Πρωινή βόλτα. Στα ίδια μέρη σαράντα χρόνια και βάλε. Το οικείο που ζυμώθηκε με τη μικρή σου ζωή: ένα παιδικό παπούτσι που βράχηκε στην ακροθαλασσιά, η εκτόνωση μετά από ένα σχολικό διαγώνισμα, τα ανόητα ερωτόλογα των ερωτευμένων, ένα παιδί που ανεβάζεις στην κούνια, ο πόνος που σε πλημμυρίζει ξαφνικά καθώς το ηλιοβασίλεμα ματώνει τα μάτια σου.
Και το καινούργιο: ένα κατακόκκινο λουλούδι ιβίσκου σε μια μάντρα, ο ασημένιος κουβάς που ποτίζει τα λουλούδια, τα γερά φύλλα της συκιάς αναδεύουν τους αρσενικούς τους οπούς στον πρωινό ήλιο. Στο πάρκο τα ξερά κλαδιά έγιναν κίτρινοι κατηφέδες και ο απέναντι ξένος σε καλημερίζει με το βλέμμα. Η μυρωδιά του καφέ σε ένα λευκό φλυτζάνι στο τραπέζι και η θάλασσα μικρή και πράσινη, πρωινή και νήπια διάθεση και ποιος τελικά θα την εξαντλήσει;
Τι είναι η συμβίωση ρώτησες. Μάχη και αίμα και αλληλοσπάραγμα καθώς ο καθένας περιφρουρεί το μικρό κομμάτι της ύπαρξής του μέχρι να βρει τρόπο να χωρέσει στη ζωή του άλλου…
Και είναι και πολλά μικρά πράγματα εύκολα σαν την ανάσα που βγαίνει αβίαστα, ίδια απαραίτητα με αυτήν:
Η μυρωδιά του άλλου καθώς ανοίγεις τη ντουλάπα με τα ρούχα, το ηχόχρωμα της φωνής του στο διπλανό δωμάτιο, το αποτύπωμα στο διπλανό μαξιλάρι. Είναι ο απέναντι σου στο μεσημεριανό τραπέζι με τις μικρές και τις μεγάλες κουβέντες της ημέρας, η αγκαλιά της χαλάρωσης στον καναπέ, το σφίξιμο του χεριού στα δύσκολα και το βλέμμα “είμαι και εγώ εκεί που είσαι”. Και είναι ακόμη το σώμα που γυρίζει στο κρεβάτι και σε αγκαλιάζει προστατευτικά, και ακόμα όταν οι χυμοί της νύχτας ανεβαίνουν τους ρουφάς από τα χείλη και μετά τέλος για ένα μικρό δευτερόλεπτο ίσο με μια αιωνιότητα χάνεσαι μαζί στην καρδιά του κόσμου.
Στην ακροθαλασσιά τα πόδια μπλέκονται στη λάσπη και σε τραβάνε καθώς παλεύεις να βρεις στέρεο έδαφος να βγεις. Και εκεί έξω άπατοι βυθοί, τα πόδια παλεύουν να σε κρατήσουν πάνω μέχρι το σώμα να αφεθεί να γίνει ένα με το νερό και τότε όλα γίνονται υγρά και ο αέρας κάνει αρμύρα τις σταγόνες στο πρόσωπό σου, και η ανάσα, ανάσα ωκεανού.
Οι πρώτες μου μέρες στο σχολείο υπήρξαν τραυματικές. Πέρα από το άγχος αποχωρισμού είχα να διαχειριστώ ένα νέο περιβάλλον, με κανόνες και νέους ανθρώπους γύρω μου. Μάλλον δεν τα πολυκατάφερα, γιατί κάθε πρωί θυμάμαι τις διαπραγματεύσεις στην εξώπορτά μας και τις δικαιολογίες που επινοούσα για να μην πάω σχολείο. Ποτέ όμως δεν είπα τον πραγματικό λόγο. Φοβόμουν μία συμμαθήτριά μου, συγκεκριμένα τον τρόπο που με κοίταζε. Αναρωτήθηκα εκ των υστέρων αν ήμουν το αθώο θύμα μίας περίπτωσης σχολικού εκφοβισμού. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι η συμμαθήτριά μου η Πωλίνα με κοίταζε στραβά. Ολα αυτά ήταν δημιουργίες του μυαλού μου για να γλιτώσω από το σύστημα. Και αυτό με καταδίκασε σε ισόβια σε ένα σχολείο. Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων τα κατάφερα και με σταμάτησαν από το νηπιαγωγείο. Η μητέρα μου επικεντρώθηκε σε μία καλύτερη προετοιμασία για να αποδεχθώ την έναρξη της Α΄τάξης του δημοτικού. Μέχρι που συμφώνησε να με αλλάξει σχολείο.
Θυμάμαι καθαρά την πρώτη μέρα σε ένα τεράστιο προαύλιο που με συνόδευε για να εξοικειωθώ και μου έδειχνε τα κατατόπια. Ωσπου σε μία στιγμή τα στυλώνω και της λέω: “Πάμε να φύγουμε, μόλις είδα την Πωλίνα”. Από όλα τα σχολεία είχε διαλέξει το δικό μου προφανώς για να με βασανίσει με το τρομερό βλέμμα της.
Το βασανιστήριο ξεκίνησε από την αρχή. Πρωινές διαπραγματεύσεις για να μην πάω σχολείο και οι ώρες να κυλάνε βασανιστικά στα διαλείμματα όπου έπρεπε να αποφύγω το βλέμμα της Πωλίνας. Δύο περίπου μήνες φρίκης κύλησαν έτσι.
Μία μέρα που η δασκάλα με φώναξε στον πίνακα η Πωλίνα άπλωσε το πόδι της στο διάδρομο και μπουρδουκλώθηκα θεαματικά παρασύροντας όλη την κρεμάστρα με τα παλτά. Εκεί αποφάσισα ότι είχε έρθει ο καιρός για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Αρπαξα την Πωλίνα από την κοτσίδα και κυλιστήκαμε σωρό κουβάρι με τα παλτά στο πάτωμα της τάξης.
Με φιλοδώρησαν με την πρώτη μου ημερήσια αποβολή αλλά ένιωσα τόσο απελευθερωμένη που χαλάλι ο στιγματισμός του μαθητικού μου μητρώου.
Μετά από αυτό το περιστατικό πήγαινα ευχάριστα σχολείο με την εξαίρεση της περιόδου που διδαχθήκαμε τη διαίρεση όπου τα βρήκα λίγο σκούρα.
Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά; Μία Πωλίνα εμφανίστηκε ως προτεινόμενη φίλη μου στο facebook. Δεν είναι η ίδια αλλά το βλέμμα της κάτι μου θύμισε…
Για να είσαι ελεύθερος πρέπει απλούστατα να είσαι ελεύθερος χωρίς να ζητάς την άδεια κανενός.Πρέπει να έχεις τη δική σου άποψη γι΄αυτό που έχεις κληθεί να κάνεις και να την τηρείς, να την ακολουθείς, χωρίς να υποκύπτεις ή να συμμορφώνεσαι στις περιστάσεις. Αυτή η ελευθερία όμως απαιτεί πλούσια εσωτερικά αποθέματα, υψηλό βαθμό αυτογνωσίας και συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στον εαυτό σου, συνεπώς απέναντι στους άλλους.
Δυστυχώς, το τραγικό είναι ότι δεν ξέρουμε πως να είμαστε ελεύθεροι. Απαιτούμε ελευθερία για τον εαυτό μας εις βάρος όλων των άλλων και δεν εννοούμε να παραιτηθούμε από το παραμικρό για χάρη κάποιου άλλου: θα το θεωρούσαμε καταπάτηση των ατομικών μας δικαιωμάτων και ελευθεριών. Σήμερα όλοι πάσχουμε από άμετρο εγωισμό. Και αυτό δεν είναι ελευθερία. Ελευθερία σημαίνει ότι μαθαίνεις να έχεις απαιτήσεις μόνο από τον εαυτό σου, όχι από τη ζωή ή από τους άλλους, και ξέρεις να δίνεις: ελευθερία σημαίνει θυσία εν ονόματι της αγάπης.
“Το δόγμα διχάζει, η αμφιβολία ενώνει. Είμαστε υπεύθυνοι για την Ιστορία”. Κορνήλιος Καστοριάδης
Η «παιδεία» μας τις τελευταίες δεκαετίες έχει πάψει να είναι δωρεάν. Είναι περίεργο γιατί επιμένει να αυτοαποκαλείται έτσι. Τα σχολεία είναι διαλυμένα. Η δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια εκπαίδευση μαστίζεται από τους μαθητοπατέρες, την εργαλειακή γνώση και την αχαλίνωτη κομματοκρατία. Τις προάλλες συζητάγαμε με μία φίλη που έχει μπουχτίσει με την κακοδιοίκηση στα σχολεία κι αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για διευθύντρια. Ομως οι γνωρίζοντες τα πράγματα, την ενημέρωσαν ότι οι θέσεις των διευθυντών δίνονται μόνο με μπιλιετάκια πολιτικών.Και έσπευσαν να την παρηγορήσουν, “τι τα θες τώρα; για 300 ευρώ να τραβιέσαι;” Αντε τώρα να τους πείσεις ότι δεν το κάνει για το επιμίσθιο…
Οι μαθητές μας καταφεύγουν στα φροντιστήρια προκειμένου να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο εισιτήριο στο πανεπιστήμιο. Εκεί θα κατανοήσουν πώς λειτουργεί το σύστημα. “Γράψου στη νεολαία κι εξασφάλισε πέντε μαθηματάκια”. Οι νεολαίες κατεβαίνουν οργανωμένες με σκονάκια στις εξετάσεις. Συνδικαλιστικά δικαιώματα, καταλήψεις, ατέλειωτες χαμένες ώρες σε «συνεδριάσεις», όπου η ήσσων προσπάθεια ονομάζεται προοδευτικότητα και το μισανθρωπικό μένος για τυφλές καταστροφές ή η αναρρίχηση των μετρίων, επανάσταση.
Κι όμως οι δάσκαλοι, είναι οι μόνοι που μπορούν -αν τελικά μπορούν- κι αυτοί ν’ αναστείλουν την προϊούσα φθορά πλάθοντας έναν διαφορετικό τύπο Ελληνα από τον παχύσαρκο τηλεθεατή – πελάτη των πολιτικών.
Αλλά δεν βλέπω φως. Αυτό που βλέπω είναι ένα «επανιδρυθέν» κράτος που ετοιμάζεται για μία νέα «διακυβέρνηση» με ανεπίληπτους λειτουργούς και αδέκαστους θεσμούς, ένα κράτος που θύει αποκλειστικά και ομνύει στον πολιτισμό και τη μόρφωση και που διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα «σεμνοπρεπώς και με ελληνοχριστιανική ταπεινοφροσύνη». Τώρα που γράφω κάποιοι προβάρουν τα κουστούμια τους. Κάποιοι άλλοι χαμογελούν γιατί ήρθε πάλι η ώρα της εξουσίας τους. Τα οφίκια μοιράζονται. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Πτώχευση σε όλα τα επίπεδα.
Ταυτίστηκα αρκετές φορές χάρη στο κείμενό του. Θυμάμαι κι εγώ την απογοήτευση που ένιωσα με την είσοδό μου στο Πανεπιστήμιο. Τι ανία, τι σπατάλη χρόνου. Λυπάμαι πολύ περισσότερο φέτος τους νέους εισαχθέντες, μια που από ότι ακούγεται προβλέπεται άλλη μία θερμή χρονιά.
Θυμήθηκα ακόμη την πρώτη μου φορά σε τάξη σχολείου. Είχα την εντύπωση ότι από κάπου θα βγει η κάντιντ κάμερα κι ότι θα ξεσκεπαστεί η πλάκα από στιγμή σε στιγμή. Βλέπετε, μου είχαν πάρει συνέντευξη στο υπουργείο πριν την πρόσληψή μου και μου είχε σχηματιστεί η εντύπωση ότι θα δίδασκα σε επίπεδο τουλάχιστον κολεγίου. Ηταν όμως μία τυπική λυκειακή τάξη του διαπολιτισμικού σχολείου του Ελληνικού. Οι μαθητές είχαν παλιννοστήσει πριν δύο μήνες, μίλαγαν σπαστά ελληνικά κι εμείς θέλαμε να τους διδάξουμε Αντιγόνη από το πρωτότυπο.
Εκεί έμαθα τα πρώτα μου Greeklish. “Επάγγελμα πατρός: ρουφιάνος. Τι εννοείς; δουλεύει σε μυστικές υπηρεσίες; όχι κυρία, φτιάχνει στέγες” (roofs). Και το αμίμητο: “πέσαν τα μπιλοζίρια και φριζάραν τα λέκια”. Οπερ μεθερμηνευόμενον: έπεσαν οι θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν και πάγωσαν οι λίμνες.
Πάντως το μόνο που μπορώ να εγγυηθώ στους μελλοντικούς συναδέλφους είναι ότι στο σχολείο δεν προλαβαίνεις να βαρεθείς.
Ναι, σίγουρα οι μαθητές μου με έχουν διδάξει πολλά όλα αυτά τα χρόνια.
Κάθε χρόνο τα ίδια. Οι φίλοι μου δυσανασχετούν όταν εξαφανίζομαι στο παράλληλο σύμπαν της Σύρου.
Γιατί κάθε καλοκαίρι επιστρέφω στο αγαπημένο του νησί; Γιατί μόνο εδώ οι άνθρωποι με κάνουν να νιώσω κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Αυτό κάνουν οι νησιώτες μου. Δεν το κατάφερε ή δεν προσπάθησε, δεν ξέρω, κανείς άλλος. Γι΄ αυτό γυρίζω πάντα εδώ. Οι άνθρωποι είναι οι τόποι, μην το ξεχνάμε ποτέ.
Αλλά έφτασε η ώρα της επιστροφής στο κλεινόν άστυ, το οποίο είναι ολίγον κενό απ’ ότι μαθαίνω… Ισως αυτό κάνει περισσότερο υποφερτή την επιστροφή…
Το πρωί η θάλασσα έχει άλλη ποιότητα. Έχει σμιλέψει από βραδύς στην άμμο τα γεωμετρικά της σχήματα και δεν τολμάς να τα ταράξεις με τις πατημασιές σου.
Σήμερα η θάλασσα είχε βάλει τα δυνατά της, τόσο που μαγεύτηκα από την αρμονία των σχημάτων της.
“Τα μυστικά της θάλασσας ξεχνιούνται στ’ ακρογιάλια
η σκοτεινάγρα του βυθού ξεχνιέται στον αφρό· ”
Κι οι συνειρμοί με ταξίδεψαν σε χρόνια μακρινά, θυμήθηκα τους δασκάλους μου της γιόγκα, όταν εξηγούσαν τις τρεις ιδιότητες (gunas) της φύσης. Το πρωί κυριαρχεί η sattva. Η sattva είναι μια κατάσταση αρμονίας, ισορροπίας, χαράς και νοημοσύνης. Το πρωί μπορείτε π.χ. να βρείτε ευκολότερα λύσεις σε προβλήματα που σας έχουν βασανίσει. Η sattva είναι μία από τις τρεις gunas, που μαζί δημιουργούν τις θεμελιώδεις αρχές τις φύσης – ενέργεια, ουσία και συνείδηση.
Οι άλλες δύο gunas είναι το tamas (σκοτάδι) και η rajas (κίνηση- δραστηριότητες).
Ήταν ένας μεταχειρισμένος BBC micro. Τον αγόρασα με τα πρώτα μου χρήματα αμέσως μετά την αποφοίτησή μου από το Πανεπιστήμιο, το 1986. Είχε πρωτοκυκλοφορήσει το 1981, όπως μας αποκαλύπτει σχετικό άρθρο του BBC. Τώρα φυσικά είναι μουσειακό είδος. Χαϊδευτικά τον αποκαλούσαμε Beep. Είχε φυσικά μαυρόασπρη οθόνη. 16Κ μνήμη, επεκτάσιμη στα 32 και επεξεργαστή 2Mhz!!!
Θυμάμαι ότι του φόρτωνα τα προγράμματα με κασετόφωνο. Ο ήχος των προγραμμάτων ήταν σα να σέρνεις την κιμωλία στον πίνακα, αλλά ακουγόταν σα μουσική στα αυτιά μας. Ηταν ένας υπολογιστής που ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά να ασχοληθεί με τους υπολογιστές και τον προγραμματισμό. Ο μέντοράς μου, ο Γιάννης Τσαμάκος, (Tsamasoft) με βοήθησε στην αρχή αλλά δυστυχώς μετακόμισε στον παράδεισο των προγραμματιστών εδώ και πολλά χρόνια. Πληκτρολογούσαμε ατελείωτες ώρες εντολές προκειμένου να ζωγραφίσει έναν απλό κύκλο. Και μετά Print to screen. Είχε τη δυνατότητα να προγραμματίζει τσιπάκια. Θυμάμαι τη λαχτάρα που περίμενα τα αγγλικά περιοδικά και πως αγόραζα φανατικά το PIXEL. Σε αυτόν τον υπολογιστή κόλλησα με ένα παιχνίδι το Repton. Ο ήρωας ήταν εγκλωβισμένος κι έπρεπε να μετακινεί με στρατηγικές κινήσεις κάτι βράχια – με κίνδυνο να καταπλακωθεί προκειμένου να ελευθερωθεί. Δηλαδή να περάσει σε επόμενη πίστα μεγαλύτερης πολυπλοκότητας.
Φαίνεται ότι έχω κάτι με αυτά τα παιχνίδια γιατί το επόμενο κόλλημά μου στην Amiga πλέον ήταν το Lemmings, με κάτι ανθρωπάκια που μπορούσες να τους δώσεις ιδιότητες, άλλος έσκαβε, άλλος αναρριχόταν, άλλος είχε ομπρέλα αλεξίπτωτο. Πάλι στόχος να τα απεγκλωβίσεις.
Μάλλον έχω σύνδρομο απεγκλωβισμού. Να θυμηθώ να το αναφέρω στον Ψυ μου…
Σήμερα στη θάλασσα, μία πολύ επικοινωνιακή γιαγιά αφού τσεκάρισε το γενεαλογικό μου δέντρο (ποιανού είσαι εσύ;) με φιλοδώρησε με μία ιστορία του παππού μου.
Ο πάππους μου, ο Λιναρδιός είχε πολλά κοπάδια στη Σύρο κι άλλα τόσα κτήματα. (Κάτι σε τσιφλικάς, μου κάνει). Ενα βράδυ του φέραν το μαντάτο ότι το αγαπημένο του κριάρι δεν ακολούθησε το κοπάδι πίσω στο μαντρί. Είχε αυτονομηθεί τρόπον τινά. Μεγάλη στεναχώρια έβαλε ο παππούς, γιατί πολύ το γούσταρε αυτό το κριάρι. Κι έταξε σε όποιον του το φέρει, ό,τι θέλει. Κίνησαν δυο τρεις βοσκοί να το μαζέψουν αλλά το κριάρι κατηφόριζε τα γκρεμνά κατά τη θάλασσα και δεν μπόρεσαν να το κυκλώσουν.
Ενας νέος μικρός βοσκός πάει στον παππού και σιγουρεύει την υπόσχεση. “Εγώ θα στο φέρω” του λέει “αλλά θα μου δώκεις ότι κι αν σου ζητήσω;” “Ο λόγος μου, συμβόλαιο” του αποκρίθηκε ο Λιναρδιός κι έτσι κίνησε ο μικρός να φέρει το κριάρι. Είχε σχέδιο ο πονηρός βοσκός. Αφού το κούρασε κυνηγώντας το στα γκρεμνά, το ζαλώθηκε στην πλάτη και του το πάει του παππού στον καφενέ, όπου καθόταν με τους συγχωριανούς του.
“Νάτο το κριάρι σου, ώρα να κρατήσεις το δικό σου μέρος της συμφωνίας”. “Ο,τι θέλεις” του αποκρίθηκε ο παππούς. “Θέλεις κτήματα, θέλεις χρήματα, πες μου τι επιθυμείς”. “Θέλω να μου δώκεις το Ανεζιώ”, του απαντάει το βοσκόπουλο. Και κόντεψε να του έρθει ο κόλπος του παππού. Γιατί το Ανεζιώ, η Ανεζούλα ήταν η μοναχοκόρη του, κι είχε άλλα σχέδια για την αποκατάστασή της.
Να μην τα πολυλογούμε, το πήρε το Ανεζιώ σε τρυφερή ηλικία (14 ετών) κι έκαναν είκοσι-δύο παιδιά. Καμία πρόνοια αντισύλληψης εκείνη την εποχή. Εγώ σκέφτηκα, πονηρός ο βοσκός, έκανε την τύχη του, αφού πήρε τη μονάκριβη θα εξασφάλισε και σωστή προίκα. Ο φαρμακωμένος Λιναρδιός όμως δεν επροίκισε το Ανεζιώ. Μόνο το σπίτι του έφτιαξε με ένα μικρό μποστάνι. Κανόνισε και έφεραν από την πόλη και ασετυλίνη να μην τους τρώνε τα σκοτάδια και στη συνέχεια την ξέγραψε τη μονάκριβη.
Ετσι το ντεστάρδο κριάρι πήρε στο λαιμό του και το Ανεζιώ…
*ντεστάρδος = κακότροπος, ξεροκέφαλος. Σύμφωνα με τη φίλη έγκριτη μεταφράστρια Ελένη Τουλούπη, πρόκειται για δάνειο από τα ιταλικά, testardo.
Ευτυχώς που η μητέρα μου δεν τηρούσε και πολύ τα έθιμα, γιατί βλέπω ότι γιορτάζει η οσιομάρτυς Φεβρωνία.
Εχω λίγο περισσότερους λόγους να γιορτάζω σήμερα, γιατί πριν λίγες ημέρες μία μηχανή 1000 κυβικών έπεσε πάνω μου παραβιάζοντας τον κόκκινο σηματοδότη με υπερβολική ταχύτητα. Το αυτοκίνητό μου σήκωσε όλο το βάρος της σύγκρουσης με αποτέλεσμα να έχει λίγο τα χάλια του, ενώ εγώ βγήκα αγρατζούνιστη.
Ευτυχώς δεν είδα το ατύχημα γιατί όλα έγιναν από πίσω μου κι έτσι το σοκ περιορίζεται στο τράνταγμα και δεν είναι εικονογραφημένο.
Κανείς μάρτυρας δεν σταμάτησε επιτόπου να βοηθήσει αλλά συνέχισαν το δρόμο τους ενοχλημένοι γιατί εμποδιζόταν η κίνηση. Κάτι περίεργοι μαζεύτηκαν εκ των υστέρων μάλλον για το θέαμα του τραυματισμένου μοτοσικλετιστή. Μάλιστα με κοίταζαν και περίεργα, με μισό μάτι πιθανότατα γιατί είμαι γυναίκα και άρα σίγουρα ύποπτη.
Το θέμα είναι ότι γλιτώσαμε και οι δύο. Σκέφτηκα εκ των υστέρων ότι αν είχε συμβεί το μοιραίο, το blog θα συνέχιζε τη ζωή του για ακόμα πέντε ημέρες χάρη στην ετεροχρονισμένη χρονοσήμανση.
Η κα Διαμαντοπούλου μίλησε σχετικά με την παρουσίαση της τάξης του μέλλοντος για «προχειρότητα και επιχείρηση εξαπάτησης των πολιτών», λέγοντας ότι «στήθηκε πριν από μία εβδομάδα σε ένα κτίριο που δεν έχει ρεύμα.Μια τάξη χωρίς δασκάλους, μια τάξη χωρίς παιδιά».
Συμβαίνει να είμαι η ανύπαρκτη δασκάλα. Στην ιστοσελίδα μου μάλιστα ανέβασα το ανύπαρκτο μάθημα.
Συμβαίνει να έχω λάβει μέρος σε άλλες δύο-τρεις τέτοιες επιδείξεις, όταν κυβέρνηση ήταν η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση. Στην πρώτη θύμα της εξαπάτησης ήταν η επίτροπος της Ε.Ε. κυρία Βίβιαν Ρέντινγκ, η οποία μάλιστα μετά το πέρας αυτής της σκηνοθεσίας είχε μιλήσει για “money well spent”. Τότε -για όποιον θυμάται αρχαίες πονεμένες ιστορίες- έτρεχε ακόμα το πρόγραμμα “Οδύσσεια”. Φυσικά μόλις τελείωσαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια τα εργαστήρια εγκαταλείφθηκαν, μετατράπηκαν σε πληροφορικής και οι επιμορφωτές κλειδωθήκαμε απ’έξω. Κοινώς φάγαμε πόρτα. Για να μπούμε στο εργαστήριο, έπρεπε να συμπληρώσουμε πέντε-έξι έντυπα παράδοσης -παραλαβής εργαστηρίου και να κάνουμε ρεβεράντζες στο συνάδελφο. Σε εκείνη τη σκηνοθεσία είχαμε αναστατώσει δύο σχολεία. Το 2ο Λύκειο Υμηττού και την Ιωνίδειο για εναλλακτική λύση. Τα δύο σχολεία βάφτηκαν εν μία νυκτί, η διδασκαλία σχεδιάστηκε και γίνονταν πρόβες για μία εβδομάδα με τους μαθητές. Μάλιστα ενώ το μάθημα είχε σχεδιαστεί από έναν επιμορφωτή την τελευταία στιγμή διδάχθηκε από άλλον, που ήταν περισσότερο αρεστός στο τότε καθεστώς και ο οποίος δεν είχε κανένα πρόβλημα να οικειοποιηθεί την εργασία του συναδέλφου! Ο “πράσινος” συνάδελφος καρπώθηκε τα εύσημα και τον άλλο χρόνο απέκτησε το γραφειάκι του στη Μητροπόλεως. Τουλάχιστον αυτή τη φορά στη Ριζάρειο δεν ταλαιπωρήθηκαν μαθητές. Είναι και περίοδος εξετάσεων,για όσους δεν το γνωρίζουν.
Μια άλλη φορά το θέατρο στήθηκε για τον τότε Υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας, κ. Ζακ Λάνγκ με μαθητές ιδιωτικού σχολείου.
Bottom line: όσο οι νέες τεχνολογίες πουλάνε σαν σύνθημα, οι πολιτικοί θα το εκμεταλλεύονται. Το θέμα είναι, ότι δεν είναι πια και τόσο νέες. Οσο σκεφτόμαστε με τη λογική της αρπαχτής και στήνουμε προγράμματα επιμόρφωσης 48, 96 ωρών αντί να φτιάξουμε μόνιμες δομές επιμόρφωσης αυτο-καταδικαζόμαστε σε καθυστέρηση και υπονομεύουμε το μέλλον των δύο -τουλάχιστον- επόμενων γενεών.
Τη λύση την έχουμε υποδείξει σε τουλάχιστον 100 πρωτοκολλημένα έγραφα προς την ηγεσία του ΥΠΕΠΘ. Τώρα και σε blog “που μας αφορά”. Αν θέλουμε να γίνει κάτι, θα πρέπει να δημιουργηθούν κέντρα παιδαγωγικής υποστήριξης (για οργάνωση ενδοσχολικών επιμορφώσεων, συμβουλευτική, δειγματικές διδασκαλίες, δανεισμός πολυμέσων, συντήρηση εκπαιδευτικής πύλης με αξιολογημένο εκπαιδευτικό λογισμικό και εφαρμογές, τηλεκπαίδευση κλπ.) σε κάθε διεύθυνση για διδασκαλία με ΤΠΕ ή/και media. Θα πρέπει να σταματήσει η κοροϊδία των πιστοποιήσεων ανά δύο χρόνια. Μόλις βγαίνει καινούργια προκήρυξη οι επιμορφωτές αποκτούν τον τίτλο του τέως και καλούνται σε εξετάσεις. Ετσι αντί να δευρύνουμε το σώμα των επιμορφωτών, χάνουμε τους απηυδισμένους. Με την επιμόρφωση Β΄επιπέδου φτιάχτηκαν 400 επιμορφωτές. Οι μισοί δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ. Αν γινόταν μία πρόβλεψη για μείωση του ωραρίου τους θα συντηρούσαμε το σώμα και ίσως κάποιοι κάπου να ανακάλυπταν έναν τρόπο εμπλουτισμού της διδασκαλίας τους. Κόστος σχεδόν μηδενικό.
Φυσικά είναι θέμα πολιτικής βούλησης να χρηματοδοτηθεί το ελληνικό σχολείο. Αλλά επιτέλους ας σταματήσουμε να είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι. Καλά τα γκατζετάκια και τα Kindle αλλά χωρίς ουσιαστικές δραστηριότητες θα παίζουμε τρίλιζα στον διαδραστικό πίνακα. Σε ποια έρευνα σκοπιμότητας στηρίχθηκε η πρόταση για το ηλεκτρονικό βιβλίο; Οι άλλες χώρες είναι ντιπ καθυστερημένες και επιδοτούν υπολογιστές; Τι εκπαιδευτικό λογισμικό τρέχει το Kindle; Το περιεχόμενο μετράει -φίλοι πολιτικοί- όχι τα μηχανάκια. Γιατί δημιουργήθηκε το σώμα των 400+ επιμορφωτών, αν δεν αξιοποιείται; Μόνο για να τους εξαπατήσουν και να φάνε τα χρήματα; Αυτό -και διορθώστε με κα Διαμαντοπούλου-δεν ορίζεται από τον Μαρξ ως “ιδιοποίηση του υπερπροϊόντος της δουλικής εργασίας”; Γιατί αυτό κάνατε, όταν παίρνατε τις αποφάσεις, κατά συρροή και κατ’ έξακολούθηση.
Διαβάζω το δημοσίευμα του Σαλονικίδη κι είναι σα να έχει μπει στο μυαλό μου. Κι εγώ σκεφτόμουν ενόψει και των επερχομένων εαρινών συνεδρίων των ΤΠΕ ότι δεν θα αντέξω να ξανακούσω τα ίδια… για τη συνεισφορά των ΤΠΕ στην ανανέωση των εκπαιδευτικών μεθόδων. Ενα dejavu, άλλο πράγμα…
Αντιγράφω: “Ώσπου καταλήξαμε σε μια περίεργη κατάσταση, όπου ελάχιστοι πλέον κάνουν κριτική και σχεδόν κανείς δεν έχει να προτείνει κάτι καινούριο [σας παραπέμπω και στα πρακτικά συνεδρίων των τελευταίων 6-7 ετών – βρε, παιδιά, νισάφι πια με τους εννοιολογικούς χάρτες…]. Τα ίδια και τα ίδια , η απόλυτη ανακύκλωση ιδεών”.
Οσο το χρήμα ρέει, οι ομάδες των λογισμικών ενσκήπτουν στα συνέδρια για να επιδείξουν τις επαναστατικές ανακαλύψεις τους. Μόλις περάσουμε στις ισχνές αγελάδες, καταχωνιάζουμε τις φοβερές ανακαλύψεις μας στα χρονοντούλαπα και περνάμε στη Μαρία της σιωπής.
Θα ήθελα να δω μερικούς φίλους που συναντιόμαστε ανά διετία στη φιλόξενη Σύρο οι οποίοι το παλεύουν ακόμα. Θα μαζευτούν όμως και τα γνωστά αρπακτικά και προτιμώ να μη χαραμίσω το βλέμμα μου. Για αυτό ας με συγχωρέσουν αλλά θα προτιμήσω άλλη θέση για να αγναντέψω το Αιγαίο.
Από το soundtrack της ταινίας State Buoni, Se Potete του 1983 σε μουσική του Angelo Branduardi.
Τρέχεις πίσω από κάτι από ?δώ
τρέχεις πίσω από κάτι από ?κεί,
αλλά όταν ο θάνατος
θα σε βρει
τι θα απομείνει
από τις επιθυμίες σου; Ματαιότητα ματαιοτήτων
Είσαι ευτυχισμένος,
μέσα στις απολαύσεις σου.
Όλο στιγμές
από ασήμια και χρυσάφια,
αλλά στο τέλος,
τι θα σου απομείνει; Ματαιότητα ματαιοτήτων
Τρέχεις πίσω από κάτι από ?δώ,
Τρέχεις πίσω από κάτι από ?κεί,
κυνηγώντας πάντοτε
την ευχαρίστηση.
«Είμαι ευτυχισμένος και
δεν νοιάζομαι για τίποτα». Μάταιους ματαιοτήτων
Αν τώρα κοιτάς στον καθρέφτη
την ησυχία σου
δεν φαντάζεσαι φυσικά
τι θα απογίνει κάποια μέρα
η ματαιοδοξία σου.
Όλα ματαιότητα.
Μόνο ματαιότητα. Να ζείτε με χαρά και απλότητα.
Να έχετε καλοσύνη – αν μπορείτε.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ματαιότητα.
Όλα ματαιότητα, μόνο ματαιότητα
Να δοξάζετε τον Θεό με ταπεινότητα
Να τους βοηθάτε όλους
Η αγάπη,
καθόλου
να μην σας λείπει
Χτες στην τάξη μία μαθήτρια με πλησίασε για να ακουμπήσει τον πόνο της. Είχαν απελάσει τον αδελφό της. Τον συνέλαβαν μια νύχτα. Ήταν ερωτευμένος και δεν τον χώραγε το σπίτι του.
“Και να’σαι μόνος, σκοτεινός μέσα στη νύχτα και ακυβέρνητος σαν τ΄άχερο στ’ αλώνι”.
Τώρα το μέλλον του είναι δύο χρόνια στράτευσης στην Αρμενία. Κι εκείνη είχε πολλές απορίες και πολύ συσσωρευμένο πόνο για την ηλικία της. Είχε επισκεφθεί τον αδερφό της στα κρατητήρια και είδε τις συνθήκες κράτησης. Με ρώτησε γιατί οι αστυνομικοί τους φέρονται λες και δεν απευθύνονται σε ανθρώπους.
Τι να της πω; για την κατάχρηση εξουσίας στην οποία υποκύπτουμε καθημερινά;
Σκεφτόμουν ότι πολλές φορές η πραγματικότητα αντιγράφει την τέχνη καθώς στο μυαλό μου είναι ακόμη η ταινία του Καντέ “Ανάμεσα στους τοίχους”και το περιστατικό με τη μητέρα του κινέζου μαθητή. Εδώ και αιώνες τραβάμε γραμμές και τις ονομάζουμε σύνορα, χτίζουμε τείχη, συντηρούμε το παγκόσμιο σύστημα. Αλλά οι άνθρωποι γίνονται άραγε πιο ευτυχισμένοι στο διάβα των αιώνων;
” τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου
τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
Αυτές τις ημέρες έκανα εκκαθάριση του χαρτοβασιλείου μου καθώς σε λίγο θα θαβόμουν υπό το βάρος του. Βρήκα και το αρχείο των ενημερωτικών σημειωμάτων προς την ηγεσία του ΥΠΕΠΘ. Μεταξύ αυτών κι ένα ενημερωτικό του 2004 για την πρωτοποριακή εργασία του ερευνητή του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας Πολ Ντέμπεβετς (Paul Debevec).
Προσπαθώντας να βρει τρόπο ακριβούς καταγραφής των λεπτομερειών της ζωφόρου του, ο Paul Debevec ανέπτυξε μια μέθοδο διεύρυνσης του βάθους πεδίου, με συρραφή φωτογραφιών που παίρνονται με διαφορετικά διαφράγματα.Είχε φτιάξει λοιπόν μία μικρού μήκους ταινία την οποία μας παραχωρούσε κατόπιν αιτήματός μου δωρεάν για εκπαιδευτική χρήση.
Βελτιωμένη από προσθήκες άλλων ερευνητών – όπως ο Ελληνας Κυριάκος Ν. Κουτουλάκος, αναπληρωτής καθηγητής της Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο – η μέθοδος αυτή είναι σήμερα ευρύτερα γνωστή ως HDR (high-dynamic range photography). Οι εικόνες που προκύπτουν… παραείναι τέλειες: Οι λεπτομέρειες διαγράφονται τόσο καθαρά ώστε αναρωτιέται κανείς αν η ατμόσφαιρα ήταν τόσο καθαρή όταν πάτησε το «κλικ»…
Η ηγεσία δεν απάντησε ποτέ στο αίτημά μου ακόμα κι αν δεν προέκυπταν δαπάνες για το ελληνικό δημόσιο. Ίσως αν το είχαμε εντάξει στο επιχειρησιακό σχέδιο να το είχαν αγκαλιάσει…
Ο βομβαρδισμός του Παρθενώνα από τον Μοροζίνι αποτυπώνεται με συγκλονιστικό τρόπο. Η ταινία, η οποία τιτλοφορείται “Παρθενών”, παρουσιάζει με τρισδιάστατη οπτική το έπος του Παρθενώνα, το αρχιτεκτονικό κλέος του, και τις καταστροφές που υπέστη από τον Μοροζίνι και τον λόρδο Έλγιν.
Η ταινία ανασυνθέτει με συγκλονιστική ακρίβεια την αρχική όψη του μνημείου και σε ένα παιγνίδι τεχνολογίας και ιστορίας, επανασυνδέει τα γλυπτά που έκλεψε ο λόρδος Ελγιν με τα γλυπτά που παρέμειναν πάνω στο ναό της Αθηνάς.
Προχθές στη Βουκουρεστίου απέναντι από το Παλλάς ενώ το πλήθος τσεκάριζε τις εμφανίσεις των διασήμων μία γιαγιά σκάλιζε τους κάδους απορριμάτων. Κάποια στιγμή είχε σκαρφαλώσει πάνω στον κάδο τόσο που φοβήθηκα ότι θα έπεφτε μέσα.
Μικρές ιστορίες του 21ου αιώνα, που μοιάζουν τόσο με τις δικές μας και που είναι, ωστόσο, τόσο μακριά μας. Άνθρωποι νέοι, ηλικιωμένοι, μητέρες με μωρά στην αγκαλιά, που τριγυρνούν στους δρόμους βυθισμένοι στις σκέψεις τους και στον δικό τους κόσμο, αντιμέτωποι με όλες τις καιρικές συνθήκες. Οι σύγχρονοι «Αθλιοι» δεν είναι πλάσματα κάποιας άλλης εποχής.
Είναι αποφυλακισμένοι, χρήστες ναρκωτικών, θύματα δανείων και πιστωτικών καρτών, απολυμένοι και χαμηλοσυνταξιούχοι. «Δεν είμαστε ζητιάνοι, απόκληροι και άποροι είμαστε», φώναζε ένας απ’ αυτούς μέσα σ’ ένα σουπερμάρκετ. Στον δικό μας εθνικό περίγυρο πειθαναγκαστήκαμε στην παραδοχή της αδυναμίας μας και διαιωνίζουμε το πρόβλημα. Ο ρατσισμός των «χορτάτων» δεν αντιλαμβάνεται ότι το ίδιο το σύστημα παράγει αυτές τις καταστάσεις και, έπειτα, προσπερνάει τους αναξιοπαθούντες και τους ξεχνάει. Στην τηλεόραση παρελαύνουν οι καταθέσεις σε ελβετικούς λογαριασμούς προσώπων της επικαιρότητας. Στους χαλεπούς μας καιρούς αντί το κράτος να κατοχυρώσει δίχτυ κοινωνικής προστασίας, κυνηγάει δείκτες οικονομικής ευεξίας που -τι ειρωνεία- δεν πιάνονται ποτέ. Οι σύγχρονοι «κλοσάρ» δεν είναι μόνο οι απόκληροι της κοινωνίας, είναι πια οι χθεσινοί της εργαζόμενοι. Οι ίδιες τους οι ιστορίες, ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που, από έναν λάθος υπολογισμό, βρέθηκαν στην άλλη άκρη.
Ο Χρίστος Παπαδημητρίου, καθηγητής του Berkeley σχολιάζει: “Ο ψηφιακός αναλφαβητισμός δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα μέχρι το 2000, γιατί μέχρι τότε είχαμε υπολογιστές απλώς. Τώρα όμως έχουμε το Διαδίκτυο, και ο ψηφιακός αναλφαβητισμός είναι αυτοεξορία από τη ζωή. Οπως λέει ο Μανουέλ Καστέλς ?μεγάλος Καταλανός κοινωνιολόγος και φίλος από τα φοιτητικά χρόνια του δικού μας Πουλαντζά? όποιος δεν ασχολείται με το Διαδίκτυο σήμερα απλώς χάνει μια ευκαιρία, αλλά σε λίγο όχι μόνο δουλειά δεν θα μπορεί να βρει, ούτε επίδομα ανεργίας δεν θα μπορεί να εισπράττει. Και βέβαια δεν υπάρχει πιο τραγικά γελοίος λόγος για να μένουμε απέξω και να διαπράττουμε το έγκλημα να κρατάμε τα παιδιά μας απέξω, από το κόλλημα στη λεπτομέρεια της πορνογραφίας που έχουν δυστυχώς μερικοί. Το μέλλον μιας χώρας προεικάζεται σε κάποιο βαθμό, άλλοι λένε μεγάλο άλλοι λένε μέτριο, από το πόση πρόσβαση στο Διαδίκτυο υπάρχει. Η Φινλανδία, η Ιρλανδία, ακόμα και η Λευκορωσία και η Ινδία, σκίζουν. Εμείς είμαστε ουραγοί της Ευρώπης, μπροστά από την Αλβανία και τη Βοσνία”.
Και αναρωτιέμαι: Αυτό το κόλλημα με την πορνογραφία θα το ξεπεράσουν κάποτε οι ταγοί της εκπαίδευσης; Στο συνέδριο της Λεμεσού είχα ένα ξέσπασμα σχετικά με αυτό το θέμα, γιατί κάποιοι φοβικοί προσπαθούν με το κουβαδάκι τους να συμμαζέψουν τον καταρράκτη του διαδικτύου. Δεν καταλαβαίνουν δε ότι διυλίζουμε τον κώνωπα και μας διαφεύγει η κάμηλος… Δεν καταλαβαίνουν ότι το νέο χάσμα γενεών είναι τεχνολογικό, δεν καταλαβαίνουν τις επιπτώσεις αυτής της καθυστέρησης στην οικονομία της χώρας…
Καθώς γύριζα από την πρωινή βόλτα -για τις εφημερίδες – κι άκουγα αμέριμνη το ραδιόφωνο κόντεψε να μου φύγει το τιμόνι από τα χέρια. Ραδιοφωνική διαφήμιση για την επιμόρφωση. Δύο καθηγητές συνομιλούν: ” Κώστα που τις βρήκες αυτές τις ωραίες σημειώσεις; Έκανα search και μετά copy paste” Στη συνέχεια πέφτει το τσιτάτο: Πάνω από 90.000 εκπαιδευτικοί μπήκαν στην ψηφιακή εποχή.
Ανοίγοντας τις κυριακάτικες εφημερίδες διαπίστωσα ότι ανάλογη καταχώριση υπάρχει σε όλα τα φύλλα…
ΟΚ ώστε πάνω από 90000 εκπαιδευτικοί επιμορφώθηκαν στην τεχνική του copy-paste!
Μπραβίσιμο! Για να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους… Θυμάται κανείς ότι αυτό είναι το πρώτο στάδιο ενός προγράμματος τριών σταδίων; Ότι το πρώτο στάδιο βρυκολάκιασε κι έχει κρατήσει πάνω από πέντε χρόνια; Ότι οι εκπαιδευτικοί σύρθηκαν στην πιστοποίηση με το στανιό (απειλές επιστροφής του επιδόματος); Ότι όσοι πιστοποιήθηκαν, πιστοποιητικό δεν έχουν πιάσει στα χέρια τους; Ότι όσοι δούλεψαν σε αυτό δεν έχουν πληρωθεί ακόμα; Φαίνεται τα χρήματα επαρκούν μόνο για “δράσεις δημοσιότητας”. Οι εκπαιδευτικοί είναι γνωστό τοις πάσι ότι είναι εισοδηματίες. Ότι το β΄επίπεδο επωαζόταν 4 χρόνια και αφού ξεκίνησε -όπως ξεκίνησε- στα μουλωχτά, εν μέσω πασχαλινών διακοπών, φυσικά δεν πλησίασε τους στόχους του; Από 8000 το παρακολούθησαν 4500;
Γιατί δε διαφημίζουν πόσες ώρες διδασκαλίας γίνονται με τους μαθητές από τους 90000 μετακπαιδευμένους καθηγητές με ανανεωμένες μεθόδους; Γιατί δε λένε για τις αγκυλωτικές εγκυκλίους που συντάχθηκαν με στόχο να αποτρέπουν τους εκπαιδευτικούς από τη χρήση του εργαστηρίου; Φαντάζομαι δε, όποιος χρησιμοποιεί και powerpoint είναι έτοιμος για σχολικός σύμβουλος… Για να μη θυμηθώ κάτι κιτσάτα power… με ηλιοβασιλέματα που ευαγγελίζονται την ανανέωση της διδασκαλίας της λογοτεχνίας στο δικτυακό τόπο του Π.Ι. Έλεος! αξιοποιήσιμα βέβαια, για το τι πρέπει να αποφεύγουν οι διδάσκοντες, αν καταπιαστούν με παρουσιάσεις…
Και για την ουσία αυτή είναι η επιμόρφωση; να φτιάχνουν ευανάγνωστες σημειώσεις οι διδάσκοντες; ή καλύτερα να αντιγράφουν τις έτοιμες και να κοτσάρουν το ονοματάκι τους;
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Σήμερα πρωινή βόλτα στη Γλυφάδα. Σοροκάδα και σπρέι αλατιού. Ερημιά, εγώ,οι γλάροι α κι ο Νερούδα: “Ωδή στη θάλασσα”
Άρθρα (RSS)