Με την όλο και μεγαλύτερη απήχηση που έχουν τα smartphones, οι επιστήμονες ανακαλύπτουν ένα νέο εργαλείο μέτρησης και καταγραφής δεδομένων. Πολλοί ερευνητές αναπτύσσουν πλέον εφαρμογές για τα νέας γενιάς κινητά τηλέφωνα, που τα μετατρέπουν σε επιστημονικά εργαλεία. Επιπλέον, η υποστήριξη των κινητών τηλεφώνων με GPS και Google maps τα κάνει ισχυρές συσκευές για επιτόπια ερευνητική εργασία. Και η χρήση τους δεν αφορά μόνο τη στενή ακαδημαϊκή κοινότητα, αλλά επιτρέπει σε πολίτες επιστήμονες να συλλέξουν δεδομένα εύκολα και άμεσα. Με την τεχνολογία που υποστηρίζουν πλέον τα κινητά τηλέφωνα, τα δεδομένα στέλνονται άμεσα σε μια κεντρική βάση δεδομένων και από εκεί είναι στη διάθεση της επιστημονικής κοινότητας για επεξεργασία και ανάλυση.
Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, ερευνητές στη Βρετανία ανέπτυξαν μια εφαρμογή Smartphone, το EpiCollect, που επιτρέπει στους χρήστες να συλλέγουν επί τόπου δεδομένα, να τραβούν φωτογραφίες και βίντεο και να τα στέλνουν σε μια κεντρική βάση δεδομένων. Το EpiCollect χρησιμοποιεί GPS και το Google map για να επιτύχει τη γεωγραφική κατανομή των δεδομένων και οι επιστήμονες θα το χρησιμοποιήσουν μεταξύ άλλων για τη δημιουργία χαρτών με τη γεωγραφική εξέλιξη ασθενειών ή ειδών υπό εξαφάνιση. Ομως, αυτού του μεγέθους τα εγχειρήματα απαιτούν μεγάλο όγκο δεδομένων σε μεγάλη γεωγραφική έκταση και μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο με τη συμμετοχή πολιτών.
Η Τζένη Μαστοράκη δεν μας έχει συνηθίσει σε δημόσιες εμφανίσεις. Ετσι, στην προχθεσινή εκδήλωση, που έγινε προς τιμήν της, είχε την ευκαιρία να τη δουν και να την ακούσουν οι φανατικοί της ποίησής της, που δεν είναι λίγοι.
Η συνάντηση αυτή στο Μέγαρο Μουσικής, που έγινε στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Megaron Plus», ανήκε στον κύκλο «Η ποιητική γενιά του ’70». Στην αρχή, η Τζένη Μαστοράκη προσπάθησε να βρει αναλογίες του ποιητή με τον εγκληματία, πατώντας στο κείμενο «Εγκώμιο του εγκλήματος», του Καρλ Μαρξ, που έχει μεταφράσει η ίδια.
«Ο εγκληματίας παράγει την αίσθηση του ηθικού και του τραγικού κι έτσι συμβάλλει στη διακίνηση των αισθητικών συγκινήσεων του κοινού, αφού μέσ’ απ’ αυτόν, τον εγκληματία, γεννιέται η τέχνη, η λογοτεχνία, οι μεγάλες τραγωδίες σαν τον “Οιδίποδα” και τον “Ριχάρδο τον Τρίτο”», γράφει ο Μαρξ. Και η Τζένη Μαστοράκη σχολίασε το απόσπασμα: «Οι δυο τους, ποιητής και εγκληματίας, μπορεί να έχουν, τελικά, κάτι κοινό; Ας πούμε: ποιήματα και εγκλήματα είναι προϊόντα μιας διπλής ζωής. Δεν εννοώ τίποτα θεαματικό. Κάτι σαν: άλλη δουλειά το πρωί και άλλη το βράδυ. Ποιήματα και εγκλήματα τρέφονται συνήθως από το νυχτερινό κομμάτι μιας ζωής. Ή, πάντως, απ’ το πιο ερημικό. Οι ποιητές και οι εγκληματίες μένουν στο σκοτάδι. Σπάνια γίνονται διάσημοι».
Ο ποιητής, ο οποίος τη σφράγισε διά παντός, ήταν ο Διονύσιος Σολωμός: «Τον Σολωμό τον υπεραγαπώ, αλλά: με όλο το δέος που του πρέπει. Τον αγαπώ για τα φαντάσματά του, για τη σπαραγμένη γλώσσα του, για τα νεκρά κορίτσια, που έχει τραγουδήσει. Αλλά, κακά τα ψέματα: για όποιον γράφει, ο Σολωμός δεν είναι, δεν μπορεί να είναι “έμπνευση”. Είναι τρόμος», είπε.
Η Τζένη Μαστοράκη, η οποία διαμορφώθηκε ως ποιήτρια στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, γύρισε πίσω, σ’ εκείνα τα χρόνια, στα οποία περίσσευε η απαγόρευση, λόγω της δικτατορίας: «Η δύναμη των ποιημάτων μεγαλώνει με την απαγόρευση. Την απαγόρευση τη γνωρίσαμε πολύ νέοι. Πρώτα μέσα στις αυστηρές μας οικογένειες, κι έπειτα καθολικότερα, σαρωτικά, ξυπνώντας μια μέρα μέσα σε μια στρατιωτική δικτατορία. Εμείς, τι άλλο να κάναμε; Μεθύσαμε μ’ όλα τα απαγορευμένα: βιβλία, ταινίες και ιδέες και κάπως έτσι πάνω-κάτω νιώσαμε την ανάγκη ν’ αποκτήσουμε έναν δημόσιο λόγο».
Παραδέχθηκε με μια χειρονομία γενναιοδωρίας ότι η γενιά της «έβγαλε ωραίους ποιητές, αγόρια και κορίτσια εκείνου του καιρού. Καθένας μίλησε από την αρχή με μια εντελώς δική του φωνή, κι ωστόσο κοινή καταγωγή μας θα είναι πάντα ο πλούτος που μοιραστήκαμε στο ξεκίνημά μας».
Ομως, δεν ήταν αυτόφωτη, καθώς μαθήτεψε, όπως είπε, στη «γενναιοδωρία των μεγάλων συγγραφέων, που μας αγκάλιασαν σαν να ‘μαστε σχεδόν ισότιμοι, και των μεγάλων εκδοτών, που τότε πίστευαν στη δύναμη των ποιημάτων». Ανέφερε από τους εκδότες, τη «μυθική ομορφογυναίκα» Νανά Καλλιανέση του «Κέδρου» -ήταν τον Νοέμβριο του ’71 όταν εξέδωσε την πρώτη συλλογή της «Διόδια»- και από τους συγγραφείς, τον Ρίτσο, τον Αναγνωστάκη, τον Αλεξάνδρου και τον Πατρίκιο.
Μία από τις τελευταίες αναφορές της στην αυτοβιογραφία της, ήταν αποκαλυπτική. Ξεκαθάρισε ότι γράφει «πάντα με τα χέρια στα πλήκτρα». Για μιαν εικοσαετία, από τα είκοσι ώς τα σαράντα της, δακτυλογραφούσε τα ποιήματά της σε μια ηλεκτρική γραφομηχανή. Και περιέγραψε πώς ένιωσε μπροστά στον πρώτο της υπολογιστή: «Τα πλήκτρα ήταν άβολα, δεν είχε σιδερένια γράμματα, που να χτυπάνε με φόρα στο χαρτί», είπε. «Ολα μου έφταιγαν. Και πιο πολύ η οθόνη. Δεν άντεχα να γράψω τίποτα και να το δω να φέγγει σ’ όλο το δωμάτιο».
Μεταξύ άλλων διαβάζω στα Νέα: Τέλος, μια ακόμα «λεπτομέρεια» της έρευνας καταδεικνύει πόσο διστακτικοί είναι οι Έλληνες εκπαιδευτικοί στη χρήση των νέων τεχνολογιών: το 2006, η χώρα μας ήταν η τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ένωση στον αριθμό εκπαιδευτικών που χρησιμοποίησαν υπολογιστή μέσα στην τάξη. Μόλις 35,6% είχαν κάνει εκπαιδευτική χρήση των υπολογιστών για το μάθημα, όταν ο μέσος όρος στην Ε.Ε. ήταν 74,3% και σε χώρες όπως η Δανία, η Νορβηγία, η Βρετανία, η Σουηδία κ.ά., το ποσοστό ξεπερνούσε το 90%…
Πότε και με ποιον τρόπο έγινε η συλλογή αυτών των στοιχείων; Μακάρι να είχαμε το 35,6. Πιο αληθοφανές μου φαίνεται το 3, 56%. Ο Γιάννης salnk είναι τόσο μέσα στα πράγματα…
Διστακτικοί; μα γιατί να μην είναι; αυτό το εργαλείο δεν είναι και πολύ φθηνό αν θέλεις να το συντηρείς σε καλή κατάσταση. Αν προσπαθήσεις να κάνεις μάθημα διαπιστώνεις πόσο απαιτητική αποδεικνύεται η διδασκαλία και ο συντονισμός της τάξης και το κερασάκι μπορεί να ελεγχθείς από τη διοίκηση…
Στην ιστοσελίδα wikileaks δημοσιεύονται 573.000 μηνύματα που στάλθηκαν κατά τη διάρκεια των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ χωρίς να αποκαλύψει τις πηγές της.
Τα μηνύματα θα μείνουν online για 24 ώρες, τόσο στο Wikileaks όσο και στο Twitter. Το πρώτο μήνυμα στάλθηκε στις τρεις τα ξημερώματα της 11ης Σεπτεμβρίου, πέντε ώρες πριν την πρώτη επίθεση και το τελευταίο 24 ώρες μετά. Τα μηνύματα δεν είναι όλα σχετικά με το συμβάν, τα περισσότερα ωστόσο αφορούν τις πτώσεις των δύο αεροπλάνων στους Δίδυμους Πύργους, μηνύματα ανθρώπων που προσπαθούν να εντοπίσουν τους αγαπημένους τους, μέχρι και μηνύματα απόρριψης της αποστολής λόγω υπερφόρτωσης των δικτύων.
Θυμίζει αυτόν τον καιρό η χώρα μας ανησυχητικά την Ελλάδα του 1897.
Διεφθαρμένη στη διοίκηση, καταχρεωμένη, με σχολεία αδύναμα που παράγουν στον γ’ βαθμό κυρίως νεοταξίτικη σκέψη και συμπεριφορά, με ανύπαρκτη επιστημονική έρευνα (πλην Λακεδαιμονίων), με μια ακαδημαϊκή κοινότητα στην οποίαν πρυτανεύουν μέτριοι και χρηματοδοτούμενοι, με τους πιτσιρικάδες (τα προσόντα τους, την τέχνη τους και τις δυνατότητές τους) στη γωνία, χωρίς στρατηγική για τη θέση της χώρας στον κόσμο, με την παραγωγικότητά μας να μαραίνεται (ή και να τιμωρείται), με ένα «πολιτικό προσωπικό» δεύτερης διαλογής κι άλλα πολλά κακά δαιμόνια
Ο Pedro M. Cruz, είναι ένας πτυχιούχος σπουδαστής στην απεικόνιση πληροφοριών και το σχέδιο αλληλεπίδρασης. Δημιούργησε αυτό το βίντεο “πέρασμα στο χρόνο” που αντιπροσωπεύει την άνοδο και την πτώση των Βρετανών, των Γάλλων, των Πορτογάλων και των Ισπανών υπερπόντιων αυτοκρατοριών από το 1800 έως το 2000.
Τα στατιστικά δεδομένα αναφέρουν ένα πανελλαδικό ποσοστό περίπου 10% παρουσίας μαθητικού πληθυσμού με διαφορετική εθνολογική προέλευση και μητρική γλώσσα στην ελληνική υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση (6τάξιο Δημοτικό και 3ετές Γυμνάσιο). Τα δεδομένα αλλάζουν στη μεταϋποχρεωτική εκπαίδευση. Τα πανελλαδικά ποσοστά στο Ενιαίο Λύκειο ανέρχονται σε λίγο λιγότερο του 5%, ενώ αντίθετα στα Επαγγελματικά Λύκεια και Σχολές υπερβαίνουν το 12,5%. Αυτοί οι πανελλαδικοί μέσοι όροι παρουσιάζουν σοβαρές διαφοροποιήσεις από τη μία περιοχή στην άλλη. Σε συνοικίες του κέντρου της Αθήνας, την πλατεία Βάθης, την πλατεία Βικτωρίας, τον Αγιο Παντελεήμονα, την πλατεία Αττικής, την Κυψέλη, τα Πατήσια, την Αχαρνών…, καταγράφονται ποσοστά αλλοδαπών μαθητών με μεταναστευτική ρίζα 40%85% στην υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση.
Ως προς την εσωτερική σύνθεση αυτής της μερίδας μαθητών, περί το 78% προέρχεται από την Αλβανία, ενώ ακολουθούν Ρώσοι, Ουκρανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Πολωνοί, Γεωργιανοί, Μολδαβοί και Αρμένιοι. Σε μικρότερα ποσοστά, συναντώνται Κινέζοι, Αφγανοί, Πακιστανοί, Ιρακινοί, Ινδοί, καθώς και μαθητές από διάφορες χώρες της Αφρικής, κυρίως της μαύρης. Η διαδικασία ένταξης είναι αισθητά διαφορετική για τα παιδιά των επί μακρόν διαμενόντων και για τα παιδιά των νεοαφιχθέντων με πλήθος προβλημάτων επαγγελματικής, κοινωνικής και οικογενειακής αστάθειας αλλά και διαφορετικό επίπεδο κατάκτησης της νεοελληνικής γλώσσας.
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει να αντιμετωπίσει αυτό το «παζλ» στη σύνθεση τάξεων. Πρόκειται για μια σχετικά νέα πραγματικότητα: από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Τα νέα δεδομένα ωστόσο έκαναν την εμφάνισή τους στο έδαφος παλιών προβλημάτων, της γενικότερης παθογένειας της ελληνικής εκπαίδευσης. Η τελευταία περιλαμβάνει τεχνικής φύσεως προβλήματα (αριθμός, κατάσταση και εξοπλισμός σχολικών κτιρίων, διο ρισμός επαρκούς αριθμού εκπαιδευτικών, έγκαιρη διανομή διδακτικού υλικού…) και κυρίως τη φιλοσοφία της διδακτικής πράξης (διδασκαλία από καθέδρας και αποστήθιση, λιγοστή ερευνητική και συνθετική εργασία, ανεπαρκής εμπλοκή των νέων τεχνολογιών, συγκέντρωση όλης της έγκυρης γνώσης σε ένα μόνο εγχειρίδιο ανά τάξη και μάθημα, έντονος ελληνοκεντρισμός σε ορισμένα διδακτικά αντικείμενα, ελλιπής παιδαγωγική κατάρτιση και επιμόρφωση των διδασκόντων, κάλυψη των κενών από θεσμούς της παραπαιδείας…).
Δύο από τις προαναφερθείσες παραμέτρους έχουν ειδικό βάρος και αλληλοσυναρτώνται: η ουσιαστικά ανύπαρκτη παιδαγωγική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και η «σχολική κουλτούρα» του ενός και μόνο εγχειριδίου ως φορέα της μοναδικής και απόλυτης γνώσης. Ο εκπαιδευτικός που αποφοιτά σήμερα από μια Φιλοσοφική Σχολή ή ένα Παιδαγωγικό Τμήμα, αλλά και εκείνος με διδακτική εμπειρία, έχει ελάχιστα ή καθόλου ακούσει για «ταυτότητες υπό διαπραγμάτευση» στη διαπολιτισμική εκπαίδευση. Ο ίδιος εκπαιδευτικός βρίσκεται με τα επίσημα διδακτικά εγχειρίδια στα χέρια, χωρίς επαρκή κατάρτιση και δίχως εργαλεία για μια- στο εσωτερικό της ίδιας σχολικής τάξης- διαφοροποιημένη παιδαγωγική. Ενα μονο-πολιτισμικά οργανωμένο αναλυτικό πρόγραμμα καλείται ο εκπαιδευτικός να το μετατρέψει σε μέσο μετάδοσης γνώσεων και καλλιέργειας δεξιοτήτων για μια τάξη με πολυ-πολιτισμική σύνθεση.
Μπορεί άραγε αυτή η εσωτερική αντίφαση, αυτή η συστημική αδυναμία να γεφυρωθεί μόνο χάρη στη δουλειά των εκπαιδευτικών; Αρκετές φορές υπάρχει επιφυλακτικότητα πως το «γλωσσικό έλλειμμα» ή η «γλωσσική ιδιαιτερότητα» θα προκαλέσει «πτώση του επιπέδου σπουδών», «υποβάθμιση της εκπαίδευσης», στοιχείο που μπορεί να ενισχύσει την γκετοποίηση φθάνοντας ως την απόρριψη.
Ενα σύγχρονο κράτος δεν μπορεί παρά να αντιμετωπίζει όλη την εκπαίδευση ως διαπολιτισμική. Χρειάζεται να επιθυμεί πραγματικά τη μείωση των ανισοτήτων, την κατά το δυνατόν παροχή- στην καθημερινή εκπαιδευτική πρακτική και όχι στα λόγια- ίσων ευκαιριών. Και, παράλληλα, την ενίσχυση της έρευνας, τη διαμόρφωση κριτικής-συνθετικής σκέψης, την καλλιέργεια δεξιοτήτων. Για να επιτευχθεί αυτό, προαπαιτούμενο αποτελεί η παιδαγωγική κατάρτιση εκπαιδευτικών ικανών να διαχειρίζονται με αυτόν τον τρόπο τάξεις που δεν είναι- ούτε ποτέ ήταν- ομοιογενείς. Απαιτείται ακόμη ο απεγκλωβισμός από τη στενή προσκόλληση στο ένα και μοναδικό εγχειρίδιο, προς την κατεύθυνση βιβλίων με πολλαπλή χρήση, για την αξιοποίηση των οποίων θα υποστηρίζεται πρακτικά ο εκπαιδευτικός στο έργο του με προγράμματα συνεχούς επιμόρφωσης. Το «στοίχημα» της νέας κυβέρνησης σχετίζεται με την καθημερινή πραγματικότητα μέσα στις ίδιες τις τάξεις. Η ανταπόκριση της νέας ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας στις προκλήσεις των καιρών παραμένει το κρίσιμο ζήτημα- και ζητούμενο. Το Βήμα Η κυρία Ρένα Μπρισίμη-Μαράκη είναι φιλόλογος, συντονίστρια Νεοελληνικών Σπουδών στο γαλλικό τμήμα του Lyc e Franco-Ηell nique Εug ne Delacroix, συγγραφέας εκπαιδευτικών βιβλίων και υποψήφια διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης για θέματα διδασκαλίας σε πολυπολιτισμικές τάξεις.
Την ώρα που η ελληνική οικογένεια αναγκάζεται, κάθε χρόνο, να καλύπτει το ένα τρίτο των συνολικών δαπανών για την παιδεία (!), δηλαδή να πληρώνει τα πέντε από τα 13,5 δισ. ευρώ που διατίθενται στην εκπαίδευση, τα δεδομένα του εκπαιδευτικού συστήματος απογοητεύουν όλο και περισσότερο:
οι επιδόσεις του μαθητή στο δημόσιο σχολείο είναι από χαμηλές έως μέτριες (στο γυμνάσιο 13% προάγονται με σχεδόν καλά – 4,8% απορρίπτονται, στο λύκειο 34,1% προάγονται με σχεδόν καλά και 2,7% απορρίπτονται), είναι χειρότερες από αυτές του μαθητή στο ιδιωτικό σχολείο και γίνονται ακόμη χειρότερες όταν φθάνει στο λύκειο, καθώς αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός εκείνων που απορρίπτονται και επαναλαμβάνουν την τάξη (1,1% ) ή «διακόπτουν αδικαιολόγητα» (20,1%).
Το ερώτημα παραμένει αντιφατικό και αναπάντητο. Πώς γίνεται να διατίθενται τόσα χρήματα, πολύ περισσότερα απ’ ό,τι σε πολλές χώρες-μέλη της Ε.Ε., και το αποτέλεσμα να εξακολουθεί να απογοητεύει. Σύμφωνα με έρευνα της ΓΣΕΕ που ανακοινώθηκε χθες, παρουσία της υπουργού Παιδείας, η οποία μίλησε για «βαθιές και ριζοσπαστικές αλλαγές, αλλά όχι από τη μια μέρα στην άλλη», το ελληνικό νοικοκυριό συνεχίζει να πληρώνει πολύ ακριβά την εκπαίδευση του μαθητή στο δημόσιο σχολείο, και μάλιστα όλο και πιο ακριβά από χρόνο σε χρόνο, από τάξη σε τάξη, από δημοτικό σε γυμνάσιο και από γυμνάσιο σε λύκειο.
Το 2007, τα περίπου πέντε δισ. ευρώ (4,924 εκατ.) που πλήρωσε η ελληνική οικογένεια για την εκπαίδευση αντιστοιχούν στο μισό του ποσοστού επί του ΑΕΠ που δαπανήθηκε συνολικά για την Παιδεία! Δηλαδή, από το 5,89% (228.779.000.000) που διατέθηκε, οι γονείς κάλυψαν το 2,15%. Από την άλλη το Δημόσιο, για την ίδια χρονιά, πέραν των άλλων δαπανών για πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια (σχολικές μονάδες, προσωπικό κ.ά.) πλήρωσε 2.707 ευρώ για κάθε μαθητή του δημοτικού και 3.803 ευρώ για κάθε μαθητή γυμνασίου-λυκείου. Συνολικά, κάλυψε το 3,07% από το ποσοστό των σχετικών δαπανών επί του ΑΕΠ (κοινοτικοί πόροι 0,66%).
«Είναι η πρώτη φορά που ένα νομοθετικό κείμενο αναφέρεται στη χρήση του Διαδικτύου ως θεμελιώδες δικαίωμα», ανέφερε η εισηγήτρια του θέματος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Την έγκριση για το θέμα, έδωσαν οι ευρωβουλευτές με σημαντική πλειοψηφία (510 ψήφους υπέρ, 40 κατά και 24 αποχές), αποδεχόμενοι σε τρίτη ανάγνωση και με τη διαδικασία της συναπόφασης, την μεταρρύθμιση που διέπει τις τηλεπικοινωνίες.
«Είναι η πρώτη φορά που ένα νομοθετικό κείμενο αναφέρεται στη χρήση του Διαδικτύου ως θεμελιώδες δικαίωμα. Θελήσαμε να διασφαλίσουμε ότι τα δικαιώματα των πολιτών δεν θα αγνοηθούν και δεν θα καταπατηθούν», δήλωσε η εισηγήτρια Γαλλίδα σοσιαλίστρια, κ. Κατρίν Τροτμάν (Catherine Trautmann).
Οι νέοι κανόνες που θα διέπουν πλέον τις τηλεπικοινωνίες στην ΕΕ, θα μπουν σε εφαρμογή μέσα σε ενάμισι έτος, τον Ιούνιο του 2011.
Με τους κανόνες αυτούς προβλέπεται να ενισχυθούν τα δικαιώματα των καταναλωτών, να διασφαλισθεί η ελευθερία πρόσβασης στο Διαδίκτυο, να δοθεί ώθηση στον ανταγωνισμό, να βελτιωθεί η προστασία των προσωπικών δεδομένων και να εκσυγχρονισθεί η χρήση του ραδιοφάσματος.
Αυτές οι ημερίδες είναι πάντα μία ευκαιρία να βρισκόμαστε να λέμε τα νέα μας… Εγώ βρήκα και μία παλιά συμμαθήτρια από το Λύκειο… Μαζεύτηκε αρκετός κόσμος. Οι ομιλητές είχαν πράγματα να μας πουν. Οι χαιρετισμοί κούρασαν λίγο έτσι όπως μπήκαν εμβόλιμοι, το ίδιο και μερικές ερωτήσεις που γίνονται πάντα από αυτούς που είναι ερωτευμένοι με τη φωνή τους. Υπήρξε και μία εισήγηση εκτός θέματος… που έτρεψε αρκετούς σε φυγή. Ομως υπήρξε και μία που έκλεψε την παράσταση με τη ζωντάνια της ομιλήτριας.
Οι συγγραφείς του βιβλίου έλαμψαν δια της απουσίας τους όπως και το Π.Ι. Για να δούμε τώρα για πόσα χρόνια θα έχουμε αυτά τα βιβλία στα σχολεία μας…
Καθώς έφευγα, είδα και μία μαθήτρια ανάμεσα στο κοινό και μου έκανε εντύπωση που ενδιαφέρθηκε για το θέμα. Συνήθως ενδιαφέρονται για τα θέματα ιστορίας οι οργανωμένοι σε συγκεκριμένες πολιτικές νεολαίες. Της έπισα την κουβέντα και αμέσως μου έδωσε μία ιδέα. Στην ημερίδα είχαμε μαζευτεί κάποια άτομα και μιλούσαμε για το πως θα κάνουμε την ιστορία πιο θελκτική για τους μαθητές. Η φωνή των μαθητών όμως δεν ακούστηκε. Εκείνοι τι θα έλεγαν άραγε;
Η έκθεση που εγκαινιάζεται την Παρασκευή στο Μουσείο Ηρακλειδών στο Θησείο, κρύβει μια ενδιαφέρουσα ιστορία, αφού συνδέεται με μια ανακάλυψη που αλλάζει ριζικά τη γνώση μας για την τέχνη του Εντγκάρ Ντεγκά. Εβδομήντα τέσσερα μπρούτζινα γλυπτά του Γάλλου καλλιτέχνη, δανεισμένα από τη συλλογή του M. T. Abraham Center for the Visual Arts, παρουσιάζονται για πρώτη φορά παγκοσμίως, σε μια περιοδεύουσα έκθεση που ξεκινάει το ταξίδι της από την Αθήνα.Εως τις 25 Απριλίου, θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε από κοντά τη διάσημη «Μικρή Δεκατετράχρονη Χορεύτρια», όπως λίγοι την έχουν απολαύσει έως τώρα. Γιατί η συγκεκριμένη μπρούτζινη χορεύτρια, χυτεύθηκε με βάση ένα πρόσφατα ανακαλυφθέν γύψινο εκμαγείο που δημιουργήθηκε όταν ο καλλιτέχνης βρισκόταν ακόμα εν ζωή. Σημαντικό στοιχείο, εφόσον έως τώρα, τα μπρούτζινα γλυπτά του Ντεγκά που βρίσκονται σε μουσεία, βασίζονται σε γύψινα εκμαγεία που δημιουργήθηκαν όλα, ανεξαιρέτως, μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη.
Από το 2001 έως το 2004, εντοπίστηκαν άλλα 73 γύψινα εκμαγεία, κρυμμένα από το 1955 στο Χυτήριο Valsuani στο Παρίσι. Δημιουργός τους ήταν ο Μπαρτολομέ, στενός φίλος του Ντεγκά, ο οποίος τα έφτιαξε με βάση τα γλυπτά από κερί και πηλό που συνήθιζε να δουλεύει ο καλλιτέχνης. Το κληροδότημα του Μπαρτολομέ επιτρέπει σήμερα σε ειδικούς και μη, να μελετήσουν και να απολαύσουν μια σειρά μπρούτζινων γλυπτών που χαρίζει μια πιο πιστή εικόνα των μορφών που έπλαθε ο Ντεγκά όσο ζούσε, και που συνήθως δεν είχε καμία πρόθεση να εκθέσει.
Η συλλογή που φιλοξενείται στο Μουσείο Ηρακλειδών όχι μόνο επαναπροσδιορίζει τη σημασία του Ντεγκά ως γλύπτη στο πλαίσιο της Ιστορίας της Τέχνης του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, αλλά δείχνει συγχρόνως τον ρόλο που έπαιξε η γλυπτική του στην εξέλιξη της ζωγραφικής του.
Αφού λοιπόν τα μπλογκ βοηθούν στη διατήρηση της ψυχικής μας ισορροπίας κι έχοντας διαβάσει τα μηνύματα συμπαράστασης είπα να σας γράψω τι παίζει στο σχολείο μου.
Μόλις έμαθα στην αρχή της σχολικής χρονιάς ότι θα προχωρούσε η διανομή των λαπτοπ, κατάλαβα ότι θα επικρατήσει το χάος. Ως σεσημασμένη λοιπόν προσφέρθηκα να κάνω ένα πείραμα με τους μαθητές μου και να υποστηρίξουμε τις τάξεις με τα λαπτοπ προτείνοντας καθημερινά τρόπους αξιοποίησης.
Πρώτο εμπόδιο: οι συνάδελφοι. Ζήτησα κάποιες συγκεκριμένες τάξεις στην κατανομή μαθημάτων για να υλοποιήσω το πρόγραμμα. “Ωστε ζητάς εκδούλευση;” μου αντέτεινε η γλυκομίλητη συνάδελφος. “Θέλετε να το πείτε κι έτσι” της απάντησα, “το θέμα είναι ότι δεν το ζητώ για να φεύγω νωρίτερα από το σχολείο, ούτε γιατί βαριέμαι να διαβάσω καινούργια ύλη αλλά είναι κάτι που θα έχει προστιθέμενη αξία για πολλούς συναδέλφους και κυρίως μαθητές”.
Δεύτερο εμπόδιο: οι συνάδελφοι. Για να υλοποιήσω το πρόγραμμα χρειάζομαι πρόσβαση είτε στο βιντεοπροβολέα είτε στο σχολικό εργαστήριο. Και οι δύο αίθουσες είναι κατειλημμένες με τμήματα κατευθύνσεων. Κάθε φορά δημιουργείται αναστάτωση όταν πρέπει να μετακινηθούν τα τμήματα και να ανταλλάξουν αίθουσες. Κάθε φορά εισπράττω τα ευγενικά σχόλια των συναδέλφων. “Με σκοτώνεις… ουφ πάλι; είναι αναγκαίο; κτλ κτλ κτλ”
Τρίτο εμπόδιο: η διευθύντρια. Οταν την ενημέρωσα για τα σχέδια μου περιέπεσε σε κατάσταση σοκ. Να ζητήσουμε άδεια από τη διεύθυνση επέμεινε. “Μα γιατί να ζητήσω άδεια;” αντέτεινα. “Για να κάνω μάθημα με εποπτικά μέσα; είναι σύμφωνο με τις οδηγίες διδασκαλίας των φιλολογικών μαθημάτων, δεν ξεφεύγω από το αναλυτικό πρόγραμμα, κλπ, κλπ.” “Να καλέσουμε τη σύμβουλο”, πρότεινα. “Δεν είναι διοικητικό το θέμα αλλά εμπίπτει στα καθήκοντα του συμβούλου”. Ομως η επιμονή του διευθυντή λυγίζει σίδερα. Και σύμφωνα με το δημοσιουπαλληλικό κώδικα ο υπάλληλος οφείλει να εκτελέσει τη διαταγή του προισταμένου του ακόμη κι αν διαφωνεί κάθετα με αυτήν.
Ετσι μετά από συζητήσεις επί συζητήσεων βρέθηκα να ζητώ εγγράφως την άδεια από τον προιστάμενο εκπαιδευτικών θεμάτων για να κάνω το μάθημά μου με παιδαγωγική αξιοποίηση του διαδικτύου. Κι εκεί βραχυκύκλωσε το σύστημα. Τόσοι άνθρωποι, τόσες ημέρες επικοινωνούμε με τηλέφωνα, e-mail, ανταλλάσσουμε έγγραφα. Μπλέξαμε διευθύνσεις, περιφέρειες, συμβούλους, ΕΛΜΕ.
Θα σας ενημερώνω όμως για το σήριαλ. Γιατί όλοι εσείς που το κάνετε καθημερινά, ίσως και να είστε παράνομοι…
Η ζωφόρος του Παρθενώνα, ένα μοναδικό έργο τέχνης, παρουσιάζεται σε έναν νέο δικτυακό τόπο (www.parthenonfrieze.gr) που αξιοποιεί τις τεχνολογίες του Διαδικτύου για την ανάδειξη και προβολή πολιτιστικού περιεχομένου.
Η εφαρμογή, η οποία αναπτύχθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού (Υπηρεσία Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης – Τομέας Ενημέρωσης και Εκπαίδευσης) και το Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης (ΕΚΤ), απευθύνεται τόσο στους ειδικούς επιστήμονες όσο και στο ευρύτερο κοινό, ενώ διαθέτει και ψηφιακά παιχνίδια για παιδιά.
Η ψηφιακή αναπαράσταση της ζωφόρου του Παρθενώνα παρουσιάζει, με εύληπτο και κατανοητό τρόπο στην ελληνική και αγγλική γλώσσα, τη συνολική εικόνα ενός έργου μεγάλης αρχαιολογικής αξίας. Χαρακτηρίζεται, όμως, ταυτόχρονα, και από επιστημονική τεκμηρίωση, γεγονός που την καθιστά απαραίτητο εργαλείο τόσο για τον αρχαιολόγο-μελετητή, που έχει τη δυνατότητα να διευρύνει τη σχετική έρευνα, όσο και για τον καθηγητή, που μπορεί να τη χρησιμοποιήσει ως εκπαιδευτικό βοήθημα.
Στον δικτυακό τόπο της ζωφόρου έχουν συγκεντρωθεί και υπομνηματισθεί, στην ελληνική και αγγλική γλώσσα, φωτογραφίες όλων των σωζόμενων λίθων της ζωφόρου των μουσείων Ακρόπολης, Βρετανικού και Λούβρου, οι οποίες έχουν συμπληρωθεί με τα σωζόμενα σχέδια του J.Carrey (1674) και του J. Stuart (1751), με σκοπό να δοθεί η κατά το δυνατόν πληρέστερη εικόνα του συνόλου.
Αν «μία εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις», όπως υποστηρίζει η γνωστή κινεζική παροιμία, στην κάλυψη της ειδησεογραφίας φαίνεται πως αξίζει πολύ περισσότερο. Πόσοι από εμάς δεν θυμούνται, για παράδειγμα, εκείνη τη φωτογραφία με τον αρχηγό της νοτιοβιετναμέζικης αστυνομίας να εκτελεί εν ψυχρώ έναν Βιετκόνγκ, ακόμη κι αν έχουμε ξεχάσει κάθε άλλο ιστορικό στοιχείο γύρω από τον πόλεμο του Βιετνάμ; Κι αν μέχρι πρόσφατα τέτοιες φωτογραφίες προέρχονταν αποκλειστικά από επαγγελματίες φωτορεπόρτερ, σήμερα, δυνητικά, όλοι μας θα μπορούσαμε ως αυτόπτες μάρτυρες να αποτυπώσουμε ανάλογα συγκλονιστικά στιγμιότυπα, χρησιμοποιώντας απλώς το κινητό μας τηλέφωνο.
Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάζονται τα ντοκουμέντα που προέρχονται από απλούς περαστικούς, τους «πολίτες-φωτορεπόρτερ» όπως τους αποκαλούν πολλοί. Στη βομβιστική επίθεση στο Λονδίνο το 2005, π. χ., δεν χρειάστηκαν περισσότερα από λίγα λεπτά πριν δεκάδες συγκλονιστικές εικόνες από τα κινητά τηλέφωνα πολλών επιβατών του μετρό αναρτηθούν στη δημοσιογραφική ιστοσελίδα της Yahoo!. Με τη διαφορά ότι, καθώς δεν προέρχονται από επαγγελματίες, δεν είναι και απαραίτητα αξιόπιστες: ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν σε γερμανικές, αυστραλιανές και καναδικές εφημερίδες μία ημέρα μετά το καταστροφικό τσουνάμι στην Ινδονησία και οι οποίες, μερικά 24ωρα αργότερα, αποδείχθηκε πως προέρχονταν από την υπερχείλιση ενός ποταμού στην Κίνα…
Γι’ αυτό και το τελευταίο διάστημα κερδίζουν συνεχώς έδαφος site τα οποία προορίζονται να διαδραματίσουν τον ρόλο του ενδιάμεσου κρίκου ανάμεσα στους «πολίτες-φωτορεπόρτερ» και στα δημοσιογραφικά δίκτυα, ελέγχοντας το οπτικό υλικό πριν αυτό χρησιμοποιηθεί σε πρωτοσέλιδα ή δελτία ειδήσεων. Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν φωτογραφικά πρακτορεία για ερασιτέχνες, ιστότοποι σαν το City Journalist, το Demotix ή το Citizenside επιτρέπουν σε οποιονδήποτε πολίτη να «ανεβάσει» τις φωτογραφίες του, αναλαμβάνοντας εκείνοι να τις διοχετεύσουν στους μεγαλύτερους ειδησεογραφικούς ομίλους του κόσμου.
Η Β΄Βάθμια Εκπαίδευση σε ένα νησί του Αιγαίου έχει 516 εκπαιδευτικούς….. Οι 26 είναι στη ΔΙΔΕ. Οι 8 στο εξωτερικό.
Οι 62 (το 12%) είναι σε μακροχρόνια άδεια. (30 ανατροφή, 6 λοχεία, 5 κύηση και 11 επαπειλούμενη κύηση)
Οι 127 (το 25%) είναι αποσπασμένοι σε σχολεία και υπηρεσίες εκτός νομού.
(17 νεοδιόριστοι …15 στο υπουργείο)
Οι 291 (το 57%) υπηρετούν σε σχολεία και διδάσκουν 1.282 * ώρες λιγότερες από το κανονικό τους ωράριο.
Οι ώρες αυτές αντιστοιχούν σε 60 καθηγητές με ωράριο 21 ωρών την εβδομάδα ή 70 με 18 ώρες ή 80 με 16!
Ένα μέρος αυτών των ωρών οφείλεται στις ιδιαιτερότητες του νομού (σχολεία μακριά από τα κέντρα, μικρά νησιά, ανύπαρκτη συγκοινωνία.
Στη χειρότερη περίπτωση οι ώρες αυτές να αντιστοιχούν σε 50 καθηγητές.
Σύμφωνα με τα υπόλοιπα οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να είναι 466 (516 – 50) και οι διδάσκοντες 241 (291 – 50) δηλ. το …52%!!
*Δεν υπάρχουν στοιχεία από 3 από τα 17 σχολεία του νομού. Με αναλογικότητα οι λιγότερες ώρες είναι 1557 που ανάλογα αντιστοιχούν σε 65 εκπαιδευτικούς
Στο blog του Νίκου Σμυρναίου “η Βιομηχανία του εφήμερου” αλίευσα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τις τάσεις των κατοίκων της κυβερνοχώρας:
…τα δύο τελευταία χρόνια παρατηρείται η έκρηξη του streaming και του direct downloading, ως αντικαταστάτες της χρήσης του p2p. Όπως αναφέρουν τα στοιχεία της Arbor και της Sandvine, οι χρήστες έχουν περάσει από μια λογική αποθήκευσης του περιεχομένου και κατανάλωσης του σε δεύτερο χρόνο, που αντιστοιχεί στην χρήση του p2p, σε μια λογική άμεσης πρόσβασης που αντιστοιχεί στο streaming και το direct downloading.
Πλέον έχει δημιουργηθεί ένα ολόκληρο οικοσύστημα γύρω από αυτές τις νέες πρακτικές. Κοινότητες χρηστών διατηρούν ιστότοπους στους οποίους σταχυολογούνται σύνδεσμοι προς το περιεχόμενο το οποίο αποθηκεύεται σε ειδικευμένες υπηρεσίες όπως Megaupload και Rapidshare.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Με την όλο και μεγαλύτερη απήχηση που έχουν τα smartphones, οι επιστήμονες ανακαλύπτουν ένα νέο εργαλείο μέτρησης και καταγραφής δεδομένων. Πολλοί ερευνητές αναπτύσσουν πλέον εφαρμογές για τα νέας γενιάς κινητά τηλέφωνα, που τα μετατρέπουν σε επιστημονικά εργαλεία. Επιπλέον, η υποστήριξη των κινητών τηλεφώνων με GPS και Google maps τα κάνει ισχυρές συσκευές για επιτόπια ερευνητική εργασία. Και η χρήση τους δεν αφορά μόνο τη στενή ακαδημαϊκή κοινότητα, αλλά επιτρέπει σε πολίτες επιστήμονες να συλλέξουν δεδομένα εύκολα και άμεσα. Με την τεχνολογία που υποστηρίζουν πλέον τα κινητά τηλέφωνα, τα δεδομένα στέλνονται άμεσα σε μια κεντρική βάση δεδομένων και από εκεί είναι στη διάθεση της επιστημονικής κοινότητας για επεξεργασία και ανάλυση.
Άρθρα (RSS)