Terra Computerata

Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, και έως τις 28 Απριλίου 2013, η μεγάλη περιοδική έκθεση “Το Ναυάγιο των Αντικυθήρων: Το πλοίο – οι θησαυροί – ο Μηχανισμός”.

Ενότητες:
Αν θα θέλαμε να ορίσουμε επιγραμματικά το Ναυάγιο των Αντικυθήρων, ώστε να συμπεριληφθούν όλες οι ιδιαιτερότητες και η σημασία του, θα το χαρακτηρίζαμε ως ‘ένα κέλυφος διεπιστημονικής έρευνας διαχρονικά’: Τα ευρήματά του δεν αποτελούν, όπως θα ήταν αναμενόμενο, ένα κλειστό σύνολο, αφού το φορτίο του χρονολογείται από τον 4ο έως και τον 1ο αι.. π.Χ. Το φορτίο αυτό υποδεικνύει την πρώτη εμπορία έργων τέχνης του δυτικού κόσμου, με φορτηγό πλοίο χωρητικότητας 300 περίπου τόνων. Η ανέλκυσή του σηματοδοτεί την αυγή των ενάλιων ερευνών παγκοσμίως. Ο μηχανισμός εκπλήσσει διαρκώς τους ειδικούς που τον μελετούν.

Τα 378 εκθέματα της έκθεσης, λόγω των παραπάνω ιδιαιτεροτήτων, εντάχθηκαν σε τέσσερις ενότητες, μέσα από τις οποίες τίθενται ή /και απαντώνται ερωτήματα:

1η ενότητα: Το ιστορικό της ανέλκυσης – H Αυγή της ενάλιας αρχαιολογίας
Στην εισαγωγική αυτή ενότητα παρουσιάζονται το χρονικό των επιχειρήσεων της ανέλκυσης και των πρώτων συντηρήσεων των πολύτιμων αρχαιοτήτων καθώς και σχετικά κρατικά έγγραφα και δημοσιεύματα του τύπου της εποχής.

2η ενότητα: The ship, its capacity and its crew
Παρουσιάζονται σπαράγματα από το κύτος του πλοίου με τη μολύβδινη επένδυση στο εξωτερικό του και άλλα εξαρτήματα από τον εξοπλισμό του (σύστημα παροχέτευσης νερού από το κύτος, μετρητές- ανιχνευτές βυθού κλπ.). Από τα σωζόμενα λείψανα –αλλά και το φορτίο του- προκύπτει, ότι το πλοίο ήταν φορτηγό (αρχ. ὀλκάς, λατ. navis oneraria), εκτιμώμενης χωρητικότητας 300 τόνων. Εκτίθενται επίσης αντικείμενα που ήταν στην υπηρεσία του πληρώματος και των επιβατών του (π.χ. αγγεία, λυχνάρια, παιχνίδια), τα οποία ανακαλούν την καθημερινότητα και τις συνήθειές των ανθρώπων του πλοίου.

3η ενότητα: The ship’s voyage and her cargo
Τι είδους προϊόντα μετέφερε η ολκάδα, από πού ξεκίνησε, πού έγινε η φόρτωση και ποιος ήταν ο προορισμός της;
Τα χάλκινα και μαρμάρινα αγάλματα, τα γυάλινα αγγεία και τα χάλκινα σκεύη καθώς και τα χρυσά κοσμήματα που εκτίθενται στην ενότητα αυτή, είναι αντιπροσωπευτικά των έργων που ανασύρθηκαν από το ναυάγιο και αποτελούν ένα μέρος μόνο του φορτίου του. Το υπόλοιπο φορτίο καταποντίστηκε μαζί με το πλοίο σε πολύ μεγάλο βάθος. Τα έργα αυτά μαρτυρούν τις αισθητικές προτιμήσεις των παραγγελιοδοτών ή υποψήφιων αγοραστών, αλλά πρωτίστως αντικατοπτρίζουν το νέο ιστορικό φαινόμενο της εμπορίας έργων τέχνης, της πρώτης στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού.
Η μελέτη του φορτίου θα συνεισφέρει σημαντικά στην έρευνα για το θαλάσσιο εμπόριο και τη διακίνηση έργων ελληνικής τέχνης στο τέλος της ελληνιστικής εποχής και της δημοκρατικής περιόδου της Ρώμης, υπό το φως των εμπορικών δραστηριοτήτων και των αισθητικών επιλογών της ανερχόμενης ρωμαϊκής αριστοκρατίας.

4η ενότητα: The Mechanism
Το 1/3 της έκθεσης αφιερώνεται σε αυτήν την εκπληκτική, μοναδική και παγκοσμίου ενδιαφέροντος συσκευή μαθηματικής και αστρονομικής επιστήμης. Πρόκειται για ένα αστρονομικό υπολογιστικό μηχάνημα (computer), ένα αστρονομικό δηλαδή ημερολόγιο, που προσδιόριζε το χρόνο με βάση τις κινήσεις του ήλιου, της σελήνης και τις μεταξύ τους σχέσεις, δηλαδή τις εκλείψεις και τις κινήσεις άλλων γνωστών για την εποχή πλανητών, όπως έγραψε ο Price, μελετητής των θραυσμάτων στα 1980.
Θα εκτεθούν όλα τα σωζόμενα θραύσματα, 82 στον αριθμό, συμπεριλαμβανομένων των τριών γνωστών και μεγαλύτερων τμημάτων του, ήδη εκτεθειμένων στη μόνιμη έκθεση.
Η ιστορία της ταύτισης και τα έως τώρα συμπεράσματα της διεπιστημονικής μελέτης του, σχέδια, ραδιογραφίες, τομογραφίες, ψηφιοποιημένες προσομοιώσεις και αντίγραφα των κατά καιρούς προτεινόμενων ανακατασκευών του, αποτελούν το εποπτικό υλικό για τους επισκέπτες. Στο τέλος της ενότητας θα προβάλλεται ολιγόλεπτη 3D ταινία, παραγωγής του Ph. Nicolet. Επίσης, στο αμφιθέατρο του Μουσείου θα προβάλλεται σε καθορισμένες ήμέρες και ώρες το ντοκιμαντέρ για το ναυάγιο και το μηχανισμό, παραγωγής Images First Ltd., σε συνεργασία με την ΕΡΤ και την Arte.

Το 6ο Πανελλήνιο Συνέδριο των Εκπαιδευτικών για τις ΤΠΕ «Αξιοποίηση των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας στη Διδακτική Πράξη» θα πραγματοποιηθεί στη Σύρο στις  6, 7 και  8 Μαϊου 2011.

Σκοπός του Συνεδρίου είναι ο γόνιμος προβληματισμός και ο δημιουργικός διάλογος αναφορικά με την εφαρμογή των «Τεχνολογιών της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας στην Εκπαίδευση» (ΤΠΕ-Ε), καθώς και στις σύγχρονες πρακτικές τους έτσι όπως διαμορφώνονται στο σημερινό σχολείο. Ιδιαίτερα στοχεύει στο να ευαισθητοποιήσει τους εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης προς την κατεύθυνση των προβλημάτων διδακτικής μεθοδολογίας με τη συνδρομή ΤΠΕ.

Διαβάστε περισσότερα www.e-diktyo.eu

Και για να σας βάλω στα αίματα, ιδού ο οδηγός για το πως θα περάσετε καλά στη Σύρο, www.netschoolbook.gr/terra49

Στην εποχή της μεγέθυνσης των οθονών και όντας εξασκημένοι στην κατανάλωση εικόνων, η έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη της συλλογής έργων Θεόφιλου της Εμπορικής Τράπεζας μας προσφέρει την ευκαιρία να θυμηθούμε ή να ανακαλύψουμε ένα κομμάτι «της ελληνικής ευαισθησίας», όπως αναφέρει ο Τσαρούχης, του βαθύτερου εαυτού μας. Εξ ου και ο πρόεδρος του μουσείου, Αγγελος Δεληβορριάς, επεσήμανε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου πως «η έκθεση θα μας θυμίσει πράγματα που δεν θα έπρεπε να έχουμε λησμονήσει». Ητοι την ικανότητα να αντικρίζουμε με αθωότητα τον κόσμο.

Η συλλογή, που εκτίθεται για πρώτη φορά στο σύνολό της, περιλαμβάνει 20 έργα του ζωγράφου που συγκεντρώθηκαν στη δεκαετία του ’80 και πίνακες που ανήκουν στη δεύτερη περίοδο της δουλειάς του, εκείνη της Μυτιλήνης, όπου ο Θεόφιλος κατέχει πλέον -όπως λέει ο Τσαρούχης- τη χρωματική του παλέτα, δημιουργώντας πιο ζωντανά έργα. Στην έκθεση εκτίθεται η προτομή του ζωγράφου που φιλοτέχνησε ο Μιχάλης Τόμπρος, ενώ προβάλλεται και το «Παρασκήνιο» «2003 – Θεόφιλος ξανά;» σε σκηνοθεσία Λάκη Παπαστάθη.

Καθημερινή

Αντίθετα όμως με τις μεγαλόστομες διακηρύξεις των αναλυτικών προγραμμάτων, το θέμα τής έκθεσης, που δίνεται κάθε φορά στους μαθητές επιβεβαιώνει πανηγυρικά, ότι αυτό που ζητείται από τους μαθητές δεν είναι ούτε η καλλιέργεια τής εκφραστικής τους ικανότητας, ούτε η δόμηση μιας στοιχειωδώς στέρεης συλλογιστικής και επιχειρηματολογίας. Αυτό που ζητείται από τους μαθητές είναι απλώς η καταγραφή στο χαρτί απόψεων, που προϊδεάζονται ύπουλα από το εκάστοτε δοθέν θέμα. «Απόψεων», που υποτίθεται, ότι οι μαθητές πρέπει να δομήσουν και να εκφράσουν ελεύθερα, αφού θα πρόκειται για τις «δικές» τους. Ωστόσο, αυτό δεν διαφέρει από την κατά παραγγελία αρθρογραφία των δημοσιογραφίσκων τού ημερήσιου τύπου, οι οποίοι πληρώνονται για να γράφουν ό,τι θέλει ο εκδότης και η «γραμμή» της εφημερίδας.

Αλλά ας δούμε καλύτερα το θέμα που δόθηκε:

«Σε άρθρο, που θα δημοσιευθεί στην εφημερίδα τού σχολείου σας να αναφερθείτε στη σημασία τής αυτομόρφωσης και να προτείνετε τρόπους πραγμάτωσής της σε όλη τη διάρκεια τής ζωής τού ανθρώπου.»

Ως εδώ τα πράγματα δείχνουν πολύ αθώα και δημοκρατικά. Όμως, εκτός από το εκάστοτε θέμα, είθισται να δίνονται και κάμποσες «επεξηγήσεις» εν είδει κομματικής γραμμής. Κι εδώ είναι που ασκείται η ωμότερη χειραγώγηση. Συγκεκριμένα ως «επεξήγηση» στο φετεινό θέμα δόθηκε ένα παλαιότερο (2002) κείμενο τής (πανεπιστημιακής, όπως μάθαμε) Αλεξάνδρας Κορωναίου, με τίτλο «Εκπαιδεύοντας εκτός σχολείου».

Στο «επεξηγητικό» αυτό κείμενο πληροφορούμαστε, ότι:

«Με τον όρο αυτομόρφωση περιγράφουμε μία σύνθετη εκπαιδευτική διαδικασία, τής οποίας θεμελιώδης κινητήρια δύναμη είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο οποίος, έχοντας επίγνωση των αναγκών και των επιθυμιών του, καλείται να συμβάλει αποφασιστικά στην πορεία τής εκπαιδευτικής και επαγγελματικής του κατάρτισης.».

Πληροφορούμαστε δηλαδή, ότι η αυτομόρφωση έχει αποκλειστικά εκπαιδευτική διάσταση και έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με την επαγγελματική κατάρτιση τού ατόμου. Πληροφορούμαστε επίσης, ότι η επίγνωση των επιθυμιών και των αναγκών μας για μόρφωση –πρέπει να- αφορά κυρίως στην επαγγελματική μας κατάρτιση. Απ΄ ό,τι φαίνεται, έξω από αυτό το αυστηρά εκπαιδευτικοεπαγγελματικό πλαίσιο δεν θα αποκτήσουμε ποτέ γνήσια επίγνωση των γνωστικών αναγκών και επιθυμιών μας.

Διαβάζοντας αυτό το ακαδημαϊκό μαργαριτάρι καταλάβαμε -με συντριβή ψυχής- ότι τόσα χρόνια, που ξοδέψαμε από τη ζωή μας (τόσο ο γράφων, όσο και τόσοι άλλοι εργαζόμενοι άνθρωποι) διαβάζοντας (στον ελεύθερο χρόνο μας φυσικά) κάποια επιστημονική (πολιτική, ιστορική κ.λπ.) εργασία, ή ερχόμενοι σε επαφή με κάποιο καλλιτεχνικό έργο, ή μαθαίνοντας ίσως κάποιο μουσικό όργανο, ή πηγαίνοντας ένα ταξίδι σε κάποιον τόπο, που μάς εξήπτε το ενδιαφέρον, δεν αυτομορφωνόμασταν. Τόσα χαμένα από τη ζωή μας χρόνια, τα σπαταλήσαμε ως λιμοκοντόροι και καιροσκόποι χομπίστες.

Παρακάτω πληροφορούμαστε, ότι:

«Σε αυτή την ατομική, και πολλές φορές εξαιρετικά δύσκολη, πορεία κατάκτησης νέων γνώσεων, δεν ενεργεί μόνος του, όπως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε με βάση το πρώτο συνθετικό τής λέξης αυτο-μόρφωση. Ο άνθρωπος δεν δραστηριοποιείται μέσα σε ένα κοινωνικό κενό, αλλά μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον. Βρίσκεται δηλαδή σε συνεχή επικοινωνία με τους άλλους, σε επαφή και ανταλλαγή με τους επίσημους ή ανεπίσημους εκπαιδευτικούς θεσμούς, με ποικίλους οργανισμούς και κέντρα κατάρτισης, ακόμη και όταν οι νέες τεχνολογίες τού επιτρέπουν να μαθαίνει και να εργάζεται σε φυσική απόσταση από τους άλλους.»

Εδώ πληροφορούμαστε, ότι η αυτομόρφωση, αν και είναι μια «ατομική πορεία», ωστόσο δεν είναι καθόλου ατομική ως διαδικασία. Εδώ μπερδευτήκαμε λίγο (φανταστείτε πόσο θα μπερδεύτηκαν οι εξεταζόμενοι μαθητές). Γιατί, όπως ορίζει την αυτομόρφωση η κυρία πανεπιστημιακός (και όπως θέλουν να την περάσουν -την «αυτομόρφωση»- στους ταλαίπωρους μαθητές), η αυτομόρφωση δεν είναι το να κατακτάς με προσωπικό κόπο και κόστος αυτά που δεν σου έμαθαν, ή που δεν ήθελαν να σου μάθουν. Αντιθέτως, η αυτομόρφωση, στενά νοούμενη ως δεκανίκι της επαγγελματικής κατάρτισης, αφορά σε όλα αυτά, που δεν πρόλαβαν να σού μάθουν, για την εκμάθηση των οποίων θα πρέπει να τρέξεις από μόνος σου και να απευθυνθείς στους «επίσημους ή ανεπίσημους εκπαιδευτικούς θεσμούς, με ποικίλους οργανισμούς και κέντρα κατάρτισης». Έτσι, ώστε να γίνεις ένα καταρτισμένο έμψυχο εργαλείο των εκάστοτε εργοδοτών σου. Προφανώς η κυρία πανεπιστημιακός θεωρεί «αυτομόρφωση» και το κοινωνικοοικονομικό καρκίνωμα της παραπαιδείας.

Αξίζει να προσεχθεί, ότι η «αυτομόρφωση» δεν περιγράφεται ούτε κατά διάνοια ως ελεύθερη και αυτόβουλη επιλογή και αναζήτηση, ή ως κατασταλαγμένη στάση ζωής. Η «αυτομόρφωση» είναι απλώς μια περίπου αναγκαστική «επιλογή». Το γιατί το μαθαίνουμε λίγο παρακάτω:

«Όμως, οι πρωταρχικοί παράγοντες, που καθιστούν την αυτομόρφωση αναγκαία για τα άτομα των σύγχρονων κοινωνιών είναι οι νέες επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις και οι συνεπακόλουθες μεταμορφώσεις τής αγοράς εργασίας. Μία από τις συνέπειες αυτών των αλλαγών είναι, ότι πολλά επαγγέλματα χάνουν γρήγορα την αξία και τη χρησιμότητά τους, ενώ οι γνώσεις και οι δεξιότητες, που τα άτομα κατέκτησαν στα πρώτα στάδια της ζωής τους καθίστανται ανεπαρκείς για το παρόν και το μέλλον. Η συνολική τεχνολογική αναδιάρθρωση τής εργασιακής δραστηριότητας στερεί όλο και περισσότερο στα άτομα τη δυνατότητα να διατηρούν μία και μοναδική επαγγελματική ταυτότητα σε όλη τη διάρκεια τής ενεργού ζωής τους. Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής τής κατάστασης για τα άτομα, οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατακτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή, να εκπαιδεύονται συνεχώς.»

Πληροφορούμαστε λοιπόν, ότι η «αυτομόρφωση» είναι απλώς μια διαδικασία προσαρμογής σε έναν δοσμένον, πέρα από κάθε αμφισβήτηση κόσμο, όπου τα διάφορα επαγγέλματα και οι ανθρώπινες δεξιότητες (και φυσικά οι άνθρωποι-φορείς τους) απαξιώνονται κάθε τόσο. Ο κυριότερος λόγος αυτής τής απαξίωσης τής εργασίας και τής μεταβολής των εργαζομένων ανθρώπων σε πολυεργαλεία, που θα αλλάζουν πολλές δουλειές στη ζωή τους, δηλαδή η συνεχής κερδοσκοπική «κινητικότητα» των «αγορών», αποφεύγεται να κατονομαστεί. Προφανώς, το να προβληματιστεί κάποιος γιατί τα πράγματα είναι όπως είναι δεν αφορά σε καμμία αυτομορφωτική διαδικασία. Οι «ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής τής κατάστασης για τα άτομα» (δηλαδή το ότι ζουν μέσα σε μια αδιάκοπη «εκπαιδευτική» ποντικοτρεχάλα και επαγγελματική ανασφάλεια) είναι «ανεξάρτητες» από την αυτομόρφωση, πράγμα λογικοφανές, αφού η «αυτομόρφωση» δεν έχει φυσικά σαν στόχο την ψυχοπνευματική (αυτο)πραγμάτωσή μας αλλά, το πώς θα αρέσουμε στους εργοδότες μας, με οποιοδήποτε ψυχικό κόστος (για εμάς).

Η «αυτομόρφωση» δεν είναι, όπως ίσως νομίζατε, διαδικασία ανάπτυξης τής κριτικής ικανότητας, αλλά διαδικασία μοιρολατρικής «ευελιξίας» και «προσαρμογής» σε, πέραν κάθε αμφισβήτησης, δοσμένες κοινωνικές καταστάσεις.

Εν κατακλείδει, σύμφωνα με τις κατευθυντήριες «επεξηγήσεις» που δόθηκαν στους εξεταζόμενους μαθητές, η αυτομόρφωση ταυτίζεται με την περίπου αναγκαστική προσφυγή των ατόμων μιας σύγχρονης κοινωνίας σε «επίσημους ή ανεπίσημους εκπαιδευτικούς θεσμούς, με ποικίλους οργανισμούς και κέντρα κατάρτισης», οι οποίοι έχουν σαν αποκλειστικό λόγο ύπαρξης την επαγγελματική εκπαίδευση ή κατάρτιση.

Με άλλα λόγια ο μαθητής, που θα ορίσει την αυτομόρφωση σαν αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή ως μια μή υποχρεωτική ή επιβαλλόμενη από τις κοινωνικές συνθήκες γνωστική διαδικασία, ως μια αυτόβουλη και προσωπική διαδικασία αναζήτησης, η οποία θα συμβάλλει στην ψυχοπνευματική του εξέλιξη και ωριμότητα, ως μια δραστηριότητα προπαντός ευχάριστη και χρήσιμη κατ΄ εξοχήν στον ασκούντα αυτήν (και όχι ντε και καλά στους εκάστοτε εργοδότες) έχει τεθεί προκαταβολικά εκτός θέματος (δηλαδή εκτός των διανοητικών οριοθετήσεων τής χειραγώγησης) και εκτός «γραμμής».

Επιπλέον ο μαθητής, που θα ορίσει την αυτομόρφωση ως μια ψυχική ασπίδα και ως νοητικό όπλο, το οποίο θα θέσει υπό αίρεση τον δοσμένο κόσμο τού συνεχούς εργασιακού νομαδισμού, απαξίωσης και δουλείας, καθώς και τις «ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα άτομα», κινδυνεύει γενικότερα στη ζωή του να τεθεί, όχι απλώς «εκτός θέματος», αλλά και εκτός κοινωνικού κοπαδιού. Βέβαια, στην πραγματικότητα, αυτός που κινδυνεύει περισσότερο από όλους (και το γνωρίζει), είναι το δοσμένο κοινωνικό καθεστώς στην περίπτωση, που οι μαθητές αφεθούν ανεξέλεγκτοι να οδηγήσουν το μυαλό τους σε τέτοιες απαγορευμένες περιοχές…

Υπ΄ αυτή την έννοια, στο μάθημα της έκθεσης επιτρέπεται μόνο η διατύπωση απόψεων, οι οποίες ελάχιστα θα διαφέρουν από δήλωση κοινωνικών φρονημάτων.

Βέβαια, στις διαδικαστικές επεξηγήσεις τού θέματος αναφέρεται υποκριτικά, ότι «κάθε απάντηση τεκμηριωμένη είναι αποδεκτή». Όμως, αυτή η φαινομενικώς δημοκρατική ρήτρα προορίζεται μόνο για τους αφελείς, αφού κάθε διαφορετική άποψη, όσο τεκμηριωμένα και αν διατυπωθεί, έχει τεθεί προκαταβολικά («επεξηγηματικά») εκτός θέματος. Δεν μπορείς να ζητάς (όπως συνήθως συμβαίνει στο μάθημα της έκθεσης) από εφήβους να προτείνουν «οπτικές» και «τρόπους» για κοινωνικά φαινόμενα και προβλήματα (για τα οποία μάλιστα δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη και ως προς τα οποία επίτηδες δεν τους έχει παρασχεθεί η παραμικρή πνευματική, ή ψυχική προετοιμασία). Και μάλιστα να το κάνεις υπό την μορφή μιας άνανδρης και υποβολιμαίας πρακτικής του τύπου «διατυπώστε την άποψή σας για το τάδε ζήτημα» κ.λπ. τη στιγμή, που ήδη από την πρώτη λέξη τού δοθέντος θέματος έχεις ήδη δρομολογήσει τί πρέπει να γραφεί, για να μην βγούν οι εξεταζόμενοι «εκτός θέματος» (και εκτός «γραμμής», εκτός κοινωνικώς επιβαλλόμενης αντίληψης, εκτός μαντριού κ.λπ).

Θα μπορούσαμε να αποφανθούμε ότι τα θέματα της έκθεσης αντανακλούν απλώς την πνευματική ανεπάρκεια και την επιδερμική αντίληψη των βυζαντινά σχολαστικών νεοελλήνων φιλολόγων τής Ρωμιοσύνης για την κοινωνία και για τα προβλήματα, που θέτει η ζωή.

Η έκφραση και η συλλογιστική ικανότητα των εφήβων θα καλλιεργείτο πραγματικά αν τους επέτρεπε το εκπαιδευτικό σύστημα να γράψουν γι΄ αυτά που ξέρουν και που ζούν. Γιατί το «μάθημα» τής έκθεσης (δηλαδή τής γραπτής έκφρασης) είναι πάνω από όλα μια μορφή ψυχοθεραπείας για τον μαθητή. Ας ζητηθεί έστω μία δοκιμαστική φορά να εκφραστούν τα παιδιά για κάτι που γνωρίζουν βιωματικά και για κάτι που ζουν καθημερινά. Ας τους ζητηθεί να μιλήσουν για τις αγωνίες τους και για την ψυχοφθόρα τρεχάλα στα «φροντιστήρια» (βλ. «επίσημους ή ανεπίσημους εκπαιδευτικούς θεσμούς, με ποικίλους οργανισμούς και κέντρα κατάρτισης») και (σε κραυγαλέα αντίθεση με την ξενοιασιά των υπολοίπων Ευρωπαίων συμμαθητών τους, οι οποίοι μετά το πέρας τού σχολικού ωραρίου χαίρονται την εφηβεία τους), για την αβεβαιότητα, που τα έχουν βυθίσει και για το ζοφερό μέλλον τους, όπως το προαισθάνονται. Ας τους ζητήσουν να μιλήσουν για το τί νιώθουν, ότι τους λείπει, για το πώς βλέπουν τον κόσμο, για τον έρωτα (ένα θέμα που σταθερά απουσιάζει από την βυζαντινότροπα σχολαστική νεοελληνική εκπαίδευση), για τα όνειρά τους, για το τί θεωρούν ως περιορισμό στην ανάπτυξή τους και για το τί θα έκαναν αν δεν είχαν τέτοιους περιορισμούς. Τέλος, θα μπορούσαν να τους ρωτήσουν για ποιόν πραγματικά λόγο βγήκαν στους δρόμους τον Δεκέμβρη τού 2008 (ορίστε ένα θέμα αυτοθεραπείας)

Μόνο έτσι τα παιδιά θα «σκάψουν» μέσα τους και μόνο έτσι θα αναπτύξουν γνήσια, πηγαία και πρωτότυπη έκφραση και συνεπή με το εαυτό της συλλογιστική. Όχι με στημένη θεματολογία και υποβολιμαία επιχειρηματολογία, η οποία θα διαιωνίζει τα εκάστοτε θεωρούμενα ως θέσφατα και ως κοινωνικώς «δοσμένα».

Ή μήπως οι υποκριτές ταγοί των χρηστών ηθών και της σχολικής εκπαίδευσης φοβούνται μήπως ακουστούν τίποτε πικρές αλήθειες από τα παιδιά; Και μήπως εκτός από τα βιβλία, που καίγονται λυτρωτικά κάθε τέλος σχολικής χρονιάς, καεί και η γούνα τους;

Θεόδωρος Α. Λαμπρόπουλος

www.freeinquiry.gr

Από τους 100 χάρτες που παρουσιάζονται στην έκθεση της Βρετανικής Βιβλιοθήκης οι 75 εκτίθενται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό. Δεν πρόκειται για ένα μάθημα γεωγραφίας και δεν απευθύνεται σε σχολικά γκρουπ που θέλουν να ξεδώσουν. Πρόκειται για έργα τέχνης, αλλά και για τεκμήρια της επίσημης ιστοριογραφίας, έτσι όπως την χρησιμοποιεί η εκάστοτε κρατική εξουσία. Εξ ου και ο τίτλος της έκθεσης, που διαρκεί μέχρι τον Σεπτέμβριο: «Μεγαλειώδεις χάρτες: εξουσία, προπαγάνδα και τέχνη». Ανάμεσα στα εκθέματα, ο Ατλας Κlencke, με ύψος 1,75 μ., ο χάρτης με την πανοραμική θέα της Νυρεμβέργης χαραγμένος σε ένα νόμισμα του 1773 και ένα ναζιστικό πόστερ, που απεικονίζει τον Τσώρτσιλ σαν θαλάσσιο κήτος που θέλει να καταπιεί την Αφρική!

TA NEA

www.bl.uk

Dame Laura Night, “Τρεις Χάριτες”

Το Μουσείο Ηρακλειδών θα παρουσιάσει από την 3η Σεπτεμβρίου 2010 έως την 21η Νοεμβρίου 2010 την έκθεση με τίτλο: “Η Γυναίκα ως Μούσα, 1900-1950”. Θα εκτεθούν περί τα ενενήντα (90) έργα επί χάρτου – υδατογραφίες, χαρακτικά και σχέδια – της πρώτης πεντηκονταετίας του 20ού αιώνα, Ευρωπαίων καλλιτεχνών (συμπεριλαμβανομένων και Ελλήνων) από τη συλλογή του Μουσείου Ηρακλειδών, της Εθνικής Πινακοθήκης, της συλλογής Alpha Bank καθώς επίσης και από τις συλλογές των ιδιωτών Γεωργίου Οικονόμου και Χαράλαμπου Λεοντιάδη.

Η γυναικεία μορφή έχει εμπνεύσει καλλιτέχνες όλων των ηλικιών και εθνοτήτων από την αρχαιότητα έως σήμερα. Η έκθεση “Η Γυναίκα ως Μούσα, 1900-1950” θα παρουσιάσει έργα παγκοσμίως γνωστών καλλιτεχνών του μοντερνισμού, τα οποία απεικονίζουν ποικίλους τρόπους απόδοσης της γυναικείας μορφής και αντικατοπτρίζουν τα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής τους. Η γυναίκα απεικονίζεται ως μητέρα, ερωμένη, φίλη ή ως η “εξ’ απορρήτων”. Είναι διαδοχικά περιποιητική, παραπλανητική, επίμονη ή συνωμοτική.

www.herakleidon-art.gr

Μία ξεχωριστή έκθεση με τρισδιάστατες φωτογραφίες της Κίκας Παρδάκη παρουσιάζει ο Πολιτισμικός Οργανισμός του Δήμου Αθηναίων από 21 έως 30 Ιουνίου 2010 στην αίθουσα «Ιακωβίδη» του Πνευματικού Κέντρου.
Στη συλλογή της η Κίκα Παρδάκη παρουσιάζει την πρωτότυπη μέθοδο ειδικής δημιουργικής φωτογράφησης και επεξεργασίας εικόνων που δίνει σαν τελικό αποτέλεσμα μοναδικές στερεοσκοπικές φωτογραφίες υψηλής ανάλυσης και μοναδικής ποιότητας, οι οποίες φαίνονται σαν κανονικές δισδιάστατες φωτογραφίες, αλλά φορώντας ο θεατής τα ειδικά γυαλιά αμέσως αποκτούν την αίσθηση του βάθους πεδίου και των όγκων των αντικειμένων. Η καλλιτέχνης χρησιμοποιεί πάντα έναν συνδυασμό των παραδοσιακών μεθόδων σχεδιασμού με τις νέες τεχνικές και εργαλεία για ένα μοναδικό και δημιουργικό αποτέλεσμα μέχρι την τελική εκτέλεση της εργασίας. Η τεχνική που έχει αναπτύξει μοιάζει περισσότερο με την τεχνική ενός γλύπτη ο οποίος πρώτα φροντίζει να αποκτήσει το ειδικό κράμα της πρώτης ύλης του (πολλές φωτογραφίες από διαφορετικές αποστάσεις και γωνίες οι οποίες συνθέτονται) και μετά σταδιακά με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις στην επιφάνεια καταφέρνει να δώσει την τελική μορφή. Η Κίκα Παρδάκη κατάφερε μετά από έξι χρόνια έρευνας (αρχικά μαζί με καλλιτέχνες στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας και έπειτα μόνη της στην Αθήνα τα τελευταία 2 χρόνια) και πολλών πειραμάτων, τόσο σε ψηφιακές όσο και σε εκτυπώσεις με τις μεθόδους της κλασσικής τυπογραφίας, να δημιουργήσει την πρώτη τρισδιάστατη φωτογραφία που μπορεί να εκτυπωθεί όπως και μία απλή φωτογραφία.
Η συλλογή αυτή τρισδιάστατων φωτογραφιών αποτελείται από 4 ενότητες -μετόπες, αετώματα, ζωφόρος και Ερέχθειο- οι οποίες περιέχουν συνολικά 180 έργα. Το μέσο μέγεθος αυτών των έργων είναι καμβάδες 1,1 επί 1,6 μέτρα. Το κοινό της έκθεσης μπορεί να απολαύσει τα συγκεκριμένα εκθέματα βλέποντας συναρπαστικές λεπτομέρειες σε τρεις διαστάσεις τις οποίες δεν μπορεί να δει ακόμα και αν επισκεφτεί το Βρετανικό μουσείο. Ο φακός έχει πλησιάσει τόσο κοντά στα γλυπτά όσο μόνο οι κατασκευαστές-γλύπτες στην αρχαιότητα και οι αρχαιολόγοι-συντηρητές σήμερα.
Ο σκοπός της έκθεσης, εκτός από τη διαμαρτυρία, είναι ενημερωτικός και εκπαιδευτικός. Για αυτόν τον λόγο το έργο συνοδεύεται από επεξηγηματικό και τεκμηριωμένο κείμενο περίπου δέκα λέξεων και σήμανση στο σχέδιο κάτοψης του Παρθενώνα που δείχνει το ακριβές σημείο από το οποίο αφαιρέθηκαν τα γλυπτά. Τα έργα μετά τον πρώτο τους σταθμό στην Αθήνα θα παρουσιαστούν σε απομακρυσμένα σχολεία της Ελλάδας. Η Κίκα Παρδάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι 40 χρονών. Έχει πάνω από 18 χρόνια αποκλειστική, συνεχή απασχόληση και εμπειρία στον χώρο της διαφήμισης και του graphic design. Έχει εργαστεί σε ατελιέ γραφικών τεχνών και διαφημιστικές εταιρείες ως art director και creative και έχει αναλάβει πολύ γνωστές και σημαντικές δουλειές στο χώρο. Έχει εργαστεί, επίσης, ως γραφίστας στο Ντίσελντορφ με ομάδες γραφιστών και καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο και έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις που οργανώθηκαν στην πόλη. Έχει κερδίσει το 1ο βραβείο για την πρωτοτυπία των εικονογραφήσεων της από ανοιχτή ψηφοφορία μέσω διαδικτύου μεταξύ καλλιτεχνών του Ντίσελντορφ. Τα τελευταία δύο χρόνια ασχολείται αποκλειστικά με την επεξεργασία της τρισδιάστατης φωτογραφίας.

Εγκαίνια: Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010, ώρα 20.00
Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, αίθουσα «Ιακωβίδης»:
Ακαδημίας 50, στάση Μετρό: Πανεπιστήμιο, τηλ.: 210 36 21 601
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Σάββατο 10.00- 20.00 και Κυριακή 10.00-14.00.

http://3dkika.blogspot.com/

Τους δύο αντίπαλους κόσμους, των αρχαίων ελληνικών πόλεων και της περσικής αυτοκρατορίας, κατά τις παραμονές της μάχης του Μαραθώνα, τη διεξαγωγή της και τη σημασία της για τους ανθρώπους της εποχής αλλά και τον ιστορικό αντίκτυπό της σήμερα παρουσιάζει η έκθεση που οργανώνεται από το Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων και θα εγκαινιαστεί στις 17 Ιουνίου. Ψηφιακές αναπαραγωγές, αντίγραφα αρχαίων αντικειμένων, οπτικοακουστικό υλικό και διαδραστικές εφαρμογές χρησιμοποιούνται για την ανάπτυξη της έκθεσης με τίτλο «Η Μάχη του Μαραθώνα: Ιστορία και Θρύλος», η οποία πραγματοποιείται με αφορμή την εφετινή επέτειο των 2.500 χρόνων από τη μεγάλη νίκη που κατήγαγαν οι Ελληνες κατά των Περσών ανακόπτοντας την επεκτατική πορεία τους στη Δύση. Δεν είναι διόλου τυχαίο λοιπόν ότι και στη νεώτερη εποχή ο Μαραθώνας- λέξη αναγνωρίσιμη διεθνώς- αποτελεί συνώνυμο της ανδρείας και του αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία. Οι επαναστατημένοι Γάλλοι προτρέπονταν να μιμηθούν την ανδρεία των Μαραθωνομάχων, ενώ ο Αδαμάντιος Κοραής στο «Σάλπισμα πολεμιστήριον» καλούσε τους Ελληνες να αξιωθούν τη δόξα του Μαραθώνα και των άλλων μηδικών πολέμων.

«Μarathon became a magic word» («ο Μαραθώνας κατέληξε να είναι μια μαγική λέξη») είχε γράψει ο λόρδος Βύρων, ενώ ο χώρος της μάχης θα μείνει στη συλλογική μνήμη των αρχαίων Ελλήνων αλλά και των λογίων, των ποιητών και των ζωγράφων ως τις ημέρες μας, ως τόπος της ανδρείας, του θαύματος και του θρύλου. Αλλά και ο θρύλος του μαραθωνοδρόμου Φειδιππίδη συγκίνησε ποιητές, επέβαλε τον μαραθώνιο ως αγώνισμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες στους νεότερους χρόνους και ενέπνευσε το σύγχρονο παγκόσμιο κίνημα των μαραθωνοδρομιών.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
Ιδρυμα Βουλής των Ελλήνων (Νέος εκθεσιακός χώρος), λεωφ. Αμαλίας 14, Σύνταγμα, τηλ. 210 3735.109

η Από τις 17 Ιουνίου ως το τέλος Νοεμβρίου η Ωρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή 10.00-18.00, Σάββατο και Κυριακή 10.00-15.00 η Είσοδος ελεύθερη

www.tovima.gr

Με τον φακό ανά χείρας υπομονετικά – κοντά τέσσερις δεκαετίες! – ο βραζιλιάνος φωτογράφος κατέγραφε εικόνες που έμελλε να αποτελέσουν την πιο παράξενη πινακοθήκη του γαλλικού μουσείου Σοκαρισμένες τρεις καλόγριες αναζητούν η μία το χέρι της άλλης για να πιαστούν. Η έκπληξη είναι μεγάλη μπροστά στις αφράτες και ολόγυμνες Τρεις Χάριτες που εμφανίζονται- σε πίνακα ζωγραφικής- μπροστά τους. Δύο πιτσιρίκες έχουν ξαπλώσει πάνω σε έναν πάγκο για να απολαύσουν ξεκούραστα το έργο τέχνης που τις ενδιαφέρει. Μόνο που δεν έχουν προσέξει πως έχουν μετατραπεί οι ίδιες σε έκθεμα, καθώς τα κοντά τους φουστανάκια έχουν σηκωθεί επικίνδυνα. Και μια ηλικιωμένη κυρία στέκει με δέος μπροστά σε μια αιγυπτιακή σαρκοφάγο. Με τη διαφορά πως η ζυγαριά του χρόνου δεν γέρνει υπέρ τής κατά πολύ νεώτερης ηλικιακά κυρίας, αλλά υπέρ της γοητευτικά ζωγραφισμένης σαρκοφάγου- μούμια όπως θα την αποκαλούσαν βιαστικά πολλοί- που έχει ηλικία χιλιάδων ετών. Τι συνδέει τις τρεις αυτές παράταιρες- με την πρώτη ματιά- σκηνές; Είναι και οι τρεις στιγμιότυπα από τις αίθουσες του «μεγαλύτερου μουσείου του κόσμου», του Μουσείου του Λούβρου. Σκηνές που με πολλή υπομονή επί 39 ολόκληρα χρόνια άδραξε με τον φωτογραφικό του φακό ο Βραζιλιάνος Αλέσιο ντε Ανδράδε. Το αποτέλεσμα ήταν 12.000 ασπρόμαυρα καρέ, εκ των οποίων 88 έρχονται στην Αθήνα στην έκθεση «Το Λούβρο και οι επισκέπτες του», που θα φιλοξενηθεί στο Μουσείο Φρυσίρα. «Για μένα η φωτογραφία πρέπει να έχει τις ρίζες της στο αυθόρμητο.

Μόνο έτσι μπορεί να αποκαλύψει μια όψη για τον κόσμο», έλεγε ο ποιητής και πολυβραβευμένος φωτογράφος (συνεργάτης του πρακτορείου Μagnum και πολλών περιοδικών ευρείας κυκλοφορίας, όπως «Μadame Figaro», «Εlle», «Geo», «Le Νouvel Οbservateur», «Μarie – Claire», «Fortune και «Νewsweek», ανάμεσα σε άλλα), που πέθανε σε ηλικία 65 ετών το 2003.

Αποκαμωμένα παιδάκια, νεαρά ζευγάρια, επίδοξοι καλλιτέχνες, περίεργοι φιλότεχνοι παρελαύνουν μπροστά από τον φακό του Αλέσιο ντε Ανδράδε. Το αποτέλεσμα είναι το κάθε κάδρο του να μοιάζει με σκηνή από θεατρικό έργο, όπου τον ρόλο του ηθοποιού έχουν επωμιστεί εν αγνοία τους οι επισκέπτες του μουσείου. Και τον ρόλο του κοινού όσοι επισκεφθούν σήμερα την έκθεση, καθώς το βλέμμα τους θα ταυτιστεί με εκείνο του φωτογράφου. Μια ματιά που θα μας επιτρέψει όχι απλώς να απολαύσουμε εικόνες γεμάτες χιούμορ, συγκίνηση, περιέργεια, τέχνη και αυθορμητισμό, αλλά και να κατανοήσουμε τις αντιδράσεις του κοινού που επισκέπτεται ένα μουσείο. Χωρίς να προσπεράσει όμως και τον άχαρο και συχνά δύσκολο ρόλο των φυλάκων, που στέκονται- αδιάφοροι πλέον- δίπλα στα αριστουργήματα που άλλοι διανύουν χιλιόμετρα για να δουν.

«Τo Λούβρο και οι επισκέπτες του», έκθεση φωτογραφιών του Αλέσιο ντε Ανδράδε από 14 Απριλίου έως 30 Μαΐου, στο Μουσείο Φρυσίρα, Μονής Αστερίου 7

Τα Νέα

Τελετουργίες και καθημερινότητα στην κλασική Αθήνα

Με μια μεγάλη έκθεση που εστιάζει στη θέση και τη δράση της γυναίκας στην αρχαιότητα γιορτάζει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο τα 180 χρόνια από την ίδρυσή του. Η έκθεση που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Κοινωφελές Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Onassis Cultural Center της Νέας Υόρκης από το Δεκέμβριο μέχρι το Μάιο. Μέσα από 172 αντικείμενα, αγγεία, γλυπτά και χάλκινα η έκθεση παρουσιάζει τη ζωή των γυναικών στην Αττική κατά την Κλασική Εποχή. Ο επισκέπτης βλέπει την απλή καθημερινή γυναίκα: παρουσιάζονται ο κύκλος της ζωής, η συμμετοχή στις μεγάλες γιορτές, η λατρεία των γυναικείων θεοτήτων αλλά και πιο μυθικές ιέρειες της αρχαιότητας.

ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ
Πατησίων 44, 210 8217717

20/07-30/11

Ανάμεσα στα εκθέματα που φιλοξενούνται στην έκθεση περιλαμβάνεται το ημερολόγιο τσέπης του τότε πρωθυπουργού. Στη σελίδα της 3ης Σεπτεμβρίου έχει απλώς σημειώσει «Κηρύχθηκε ο πόλεμος». Επίσης, οι επισκέπτες μπορούν να δουν και να διαβάσουν επιστολή που απέστειλε ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός στην αδελφή του μια εβδομάδα αργότερα. Μέσα από τις κιτρινισμένες σελίδες της διαφαίνεται ακριβώς το κλίμα της αισιοδοξίας που διέπνεε τους Βρετανούς.

Διαβάστε όλο το άρθρο στην Καθημερινή

Imperial War Museum

Η Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας επιστρέφει μέσα από μια μεγάλη έκθεση αφιερωμένη στους ανθρώπους που τη δημιούργησαν: στους 7.000 εθελοντές!  Στην Εθνική Γλυπτοθήκη στο Γουδί, θα έχουμε την ευκαιρία, έως τις 20 Δεκεμβρίου, να ξαναζήσουμε τις ωραίες στιγμές αλλά και να θαυμάσουμε από κοντά τα περίφημα κοστούμια και αντικείμενα που διηγήθηκαν τόσο πετυχημένα τη μακραίωνη ιστορία μας.

Στην έκθεση παρουσιάζονται κοστούμια, αντικείμενα, φωτογραφίες και Video από την προετοιμασία και την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων «ΑΘΗΝΑ 2004». Εικόνες από το καραβάκι και τους πύρινους Ολυμπιακούς κύκλους πάνω στο νερό, από το Κυκλαδικό ειδώλιο και το αλληγορικό τοπίο των ελληνικών νησιών, από τις εικόνες της Κλεψύδρας που μέσα από την τέχνη απεικονίζουν την ζωή του τόπου από την προϊστορία μέχρι σήμερα, μέχρι την Ελιά – σύμβολο της Ειρήνης και των Ολυμπιακών Αγώνων, θα θυμίσουν στους επισκέπτες της έκθεσης την βραδιά της Τελετής και θα τους δώσουν την ευκαιρία να κατανοήσουν πώς στήθηκε αυτή η ελληνική γιορτή.

Αναλυτικά στην έκθεση παρουσιάζονται κοστούμια από την Κλεψύδρα. Η Κλεψύδρα, ένα αρχαίο ρολόι που χρησιμοποιούσε τη σταθερή ροή του νερού ή της άμμου για την μέτρηση μονάδων χρόνου, ήταν μια ονειρική πολύχρωμη παρέλαση που απεικόνιζε στιλιζαρισμένες μορφές που λες και ζωντάνεψαν μέσα από ελληνικές τοιχογραφίες, μωσαϊκά γλυπτά και ζωγραφιές. Ήταν μια χρονολογική πομπή εικόνων από την προϊστορική μέχρι την σύγχρονη εποχή.

Παρουσιάζονται επίσης, σκηνικά αντικείμενα από την τελετή. Συγκεκριμένα θα εκτεθούν 47 παραδοσιακά κοστούμια από διάφορες περιοχές της Ελλάδας (Μακεδονία, Σίφνος, Αστυπάλαια, Φλώρινα, Ήπειρος, Μ. Ασία, Κέρκυρα, Πελοπόννησος κ.ά.), 6 Βυζαντινά κοστούμια, 8 κοστούμια Ταναγραίων, 5 κοστούμια Κροκοσυλλεκτριών, 4 Καρυάτιδες, 4 Άλογα και 30 Πανοπλίες Μυκηναΐων Στρατιωτών.

Επιπλέον, παρουσιάζονται 200 από τα τύμπανα που χρησιμοποιήθηκαν στην Τελετή, κομμάτια από τα άλογα, η βάρκα και ο Κένταυρος.

Στους δύο μεγάλους τοίχους της αίθουσας θα αναρτηθούν τα ονόματα όλων των εθελοντών που δούλεψαν για τις Τελετές των Αγώνων της Αθήνας.
Τα κοστούμια της τελετής δημιουργήθηκαν από τον εικαστικό καλλιτέχνη Άγγελο Μέντη και την ομάδα του. Πρόκειται για κοστούμια κατασκευασμένα από χαρτί, γάζα και πλαστικό, ζωγραφισμένα στο χέρι, έτσι ώστε να αναπαριστούν ακριβώς το πρωτότυπο.

Τα κοστούμια και τα αντικείμενα που παρουσιάζονται στην έκθεση συντηρήθηκαν από το εξειδικευμένο προσωπικό της Δ/νσης Συντήρησης Αρχαίων & Νεοτέρων Μνημείων του ΥΠ.ΠΟ.

Στην έκθεση θα προβάλλονται βίντεο από την προετοιμασία των τελετών (making off), σε σχεδιασμό και σκηνοθεσία Αθηνάς Τσαγγάρη, μέλους της δημιουργικής ομάδας των τελετών. Τα βίντεο αυτά παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο κοινό.

Οι φωτογραφίες του Σωκράτη Σωκράτους από την προετοιμασία των τελετών θα παρουσιαστούν στην έκθεση, επίσης για πρώτη φορά.
Η σύλληψη και σκηνοθεσία της Τελετής ήταν του Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Την επιμέλεια και τον σχεδιασμό της έκθεσης έκανε η Λίλη Πεζανού, σκηνογράφος των Τελετών έναρξης και λήξης.
Η έκθεση (με τίτλο «Μια Ελληνική Γιορτή – Αθήνα 2004» Σκηνικά – Κοστούμια από την Τελετή Έναρξης των ΟΑ Αθήνα 2004) παρουσιάστηκε στο μουσείο Capital του Πεκίνου, στο πλαίσιο του Πολιτιστικού Έτους της Ελλάδας στην Κίνα, από τις 21 Μαΐου έως τις 6 Ιουλίου 2008. Την έκθεση, η οποία απέσπασε εξαιρετικές κριτικές από τα κινέζικά media, επισκέφθηκαν πάνω από 2500 θεατές.