Αρχείο για την κατηγορία “πολιτική”

Tης Μαρίας Κατσουνάκη – Καθημερινή

«Α​​​υτό που περιμένουν οι ξένοι από την Ελλάδα είναι η τέχνη της, ο πολιτισμός της» είπε ο Κώστας Γαβράς στην τηλεοπτική συνέντευξή του στους «Νέους Φακέλους», απαντώντας στο θέμα της εκπομπής: «Ξαναφτιάχνοντας την εικόνα της Ελλάδας». Ο σκηνοθέτης ζει εδώ και 60 χρόνια στη Γαλλία χωρίς να διαρρήξει όμως τις σχέσεις του με τη χώρα στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ερχεται τακτικά, παρακολουθεί την πολιτιστική παραγωγή της, έχει φίλους και συγγενείς. Στο μέτρο που του αναλογεί προσπαθεί να ενισχύσει την Eλλάδα στο εξωτερικό, να αναδείξει και να προωθήσει εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν την «καλή εικόνα» της. Στις συνεντεύξεις του δεν παραλείπει να μιλήσει για τη δημιουργική πλευρά της, να εστιάσει στην ελληνική τέχνη και διανόηση.

Ομως οι μεμονωμένες προσπάθειες δεν επαρκούν. Χρειάζεται συντεταγμένη πολιτική, που να εκπορεύεται από την κεντρική εξουσία και να διοχετεύεται στο εξωτερικό ως «άποψη» για τη χώρα. Οχι ως επί μέρους κινήσεις, σποραδικές, αποσπασματικές, χωρίς συνέχεια και χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Το έλλειμμα πολιτικού σχεδιασμού προβλήθηκε και από όσους συμμετείχαν στην τηλεοπτική εκπομπή, μαζί και ο «καημός» πως ό,τι γίνεται από τη μία κυβέρνηση, ανασκευάζεται ή αγνοείται από την άλλη. Κάθε πολιτικός προϊστάμενος εφαρμόζει τη δική του (προσωπική) στρατηγική. Γι’ αυτό και άλλες χώρες (όπως η Τουρκία για παράδειγμα) εμφανίζουν να έχουν το προβάδισμα στη διαφημιστική εκστρατεία για προσέλκυση τουριστών. Η πολιτική που ακολουθείται είναι συστηματική και, σχεδόν, διαχρονική.

Πώς αντιλαμβανόμαστε όμως την έννοια του πολιτισμού στη χώρα μας και πώς φροντίζουμε να τη μεταφέρουμε στο εξωτερικό ως πόλο έλξης για τους ξένους επισκέπτες; Συνέχεια »

Comments 0 σχόλια »

Το βίντεο που προβλήθηκε στο ξεκίνημα του Υπουργικού Συμβουλίου. Τώρα που το είδαν θα αρχίσουν να μας εμπνέουν δηλαδή;

Comments 0 σχόλια »

Σκληρές εκφράσεις για τους δημόσιους υπάλληλους χρησιμοποίησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωρος Πάγκαλος. Μιλώντας στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του Mega, υποστήριξε ότι η “ραχοκοκκαλιά του έθνους” είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι μοχθούν από το πρωί ως το βράδυ. “Μου μιλάνε για εργαζόμενους στο δημόσιο. Ποιους εργαζόμενους;  Οι εργαζόμενοι παράγουν κάτι”, πρόσθεσε. Υποστήριξε ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έπρεπε να είναι 200.000 και έχει φτάσει κοντά στο ένα εκατομμύριο μαζί με τις ΔΕΚΟ, εξαιτίας των πελατειακών διορισμών στους οποίος επιδίδονταν οι κυβερνήσεις εδώ και πολλά έτη. “Δύο στους τρεις είναι άχρηστοι”, είπε.

Και ο Στάθης συμπληρώνει:

…και ο τσάρος της οικονομίας να κυνηγάει τους μουζίκους να τους πάρει τον οβολό (για τον περατάρη) απ’ το στόμα!

Αλλά εκτός από απολύτως ανήθικη, η περαίωση τυγχάνει και κουτοπόνηρα παμπόνηρη: προσπαθεί να φάει την επιστροφή του ΦΠΑ απ’ όσους εμπλακούν…

…Τούρκικο δοβλέτι (που η Τουρκία το έχει αφήσει εδώ και χρόνια πίσω της) και μαύρο μαράζι -με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ να «ομολογεί» τώρα πως ό,τι έγινε-έγινε (από αγώνες) -(αυτές οι μπαταριές-απεργίες της μιας μέρας), στο εξής Μνημόνιο και ξερό (όντως) ψωμί. Μνημόνιο κι όλα τα σκιάζει η φοβέρα και η σκλαβιά- τετελεσμένο γεγονός το Μνημόνιο-τετέλεσται.

Αριστα! Ας βάλουν οι κυβερνοσυνδικαλιστές και μια ταμπέλα στη ΓΣΕΕ, «ενθάδε κείται η ΠΑΣΕΓΕΣ» κι ας το κλείσουν το μαγαζί. Οπως κλείνουν και τα εργατικά σπίτια το ένα μετά το άλλο. Δεν χρειάζεται να υψώσουν λευκή σημαία ούτε να παραδεχθούν ότι είναι προδότες της τάξης τους, αρκεί που είναι ΠΑΣΟΚ οι άνθρωποι.

Στην Αγγλία εγκαινιάστηκε κι άλλο θαλάσσιο πάρκο με πανέμορφες ανεμογεννήτριες γίγαντες, που προσεύχονται στον Αίολο και γεννάνε τους κεραυνούς του Δία για χάρη των ανθρώπων.

Αντιθέτως, στα καθ’ ημάς, εθεάθη κατ’ αυτάς ο Πριγκηπάδελφος Νικολάκης στο Καβούρι, σε επαφές με Αραβες επιχειρηματίες για ένα όποιο αναπτυξιακό μιτσικότσι με ζάρια, βαλέδες, βδέλλες, φθηνή γη, φθηνά εργατικά χέρια, φθηνή πατρίδα…

Το σκίτσο του Γ. Καλαϊτζή

Comments 0 σχόλια »

Στο μεταξύ, όπως πηγαίναμε, πηγαίνουμε! όλο και πιο βαθιά στο σπιράλ του θανάτου, όλο και πιο βαθιά στην ύφεση.

Γύρω στα 26 δισ. ευρώ από το Δ’ ΚΠΣ μνέσκουν αναπορρόφητα, ενώ καταθέσεις 30 δισ. ευρώ διοχετεύθηκαν από τους Ελληνες πλούσιους σε τράπεζες του εξωτερικού, χωρίς οι κάτοχοί τους να εξορισθούν -για να πάνε να ζήσουν μαζί με τα λεφτά τους εκεί στην ξένη…

Ερχεται (αν έρχεται) αναπτυξιακός νόμος, όμως χωρίς …πόρους(!)…

…ενώ οι δημόσιες επενδύσεις περικόπτονται κι άλλο, γύρω στο 1 με 1,5 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα, τα μικρά κυρίως έργα, δρόμοι και ψιλοϋποδομές, απ’ αυτά που δίνουν ζωή στις επαρχίες, να αναστέλλονται και μαζί τους να εξαερώνονται τα εργατικά μεροκάματα που θα έφθαναν στο μπακάλικο, στο βιβλιοχαρτοπωλείο, το ρουχάδικο και το περίπτερο…

Φυτοζωούμε

αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο σε αυτή την κάθοδό μας προς τον Αδη (κι ως προς αυτό είναι σωστή η «λάθος συνταγή» του ΔΝΤ), το χειρότερο είναι ότι επαναλαμβάνουμε την ίδια λογική: να φέρουμε λεφτά απ’ το Κατάρ ή το Ντουμπάι, να φέρουμε ξένους επενδυτές (τη στιγμή που η εγχώρια αστική τάξη την κοπανάει για τη Βουλγαρία κι άλλους «μεσαιωνικούς» παραδείσους), να ξεκοκκαλίσουμε ό,τι μπορούμε απ’ την Ευρωπαϊκή Ενωση, αντί να παράξουμε λεφτά οι ίδιοι, αντί να βρούμε τρόπους να παράξουμε πλούτο οι ίδιοι.

Συνεχίζουμε τις κουτοπονηριές (όπως με τα φωτοβολταϊκά), το ξεπούλημα δημόσιου πλούτου και δημόσιων πόρων, την παροχή καλών υπηρεσιών στο μαύρο χρήμα κι όλα τα γνωστά τσαπατσούλικα τσατσιλίκια.

Αντί για μια νέα εθνική στρατηγική από μηδενική βάση για τα τρένα φέρ’ ειπείν ή τις μεταφορές, το γνωστό κι αντιπαραγωγικό μπάτε σκύλοι αλέστε.

Η χώρα δεν παράγει. Δεν σκέφτεται. Δεν έχει στόχους και στρατηγική. Τρώει τις σάρκες της για να πληρώσει το χρέος της το οποίο θα αυξηθεί. Πνίγεται μέσα στις παρλαπίπες και τις πομφόλυγες των κυβερνητών της (τύπου Παγκαλοραγκούση) κι έχει καταστεί φόρου υποτελής σε Ξένες Δυνάμεις.

Με μοναδικό πολιτικό σπάραγμα τις ίντριγκες του πριγκιπάδελφου Νικολάκη να φέρει λεφτά απ’ το Κατάρ ή το Ντουμπάι.

Και τα 6.000.000 Μήτσων που παράγουν τον πλούτο αυτής της χώρας να φορολογούνται λες κι είναι μαχαραγιάδες, να διασύρονται ότι είναι τεμπέληδες, να τους διαμελίζονται οι μισθοί, να αποθαρρύνονται στο επιχειρείν, να παρωθούνται σε εθνική κατάθλιψη και απελπισία…

Δεν είναι μονόδρομος, είναι κάθοδος στα Τάρταρα.

Ο Στάθης στην Ελευθεροτυπία

Comments 0 σχόλια »

history_matters.jpgΤο αποτέλεσμα όλων των αλλαγών που προωθούνται με φανατισμό από τα κέντρα εξουσίας στην Ευρώπη -και με ιδιαίτερη έμφαση στην Ελλάδα- δεν είναι απλώς ένα δυσάρεστο διάλειμμα, ένα άγνωστου μήκους τούνελ που θα διανύσουμε μέχρι να ξαναβγούμε στο φως. Ούτε είναι το πιο κρίσιμο τα δισεκατομμύρια που συγκεντρώνονται μέσω της φορολογίας και της βίαιης μείωσης του εισοδήματος για τη σωτηρία των πιστωτών της χώρας. Το σημαντικότερο είναι ότι συντελείται μια ανθρωπολογική καταστροφή δύσκολα επανορθώσιμη: όταν ο αγρότης παύει να φυτεύει ντομάτες και φυτεύει φωτοβολταϊκά για να γίνει μικρο-ραντιέρης ενός πενιχρού εισοδήματος 5.000-6.000 τον χρόνο, όταν ο νέος άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι μικρή σημασία έχει η γνώση και η «συλλογή» πτυχίων για την παραγωγική του εξέλιξη, όταν οι άνθρωποι εξοικειώνονται με την ιδέα ότι στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου ίσως χρειαστεί ν’ αλλάξουν πολλά επαγγέλματα, ότι οι υψηλές παραγωγικές δεξιότητες που διαθέτουν δεν είναι τόσο χρήσιμες όσο νομίζουν, ότι ως άνεργοι δεν είναι καθόλου φρόνιμο να είναι επιλεκτικοί, τότε η κοινωνία μετατρέπεται σε μια πληβειακή παραγωγική μάζα, αναλώσιμο ενός οικονομικού μοντέλου χωρίς πυρήνα και στρατηγική.

Αλλά, υπάρχει ένα σημαντικότερο, γεωπολιτικών διαστάσεων στοιχείο της μεταβατικής «ιστορικής» εποχής μας. Διότι αυτό που συντελείται στην κλίμακα των ανθρώπων, συντελείται και στην κλίμακα των χωρών. Ακόμη κι αν η Ελλάδα κι άλλες «περιφερειακές» χώρες της Ε.Ε. δεν χρεοκοπήσουν ολικά ή μερικά, στο τέλος της «ιστορικής» τους μεταμόρφωσης θα έχουν εξωθηθεί σε μιαν ασύλληπτη παραγωγική παρακμή, προκειμένου να διασωθούν οι κεντρικές οικονομίες της Γηραιάς Ηπείρου, η εξαγωγική μηχανή της Γερμανίας, η παραγωγική ικμάδα της Γαλλίας και η χρηματοπιστωτική ηγεμονία της Βρετανίας από τις μεγάλες απειλές που αντιμετωπίζουν από τις νέες οικονομικές δυνάμεις της Ανατολής. Η εμπειρία της τριαντάχρονης ευρωπαϊκής θητείας της Ελλάδας είναι ήδη ένας ιστορικός απολογισμός παραγωγικής υποβάθμισης, αλλά μια πολύ πιο ζοφερή εικόνα για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η υποβάθμιση δίνει η τύχη των χωρών του πρώην (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού που μέσα σε μια εικοσαετία μετατράπηκαν σε «αποικίες» των ευρωπαϊκών μητροπόλεων και οι κοινωνίες τους, που το 1989 «έγραφαν ιστορία» ανατρέποντας τα αυταρχικά καθεστώτα τους, έγιναν μεταναστευτικές ορδές ανειδίκευτων, κακοπληρωμένων ή ανεπιθύμητων «σκλάβων».

Χρειαζόμαστε μιαν αίσθηση της ιστορίας. Πέρα από τα γενικά «ναι» και «όχι» μας, όλοι εμείς οι «κάτω» οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι είναι τεράστιας ιστορικής σημασίας η απάθεια ή η μοιρολατρία να παρακολουθούμε τους «πάνω» να γράφουν ιστορία. Τη δική τους, βεβαίως…

http://kibi-blog.blogspot.com/

Comments 0 σχόλια »

Στην αρχαία Αθήνα, όσοι κρίνονταν επικίνδυνοι για την πόλη οδηγούνταν δια του εξοστρακισμού σε υποχρεωτική εξορία. Στη σύγχρονη Ελλάδα, η αντίστοιχη τιμωρία είναι η απαγόρευση της εξόδου από τη χώρα. Βέβαια, το να υποχρεώνεσαι να ζεις στην Ελλάδα του 2010 είναι μια μορφή εξορίας.

http://pitsirikos.net/

Επίσης ενδιαφέρον: Don’t visit Greece! Liberate us!

Comments 0 σχόλια »

Δεν μπορώ να αντισταθώ στην αναδημοσίευση του παραπολιτικού -διάβαζε lifestyle- σχολίου του Βηματοδότη: (Σκέφτομαι μάλιστα να προσθέσω και νέα κατηγορία στο blogaki μου)

Μεγάλη συζήτηση έχει πυροδοτήσει ο ανασχηματισμός με αφορμή το κολιέ της κυρίας Φώφης Γεννηματά και την τσάντα της κυρίας Αννας Νταλάρα, δύο αξεσουάρ που σφράγισαν την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης. Πολλοί έψεξαν τη Φώφη ότι σε εποχή οικονομικής κρίσης αποφάσισε να ορκιστεί ως αναπληρώτρια υπουργός Παιδείας φορώντας κολιέ Van Cleef, πανομοιότυπο με εκείνο το οποίο έχει χαρακτηρίσει πολλές δημόσιες εμφανίσεις δημοφιλούς και αειθαλούς παρουσιάστριας ειδήσεων.

Το κολιέ Van Cleef τιμολογείται περίπου στις 15.000 ευρώ. Συνεργάτις μου ωστόσο, αναγνωρισμένη ως ενσυνείδητη λάτρις του shopping και επιστήμων στα κοσμήματα και στα κοσμικά, εξέφρασε επιφυλάξεις όταν είδε τη φωτογραφία της Φώφης σε μεγέθυνση 600% στην οθόνη του υπολογιστή. Το κολιέ της κυρίας Γεννηματάπου πέτυχε ως υφυπουργός στο υπουργείο Υγείας και γι΄ αυτό αναβαθμίστηκε ως αναπληρώτρια στο υπουργείο Παιδείας για να «ξεμπλοκάρει» την κυρία Αννα Διαμαντοπούλου – ενδέχεται να είναι faux ή έστω φτηνή απομίμηση Van Cleef. Ουδεμία αμφιβολία πάντως εξέφρασε η συνεργάτις μου για το απαστράπτoν χρυσό ρολόι της Φώφης, το οποίο εκτίμησε ότι ανήκει στη σειρά των ταπεινών Cartier.

www.tovima.gr

Ενα αξεσουάρ λοιπόν που ισούται με τον ετήσιο μισθό ενός αναπληρωτή καθηγητή. Πάντως, η Νέμεσις έχει την τάση να εμφανίζεται, όταν υπάρχει Ύβρις.

Επίσης αυτό το τσίμπησα από το facebook:

Dear George, Fofie in education? Really? And all these retro comebacks? What’s next after Skandalidis, Papoutsis & Hytiris? Shoulderpads? (Είναι αλήθεια ότι οι βάτες μπορεί να βοηθήσουν να αναπτερωθεί -έστω εξωτερικά- το πεσμένο μας ηθικό).

Comments 0 σχόλια »

Ο Στάθης σχολιάζει: Υπουργείο Θαλασσίων Υποθέσεων και Αλιείας (ου μην και Ψαρέματος). Θαυμαστά πράγματα.Υπουργείον Υγείας, Διατροφής, Αθλησης (και Πέψης, όπως συμπλήρωσε ο φίλος μου ο Θέμης).Υπουργεία με τρεις (!) και τέσσερις (!!) υφυπουργούς!!! Πριν αλέκτορα φωνήσαι θα γίνει της μουρλής.

Και ο Πάσχος Μανδραβέλης στην Καθημερινή αναλύει:

Ομως, ο «τρόπος που είναι δομημένη η Δημόσια Διοίκηση» είναι ο εκτατικός και συγκεντρωτικός. Ενώ σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες έχουν αποκεντρωθεί αρμοδιότητες -είτε προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση, είτε προς την αγορά είτε προς άλλους θεσμούς (π.χ. αυτοδιοίκητα ΑΕΙ)- στην Ελλάδα ένας υπουργός πρέπει να διαφεντεύει και οργανισμούς που πουλάνε πηλό, ή να υπογράφει τις προαγωγές των πανεπιστημιακών. Δεν είναι αστείο: ανάμεσα στα προβλήματα των σχολείων τής Ροδόπης, στις γενικές εξετάσεις, στη βάση του δέκα ή του ένα, ένας υπουργός Παιδείας προσυπογράφει και αν ο Χ επίκουρος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου θα γίνει αναπληρωτής καθηγητής.

Χρόνια τώρα ομνύουμε στο μικρό κι ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα, αντί να ζητάμε μικρό κι ευέλικτο κράτος. Δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι το μέγεθος μιας κυβέρνησης, είναι σύμπτωμα της ασθένειας που ονομάζεται «μεγάλο κράτος» και όχι το φάρμακό της. Κυρίως, δεν εννοεί να το καταλάβει το πολιτικό προσωπικό, που είναι βουλιμικό για «αρμοδιότητες». Κάθε υπουργός θεωρεί ότι διαφεντεύει μια περιοχή και πρώτη του δουλειά είναι να φυλάει ή να επεκτείνει τα σύνορά του, αντί να κάνει καλά την δουλειά του.

Αυτό όμως είναι η συνταγή αποτυχίας κάθε κυβερνητικού σχήματος, μεγάλου ή μικρού. Οσο τα γραφεία των υπουργών πλημμυρίζουν με αναφορές «επειγόντων θεμάτων» από κάθε γωνιά της Ελλάδας, όταν ένας υπουργός αντί να χαράσσει πολιτικές έχει στην αρμοδιότητά του και τις προαγωγές των εκπαιδευτικών ή ασχολείται με το «Κέντρο Αργυροχρυσοχοΐας», επόμενο είναι να αποτύχει μαζί με την κυβέρνηση.

Το στοίχημα λοιπόν δεν είναι λιγότεροι οι υπουργοί, αλλά οι λιγότερες αρμοδιότητές τους. Αν δεν πουληθούν ΔΕΚΟ, δεν κλείσουν οργανισμοί, δεν αποκεντρωθούν εξουσίες, όποιο σχήμα και να φτιαχτεί, ό,τι ώρα και να φτιαχτεί, θα αποδειχθεί αποτυχημένο…

Comments 0 σχόλια »

touvla-thumb-medium.jpg

Του Νίκου Γ. Ξυδάκη στην Καθημερινή

Λίγες μέρες αφότου τα δεκαπεντάχρονα λαχτάρησαν για το απολυτήριο του Γυμνασίου (πέρασα, με τι βαθμό;), εκεί στο τέλος της υποχρεωτικής εννεάχρονης εκπαίδευσης, όπου η βάση του 10 έχει σημασία, βγήκαν τα αποτελέσματα των περίφημων Πανελλαδικών Εξετάσεων για τους δεκαοκτάχρονους απόφοιτους Λυκείου. Από αυτή λοιπόν τη γιγάντια και θεαματική τελετή των Πανελλαδικών, οι πιτσιρικάδες του Γυμνασίου έμαθαν ότι το 10 της βάσης, για το οποίο κουράστηκαν και λαχτάρησαν, δεν ισχύει· στις ανώτερες σχολές περνάς και με μέσο όρο κάτω από τη βάση. Περνάς και με 7 μόσο όρο, και με 6, μπορεί και με 5.

Παράδοξο, αλλά έτσι συμβαίνει. Για να περάσει την τάξη στο Γυμνάσιο ο μαθητής χρειάζεται βαθμό 10 κατά μέσο όρο και να μην πέφτει κάτω από τη βάση σε ορισμένo αριθμό βασικών μαθημάτων (αρχαία, μαθηματικά κ. λπ.). Για να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ δεν χρειάζεται τίποτε, χρειάζεται ό, τι να ’ναι… Πρόκειται για διπλό μήνυμα, για το double bind των ανθρωπολόγων, αυτό που οδηγεί σε σχιζοφρένεια κατά τους ψυχαναλυτές…

Ολο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα εκπέμπει τέτοια σχιζοφρενιογόνα μηνύματα, σήματα καταστροφής. Με τη χώρα επισήμως σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, το σχολείο εξακολουθεί να βρίσκεται σε λήθαργο, να αφίσταται από τις πνευματικές επιθυμίες και ανάγκες των πολιτών, να αφίσταται από τις παραγωγικές ανάγκες της χώρας, να αφίσταται από την κοινή λογική.

Η υπουργός Παιδείας άρχισε τη μεταρρύθμισή της (κάθε υπουργός κάνει μεταρρύθμιση…) καταργώντας τη βάση του 10. Για να μη μείνουν κενές θέσεις στα ανεπιθύμητα ΑΕΙ και ΤΕΙ· για να μη μείνουν άδειες οι επαρχιακές πόλεις, οι γκαρσονιέρες τους και οι καφενειοταβέρνες τους· για να μη μείνουν άδεια τα ΚΤΕΛ και οι πτήσεις· για να παρκάρουν οι νέοι σε σχολές και να μην εμφανιστούν στη μετρούμενη, ήδη τρομακτική, νεανική ανεργία· για να εξακολουθήσουν οι φοιτητές να αφαιμάσσουν τις ήδη εξαντλημένες οικογένειες καταγωγής.

Η εισαγωγή χωρίς βάση, ουσιαστικά χωρίς κριτήρια, σε σχολές-φαντάσματα, για ανύπαρκτες γνώσεις και αστεία πτυχία, το κυνικό παρκάρισμα των νέων εκτός παραγωγής και κοινωνίας, η πρωτοφανής παραγωγή αέργων και ημιμαθών, είναι διαρκές έγκλημα: διαρκεί δεκαετίες και έχει υπονομεύσει το μέλλον του ελληνικού λαού, βαθύτερα και από το δημόσιο χρέος.

Η χώρα δεν χρειάζεται κι άλλους εκατοντάδες απόφοιτους φιλοσοφικών και θεατρικών σπουδών, δεν χρειάζεται απόφοιτους ΤΕΙ με ασαφή ή ακατανόητο αντικείμενο σπουδών. Τα παιδιά του 9 ή του 7 δεν χρειάζεται να σπουδάσουν θεωρία για να ζήσουν δυστυχισμένα και άεργα, εκλιπαρώντας δουλικά για ένα διορισμό, μια σύμβαση, ένα σταζ, ένα ό, τι να ’ναι. Η χώρα δεν χρειάζεται δούλους ανέργους. Η χώρα χρειάζεται ελεύθερους πολίτες, τεχνίτες, μηχανικούς, υδραυλικούς, ψυκτικούς, ηλεκτρολόγους, τεχνικούς ηλιακών συσκευών και συσκευών φωταερίου, νοσηλευτές, φυσικοθεραπευτές, ντιζάινερ, μαγείρους, ζαχαροπλάστες, φωτιστές, σχεδιαστές WEB, συντηρητές δικτύων.

Γιατί να υποτιμώνται τόσα και τόσα επαγγέλματα και να ωθούνται όλα, μα όλα, τα παιδιά σε αυτή τη σισύφεια ακαδημαϊκή οδό, που βγάζει μόνο στην αδράνεια, τη ματαίωση και την αεργία; Η πολιτεία, οι κυβερνήσεις, οι «μεταρρυθμιστές» υπουργοί Παιδείας περιφρόνησαν τον επαγγελματικό προσανατολισμό και τις επαγγελματικές σχολές – από τερατώδη άγνοια, από αδράνεια, από έλλειψη κριτηρίων και βούλησης. Και από τερατώδη λαϊκισμό: άλλο να τάζεις πανεπιστήμιο σε κάθε κωμόπολη, και άλλο να ιδρύεις επαγγελματική σχολή εστίασης ή ένδυσης: το ένα εξασφαλίζει γκλάμουρ και ψήφους, το άλλο απαιτεί οργάνωση, εργασία, υποδομή, σύνδεση με την κοινωνία και την παραγωγή. Αρα, όποιος θέλει να σπουδάσει μάγειρας ή μοντελίστ και να γίνει τεχνίτης, περήφανος μαΐστορας, ελεύθερος επαγγελματίας, ας πάει στο εξωτερικό. Οποιος θέλει να σπουδάσει υποψήφιος άεργος, άνεργος, δούλος του πολιτευτή, επισφαλής υπάλληλος, είναι καλόδεχτος σε δεκάδες πανεπιστήμια ανά την ελληνική επικράτεια.

Αυτό πράττει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα: κατασπαταλά ταλέντα, κανιβαλίζει τον ανθό της κοινωνίας, ληστεύει και εκβιάζει τις οικογένειες.

Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, εφαρμόζοντας το Μνημόνιο, αναμορφώνει βίαια την κοινωνία, εισάγει ένα νέο αφήγημα για το τι εστί πολίτης, κράτος, κοινωνικό συμβόλαιο. Αναμορφώνει οδυνηρά το ασφαλιστικό και το εργασιακό περιβάλλον. Ας δεχτούμε ότι δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά στην παρούσα φάση. Μπορεί όμως να επιχειρήσει άλλες μεταρρυθμίσεις, που δεν φέρνουν πόνο, αλλά ελπίδα και ανάπτυξη; Μπορεί να πράξει κάτι αντιστρόφως ανάλογο στην εκπαίδευση; Μπορεί να ξεκινήσει μια σοβαρή, βαθιά, δημοκρατική μεταρρύθμιση, για ένα σχολείο του 21ου αιώνα που θα αξιοποιεί τις πολλές δυνάμεις αυτού του λαού, που θα δίνει γνώση, κουλτούρα και προοπτική στους νέους, που δεν θα εξαντλεί τις οικογένειές τους; Που δεν θα δημαγωγεί με την κατάργηση του 10; Που δεν θα ιδρύει κι άλλα ευτελή πανεπιστήμια;

Περισσότεροι φόροι, μικρότεροι μισθοί, λιγότερες συντάξεις, δυσκολότερη εργασία, μεγαλύτερη επισφάλεια. Τι θα γίνει όμως με το σχολείο, τη μάθηση, την παιδεία; Είναι ήδη στο ελάχιστο και στο χείριστο.

Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα σχέδιο, δομή, χρειάζεται απεγνωσμένα όραμα. Το σχολείο, από την πρώτη βαθμίδα έως την τελευταία, είναι το προνομιακό πεδίο που θα σπείρουμε το όραμα της νέας Ελλάδας μετά την καταστροφή – όπως έγινε μετά τις καταστροφές στον Μεσοπόλεμο, από φωτισμένους ηγέτες και εκπαιδευτικούς, όπως έγινε ακόμη και τη δεκαετία του ’60. Αυτή η πρόκληση όμως φαίνεται ότι υπερβαίνει τις πνευματικές και ψυχικές δυνατότητες του παρόντος πολιτικού προσωπικού.

σχετικό άρθρο: Η εκπαίδευση της αμάθειας της Αφροδίτης Πολίτη, Ελευθεροτυπία

Comments 0 σχόλια »

babiniotisΟ καθηγητής κ. Γ. Μπαμπινιώτης παρεμβαίνει:

Εδώ, λοιπόν, ανακύπτει ένα μείζον θέμα ουσίας που καταπλακώθηκε από την οικονομική συγκυρία: πώς θα αξιοποιήσουμε τώρα, που το χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ άλλοτε, το κεφάλαιο τού πολιτισμού μας. Πώς θα ξεκινήσει ο αγώνας να ανασυρθεί ο πέπλος τής απαξίωσης που καλύπτει τη χώρα μας; Θα το αντέξουμε άλλο να είμαστε προκλητικά απόντες εκεί που άρχισαν να προβάλλουν τον πολιτισμό τους σωρηδόν Ρουμάνοι, Βούλγαροι, ακόμη και Σκοπιανοί, για να μην αναφερθώ στη μακρόχρονη, συστηματική, στρατηγικά στοχευμένη και επιτυχημένη πολιτιστική δραστηριότητα των Αγγλων (Βritish Council), των Γάλλων (Ιnstitut Francais), των Γερμανών (Goethe), των Ισπανών (Τhervantes) και τόσων άλλων; Τώρα και στο άμεσο μέλλον είναι που χρειάζονται μεγάλες ποιοτικές εκδηλώσεις για τον ελληνικό πολιτισμό στις χώρες τής Ευρώπης, αλλά και τής Αμερικής και τής Ασίας, τον παλαιότερο και τον σύγχρονο: τον παλαιότερο πολιτισμό μας, που πρέπει να λειτουργεί ως σταθερή υπόμνηση τής συμβολής τής Ελλάδος σ΄ αυτό που αποτελεί τον δυτικό και γενικότερα τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, και καθόλου λιγότερο τον νεότερο και σύγχρονο πολιτισμό μας (τη μουσική, τη λογοτεχνία, τα εικαστικά, το θέατρο, τον κινηματογράφο, την αρχιτεκτονική, τη διανόηση, την επιστήμη, την παράδοση, την ορθοδοξία και, φυσικά, το άλλο μεγάλο μας κεφάλαιο, την ελληνική γλώσσα).

Το έχω ξαναγράψει. Ποιες ενέργειες και ποιες συσπειρώσεις έγιναν ποτέ από τη χώρα μας στο πλαίσιο μιας ευρύτερης παιδευτικής και πολιτιστικής εξωτερικής πολιτικής, ώστε να μη φύγουν τα κλασικά ανθρωπιστικά γράμματα από την ευρωπαϊκή σχολική Εκπαίδευση; Αυτά που γαλουχούσαν επί χρόνια χιλιάδες ευρωπαίων πολιτών με μορφές, πρότυπα, μηνύματα και αξίες, με ανεπανάληπτα κείμενα, που τους έκαναν να τιμούν την Ελλάδα και τον πολιτισμό της και να θέλουν να επισκεφθούν την Αθήνα με τον Παρθενώνα, την Ολυμπία, την Επίδαυρο, τις Μυκήνες, τη Βεργίνα, την Ιθάκη, τα νησιά μας. Πώς κατόπιν αυτής τής αδράνειας και τής ολιγωρίας μας να μην επικρατήσει- με τη βοήθεια ποικίλων συμφερόντων και άστοχων δικών μας χειρισμών- αυτή η γενικευμένη σχεδόν απαξίωση, τής οποίας η κορυφή μόνο τού παγόβουνου είναι η οικονομική απαξίωση και κατακραυγή; Με δικές μας ενέργειες και παραλείψεις φτάσαμε να ντρεπόμαστε αυτόν τον καιρό στο εξωτερικό να λέμε ότι είμαστε Ελληνες, ένα όνομα και έναν τίτλο καταγωγής που τον φέρναμε με περηφάνια και πολιτιστικό και ηθικό αντίκρυσμα κάποια χρόνια πριν.

Μήπως υπό τις συνθήκες αυτές, από τα ραπίσματα που δεχθήκαμε και δεχόμαστε, παθόντες πλέον και (ας ελπίσουμε) μαθόντες, είναι καιρός και ευκαιρία να αφυπνισθούμε και να αναλάβουμε- παράλληλα και υποστηρικτικά προς την προσπάθεια τής οικονομικής μας ανάκαμψηςκι έναν αγώνα πολιτιστικής ανάκαμψης με τη χάραξη μιας γενναίας πολιτιστικής πολιτικής εντός και εκτός Ελλάδος; Με πρωτοβουλία τής πολιτικής ηγεσίας τού αρμόδιου Υπουργείου και τού ίδιου ίσως τού Πρωθυπουργού, για να δοθεί η δέουσα βαρύτητα, μήπως ήλθε η ώρα να κληθούν και να στέρξουν οι μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες τής χώρας να συμμετάσχουν στη χάραξη μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής προβολής τού ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό και να τη στηρίξουν οικονομικά στον αγώνα ανατροπής τής απαξίωσης που πλήττει την πατρίδα μας; Αυτή τη φορά, ας μη τους φωνάξουμε μόνο για να δώσουν χρήματα, αλλά ας ακούσουμε τι έχουν να πουν για αυτό το κοινό και μεγάλο θέμα.

Τέλος, δεν είναι η ώρα- αφού μιλάμε τόσο για ανάπτυξη- να συνδυασθεί μια τέτοια οργανωμένη προσπάθεια μ΄ έναν άμεσο σχεδιασμό ανάπτυξης τού πολιτισμικού τουρισμού, που θα απέφερε σημαντικούς πόρους στον τομέα ανάπτυξης τής χώρας μας; Πώς έγινε η Βιέννη τής (όχι γιγάντειας οικονομικά) Αυστρίας πόλος έλξεως εκατομμυρίων τουριστών με πολιτιστικά ενδιαφέροντα; Ή μήπως ο πολιτισμός για μάς αποτελεί πολυτέλεια που- όπως μέχρι τώρα- κρίνουμε ότι δεν χρειάζεται να μάς απασχολήσει ιδιαίτερα;

www.tovima.gr

Comments 0 σχόλια »

skitso-4-thumb-medium.jpgΗ γνώµη…
… ενός αναγνώστη δεν είναι λίγες οι φορές που µπορεί να αξίζει όσο οι γνώµες δεκάδων εµβριθών αναλυτών. Αυτό ακριβώς συνέβη µε έναν αναγνώστη που έγραψε στους «Τάιµς της Νέας Υόρκης» για τις τύχες των εργαζοµένων στην Ευρώπη.

«Ζω…
… και εργάζοµαι στη Γερµανία» άρχιζε το σχόλιο του αναγνώστη. «Πριν από δέκα χρόνια, η γερµανική κυβέρνηση εγκατέλειψε το σταθερό µάρκο της και υιοθέτησε το ευρώ χωρίς να επιτρέψει κανέναν δηµόσιο διάλογο. Οι σκεπτικιστές, µερικοί από τους οποίους ήταν εξέχοντες οικονοµολόγοι, στιγµατίστηκαν και έγιναν στόχος χλεύης και εµπαιγµών, καθώς κανείς δεν ήθελε να ακούσει τις νόµιµες ανησυχίες τους.

Ετσι, η µακραίωνη προσπάθεια για την ανασύσταση της Αγίας Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερµανικού Εθνους επιτεύχθηκε χωρίς την παραµικρή συµβολή της κοινής γνώµης. Σε όσες χώρες ο κυρίαρχος λαός εξέφραζε την αντίθεσή του (όπως στην Ιρλανδία), η ψήφος του ακυρωνόταν. Αυτή η απώλεια της λαϊκής κυριαρχίας ήταν η ίδια παντού. Η γερµανική κυβέρνηση είπε στους γερµανούς πολίτες πως έπρεπε να πιστέψουν στο ευρώ και πως όλα θα πήγαιναν το ίδιο καλά όπως και πρώτα. Θα ήταν, τους έλεγε, όπως και το µάρκο, µε µόνη διαφορά πως θα το χρησιµοποιούσαν όλοι. Μετά την εισαγωγή του ευρώ, τα ηµεροµίσθια των γερµανών εργαζοµένων έπεσαν, οι τιµές των προϊόντων ανέβηκαν, οι φόροι αυξήθηκαν, οι γερµανικές πόλεις περιέπεσαν σε παρακµή και οι άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να εργάζονται µέχρι τα εξήντα επτά τους χρόνια για να πάρουν µια σύνταξη. Τα επιχειρηµατικά κέρδη εκτινάχτηκαν στα ύψη, επειδή µε το κοινό νόµισµα διευκολύνθηκαν οι διεθνείς συναλλαγές και η αναζήτηση φθηνών εργατικών χεριών. Οι γερµανοί ηγέτες είπαν στους πολίτες τους πως έπρεπε να αποδεχτούν αυτές τις αλλαγές, επειδή ήταν αναγκαίες για να παραµείνει η γερµανική οικονοµία ανταγωνιστική µέσα στο νέο διεθνές περιβάλλον».

Οι γερµανοί…
…εργαζόµενοι ήταν λοιπόν οι πρώτοι που κλήθηκαν να πληρώσουν το κόστος αυτών των αλλαγών. Γι’ αυτό σήµερα αντιδρούν αρνητικά στα σχέδια διάσωσης των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης. Και γι’ αυτό καταψήφισαν την καγκελάριο Μέρκελ. Ξέρουν πως αν κάτι πάει στραβά, πάλι αυτοί θα πληρώσουν το κόστος. Και πως αν όλα πάνε καλά, πάλι τα κέρδη από τα δάνεια και τους τόκους θα πάνε σε τσέπες που δεν είναι δικές τους. Μια αυτοκτονία…
… δεν είναι πάντα δίχως νόηµα. Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική αυτοκτονία. Η εκλογική συντριβή της Μέρκελ ήταν αποτέλεσµα της θυσίας της για την ανασύσταση µιας οικονοµικής Αγίας Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερµανικού Εθνους. Τα θεµέλιά της τέθηκαν πριν από µία δεκαετία, όταν η Γερµανία δέχτηκε να εγκαταλείψει το ισχυρό µάρκο της προκειµένου να καθυποτάξει τις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης σε µια ενιαία γερµανική αγορά. Και αν στον βωµό αυτού του συστήµατος θυσιάστηκαν πρώτοι οι γερµανοί εργαζόµενοι, εύκολα µπορούµε να καταλάβουµε γιατί στο πλαίσιο αυτού του συστήµατος οι εργαζόµενοι των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών δεν έχουν καµία ελπίδα.

Το σκίτσο είναι του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

Δρόμοι στα Νέα

Comments 0 σχόλια »

hugochvez.jpgΛίγες μόλις μέρες μετά τη δημιουργία του νέου λογαριασμού του στο Twitter, που ήδη έχει γίνει πολύ δημοφιλής στη Βενεζουέλα –και όχι μόνο- ο πρόεδρος της χώρας Ούγκο Τσάβες ανακοίνωσε ότι έχει πάρει πολύ στα σοβαρά το ζήτημα της παρουσίας του στον χώρο των κοινωνικών δικτύων.

Γι’ αυτό δημιουργεί ειδικό γραφείο που θα χρηματοδοτείται από κρατικούς πόρους και θα απασχολεί προσωπικό 200 ατόμων, με σκοπό να διαβάζει και να απαντά στα μηνύματα που στέλνουν οι χρήστες του Twitter, σχολιάζοντας τα δικά του μηνύματα.

Ο λογαριασμός του Τσάβες, που ξεκίνησε στο τέλος Απριλίου, έχει ήδη γύρω στους 248.000 «πιστούς». Ο πρόεδρος πάντως προειδοποίησε, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία, ότι δεν είναι πάντα διαθέσιμος για να…τιτιβίσει, δηλαδή να στείλει τα σύντομα μηνύματα των 140 χαρακτήρων (tweets).

«Μερικές φορές περνάνε τέσσερις ώρες χωρίς να στείλω μήνυμα, γιατί βρίσκομαι σε συσκέψεις, όπως αυτή εδώ», ανέφερε στο υπουργικό συμβούλιο.

«Έτσι, μην με συνηθίσετε, γιατί έχω πολλή δουλειά να κάνω και μπορεί να περάσει μια ολόκληρη μέρα, χωρίς να μπορέσω να στείλω ένα νέο μήνυμα», πρόσθεσε.

Η δημοφιλής υπηρεσία microblogging Twitter, όπως έχει ανακοινώσει, διαθέτει πλέον πάνω από 105 εκατ. μέλη-χρήστες σε όλο τον κόσμο.

ENET

Comments 0 σχόλια »

greecegov.jpg Εστω ότι κάποιος πιστεύει στις εξαγγελίες της κυβέρνησης περί open government και άλλα τέτοια εκσυγχρονιστικά και θέλει να καταθέσει στον κόμβο του πρωθυπουργού τις απόψεις του, τις προτάσεις του για το μέλλον του τόπου, θα πάρει το εξής απαντητικό μήνυμα:

“Ο προσωπικός κόμβος παραμένει προσωπικός κόμβος και δεν επιτελεί έργο του Γραφείου του Πρωθυπουργού. Ο προσωπικός κόμβος του Προέδρου λειτουργεί ενημερωτικά και πληροφοριακά αποκλειστικά για τις δραστηριότητες του Προέδρου και ο παρών δίαυλος Επικοινωνίας λειτουργεί για τη κατάθεση απόψεων και όχι για ζητήματα κυβερνητικής λειτουργίας, άσκησης Διοίκησης ή για άλλα θέματα, όπως αποσαφηνίζεται και στη Σελίδα Έπικοινωνίας.

Για την κατάθεση των απόψεων/θεμάτων σας, προς τον Πρωθυπουργό, μπορείτε να ακολουθήσετε τις οδηγίες που εμπεριέχονται στο δίαυλο επικοινωνίας στον επίσημο κόμβο του πρωθυπουργού –> www.primeminister.gr

 Από τον προσωπικό κόμβο του Γιώργου Παπανδρέου”

Οκ γράψε λάθος δεν έπρεπε να απευθυνθούμε στον προσωπικό του ιστότοπο τώρα που κατέχει το αξίωμα. Αν ακολουθήσουμε λοιπόν τις οδηγίες διαπιστώνουμε πόσο έχει προχωρήσει η ηλεκτρονική διακυβέρνηση:

Επειδή η κάθε είδους αλληλογραφία (επιστολές, κείμενα, υπομνήματα, αναφορές, μηνύματα, κλπ.), που αποστέλλεται με ηλεκτρονικό μέσο/τρόπο, μπορεί να περιέχει ευαίσθητα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα και συνεπώς δεν καλύπτεται από τις διατάξεις των παρ. 1 ως 5 του άρθρου 14 του Ν. 2672/98 (ΦΕΚ Α’ 290), για το λόγο αυτό, κάθε είδους γραπτής επικοινωνίας με τον Πρωθυπουργό, παρακαλούμε όπως γίνεται με τον συνήθη τρόπο του επιστολικού ταχυδρομείου, στις παρακάτω διευθύνσεις:

Πρωθυπουργός της Ελλάδος
κ. Γ. Α. Παπανδρέου
Βουλή των Ελλήνων
Πλατεία Συντάγματος
Τ.Κ. 100 21 ΑΘΗΝΑ

είπατε τίποτα; 

 

Comments 0 σχόλια »

 4582273.jpg

Χτες οι αρχηγοί στη Βουλή αφιέρωσαν 1 λεπτού σιγή για τους νεκρούς και αρκετή ώρα για τις αλληλοκατηγορίες τους. Οι εξ επαγγέλματος σοκαρισμένοι έδειχναν ξανά και ξανά τα πλάνα στις οθόνες μας.

Και μετά όλοι αυτοί κοιμήθηκαν ήσυχοι.

Το σκίτσο είναι του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα Νέα.

Comments 0 σχόλια »

The New York Times

Το 2001, ο Κας Ρ. Σάνστιν έγραψε ένα δοκίμιο στην πολιτική επιθεώρηση Boston Review, στο οποίο διερωτάτο αν το Διαδίκτυο αποτελούσε ευλογία για τη Δημοκρατία. Ο Σάνστιν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, μέλος τώρα της κυβέρνησης Ομπάμα, έθετε το ερώτημα κατά πόσον το Διαδίκτυο μπορεί να πλήξει τη σφαίρα της δημόσιας ζωής. Στα μέσα του 20ού αιώνα, οι Αμερικανοί πληροφορούνταν τις ειδήσεις κυρίως από λίγα μεγάλα δίκτυα και έντυπα μαζικής κυκλοφορίας. Χάρη σε αυτά, πληροφορούνταν και για τις πολιτικές απόψεις που ήταν διαφορετικές από τις δικές τους. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνέβαλαν στο να μοιράζονται οι Αμερικανοί τις εμπειρίες τους. Αν συναντούσαν κάποιον στο κουρείο, μπορούσαν να συζητήσουν κάτι μαζί του, επειδή παρακολουθούσαν τις ίδιες εκπομπές στην τηλεόραση.

Ο Σάνστιν διερωτάτο αν το Διαδίκτυο τα υπονομεύει όλα αυτά. Τα νέα μέσα ενημέρωσης, υποστηρίζει, σου δίνουν τη δυνατότητα να κόβεις και να ράβεις στα μέτρα σου τις εφημερίδες που διαβάζεις, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να βλέπεις μόνο τις ειδήσεις που σε ενδιαφέρουν. Στο Διαδίκτυο έχεις τη δυνατότητα να επισκέπτεσαι τις ιστοσελίδες που επιβεβαιώνουν τις προκαταλήψεις σου. Ο Σάνστιν εξέφραζε ιδιαίτερη ανησυχία για το ζήτημα αυτό, διότι έχει ασχοληθεί επί μακρόν με τις προκαταλήψεις μας αναφορικά με τη γνώση. Θέλουμε, υποστηρίζει, να μαθαίνουμε για όσα επιβεβαιώνουν τις εικασίες μας. Επίσης, έχουμε μια φυσική ροπή προς τις πολωτικές απόψεις. Εχουμε επιπλέον την τάση να συγκεντρωνόμαστε σε ομάδες με άλλους που έχουν τις ίδιες απόψεις με τις δικές μας. Και από τη στιγμή που θα ενταχθούμε σε αυτές τις ομάδες, ο συγχρωτισμός μας με άλλους ομοίους μας ενισχύει περαιτέρω τις απόψεις μας. Για παράδειγμα, ο Σάνστιν υποστηρίζει ότι οι προοδευτικοί δικαστές γίνονται πιο προοδευτικοί όταν συγχρωτίζονται με άλλους προοδευτικούς δικαστές. Το ίδιο συμβαίνει και με τους συντηρητικούς δικαστές όταν συγχρωτίζονται με άλλους συντηρητικούς δικαστές.

Ο φόβος του Σάνστιν είναι μήπως το Διαδίκτυο οδηγήσει στη δημιουργία ενός εκλογικού σώματος πιο γκετοποιημένου και πιο πολωμένου.

Ωστόσο μια νέα έρευνα αποτυπώνει μια πιο σύνθετη εικόνα. Στην έρευνά τους, ο Μάθιου Γκέντσκοου και ο Τζέσε Σαπίρο, του Πανεπιστημίου του Σικάγου, υπολόγισαν το καθεστώς των ιδεολογικών διακρίσεων στο Διαδίκτυο χρησιμοποιώντας τη μεθοδολογία που είχε χρησιμοποιηθεί για τον υπολογισμό των φυλετικών διακρίσεων.

Σύμφωνα με την έρευνά τους, κάποιος που επισκέπτεται την ιστοσελίδα του δικτύου Fox News έχει περισσότερες πιθανότητες να συναντηθεί με συντηρητικούς στο Διαδίκτυο από ό,τι το 99% των αναγνωστών ειδήσεων στο Διαδίκτυο. Κατά τον ίδιο τρόπο, κάποιος που επισκέπτεται την ιστοσελίδα της εφημερίδας The New York Times έχει περισσότερες πιθανότητες να συναντηθεί με προοδευτικούς στο Διαδίκτυο από ό,τι το 95% των χρηστών. Το σημαντικότερο όμως εύρημα αυτής της έρευνας είναι ότι οι χρήστες του Διαδικτύου δεν περιορίζονται μόνο στις διαδικτυακές κοινότητες των ομοίων τους. Οι περισσότεροι διαθέτουν αρκετό χρόνο διαβάζοντας ειδήσεις σε δικτυακούς τόπους όπως το Yahoo News. Και από εκεί συχνά μεταβαίνουν σε δικτυακούς τόπους στους οποίους οι άλλοι χρήστες δεν μοιάζουν με αυτούς. Αν τα ευρήματα αυτής της έρευνας επαληθευτούν, το Διαδίκτυο δεν θα δημιουργήσει μια προστατευμένη, αλλά μια ελεύθερη, πολυεπίπεδη σφαίρα δημόσιας ζωής.

Καθημερινή

Comments 0 σχόλια »

vouli-thumb-medium.jpgΔύο στους τρεις βουλευτές έχουν ιστοσελίδα αλλά μόλις η μια στις τέσσερις από αυτές ενημερώνεται συχνά και αναφέρεται στα θέματα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. Αυτό είναι ένα από τα πολλά συμπεράσματα της έρευνας του Παντείου Πανεπιστημίου, με θέμα: «Η χρήση του διαδικτύου από τους βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου».

Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 24 Νοεμβρίου και 15 Δεκεμβρίου 2009 και επικαιροποιήθηκε τον Μάρτιο του 2010, ο τρόπος επικοινωνίας των πολιτικών μέσα από τις ιστοσελίδες τους κρίνεται “μη ικανοποιητικός” καθώς:

 * Δύο στους τρεις βουλευτές έχουν ιστοσελίδα.

* Εξαιρετικά μικρή (7,3%) η χρήση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

* Μη ικανοποιητικός ο τρόπος επικοινωνίας των πολιτικών μέσα από τις ιστοσελίδες τους.

* Απουσία διάλογου και δυνατότητας ανάρτησης σχολίων από τους πολίτες στις ιστοσελίδες των βουλευτών.

* Μικρή (9,6%) η χρήση ιστολογίου (blog).

* Ένας στους τέσσερις βουλευτές έχει σελίδα στο “Φέισμπουκ” (Facebook).

* Σημαίνοντα πρόσωπα της πολιτικής αρνούνται να υιοθετήσουν τη διαδικτυακή πολιτική επικοινωνία.

 

Διαβάστε τη συνέχεια της έρευνας στην Ελευθεροτυπία

Comments 0 σχόλια »

2skitso-3-thumb-large.jpgΤο σκίτσο από τον Στάθη

Οπως κι αν ερμηνεύσει κανείς τη λέξη «poor» (φτωχή, δύστυχη, έρμη, ταλαίπωρη), κι ακόμα κι αν αποδώσει στοιχεία θεατρικότητας στην παρουσία του Αγγλου ευρωβουλευτή Νάιτζελ Φάρατζ, η προχθεσινή ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο είχε τη συμβολική έστω αξία της, στους κόλπους ενός θεσμού που και αυτός συμβολικός είναι, αφού δεν διαθέτει πραγματική ισχύ. Το «Poor Greece!» του ευρωσκεπτικιστή, έτσι όπως ακούστηκε πάλι και πάλι, συνόψισε τη μοίρα όχι μόνο της περιφερειακής ή «άτακτης» Ελλάδας, αλλά όλων των χωρών που δεν ανήκουν σε κάποιον «άξονα» ή «διευθυντήριο»: «είναι εγκλωβισμένες στη σύγχρονη οικονομική φυλακή των λαών», όπως συμπέρανε ο κ. Φάρατζ, και τις αποκοιμίζει η ψευδαίσθηση ότι θα τρέξουν να τις απελευθερώσουν οι «εταίροι» τους, οι φίλοι και σύμμαχοι στη «μεγάλη Ευρώπη».

Τη δική του ψευδαίσθηση έχει και ο κ. Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ο επικεφαλής των πράσινων ευρωβουλευτών, που επιτέθηκε στον κ. Μπαρόζο καταλογίζοντάς του ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν έπραξε το παραμικρό για να λυθεί το Κυπριακό και να διευθετηθούν οι σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας, κι έτσι το 4,3% (τουλάχιστον) του ελληνικού προϋπολογισμού αναλώνεται για αμυντικές δαπάνες (μόνο οι ΗΠΑ και το Ισραήλ μας στερούν τα σχετικά πρωτεία). Μα αν η Γαλλία, η Γερμανία, η Αγγλία και οι λοιπές φιλειρηνικές χώρες που εμπορεύονται όπλα (πουλώντας στην Ελλάδα το υπερόπλο Χ και συγχρόνως στην Τουρκία το αντιυπερόπλο Χ, και αντιστρόφως), αποφάσιζαν να συμβάλουν στην επίλυση του Κυπριακού (που δεν είναι τοπικό πρόβλημα πια αλλά ευρωπαϊκό, κι ας μην το νιώθουν έτσι), πώς θα συντηρούσαν τη δική τους οικονομία, πώς θα κρατούσαν ακμαίους τους δικούς τους οικονομικούς δείκτες; Δηλαδή, σε μια Ευρώπη που γκρεμίζει τα τείχη, θα μπει λουκέτο σε μια χαρά εργοστάσια επειδή υπάρχει ακόμα ένα τείχος στην Κύπρο ή επειδή υπάρχουν ακόμα κατεχόμενα εδάφη (κυπριακά, δηλαδή ευρωπαϊκά) σε μια ήπειρο που, με την εμπνευσμένη καθοδήγηση Αμερικανών στρατηγών, απελευθερώνει λαούς σε άλλες ηπείρους, οπισθοδρομικές;

Άρθρο του Π. Μπουκαλά στην Καθημερινή

Comments 0 σχόλια »

O N. Ξυδάκης επισημαίνει από τη στήλη του στην Καθημερινή:

Κατά έναν παράδοξο τρόπο, οι ευφυείς και ικανότατοι επιβιωτές Ελληνες επιλέγουν για ηγέτες τους πρόσωπα χαμηλών προσόντων και χαμηλών προσδοκιών. Σαν να μη θέλουν να προκόψει ο δημόσιος χώρος, ο δημόσιος βίος. Σαν να θέλουν πολιτικούς του χεριού τους, ούτε καν στο μπόι τους… Κι ενώ στο ατομικό πεδίο η ευφυΐα, η μέριμνα και η εργασία προσφέρονται απλόχερα και δίνουν καρπούς, στο δημόσιο πεδίο όλα καρκινοβατούν, ακριβώς διότι αυτές οι αρετές λείπουν σε βαθμό απελπιστικό. Ο Ελληνας σικχαίνει πάντα τα δημόσια.
Πίσω από αυτή την «εκλογή των χαμηλών», ας πούμε, φωλιάζει η περίφημη πελατειακή σχέση πολίτη – κράτους, σχέση αμφίδρομης εξυπηρέτησης ηγετών και υπηκόων, και ταυτοχρόνως σχέση αμφίπλευρης εξαχρείωσης του κοινού δημόσιου χώρου. Ως δημόσιος χώρος εννοείται το παν: σπασμένα ρείθρα, κατειλημμένα πεζοδρόμια, ξεχειλισμένοι κάδοι απορριμμάτων, εισφοροδιαφυγή, ακραίος συντεχνιασμός, «λαϊκή» διαφθορά. Οτιδήποτε βρίσκεται έξω από το διαμέρισμα, πολυκατοικία, μεζονέτα, κτήμα, είναι εχθρικό τερέν.

Αυτός ο εξαχρειωμένος και συρρικνούμενος δημόσιος χώρος απολήγει σε μια αναλόγως ρικνή και αχρεία παραγωγική δομή, στην οποία λίγοι παράγουν, λίγοι φορολογούνται και όλοι κλέβουν τον διπλανό τους. Από τη μια τσέπη στην άλλη. Ενα μανιακό ντάρε ε άβερε γύρω από real estate και υπερτιμολογημένες υπηρεσίες.

Λίγη τροφή για σκέψη πριν μία ακόμα αλλαγή χρόνου…

Comments 0 σχόλια »

The New York Times

Η Ντομινίκ Μπρούιλ δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να θεωρηθεί «χούλιγκαν του κυβερνοχώρου». Η πενηντάχρονη νοικοκυρά και μητέρα βρέθηκε στο επίκεντρο αστυνομικής έρευνας και αγωγής αποζημίωσης εξαιτίας σχολίου που ανήρτησε στο Διαδίκτυο.

Η κυρία Μπρούιλ, σερφάροντας στο Ιντερνετ, εντόπισε βίντεο της υπουργού Οικογένειας Ναντίν Μοράνο, όπου εψεύδετο για την παρουσία της σε συνέδριο το 2007. Η κυρία Μπρούιλ σχολίασε το βίντεο ανωνύμως, γράφοντας στον σχετικό χώρο «τι ψεύτρα».

Τον περασμένο Μάιο, δέχθηκε τηλεφώνημα από την αστυνομία. «Σκέφτηκα ότι πρέπει να μου κάνουν πλάκα. Δεν είναι δυνατό να συμβαίνει αυτό το πράγμα», αναφέρει σε τηλεφωνική συνέντευξη που παραχώρησε από το σπίτι της στο Μπορντό. Η αστυνομία υποστηρίζει ότι η κυρία Μοράνο, μια μαχητική πολιτικός και πιστή σύμμαχος του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, έμαθε την ιντερνετική διεύθυνση και την ταυτότητα της κυρίας Μπρούιλ και κατέθεσε εναντίον της αγωγή για συκοφαντική δυσφήμηση. Αν κριθεί ένοχη, η 50χρονη νοικοκυρά θα αναγκαστεί να καταβάλει αποζημίωση έως 18.000 ευρώ.

Τα τελευταία χρόνια, η γαλλική πολιτική ελίτ δέχεται ανηλεή επίθεση από τους «θαμώνες» της μπλογκόσφαιρας. Και τώρα περνάει στην αντεπίθεση. Και άλλοι Γάλλοι πολιτικοί έχουν καταθέσει μηνύσεις και αγωγές όπως η κυρία Μοράνο, ενώ ο πρόεδρος Σαρκοζί, που έχει καταγγείλει το Ιντερνετ ως εκτροφείο παραπληροφόρησης, ενημερώνεται καθημερινά σχετικά με το τι λέγεται στο Διαδίκτυο για το πρόσωπό του. Η αλήθεια είναι ότι το Ιντερνετ αποδείχθηκε για τη γαλλική άρχουσα τάξη μια πηγή βασάνων, ενώ μετέβαλε τη σχέση πολίτη και πολιτικού, όπως επισημαίνει ο Φρεντερίκ Νταμπί, Γάλλος σχολιαστής και διευθυντής της εταιρείας δημοσκοπήσεων Ifop. Επέτρεψε στον πολίτη να εισέλθει στο «άβατο» των πολιτικών και να τους αγγίξει. «Σήμερα, ακόμα και οι πολιτικοί φοβούνται», καταλήγει ο κύριος Νταμπί.

Καθημερινή

Comments 0 σχόλια »

clap2.jpgΜάλλον λάθος επάγγελμα επιλέξαμε. Διαβάζω στον τύπο: Στα 69 εκατομμύρια ευρώ θα ανέλθει το κόστος για την εθελουσία έξοδο περίπου 300 εργαζομένων στον ΟΛΠ, σύμφωνα με όσα ανέφερε σε χθεσινή συνέντευξη Τύπου ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Οργανισμού, Γιώργος Ανωμερίτης. Πρόκειται για «χρυσή έξοδο», καθώς ο μέσος όρος των χρημάτων που θα βάλει στην τσέπη του κάθε εργαζόμενος που θα ενταχθεί στο πρόγραμμα αυτό υπολογίζεται στα 230.000 ευρώ.
Ορίστε χωρίς σπουδές μαθαίνεις να χειρίζεσαι ένα γερανό και λύνεις το πρόβλημά σου… Τρέξτε να υπολογίσετε τη δόση του δανείου σας. Εδώ μιλάμε για χρυσούς συνταξιούχους… Και θα κάααθονται και θα τοκίζουν τα 230.000 ευρώ. Αυτά κι αν είναι γκόλντεν – μπόυζ….
Λέω ας μη συγχυστώ , σέρνονται και εγκεφαλικά οπότε γυρίζω σελίδα και το μάτι μου προσγειώνεται -αρκούντως γουρλωμένο- στο εξής: “Τα χρυσά μπόνους, όπως εκτιμούν τραπεζίτες, αφορούν κατά κύριο λόγο περίπου 30 μεγαλοστελέχη για κάθε μεγάλη τράπεζα και σε μέσα επίπεδα διαμορφώνονται στις 500.000 ευρώ πέραν των ετήσιων αποδοχών”. Α, μάλιστα! τόσα περίπου παίρνει ένας καθηγητής για 25 χρόνια υπηρεσίας… Και για τα μεγαλοστελέχη μας είναι το δωράκι ενός έτους.

ΟΚ λάθος δέσμη επέλεξα. Τότε όμως που διάλεγα -στην ιουράσια περίοδο- η 4η δέσμη των οικονομικών δεν είχε και πολύ πρεστίζ…
Τσαλακώνω την εφημερίδα γυρίζοντας νευρικά σελίδες. Μήπως πρόκειται για συνωμοσία; Μήπως δε θέλουν να φτάσω ως την πολυπόθητη σύνταξή του δημοσίου υπαλλήλου;
Σε άλλη πλέον σελίδα πέφτω πάνω στην τρίτη είδηση:

«Από έλεγχο που διενεργήσαμεν, αλλά και από διαμαρτυρίες δικηγόρων κ.τ.λ. διαπιστώσαμε ότι σε πολλές Εισαγγελίες, έχει καθιερωθεί να υπάρχει ένας εκ περιτροπής εισαγγελέας και ο άλλος ή οι άλλοι να ευρίσκονται στον τόπο της κατοικίας τους. Ετσι, οι μεν εισαγγελίες δυσλειτουργούν, οι δε εισαγγελείς, θεώμενοι σε καφετερίες ή σε σούπερ μάρκετ κατά τις ημέρες εργασίας, γίνονται αντικείμενο χλευαστικών σχολίων.

Ελαστικότητα και κατανόηση εκ μέρους μας μπορεί να υπάρξει, μόνο διά την ημέρα Παρασκευή, εφόσον οι ανάγκες της υπηρεσίας το επιτρέπουν».

Τελικά φαίνεται ότι λάθος σχολή διάλεξα. Γιατί όπως φαίνεται οι τότε τριτοδεσμίτες συμμαθητές μου  μια χαρά τα έχουν καταφέρει. Και καλούς μισθούς παίρνουν και δωρεάν λάπτοπ και τετραήμερη εργασία. Μπόνους και σε ημέρες. Free day η Παρασκευή.

Πάω τώρα να διορθώσω εκθέσεις και διαγωνίσματα.

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων