mathitisΑλιευμένο από τη σελίδα στο fb της συναδέλφου Γ. Κεφαλά:

Με αφορμή τις Πανελλαδικές εξετάσεις που ξεκίνησαν σήμερα , και ένα μικρό γράμμα που έλαβα, μοιράζομαι σήμερα μαζί σας ένα κείμενο που έγραψα αντίστοιχες μέρες πέρυσι. Θα καταλάβετε στο τέλος γιατί το κάνω.
Έχοντας στο μυαλό μου εκατοντάδες έφηβους που αυτές τις μέρες ξεκινάνε με άνισο και άδικο τρόπο τον αγώνα τους.Σε σπίτια χωρίς ρεύμα και λιγοστά τρόφιμα, με δανεικά ρούχα με μόνο εφόδιο τα ονειρά τους. Και χρωστάμε όλοι εμείς ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εθελοντές δασκάλους και καθηγητές που σε κοινωνικά φροντιστήρια κρατάνε αυτά τα όνειρα ζωντανά, υπερασπίζοντας με το παραδειγμά τους το μεγαλύτερο όπλο ενάντια στην αδικία. Τη δωρεάν εκπαίδευση…

“…τον πρωτογνώρισα πριν δυο χρόνια. Τον ειχε φερει η μανα του απο την αλλη ακρη της Αθηνας στο ιατρειο μου για τα χαλασμενα δοντια, γιατι της ειχαν πει πως ειμαι “καλος ανθρωπος”. Μπηκα στο νοημα σχεδον αμεσως. Μια φτωχη γυναικουλα που σφουγγαριζε σκαλες και ενας εργατης πατερας με σκορπια μεροκαματα. Επέμενε να με πληρώσει κανονικά. Εβγαλε απο ενα πλαστικο πορτοφολακι τυλιγμενα παλιοκαιρισμενα πενταευρα “συγνωμη που ειναι ετσι, αλλα να οπως τα μαζευα σιγα σιγα”. Τα πιο καθαρα και ομορφα χρηματα που εχω ποτε παρει στη ζωη μου.
Μου αρεσε το παληκαρακι και οι τροποι του, ισως γιατι μου θυμιζε πολυ τον εαυτο μου. Ντροπαλο και αδεξιο, ονειροπολο και ευγενικο, ατσουμπαλο και χοντρουλο, με προσωπο γεματο με τα σημαδια της εφηβικης ακμης και ψυχη προωρα γεματη ενοχες.
Αρχισα να μιλαω περισσοτερο μαζι του οσο η θεραπεια εξελισσοταν. Αρχισε να μου ανοιγεται και τοσο περισσοτερο ενοιωθα πως εβλεπα την εφηβεια μου στον καθρεφτη. Εξαιρετος μαθητης που παραλληλα προσπαθουσε μοναχος του να μαθει αγγλικα-που λεφτα για φροντιστηρια-. Ενα λεξικο ηταν το πρωτο που του χαρισα και το δεχτηκε με ενθουσιασμο.
Μην τα πολυλογω συνδεθηκα με την οικογενεια. Οσο μπορουσα πιο διακριτικα προσπαθουσα να βοηθαω. Ενα προβλημα υγειας εκανε τα μεροκαματα πιο σπανια και ακομα και το πολυ βασικα πιο δυσκολα. Παντα ομως με αυτη την ιδιαιτερη αξιοπρεπεια των ανθρωπων του μεροκαματου που σε σκλαβωνει.
Οταν ειχε ερθει η ωρα της πενθημερης ο μικρος πικραθηκε αλλα δεν ειπε λεξη. Δεν ηθελα που να παρει, να χασει οπως εγω την ομορφοτερη αναμνηση του λυκειου. Οταν του εβαλα τα λεφτα της εκδρομης στην τσεπη αρνηθηκε με πεισμα. Επεμεινα”Ρε συ, ασε τις βλακειες, δεν ειναι δικα μου, μαλλον το ξεχασες που η μανα σου μου εδινε απο τοτε τα πενταευρα να τα φυλαξω για την εκδρομη. Τι θελεις να την στεναχωρησεις. Ασε που αμε δεν πας θα μας την φαει τη Μαιρουλα ο φιογκος ο Διονυσης και μετα θα σε πλακωσω στις φαπες”…
Σημερα το πρωι αχαραγα πρωτη μερα των εξετασεων χτυπησε το τηλεφωνο. Ηταν η μανα του “Συγγνωμη για την ενοχληση, αλλα να ζητησε να σς μιλησει, ειναι καπως…”
Ηξερα τι θα ακουσω. Το ειχα ζησει τριαντα χρονια πριν την πρωτη μερα των πανελληνιων νωρις το πρωι. Το βαρος του μαθητη του εικοσι που ολοι περιμεναν να σαρωσει, οι προσδοκιες των δικων μου να αξιωθω αυτο που δεν μπορεσαν αυτοι, η επιγνωση πως αν δεν τα καταφερω τα οικονομικα μας δεν επετρεπαν αλλες εναλακτικες, το διαβασμα τοσων ημερων, με ειχαν κανει να λυγισω και να ξεσπασω σε ενα τρομαγμενο βουβο κλαμα και μια αρνηση να παω. Δεν επρεπε να περασει το ιδιο. Τον πηρα μονοτερμα πριν καν πει κιχ…
“Ρε συ μπαγασα δεν εχεις τον Θεο σου,καλα την δουλεψες τη μανα σου πρωινιατικα οτι και καλα εισαι αγχωμενος. Δεν ντρεπεσαι ρε, να παριστανεις οτι φοβασαι? Τι ειπαμε πως θα κανουμε σημερα?” Ακουσα ενα γελιο
“θα τους παρουμε τα σωβρακα”
“Ε αιντε ξεκινα και τα περιμενω και σιδερωμενα.”
Στον φιλαρακο μου τον Παναγιωτη, και σε καθε Παναγιωτη που σημερα στη μυλοπετρα των εξετασεων παλευει τα ονειρα του καλο αγωνα!!!…”

υ.γ Ο Παναγιώτης πέραςε στο πανεπιστήμιο από τους πρώτους. Σήμερα φοιτητής πιά δουλεύει παράλληλα τα βράδια για να συντηρήσει τους δικούς του.
Βρήκα χθές στο γραμμάτιοκιβώτιο του ιατρείου ένα φάκελο με τα χρήματα της εκδρομής και ένα μικρό σημείωμα “…άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα. Και μην πείς όχι. Άλλωστε δεν είναι δικά σου, στα δίνω να τα φυλάξεις. Για κάποιον -ξέρεις εσύ-που θα θέλει να πάει πενταήμερη… ”
Νικήτας Κανάκης

Ένα σχόλιο στο “Στη μυλόπετρα των εξετάσεων”
  1. Πολύ ανθρώπινη και συγκινητική ιστορία. Καταφέραμε λοιπόν να φτάσουμε πάλι στο σημείο που ο μικρός Καϊλας παλεύει ενάντια στις αντιξοότητες της ζωής για το δικαίωμά του να μορφωθεί και να χτίσει ένα καλύτερο αύριο γι αυτόν και την οικογένειά του! Ας ελπίσουμε τότε ότι θα βρίσκεται πάντα στο δρόμο του κάποιος να τον στηρίζει…

  2.  

Αφήστε μια απάντηση

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων