Μπορεί να κατηγορηθώ για θανατολαγνεία, αλλά όποιον τόπο κι αν επισκεφθώ πάντα κάνω και μία βόλτα από το κοιμητήριό του. Νομίζω συνάγονται αρκετά συμπεράσματα για τη ζωή των κατοίκων παρατηρώντας τα ταφικά τους έθιμα. Ίσως είναι κατάλοιπο της αρχαιολογικής μου εκπαίδευσης. Μία βόλτα ας πούμε στο νεκροταφείο του Βύρωνα, όπου έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια μία τεράστια νεκρόπολη, με το πλήθος των πλαστικών λουλουδιών, σε οδηγεί σε σκέψεις για την αναγκαιότητα της καύσης των νεκρών. Δείτε όμως στην εικόνα ένα ιαπωνικό τεφροφυλάκιο. Εκεί έχουν επιλέξει μία μέση λύση. Καίνε το σώμα αλλά όχι και τα οστά. Τα οστά θάβονται στη βάση του μνημείου, όπου φυλάσσεται και η τέφρα των νεκρών. Σέβομαι την ανάγκη των οικείων να υπάρχει ένα μνημείο. Ο τάφος απαλύνει την έννοια της μακάβριας εκμηδένισης. “Η ψυχή μας σιμώνει το μνήμα όχι για να απελπίζεται αλλά να παρηγοριέται και να αναπαύεται”.
Στην Ελλάδα μας πήρε κάτι χρόνια για να δώσουμε μία λύση σε αυτό το θέμα. Μέχρι σήμερα λίγοι μόνο -κατά κανόνα επιφανείς Έλληνες- είχαν επιλέξει την οδό της καύσης. Η τέφρα της Mαρίας Kάλλας σκορπίστηκε στο Aιγαίο, στην περιοχή του Σουνίου. Ο συλλέκτης Iόλας, ο κορυφαίος διευθυντής ορχήστρας Δημήτρης Mητρόπουλος αλλά τελευταία και όσοι το άντεχαν οικονομικά, αφού έπρεπε να εξαχθούν ταριχευμένοι στο εξωτερικό για τη διαδικασία της καύσης.
Τελικά η Πολιτεία, εδέησε να εκδώσει σχετικό Προεδρικό Διάταγμα, ρυθμίζοντας το νομικό πλαίσιο των προϋποθέσεων για τη λειτουργία κρεματορίων – αποτεφρωτηρίων.
Σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα, η καύση των νεκρών επιτρέπεται με άδεια του δημάρχου ή του κοινοτάρχη 60 ώρες μετά τον θάνατο. Ετσι θα είμαστε σίγουροι, αφού που δεν υπάρχει οδός επιστροφής από αυτήν την επιλογή. Προϋπόθεση για την έκδοση άδειας είναι να υπάρχει ρητή δήλωση του εκλιπόντα ότι επιθυμεί την καύση. Θεωρείται άραγε ρητή δήλωση η αναγραφή της επιθυμίας αυτής σε blog;
Το 2000, το καλοκαίρι ο πατέρας μου αποφάσισε να αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο. Βρισκόμασταν σε διακοπές στη Σύρο κι αποφασίσαμε με τη μητέρα μου ότι θα ταλαιπωρούσαμε το νεκρό, αν αρχίζαμε διαδικασίες μεταφοράς του στην Αθήνα. Έτσι κανονίσαμε να ενταφιαστεί στην Ερμούπολη. Προκειμένου να μην έχω πάλι την εμπειρία μίας ανακομιδής, αγόρασα τον τάφο. Πρόκειται, όπως ελπίζω να μη γνωρίσετε ποτέ, για ειδεχθή διαδικασία. Τότε δεν το ήξερα, αλλά αγόραζα ένα μνημείο. Στη μελέτη των Π. Γαβαλά και Ε. Γαρέζου: “Τα γλυπτά μνημεία του κοιμητηρίου Αγ. Γεωργίου” βρήκα όλα τα στοιχεία του προκατόχου και τη λεπτομερή περιγραφή: “τις τέσσερεις πλευρές περιθέει εγχάρακτη γραμμή, η οποία απολήγει σε σχηματοποιημένα ανθέμια, επί της επιτύμβιας πλάκας υπάρχει γλυπτός ανισοσκελής σταυρός”. Σε λίγο άρχιζαν και τα σχολεία κι γύρισα στην Αθήνα. Όταν όμως επισκέφθηκα εκ νέου τον τάφο, έμεινα σύξυλη καθώς επί της επιτύμβιας πλάκας είχε χαραχθεί με μεγάλα μαύρα γράμματα το όνομά μου. Το όνομα του πατέρα μου υπήρχε στην κάθετη στήλη με πιο διακριτικά γράμματα. Φανερό είναι ότι ακόμα και στη νεκρόπολη η ιδιοκτησία βαραίνει περισσότερο. Έμαθα μάλιστα ότι η ιδιοκτησία μου ισχύει για 99 χρόνια. Φαίνεται κανένας δεν πιστεύει ότι μπορώ να τα εκατοστήσω. Οχι ότι θα το ήθελα, λέμε τώρα.
Έμεινα για λίγο να σκέφτομαι τη ματαιότητα των εγκοσμίων. Χους ει και εις χουν απελεύσει και τα τοιαύτα. Ομολογώ ότι μου αρέσει περισσότερο το dust to dust, ashes to ashes, έχει μία βαρύνουσα μουσικότητα. Αποχώρισα ενώ στο μυαλό μου παιάνιζε το dies ira. Τα τελευταία χρόνια έχω πάει σε πολλές κηδείες αγαπημένων φίλων. Σταμάτησα να ενημερώνω την ατζέντα μου, δεν μπορώ να σβήνω τόσα ονόματα. Κάθε φορά μετά το σοκ, η τελετή έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να σου θυμίσει τις προτεραιότητες. Ακριβώς όπως το να ατενίζεις την ταφόπλακα με το όνομά σου.
Όταν με τα πολλά έπεισα τη φίλη και συνάδελφο ότι είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου κι έπρεπε πλέον να ξεφορτωθεί την παλαιάς (ιουρασικής) τεχνολογίας οθόνη της και να μπει στον κόσμο των TFT, ανέκυψε το θέμα της ορθής απόρριψης της συσκευής. Βλέπετε η συνάδελφος διακατέχεται από μία τύπτουσα οικολογική συνείδηση, είχε δει κι ένα ντοκυμαντέρ για τα ηλεκτρονικά απόβλητα και ζούσαμε ένα δράμα.
Θυμήθηκα που είχα αναφερθεί και από το blog μου στην υπηρεσία electrocycle και στο πι και φι βρήκαμε το τηλέφωνο της αρμόδιας υπηρεσίας της περιοχής μας. Ο υπάλληλος μας υποσχέθηκε ότι φυσικά και θα περάσει αυτοκίνητο συλλογής, πλην όμως αυτό δεν έγινε ούτε σε τρία τέρμινα. Στο πέμπτο τηλεφώνημα αποφασίσαμε να την πάμε εμείς.
Πήραμε λοιπόν για να μάθουμε τι ώρες δέχονται. Ο υπάλληλος: “να σας πω… δεν τη βγάζετε στο πεζοδρόμιο, όλο και κάποιος θα περάσει” “εννοείτε τους αθίγγανους; απαντάει η φίλη μου πάντα politically correct, δηλαδή συνεργάζεστε;” Ακολούθησε μία αμήχανη σιωπή.
Ε-λλα -δά- ρα , ο-μα-δά-ρα.
Κι έτσι συνάγεται το συμπέρασμα ότι μπορεί η Ευρωπαική ένωση να θέτει στόχους, να ορίζει πρωτοβουλίες και προγράμματα αλλά εμείς πάντα ξέρουμε καλύτερα.
Κι ευτυχώς που πέρασε τελικά ο γυρολόγος και την πήρε τη ρημάδα την οθόνη, αλλιώς ακόμη στολισμένη θα την είχαμε…
Πριν λίγες ημέρες διαπίστωσα ότι στο δικτυακό τόπο της Πύλης για την Ελληνική γλώσσα, οι αναφορές στο netschoolbook ήταν άλλα ‘ντ’ άλλων. Επικοινώνησα μαζί τους για τη διόρθωση για να λάβω μία πολύ ευγενική απάντηση ότι “στην επόμενη ενημέρωση της βάσης μας θα φροντίσουμε οι ανακρίβειες αυτές να διορθωθούν”. Στο εύλογο ερώτημά μου κάθε πότε ανανεώνεται η βάση, κεραυνοβολήθηκα από την απάντηση: “σας ενημερώνουμε ότι η βάση μας ανανεώνεται κάθε έξι μήνες. Η επόμενη ανανέωση θα γίνει περίπου στα μέσα φθινοπώρου”. Πάλι καλά που δεν έχουμε Μάρτη.
Αυτά έχουμε καταλάβει στην Ελλάδα για την αμεσότητα του μέσου και τη διαρκή ανανέωση περιεχομένου στο διαδίκτυο. Να υποθέσω ότι θα χρειάζονται και δύο-τρία πρωτόκολλα για την αλλαγή που αιτήθηκα. Ευτυχώς που έχει καταργηθεί το χαρτόσημο. Μετά από αυτό το post, μάλλον θα αφαιρεθεί η αναφορά, αλλά κουβέντα να γίνεται.
Μου θύμισαν την εφορία που χρησιμοποιούν τον υπολογιστή αντί της γραφομηχανής. Εκτυπώνουν παραστατικά. Η υπάλληλος δεν δεχόταν με τίποτα να πατήσει το κουμπάκι ενημέρωση αρχείου. Εκείνη είχε εκπαιδευτεί μόνο στη διαδικασία 1.6, για την 1.7 χρειαζόταν νέο σεμινάριο. Χαλλλαρά!
Το απόγευμα της οικογένειας Sims. Κάθε μέλος διαβάζει το μέσο της γενιάς του. Εφημερίδα και βιβλίο οι γονείς, διαδίκτυο τα παιδιά.
Η εντατική ενασχόληση με το Διαδίκτυο απομακρύνει ολοένα και περισσότερους νέους σ’ ολόκληρο τον κόσμο από την ανάγνωση βιβλίων. Οι ειδικοί εμφανίζονται, πάντως, διχασμένοι όσον αφορά τον αντίκτυπο του φαινομένου, καθώς ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ζημιώνει αισθητά την ικανότητα των νέων να αυτοσυγκεντρώνονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ενώ άλλοι επισημαίνουν ότι η ανάγνωση κειμένων στο Διαδίκτυο προετοιμάζει με τον καταλληλότερο τρόπο τη νέα γενιά.
1. Το Δίκτυο από μόνο του είναι άναρχο, άδικο και αληθές. Τα τρία στερητικά άλφα δημιουργούν και αντικατοπτρίζουν το προφανές της λήθης. Η θεοποίηση του, η αναγωγή του σε ψηφιακές δέκα εντολές είναι το ζητούμενο.
2. Ένα Δίκτυο για να δικαιολογήσει το όνομά του και μόνο χρειάζεται ενέργεια. Η ενέργεια αυτή είμαστε εμείς.
3. Κάθε λεπτό που περνάει δεκάδες ψηφιακά σούπερ νόβα δημιουργούνται με άπειρη, μικρή, ή καθόλου διάρκεια ζωής. Αυτή είναι η πληροφορία.
Η ελληνική εκδοχή της διαδραστικής διαφήμισης. Σε πολλούς δικτυακούς τόπους βλέπουμε τη διαφήμιση του Λάλα που χτυπιέται δεμένος και ζητάει να τον λύσουμε. Ισως χρειαζόταν ένα δικτυακό γκάλοπ αλλά έχω την εντύπωση ότι η πλειοψηφία προτιμά να τον αφήνει δεμένο. Δε φτάνει που μας κοτσάρει την αφεντομουτσουνάρα του σε όλα τα εξώφυλλα της faq δίπλα στους διάσημους. Έλεος, δέστε τον!
Στο βιβλίο του Χαρούκι Μουρακάμι “Σπούτνικ αγαπημένη” ένας ήρωας περιγράφει πως έγινε δάσκαλος. “Δεν ήταν κάτι που είχα σχεδιάσει, αλλά, όταν έγινε τελικά, ανακάλυψα ένα βαθύ σεβασμό και μία ανυπόκριτη αγάπη για το επάγγελμα, που ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχα. Και για να μη μασάω τα λόγια μου, η πραγματικότητα ήταν ότι εντελώς τυχαία ανακάλυψα τον εαυτό μου.
Στεκόμουν μπροστά στην τάξη, διδάσκοντας τους πιτσιρικάδες βασικά πράγματα σχετικά με τη γλώσσα, τη ζωή, τον κόσμο, κι ανακάλυπτα ότι ταυτόχρονα δίδασκα και τον ίδιο μου τον εαυτό από την αρχή όλα αυτά τα πράγματα -φιλτραρισμένα μέσα από τα μάτια και τα μυαλά αυτών των παιδιών. Όταν κάνεις σωστά αυτή τη δουλειά, αυτή η εμπειρία είναι αναζωογονητική. Βαθιά, θα έλεγα”. σ.85-86 Εκδόσεις Ωκεανίδα.
Μάλλον κάτι τέτοια διαβάζει και η ηγεσία του Υπουργείου και δε συζητά το θέμα της αύξησης των μισθών μας. Εμ μας αναζωογονούν και δε χρειάζεται να τρέχουμε στα σπα, θέλουμε και τα ρέστα.
Καθώς η ελληνική μπλογκόσφαιρα ζει το δικό της big – bang, αναγκαζόμαστε να επινοήσουμε “μηχανισμούς επιβίωσης”. Έτσι, αγαπητέ άγνωστε blogger, δεν διαβάζω το blog σου (και σκασίλα σου μεγάλη βέβαια) εφόσον:
1) Γράφεις τεράστιους τίτλους 2 και 3 σειρών κι όταν ο ανύποπτος αναγνώστης πατήσει το enter ανακαλύπτει ότι όλο το ποστ ήταν?.ο τίτλος! Φαντάζεστε να κυκλοφορούσαν εφημερίδες μόνο με τίτλους;
2) Ξεκινάς να βρίζεις από τον τίτλο και συνεχίζεις ακάθεκτος και στο post. Πολύ αντιαισθητικό. Άλλωστε το βρίσιμο είναι πιο “αποδοτικό” στον προφορικό λόγο γιατί συνοδεύεται με ανάλογες χειρονομίες.
3) Έχεις μπλέξει το blogging με την ιστοσελίδα. ΟΚ, είναι πιο εύκολο αλλά μήπως να το ψάξεις λίγο; Υπάρχουν και εργαλεία για την αυτόματη δημιουργία ιστοσελίδας. Το web 2.0 αναφέρεται στη συμμετοχικότητα, προσκαλεί τη συζήτηση. Αυτό θέλεις να πετύχεις βάζοντας ανακοινώσεις της χοροεσπερίδας του σχολείου σου;
4) Ο τίτλος του κειμένου σου μοιάζει με πολεμικό ανακοινωθέν. Γεμάτος ιαχές και ουρλιαχτά, σε σημείο που ο έρημος αναγνώστης ψάχνει να βρει πυρηνικό καταφύγιο.
5) Γράφεις ανορθόγραφα κι αυτό με ταλαιπωρεί (και δεν εννοώ τα 1-2 λαθη που σε όλους μας ξεφεύγουν). Βαρέθηκα να διαβάζω ρήματα στο τρίτο ενικό με κατάληξη Ε αντι για ΑΙ.
6) Γράφεις στα greeklish????εντάξει, εδώ αρνούμαι και να επιχειρηματολογήσω. Λυπάμαι, δε θα συναντηθούμε ποτέ.
7) Αντιγράφεις ασύστολα,ανερυθρίαστα και φυσικά παραλείπεις να αναφερθείς στην πηγή (Κι αυτό το post είναι αντιγραφή, σας αφήνω να το ανακαλύψετε)
και τέλος
7) Με κούρασαν οι εκατοντάδες επίδοξοι δημοσιογράφοι που κατέκλυσαν το τελευταίο χρόνο τη μπλογκόσφαιρα. Άκουσέ μας και βγάλε την κόρνα απο το πληκτρολόγιο.
Ο Πετεφρής συνοψίζει: Κι όταν παραθυρίζοντας στον υπολογιστή του κόσμου τα πεζογραφήματα, η γραμματοσειρά δείχνει στην οθόνη ότι απογειώνεται, ότι θρυμματίζεται, ότι αποκτά το ύφος της ποίησης, πρέπει να θυμάμαι ότι πρόκειται στην ουσία για μαλλιά που συνεχίζουν να μεγαλώνουν μέσα στο φέρετρο του νεκρού, για έναν αντικατοπτρισμό στην έρημο, για μία υπεροψία και μέθη.
Λίγα μέτρα πιο πάνω από το μαυσωλείο του Αγ. Γεωργίου υπάρχει το βρετανικό συμμαχικό νεκροταφείο. Εκεί αναπαύονται αρκετοί ναύτες των δύο παγκοσμίων πολέμων, μερικοί δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ. Βλέπετε τις επιγραφές:? Unknown to man, known only to God?. Η διαφορά είναι εμφανής. Μόλις περνάς τον περίβολο αυτού του κήπου της φθοράς, διαπιστώνεις μία κατάσταση ζεν. Φυσικά δεν υπάρχει χορταράκι ούτε για δείγμα. Μία γιαγιούλα, με τη φροντίδα της Ιγγλετέρας πάντα, καθημερινά σκουπίζει το νεκροταφείο και το διατηρεί σε άψογη κατάσταση. Μήπως κ. υπουργέ να αναλάβει το μαυσωλείο των Ελλήνων η Αγγλία μπας και τα σώσουμε;
Πηγαίνοντας στο λιμάνι φορτωμένη μαύρες σκέψεις είδα και το σύνθημα reunite the Parthenon marbles στις πλευρές του κρουαζιερόπλοιου και σκέφτηκα, ίσως μας αξίζει αυτός ο πόνος του αποχωρισμού των μαρμάρων του Παρθενώνα. Αν δε μάθουμε να φροντίζουμε τα δικά μας, πώς να μας εμπιστευτούν τα κλεμμένα του Έλγιν;
Το 1992 που διορίστηκα στη Σύρο έχει μείνει στη μνήμη μου ως χρυσή εποχή. Είχα ταιριάξει με μία τάξη και συναντιόμαστε απογεύματα και σαββατοκύριακα. Φτιάχναμε μία σχολική εφημερίδα, βάζαμε μουσική στα διαλλείματα για να ηρεμούν τα πνεύματα και ανακαλύπταμε το νησί με περιβαλλοντικά προγράμματα. Σε έναν από τους αρχαιογνωστικούς μας περιπάτους επισκεφθήκαμε το Μαυσωλείο του Αγ. Γεωργίου της Ερμούπολης, μία νεκρόπολη η οποία αρχίζει να κατοικείται ήδη από το 1834. Η ιδιαίτερη άνθηση που παρουσίασε η Ερμούπολη στα μέσα του 19ου αι. έδωσε ξεχωριστή αίγλη στην πόλη κάτι που διαπιστώνεται και από τον πλούτο των μνημείων του νεκροταφείου της. Εκεί βρίσκονται εξαιρετικά γλυπτά, τα έχουν δουλέψει κυρίως τηνιακοί γλύπτες κι έχουν φτιάξει αριστουργήματα. Πλην όμως τα αφήνουμε να ρημάξουν. Απευθύναμε τότε μαζί με τους μαθητές μία έκκληση και στο Δήμο να ξεχορταριάσει, γιατί και τα αθώα χορταράκια κάνουν ζημιές ,ειδικά όταν επιλέξουν να φυτρώνουν στις σχισμάδες των μαρμάρων, αλλά και στη αρμόδια εφορία νεότερων μνημείων να επιμεληθεί την κατάστασή τους. Ο δήμος με μία σχετική γκρίνια, έστειλε και κόψαν τα χόρτα. Μετά από οκτάμηνο, λάβαμε μία επιστολή από το ΥΠ.ΠΟ. που ουσιαστικά μας επέπληττε γιατί ασχοληθήκαμε με θέμα εκτός αρμοδιότητάς μας. Για την ταμπακέρα τίποτα. Αν ψάξω θα βρω το έγγραφο, γιατί έχω και σκορπιό ωροσκόπο και αυτά τα κρατώ στο αρχείο μου.
Να μη σας τα πολυλογώ την επόμενη χρονιά τίποτα. Ο Δήμος δεν μπήκε στον κόπο να ξεχορταριάσει. Δύο χρονιές στη σειρά; Πολύς κόπος. Πήγαμε με τους μαθητές με σκαλιστηράκια και την κάναμε τη δουλειά. Ε λοιπόν σήμερα 16 χρόνια μετά, η κατάσταση επιδεινώνεται χρόνο με το χρόνο. Στις φωτογραφίες που συμπεριλαμβάνω είναι φανερή η φθορά του χρόνου. Έτσι φροντίζουμε τα νεότερα μνημεία μας; Πόσο περήφανος είναι ο υπουργός πολιτισμού μας; Είχα μάθει μάλιστα ότι είχε προσφερθεί η σχολή καλών τεχνών της Τήνου να κάνει τις μελέτες ,προκειμένου να διασωθούν τα μνημεία, πλην όμως τίποτα.
Μήπως αφού η πολιτεία δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, κάποιος χορηγός με πρόγραμμα κοινωνικής ευθύνης να αναλάβει τη σωτηρία τους;
δεν είναι πια και ζωγραφιά… Ειδικά αν δείτε τις φωτογραφίες του Visible earth η πατρίδα μας έχει καταντήσει τσιμινιέρα του πλανήτη. Η NASA δημοσίευσε πρόσφατα και μία έρευνα για την έκταση των περσινών καταστροφών. Δεν είναι όμως οι μόνιμες, όπως αποδεικνύονται, παθογένειες της ελληνικής δασοπροστασίας αλλά η διογκωμένη αδιαφορία και η ελλιπής ευαισθητοποίηση των πολιτών, οι λόγοι για τους οποίους συνεχίζουν για ένα ακόμη καλοκαίρι το έργο τους οι καταστροφικές πυρκαγιές. Πώς εξηγείται αλλιώς το γεγονός να καίγεται το δάσος και κάποιοι κάθονται στα καφενεία; ή ακόμα χειρότερα να πηγαίνουν με τα τζιπ να δουν το θέαμα; Τώρα στις διακοπές που περπατάω (λίγο περισσότερο) διαπιστώνω με λύπη ότι δεν υπάρχει περιοχή του νησιού που να μην έχουν πετάξει μπάζα και σκουπίδια. Αλλά ακόμα και στη γειτονιά μου στη Γλυφάδα που είναι αρκετά πυκνοκατοικημένη, τα λιγοστά οικόπεδα που έχουν απομείνει αφήνονται να καταντήσουν εστίες μόλυνσης. Μήπως θα έπρεπε κάθε ιδιοκτήτης να φροντίζει για τον καθαρισμό του οικοπέδου του; Στο εξωτερικό στην περίπτωση που κάποιος το αμελήσει, το καθαρίζει ο δήμος και του στέλνει το λογαριασμό. Μπας και περισώσουμε τίποτα…
μμμ, καθόλου άσχημα. Ίσως τελικά να αξίζει τον κόπο να κυλιστείς στη λάσπη. Όχι γιατί τώρα θυμήθηκα ότι είχα πιαστεί μαλλί με μαλλί με καλοπροαίρετο “συνάδελφο” που διέδιδε ότι τα “έπαιρνα” ενώ ουσιαστικά χρηματοδοτούσα ένα πρόγραμμα του ΥΠΕΠΘ. Στο βίντεο επιχαίρει βρετανός επιχειρηματίας, ο οποίος αποζημιώθηκε από το δικαστήριο του Λονδίνου με 19 χιλιάδες ευρώ, επειδή ένας παλιός του γνωστός άνοιξε λογαριασμό στο όνομά του στο Facebook, προκαλώντας του ηθική βλάβη. Συγκεκριμένα ο δράστης δημιούργησε ψεύτικο λογαριασμό στο Facebook στο όνομά του εικονιζόμενου, όπου αναφέρονταν με κάθε λεπτομέρεια πληροφορίες για τον ιδιωτικό βίο του, τις συνήθειες και ασχολίες του, πότε ήταν τα γενεθλιά του. Περιλαμβάνονταν, επίσης, ψευδή στοιχεία για τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και τα πολιτικά του πιστεύω.
Σύμφωνα με τα διοικητικά στελέχη του Facebook, που διαθέτει 80 εκατομμύρια συνδρομητές ανά τον κόσμο, διπλασίασε τους μεγαλύτερους από 35 ετών χρήστες και ταυτόχρονα τριπλασίασε τους συνδρομητές της ηλικιακής ομάδας από 35 έως 54 ετών. Μέχρι το 2006, το Facebook δεν ήταν παρά κτήμα του φοιτητόκοσμου. Κάποιος, όμως, άνοιξε την πόρτα και στους μεσήλικες.
Οι «αμφισβητίες» κοροϊδεύουν το Facebook ως ένα είδος ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με φωτογραφίες. Μην υποτιμάτε, όμως, την αξία της φωτογραφίας, γιατί αν μας απεικονίζει ελκυστικούς βοηθάει τους τρίτους να μας προσθέσουν στη λίστα των «φίλων». Αν, ο άνθρωπος που σας ζητάει να τον κάνετε φίλο είναι «φίλος» με τρεις ακόμα «φίλους» σας, δεν σας φαίνεται αυτονόητο ότι θα έπρεπε να τον κάνετε και εσείς «φίλο»;
Πιστεύω ότι το Facebook αποτελεί μία τομή, ένα κοινό πεδίο ανάμεσα στην επιχειρηματικότητα και την αναψυχή. Πρόκειται, δηλαδή, για ένα είδος MySpace για ανθρώπους που έχουν περάσει τα εφηβικά τους χρόνια ή για LinkedIn που αποτείνεται σε επαγγελματίες που άργησαν να προσαρμοστούν στην νέα τους ιδιότητα. Το Facebook, το οποίο αξίζει να σημειωθεί ότι δημιουργήθηκε όταν φοιτητές του Χάρβαρντ προσπάθησαν να βρουν ένα τρόπο για να διατηρήσουν την επαφή μεταξύ τους, απλώθηκε στον υπόλοιπο κόσμο το 2004 και σιγά σιγά τον κατέκτησε.
Αποκάλυψη! σε αναζήτηση στο youtube το πρώτο video που εμφανίζεται με τον όρο greek museums είναι το εικονιζόμενο. Αν ήμουν υπουργός πολιτισμού θα κοκκίνιζα!
Το μπλογκ του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης κλείνει ένα χρόνο λειτουργίας, το Μπενάκη μιλάει άπταιστα ισπανικά και το Κυκλαδικής Τέχνης μπήκε στο facebook. Και ενώ η Εθνική Πινακοθήκη ξαφνιάζει με την πρόσφατα ανανεωμένη ιστοσελίδα της, αυτή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου βρίσκεται ακόμα στα σχέδια.
Εδώ και αρκετά χρόνια, ολοένα και πιο πολλές υπηρεσίες και οργανισμοί καλούνται να δημιουργήσουν μια έντονη παρουσία στο Διαδίκτυο. Τα μουσεία δεν εξαιρούνται από τον κανόνα. Οι ιστοσελίδες των μουσείων στο εξωτερικό, και όχι μόνο των μεγάλων ονομάτων όπως του Μητροπολιτικού της Νέας Υόρκης ή της Τέιτ Μόντερν στο Λονδίνο, προσφέρουν ψηφιακές εκθέσεις επιμελημένες ειδικά για το Διαδίκτυο, πλήρεις καταλόγους των συλλογών τους με φωτογραφικά αρχεία και λεπτομερείς βιβλιογραφίες, διεξοδικά ενημερωμένα μπλογκ για τρέχοντα ζητήματα και εργασίες. Η διαχείριση της διαδικτυακής τους παρουσίας ενισχύει την ιδέα του εγκυκλοπαιδικού και διδακτικού οργανισμού, η οποία γεννήθηκε την εποχή του Διαφωτισμού και αποτέλεσε τη βάση της λειτουργίας του μουσείου που γνωρίζουμε σήμερα.
Στην Ελλάδα, μια χώρα πλούσια σε μουσεία και εξαγώγιμο πολιτισμό, η ανάπτυξη διαδικτυακών τόπων για την προβολή και επίσκεψη των μουσείων άργησε πολύ να εξελιχθεί αλλά έχει κάνει σημαντικά βήματα. Και ενώ υπάρχουν παραδειγματικές προσπάθειες όπως αυτές του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, δεν λείπουν και περιπτώσεις όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, που δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ακόμη τον δικό του διαδικτυακό τόπο.
Από το δορυφόρο της NASA είδα την έκταση της καταστροφής, μία μελανή κηλίδα στο ΝΑ άκρο της. Η Sine qua non σχολιάζει με το δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Αλλά η είδηση ήδη κάνει το γύρο του κόσμου. Οι Άγγλοι δε μας χαρίζονται. Έχουν αρκετούς δικούς τους στο νησί. Οι οποίοι σημειωτέον πηγαίνουν διακοπές και επαναλαμβάνουν ακριβώς τον καθημερινό τρόπο ζωής τους. Ξυπνούν κατά τις 12, πηγαίνουν στην τοπική έκδοση της pub, αρχίζουν τις μπύρες, άντε και να μετακινηθούν λιγάκι με τη μπύρα παραμάσχαλα, στην πισίνα. Το βραδάκι παρακολουθούν παρέα με τη μπύρα τους τον ποδοσφαιρικό αγώνα της ημέρας. Αργά το βράδυ λιποθυμούν και κάποιος αθώος κοψομεσιάζεται να τους κουβαλήσει στο κρεβάτι τους. Ωραίες διακοπές! Δε νομίζω οι Άγγλοι να ήξεραν τι ωραίο νησί ήταν η Ρόδος. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει από το να λυσσιάξουν…
O Randy Pausch ήταν καθηγητής Επιστήμης Υπολογιστών στο Carnegie Mellon όταν διαγνώστηκε με τερματικό καρκίνο στο συκώτι.
Ωστόσο το Σεπτέμβρη του 2007 (και ενώ οι γιατροί του έδιναν λιγότερους από έξι μήνες ζωή) έδωσε μια διάλεξη… την τελευταία του διάλεξη. Θέμα της ήταν η πραγματοποίηση των παιδικών μας ονείρων. Γεμάτη γλυκιά μελαγχολία και χιούμορ είναι εξαιρετικά συγκινητική και μιλάει απευθείας στις καρδιές μας.
Ο Randy Pausch απεβίωσε χθες 25/07/2008 σε ηλικία 47 ετών.
Ο Μarshall ΜcLuhan έλεγε ότι πρώτα δημιουργούμε και διαπλάθουμε τα εργαλεία μας και μετά αυτά διαπλάθουν εμάς.
Τι ηθικά ζητήματα, λοιπόν, ανακύπτουν από την εποχή των υπολογιστών; Στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ εισάγονται νέα μαθήματα για τη φιλοσοφική εξερεύνηση των κοινωνικών επιπτώσεων της ψηφιακής εποχής. Η τεχνολογία (τέχνη και λόγος) επηρεάζει τόσο τον τρόπο που παράγεται πλούτος όσο και τις πρακτικές της καθημερινής μας ζωής.
Πέρα από τα μεγάλα ζητήματα, όπως ο Μεγάλος Αδελφός ή η ηλεκτρονική δημοκρατία, ένα σωρό προβληματικές ανακύπτουν από την ίδια την εργασία μας. Πώς ορίζεται, για παράδειγμα, ο ιδιωτικός χώρος στο e-mail του γραφείου μας; Πόσο ελεύθερα μπορεί να διαχέεται η πληροφορία; Πόσο πρέπει να προστατεύεται στο Διαδίκτυο η εθελούσια ανωνυμία ή ψευδωνυμία; Πόσο αξιόπιστη είναι η εξάρτησή μας από τις μηχανές; Πώς όλα αυτά επηρεάζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε;
Ο χώρος των ιδεών επηρεάζει και επηρεάζεται από τις μηχανές. Ο Francis Fukuyama πιστεύει ότι η Σίλικον Βάλεϊ είναι η Φλωρεντία του 20ού αιώνα. Από την άλλη, ο Πικάσο θα απαντούσε ότι «τα κομπιούτερ είναι άχρηστα, γιατί μπορούν να δώσουν μόνο απαντήσεις».
Επειδή οι γονείς δεν παραλαμβάνουν μαζί με το μωρό… και «οδηγίες χρήσης» και επειδή οι απορίες στοιβάζονται, δημιουργήθηκαν αρκετοί… σωτήριοι δικτυακοί τόποι που δίνουν συμβουλές και φιλοδοξούν να παίξουν ρόλο… manual! Ενα από τα πιο δημοφιλή και ενημερωμένα είναι το www. babble.com. Αν είστε γονιός, εκπαιδευτικός ή αν υποφέρετε από κανένα “βλαστάρι”, ο συγκεκριμένος ιστότοπος θα σας γλιτώσει από πολλούς πονοκεφάλους. Κι έτσι δεν θα χρειαστεί να καλέστε τη νταντά αμέσου δράσης για το enfant terrible σας (με τη κυριολεκτική έννοια).
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Μπορεί να κατηγορηθώ για θανατολαγνεία, αλλά όποιον τόπο κι αν επισκεφθώ πάντα κάνω και μία βόλτα από το κοιμητήριό του. Νομίζω συνάγονται αρκετά συμπεράσματα για τη ζωή των κατοίκων παρατηρώντας τα ταφικά τους έθιμα. Ίσως είναι κατάλοιπο της αρχαιολογικής μου εκπαίδευσης. Μία βόλτα ας πούμε στο νεκροταφείο του Βύρωνα, όπου έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια μία τεράστια νεκρόπολη, με το πλήθος των πλαστικών λουλουδιών, σε οδηγεί σε σκέψεις για την αναγκαιότητα της καύσης των νεκρών. Δείτε όμως στην εικόνα ένα ιαπωνικό τεφροφυλάκιο. Εκεί έχουν επιλέξει μία μέση λύση. Καίνε το σώμα αλλά όχι και τα οστά. Τα οστά θάβονται στη βάση του μνημείου, όπου φυλάσσεται και η τέφρα των νεκρών. Σέβομαι την ανάγκη των οικείων να υπάρχει ένα μνημείο. Ο τάφος απαλύνει την έννοια της μακάβριας εκμηδένισης. “Η ψυχή μας σιμώνει το μνήμα όχι για να απελπίζεται αλλά να παρηγοριέται και να αναπαύεται”.
Άρθρα (RSS)
