Οι Εκδόσεις Ίκαρος και η εταιρεία παραγωγής Περίπλους σας προσκαλούν στην προβολή του ντοκιμαντέρ Συναντήσεις με την Κική Δημουλά σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πατρώνη στον κινηματογράφο Απόλλων, Σταδίου 19, την Κυριακή 21 Νοεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι.
Μετά την προβολή, θα ακολουθήσει συζήτηση με τους Μιχάλη Γκανά, Μαρία Κυρτζάκη, Θανάση Νιάρχο, Τίτο Πατρίκο, και Εύα Στεφανή.
Το DVD θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Ίκαρος
Η Κική Δημουλά μιλάει για τον έρωτα, τον θάνατο και την ποίηση στο ντοκιμαντέρ της Κατερίνας Πατρώνη. Τι παραπάνω, άραγε, θα είχε να εξομολογηθεί για την τέχνη της, τον έρωτα, τον φόβο του θανάτου, απ’ όσα διοχετεύει στο έργο της εξήντα χρόνια κοντά; Ενα ωριαίο ντοκιμαντέρ χωρίς στολίδια, χωρίς μαρτυρίες τρίτων και μ’ ελάχιστα εξωτερικά πλάνα, με την κάμερα προσηλωμένη στο πρόσωπο της ποιήτριας που, μ’ ένα τσιγάρο μονίμως στο χέρι, μιλάει, στοχάζεται, ονειροπολεί.
Πώς και γιατί η Κική Δημουλά είναι στρατευμένη δημιουργός. Ανάγνωση της τελευταίας ποιητικής συλλογής της, που χαρακτηρίζεται από το ξάφνιασμα και το απροσδόκητο.
Μια κατασκευαστική αφροσύνη που παράγει γοητεία
Του Γιώργη Γιατρομανωλάκη
Στον Φιλοπαίγμονα Μύθο, ένα προσεκτικό και εύγλωττο συνάμα κείμενο (παρά την προσποιητή αμηχανία του) που η Κική Δημουλά διάβασε κατά την τελετή της υποδοχής της στην Ακαδημία Αθηνών (2003), η ποιήτρια απάντησε σε δύο κρίσιμα ερωτήματα που έθεσε η ίδια στον εαυτό της: ποια είναι η «πρόθεση της σύγχρονης ποίησης» και ποια η ωφέλεια που προκύπτει από την ποίηση. Τα ερωτήματα έχουν τεθεί πολλές φορές και οι εκάστοτε απόπειρες των ίδιων των δημιουργών να απαντήσουν δείχνουν σε μεγάλο βαθμό και τις προθέσεις τους και τη σημασία που αποδίδουν στο έργο τους. Σύμφωνα με τη Δημουλά, η «πρόθεση» της σύγχρονης ποίησης (που έχει ήδη αρχίσει να παλιώνει) «είναι να προσθέσει το λιθαράκι της σε ό,τι κληρονόμησε φτιάχνοντας το ιδιωτικό μητρώο της εποχής της (υπογράμμιση δική μου), συμπληρώνοντας το γενεαλογικό δέντρο των ονείρων που τη γεννούν και την υποστηρίζουν». Η παράδοση είναι ένας αενάως κινούμενος συρμός «στον οποίο κάθε τόσο προσαρτάται ένα έκτακτο, φρεσκοβαμμένο βαγόνι, γεμάτο με νέες, υπερεπείγουσες ανησυχίες του ανθρώπου και με τον ίδιο πάντα προορισμό: την αυθεντική έκφρασή τους» (υπογράμμιση δική μου). Οσον αφορά την ωφέλεια της ποίησης στον «μικρόψυχο καιρό» μας, η Κική Δημουλά είναι σαφής: η ποίηση ωφελεί πολλαπλώς. Πέρα από τη μαγεία που παρέχει σε όσους την εμπιστεύονται (δυστυχώς αυτή η παράμετρος δεν θα μας απασχολήσει εδώ), ωφελεί πρωτίστως εκείνον που την ασκεί επειδή τον «βγάζει από το σώμα του» και «τον σταθεροποιεί σε μια αιώρηση απ΄ όπου αυτός παρακολουθεί, σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του». Ωφελεί τη γλώσσα και, τέλος, «ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης». Κοντολογίς, η Δημουλά προσδίδει ρητά διπλή, ας πούμε, χρησιμότητα στην ποίηση: οδηγεί στη συνείδηση της ύπαρξης (διά του καθημερινού, προσωρινού θανάτου) και λυτρώνει μέσα από τις μαγγανείες της.
Πριν από μερικές δεκαετίες (αλλά ίσως και σήμερα) κάποιοι θα μυκτήριζαν την ποιήτρια για τη δήθεν «απολιτική» στάση της να αναφέρεται σε ένα ασαφές «ιδιωτικό» μητρώο της εποχής μας και στις αδιευκρίνιστες «υπερεπείγουσες ανησυχίες του ανθρώπου». Την ίδια στιγμή άλλοι, προφανώς για να δείξουν ότι κατάλαβαν τις προθέσεις της, την έχουν ήδη χαρακτηρίσει «αστράτευτη», επαναφέροντας σε χρήση έναν παλιομοδίτικο όσο και «ανόητο» τρόπο κριτικής. Αλλά ποιος από μας μπορεί να αρνηθεί την ένταξή του κάπου; Ολοι στρατευμένοι είμαστε. Σημασία έχει ποιο μπαϊράκι ακολουθεί ο καθένας και πόσο σεμνύνεται γι΄ αυτό. Με αυτή τη λογική το παρόν σημείωμα με αφορμή το 16ο (αν μετρώ σωστά) ποιητικό βιβλίο της Δημουλά, Τα εύρετρα,έχει ως κύριο σκοπό να αποδείξει (στο μέτρο του δυνατού) ότι και εκείνη, όπως και όλοι οι ποιητές μας, είναι ένας δημιουργός που, πέραν των άλλων, πολιτεύεται, δηλαδή ασκεί κοινωνική και πολιτική καθοδήγηση με τον δικό της τρόπο.
Ο καθείς και τα όπλα του. Μπορεί η Δημουλά να φαίνεται ότι πολιτεύεται εν οίκω, αλλά όταν εκφωνεί εν δήμω στίχους όπως «δεν βλέπαμε τίποτε/ καθότανε μπροστά μας/ εκείνη η νταρντάνα η αλλαγή/ φέτος το καλοκαίρι» («Αμπωτις»)ακόμη και ως μέρος ενός φαινομενικά «αθώου» ποιήματος-, τότε ας μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Πιστεύω πως η ποιητική/ιδεολογική πρόθεση της Δημουλά όσο «αθωότερη» προβάλλεται τόσο και πιο διαβρωτική είναι. Η Δημουλά είναι κατά την άποψή μου «πανούργος» ποιήτρια (κι ας με συγχωρέσει η χάρη της) καθώς ένα από τα κυριότερα τεχνικά χαρακτηριστικά της είναι η φιλοπαίγμων αλλά εν τέλει καταλυτική υπονόμευση όχι τόσο των καλώς κειμένων αλλά του ίδιου του κειμένου της. Βασική τεχνική της ρητορικής της είναι το ξάφνιασμα και το απροσδόκητο, μετεξέλιξη του παλαιού υπερρεαλιστικού τρόπου να παράγεται σπινθήρας με τη συνεκφορά των αντιθέτων, είτε σε λεκτικό ή σε σημασιολογικό επίπεδο. Αυτό ήδη σημαίνει πολλά και υποθέτω πως αυτή η κατασκευαστική αφροσύνη (όχι αφροντισιά) παράγει από μόνη της γοητεία. Ακόμη κι αν αυτή η ποιητική αποκοτιά δεν εννοείται σε βάθος, δεν παύει να θέλγει και ίσως είναι αυτός ο λόγος που η ποιήτρια είναι τόσο δημοφιλής. «Καταζητούμαι/ Διέρρηξα τον βίο μου./ Τι να έκανα;/ Μόνο με τα ξένα δεν τα έβγαζα πέρα/ είχα βλέπεις να τρέφω/ εκείνο το ρεμάλι τον ψυχισμό» («Το ρεμάλι»). Ωστόσο τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, όσο κι αν η επαναφορά τους και η εναγώνια ανακύκλωσή τους τα κάνει, όπως στη νεότευκτη συλλογή, να φαίνονται γνώριμα. Και αυτό για έναν συγκεκριμένο λόγο, που πολλές φορές η ποιήτρια δηλώνει ως αντίμαχό της. Τα πράγματα περιπλέκονται από την Ανάγκη, δηλαδή από το αναγκαίον, είτε εννοούμενο ως κάτι επιβεβλημένο άνωθεν (όπως στο πρώτο ποίημα της συλλογής) είτε ως αναγκαία συνειδητή πράξη. Από τη μια, λοιπόν, η πρωτογενής, καταχθόνια και τυφλή Ανάγκη, από την άλλη το κοινωνικώς «ευρύ αναγκαίον», η «ευρέως αναγκαία γενναιότης», το «εναλλακτικό αναγκαίον» για να πάει ο βίος μπροστά, όσο μπορεί. Ανάμεσα σε αυτές τις μυλόπετρες του υπερκόσμιου και αναπότρεπτου και του κοσμικού και αναζητήσιμου θρύβονται οι μέρες και οι νύχτες της ποιήτριας. Ποιήματα-θρύμματα, λοιπόν. Ο φιλέρευνος αναγνώστης δεν έχει παρά να διαβάσει δύο από τα ωραιότερα ποιήματα της συλλογής που μοιραίως/τυχαίως(;) βρίσκονται αντικριστά (σελ. 20-21) «Η ομορφιά του απογοητευτικού» και «Ασπρες πασχαλιές φιλούν έφηβο» και θα εννοήσει αυτή τη διπλή αναγκαιότητα του βίου: το αναποτρέπτως αναγκαίον και την κοινωνικώς και πολιτικώς αναγκαιότητά μας να του ξεφύγουμε. Αυτά είναι τα αληθινά εύρετρα (ένα άλλο εύρημά τι Μοισάν ) που η Κική Δημουλά μάς προσφέρει ως ανταπόδοση της καθημερινής συναλλαγής μας με την ανάγκη: «Υποκριτή, γραμμή δε διάβασες/ αλλιώς θα το ΄βλεπες/ το γράφω εδώ μέσα πρώτο πρώτο// τα εύρετρα είναι/ εσύ μου τα έδωσες/ επειδή σε βρήκα// σε μέτρησα και ήσουνα πολλά/ ξαναμετρώ κι ήσουν αλλιώς/ το άφησα να είσαι κι απ΄ τα δύο/ δε σου αφαίρεσα ούτε μία/ απ΄ τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες/ ούτε μισή απ΄ τις πολύτιμες ασκήμιες σου/ κόσμε».
ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ
Η Κική Δημουλά,κατά την άποψή μου αλλά και στηριζόμενος στις ομολογημένες προθέσεις της ποιήτριας και στην απήχηση του έργου της, έχει «στρατευθεί»,τώρα και περίπου 60 χρόνια,σε μια υπόθεση που αφορά όλους μας,είτε περιφερόμαστε στην αγορά φωνασκούντες είτε όχι.Δεν έγραψε «πολιτικά» ποιήματα, όπως λ.χ. η «Κίχλη»,ο «Μπολιβάρ»,το «Αξιον Εστί»ή η «Ελένη»του Ρίτσου.Η πηγαία, όμως,η συνεχής και ως εκ τούτου επίπονη παραγωγή ποιητικής ύλης σχετικά με το καθημερινό,το προσωρινό,άρα το επαναλαμβανόμενο γεγονός της ύπαρξής μας και των συμπτωμάτων της δημιούργησε ήδη έναν προσωπικό δρόμο ποιητικής,με σαφείς οδοδείκτες κοινωνικής και πολιτικής τάξεως.Η φωνή της,ευδιάκριτη και αναγνωρίσιμη,πέρα από τη «μαγεία» ή ίσως διά της «μαγείας»,καθοδηγεί συνειδήσεις ανθρώπων, συμμεριζόμενη τις υπερεπείγουσες ανησυχίες τους και εξορκίζοντας μαζί τους το κακό.
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας. www.tovima.gr
Φέτος, ενώ το όνομα της Ελλάδος έχει πληγεί θανάσιμα στην ευρωπαϊκή επικαιρότητα, και ο γραικός, εκτός από τους παλαιούς αντίλαλους του κλέφτη και του κατεργάρη, κοντεύει να πάρει την απόχρωση του ανεπαρκούς και ανίκανου, η ποιήτρια Κική Δημουλά εισήλθε στην αξιοζήλευτη σειρά ποιήσεως του γαλλικού οίκου Γκαλλιμάρ, πλάι στον Καβάφη, τον Σεφέρη, τον Ρίτσο και τον Ελύτη κι ανάμεσα στις σπουδαίες ποιήτριες κάθε εποχής.
Η φωνή της Κικής Δημουλά είναι σπάνια. Αλλά είναι και το εθνικό μάθημα της ατομικότητας σε σχέση με τις κρυφές δυνάμεις της κοινής μας γλώσσας.
Το χρονολόγιο του βίου και του έργου της ακαδημαϊκού και ποιήτριας Κικής Δημουλά, από τα νεανικά της χρόνια μέχρι σήμερα, καθώς και αναλύσεις, κριτικές, συνεντεύξεις, φωτογραφίες και ένας ψηφιακός δίσκος (dvd), όπου η ποιήτρια διαβάζει ποιήματά της, συνθέτουν σε 154 σελίδες το πορτρέτο της ζωής και της ποίησής της στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Εντευκτήριο». Ενα αφιέρωμα στην πιο «ενδιαφέρουσα σημερινή Ελληνίδα ποιήτρια», όπως σημειώνει ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος. Της ποιήτριας που με την «ιδιαιτερότητα της γραφής της έχει προσθέσει έναν απολύτως προσωπικό ξεχωριστό τόνο στη σύγχρονη ποίησή μας, κερδίζοντας σήμερα αποδοχή και αναγνωρισιμότητα, εντελώς ασύμβατες προς την αντιποιητική εποχή μας».
Για την «αναγνωρισιμότητα» της ποίησής της, «χαρακτηριστικό όλων των χαρισματικών ποιητών», κάνει λόγο και ο Τίτος Πατρίκιος και για τον τρόπο της «να απαλύνει τον πόνο, να θεραπεύει το τραύμα.., να μας ταΐζει σταγόνες δηλητήριο, για να είμαστε καλά προετοιμασμένοι για τις μεγάλες πίκρες», γράφει η Μυρσίνη Ζορμπά. Τις δυσκολίες που παρουσιάζει η μετάφραση τής γλωσσικά εξαιρετικώς ιδιότυπης ποίησής της αναλύει ο Ντέιβιντ Κόνολι, που μετέφρασε τα ποιήματά της στα αγγλικά, ενώ ο πεζογράφος και κριτικός Γιαν Χένρικ Σβαν μεταφέρει την εμπειρία της μετάφρασης στα σουηδικά. Τέλος, η Ρενάτε Ντουλκ αποτιμά την πρόσφατη έκδοση ποιημάτων της Δημουλά στα γερμανικά. Η επιλογή κριτικογραφίας που συνοδεύει το τεύχος αποθησαυρίζει κείμενα που δημοσιεύθηκαν κυρίως σε εφημερίδες, από το 1952 («Ελευθερία») την πρώτη της δηλαδή εμφάνιση στα γράμματα ώς σήμερα, καθιστώντας το τεύχος πολύτιμο για τους φιλόλογους, μελετητές, νεοελληνιστές.
υποστηρίζει ο Ουελμπέκ. Αλλά η Κική Δημουλά: Θα αναρωτηθώ αν οι προηγούμενες εποχές ήταν στο σύνολό τους τόσο αγγελικά πλασμένες που να τους «άξιζε» η ποίηση. Κι αν ήταν, πόσο χρειάζεται άραγε η ποίηση τους αγγέλους; Όσο η ευτυχία στην ευτυχία και ο πλούτος στον πλούτο; Πιο σωστά, στη φτώχια δεν αξίζει ένα πλούσιο όνειρο; Αν λοιπόν η ποίηση, εκτός από μια παρήγορα περίπλοκη μορφή απόγνωσης που πιστεύω ότι είναι, παράλληλα είναι και μια ωφέλιμη μεταδόσιμη αξία, τότε, πολύ περισσότερο αξίζει να αφιερώνεται σε μια εποχή σαν τη δική μας, αν αυτή διέπεται μόνο από πληκτικούς πλήττοντες και εξαντλημένους δαίμονες. Κι αυτά βέβαια ισχύουν, αν δεν παρανόησα τον απόλυτο, αυστηρό Ουελμπέκ.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Οι Εκδόσεις Ίκαρος και η εταιρεία παραγωγής Περίπλους σας προσκαλούν στην προβολή του ντοκιμαντέρ Συναντήσεις με την Κική Δημουλά σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πατρώνη στον κινηματογράφο Απόλλων, Σταδίου 19, την Κυριακή 21 Νοεμβρίου, στις 12 το μεσημέρι. 
Άρθρα (RSS)