Terra Computerata

Το ραδιοφωνικό ντοκιμαντέρ “Γνωρίζοντας… τα Αρχαία Θέατρα” σε συνεργασία με το σωματείο “Διάζωμα”, με κορυφαίους αρχαιολόγους, αρχιτέκτονες και θεατρολόγους, παρουσιάζει τα πιο γνωστά αρχαία θέατρα της Ελλάδας. Σκοπός των εκπομπών,είναι η ανάδειξη και η παρουσίαση αυτών των κορυφαίων επιτευμάτων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Γνωρίζουμε τους μύθους των αρχαίων θεάτρων,την ιστορία τους,την πολιτιστική τους προσφορά μέσα στους αιώνες Στήν πρώτη εκπομπή ο Κ. Γιωργουσόπουλος μας γνωρίζει τον κόσμο του θεάτρου.

του Νίκου Βατόπουλου

Ανεβαίνοντας σκαλί σκαλί και όροφο τον όροφο την Πινακοθήκη Γκίκα, στην οδό Κριεζώτου, έχεις την αίσθηση ότι ζεις στον αφρό. Μιάμιση ώρα μέσα σε αυτήν την «Κιβωτό» του Μουσείου Μπενάκη, σε μια σύντομη επίσκεψη (γιατί απαιτούνται ώρες και επανειλημμένες επισκέψεις), ρουφάς αυτό που σου λείπει: νόημα, ομορφιά, ουσία, πολιτισμό. Ζωή με μεδούλι.

Γι’ αυτό βγαίνεις λίγο ζαλισμένος, σαν να είχες πάει στον κινηματογράφο και η ταινία να σε πήρε μαζί της. Όταν βγαίνεις στα φώτα, είναι όλα αλλιώς. Έστω για λίγο… Σκεφτόμουν με δέος, είναι η αλήθεια, την επένδυση μόχθου και γνώσης για να στηθεί αυτό το μουσείο – ίσως το πιο «προσωπικό» του ‘Αγγελου Δεληβορριά. Γιατί η Πινακοθήκη Γκίκα είναι ένα μεγάλο ψηφιδωτό από αχανείς μικρόκοσμους, ψηφίδες, θυλάκους, θραύσματα, παλίμψηστα και σπαράγματα, μωσαϊκά και αλυσιδωτές εικόνες, κολάζ και αναπτύγματα, μεγεθύνσεις και σμικρύνσεις, ωκεανούς και δροσοσταλίδες. Είναι ο μέγας κόσμος.

Μπαίνεις στη δίνη του, αφήνεσαι και ζαλίζεσαι στο στριφογύρισμά του, στις ελικοειδείς γέφυρές του που ενώνουν πλαγιές που δεν φανταζόσουν. Εκεί, στην οδό Κριεζώτου, σε αυτό το όμορφο αρχοντικό κτίριο του 1932-34, σχεδιασμένο από τον μετρ αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη για την οικογένεια του Γκίκα, νανουρίζεται ένας ολόκληρος κόσμος. Δυο βήματα από το Σύνταγμα, σε μια «χαράδρα» ανάμεσα στην Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας, συναντιέσαι με την Ελλάδα που σου λείπει. Είναι όλοι εκεί. Τους ξέρεις όλους. Αλλά δεν ήξερες πόσο αγαπητοί σού είναι. Ο ένας δίπλα στον άλλον, σου ψιθυρίζουν το τραγούδι της πατρίδας με τα χρώματα της νιότης σου, με το χαμόγελο των γονιών σου, με την ανάσα μιας Ελλάδας που, δεν μπορεί, ζει κάπου ανάμεσά μας. Ακόμα. Ενας ένας, από ποιον να πρωταρχίσεις… Από τον Μόραλη στον Τσαρούχη, από τον Κεφαλληνό στον Τάσσο, από τον Πικιώνη στον Κωνσταντινίδη, από τον Βενέζη στον Θεοτοκά, από τον Σπαθάρη στον Γουναρόπουλο, από τον Σεφέρη στον Ρίτσο, από τον Σκαλκώτα στον Μητρόπουλο, από τον Κόντογλου στον Παπαλουκά. από τον Καρυωτάκη στον Σκαρίμπα, από τον Απάρτη στον Ζογγολόπουλο, από τον Χατζιδάκι στον Θεοδωράκη, από την Παπαϊωάννου στον Χαρισιάδη, από τον Εγγονόπουλο στον Βασιλείου… δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος. Είναι οξυγόνο. Είναι μετάληψη.

Δεν με πείραξε ότι εκείνη την ώρα, Σάββατο πρωί, με τα καταστήματα ανοικτά σε περίοδο εορταστική, ήμουν μόνος σε αυτό το μουσείο-Κιβωτό. Όταν έφευγα, άκουσα τον ψίθυρο από άλλους επισκέπτες και τα βήματά τους. Είχα το προνόμιο, αν και δεν θα έπρεπε σε μια τόσο μεγάλη πόλη, να συνομιλήσω σιωπηρά, μόνος, σαν σε ναό, σαν σε πηγή, με όσους κάνουν το άκουσμα της Ελλάδας γλυκό. Είναι σχεδόν επώδυνο.

Στους επάνω ορόφους, στον κόσμο του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, στο σπίτι και στο ατελιέ του, σαν επίστεψη, σαν παράδεισος και σαν αετοφωλιά, είναι ο κόσμος του ζωγράφου. Σιωπηλός αλλά τόσο εύηχος, πλημμυρισμένος ομορφιά και σοφία. Οι απαντήσεις δίνονται μόνες τους. Κατεβαίνοντας με το ασανσέρ, ένιωσα να έμπαινα σε έναν προθάλαμο προετοιμασίας εξόδου στην «πραγματική» ζωή. Ήξερα ότι πίσω μου άφηνα ένα κομμάτι, που θα ξανάβρισκα σύντομα.

Πηγή: Η Καθημερινή 

set φωτογραφιών

Σήμερα στη βόλτα μου συνάντησα τον φύλακα του συμμαχικού νεκροταφείου που μου διηγήθηκε μια ιστορία:
Πριν λίγο καιρό είδε να καταφτάνει στο νεκροταφείο ένας άντρας με δύο μπύρες στα χέρια του. Οι άνθρωποι που τον συνόδευαν του είπαν την ιστορία. Ήταν ο αδελφός ενός από τους θαμμένους στρατιώτες στο συμμαχικό νεκροταφείο.

Μία Κυριακή στα χρόνια του πολέμου ενώ έτρωγαν στο κυριακάτικο τραπέζι πετάχτηκε να πάρει δύο μπύρες να πιουν με το φαγητό τους. Όταν γύρισε βρήκε κόσμο έξω από το σπίτι του γιατί είχε έρθει η στρατολογία να πάρει τον αδελφό του. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδε.
Μετά από πολλά χρόνια ήρθε στην Ελλάδα φέρνοντας του τις μπύρες που δεν πρόλαβαν να πιουν ποτέ. Οι φύλακες έμειναν παράμερα.
Τα αναφιλητά του αντήχησαν μέσα σε αυτόν τον κήπο της φθοράς.

Αν σήμερα έμπαινα σε τάξη με αφορμή τον πνιγμό των προσφύγων στο Φαρμακονήσι,  θα ξεκινούσα με αυτό το ποίημα του Γ. ΣεφέρηH´
Μὰ τί γυρεύουν οἱ ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω σὲ καταστρώματα κατελυμένων καραβιῶν
στριμωγμένες μὲ γυναῖκες κίτρινες καὶ μωρὰ ποὺ κλαῖνε
χωρὶς νὰ μποροῦν νὰ ξεχαστοῦν οὔτε μὲ τὰ χελιδονόψαρα
οὔτε μὲ τ᾿ ἄστρα ποὺ δηλώνουν στὴν ἄκρη τὰ κατάρτια.
Τριμμένες ἀπὸ τοὺς δίσκους τῶν φωνογράφων
δεμένες ἄθελα μ᾿ ἀνύπαρχτα προσκυνήματα
μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις ἀπὸ ξένες γλῶσσες.
Μὰ τί γυρεύουν οἱ ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω στὰ σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
ἀπὸ λιμάνι σὲ λιμάνι;
Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, ἀνασαίνοντας
τὴ δροσιὰ τοῦ πεύκου πιὸ δύσκολα κάθε μέρα,
κολυμπώντας στὰ νερὰ τούτης τῆς θάλασσας
κι ἐκείνης τῆς θάλασσας,
χωρὶς ἁφὴ
χωρὶς ἀνθρώπους
μέσα σε μία πατρίδα ποὺ δὲν εἶναι πιὰ δική μας
οὔτε δική σας.
Τὸ ξέραμε πὼς ἦταν ὡραῖα τὰ νησιὰ
κάπου ἐδῶ τριγύρω ποὺ ψηλαφοῦμε
λίγο πιὸ χαμηλὰ ἢ λίγο πιὸ ψηλὰ
ἕνα ἐλάχιστο διάστημα.
(Γ.Σ)

Και θα ζητούσα από τους μαθητές μου να επιβιβαστούν με τη φαντασία τους στη βάρκα που βυθίστηκε και να γράψουν κάτι.

Σενάριο – σκηνοθεσία : Δημήτρης Κανελλόπουλος
Ηθοποιοί : Τζένη Ρουσσέα, Δέσποινα Σιδηροπούλου, Δέσποινα Ησαϊα, Χρήστος Νάστος, Θοδωρής Κανδηλιώτης, Ελίνα Ψύκου

[dailymotion xktgai nolink]

Δύο άνθρωποι κι ένας γάιδαρος στη φύση. Η πλοκή μέσα από το διάλογο.

Μια ταινία του Δημήτρη Κανελλόπουλου. Συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 34ου Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, στο τμήμα Μυθοπλασίας. Ο Δημήτρης  Κανελλόπουλος γεννήθηκε στην Αρκαδία. Σπούδασε εικονοληψία, εργάζεται ως ηχολήπτης, γράφει σενάρια και έχει σκηνοθετήσει τέσσερις μικρού μήκους ταινίες.

Φιλμογραφία / 2002 «Τυφλόμυγα», 2004 «Φευγαλέα Χαμόγελα», 2008 «Χήρα Στρατηγού», 2011 «Γεια σου Ανέστη»

Infographic: Seven Steps to the Perfect Story

Digital storytelling cookbook

http://dst.ntlab.gr/