Terra Computerata

Διαβάζω στην Κυριακάτικη Καθημερινή:

Η καθυστέρηση της χώρας στον τομέα της έρευνας και τεχνολογίας εξελίσσεται σε εθνικό μειονέκτημα, καθώς η Ελλάδα κατατάσσεται σταθερά στους ουραγούς της Ευρώπης, στην κατηγορία των χωρών με χαμηλό επίπεδο.

Το θέμα απασχολεί το κυβερνητικό επιτελείο, καθώς η υστέρηση της χώρας στην έρευνα έχει δυσμενείς μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, οδηγώντας παράλληλα και στην απόκλιση της χώρας απο τους στόχους της Λισσαβώνας.

Είναι ενδεικτικό ότι οι δαπάνες για έρευνα και τεχνολογία στην Ελλάδα έχουν καθηλωθεί στο 0,60% του ΑΕΠ ενώ ο μέσος όρος στην Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.) των 25 είναι 1,9%. Στόχος της Ε.Ε. είναι το ποσοστό αυτό να φθάσει τα ερχόμενα χρόνια σε 3% ενώ ακόμα και ο μετριοπαθής ελληνικός στόχος να φθάσουμε σε 1,5% θεωρείται σήμερα ανέφικτος.

Αν δεν ληφθούν χωρίς χρονοτριβή μέτρα, η χώρα θα παραμείνει σε τροχιά τεχνολογικής υποβάθμισης, με επιπτώσεις στην απασχόληση, τη λειτουργία των επιχειρήσεων και το επίπεδο ανάπτυξης τα προσεχή χρόνια. Τα καλύτερα μυαλά της Ελλάδας, με λαμπρές σπουδές σε τομείς αιχμής, ακόμα κι αν επιστρέψουν στη χώρα απασχολούνται στο μάρκετιγκ, λέει χαρακτηριστικά κυβερνητικός παράγοντας. Συνέχεια »

Πάνε χαμένες οι προσπάθειες των φιλότιμων εκπαιδευτικών. Χάρος πάνω τους και τους τρώει το υπαλληλίκι των συναδέλφων τους, ο ωχαδερφισμός και η ευθυνοφοβία. Χάρος πάνω τους το κράτος -να τους προσβάλλει με τους χαμηλούς μισθούς, να τους συκοφαντεί και να τους απαξιώνει κοινωνικώς.

Και πάνω απ’ όλα το ψεύδος.

Με ψεύδος διδάσκονται οι ποιητές, με ψεύδος διαμελίζεται η ιστορία – δεν είναι κορόιδα τα παιδιά, διαισθάνονται ποιος τους διδάσκει Κάλβο και Παλαμά από καρδιάς, ποιος κάνει τα μαθηματικά τραγούδι και ποιοι απ’ την άλλη υπονομεύουν το σθένος των παιδιών έχοντας πλήρως ενταχθεί στην παθολογία που βολεύει την αμορφωσιά των ίδιων, την απέχθειά τους για τον ίδιον τους τον εαυτό, την υποταγή τους σ’ όσους τους ταΐζουν θέσεις, λεφτά, ασυλία.

Δεν δουλεύει το σχολείο στην Ελλάδα, όπως δεν δουλεύει το υπόλοιπο μαγαζί.

Ευτυχείς εξαιρέσεις όσοι διδάσκοντες δεν θυσιάζουν στον κυνισμό, στο μαράζι που τους προκαλεί ο γλίσχρος μισθός, και την ιδιοτέλεια που τους «ελευθερώνει». Ευτυχείς εξαιρέσεις όσοι διδασκόμενοι κρατούν ψυχή, φλόγα, ήθος, όνειρα και μαθαίνουν τρόπο να τα κάνουν πράξη.