Terra Computerata

Τις προάλλες στην αίθουσα των καθηγητών πιάσαμε ένα προσφιλές μας θέμα. Αυτό της βαθμολογίας. Οπότε όταν έπεσα πάνω σε σχετικό δημοσίευμα από γειτονικό blog άρχισα τις προωθήσεις…

Το απολυτήριο Γενικού Λυκείου είναι – και οφείλει να είναι – πιστοποιητικό γνώσης αλλά στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται περίπου ως κοινωνικό δικαίωμα.
Είναι η κορυφαία στιγμή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, η στιγμή που μεταφέρει τον έφηβο από το επίπεδο του ανέμελου μαθητή στο επίπεδο του υπεύθυνου πολίτη. Δυστυχώς η στιγμή αυτή ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε στην Ελλάδα με την σοβαρότητα που της αξίζει.
Μοιράζοντας απολυτήρια Γενικού Λυκείου σε λειτουργικά αναλφάβητους δεν μειώνουμε τον αναλφαβητισμό. Απλά κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους ενώ ταυτόχρονα δίνουμε την δυνατότητα σε κάποιους οικονομικά εύπορους να «ολοκληρώσουν τις σπουδές» τους αγοράζοντας κι ένα πτυχίο από κάποιο τριτοκοσμικό «Πανεπιστήμιο», κάτι που προφανώς δεν θα συνέβαινε αν το απολυτήριο Γενικού Λυκείου παρέχονταν με περισσότερη φειδώ.
Στο παρελθόν ο νυν πρόεδρος του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Μπαμπινιώτης, είχε γράψει ότι στην Ευρώπη ανά 10.000.000 κατοίκους χορηγούν 30.000 απολυτήρια Γενικού Λυκείου το χρόνο.
Εμείς χορηγούμε περίπου 80.000.

Ο κ. Χρήστος Μασσαλάς από τις σελίδες του Βήματος εκφράζει την αγωνία του για το Λύκειο:

Η λυκειακή μας Παιδεία ατονεί την περιέργεια των νέων και τους μεταβάλλει σε αποθήκες ακατέργαστων γνώσεων, από τις οποίες απαλλάσσονται μετά την εισαγωγή τους στο πανεπιστήμιο!

Το ελληνικό λύκειο υποφέρει από διδακτικό φόρτο. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει την αφομοίωση της γνώσης και αφαιρεί τη δυνατότητα ελεύθερου χρόνου από τους μαθητές. Το αποτέλεσμα είναι οι πρωτοετείς φοιτητές να είναι κουρασμένοι και αδιάφοροι για την καινούργια και όμορφη περιπέτεια της γνώσης. Οι διδάσκοντες δεν έχουν την κατάλληλη εκπαίδευση σε αποτελεσματικές παιδαγωγικές προσεγγίσεις και τα διδακτικά βιβλία δεν είναι ελκυστικά, τόσο στην εμφάνιση όσο και στην παρουσίαση της διδακτέας ύλης.

Στην παιδαγωγική συνεδρίαση του τέλους του τετραμήνου ανάψανε λίγο τα αίματα, μόλις ανέκυψε το θέμα του εύρους της βαθμολογίας. Πόσο βάζουμε στον μαθητή- έπιπλο που η μοναδική του συμβολή στην τάξη είναι το ροχαλητό του; Ακούστηκαν πολλά κι ευτράπελα για το τι κάνουν σε όοοολα τα σχολεία. Διαπιστώνω ότι και άλλοι προβληματίζονται για το θέμα της βαθμολογίας, όπως ο webwalker που διακρίνει τους βαθμούς από τους αριθμούς:

“Άρα για τους μαθητές που δεν προβλέπεται να γράψουν καλά στις πανελλαδικές δεν έχει σημασία τι θα τους βάλεις αφού έτσι κι αλλιώς ο βαθμός τους θα προσαρμοστεί στον γραπτό.

Στους καλούς μαθητές για να μην αδικηθούν πρέπει*  να βάλεις τουλάχιστον 2 μονάδες πάνω από αυτό που προβλέπεις ότι θα γράψουν. Και επειδή δεν μπορείς να προβλέψεις την ευκολία ή δυσκολία των θεμάτων βάζεις σε όλους 20. Αν καταφέρουν να γράψουν πάνω από 18 τότε καλώς το έβαλες, αν δεν καταφέρουν, δεν έχει σημασία ο βαθμός τους αφού θα προσαρμοστεί σ΄αυτό που έγραψαν.

Τελικά όλοι έχουν πολύ καλούς βαθμούς, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν αντιστοιχούν στο πραγματικό τους επίπεδο. Όλες αυτές οι στρεβλώσεις και τα μαγειρέματα είναι συνέπεια των πανελλαδικών εξετάσεων και της σύνδεσής τους με το Λύκειο.

Αν λοιπόν έχετε μαθητή στην Γ? Λυκείου και πήρατε έλεγχο, να ξέρετε ότι κατά πάσα πιθανότητα δεν πήρατε βαθμούς που αξιολογούν την επίδοση του μαθητή, αλλά αριθμούς!

Τέτοιους αριθμούς δώσαμε κι εμείς στους περισσότερους μαθητές της Γ΄Λυκείου,  εκτός των πραγματικά καλών που το άξιζαν. Στους γονείς είπαμε να αγνοήσουν τους αριθμούς και να μείνουν στα σχόλια που κάναμε για την επίδοσή τους. Στην Α? και Β? Λυκείου δώσαμε βαθμούς.”

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν, αν το Υπουργείο Παιδείας επέτρεπε στους μαθητές του λυκείου απεριόριστο αριθμό απουσιών από τα μαθήματα; Mόνο τότε, με άδειες τις αίθουσες, η ελληνική κοινωνία θα πιστοποιούσε αν και κατά πόσον αυτή η σχολική αυτή βαθμίδα είναι για τους μαθητές άχρηστη, περιττή, χαμένος χρόνος. H λογική και η οργάνωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος έχει καταδικάσει το λύκειο, έχει αναδείξει χρήσιμο και απαραίτητο το ιδιωτικό φροντιστήριο.

Παρατηρούσα όλη τη χρονιά, τι σπατάλη ανθρώπινου χρόνου ήταν αυτή η μάταιη καταγραφή των ημερήσιων απουσιών. Πόσες εργατώρες χαμένες. Οι υπεύθυνοι τμημάτων δεινοπαθούσαν. Αγώνας για να καταγράψουν τους σταυρούς στα βιβλία απουσιών (έλαβον:) , αγώνας για την έγκαιρη αποστολή ενημερωτικών σημειωμάτων, μεταγραφή στους ελέγχους, στις καρτέλες, συνεδριάσεις για το χαρακτηρισμό της φοίτησης.

Στην Ιαπωνία έχουν λύσει το ζήτημα με την αρωγή της τεχνολογίας. Κάθε μαθητής έχει την ταυτότητά του, καθώς περνάει τις πύλες του σχολείου, τη σκανάρει κι αυτομάτως ενημερώνεται το απουσιολόγιο για την ώρα εισόδου και εξόδου. Φυσικά δε νοείται ότι μαθητής θα είναι στο σχολείο και θα κάνει κοπάνα από επιλεγμένες ώρες. Στο δικό μου σχολείο από την άλλη, ένα γέρικο πεύκο ποτέ δεν αφέθηκε στη μοναξιά του, πάντα φιλοξενούσε στη σκιά του μαθητές, είτε καλοκαίρι, είτε χειμώνα. Η ειδεχθής λεπτομέρεια για την Ιαπωνία είναι ότι αυτόματα, με το σκανάρισμα της ταυτότητας, έφευγε ενημερωτικό e-mail / sms στους γονείς για την ώρα άφιξης και αναχώρησης του τέκνου τους. Σκέφτηκα μία μεταφορά στην ελληνική πραγματικότητα. Κάθε πρωί θα περνούσε ένας μαθητής με 20 ταυτότητες το σκάνερ. Μήπως άλλωστε δεν γινόταν το ίδιο σε μερικά γνωστά και μη εξαιρετέα υπουργεία, ως πριν λίγο καιρό;