Terra Computerata

Για τις ανάγκες της υπηρεσίας… Σήμερα κλείσαμε τα σχολεία για να ψηφίσουμε. Όπως μου είπαν στο σχολείο μου για να έχουμε τον άνθρωπό μας στο ΠΥΣΔΕ. Όταν απόρησα για την αναγκαιότητα της αργίας με κοίταξαν περίεργα. Κάποιου του χαρίζανε γάιδαρο… Βλέπω όμως ότι και η sine -επιμορφωμένη πλέον- έχει ανάλογες απορίες. Προσωπικά αρνήθηκα να πάρω την υποχρεωτική άδεια και πήγα σχολείο. Ήρθαν δύο παιδιά. Πήγα και στην ψηφοφορία. Εδώ οι άλλοι εκλέγαν πλανητάρχη και αργία δεν είχαν. Σε ένα διάλειμμα πετάγονταν και ψήφιζαν.

Φαίνεται τις ουρές της Αμερικής εζήλωσαν και οι δικοί μας. Στις εννέα η ώρα που άνοιγαν οι κάλπες είχε μία αξιοσέβαστη ουρά που φιδογύριζε. Κάποιοι θα κάθονταν τουλάχιστον τρία τέταρτα της ώρας για να πάρουν το χαρτί της άδειας. Κάποιοι προσπαθούσαν να επηρεάσουν τους αναποφάσιστους ακόμα και στην ουρά. Κάποιοι – αρκετοί- έβριζαν. Βιάζονταν να ξεμπερδεύουν με το τυπικό, έχουμε και δουλειές…

Καρόσι παρακαλώ, όχι καρότσι. Στην Ιαπωνία υπάρχει ειδικός όρος, «καρόσι», για τον θάνατο από υπερεργασία. “Η πρώτη περίπτωση θανάτου από «καρόσι» αναφέρθηκε, σύμφωνα με το wikipedia, το 1969, όταν ένας 29χρονος πέθανε από ανακοπή σε ναυτιλιακή εταιρεία που ήταν θυγατρική της μεγαλύτερης ιαπωνικής εφημερίδας. Είναι μετά τα μέσα του ’80, την εποχή της ιαπωνικής «φούσκας» και τον ξαφνικό θάνατο υψηλόβαθμων στελεχών επιχειρήσεων σε πολύ νεαρή ηλικία, χωρίς προηγούμενο ιστορικό ιατρικών επιβαρύνσεων, όταν τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να ασχολούνται επισταμένως με το ζήτημα. Από το 1987 μάλιστα το ιαπωνικό υπουργείο Εργασίας άρχισε να δημοσιεύει στατιστικά δεδομένα για τους θανάτους από «καρόσι», χωρίς, απ’ ό,τι φαίνεται, οι ιαπωνικές κυβερνήσεις να πάρουν ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού κοινωνικού ζητήματος, αφού 20 χρόνια μετά συνεχίζει να απασχολεί τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης”. Ελευθεροτυπία 21/7/2008

Όμως οι έλληνες καθηγητές δε κινδυνεύουν από καρόσι. Για την ακρίβεια, αν ανήκεις στους ευσυνείδητους και μπαίνεις στην τάξη σε μερικά σχολεία σε λοξοκοιτάνε. Θυμάμαι στο περασμένο συνέδριο της Σύρου, Συνέχεια »

Κάθε φορά που πηγαίνω σε συγκέντρωση της τοπικής ΕΛΜΕ, πρέπει να παίρνω μαζί μου και τα υπογλώσσια. Φαίνεται δεν είμαι η μόνη, καθώς βλέπω ότι φθίνει η συμμετοχή χρόνο με το χρόνο. Σε λίγο θα τα λένε μεταξύ τους. Είναι κοινό μυστικό ότι οι περισσότεροι ακολουθούν προσωπικές στατηγικές προκειμένου να κουτσοβολευτούν κάπου. Φέτος που είδα όμως τα μόρια μετάθεσης στη Δ΄Αθήνας, βρήκα μεταξύ άλλων ένα παλιό συμφοιτητή, συνδικαλιστή από τότε. Έχουμε διοριστεί μαζί και έχει τα διπλάσια μόρια από κάθε καθηγητή της σειράς μας. Όλα αυτά τα χρόνια μάζευε τα μόρια των δυσπρόσιτων χωρίς να τα έχει δει ούτε με το κιάλι, αφού “υπηρετεί” από το γραφείο βουλευτή, στο οποίο είναι αποσπασμένος “για τις ανάγκες της υπηρεσίας”. Αναρωτιέμαι, ως πότε θα διαιωνίζεται αυτό το αίσχος;

Κατά τα άλλα οι φίλοι συνδικαλιστές κόπτονται για το καλό της παιδείας φροντίζοντας να μας κάνουν επαναστατική γυμναστική με απεργίες στο ξεκούδουνο. Αν θυμηθώ δε ότι ο συγκεκριμένος ούτε είχε ανοίξει βιβλίο στο Πανεπιστήμιο, αλλά πέρναγε πάντα με προφορικές εξετάσεις και με άριστα, τόσο μου ανεβαίνει η πίεση.

Η αδυναμία των συνδικαλιστών να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις της κοινωνίας τους οδηγεί στην απαξίωση. Η αδράνεια τους συντηρεί τα τελευταία χρόνια. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζοντας ότι το παιχνίδι είναι στημένο έχουν κόψει γέφυρες. Κι εντωμεταξύ η βενζίνη σκαρφαλώνει προς τα δύο ευρώ και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του δημοσίου ετοιμάζεται να ντεμπουτάρει το Σεπτέμβριο…

Εμείς πάντως στο σχολείο μας ετοιμαζόμαστε να εγκαταστήσουμε Drakoulis-lift, αφού τα τιμημένα γηρατειά θα πρέπει να δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσης.