Τα παιδιά που περνούν περισσότερο από δύο ώρες την ημέρα βλέποντας τηλεόραση ή παίζοντας παιχνίδια στον υπολογιστή, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο ψυχολογικών προβλημάτων ανεξαρτήτως των επιπέδων δραστηριότητάς τους, προειδοποιούν βρετανοί ερευνητές. Ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ κατέληξαν σε αυτά τα συμπεράσματα τα οποία δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό «Ρediatrics» έπειτα από παρακολούθηση 1.000 παιδιών ηλικίας 10 και 11 ετών. Τα παιδιά συμπλήρωναν επί μία εβδομάδα ερωτηματολόγια στα οποία ανέφεραν πόσες ώρες περνούσαν ημερησίως μπροστά από μια οθόνη. Παράλληλα απαντούσαν σε ερωτήσεις στις οποίες περιγραφόταν η ψυχολογική τους κατάσταση- συμπεριλαμβανομένων συναισθηματικών και συμπεριφορικών προβλημάτων. Καθ΄ όλο αυτό το διάστημα οι ερευνητές μετρούσαν επίσης με ένα επιταχυνσιόμετρο τη φυσική δραστηριότητα των μικρών εθελοντών.
Οπως προέκυψε οι πιθανότητες εμφάνισης σοβαρού ψυχολογικού προβλήματος ήταν περίπου 60% υψηλότερες σε όσα παιδιά περνούσαν περισσότερες από δύο ώρες την ημέρα είτε βλέποντας τηλεόραση είτε παίζοντας με τον υπολογιστή σε σύγκριση με συνομήλικά τους παιδιά που περνούσαν λιγότερο χρόνο μπροστά στην οθόνη.
Μάλιστα τα αποτελέσματα αυτά φάνηκε να ισχύουν ασχέτως του φύλου, της φάσης της εφηβείας στην οποία βρισκόταν το κάθε παιδί καθώς και του μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου του.
Υπόδειξη προς τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα έστειλε την Τρίτη το ΕΣΡ, ζητώντας τους να μην καλούν ανηλίκους ως «κοινό» στα στούντιο, ιδίως όταν το περιεχόμενο κάποιων εκπομπών ενδέχεται να έχει δυσμενή επίδραση στην ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Το πιο ακραίο παράδειγμα ήταν οι μαθητές που χρησιμοποιήθηκαν σαν ζωντανό ντεκόρ στο «Αξίζει να το δεις» με καλεσμένη την Τζούλια Αλεξανδράτου, που μίλησε για το πορνο-καλλιτεχνικό επίτευγμά της. Το εξωφρενικό δεν είναι ότι οι μαθητές είδαν με σάρκα και οστά το «πρότυπό» τους, όπως η ίδια αυτοχαρακτηρίζεται. Το εξωφρενικό είναι ότι όλη η Ελλάδα, μωρά και χούφταλα, γνωρίζουν, κυρίως μέσω της τηλεόρασης, την Τζούλια και, ταυτόχρονα, αγνοούν άλλα πρόσωπα και πράγματα που ίσως θα έπρεπε να γνωρίζουν. Οι πιτσιρικάδες γίνονται τηλεοπτική μαρίδα, καθώς, με την ενθάρρυνση της τηλεόρασης «και» με τη γονική συναίνεση, δανείζουν τα νιάτα και τη δροσιά τους σε ένα στημένο και γελοίο θέαμα. Και η μαρίδα γελάει και χειροκροτεί, ενώ τα πιράνχας εξασφαλίζουν το γεύμα της ημέρας.
Και να ’ταν μόνο οι ανήλικοι σαν «ακροατήριο»… Κανένας νόμος δεν προστατεύει τα παιδιά που συμμετέχουν σε σόου τύπου «make over», δηλαδή, «εγώ, το κανάλι, βάζω τα υλικά και τα εργατικά και σου ανακαινίζω το σπίτι» και «εσύ βάζεις την ανθρώπινη ιστορία σου», στην οποία ιστορία υπάγονται και οι ανήλικοι αποδέκτες της τηλεοπτικής φιλανθρωπίας. Δείτε τα ευτυχισμένα παιδάκια που τώρα έχουν το δικό τους δωμάτιο! Δείτε πως κλαίνε από χαρά η γιαγιά και η μαμά!
Ποιος νόμος προστατεύει τα παιδιά που συμμετέχουν σε τάλεντ σόου και βαθμολογούνται και κρίνονται οn camera από άτομα με μηδενικές γνώσεις παιδαγωγικής και παιδοψυχολογίας; Μιλάμε για την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, που έχουν σπουδάσει και έχουν περάσει από δεκάδες εξετάσεις και έχουν μακρά διδακτική πείρα, όμως ποιος αξιολογεί εκείνους που μόνο από σόουμπιζ γνωρίζουν και αξιολογούν μικρά παιδιά; Οσο βαθαίνει η κρίση, θα πληθαίνουν οι γονείς που θα παραδίδουν το παιδί τους βορά στο τηλεοπτικό θηρίο με την ψευδαίσθηση πως του προσφέρουν ευκαιρίες για μια καλλιτεχνική καριέρα.
Απλήρωτη εργασία και χωρίς καμία ομπρέλα προστασίας προσφέρουν τα παιδιά που συμμετέχουν σε εκπομπές «real life» ή ριάλιτι με οικογένειες. Τα τηλεοπτικά αυτά είδη είναι μια γκρίζα ζώνη ακόμα και για τις ΗΠΑ, όπου ισχύουν πολύ αυστηροί κανόνες για τα παιδιά-ηθοποιούς, όμως παραμένει ασαφές το πλαίσιο της συμμετοχής παιδιών κι εφήβων σε ριάλιτι/ψευδοντοκιμαντέρ. Πολλές είναι οι εκπομπές που, δίχως ανήλικο ακροατήριο στο στούντιο, επωάζουν τις αυριανές Τζούλιες, πάμπολλοι είναι οι επώνυμοι επίδοξοι μέντορές τους, οι οποίοι βρίσκονται στο απυρόβλητο και καμία υπόδειξη του ΕΣΡ δεν τους αγγίζει.
«Προσπαθώ όσο περισσότερο γίνεται να περιορίσω τον χρόνο των παιδιών μπροστά στην τηλεόραση.Τώρα το καλοκαίρι,μόλις γυρνάω από τη δουλειά παίρνουμε τα ποδήλατα και πάμε στο διπλανό σχολείο για παιχνίδι. Οταν όμως πρέπει να κάνω δουλειές στο σπίτι και δεν υπάρχει κάποιος να ασχοληθεί με τα παιδιά,αναγκαστικά θα καθήσουν και θα δουν τηλεόραση». Η Χριστίνα Βασιλάκη είναι από τις τυχερές, αφού η μητέρα της τη βοηθάει τόσο με τα παιδιά όσο και με τις δουλειές του σπιτιού. Ετσι αργά το μεσημέρι που γυρίζει από τη δουλειά έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με τα παιδιά της, ώστε να αποφύγουν την καθιστική ζωή και κατά συνέπεια την τηλεόραση. «Αν δεν έβρισκα κάποια πράγματα έτοιμα από τη μητέρα μου και έπρεπε να τα κάνω εγώ, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά και σίγουρα τα παιδιά θα έμεναν πολύ περισσότερο μέσα στο σπίτι και άρα θα έβλεπαν περισσότερη τηλεόραση» αναφέρει η 35χρονη μητέρα δύο αγοριών, τριάμισι και δυόμισι χρόνων. Προσπαθεί λοιπόν να περιορίσει τον χρόνο που βλέπουν τηλεόραση στη μία ώρα το πολύ την ημέρα.
Δεν έχουν όμως όλες οι εργαζόμενες μητέρες τα προνόμια της Χριστίνας, γι΄ αυτό και η τηλεόραση συχνά παίζει ρόλο… μπέιμπι σίτερ. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι ένας στους τρεις μαθητές του Δημοτικού παρακολουθεί τηλεόραση πάνω από δύο ώρες τις καθημερινές, ενώ τα Σαββατοκύριακα ο χρόνος που περνούν μπροστά στη μικρή οθόνη διπλασιάζεται! Η τηλεόραση αντικαθιστά το παιχνίδι, τη συναναστροφή, με αρνητικές συνέπειες για τους μικρούς τηλεθεατές. Μάλιστα, ένα πρόσθετο «βάσανο» για τους γονείς στη σχέση των παιδιών τους με την τηλεόραση είναι τα προϊόντα που διαφημίζονται και που αποτελούν «παιδικούς πειρασμούς». Δεν πρόκειται μόνο για παιχνίδια, αλλά και για δεκάδες σνακ ή άλλες «λιχουδιές» που ευθύνονται για την παιδική παχυσαρκία. Τέτοια προϊόντα, εξάλλου, συνηθίζεται να συνοδεύουν τις ώρες που παρακολουθεί κανείς τηλεόραση, είτε μεγάλος είτε παιδί. Σύμφωνα με την Ελληνική Εταιρεία Παχυσαρκίας, η τηλεόραση και άλλα «συστατικά» του σύγχρονου τρόπου ζωής προσθέτουν στο σώμα παιδιών και ενηλίκων ως και 800 γραμμάρια λίπους ετησίως. Οι επιστήμονες παρατηρούν όλο και περισσότερα παιδιά με κοιλιακό λίπος, το οποίο επιβαρύνει την ποιότητα ζωής και μειώνει το προσδόκιμο ζωής. Η κοιλιακή παχυσαρκία σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο καρδιαγγειακών νοσημάτων, ενώ αυξάνει και τον κίνδυνο για εμφάνιση διαβήτη τύπου ΙΙ.
Αδύνατο ένα στα τρία
Ενδεικτικά είναι και τα αποτελέσματα μελέτης που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό «Εuropean Journal of Ρublic Ηealth»: Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αν οι διαφημίσεις σνακ και άλλων παχυντικών τροφίμων εξαφανίζονταν από τα τηλεοπτικά προγράμματα, ως και ένα στα τρία παχύσαρκα παιδιά θα ήταν αδύνατο! Με άλλα λόγια, εκτιμάται ότι η καθολική απαγόρευση τέτοιων διαφημίσεων θα μπορούσε να μειώσει την εμφάνιση της παιδικής παχυσαρκίας από 2,5% ως και 6,5%. «Εχουμε βρεθεί πολλές φορές μπροστά στα ράφια του σουπερμάρκετ με τα παιδιά να μου ζητάνε ό,τι έχουν δει στην τηλεόραση και εγώ να… επιχειρηματολογώ γιατί δεν πρέπει να το αγοράσουμε. Προσπαθώ ήδη από το σπίτι να συμφωνήσω μαζί τους για τα πράγματα που θα αγοράσουμε.Επιπλέον, εκτός από το καθημερινό φαγητό φτιάχνουμε πολύ συχνά και γλυκά στο σπίτι, και αφήνω τα παιδιά να συμμετέχουν στη διαδικασία ακριβώς για να μαθαίνουν στον πιο υγιεινό τρόπο ζωής» αναφέρει η Χριστίνα Βασιλάκη.
« Οι γονείς πρέπει να μάθουν να λένε “όχι” όταν τα παιδιά ζητούν σνακ από το σουπερμάρκετ ή το περίπτερο. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και ο παππούς και η γιαγιά» τονίζει ο πρόεδρος της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας, καθηγητής Ανδρέας Κωνσταντόπουλος . Ο ίδιος επισημαίνει ότι το ιδανικό, κυρίως για τα μικρά παιδιά, θα ήταν να μη βλέπουν καθόλου τηλεόραση. «Αν κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, τότε ο χρόνος παρακολούθησης πρέπει να μειωθεί στο ελάχιστο και σε καμία περίπτωση να μην υπάρχει τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο».
Για τα παιδιά η φράση «εξωσχολικό βιβλίο» είναι συνήθως πιο τρομακτική κι απ’ τη φράση «βιβλίο του σχολείου»! Πέρα από τη σταθερή μειονότητα μαθητών που απολαμβάνουν πραγματικά το διάβασμα, οι υπόλοιποι προσπαθούν κάθε καλοκαίρι να το αφήσουν πίσω τους. Και αντιλαμβάνονται εύκολα τα τρικ των εκπαιδευτικών βιβλίων με τίτλους όπως «Φανταστικές Διακοπές» με τις χρήσιμες, μεταμφιεσμένες ασκήσεις.
Κι όμως, ταυτόχρονα, οι μικροί (όπως και οι μεγάλοι) το καλοκαίρι ανακαλύπτουν τη μαγεία της ανάγνωσης περισσότερο από κάθε άλλη εποχή. Αρκεί το διάβασμα να μην παρουσιάζεται ως υποχρέωση, αλλά ως ένα απ’ τα δεκάδες τέλεια πράγματα που μπορείς να κάνεις στις φαινομενικά ατελείωτες μέρες φωτεινής ξεγνοιασιάς.
Ηλεκτρονικά παιχνίδια, τηλεόραση, Ιντερνετ. Ας μη γελιόμαστε: αν ήμασταν τώρα παιδιά, κι εμείς τα ίδια θα κάναμε. Η οθόνη είναι ηδονικά εθιστική, η δύναμη της εικόνας και της αμφίδρομης συμμετοχής νικάει κατά κράτος το διάβασμα – τουλάχιστον σ’ ένα πρώτο επίπεδο. Ο καταιγισμός πληροφοριών (και η απόλαυση που αυτός προσφέρει) αποτρέπει πολλά παιδιά απ’ το να συγκεντρωθούν για ώρα σε κάτι, να δοθούν ολοκληρωτικά στις τυπωμένες σελίδες χαρτιού και να φτιάξουν τις εικόνες μόνα τους, στο μυαλό τους.
Εκεί όμως μπαίνει το καλοκαίρι. Με βιβλία διαλεγμένα ειδικά για την ψυχοσύνθεση του παιδιού, πολλές ώρες ξεκούρασης, πιο χαλαρούς ρυθμούς, γονείς που διαβάζουν και το απολαμβάνουν (κι έτσι δείχνουν και στα παιδιά ότι ένα βιβλίο μπορεί όντως να είναι διασκεδαστικό). Ανάμεσα σε όλα τα άλλα που αρέσουν στα παιδιά, αυτό το καλοκαίρι μπορεί να τρυπώσει κι ένα βιβλίο, έστω και δοκιμαστικά. Χωρίς καμία υποχρέωση, μόνο για απόλαυση. Κάτι που θα τους ταιριάζει, που πιθανώς θα το έχουν διαλέξει ή ζητήσει τα ίδια. Και τότε μπορεί ένας νέος κόσμος να ξετυλιχθεί μπροστά στα μάτια τους: να ταξιδέψουν, να γελάσουν, να συγκινηθούν, να τρομάξουν, να ονειρευτούν, να γνωρίσουν τον εαυτό τους. Και τελικά να δουν τη ζωή τους διαφορετικά ή, ακόμα καλύτερα, να τη δουν όπως είναι: γεμάτη καθημερινή μαγεία.
* Ο Αρης Δημοκίδης είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων και δημοσιογράφος.
Ο «Εξάντας» του Γιώργου Αυγερόπουλου συζητείται συνήθως για τα πολυβραβευμένα του ντοκιμαντέρ από χώρες και πραγματικότητες μακρινές μας. Αυτή τη φορά τροφοδότησε φλογερές συζητήσεις καταγράφοντας το σκανδαλώδες «Ελντοράντο» των τραπεζών βλαστοκυττάρων της Ελλάδας. Στο site της εκπομπής μπορεί κανείς να (ξανα)δεί την εκπομπή (όπως και όλες τις παλαιότερες) και να παρακολουθήσει τα σχετικά σχόλια (ανάλογα και στο γκρουπ Exandas Documentaries, στο Facebook). Μεταξύ άλλων, θα δει πώς άνθρωποι με εμπορικά συμφέροντα παριστάνουν τους ιδιώτες για να παρεισφρήσουν σε δημόσιες συζητήσεις αλλά και πώς αντιμετωπίζονται.
Η τηλεόραση υποβιβάζει συνολικά την προσωπικότητα αλλά και την υγεία των νηπίων, αποδεικνύει έρευνα που έγινε σε παιδιά προσχολικής ηλικίας στον Καναδά.
Οι επιστήμονες που παρακολούθησαν την πρόοδο 1.314 παιδιών ηλικίας 2,5-4,5 χρόνων βρήκαν ότι όσο περισσότερη τηλεόραση έβλεπαν τα νήπια τόσο χειρότερες ήταν οι επιδόσεις τους στην αριθμητική, τόσο περισσότερο junk food κατανάλωναν και τόσο περισσότερες πιθανότητες είχαν να πέσουν θύματα «νταήδων» στην αυλή του παιδικού σταθμού.
Τα συμπεράσματα της έρευνας, που επιβεβαιώνουν προγενέστερες μελέτες, εγείρουν ερωτήματα σχετικά με το αν οι οικογένειες θα πρέπει να περιορίσουν τις ώρες που επιτρέπουν στα παιδιά να παρακολουθούν τηλεόραση. Για παράδειγμα, η Γαλλία έχει απαγορεύσει τις τηλεοπτικές εκπομπές που απευθύνονται σε παιδιά κάτω των τριών ετών, ενώ η κυβέρνηση της Αυστραλίας προτείνει τα παιδιά τριών ως πέντε ετών να μη βλέπουν περισσότερο από μία ώρα τηλεόραση την ημέρα.
Παράλληλα οι αμερικανοί παιδίατροι συμβουλεύουν τους γονείς να μην αφήνουν τα παιδιά ηλικίας κάτω των δύο ετών να βλέπουν τηλεόραση.
Στην τελευταία έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο ιατρικό περιοδικό «Αrchives of Ρediatrics and Αdolescent Μedicine», οι επιστήμονες ζήτησαν από τους γονείς να αναφέρουν πόση τηλεόραση παρακολουθούσαν τα παιδιά (ηλικίας 29 ως 53 μηνών) κάθε ημέρα και από τους δασκάλους να αξιολογήσουν τις σχολικές τους επιδόσεις και τις ψυχοκοινωνικές και διατροφικές συνήθειές τους όταν αυτά έγιναν 10 ετών.
Κατά μέσον όρο, βρέθηκε ότι τα δίχρονα έβλεπαν 8,8 ώρες τηλεόραση την εβδομάδα και τα τετράχρονα 14,8 ώρες. Η έρευνα έδειξε ότι για κάθε επιπλέον ώρα μπροστά από την τηλεόραση τα παιδάκια ηλικίας δύο ετών παρουσίαζαν 6% χειρότερες επιδόσεις στην αριθμητική (αλλά όχι στην ανάγνωση), 7% λιγότερη συμμετοχή στην τάξη και 10% αύξηση στην πιθανότητα να δεχθούν πειράγματα, απόρριψη ή επίθεση από τους συμμαθητές τους.
ΠΡΟΣΟΧΗ, Η ΤV ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι η υπερβολική τηλεθέαση επηρεάζει αρνητικά τη μαθησιακή και κοινωνική ανάπτυξη, αλλά και την υγεία των παιδιών.
Παιδιά και έφηβοι που βλέπουν πολλές ώρες τηλεόραση έχουν περισσότερες πιθανότητες να τελειώσουν το σχολείο χωρίς «περγαμηνές», ανεξαρτήτως του κοινωνικοοικονομικού στάτους των γονέων τους.
Παιδιά που παρακολουθούν προγράμματα με σκηνές βίας είναι περισσότερο πιθανόν να εμφανίσουν επιθετική συμπεριφορά, αλλά και αγχώδεις διαταραχές.
H σχέση του Διαδικτύου με τις εφημερίδες αποδεικνύεται τελικά πολύ καλύτερη απ΄ ό,τι προβλεπόταν. Κάτι ανάλογο φαίνεται ότι ισχύει και για τις σχέσεις της τηλεόρασης με το Ιντερνετ. Οπως αποδεικνύεται σε Αμερική και Ευρώπη, οι συζητήσεις σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook ή επικοινωνίας όπως το Τwitter οδηγούν πολλούς πολίτες στο να αναζητήσουν τηλεοπτικά σίριαλ ή θέματα που προκάλεσαν αίσθηση- και πού αλλού μπορούν να προστρέξουν, παρά στις διαδικτυακές εκδοχές των καναλιών που τα πρόβαλλαν.
Σιγά σιγά φαίνεται ότι και στην Ελλάδα τα κανάλια, τα οποία μέχρι πρότινος διατηρούσαν απλές ιστοσελίδες, προσανατολίζονται στη δημιουργία web ΤV όπου παρέχουν το σύνολο ή μέρος του προγράμματός τους. Μερικά μεταδίδουν ζωντανά τις εκπομπές τους στο Ιντερνετ, ενώ τα περισσότερα διαθέτουν και υπηρεσία video on demand, με τη βοήθεια της οποίας ο καθένας μπορεί μέσα από τον υπολογιστή του να παρακολουθήσει μια εκπομπή που μεταδόθηκε πριν από ημέρες.
Υπάρχει κάποιος ειδικός λόγος που όλα τα ριάλιτι γυρίζονται πια με κοινό μαθητές σχολείων;
Μη σοκάρεσαι. Γίνεται στα πλαίσια των εκπαιδευτικών εκδρομών, όπως και η Βουλή των Εφήβων. Πού αλλού θα έχουν την ευκαιρία τα παιδιά να μάθουν ότι το να δουλεύεις στην τηλεόραση μπορεί να σου προκαλέσει μεγάλες ψυχικές διαταραχές; Όπως το να αισθάνεσαι περήφανος επειδή όταν μπαίνεις στο πλατό σε χειροκροτάνε καμιά 100 ανήλικα με ακμή. Ή να νιώθεις ασφαλής, ξέροντας ότι δεν θα τολμήσουν να σου πετάξουν γιαούρτι, γιατί θα φάνε αποβολή.
Νέα επιστημονική μελέτη δικαιώνει τους γονείς που δεν επιτρέπουν στα παιδιά τους να περνούν πολλές ώρες μπροστά στην τηλεόραση ή την οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύεται στην τελευταία έκδοση του Αρχείου της Παιδιατρικής και Εφηβικής Ιατρικής τα νεαρά άτομα τα οποία καταναλώνουν πολλές ώρες ενώπιον μιας οθόνης έχουν αυξημένες πιθανότητες να αναπτύξουν προβληματικές σχέσεις τόσο με τους γονείς τους, όσο και με τους φίλους τους. Για κάθε μία ώρα παραπάνω μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης ή του ηλεκτρονικού υπολογιστή ημερησίως, μάλιστα, οι πιθανότητες «απομάκρυνσης» του εφήβου από τους γονείς του αυξάνεται κατά 5%. Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζει η καθηγήτρια του Πανεπιστήμιου του Οτάγκο στη Νέα Ζηλανδία, Ρόουζ Ρίτσαρντς, η οποίο επιμελήθηκε τη μελέτη. «Τα ευρήματά μας δικαιώνουν τους γονείς που περιορίζουν τις ώρες που περνούν τα παιδιά μπροστά σε κάποια οθόνη», τονίζει η δρ Ρίτσαρντς. «Ολες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι όσο λιγότερες ώρες εκτίθενται οι έφηβοι στις οθόνες, τόσο ενισχύεται ο δεσμός τους με τους γονείς, αλλά και τους φίλους τους», προσθέτει.
Η μελέτη της δρος Ρίτσαρντς και των συνεργατών της στηρίχθηκε σε δύο έρευνες που διεξήχθησαν με διαφορά δεκατεσσάρων ετών. Η πρώτη διεξήχθη σε δείγμα 976 δεκαπεντάχρονων την περίοδο 1988-1989 και η δεύτερη σε δείγμα 3.043 εφήβων ηλικίας από δεκατεσσάρων μέχρι δεκαπέντε ετών το 2004.
«Οταν αποφάσισα να θέσω όρια στις ώρες που η κόρη μου μπορεί να παρακολουθεί τηλεόραση, να σερφάρει στο Ιντερνετ και να γράφει μηνύματα μέσω του κινητού τηλεφώνου της έζησα μια κατάσταση μέσα στο σπίτι μου που ποτέ δεν φαντάστηκα.
Δεν μου μιλούσε για τρεις μέρες, ήταν κλεισμένη στο δωμάτιό της, ούρλιαζε, έσπαγε πράγματα και μας κατηγορούσε πως την αποξενώνουμε από τους φίλους της».
Αυτά είναι τα λόγια μιας μητέρας από τη Μασαχουσέτη η οποία αποφάσισε να δώσει ένα κινητό τηλέφωνο στην κόρη της όταν ήταν πέντε ετών και τώρα που έχει γίνει 11 παρατηρεί πως είναι εθισμένη στην τεχνολογία.
Το συμπέρασμα το οποίο βγήκε από το συνέδριο που οργάνωσε το Ιδρυμα της Οικογένειας Χένρι Τζ. Κάιζερ είναι πως οι γονείς δεν έχουν θέσει κανόνες μέσα στο σπίτι τους και τώρα που θέλουν, έχουν να αντιμετωπίσουν τα στερητικά σύνδρομα των παιδιών τους.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Ass. Press», η έρευνα δείχνει επίσης ότι οι ώρες που αφιερώνουν τα παιδιά στα μέσα επικοινωνίας (τηλεόραση, κινητό τηλέφωνο, Ιντερνετ κ.ά.) όλο και αυξάνονται. Σήμερα τα παιδιά ηλικίας 8-18 ετών αφιερώνουν περισσότερες από 53 ώρες την εβδομάδα μπροστά στην οθόνη και ημερησίως ορισμένες φορές ξεπερνούν και τις 10 ώρες, ενώ ο μέσος όρος είναι εφτά ώρες και 38 λεπτά. Αυτό όμως που κάνει μεγάλη αίσθηση είναι ότι μόνο τρία στα δέκα παιδιά έχουν γονείς που τους επιτρέπουν ορισμένες ώρες να κάθονται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή τους ή την τηλεόραση.
Μια άλλη μητέρα ανέφερε στο συνέδριο ότι αναγκάστηκε να κλειδώνει στο αμάξι τούς υπολογιστές των παιδιών της. Τον πρώτο καιρό μάλιστα ένα από τα παιδιά της προσπαθούσε μέσα στη νύχτα να ανοίξει το αμάξι. Αλλοι πάλι είπαν πως συνειδητοποίησαν το πρόβλημα όταν τα παιδιά τους ετοιμάζονταν να κοιμηθούν την ίδια ώρα που εκείνοι έφευγαν το πρωί για τη δουλειά τους.
Ο επικεφαλής του συνεδρίου επισήμανε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν τηλεοράσεις και υπολογιστές στα δωμάτια των παιδιών αλλά μόνο σε κοινόχρηστους χώρους, οι γονείς να θέσουν κανόνες στο σπίτι και, τέλος, όταν συγκεντρώνεται όλη η οικογένεια μαζί, να μην υπάρχουν κινητά τηλέφωνα.
Κι όλα αυτά μέχρι την επόμενη έρευνα που θα αποδεικνύει κάτι άλλο σχετικά με την ανάπτυξη των παιδιών και τα λάθη των γονιών…
Αν είστε από τους φανατικούς της τηλεόρασης και περνάτε πολλές ώρες μπροστά στην οθόνη, ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτείτε. Ερευνητές από το Ινστιτούτο Βaker ΙDΙ για την Καρδιά και τον Διαβήτη στην Πολιτεία της Βικτόριας προειδοποιούν ότι οι πολλές ώρες τηλεθέασης μειώνουν το προσδόκιμο ζωής.
Οι επιστήμονες κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα ύστερα από μελέτη του τρόπου ζωής 8.800 ενηλίκων. «Σε σύγκρισημε άτομα τα οποία έβλεπαν λιγότερεςαπό δύο ώρες τηλεόραση ημερησίως, εκείνα που έβλεπαν τηλεόραση περισσότερες από τέσσεριςώρες καθημερινά αντιμετώπιζαναυξημένο κατά 46% κίνδυνοθανάτου απ΄ όλα τα αίτια και κατά 80% από καρδιαγγειακό νόσημα» σημειώνουν οι ερευνητές σε δημοσίευσή τους στο επιστημονικό περιοδικό «Circulation» της Αμερικανικής Καρδιολογικής Εταιρείας. Προσθέτουν ότι η αύξηση αυτού του κινδύνου φάνηκε να ισχύει ακόμη και όταν ελήφθησαν υπόψη άλλοι επιβαρυντικοί για την υγεία παράγοντες, όπως το κάπνισμα, η υπέρταση, η υψηλή χοληστερόλη και η κακή διατροφή.
Ο επικεφαλής των ερευνητών Ντέβιντ Ντάνσταν τόνισε ότι η συγκεκριμένη ερευνητική εργασία επικεντρώθηκε στην τηλεόραση, ωστόσο κάθε είδους παρόμοια συμπεριφορά, όπως το να κάθεται ένα άτομο πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή ή σε ένα γραφείο, συνδέεται με αύξηση του κινδύνου θανάτου.
Αν έχει συμβεί και σ’ εσάς να διαπιστώνετε με τρόμο ότι το πιτσιρίκι σας απολαμβάνει στην τηλεόραση τα αγαπημένα του υπερφυσικά καρτούν να σπέρνουν φωτιά και όλεθρο ή να πλακώνονται στο ξύλο, μην ανησυχείτε, δεν είναι σίγουρο ότι μόλις σηκωθεί από τη θέση του θα αρχίσει να κάνει το ίδιο.
Τα παιδιά έχουν διαφορετικό τρόπο από εμάς τους ενήλικους να επεξεργάζονται τις ιστορίες κινουμένων σχεδίων και να τις συνδέουν με τον πραγματικό κόσμο.
*Αυτό, τουλάχιστον, συμπεραίνουν ο Φρανσουά Ζοστ και η Μαρί-Φρανς Σαμπά-Ουιγιόν, δύο γάλλοι ερευνητές που μελέτησαν την πρόσληψη των κινουμένουν σχεδίων από τα παιδιά ηλικίας 6 έως 7 ετών.
Οι ερευνητές μίλησαν στο συνέδριο «Παιδική ηλικία και ΜΜΕ» που πραγματοποιήθηκε την περασμένη βδομάδα στην Αθήνα, από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και την Παγκόσμια Οργάνωση Προσχολικής Αγωγής.
*Οι μεγάλοι κρίνουμε τα κινούμενα σχέδια πολύ αυστηρά, για τη βία και τη νοσηρότητά τους, αλλά το κάνουμε παρατηρώντας αποσπασματικά όταν ένας κρότος ή ένας ενοχλητικός ήχος μάς κάνει να δούμε τι παίζει η τηλεόραση, εξηγούν οι ερευνητές. Κι εκεί αρχίζει η δαιμονοποίησή τους.
*Για τα παιδιά, όμως, η διαδικασία είναι διαφορετική. Γι’ αυτά, τα κινούμενα σχέδια είναι ένας μη πραγματικός κόσμος, «ένας τέλειος και ιδανικός καθρέφτης» που αντανακλά αυτό που υποτίθεται πως βιώνεται εκεί.
Αλλά το πιο καθυσηχαστικό συμπέρασμα είναι μάλλον το εξής: Στον κόσμο των καρτούν τα παιδιά μπορούν να αντιληφθούν αν οι ήρωες τηρούν τους κανόνες του πραγματικού κόσμου ή αποκλίνουν από αυτούς.
*Αν το παράδειγμα του ήρωα είναι θετικό, προκύπτει η επιβεβαίωση αυτών των κανόνων. Αν είναι αρνητικό, τότε και πάλι ο ήρωας ξεχωρίζει γιατί δεν τηρεί πιστά αυτούς τους κανόνες.
Και οι περιπέτειές του λειτουργούν σαν ένα είδος «κάθαρσης» για τις αξίες που κυριαρχούν. Πολύ βολικό για τους γονείς, δηλαδή.
*Οι ερευνητές καταλήγουν πως «τα καρτούν δεν πρέπει να απορρίπτονται από τους γονείς μόνο γι’ αυτό που δείχνουν (βία, μάχες κ.λπ.). Ακόμη και μια σκηνή βίας δεν μπορεί από μόνη της να λειτουργήσει αρνητικά στον ψυχισμό ενός παιδιού.
Η επεξεργασία που θα υποστεί αυτή η σκηνή μέσα του εξαρτάται από τις εμπειρίες του στον πραγματικό -εξωτηλεοπτικό- κόσμο».
*Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως οι γονείς δεν πρέπει να προσπαθούν να διακρίνουν την ποιότητα ενός κινούμενου σχεδίου. Αλλά πρέπει και να επιχειρούν να μπουν στον κόσμο των παιδιών, χωρίς να ξεχνούν ότι γι’ αυτά τα κινούμενα σχέδια είναι παιχνίδια.
Και τελικά, «η πρόσληψη ενός κινούμενου σχεδίου από τα παιδιά πρέπει να αξιολογείται ανάλογα με το πόσο πιστά αναπαριστά την παραβίαση της ηθικής των ενηλίκων». Το τι έχει βιώσει κάθε παιδί ως ηθικό είναι βέβαια ένα άλλο κεφάλαιο, για το οποίο δεν ευθύνονται ούτε η κακιά μάγισσα ούτε οι Πάουερ Ρέιντζερς.
Αρθρο της Ελευθεροτυπίας μας υπενθυμίζει τι να προσέχουμε κατά την επιλογή τηλεοπτικών παιδικών προγραμμάτων:
1 Οχι βία. Τα παιδιά μιμούνται συμπεριφορές πριν ακόμη μπορέσουν να μιλήσουν.
2 Οχι παιδικά στα οποία ο «δυνατός» πάντα είναι ο καλύτερος και πάντα αυτός κερδίζει. Προωθεί λανθασμένα στερεότυπα και επιδρά πολύ αρνητικά στην ψυχολογία των παιδιών (και των «δυνατών» που εξασκούν αυτό που βλέπουν και των «αδύναμων» που νιώθουν μειονεκτικά).
3 Να μην τρομάζουν τα παιδιά.
4 Να είναι κατάλληλα για το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού – το παιδί να καταλαβαίνει τι βλέπει.
5 Να είναι βασισμένα στην ελληνική πραγματικότητα αλλά και στην πραγματικότητα γενικότερα. Τα παιδιά δεν μπορούν μέχρι μια ηλικία να ξεχωρίσουν το πραγματικό από το φανταστικό.
6 Να διευρύνουν τους ορίζοντες των παιδιών (π.χ. σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, άλλες χώρες, άλλοι πολιτισμοί).
7 Να βασίζονται σε αξίες, όπως οικογένεια, φιλία, συνεργατικότητα, ειλικρίνεια.
8 Να προάγουν τη δημιουργική σκέψη και την ικανότητα επίλυσης προβλημάτων.
9 Να δίνουν κίνητρο για δημιουργική απασχόληση – κατασκευές, ζωγραφική ή για τραγούδι και κινητικές δραστηριότητες.
Την αγωνία για το μέλλον του βιβλίου, των εφημερίδων, των γραμμάτων εν γένει, που εξέφρασε πρόσφατα φίλος εκδότης, έρχεται να εντείνει μία ακόμη αποκαρδιωτική έρευνα για τον χρόνο τηλεθέασης παιδιών ηλικίας 2 με 5 ετών. Οι πάντες είναι έτοιμοι να δηλώσουν εξοργισμένοι με τους γονείς που παρκάρουν τα παιδιά τους –όπως τα αυτοκίνητα στα drive in– απέναντι από το γυαλί, με το ρολόι να καταβροχθίζει ώρες. Πέρα από την ανατριχίλα που προκαλούν οι αριθμοί, που σπάζουν κάθε τόσο κι ένα νέο ρεκόρ (25 ώρες τηλεθέασης εβδομαδιαία + επτά επιπλέον ώρες σε DVD, computer games κ. λπ.), τα ερωτήματα που τίθενται θα έπρεπε να δυσκολεύουν το ύπνο όλων μας.
Σύμφωνα με τη Nielsen που διεξήγαγε τη συγκεκριμένη έρευνα, τα παιδιά σε αυτήν την προσχολική ηλικία μπορούν και βλέπουν αμέτρητες ώρες τηλεόραση, ξοδεύοντας τις μισές από αυτές (περισσότερο από κάθε άλλη κοινωνική ομάδα) στις διαφημίσεις.
Ποιο και κυρίως τι είδους θα είναι το μέλλον μιας κοινωνίας που γαλουχεί τα παιδιά της –σχεδόν αποκλειστικά– με εικόνες, μετατρέποντάς τα με το καλημέρα, πριν δηλαδή ακόμα αναλάβει κουτσά-στραβά τη διαμόρφωσή τους η οδυνηρά ανεπαρκής εγκύκλιος παιδεία της αποστήθισης ετερόκλιτων πληροφοριών, σε εθισμένους καταναλωτές; Λέγεται ότι μια εικόνα αντιστοιχεί σε χίλιες λέξεις, αλλά τι αντίκρισμα μπορούν να έχουν εκατομμύρια εικόνες στον ψυχισμό ενός νεοσσού που δεν αποκτά κατ’ ουσίαν καμία ουσιαστική επαφή με τις λέξεις; Πέρα από το προοιωνιζόμενο ζοφερό μέλλον του έντυπου λόγου, σε τι είδους κοινωνίες αποσκοπούμε καλλιεργώντας στους αυριανούς πολίτες ως μόνο εφόδιο ζωής την αγωνία της οικονομικής ευμάρειας, που θα τους παράσχει ενδεχομένως πολύ μεγάλη καταναλωτική ευχέρεια;
Στο κάτω κάτω, για να φτάσουμε στη διάρκεια της εξελικτικής διαδικασίας στο κορύφωμα του έλλογου ανθρώπου περάσαμε από το χρονοβόρο στάδιο του τέλειου καταναλωτή: του ζωντανού που ζει για να τρώει και να αφοδεύει. Γιατί να προβάλλει αίφνης τόσο αναγκαίο το πισωγύρισμα;
Ενα παιδί που βλέπει κατά μέσο όρο 27 ώρες την εβδομάδα τηλεόραση, θα έχει δει μέχρι την ηλικία των δεκαοκτώ ετών 200.000 σκηνές βίας και 40.000 φόνους. H βία εμποτίζει κάθε περιοχή της ψυχοσύνθεσής του. Tο γεγονός αυτό εξόργιζε τον Τζορτζ Γκέρμπνερ: η μικρή οθόνη, είπε, προσφέρει μια εικόνα του κόσμου βίαια, άγρια, καταπιεστική, επικίνδυνη και ανακριβή. O ουγγρικής καταγωγής, πρώην κοσμήτορας της Σχολής Eπικοινωνίας του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας, μελέτησε τριάντα χρόνια τώρα την τηλεόραση. Tην θεωρεί τοξικό απόβλητο των δυνάμεων της αγοράς που αφήνιασε. Tο Mέσο αυτό, είπε, ενώ έχει τη δυνατότητα να εμπλουτίσει τον πολιτισμό, εκτρέφει τον φόβο και τον πανικό. Aν αυτά συναντήσουν στο μέλλον και οικονομικές υφέσεις, μπορούν τελικά να υπονομεύσουν τη Δημοκρατία.
O Γκέρμπνερ στοιχειοθετεί την οργή του για τον «δηλητηριώδη ρόλο» της τηλεόρασης. «Δεν υπάρχει σοβαρότερη υπόθεση μιας κοινωνίας από τους μύθους με τους οποίους μεγαλώνει τα παιδιά της. Για πρώτη φορά στην ιστορία μας, αυτοί οι μύθοι δεν είναι αφηγήσεις ούτε των γονιών, ούτε των σχολείων, ούτε της Εκκλησίας, ούτε της κοινότητας ή της φυλής. Tην αφήγηση έχει αναλάβει μια διαρκώς συρρικνούμενη ομάδα επιχειρήσεων, που έχουν κάτι να πουλήσουν. Aυτή η αλλαγή είναι θεμελιακή για το πολιτιστικό περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά μας μεγαλώνουν και κοινωνικοποιούνται…».
«Mέχρι να τελειώσει το Λύκειο ένα παιδί, θα έχει δει περισσότερες ώρες τηλεόρασης απ’ όσες θα περάσει στα αμφιθέατρα του πανεπιστημίου. H τηλεόραση έχει γίνει μια πολιτιστική δύναμη ισάξια της θρησκείας στην Ιστορία. Mόνο η θρησκεία είχε τη δύναμη να μεταφέρει το ίδιο μήνυμα για την πραγματικότητα σε κάθε κοινωνική ομάδα, να δημιουργεί κοινό πολιτισμό…».
…«H τηλεοπτική βία στρατιωτικοποιεί τη σκέψη», λέει ο Γκέρμπνερ, και δημιουργεί το «Σύνδρομο του Aγριου Kόσμου». Eπειδή η τηλεόραση παρουσιάζει τον κόσμο χειρότερο απ’ όσο είναι, φοβόμαστε κι αγχωνόμαστε. Aυτό μας κάνει επιρρεπείς να ζητάμε από τις αρχές όλο και πιο σκληρά μέτρα για την πάταξη της εγκληματικότητας. O Γκέρμπνερ πιστεύει πως οι υποστηρικτές της θανατικής καταδίκης στις HΠA πλήθυναν τα τελευταία τριάντα χρόνια, λόγω της απεικόνισης της βίας στη μικρή οθόνη. Οσο περισσότερο αίμα βλέπει κάποιος στην τηλεόραση, τόσο περισσότερο αισθάνεται να απειλείται από βίαιες πράξεις.
Τα οικονομικά πλεονεκτήματα της βίας
Tο εκπληκτικότερο είναι πως η βία, παρά το γεγονός ότι εθίζει τους ανθρώπους, δεν προέχει στις προτιμήσεις των τηλεθεατών. Aν δούμε τις κορυφαίες σε θεαματικότητα εκπομπές των καναλιών, λέει ο Γκέρμπνερ, θα διαπιστώσουμε ότι προηγούνται σόου και σειρές που δεν έχουν βία και σεξ. Tο πρόβλημα είναι οι παραγωγοί της ψυχαγωγίας, που μετρούν πλέον το κόστος του πολιτιστικού προϊόντος σε δολάρια ανά χιλιάδα θεατών. Tα βίαια προγράμματα είναι πιο φθηνά στην παραγωγή, γι’ αυτό και παράγονται περισσότερο. Εχουν όμως κι ένα άλλο πλεονέκτημα: εξάγονται ευκολότερα. H βία (όπως και το σεξ) είναι πολυπολιτισμική. Εχει εγγενές το βασικό τηλεοπτικό χαρακτηριστικό: χρειάζεται κυρίως εικόνα. Οταν ο Σιλβέστερ Σταλόνε, για παράδειγμα, καθαρίζει κατά εκατοντάδες τους «κακούς» γίνεται εύκολα «κατανοητός» σε κάθε γωνιά της υφηλίου. Tο χιούμορ, οι πολύπλοκοι διάλογοι, οι ειδικές πολιτιστικές ιδιοσυγκρασίες κ. λπ. δεν μεταφράζονται τόσο καλά. Γι’ αυτό και η σειρά «Pοwer Rangers» έχει εκατομμύρια τηλεθεατές σε ογδόντα χώρες του κόσμου. Ετσι φτιάχνεται μια διψασμένη παγκόσμια αγορά που ζητεί το απλό, το βίαιο και το γυμνό.
Φθηνή, λοιπόν, στην παραγωγή κι εύκολη στη διανομή, η βία είναι ο πλέον σίγουρος δρόμος προς το κέρδος. Γίνεται μέρος μιας παγκόσμιας συνταγής, που κατά τον Γκέρμπνερ «επιβάλλεται στους δημιουργικούς ανθρώπους και πλασάρεται στα παιδιά του κόσμου».
Ιnfo
Καρλ Πόπερ – Τζον Κοντρί, «Τηλεόραση. Κίνδυνος για τη δημοκρατία», εκδ. Νέα Σύνορα, Α. Α. Λιβάνης
Στέλιος Παπαθανασόπουλος, «Η βία στην ελληνική τηλεόραση», εκδ. Καστανιώτης
Μαζί με το φθινόπωρο έρχονται και οι νέοι κύκλοι πολλών τηλεοπτικών σειρών που αναμένονται με μεγάλη ανυπομονησία από τους fans σε όλο τον κόσμο, σειρές που υπόσχονται να μας κρατήσουν καλή συντροφιά όλο τον χειμώνα… Και το YouTube φυσικά δεν θα μπορούσε να αφήσει το γεγονός ανεκμετάλλευτο!
Για τον λόγο αυτό οι υπεύθυνοι του δημιούργησαν μια ειδική σελίδα όπου παρουσιάζονται φρέσκα trailers δεκάδων δημοφιλών σειρών, που δίνουν μια μικρή γεύση από το τι θα ακολουθήσει το φθινόπωρο που θα αρχίσει η τηλεοπτική σεζόν. Επίσης, δίνεται η δυνατότητα να ψηφίσετε για την ανάδειξη της πιο αγαπημένης σειράς για το φθινόπωρο 2009! Εσείς ποια θα ψηφίσετε;
«Δίαιτα στην τηλεόραση»: αυτή είναι η συμβουλή που δίνει ο διακεκριμένος καθηγητής Παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Ουάσιγκτον κ. Δημήτρης Χριστάκης. Μελετώντας επί χρόνια την επίδραση της τηλεόρασης στα παιδιά, κατέληξε πως μπορεί μεν τα μάτια των παιδιών να μην κινδυνεύουν από την τηλεόραση, η τηλεθέαση όμως βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλό τους! Η εξαίρεση; Το παιδικό πρόγραμμα «Σουσάμι άνοιξε»…
Η δαιμονοποίησητης τηλεόρασης δεν είναι ο στόχος του καθηγητή κ. Χριστάκη, γι΄ αυτό και διευκρινίζει πως δεν είναι μόνον η ποσότητα που κάνει τη διαφορά αλλά και η ποιότητα. Και από ό,τι φαίνεται η «συνταγή» των εκπαιδευτικών προγραμμάτων που ενισχύουν τις διανοητικές ικανότητες των παιδιών ηλικίας τριών έως πέντε ετών κρύβεται στο «Σουσάμι άνοιξε».
Η μία έρευνα μετά την άλλη έχουν δείξει ότι η συγκεκριμένη παιδική εκπομπή που έχει προβληθεί σε 120 χώρες «μεγαλώνει» έξυπνα παιδιά: αναγνωρίζουν εύκολα αριθμούς, γράμματα και σχήματα. Μάλιστα, όταν οι ερευνητές ακολούθησαν 500 παιδιά έως την εφηβεία τους, διαπίστωσαν πως οι λάτρεις του Μπερτ και του Έρνι έπαιρναν καλύτερους βαθμούς στο σχολείο, διάβαζαν περισσότερα βιβλία και ήταν γενικότερα πιο δημιουργικά!
Ψυχαγωγία και εκπαίδευση
Το μυστικό, σύμφωνα με τον κ. Χριστάκη, είναι ότι το «Σουσάμι άνοιξε» συνδυάζει την ψυχαγωγία με την εκπαίδευση. «Κάθε επεισόδιο είναι σαν να αποτελεί μέρος μιας διδακτέας ύλης. Ένας τρόπος για να ελέγξουν οι γονείς κατά πόσο εκπαιδευτικό είναι για τα παιδιά τους, είναι να τα ρωτήσουν στο τέλος τι έμαθαν. Και ακόμη καλύτερο είναι από εκεί και πέρα να πάρουν οι ίδιοι στα χέρια τους τη “σκυτάλη”». Έτσι, για παράδειγμα, εάν το πρόγραμμα επικεντρώνεται στα πρώτο γράμμα της αλφαβήτου, θα μπορούσαν οι γονείς να συνεχίσουν το… παιχνίδι με τα παιδιά τους προσπαθώντας να βρουν λέξεις που αρχίζουν από Α. Κατά τον ίδιο τρόπο οι ταινίες και οι σειρές δεν αποτελούν πάντα την πέτρα του… σκανδάλου.
Σειρές όπως, «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι» που πραγματεύεται ανθρώπινες ιστορίες, κάνουν τα παιδιά πιο ευγενικά και πιο ανεκτικά.
Ποιοι είναι οι πλέον αναγνωρίσιμοι Ελληνες; Οι Αλέκος Φασιανός, ΝικόλαοςΓύζης, Γιώργος Σεφέρης και Οδυσσέας Ελύτης; Αν πιστέψουμε την έρευνα των μαθητών της Στ Δ τάξης του 24ου Δημοτικού Σχολείου της Θεσσαλονίκης, όχι! Σύμφωνα με τα όσα διαπίστωσαν, στις ηλικίες 9-40 ετών οι πιο γνωστοί είναι οι Αννίτα Πάνια, Χριστίνα Λαμπίρη, ΚατερίναΚαραβάτου, Σάκης Ρουβάς , Ηλίας Ψινάκης, ΜατθίλδηΜαγγίρα, Εφη Θώδη και ο νομάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης .
Σύμφωνα με τον τοπικό Τύπο, η έρευνα των παιδιών, που τιτλοφορείται «Τέχνες και Τέχνη», αποδεικνύει ότι τόσο οι μαθητές όσο και οι ενήλικοι γνωρίζουν πολύ καλύτερα τα πρόσωπα που προβάλλονται στην τηλεόραση. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Απρίλιο στην Ανατολική Θεσσαλονίκη, στοχεύοντας τόσο στη διερεύνηση των τηλεοπτικών συνηθειών των κατοίκων όσο και στην καταγραφή των λόγων για τους οποίους αφιερώνουν χρόνο στη «μικρή οθόνη». Επίσης όσοι συμμετείχαν στην έρευνα κλήθηκαν να διακρίνουν μέσα από μια μεγάλη λίστα ονομάτων ποιοι είναι καλλιτέχνες και ποιοι παρουσιαστές. Τα αποτέλεσμα ήταν διόλου ενθαρρυντικά: Πολλοί δήλωσαν ότι ο Σεφέρης είναι τραγουδιστής, ενώ άλλοι σημείωσαν ότι ο κ. Φασιανός είναι πτηνό. Ορισμένοι δεν είχαν ιδέα τι εστί Ελύτης, ενώ οι περισσότεροι αναγνώριζαν με ευκολία τις σύγχρονες «τηλεπερσόνες».
To πάθημα της μουσικής βιομηχανίας φαίνεται ότι έγινε μάθημα για το Χόλιγουντ, καθώς τα κινηματογραφικά στούντιο αναζητούν τρόπους, ώστε να παρέχουν περιεχόμενο στους χρήστες του διαδικτύου, χωρίς να τους φορτώνουν με επιπρόσθετες χρεώσεις και δρακόντεια μέτρα κατά της πειρατείας. Οι Lionsgate, Paramount και MGM ανακοίνωσαν μια νέα υπηρεσία, την Epix, που θα προσφέρει ταινίες α΄προβολής, δωρεάν, μέσω καλωδιακής τηλεόρασης, αλλά και του διαδικτύου.
Η Epix θα είναι ανταγωνιστική των υπηρεσιών Pay TV, θα μεταδίδει δηλαδή ταινίες, πριν αυτές κυκλοφορήσουν σε DVD και λίγους μόλις μήνες μετά την προβολή τους στους κινηματογράφους. Η διαφορά από τις υπηρεσίες Pay TV, είναι ότι η Epix θα προσφέρεται στους συνδρομητές “πακέτων” καλωδιακής τηλεόρασης και ίντερνετ, χωρίς επιπλέον χρέωση.
…Tο καλωδιακό τηλεοπτικό κανάλι Comedy Central, που προσφέρει σε όλους τους πολίτες της οικουμένης προγράμματα, όπως το South Park και τις σατιρικές πολιτικές εκπομπές Daily Show και Colbert Report, χωρίς χρέωση και συνδρομή. Αρκεί μια επίσκεψη στο διαδικτυακό του τόπο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Τα παιδιά που περνούν περισσότερο από δύο ώρες την ημέρα βλέποντας τηλεόραση ή παίζοντας παιχνίδια στον υπολογιστή, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο ψυχολογικών προβλημάτων ανεξαρτήτως των επιπέδων δραστηριότητάς τους, προειδοποιούν βρετανοί ερευνητές. Ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ κατέληξαν σε αυτά τα συμπεράσματα τα οποία δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό «Ρediatrics» έπειτα από παρακολούθηση 1.000 παιδιών ηλικίας 10 και 11 ετών. Τα παιδιά συμπλήρωναν επί μία εβδομάδα ερωτηματολόγια στα οποία ανέφεραν πόσες ώρες περνούσαν ημερησίως μπροστά από μια οθόνη. Παράλληλα απαντούσαν σε ερωτήσεις στις οποίες περιγραφόταν η ψυχολογική τους κατάσταση- συμπεριλαμβανομένων συναισθηματικών και συμπεριφορικών προβλημάτων. Καθ΄ όλο αυτό το διάστημα οι ερευνητές μετρούσαν επίσης με ένα επιταχυνσιόμετρο τη φυσική δραστηριότητα των μικρών εθελοντών.
Την αγωνία για το μέλλον του βιβλίου, των εφημερίδων, των γραμμάτων εν γένει, που εξέφρασε πρόσφατα φίλος εκδότης, έρχεται να εντείνει μία ακόμη αποκαρδιωτική έρευνα για τον χρόνο τηλεθέασης παιδιών ηλικίας 2 με 5 ετών. Οι πάντες είναι έτοιμοι να δηλώσουν εξοργισμένοι με τους γονείς που παρκάρουν τα παιδιά τους –όπως τα αυτοκίνητα στα drive in– απέναντι από το γυαλί, με το ρολόι να καταβροχθίζει ώρες. Πέρα από την ανατριχίλα που προκαλούν οι αριθμοί, που σπάζουν κάθε τόσο κι ένα νέο ρεκόρ (25 ώρες τηλεθέασης εβδομαδιαία + επτά επιπλέον ώρες σε DVD, computer games κ. λπ.), τα ερωτήματα που τίθενται θα έπρεπε να δυσκολεύουν το ύπνο όλων μας.
Άρθρα (RSS)