Terra Computerata

Αν δεν προλάβατε το αεροπλάνο…

www.360cities.net/prague-18-gigapixels

Από την εφημερίδα Boston

Μέρος 1ο – Μέρος 2ο – Μέρος 3ο

Ο Pedro M. Cruz, είναι ένας πτυχιούχος σπουδαστής στην απεικόνιση πληροφοριών και το σχέδιο αλληλεπίδρασης. Δημιούργησε αυτό το βίντεο “πέρασμα στο χρόνο” που αντιπροσωπεύει την άνοδο και την πτώση των Βρετανών, των Γάλλων, των Πορτογάλων και των Ισπανών υπερπόντιων αυτοκρατοριών από το 1800 έως το 2000.

via

Αν «μία εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις», όπως υποστηρίζει η γνωστή κινεζική παροιμία, στην κάλυψη της ειδησεογραφίας φαίνεται πως αξίζει πολύ περισσότερο. Πόσοι από εμάς δεν θυμούνται, για παράδειγμα, εκείνη τη φωτογραφία με τον αρχηγό της νοτιοβιετναμέζικης αστυνομίας να εκτελεί εν ψυχρώ έναν Βιετκόνγκ, ακόμη κι αν έχουμε ξεχάσει κάθε άλλο ιστορικό στοιχείο γύρω από τον πόλεμο του Βιετνάμ; Κι αν μέχρι πρόσφατα τέτοιες φωτογραφίες προέρχονταν αποκλειστικά από επαγγελματίες φωτορεπόρτερ, σήμερα, δυνητικά, όλοι μας θα μπορούσαμε ως αυτόπτες μάρτυρες να αποτυπώσουμε ανάλογα συγκλονιστικά στιγμιότυπα, χρησιμοποιώντας απλώς το κινητό μας τηλέφωνο.

Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζονται τα ντοκουμέντα που προέρχονται από απλούς περαστικούς, τους «πολίτες-φωτορεπόρτερ» όπως τους αποκαλούν πολλοί. Στη βομβιστική επίθεση στο Λονδίνο το 2005, π. χ., δεν χρειάστηκαν περισσότερα από λίγα λεπτά πριν δεκάδες συγκλονιστικές εικόνες από τα κινητά τηλέφωνα πολλών επιβατών του μετρό αναρτηθούν στη δημοσιογραφική ιστοσελίδα της Yahoo!. Με τη διαφορά ότι, καθώς δεν προέρχονται από επαγγελματίες, δεν είναι και απαραίτητα αξιόπιστες: ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν σε γερμανικές, αυστραλιανές και καναδικές εφημερίδες μία ημέρα μετά το καταστροφικό τσουνάμι στην Ινδονησία και οι οποίες, μερικά 24ωρα αργότερα, αποδείχθηκε πως προέρχονταν από την υπερχείλιση ενός ποταμού στην Κίνα…

Γι’ αυτό και το τελευταίο διάστημα κερδίζουν συνεχώς έδαφος site τα οποία προορίζονται να διαδραματίσουν τον ρόλο του ενδιάμεσου κρίκου ανάμεσα στους «πολίτες-φωτορεπόρτερ» και στα δημοσιογραφικά δίκτυα, ελέγχοντας το οπτικό υλικό πριν αυτό χρησιμοποιηθεί σε πρωτοσέλιδα ή δελτία ειδήσεων. Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν φωτογραφικά πρακτορεία για ερασιτέχνες, ιστότοποι σαν το City Journalist, το Demotix ή το Citizenside επιτρέπουν σε οποιονδήποτε πολίτη να «ανεβάσει» τις φωτογραφίες του, αναλαμβάνοντας εκείνοι να τις διοχετεύσουν στους μεγαλύτερους ειδησεογραφικούς ομίλους του κόσμου.

Διαβάστε τη συνέχεια στην Καθημερινή

«Η ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ είναι δικαίωμα όλων» είναι το θέμα του 10ου νεανικού φεστιβάλ εικόνας με μέσο το κινητό τηλέφωνο. Οσοι, λοιπόν, είστε μέχρι και 25 χρόνων και θέλετε να συμμετάσχετε στον διαγωνισμό, χρησιμοποιήστε το κινητό σας και τραβήξτε βιντεάκι σχετικό με το θέμα. Το μίνι ταινιάκι που θα φτιάξετε μπορεί είτε να είναι σε στιλ ντοκιμαντέρ (αληθινή ιστορία δηλαδή) είτε να αποτελεί προϊόν της σκηνοθετικής φαντασίας σας. Ο διαγωνισμός αποτελεί πρωτοποριακό τρόπο έκφρασης, ήδη γνωστό στο εξωτερικό, που τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα και στη χώρα μας. Διοργανωτές, μεταξύ άλλων, το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Η προθεσμία συμμετοχής είναι μέχρι και τις 20/12. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το www.shootit.gr.

www της μαρίας Μυστακίδου στην Ελευθεροτυπία

Πριν από μερικές ημέρες, το γερμανικό περιοδικό Brigitte αποφάσισε να κάνει ένα θαρραλέο βήμα. Είπε «Φτάνει πια» στα καλλίγραμμα μοντέλα με τις τέλειες αναλογίες, έκλεισε την πόρτα σε αυτές τις ιέρειες ενός κόσμου αστραφτερού, γεμάτου χρήμα και δόξα και άνοιξε ένα παράθυρο στη γυναίκα της διπλανής πόρτας, την εργαζόμενη, τη μητέρα τη νοικοκυρά. Προσπάθησε, δηλαδή, να προσφέρει στις αναγνώστριές του ένα είδος «υγιεινής πνευματικής διατροφής».

Στις αρχές του επόμενου χρόνου, το γυναικείο έντυπο θα φιλοξενεί στις σελίδες του καταξιωμένες γυναίκες, από κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, αλλά και απλές αναγνώστριες (οι οποίες θα αμείβονται ακριβώς όσο και τα μοντέλα) για να διαφημίσει τα διάφορα προϊόντα, όπως, εξάλλου, και για την εικονογράφηση που συνοδεύει τα δημοσιεύματά του. Οπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο αρχισυντάκτης του εντύπου, στόχος του εγχειρήματος είναι «να προβάλλουμε στο αναγνωστικό κοινό γυναίκες που διαθέτουν ταυτότητα».

Αυτό που ομολογουμένως παραξενεύει είναι ότι η διεύθυνση του περιοδικού θα προχωρήσει στην «οριστική απόσυρση» των μοντέλων από τις σελίδες του περιοδικού μετά τις επανειλημμένες εκκλήσεις των αναγνωστριών, οι οποίες στις επιστολές τους ομολογούσαν ότι δεν «άντεχαν να βλέπουν άλλο σκέτα… κόκαλα».

Η μεγάλη δημοσιότητα που χαίρουν τα αποστεωμένα μοντέλα θεωρείται από τους ειδικούς υπεύθυνη –τουλάχιστον εν μέρει– για την εμφάνιση του προβλήματος της νευρικής ανορεξίας κι άλλων διαταραχών της διατροφής (όπως είναι η βουλιμία). Κι αυτά τα μανεκέν, εξάλλου, είναι θύματα, καθώς χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο ως οστέινες κρεμάστρες για πανάκριβα ρούχα και ήδη μετρούν νεκρούς, όπως π. χ. τη Βραζιλιάνα καλλονή που πέθανε από ασιτία το 2006, ζυγίζοντας 40 κιλά.

Αυτές οι γυναίκες σκελετοί αποτελούν πρότυπο και ίνδαλμα για εκατομμύρια νεαρά κορίτσια ανά τον κόσμο που θεωρούν ότι αν καταφέρουν να τους μοιάσουν έστω και για λίγο, θα εισέλθουν στον παράδεισο της λάμψης και της εφήμερης δόξας, αποκτώντας ένα μερίδιο από τον κόσμο της «επιτυχίας», όπως νοείται σήμερα, και εξασφαλίζοντας τα «δεκαπέντε λεπτά διασημότητας» που θεωρούν ότι τους ανήκουν. Σίγουρα, μόδιστροι και γυναικεία περιοδικά, αλλά και εν μέρει η βιομηχανία του ενδύματος, φέρουν βαριά ευθύνη για εκατοντάδες κρούσματα νευρικής ανορεξίας που καταλήγουν στα νοσοκομεία σε κατάσταση παρόμοια με αυτήν των κρατουμένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Δυστυχώς, τα ΜΜΕ –και όχι μόνον– δημιουργούν και προβάλλουν –κατά κόρον– είδωλα κενά και κάνουν παράδειγμα προς μίμηση τις τέλειες αναλογίες και μόνον.

Ας ελπίσουμε ότι η προβολή των «γυναικών με ταυτότητα» θα είναι όντως η αρχή μιας νέας εποχής, όπως σημειώνει εξάλλου και ο αρχισυντάκτης του Brigitte. Μιας εποχής που τα ΜΜΕ θα δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην ουσία παρά στην εμφάνιση.

Καθημερινή

Καιρός ήταν!

Πρώτη ημέρα στο σχολείο για τους μικρούς Φιλιππινέζους μετά τις εκτενείς καταστροφές που προκάλεσε ο τυφώνας Κετσάνα στην επαρχία Ριζάλ των Φιλιππινών. Τα λασπόνερα δεν έχουν υποχωρήσει ακόμη και οι μαθητές φόρτωσαν όπως όπως τις σχολικές τσάντες τους σε πρόχειρη σχεδία. Ο εικονιζόμενος νεαρός ανέλαβε ιπποτικά να μεταφέρει κωπηλατώντας στο σχολείο τη σκυθρωπή συμμαθήτριά του. Το υπουργείο Παιδείας των Φιλιππινών διέταξε την επανέναρξη των μαθημάτων σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, στα σχολικά ιδρύματα που δεν είναι πλέον πλημμυρισμένα, αν και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που κόστισαν τις τελευταίες δέκα ημέρες τη ζωή σε περισσότερα από 317 άτομα συνεχίζουν να πλήττουν το βόρειο τμήμα της χώρας. (ΕΡΑ/ΑLΑΝΑΗ Μ. ΤΟRRΑLΒΑ)

Το Βήμα

Μια πολύ ενδιαφέρουσα διαφήμιση δημιουργημένη από τον Ewan Paterson με θέμα τον αυτισμό, η οποία κυκλοφόρησε σε τρεις εκδόσεις με το μήνυμα :
“The longer a child with autism goes without help, the harder they are to reach”.

www.talkaboutautism.org.uk

Στην εποχή της οπτικοποίησης ένα βιογραφικό που ξεχωρίζει.

Εάν σκοπός ενός βιογραφικού είναι να κάνει τον υποψήφιο να ξεχωρίσει και να μείνει χαραγμένο -με θετικό τρόπο πάντα έτσι;- το όνομά του στο μυαλό του πιθανού εργοδότη τότε το συγκεκριμένο βιογραφικό εγγυημένα δουλεύει.

Ο Michael Anderson σίγουρα γνωρίζει πως να αναδεικνύει μέσα από γραφικά ενδιαφέροντα δεδομένα.

Και το ίδιο το βιογραφικό του το αποδεικνύει.

Το να περάσει κανείς ένα πρωινό χαζεύοντας τον κόσμο που κοιτάζει τα έργα τέχνης δεν είναι επιστημονικό πείραμα. Είναι όμως αφορμή για να θέσει το μόνιμο ερώτημα: Τι ακριβώς αναζητούμε όταν τριγυρίζουμε τα μουσεία ως τουρίστες; Τις προάλλες, δύο κορίτσια με λουλουδάτα φορέματα τριγύριζαν στο Λούβρο. Σταματούσαν σε κάποια γλυπτά και τα περιτριγύριζαν. Κοιτούσαν αργά και δεν βιάζονταν. Το ασυνήθιστο ήταν ότι σταματούσαν.

Οι περισσότεροι επισκέπτες διέσχιζαν το Pavillon des Sessions, μια αίθουσα με γλυπτά απ’ όλο τον κόσμο πλην της Ευρώπης, χωρίς στάση. Κάποιοι κοίταζαν τα ταμπελάκια ή τους οδηγούς που κρατούσαν στα χέρια τους, σαν να έπρεπε κάποιος να τους πει τι απεικόνιζε αυτό που ολοκάθαρα έβλεπαν μπροστά τους. Σε διάστημα μιας-δύο ωρών, σχεδόν κανένας επισκέπτης δεν στάθηκε σε κάποιο έκθεμα πάνω από ένα λεπτό. Μόνο ένα ξύλινο άγαλμα του 17ου αιώνα από το Σαν Κριστόμπαλ των νησιών του Σολομώντα, που απεικόνιζε ένα ζευγάρι σε ερωτικές περιπτύξεις, έκανε κάποιους να σταματήσουν, να χασκογελάσουν και να πάρουν φωτογραφία, χωρίς όμως να χάσουν τον ρυθμό τους.

Ποιότητα θέασης

Οι ταξιδιώτες που έκαναν τον μεγάλο γύρο της Ευρώπης τον 18ο αιώνα περνούσαν μήνες και χρόνια μαθαίνοντας γλώσσες, συζητώντας με διανοούμενους και φτιάχνοντας σκίτσα των όσων έβλεπαν. Μετά οι φωτογραφικές μηχανές αντικατέστησαν τα σκίτσα, η ευκολία ήρθε στη θέση της ουσιαστικής ενασχόλησης και πολύς κόσμος έχασε την επιθυμία να κοιτάει πραγματικά. Φανταζόμαστε ότι επειδή η μηχανή μας έχει αιχμαλωτίσει μια εικόνα ή επειδή αυτή βρίσκεται αιωνίως διαθέσιμη στο Ιντερνετ, η ενασχόληση με το πρωτότυπο είναι χαμένος χρόνος.

Ετσι οι σημερινοί τουρίστες διασχίζουν τα μουσεία προσπαθώντας να καλύψουν όλη την ιστορία της τέχνης σε μία μέρα. Αν περάσουν μπροστά απ’ όλα τα εκθέματα «είδαν» το Λούβρο. Το θέμα δεν είναι η ποιότητα της θέασης αλλά ο όγκος των έργων. Αν τα μουσεία είναι μια ευκαιρία για καλλιέργεια, τότε πολλοί επισκέπτες δείχνουν να προτιμούν την καλλιέργεια «στο πόδι». Εξάλλου η βελτίωση των μέσων μεταφοράς μάς δίνει τη δυνατότητα να δούμε πολλές συλλογές μέσα σε λίγο χρόνο. Παράλληλα, έχουν ατονήσει οι παραδοσιακοί κανόνες της τέχνης που έλεγαν στους επισκέπτες τι να δουν και τι όχι και τη θέση τους πήρε η ισότητα ανάμεσα στις εικαστικές δημιουργίες. Αυτό ήταν καλό και απαραίτητο, μέχρις ενός σημείου. Εκατομμύρια εικόνες ανταγωνίζονται τώρα για να αποσπάσουν την προσοχή μας. Η δυτική κουλτούρα απελευθερώθηκε αλλά και χάθηκε σ’ έναν ωκεανό παροδικών ερεθισμάτων, χωρίς άγκυρες και σημεία αναφοράς.

Καθημερινή -αναδημοσίευση άρθρου των NY Times