλλες μέρες που παρατηρείς, πίσω από συμπεριφορές, ανθρώπους φοβισμένους, ανθρώπους γεμάτους προφανή ψυχολογικά προβλήματα, να μιλούν με πάθος για το αγαπημένο τους χόμπι: τον εαυτό τους. Ανθρώπους να αυτοθαυμάζονται έχοντας τόσο προβλέψιμες συμπεριφορές που σχεδόν μυρίζεις τη μανιέρα μέσα από την οθόνη. Είναι ένα στημένο παιχνιδάκι υπερπροβολής, μια φωτογραφία από μια παραλία με ένα φαινομενικά ανέμελο – αλλά στην πραγματικότητα καλά μελετημένο – σχόλιο, ένας κοιλιακός, ένα κλεμμένο απόφθεγμα, ένα selfie, μια πόζα. Είναι η ώρα της αλαζονείας.

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι άξιοι παρατήρησης. Αυτοί που θα ήσουν σχεδόν σίγουρος πως θα μπορούσαν να γράψουν ό,τι πιο μύχιο υπάρχει, ό,τι πιο ευαίσθητο, ό,τι πιο ακατάλληλο υπάρχει μέσα τους, αναζητώντας λίγη ακόμη προσοχή. Πως θα μπορούσαν να ανεβάσουν φωτογραφία όχι μόνο από το παιδί τους, αλλά και από τον τρόπο που συνέλαβαν το παιδί τους αν αυτό θα τους έκανε να νιώσουν πιο αποδεκτοί. Είναι η λαιμαργία (της προσοχής) και η 
απληστία
 (των likes) σε έναν απάνθρωπο συνδυασμό.

Είναι και οι άλλοι, οι πιο σιωπηλοί. Αυτοί που ζουν τη ζωή τους μέσα από το πρίσμα των social media. Που δεν ενεργούν, απλώς παρακολουθούν. Που δεν αλληλεπιδρούν, μόνο σχολιάζουν την ίδια την έκθεση από μια ψηφιακή γαλαρία. Είναι αυτοί που εγκλωβισμένοι σε έναν παράλληλο κόσμο, ζηλεύουν την άνεση των άλλων να γράφουν τόσο ελεύθερα για τον εαυτό τους, φθονούν τους κοινωνικούς φίλους τους και δημιουργούν έξτρα ψυχολογικά προβλήματα στον εαυτό τους, φοβούμενοι πως χάνουν κάτι σημαντικό την ώρα που ζηλεύουν. Είναι η ώρα της ζηλοφθονίας.

Είναι και αυτοί που είναι έτοιμοι να τσαντιστούν, να πλακωθούν, να βγάλουν πύρινους λόγους με το παραμικρό. Με την ιστορία του κροκόδειλου, με ειδήσεις αλιευμένες συνήθως σε sites της συμφοράς, με τη Βουλή, με το παρελθόν, με τον Κατσουράνη και εκείνον τον διαιτητή, με τον βουλευτή, τον υποκριτή και τον τσαμπατζή. Είναι αυτοί που χάνουν το δίκιο της αγανάκτησης, όντας διαρκώς αγανακτισμένοι. Είναι έτοιμοι να πιστέψουν το πιο παρανοϊκό ψέμα μόνο και μόνο γιατί κουμπώνει με την αγανακτισμένη τους διάθεση. Είναι ο φόβος και ο τρόμος των διαφημιστών και των εταιρειών, όλοι αυτοί που αν συντονιστούν στον ίδιο σκοπό, έστω και κατά τύχη, μπορούν να κάνουν μια εταιρεία να βουλιάξει, μια προσωπικότητα να εξαφανιστεί, έναν σκοπό να ακυρωθεί. Είναι οι άνθρωποι της (δίκαιης ή άδικης, αυθεντικής ή αταβιστικής) οργής.

Μετά είναι και τα ζευγάρια. Ολοι αυτοί που είναι μαζί κοιτώντας παράλληλες εικόνες στα κινητά τους. Μπορεί να συμβεί στον καθένα. Μπορεί, όμως, όπως διηγείται μια νεαρή γυναίκα σε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα του «Guardian», που την προηγούμενη εβδομάδα εικονογράφησε τα «7 θανάσιμα ψηφιακά αμαρτήματα», το ένα μέλος της σχέσης (αυτή εν προκειμένω) να απορροφηθεί τόσο πολύ από την ψηφιακή του ύπαρξη, από τους καβγάδες, την αποδοχή, τη ζήλια, τον θυμό, την ευκολία των σχέσεων της οθόνης, που να ξεχάσει εντελώς τη λαγνεία. Ή μάλλον να τη
μετατρέψει σε άκαπνη ψηφιακή λαγνεία. Το έβδομο αμάρτημα.

Το world wide web είναι 25 ετών. Πάνω από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν μέσα του. Υπάρχουν οι γενιές που έχουν ζήσει και χωρίς αυτό (έστω και αν απορούμε πώς ζούσαμε), υπάρχουν και οι νεότεροι που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να σκεφτούν μια ζωή χωρίς όλη τη γνώση του κόσμου στην παλάμη τους.

Δεν χρειάζεται να είμαστε τεχνοφοβικοί, ούτε φοβισμένοι ούτε καταγγελτικοί: αυτός είναι ο τρόπος που ζούμε, που αλληλεπιδρούμε, που βλέπουμε Μουντιάλ, που σχολιάζουμε, που δουλεύουμε, που φλερτάρουμε. Αρκεί να μάθουμε το πώς μας επηρεάζει ηθικά, πνευματικά, πολιτικά και κοινωνικά. Αρκεί να μαθαίνουμε να αλληλεπιδρούμε σε έναν νέο κόσμο που πριν ανακαλυφθεί έχει ήδη παλιώσει. Δεν είναι εύκολο. Αλλά δεν έχουμε και άλλη επιλογή.

Το Βήμα άρθρο του Δ. Θεοδωρόπουλου

Comments 0 σχόλια »

Πόσες από τις αναρτήσεις του fb καθρεφτίζουν την πραγματικότητα; Σε ένα μικρο-φιλμ ο σκηνοθέτης, Shaun Higton, παρουσίαζει την απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από την εικονική εκδοχή της, φτιαγμένη μόνο για τα Likes στα κοινωνικά δίκτυα.

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

BirdHandΘυμάμαι μια ιστορία, ίσως από τις πιο παλιές ιστορίες που έχω διηγηθεί, που είναι η ιστορία ενός παππού και των εγγονιών του. Ο παππούς ήταν πολύ σοφός άνθρωπος που είχε πολλές απαντήσεις και τα παιδιά ήταν πολύ χαρούμενα με αυτό. Τους άρεσε πολύ που ο παππούς μπορούσε να απαντήσει σε οτιδήποτε τον ρωτούσαν. Μπορεί από τη μια μεριά να τους άρεσε ότι ο παππούς ποτέ δεν έπεφτε έξω, αλλά πάντα έψαχναν μια δύσκολη ερώτηση για να δουν τι θα γίνει, μήπως έδινε λάθος απάντηση. Μια μέρα ένας εγγονός βρέθηκε μαζί με τα ξαδέρφια του και είπε ότι θα στήσει μια παγίδα στον παππού και θα κάνει λάθος. Έχω ένα μικρό πουλάκι κλεισμένο στις χούφτες μου, θα ρωτήσω τον παππού και θα τον ρωτήσω, παππού το πουλί είναι ζωντανό ή νεκρό; Αν μου πει ότι είναι νεκρό, θα ανοίξω τα χέρια μου και το πουλάκι θα πετάξει, αν μου πει ότι είναι ζωντανό θα σφίξω λίγο περισσότερο τα χέρια μου, θα το πνίξω και θα του δείξω ότι είναι πεθαμένο. Ποτέ δεν θα μπορέσει να πέσει μέσα. Όλοι του είπαν ότι είναι πολύ έξυπνη η παγίδα. Πήγε λοιπόν στον παππού και το παιδί του λέει παππού έχω ένα αίνιγμα για σένα. Έχω ένα πουλάκι μέσα στις χούφτες μου, είναι ζωντανό ή πεθαμένο. Και ο παππούς τον κοίταξε και του αποκρίθηκε, όπως πολλά πράγματα στη ζωή, αυτό εξαρτάται από τις προθέσεις σου.

Το ίντερνετ είναι ένα πουλί στα χέρια μας. Αυτό που θα συμβεί με το ίντερνετ εξαρτάται από τις προθέσεις μας.

Χόρχε Μπουκάι

Comments 0 σχόλια »

Ήταν μία βόλτα διαφορετική από τις άλλες. Μία ομάδα ανθρώπων κραδαίνοντας τα smartphones και τα tablets περιδιαβαίναμε το Νέο Κόσμο και βιώναμε μία διαφορετική εμπειρία. Η ομάδα medea electronique δημιούργησαν μία εφαρμογή όπου συναντώνται οι τέχνες σε ένα πειραματικό οπτικοακουστικό δρώμενο.

Στην περίπτωσή μας  ο Νέος Κόσμος με τις  προσφυγικές μνήμες, τη σκιά και τον πόνο από ένα μπλόκο της γερμανικής Κατοχής,  τους μετανάστες που στοιβάζονται στα διαμερίσματα και μας κοιτούσαν με περιέργεια δημιούργησαν ένα παλίμψηστο  ήχων, εικόνας και κειμένων.  Νιώθεις μία δόνηση στο κινητό και ξεκινά ένα πειραγμένο βίντεο που σε μεταφέρει στο τζαμί μέσα στο γκαράζ. Μαρτυρίες κατοίκων,φωνές παιδιών, κελαηδίσματα πουλιών, ήχοι δρόμου, γέλια, το κάλεσμα στην προσευχή. Ενας κόσμος, κόσμοι πολλοί, σε επικάλυψη και διατομή, μέσα στον Νέο Κόσμο.

Το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου “Υμνώ το σώμα” με επανέφερε στη σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης δουλείας καθώς περπατούσαμε στον παράλληλο της Συγγρού.

Ευχαριστούμε τον Μανώλη Μανουσάκη για τη βόλτα που μας χάρισε. Σίγουρα είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε σε αυτήν την εποχή, όπου οι καλλιτέχνες πειραματίζονται με τα υπερμέσα και μας χαρίζουν πολυτροπικές εμπειρίες.

Μπορείτε να κατεβάσετε την εφαρμογή:

από το  the play store

https://play.google.com/store/apps/details?id=com.calvium.soundland

ή το  itunes

https://itunes.apple.com/gr/app/soundscapeslandscapes-player/id808749235?mt=8

Ενεργοποιείται κοντά στο χώρο της Στέγης

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Infographic-Evolution-of-Technology2
Evolution of Communication

a.baa-The-evolution-of-technology-

co-evolution_-530x293

Comments 0 σχόλια »

O Τζέρεμι Ρίφκιν είναι γνωστός για τις τολμηρές προβλέψεις του γύρω από την κοινωνική αφομοίωση των τεχνολογικών επιτευγμάτων. Το τελευταίο του βιβλίο έχει τίτλο «Η κοινωνία του μηδενικού κόστους: Το Ιντερνετ των πραγμάτων και η έκλειψη του καπιταλισμού». Κεντρική θέση του είναι ότι το νέο, αναδυόμενο Ιντερνετ, που θα συνδέει μέσω αισθητήρων όχι μόνο υπολογιστές αλλά και ενεργειακά δίκτυα, αυτοκίνητα, προσωπικές συσκευές και οτιδήποτε άλλο μπορούμε να φανταστούμε, θα μας οδηγήσει σε μια νέα μορφή κοινωνικής οργάνωσης.Η ιδέα του «Ιντερνετ των πραγμάτων» ξεκινά από δύο μείζονες τεχνολογικές εξελίξεις: την ψηφιοποίηση όλο και περισσότερων μηχανών και την παραγωγή μεγάλου όγκου δεδομένων (big data). Αν όλες οι μηχανές έχουν τσιπάκια πλέον, θα μπορούσαμε κατά κάποιο τρόπο να τις «κοινωνικοποιήσουμε» συνδέοντάς τες στο Ιντερνετ. Αυτό ακριβώς κάνει μια μικρή εταιρεία στο Λονδίνο, η οποία κατασκεύασε το cloudwash, ένα πλυντήριο ρούχων, που θεωρείται οδικός χάρτης για την αναδυόμενη αγορά, η οποία ήδη αξιολογείται στα 128 δισ. το 2014. Ολοι οι χειρισμοί του πλυντηρίου εκτελούνται από smartphone ή υπολογιστή, όμως το cloudwash μπορεί ακόμα να παραγγέλνει απορρυπαντικά και να ειδοποιεί για βλάβες. Συνέχεια »

Comments 0 σχόλια »

Της Πηνελόπης Παπαηλία

Παρότι θεωρητικά «δράσεις ενημέρωσης και επαγρύπνησης» (π.χ. της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της ΕΛ.ΑΣ., της μη κερδοσκοπικής εταιρείας Safer Internet Hellas) αποσκοπούν στην παράλληλη καλλιέργεια της ψηφιακής εγγραμματοσύνης, λειτουργούν συντριπτικά υπέρ της αποκάλυψης των κινδύνων του Διαδικτύου. Ο λόγος αυτός προϋποθέτει την ύπαρξη δύο διακριτών κόσμων, του απτού και του (ύπουλου) δυνητικού, που εκθέτει στο ανίδεο κοινό.

Οταν (άλλο σποτ) ένα αγόρι περνάει με κλικ από βιντεοπαιχνίδι σε chat, μια κοπέλα με μπικίνι εμφανίζεται σαν τζίνι στο σαλόνι, ενώ ο πατέρας δίπλα διαβάζει αμέριμνα την εφημερίδα. Σε πιο ακραίο βίντεο, πτώμα επιπλέει στην πισίνα την ώρα της προπόνησης και σωριάζεται στο οικογενειακό τραπέζι, αλλά με το άνοιγμα του υπολογιστή ανασταίνεται σαν ζόμπι.

Τα αντιθετικά ζεύγη μεταφέρουν σαφές ηθικολογικό μήνυμα: ασφαλής/ανασφαλής, υγιής παιδικότητα/διεστραμμένα ενήλικα «παιχνίδια» (τζόγος, πορνό), αληθινός/τεχνητός, ζωή/θάνατος (εθισμός). Υπονοείται επίσης ότι το Διαδίκτυο επιτρέπει στον έξω κόσμο (μπαρ, κακόφημες γειτονιές, «δρόμος») να διεισδύει στους τακτοποιημένους χώρους της μεσοαστικής ζωής, εξοβελίζοντας ευεργετικές δραστηριότητες (μελέτη, άθληση, πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία). Ανάλογη κινδυνολογία προϋπήρξε για το βινύλιο, τον κινηματογράφο, τα κόμικς, τα αυτοκίνητα (και, παλαιότερα, για τα μυθιστορήματα που καταβρόχθιζαν οι γυναίκες αναγνώστριες). Η στοχοποίηση νέων μορφών τεχνοκοινωνικότητας δικαιολογεί την επιτήρηση (γονεϊκή, κρατική) της σεξουαλικότητας, επικοινωνίας και έκφρασης κυριαρχούμενων υποκειμένων που επιχειρούν «δραπέτευση» από την καθημερινότητα και την κανονικότητα.

To αφήγημα περί «ασφαλούς πλοήγησης», όπως τα επιχειρήματα υπέρ των «φίλτρων προστασίας» στην Αγγλία, προβάλλει το αναμενόμενο οικογενειακό δράμα. Ευάλωτοι πρωτάρηδες πέφτουν θύματα κάθε διαδικτυακής απάτης. Τεχνολογικά αναλφάβητοι γονείς αποδεικνύονται ανίκανοι να τους προστατεύουν. Η παρέμβαση του πατερναλιστικού κράτους και των ιδιωτικών εταιρειών (με νομοθεσία, νέες τεχνολογίες ελέγχου) επιβάλλεται.

Συναντώντας αντιρρήσεις στις φιλελεύθερες Δημοκρατίες, η ρύθμιση του Διαδικτύου προωθείται μέσα από τον ηθικό πανικό (παιδεραστία, εθισμός, πειρατεία, εκφοβισμός). Σε μια ιστορική συγκυρία σκληρής διαμάχης γύρω από την ελευθερία στην ανταλλαγή πληροφοριών, τη συλλογή προσωπικών δεδομένων από κράτη και εταιρείες και τις πολιτικές διεκδικήσεις δικτυωμένων συλλογικοτήτων, είναι δύσκολο να πιστεύουμε ότι ο λόγος περί «ασφαλούς Διαδικτύου» αφορά πρωτίστως την «προστασία των παιδιών».

Αν προβληματίζει κάτι, δεδομένου ότι οι τεράστιες δυνατότητες για δημιουργικότητα, πειραματισμό, συμμετοχή και συνεργασία που προσφέρει το Διαδίκτυο ελάχιστα αξιοποιούνται στην παιδαγωγική διαδικασία, αφορά λιγότερο τι βρίσκει ο Γιωργάκης «συνδεδεμένος», παρά τι δεν θα βρει ποτέ.

 

H κ. Πηνελόπη Παπαηλία διδάσκει Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

www.kathimerini.gr

Comments 0 σχόλια »

Δείτε το στο slideshare.net
Σεμινάριο στο 4ο Γυμνάσιο Αλίμου

Comments 0 σχόλια »

msΤο υπουργείο μας φαίνεται φέτος διχάστηκε πως να εορτάσει την ημέρα του ασφαλούς διαδικτύου και παραχώρησε την αιγίδα του σε δύο εκδηλώσεις. Μία γινόταν στο Δημόκριτο (safer internet) όπου είχαν μαζευτεί κυρίως σχολεία της πρωτοβάθμιας ενώ στην εκδήλωση “Youth online safety: Internet Ναι στη χρήση όχι στην κατάχρηση” που διοργάνωσε η Microsoft σε συνεργασία με το ” Χαμόγελο του παιδιού” συμμετείχαν 6 γυμνάσια και Λύκεια.

Έπρεπε λοιπόν να πετύχουμε το δισυπόστατο και το καταφέραμε με τη βοήθεια του GPS. Αν με έβαζαν να ψηφίσω θα ψήφιζα δαγκωτό για τη 2η εκδήλωση. Να ήταν ο Φισφής που έδωσε ρεσιτάλ και κατάφερε τα παιδιά να χαλαρώσουν και να ανοιχτούν; Να ήταν η ζεστή σχέση των συνεργατών του “Χαμόγελου” με τα παιδιά που ήταν εμφανής;

Στέφανος Αλεβίζος, «Το Χαμόγελο του Παιδιού»

Στέφανος Αλεβίζος, «Το Χαμόγελο του Παιδιού»

Στην εκδήλωση όπως σας είπα συμμετείχαν μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι αντάλλαξαν απόψεις για τα σημαντικά ζητήματα της ασφάλειας του διαδικτύου. Μαθητές από το 1ο ΕΠΑΛ Σαλαμίνας, 1ο ΓΕΛ Αιγάλεω, Εκπαιδευτήρια Ώθηση, 5ο Γυμνάσιο Περιστερίου, Εκπαιδευτήρια Γείτονα και  Εκπαιδευτήρια Ζαγοριανάκου συνδέθηκαν μέσω Skype, με τα σχολεία: Αβερώφειος Σχολή Αλεξάνδρειας Αιγύπτου, Γυμνάσιο και Λυκειακές Τάξεις Καστελορίζου, Γυμνάσιο Γέργερης Ηρακλείου Κρήτης και Γυμνάσιο Λαβάρων Θράκης. Κι επειδή κι εγώ στο παρελθόν είχα προσπαθήσει να συντονίσω ανάλογες εκδηλώσεις, σας το εξομολογούμαι, ότι όλο αυτό ήταν ένας άθλος.

Ο Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Συμεών Κεδίκογλου, στον εισαγωγικό του χαιρετισμό ανέφερε: «Με την ιδιότητά μου ως Υφυπουργού Παιδείας χαιρετίζω την εκδήλωση Youth Online Safety, που πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Οι κίνδυνοι που κρύβει το διαδίκτυο δεν είναι αρκετοί για τη δαιμονοποίησή του. Είναι τόσες οι δυνατότητες και τα οφέλη από τη χρήση του Διαδικτύου στην καθημερινότητά μας, ώστε αξίζει κάθε προσπάθεια να θωρακίσουμε τα παιδιά απέναντι στους κινδύνους αυτούς. Η προβολή προτύπων ορθής χρήσης του Internet, υπεύθυνης συμμετοχής στα social media, καθώς και η ευαισθητοποίηση των μαθητών ως προς το Διαδικτυακό εκφοβισμό αφορούν άμεσα τη σχολική κοινότητα και αποτελούν βασικό μέλημα του Υπουργείου Παιδείας. Η σημερινή εκδήλωση αποτελεί μία σημαντική πρωτοβουλία σε αυτήν την προσπάθεια, στην οποία το Υπουργείο Παιδείας & Θρησκευμάτων με χαρά συμβάλλει.»

Η Λία Κομνηνού, διευθύντρια εταιρικής κοινωνικής ευθύνης και δημοσίων σχέσεων της Microsoft Ελλάς άνοιξε την εκδήλωση παρουσιάζοντας τα βασικά ευρήματα της ετήσιας έρευνας MCSI (Microsoft Computing Safety Index), που διεξήγαγε η Microsoft σε 10.000 χρήστες του διαδικτύου σε 20 χώρες. Όπως ανέφερε η ίδια, “αν και ο αριθμός των σημερινών χρηστών του Ιnternet ξεπερνάει τα 2 δισεκατομμύρια παγκοσμίως και βαίνει διαρκώς αυξανόμενος, η έρευνα δείχνει ότι ο κόσμος δεν παίρνει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να ενισχύει την ασφάλεια του όταν βρίσκεται online. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ανάγκη ενημέρωσης και εκπαίδευσης σε σημαντικά αλλά και απλά βήματα που ο καθένας μας μπορεί να κάνει, ώστε να προστατεύει τόσο τα δεδομένα του υπολογιστή του, όσο και ολόκληρη την ψηφιακή του ζωή. Στη Microsoft είναι χρέος μας να εκπαιδεύουμε παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε το Ιnternet να αποτελεί εργαλείο επικοινωνίας, παραγωγικότητας και διασκέδασης, χωρίς φόβο και κίνδυνο”.

elena

Στη συνέχεια η κα Ελενα Ζαγλαρίδου από το τμήμα εκπαίδευσης “Συνεργάτες στη μάθηση” της Microsoft  μας έκανε μία πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση για την ασφάλεια στο διαδίκτυο,  την οποία υπονόμευε διαρκώς με χιούμορ ο κ. Φισφής. Οι μαθητές συμμετείχαν με σχόλια και ερωτήσεις.

Δείτε το στο slideshare.net

Μετά το διάλειμμα ο κ. Στέφανος Αλεβίζος , ψυχολόγος του οργανισμού “Το Χαμόγελο του Παιδιού”μίλησε για τον κυβερνοεκφοβισμό και βοήθησε τους μαθητές να θέσουν σε μια ρεαλιστική βάση τα ζητήματα που προκύπτουν από την χρήση –κατάχρηση- του διαδικτύου.

Ήταν μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδήλωση που ξέφευγε από το παραδοσιακό μοντέλο ομιλίες ειδικών – χασμουρήματα παιδιών, τα οποία δεν αποφύγαμε στην πρώτη εκδήλωση στο Δημόκριτο. Και δεν μπορώ να κρατηθώ αλλά η καμπάνια με το διαδίκτυο-μπακάλικο είναι κάπως… και μου τη δίνει.

skype

 

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων