Terra Computerata

Πάνε περισσότερα από 120 χρόνια από τότε που ο Πολ Λαφάργκ έγραψε το «Δικαίωμα στην τεμπελιά». Από τότε που ο γαμπρός του Μαρξ υποστήριξε ότι η δουλειά είναι μια παρεξηγημένη τρέλα που διακατέχει τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών. Η επανάσταση -διακήρυττε- πρέπει να αρχίσει με τη διεκδίκηση του δικαιώματος στην τεμπελιά.

Εκτοτε, διατυπώθηκαν πολλές θεωρίες για την έννοια του χρόνου, του ελεύθερου χρόνου, ο 20ός αιώνας σφραγίστηκε από αιματηρές διεκδικήσεις για ανθρώπινους όρους εργασίας, για τη μετάβαση του τόνου στη λέξη «δουλειά» από την παραλήγουσα στη λήγουσα. Και να ’μαστε τώρα, με το πόδι να ακροπατά στον 21ο αιώνα, να πρέπει να διαχειριστούμε ύφεση, ανεργία, υποαπασχόληση, ένα μέλλον απειλητικό, στενάχωρο, που εντείνει τον ανταγωνισμό, την καχυποψία, τον φόβο, τη μνησικακία και εκδικητικότητα, παράγωγα της κοινωνικής ταπείνωσης.

Δέκα, δεκαπέντε, είκοσι -στις καλύτερες περιπτώσεις- συνεχείς ημέρες καλοκαιρινών διακοπών. Για να ξεκουραστούμε, για να σκεφτούμε, για να συναναστραφούμε ή να απομονωθούμε, να αναδιατάξουμε σκέψεις και συναισθήματα. Για να βρεθούμε αντιμέτωποι εν ηρεμία με τα μικρά ή μεγάλα (δικά μας και κοινά) προβλήματα, να τα μετρήσουμε, να τα ενσωματώσουμε ή να τα αγνοήσουμε. «Σιγά τώρα», θα χλευάσετε, μη «μετατρέψουμε το ελάχιστο δικαίωμα – απόλαυση που μας απομένει, σε κόλαση εσωτερικών διαδικασιών και μεταρρυθμίσεων». Αρχές του 21ου αιώνα, οι διακοπές είναι ευλογία και κατάρα. Ο κενός χώρος που διεκδικούμε με πάθος όλο τον χρόνο και μόλις τον εξασφαλίσουμε μας καταλαμβάνει πανικός. Σπεύδουμε τότε να τον γεμίσουμε ασφυκτικά με δραστηριότητες, θόρυβο και υποχρεώσεις.

Στις διακοπές, ο κόσμος γύρω μας πυκνώνει και ανασυντίθεται. Μικρές ψηφίδες συμπεριφορών και αντιδράσεων, μιας κοινωνίας που τους καλοκαιρινούς μήνες παραδίδεται στην «αξιοποίηση» του ελεύθερου χρόνου της. Και εδώ αρχίζει το στρίμωγμα ή η παραίτηση. Οι συνήθειες που μεταφέρονται από τα διαμερίσματα στις παραλίες, με στοιχειώδη ρουχισμό και διογκωμένη νοσηρότητα. Οι απαιτήσεις που κορυφώνονται, τα «εγώ» που παραδίδονται στη μέθη της κυριαρχίας (επί του διπλανού τους τουλάχιστον) και το «εμείς» που ενταφιάζεται σε υπερχειλισμένους κάδους απορριμμάτων, όγκους διασκορπισμένων σκουπιδιών, τόσο σε πολυσύχναστες αμμουδιές όσο και σε εγκαταλελειμμένες διαδρομές. Ζευγάρια σε ομερτά σιωπής, παιδιά με διαρκείς απαιτήσεις, κινητά σε χρήση (ίσως λίγο πιο περιορισμένη από προηγούμενες χρονιές), συμπεριφορές επιθετικές που καλύπτονται πίσω από την ένδειξη: διακοπές ίσον (δήθεν) απελευθέρωση, ίσον κάνω ό, τι (μου υπαγορεύουν να) θέλω. Μέλη της ίδιας κοινωνίας των διακοπών είναι, ασφαλώς, και όσοι προσπαθούν να συγκεντρωθούν σε κάποιο ανάγνωσμα, να διεκδικήσουν μια συνύπαρξη πιο αρμονική, κυρίως με τον εαυτό τους.

Ας δούμε αυτήν την τελευταία κατηγορία. Που παραδίδεται στο χάζεμα χωρίς ενοχές, χωρίς τη νεύρωση ή τον «τρόμο του κενού» που οδηγεί μοιραία στην ένταση της υπεραπασχόλησης. Είναι όσοι παραμένουν ανοιχτοί σε ερεθίσματα, όσοι ατενίζουν το εντός τους με την προσήλωση που κοιτούν τη θάλασσα, που καρφώνουν το βλέμμα στον ορίζοντα, που σιωπούν όχι γιατί δεν έχουν τι να πουν, αλλά γιατί συνωθούνται στην έξοδο οι λέξεις και οι σκέψεις.

Η λησμονημένη χαρά της απραξίας. Αυτός ο νεκρός και συνάμα τόσο ζωντανός χρόνος. Το «τίποτα» που δεν διεκδικεί να γίνει «κάτι». Ενας ύμνος στο μάταιο, σε οτιδήποτε δεν είναι χρηστικό, άμεσα εξαργυρώσιμο. Η τόσο αναγκαία επιστροφή στην αδιόρατη μελαγχολία και -γιατί όχι- στην ήρεμη πλήξη. Σε ό, τι γίνεται ερέθισμα, κίνητρο, απόδραση από τη ρουτίνα.

Ο 19ος αιώνας, εξάλλου, μας παρέδωσε αισθητικοποιημένες (μήπως και απενοχοποιημένες;) τη μελαγχολία και την πλήξη (ennui). Η κινητήρια δύναμη για τους ήρωες του Φλομπέρ, για τον Φρεντερίκ της «Αισθηματικής αγωγής» και τους Μπουβάρ και Πεκισέ, δεν είναι μόνο μια εκκεντρική και εκλεπτυσμένη αδιαφορία, αλλά και η έκφραση μιας θλίψης για ό, τι συγκροτεί τον κόσμο που τους περιβάλλει.

Dolce far niente. Δύο αιώνες μετά το αίτημα επιστρέφει απαιτητικό και οι διακοπές είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία. Για λίγες μέρες, για λίγες ώρες. Να αποφύγουμε το προγραμματισμένο, μηχανικό και προβλέψιμο, να σταθούμε και να «δούμε». Να αφηγηθούμε ιστορίες που δεν θα πάρουν ποτέ θέση στην ειδησεογραφία. Γιατί ό, τι μας λείπει δεν είναι η ενημέρωση, αλλά η δέσμευση σε έναν χρόνο εσωτερικό. Αμείλικτο όσο και γόνιμο.

Άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη στην Καθημερινή

Έχετε ποτέ αναρωτηθεί από που βγήκε το όνομα κάθε κατασκευαστή αυτοκινήτου και τι σημαίνει; Ήρθε η ώρα να απαντηθεί κάθε απορία σας? Παρακάτω ακολουθεί μια λίστα με μερικές από τις πιο διάσημες μάρκες αυτοκινήτων και την ερμηνεία τους…

BMW – Big Money Waste

CHEVROLET – Can Hear Every Valve Rattle On Long Extended Trips

FIAT – Fix It Again Tomorrow

FORD – Found On Road Dead

HONDA – Hold On, Not Done Accelerating

JEEP – Just Enough Engine Power

KIA – Killed In Action

MAZDA – Made At Zoo by Demented Apes

MG – Mostly Garaged

PORSCHE – Piece Of Rusty Scrap, Cost Highly Expensive

SUBARU – Still Usable But All Rusty Underneath

TOYOTA – The One You Ought To Avoid

VW – Virtually Worthless

Τα πιο συνηθισμένα «κόλπα» που χρησιμοποιούν οι «ηλεκτρονικές σπείρες» στην Ελλάδα για να ξαφρίσουν τους απρόσεκτους κατόχους καρτών αναλήψεων (είτε χρεωστικών, είτε πιστωτικών) είναι το «ξάφρισμα» (skimming), η «διάφανη ταινία» και η «λιβανέζικη θηλιά». Ειδικότερα:

– Στο ?skimming (ξάφρισμα)?, η σπείρα τοποθετεί ηλεκτρονικό μηχανισμό στο ATM και συγκεκριμένα στην υποδοχή της κάρτας, ο οποίος διαβάζει το 16ψήφιο νούμερό της. O μηχανισμός υποκλοπής συνδέεται με δέκτη στον οποίο στέλνει το νούμερο, ενώ με μικροκάμερα «κλέβουν» και το PIN. Με τα στοιχεία αυτά στην κατοχή τους οι απατεώνες μπορούν εύκολα να κατασκευάσουν πλαστή κάρτα, της οποίας η χρήση είναι εφικτή και αποδοτική. Είναι ευνόητο πως το κόλπο αυτό απαιτεί χρήση προηγμένης τεχνολογίας και μεγάλη εξειδίκευση.

– Στο κόλπο της ?διάφανης ταινίας?, η μόνη διαφορά είναι ότι η σπείρα καλύπτει με διάφανη ταινία το πληκτρολόγιο και «κλέβει» το PIN κατά την πληκτρολόγηση αυτού, αφού αποτυπώνεται στην ταινία αφανώς δια γυμνού οφθαλμού, αντί να χρησιμοποιηθεί μικροκάμερα.

– Στο κόλπο της «λιβανέζικης θηλιάς» τώρα η σπείρα τοποθετεί μία δεύτερη σχισμή στο ATM και μπλοκάρει την κάρτα. Όταν ο κάτοχος της κάρτας προσπαθεί να την πάρει πίσω, τον πλησιάζει άνθρωπος της σπείρας και του λέει να πληκτρολογήσει ξανά το PIN, πράγμα που κάνει και έτσι ο απατεώνας βλέπει τον αριθμό. H κάρτα όμως παραμένει παγιδευμένη, ο κάτοχος απελπίζεται και φεύγει και μένει ο κακοποιός με τη λεία του. Το κόλπο αυτό θεωρείται το πλέον απλουστευμένο από τεχνολογικής απόψεως.

Κατεβάστε αυτή την αφίσα

Γεμίσαμε κτίρια που παριστάνουν τα νησιώτικα, καμώνονται τα ηπειρώτικα, καμουφλάρονται για μακεδονίτικα. Χωρίς κανένα σεβασμό στο τοπίο ξυρίζουμε παραλίες, πατάμε δάση και νομίζουμε πως ξελασπώσαμε με μια στρώση πέτρας ή ένα εργολαβικό ασβέστωμα. Αυτό είναι λαϊκισμός. Και το χειρότερο: το συνηθίσαμε, σχεδόν μας αρέσει. Αυτό είναι ανθρώπινη βλακεία.

Διαβάζω στην Ελευθεροτυπία: “Στις 2 Οκτωβρίου του 1968, δέκα μέρες πριν από την τελετή έναρξης των Αγώνων στο Μεξικό, εκατοντάδες φοιτητές εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, για να διαφυλαχθεί η ασφάλεια των Αγώνων. Οι διοργανωτές, αλλά και οι ΗΠΑ, ανησυχούσαν για την ομαλή διεξαγωγή των Αγώνων, η οποία… απειλούνταν από τις διαδηλώσεις των φοιτητών. Το πρόβλημα λύθηκε με την επέμβαση του στρατού και της αστυνομίας σε συνεργασία με τη CIA. Η σφαγή στο Τλατελόλκο, όπως έχει μείνει στην Ιστορία, συγκαλύφτηκε. Τα ΜΜΕ την επόμενη μέρα αλλά και για βδομάδες έκαναν λόγο για 25 νεκρούς φοιτητές. Η ανεπίσημη όμως εκδοχή μιλά για 3.000!”

Μια Ολυμπιάδα βαμμένη στο αίμα “Ε”

Στο βωμό του θεάματος πέσαν οι 3000 φοιτητές. Και πόσοι άλλοι ακολούθησαν.  

3000 οι τυμπανιστές που μας ανατρίχιασαν με το συγχρονισμό τους, 3000 άμαχοι νεκροί στον Καύκασο.

Η πλήρης διαστρέβλωση της ιδέας των Ολυμπιακών.

Η αποκαλωδίωση κράτησε μια μέρα. Τόσο χρειάστηκε για να εισαχθώ στον εναλλακτικό κόσμο της νήσου Σύρου. Μερικές φορές σκέφτομαι αν είναι εικονικός. Βλέπετε εδώ οι άνθρωποι καλημερίζονται και το εννοούν. Κάθε φορά την πατάω. Κάποιος άγνωστος με καλημερίζει στο δρόμο και κάθε φορά παραξενεύομαι. Παρατηρούσα τους καταστηματάρχες που άνοιγαν τα μαγαζιά τους και χωράτευαν ο ένας με τον άλλον. Σκέφτηκα, αυτή είναι η ποιότητα ζωής. Πριν μέρες στην Αθήνα θυμήθηκα δύο οδηγούς που είχαν πιαστεί πρωί-πρωί στα χέρια δι’ ασήμαντον αφορμήν. Εδώ καμία σχέση. Οι Συριανοί είναι άλλο πράγμα. Έτσι και ζητήσεις οδηγίες στο δρόμο, παρατάνε τη δουλειά τους και σε συνοδεύουν. Πάντα με το χαμόγελο. Φυσικά καθώς θα σας συνοδεύουν θα απαντήσετε σε μία μικρή ανάκριση για το γενεαλογικό σας δέντρο. Αλλά είναι ευγενικοί. Τι το προκαλεί;  ο αέρας;  η θάλασσα; το ότι μπορούν να απλώσουν τη ματιά τους στο απέραντο γαλάζιο;

Η θάλασσα, η πανδέγμων, με δέχτηκε ως παραλυτική πλέον από την πολύωρη στρέβλωση πίσω από την οθόνη. Η θάλασσα, η θάλασσα, η θάλασσα. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το σπίτι μου. Έπρεπε να διεξάγω αγώνα για να το επανακτήσω από τις στρατιές των αραχνών που είχαν υφάνει το δικό τους βασίλειο. Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να χαλαρώσω πριν τη μάχη των καλωδίων που θα διεξαγόταν, βλέπω μία ουρά σκορπιού να μου γνέφει. Η αδρεναλίνη πουσάρισε μεμιάς τους χτύπους μου, με μία κλωτσιά στο στήθος. Έγινα δολοφόνος, διαταράσσοντας την οικολογική μου συνείδηση, αλλά σόρρυ, δεν μπορούσαμε να μοιραστούμε το ίδιο σπίτι. Και ήταν θηριώδης στο μέγεθος. Τα αποτελέσματα της μάχης στη φωτό.

*Ο τίτλος του ποστ από ένα βιβλίο του Σάκη Σερέφα.

 Μία που ο λόγος για καθαριότητα – γιατίθ εγώ το υποψιάζομαι ότι το έτερον ήμισυ έχει διαχωρίσει τη θέση του από τη ζούγκλα των καλωδίων που κρέμονται πίσω από το pc σας – δυο-τρεις φτηνές ιδέες για να δαμάσετε τους βόες και τους κροταλίες. Για το πρώτο χρειάζεστε ένα διακορευτή κι ένα ψαλίδι – για το δεύτερο μόνο το συνδετηράκι. Για το τρίτο λίγη παραπάνω υπομονή. Φανταστείτε όμως πόσα γλιτώνετε από τους δικηγόρους. Γιατί εγώ το διαβάζω το συννεφάκι με τις κατάρες πάνω από το ταίρι σας…

Και ο καιρός συμμάχησε φέτος με τα αμνοερίφια κι όσοι ετοιμάζονται για το ψήσιμο θα χρειαστούν  ομπρέλες και αδιάβροχα.

Ηθικό δίδαγμα: ακόμα και τα πρόβατα μπορούν να οδηγηθούν στον πόλεμο…

Ο βοσκός αποκαλύπτει: http://eevoskos.blogspot.com

O homo sapiens παράγει πλέον τόση πληροφορία, ώστε, αν αποφάσιζε να την αποθηκεύσει, δεν θα είχε τα διαθέσιμα μέσα. Σύμφωνα με μία εκτίμηση, το 2006 η ανθρωπότητα παρήγαγε πληροφορίες όγκου 161 δισ. gigabyte. Για να το καταλάβετε πιο απλά, ο συνολικός όγκος των πληροφοριών είναι κατά τρία εκατ. φορές μεγαλύτερος από τα δεδομένα σε όλα τα βιβλία που έχουν γραφτεί στην ιστορία της ανθρωπότητας! Τι μετρήθηκε; Τα πάντα: τα e-mail που ανταλλάξαμε, οι τηλεφωνικές κλήσεις, οι φωτογραφίες μας και τα βίντεο.Η μνήμη δεν μας φτάνει. Για τη βιολογική δε γίνεται λόγος. Δεν μπορείς να διαχειριστείς πλεόν τα δεδομένα της ζωής σου. Από τα ΡΙΝ που πρέπει να θυμάσαι μέχρι τις φωτογραφίες που θέλεις να φυλάξεις, χρειάζεσαι αποθηκευτικό χώρο. Απαιτείς υπολογιστή με γρηγορότερο επεξεργαστή και κινητό τηλέφωνο με μεγαλύτερη κάρτα μνήμης. Στο τέλος, ούτε βλέπεις ούτε θυμάσαι τίποτα.