Με αφορμή μία συνάντηση με Ευρωπαίους εταίρους με έπιασε το παράπονο για τα δικά μας εκπαιδευτικά ζητήματα. Τι μας κρατάει πίσω και δεν εκσυγχρονιζόμαστε; γιατί αντιστεκόμαστε τόσο σθεναρά στην αλλαγή;
Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα της εισαγωγής μιας καινοτομίας στην εκπαίδευση. Π.χ. τις νέες τεχνολογίες που πάλιωσαν πια, αλλά τους έμεινε το όνομα.
Πριν μία 15ετία επιλέχθηκαν 15 άτομα (5 φυσικο-χημικοί 5 μαθηματικοί, 5 φιλόλογοι) για να αποτελέσουν την ομάδα κρούσης των πρώτων επιμορφωτών για να εισαχθούν οι ΤΠΕ στα διδακτικά αντικείμενα. Το κωδικό όνομα του υποέργου της Οδύσσειας ήταν τα “Βόδια του ήλιου”. Ευτυχώς το άλλαξαν σύντομα και μείναμε με τον κωδικό επιμορφωτές Ε-42.
Πήγαμε λοιπόν στο Πανεπιστήμιο για να μας επιμορφώσουν. Το σχέδιο προέβλεπε 6μηνη επιμόρφωση και στη συνέχεια 6μηνη πρακτική στα σχολεία. Τι διαπιστώσαμε πολύ σύντομα; ότι οι διδάσκοντες είτε είχαν πολύ λίγη σχέση με το αντικείμενο, είτε είχαν ασχοληθεί με μία υποπερίπτωση στα πλαίσια μία διδακτορικής έρευνας κάποιου φοιτητή τους. Συνήθως μας δίδασκαν μάλιστα οι ίδιοι οι φοιτητές. Τα πρώτα ονόματα κάνανε μόνο guest εμφανίσεις.
Σε δύο μήνες διαπίστωσαν ότι είχε εξαντληθεί η διδακτέα ύλη κι αποφάσισαν να μας ξαμολήσουν στα σχολεία. Για να φέρουμε feedback…και να αναστοχαστούν οι δάσκαλοί μας τι θα κάνανε με εμάς…
Μπροστά στον κίνδυνο της απόλυτης γελοιοποίησης ημών και της κατάρρευσης του προγράμματος, εφαρμόσαμε την αλληλοδιδακτική μέθοδο που αποδείχτηκε σωτήρια. Γιατί ο καθένας από τους επιλεχθέντες κάτι είχε δοκιμάσει στην τάξη του, κάτι είχε δει και ήθελε να το μοιραστεί.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η επιμόρφωση των καθηγητών με αλληλοδιδακτική εκ των ενόντων…
Σαν πρώτο τσιμεντένιο παπουτσάκι θα σημειώσω το στενό εναγκαλισμό κάποιων τμημάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με τις εκάστοτε κυβερνήσεις…. Οι άνθρωποι για όλες τις δουλειές. Πάντα υπάρχει πρόθυμο προσωπικό να βγάλει τη χαμαλοδουλειά. Βλέπε “Κουβάλα τον προτζέκτορα μπας και σε κάνω λέκτορα”.
Δεύτερο τσιμεντένιο παπουτσάκι κάποιοι συνδικαλιστές που αρέσκονται σε καταγγελίες χωρίς να διασταυρώνουν δεδομένα και είναι της λογικής να φυλάνε τα “βόδια του Γηρυόνη” μες στη μάντρα… Για κάποιους τα ευρωπαϊκά προγράμματα που φέρνουν έναν αέρα ανανέωσης στην εκπαίδευση είναι ύποπτα για προπαγάνδα της Ε.Ε.. Τα ταξιδάκια όμως στην Εσπερία για δήθεν εκπαιδευτικές εκδρομές είναι θέσφατο. Τες πα.
Τρίτο τσιμεντένιο παπουτσάκι… Οι σύμβουλοι υπουργών. Γιατί κάπου εκεί χαράζεται η εκπαιδευτική πολιτική. Ο σύμβουλος υπουργού όμως ξέρει ότι έχει στη διάθεσή του ένα πολύ στενό χρονικό περιθώριο για να αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του ο πολιτικός του. Ετσι σχεδιάζει με ορίζοντα δύο ετών και πολύ σας λέω. Σχεδιάζει επίσης με τη λογική του πως θα πλασαριστεί η είδηση στα media. Κι έτσι κάπως αποκτήσαμε λαπτοπ για μαθητές (μία τυχερή; χρονιά), διαδραστικούς πίνακες και άλλα καλούδια.
Αγοράζουμε γκατζετάκια λοιπόν και περιμένουμε να μεταμορφωθεί η εκπαίδευση. Μα ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι το μηχάνημα μόνο του δεν επιφέρει την παραμικρή αλλαγή; Το θέμα είναι τι κάνει ο χρήστης με αυτό. Κι έτσι εμείς εξαντληθήκαμε στην οργάνωση αμφίβολης ποιότητας powerpoint για τους μαθητές μας. Και καμαρώνουμε κιόλας ότι είμαστε στην αιχμή της τεχνολογίας.
Εν τω μεταξύ όμως κάποιοι άλλοι προχωράνε με γοργά βήματα. Σήμερα στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας διαβάζω ότι έχουμε 16.300 θανάτους περισσότερους από γεννήσεις. Η Ελλάδα φθίνει πληθυσμιακά. Φθίνει γενικώς και φθείρεται. Η κρίση την ξενίταξε. Ίσως λοιπόν και να μείνουμε μία μειονότητα σαν κι αυτές που αρεσκόμαστε να εκμεταλλευόμαστε και να κυνηγάμε.
Ο καθένας παίρνει ότι του αξίζει;
Δεν είμαι σίγουρη, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να μην ελπίζει.
Φωτογραφία από την Stroop Report – κατά την εκκένωση του γκέτο της Βαρσοβίας.
Ο Μίτκο Πάνοβ δημιουργεί μία ταινία μικρού μήκους με αφορμή τη φωτογραφία. Η ιστορία, η μνήμη, το τραύμα είναι κάποιες λέξεις που δεν έχουμε συνηθίσει να παίζουμε μαζί τους. Σε αυτό το φιλμάκι ο σκηνοθέτης κατορθώνει το ακατόρθωτο.
Συμβαίνει στους μεγαλύτερους ζωγράφους όλων των εποχών. Να μην μπορούν ή να μην θέλουν να πάνε για ψώνια στην τοπική αγορά για τα αναγκαία και να στείλουν ένα υπηρέτη τους. Στο διαδίκτυο εμφανίστηκε μία λίστα με τρόφιμα που ήθελε ο μεγάλος ζωγράφος της Αναγέννησης, Μιχαήλ Άγγελος (Michelangelo Buanarroti όπως ήταν το πλήρες όνομά του) και είναι απόλαυση.
Να είσαι μεγάλος ζωγράφος, να σου έχουν αναθέσει ένα τόσο σπουδαίο έργο στο Βατικανό, όπως η Cappella Sistina κι εσύ να συνειδητοποιείς ότι πρέπει να πας στο μανάβη για ψώνια. Πρέπει να βάλεις προτεραιότητες, σωστά; Αυτό έκανε και ο Μιχαήλ Άγγελος, ή, κατά κόσμον, Michelangelo Buanarroti και αποφάσισε να στείλει τον υπηρέτη του για τα απαραίτητα ψώνια.
Το πρόβλημα που θα αντιμετώπιζε δύσκολα κάποιος άλλος, αλλά εύκολα ένας ευφάνταστος ζωγράφος, είναι το γεγονός ότι ο υπηρέτης δεν ήξερε να διαβάζει και να γράφει. Έτσι, ο Μιχαήλ Άγγελος, έφτιαξε αυτή τη λίστα που είναι απολαυστική, σχεδόν όσο και οι λεπτομέρειες από τα μεγάλα έργα τέχνης που έχει κληροδοτήσει στην ανθρωπότητα., ζητώντας από τον υπηρέτη να πάρει αντζούγιες, κρασί και άλλα τρόφιμα.
Η λίστα αυτή φιλοξενείται αυτές τις ημέρες στο μουσείο τέχνης του Seattle, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ μόνιμή της κατοικία, είναι στο Casa Buanarroti, το σπίτι του μεγάλου ζωγράφου, στη Φλωρεντία. Είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που παρέμειναν άθικτα, εφόσον ο μεγάλος ζωγράφος στα τέλη της ζωής του είχε βάλει φωτιά, για να κάψει όλα εκείνα τα προσχέδια που είχε κάνει πριν φτιάξει τα μεγάλα του έργα. Έλεγε ο ίδιος (όπως αναφέρει ο βιογράφος του) ότι δεν ήθελε οι άνθρωποι να δουν πόσο είχε δοκιμάσει τον εαυτό του και τον είχε εξασκήσει να φτάνει την τελειότητα.
Διάβασα με σφιγμένο το στομάχι τη συγκλονιστική ιστορία της κυρίας Εσθήρ Κοέν, Εβραίας κατοίκου Ιωαννίνων, όπως την παρουσίασε ο Σταύρος Τζίμας στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης. Την 90χρονη Γιαννιώτισσα ανέσυρε από την καθημερινότητά της η επικαιρότητα: ως επιζήσασα του Αουσβιτς, μία από τους δύο εν ζωή και τους 50 που γύρισαν από το κολαστήριο των ναζί, θα συναντούσε τον πρόεδρο της Γερμανικής Δημοκρατίας κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Ηπειρο.
Θα μου πείτε, γιατί συγκλονίστηκα; Επειτα από τόσα χρόνια, τόσα βιβλία και τόσες ταινίες, γι’ αυτά που υπέφεραν οι Εβραίοι, τι απέμενε να μάθουμε; Και όμως… 1.725 άνδρες, γυναίκες και παιδιά συνελήφθησαν τα ξημερώματα της 25ης Μαρτίου του 1944 στην εβραϊκή γειτονιά της πόλης, στοιβάχτηκαν σε φορτηγά και οδηγήθηκαν στο Αουσβιτς. Σε αυτό το σημείο του ρεπορτάζ δέχτηκα την πρώτη γροθιά στο στομάχι: «Με μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση και με τη βοήθεια της χωροφυλακής, η Γκεστάπο…». Πήραμε κι εμείς μέρος. Κάποιοι από εμάς.
Χάρη σ’ ένα παιχνίδι της τύχης, η Εσθήρ Κοέν και η αδελφή της γλίτωσαν από τους φούρνους του Αουσβιτς. Οι γονείς τους και τα τέσσερα αδέρφια δεν γύρισαν ποτέ. Το μαρτύριό τους δυστυχώς δεν τελείωσε με τη λήξη του πολέμου. Πίσω στα Γιάννενα το πατρικό της σπίτι είχε καταληφθεί· όταν χτύπησε την πόρτα, άνοιξε ένας άγνωστος. «Εξαφανίσου», της είπε! «Γλίτωσες από τους φούρνους στη Γερμανία, θα σε ψήσω εδώ, στον φούρνο του σπιτιού σου». Δεύτερη γροθιά στο στομάχι. Ενας ναζί που μιλούσε ελληνικά. Αναζητώντας τις δύο ραπτομηχανές Singer της οικογένειας, η Εσθήρ έφτασε ώς την εκκλησία, όπου είχαν καταλήξει. Εκεί της ζήτησαν αριθμό πλαισίου για να της τις δώσουν! Εχει και άλλη φρίκη η αφήγηση. Περί τα τέλη της δεκαετίας του ’60, ένας θεολόγος έβρισε δημοσίως την κόρη της «παλιοεβραία» δι’ ασήμαντον αφορμήν. Το παιδί δεν άντεξε την ντροπή, στο τέλος της χρονιάς εγκατέλειψε την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε για πάντα στο Ισραήλ.
Οφείλουμε μία συγγνώμη στην Εσθήρ Κοέν. Οσο για εκείνους που αναρωτιούνται πού βρέθηκαν τόσοι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, ίσως σε αυτή την ιστορία βρίσκουν μια απάντηση.
Συνήθως όταν ακούω για πολύωρες παραστάσεις τις αποφεύγω επιμελώς. Στην παράσταση της Ιλιάδας όμως μετάνιωσα που είδα τη συντομευμένη εκδοχή της των τεσσάρων ωρών. Άνετα καθόμουν άλλες τέσσερις. Η ενέργεια που έβγαζαν οι ηθοποιοί ήταν το κάτι άλλο. Έχω ευτυχήσει και άλλες παραστάσεις του Λιβαθινού αλλά σε αυτήν ένιωθες την από τραγωδίας (βλ. έπους) ηδονήν… στο πετσί σου. Αυτός ήταν Αχιλλέας…τι να συγκριθεί μαζί του ο Μπραντ Πιτ σε εκείνη την αλησμόνητη κακοποίηση του έπους; Αυτός ήταν Αγαμέμνονας, αλλά και ο Πάρης ωραίος σαν Έλληνας…
Οι θεατές χειροκρότησαν με την καρδιά τους ενώ τα μπράβο ακούγονταν ηχηρά.
Ευτυχής συγκυρία η παρουσία του Δ. Μαρωνίτη στην παράσταση, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε επίσης για την πολυβραβευμένη του μετάφραση.
Σκεφτόμουν τελικά ότι οι φιλόλογοι είμαστε τυχεροί για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Οτι αντλούμε ευχαρίστηση από τέτοια απλά πράγματα, ένα κείμενο, μία μουσική, μία παράσταση.
Ίσως τελικά δεν έκανα εντελώς λάθος στον επαγγελματικό μου προσανατολισμό.
Το 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Animation της Αθήνας (Athens ANIMFEST) θα πραγματοποιηθεί στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος από 13 έως 19 Μαρτίου 2014, προσφέροντας στους λάτρεις της τέχνης του animation, ένα πανόραμα ταινιών από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Είκοσι ένας Ιάπωνες φοιτητές (12 κορίτσια και 9 αγόρια), με τη διακριτική συμβολή του καθηγητή τους Dino Sato, προσέγγισαν τον τιμώμενο Αλεξανδρινό, δημιουργώντας σύντομες ταινίες animation, βασισμένες σε ποιήματά του, που οι ίδιοι επέλεξαν να εικονοποιήσουν, με το σύγχρονο αισθητικό ιδίωμα του animation.
Οι φοιτητές, μη γνωρίζοντας τίποτα για τον Κ. Π. Καβάφη, αναζήτησαν τα ποιήματά του, που είναι μεταφρασμένα στη γλώσσα τους, από τον Hisao Nakai, “Cavafy, C.P., C.P. Cavafy Complete Poems”, Misuzu Shobo, 1991 και ξεκίνησαν τη δημιουργική ενασχόλησή τους με αυτά.
Ο Dino Sato, αναφερόμενος στη διαδικασία, αναφέρει:
«Μέχρι εκείνη τη στιγμή εγώ και οι μαθητές μου δεν ξέραμε τίποτα για τον Καβάφη. Πολλοί μαθητές δεν γνώριζαν ιδιαιτέρως την ελληνική ιστορία. Έτσι, μας δόθηκε η ευκαιρία να ενημερωθούμε για τον συγκεκριμένο ποιητή και να διαβάσουμε τα ποιήματά του, μαθαίνοντας ταυτόχρονα μέσα από αυτά, για την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή ιστορία. Παρακινηθήκαμε μάλιστα να αναζητήσουμε τους διάσημους αρχαίους Έλληνες και Λατίνους ποιητές. Στη συνέχεια, ο καθένας επέλεξε ένα ποίημα του Καβάφη, που του άρεσε και ξεκινήσαμε να κάνουμε σκίτσα, χαρακτήρες και storyboards για να ολοκληρώσουμε τις ταινίες, σύμφωνα με την πάγια τακτική δημιουργίας ταινιών animation. Στα έργα τους, οι φοιτητές προσπάθησαν να συμπεριλάβουν τις ομοιότητες και τις διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιαπωνία. Ένας μάλιστα είπε, ότι η αρχαία Ελλάδα έχει πολλούς θεούς, όπως και η Ιαπωνία! Τα ερωτήματα που ετίθεντο εξ αρχής ήταν: Πώς οι Ιάπωνες φοιτητές του σήμερα μπορούν να προσλάβουν τα ποιήματα του Καβάφη, γραμμένα περίπου 100 χρόνια πριν, και πώς οι Έλληνες θα μπορέσουν να κατανοήσουν τα κινούμενα σχέδια των Ιαπώνων φοιτητών. Νομίζω, ότι αυτή η ανταλλαγή στο χώρο των τεχνών, μεταξύ των δύο χωρών είναι πολύ σημαντική».
Η Ρίτα Πίρσον, δασκάλα επί 40 χρόνια, άκουσε κάποτε μια συνάδελφο να λέει: «Δεν με πληρώνουν για να συμπαθώ τα παιδιά». Η απάντησή της ήταν πως «τα παιδιά δεν μαθαίνουν από ανθρώπους που δεν συμπαθούν.» Μια έντονη παρακίνηση προς τους δασκάλους να πιστέψουν στους μαθητές τους και να επικοινωνήσουν μαζί τους σε ένα αληθινό, ανθρώπινο και προσωπικό επίπεδο.Η ανθρώπινη επαφή στη διδασκαλία είναι κάτι που σπάνια συζητείται και ακόμα πιο σπάνια μπαίνει σε εφαρμογή. Και όμως, είναι ένα σπουδαίο εργαλείο που καλλιεργεί τόσο την ενσυναίσθηση όσο και τη διαδικασία της μάθησης. Η Πίρσον με την ομιλία της στα TED παρακινεί τους δασκάλους να επικοινωνήσουν με τα παιδιά αληθινά σε ανθρώπινο και προσωπικό επίπεδο, να νιώσουν την αξία και τη σημασία της ανθρώπινης επαφής και να τη βάλουν σε εφαρμογή.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)