άνοιξε η συνάδελφος και μαχητική blogger sine με τα παράπονά της.
Η αλήθεια είναι πικρή… Η εγκύκλιος που προέβλεπε τη μείωση ωραρίου συντάχθηκε με στόχο την καλύτερη λειτουργία του εργαστηρίου. Ως συνήθως όμως στην Ελλάδα καταφέρνουμε να αυτοακυρωνόμαστε. Από μερικούς ερμηνεύτηκε ως μπόνους του περιούσιου λαού. Στα εργαστήρια που μπαίνουμε τώρα για την επιμόρφωση δε βλέπω καμία βελτίωση στη συντήρησή τους. Είναι γεμάτα ιούς γιατί κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να ρυθμίσει το αντιβιοτικό να ενημερώνεται ή ακόμη το αντιβιοτικό έχει λήξει και κανένας δεν εγκαθιστά ένα καινούργιο.
Τα προγράμματα δεν ενημερώνονται, τα μηχανάκια έχουν παλιώσει και αγκομαχούν κτλ κτλ.
Η Ε.Ε δεν μας προίκισε με τα δις ευρώ για να φτιάξουμε τα εργαστήρια ώστε να γίνεται ένα μάθημα. Αν ήταν έτσι να ζητήσουμε άλλα τόσα για την αναβάθμιση των κλασικών σπουδών. Απλά όταν τερματίστηκε – κάπως άδοξα – η Οδύσσεια τα εργαστήρια έπεσαν το ένα μετά το άλλο. Και φάνηκε λογικό τότε στο Υπουργείο. Τότε που δεν υπήρχαν εργαστήρια σε κάθε σχολείο, παραχωρήθηκαν στην πληροφορική για να γίνεται το μάθημα αξιοπρεπώς. Δημιουργήθηκε όμως ένα status quo που φρενάρει την οποιαδήποτε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της διδασκαλίας των άλλων ειδικοτήτων. Εργαστήρια πληροφορικής δηλώνει ιδιοκτησία. Πρόκειται για εργαστήρια υπολογιστών.
Γιατί αν συμπλεύσουμε με τους κλειδοκράτορες μπορεί να φυλάξουμε τα κεκτημένα του συμπαθούς κλάδου αλλά πάμε άπατοι. Για ρίξτε μια ματιά στα στατιστικά χρήσης που μας ζητάει η Ε.Ε. για να δει αν πιάσαν τόπο τα λεφτά του γερμανού συνταξιούχου. Νομίζετε ότι ρωτάνε αν το μάθημα της πληροφορικής γίνεται στα εργαστήρια; Ρωτάνε για τα άλλα αντικείμενα… κι εμείς σφυράμε κλέφτικα.
Ίσως τελικά οι φορητοί είναι μια κάποια λύση…
Άρθρα (RSS)