Terra Computerata

 Τα leap schools παρέχουν ποιοτική εκπαίδευση σε φτωχούς νοτιοαφρικανούς μαθητές.

Στις αρχές του 1990 ο Τζον Γκίλμουρ, διευθυντής ενός δημόσιου γυμνασίου σε μια εργατική γειτονιά του Κέιπ Τάουν, διαπίστωσε ότι χρόνο με το χρόνο πήγαινε σε περισσότερες κηδείες μαύρων μαθητών του παρά σε γάμους φίλων και συγγενών.

Τα περισσότερα παιδιά της γειτονιάς πέθαιναν από τον ιό του AIDS ή σκοτώνονταν σε άγριες συμπλοκές μεταξύ συμμοριών. Ιδια μοίρα για όλους. Πάμφτωχοι γονείς και ένα αδιάφορο κοινωνικό σύστημα που αδυνατούσαν να τους παρέχουν μόρφωση, το μόνο εφόδιο που θα μπορούσε να τα απομακρύνει από τους δρόμους και να τους δώσει έστω μια ελπίδα για μια διαφορετική ζωή.

Ο Γκίλμουρ παραιτήθηκε από το σχολείο που δίδασκε και ξεκίνησε να παραδίδει μαθήματα στα φτωχά παιδιά της περιοχής. Σε μία δεκαετία οι μαθητές του άρχισαν να πετυχαίνουν σε εξετάσεις και να εισάγονται στα πανεπιστήμια της χώρας.

Τότε, αποφάσισε να ιδρύσει το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο στη Νότιο Αφρική, τα γνωστά πλέον leap schools, στα οποία φοιτούν σήμερα 500 μαύροι μαθητές.

Είναι ιδιωτικά σχολεία που λειτουργούν σε δύο περιοχές του Κέιπ Τάουν και μία του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου οι γονείς, ανάλογα με τα εισοδήματά τους, πληρώνουν ένα συμβολικό ποσό για τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου. Η αδυναμία των μετά απαρτχάιντ κυβερνήσεων της Νοτίου Αφρικής να παρέχει ουσιαστική μόρφωση στα παιδιά φτωχών μαύρων και εργατικών περιοχών είχε δημιουργήσει μέσα σε λίγα χρόνια μια ολόκληρη γενιά που αναλωνόταν στα ναρκωτικά, το ποτό και τις συμμορίες.

Την τελευταία δεκαετία αρκετές ξένες τράπεζες και φιλανθρωπικά ιδρύματα από όλο τον κόσμο χρηματοδοτούν τη φοίτηση παιδιών από φτωχογειτονιές και γκέτο στα ακριβά σχολεία όπου φοιτούν λευκοί μαθητές.

Η καθοριστική διαφορά των leap schools είναι ότι οι μαθητές λαμβάνουν πολύ καλή μόρφωση, με έμφαση στα μαθηματικά, τη γλώσσα και τις επιστήμες σε ένα ισότιμο περιβάλλον όπου όλοι αντιμετωπίζουν τα ίδια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.

Ενα από τα μαθήματα που διδάσκεται καθημερινά είναι αυτό της «περιβαλλοντικής προσαρμογής», όπου σε ένα χαλαρό περιβάλλον τα παιδιά μιλούν για τα προσωπικά τους προβλήματα, που συνήθως είναι επιβίωσης. Αυτό που δεν διδάσκονται αλλά εξασκούνται, μέσα από την εναλλακτική αυτή μορφή εκπαίδευσης, είναι να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματά τους και να μην περιμένουν βοήθεια από την πολιτεία.

www.enet.gr

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010 στις 00:05 στην κατηγορία σχολείο. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.