Πανηγυρίζει το κράτος που ολοκληρώθηκε το έργο της καταμέτρησης. Φιλόστοργο από γεννέσεώς του δε μετράει την ταλαιπωρία στην οποία υπέβαλε τους υπηκόους του εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης.
Με βάση τα στοιχεία που είχαν συγκεντρωθεί έως 29/7/2010 (ώρα 11:37) το σύνολο των μοναδικών απογραφέντων ήταν 768.009 άτομα. Απογραφέντες κατά ηλικία
Ηλικία Αριθμός Υπαλλήλων
>60 43743
50-60 168958
40-50 258280
30-40 205277
20-30 86246
<20 4174
Απογραφέντες ανά κατηγορία εκπαίδευσης
Τα λάθη όχι μόνο μας μαθαίνουν περισσότερα από τα «σωστά» αλλά ενδέχεται κάποια στιγμή στο μέλλον να μας μεταμορφώσουν σε… ιδιοφυΐες! Κάπως έτσι σκέφτονται οι γάλλοι διοργανωτές του σεμιναρίου «Detrompez-Vous» ή, όπως αποκαλείται πιο λαϊκά, του «Φεστιβάλ των Λαθών», το οποίο ξεκίνησε προχθές στο φημισμένο παρισινό πανεπιστήμιο Εcole Νormale Superieure. Το φεστιβάλ απευθύνεται σε μαθητές, αλλά το μήνυμά του προς τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς είναι σαφές: «Μάθετε τα παιδιά να κάνουν λάθη!».
Το σεμινάριο απευθύνεται σε μαθητές ως 18 ετών, οι οποίοι θα διδαχθούν την αξία των λαθών όχι μόνο στη μαθησιακή διαδικασία αλλά γενικά σε όλη τους τη ζωή. Αλλωστε, όπως τονίζεται στην ανακοίνωση του φεστιβάλ, πολλές μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις πραγματοποιήθηκαν κατά λάθος. Η διδασκαλία της αξίας του λάθους γίνεται σε ολιγομελείς ομάδες, με τη μέθοδο των εργαστηρίων (workshops) ανά γνωστικό αντικείμενο, π.χ. Μαθηματικά, Ιστορία, Γλώσσα κτλ.
Οι εμπνευστές του τετραήμερου φεστιβάλ, το οποίο διοργανώνεται για πέμπτη συνεχή χρονιά, αποφάσισαν να αντισταθούν σε αυτό που αποκαλούν «αυστηρό, στρυφνόκαι ενίοτε αντιπαιδαγωγικό γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα». Κατά τη γνώμη τους, τα γαλλικά σχολεία μαθαίνουν στα παιδιά έναν συγκεκριμένο και φαινομενικά ακλόνητο τρόπο σκέψης, χωρίς να τους δίνουν κανένα απολύτως περιθώριο να παρεκκλίνουν έστω στο ελάχιστο, ώστε να αποκαλύψουν τις κρυμμένες πτυχές της δημιουργικής φαντασίας τους. «Το εκπαιδευτικό σύστημα της Γαλλίας είναι εδώ και πολλές δεκαετίεςβασισμένο πάνω στο αξίωμα ότι τα λάθη κάνουν κακόστη μαθησιακή διαδικασία. Αντίθετα, εμείς πιστεύουμε ότι τα λάθη είναι αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας αυτής, που μπορούννα μας κάνουν να προοδεύσουμεως άνθρωποι» τονίζει η καθηγήτρια και υπεύθυνη του σεμιναρίου Μαέλ Λενουάρ, προσθέτοντας ότι «το φεστιβάλ αυτό έρχεται ως αντίδραση στο αρτηριοσκληρωτικόγαλλικό εκπαιδευτικόσύστημα, το οποίο ευνουχίζειτη δημιουργική φαντασίατων παιδιών. Ο ίδιος ο ΑλβέρτοςΑϊνστάιν ήταν αυτός που είχεπει ότι η παντελής έλλειψη ιδεώνκαι φαντασίας είναι ο καλύτεροςτρόπος να μην κάνεις καθόλουλάθη».Συνέχεια »
Η μικρή αλληλογραφία 1939-1962 του Γιώργου Σεφέρη (1900-1971) και του Τάκη Σινόπουλου (1917-1981) φωτίζει κυρίως τη λατρεία του νεότερου ποιητή προς το πρόσωπο του πρεσβύτερου.
Το μεγαλύτερο μέρος της αλληλογραφίας, το οποίο φυλάσσεται στο Αρχείο του Σινόπουλου στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, είναι ανέκδοτο. Εκτός από ένα τμήμα επιστολής του Σεφέρη, που δημοσίευσε ο Μιχάλης Πιερής στο βιβλίο του «Ο χώρος και τα χρόνια του Τάκη Σινόπουλου 1917-1981 σχεδίασμα βιο-εργασίας».
Τη φέρνει τώρα στο φως ο διδάκτωρ της Ιστορίας της Τέχνης και της Φιλοσοφίας, Γιάννης Ρηγόπουλος. Η αλληλογραφία, με εκτεταμένα διαφωτιστικά σχόλια, δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Οροπέδιο» (Νεμούτα Φολόης Ηλείας), που διευθύνει ο ποιητής Δημήτρης Κανελλόπουλος. Το υλικό που παρουσιάζεται αποτελείται από πέντε επιστολές, δύο ταχυδρομικά δελτάρια, μία ευχετήρια κάρτα και την αποστολή του ποιήματος «Νεκρόδειπνος», με μικρό συνοδευτικό κείμενο.
Στην πρώτη επιστολή (1 Ιουλίου 1939) του Τάκη Σινόπουλου, που γράφεται με αφορμή τον διάλογο πάνω στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη με τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, αναφαίνονται οι αγωνίες ενός νεότερου ποιητή, ο οποίος ζει εκτός Αθηνών, στον Πύργο:
«Η “Στροφή” και το “Μυθιστόρημα” δεν έφτασαν ώς την επαρχία μας. Ως ποιητή σας γνώρισα στα “Νέα Γράμματα”. Γοητεύτηκα διαβάζοντας τη “Λεωφόρο Συγγρού”, τις “Φωτιές τ’ Αγιάννη” και τα κατοπινά. Δε διατηρώ συγκεκριμένες αναμνήσεις. Γοητεία με την πρώτη επαφή. Υστερα διάβασα, ξανά διάβασα. Οταν θέλησα να καταλάβω το νόημα, μου ξέφευγε. Πήγαινε και η γοητεία να σβύση. Παραιτήθηκα από νέες απόπειρες. Χάρηκα το μουσικό και το ζωγραφικό στοιχείο». Συνέχεια »
Όχι, λοιπόν, δεν σας έχω ανάγκη. Δεν χρειάζεται πια να ανησυχώ για σας, να σας αγαπώ, να σας νοιάζομαι. Δεν χρειάζεται να ακούω τα παράπονα σας, τις γκρίνιες σας, το άγχος σας για τα επαγγελματικά ή τα γκομενικά σας. Δεν θα σκορπάω πια τα βράδια μου πίνοντας και συζητώντας μαζί σας για ότι χαζό σας έρθει στο κεφάλι.
Δεν θα σας παίρνω τηλέφωνο τα ξημερώματα γιατί έχω αϋπνία, δεν θα μοιράζομαι μαζί σας τις σκέψεις μου, τα όνειρα μου. Δεν θα έχω ανάγκη την αγκαλιά ή την συμβουλή σας. Δεν θα αγωνιώ για το αν ήμουν πολύ σκληρή μαζί σας ή για το αν θα έπρεπε να μην γελάσω την ώρα που μου λέγατε την πιο τρελή ιδέα που άκουσα ποτέ.
Δεν θα μοχθώ να χτίσω την σχέση μας μέρα την μέρα, κουβέντα την κουβέντα με γέλια, δάκρια, παρεξηγήσεις, εξηγήσεις, παρατεταμένες σιωπές και βλέμματα που κάνουν τα λόγια μικρά, αχρείαστα. Βλέμματα που μόνο οι φίλοι ανταλλάσουν.
Δεν σας έχω ανάγκη γιατί τώρα μπορώ να νοικιάσω τους φίλους μου. Μπορώ με ένα κλικ και με λίγα μόλις ευρώ την ώρα να βρω ανθρώπους όπως εγώ τους θέλω -κρίνοντας από την φωτογραφία τους και τα προσόντα τους-να με ακολουθούν όπου επιθυμώ. Θα έχω φίλους «ασφαλείς» που δεν θα χρειάζεται να επενδύσω συναισθηματικά επάνω τους, να εκτεθώ, να παλέψω για αυτούς, να πληγωθώ. Θα τους νοικιάζω εύκολα όπως κάνω με τα dvd, θα τους παραγγέλνω από κατάλογο όπως την πίτσα. Επαγγελματίες που αν δεν μου κάνουν θα πατάω απλώς delete. Θα έχω φίλους να έρθουν μαζί μου σινεμά, να πάμε για φαγητό, για ποτό, να με μάθουν καινούργια πράγματα, να πηγαίνουμε μαζί σε πάρτι, στο γυμναστήριο, ακόμα και να μου μιλούν στο τηλέφωνο όταν βαριέμαι να βγω έξω. Μόνο μια συνδρομή χρειάζομαι, 20 ευρώ το μήνα και 10 ευρώ την ώρα- και αυτό διαπραγματεύσιμο- για να σας πετάξω έξω από την ζωή μου.
Δέκα ευρώ την ώρα. Τόσο αξιολογήθηκε και κοστολογήθηκε η αξία σας και αν δεν με πιστεύετε μπείτε στο http://rentafriend.com και δείτε με τα μάτια σας πόσο φθηνοί μπορούμε να γίνουμε οι άνθρωποι. Πόσο φθηνοί και πόσο αξιοθρήνητοι. Γιατί τελικά σε αυτή την ζωή τα πάντα αγοράζονται όταν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος για να τα πουλήσει και ένας απεγνωσμένος για να τα αγοράσει.
Επισκεφθείτε λοιπόν το site, νοιώστε τον φόβο της σύγχρονης κοινωνίας μας και υποσχεθείτε μου ότι δεν θα αφήσουμε ποτέ αυτή την απόγνωση να μας κυριεύσει. Ότι κάθε φορά που θα κοιτάμε με αγάπη ο ένας τον άλλο, κάθε φορά που θα καταριόμαστε την ώρα που γνωριστήκαμε θα βάζουμε και από 10 ευρώ στο κουμπαρά της φιλίας μας για να μας θυμίζει πόσο ανεκτίμητη είναι.
Πόσο περήφανο πρέπει να είναι το Υπουργείο μας που τα αρχεία μεταθέσεων, αποσπάσεων δημοσιεύονται πρώτα στο φιλικό ηλεκτρονικό τύπο και στη συνέχεια στην επίσημη σελίδα του; τι ανταλλάγματα άραγε παίζουν για να εξασφαλίσουν αυτές τις αποκλειστικότητες;
Σημείωση: Το blog μας παρουσιάζει κάποιες δυσλειτουργίες καθώς η αναβάθμιση των ιστολογίων του ΠΣΔ είναι σε εξέλιξη. Ελπίζουμε στη σύντομη αποκατάσταση των προβλημάτων.
Φυσικά, υπάρχουν προσπάθειες αντιμετώπισης του φαινομένου, που έχει πάρει διαστάσεις μάστιγας. Καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να βρουν ένα αντίδοτο που θα εξουδετερώσει μια και καλή τα «γκρίζα» δίκτυα και θα ξαναφέρει την ηρεμία στα ψηφιακά μας γραμματοκιβώτια.
Σε κεντρικό επίπεδο υπάρχουν προγράμματα που ανιχνεύουν τα βασικά χαρακτηριστικά ενός μηνύματος, προκειμένου να αποφανθούν αν πρόκειται για spam ή όχι. Ομως επειδή οι μηχανές δεν μπορούν να λάβουν (ακόμα) τελεσίδικες αποφάσεις, περιορίζονται συνήθως στο να χαρακτηρίζουν ένα μήνυμα και να το παραδίδουν στον τελικό αποδέκτη με τις παρατηρήσεις τους. Αν, πάλι, είναι ξεκάθαρο πως στο μήνυμα έχει «φυτευτεί» ιός, το απομονώνουν για τα περαιτέρω.
Σε ατομικό επίπεδο, στον υπολογιστή μας δηλαδή, μπορούμε να κάνουμε μερικά απλά πράγματα. Το πρώτο είναι η εγκατάσταση ενός καλού προγράμματος προστασίας, το οποίο θα αφήνουμε να ενημερώνεται μόνο του μέσω Διαδικτύου με τις νέες εκδόσεις για να είμαστε ήσυχοι.
Το δεύτερο, και ίσως σημαντικότερο, είναι μια πιο υπεύθυνη διαδικτυακή συμπεριφορά. Η εμπειρία, αλλά και οι οδηγίες των εταιρειών που ασχολούνται με θέματα ασφαλείας συμπυκνώνονται στα εξής:
1 Πρόσεχε τι πατάς: Πολλά μηνύματα διαθέτουν ενεργές συνδέσεις προς το Διαδίκτυο που υπόσχονται πως σας οδηγούν σε ένα «καθαρό» site. Στην πραγματικότητα όμως, οδηγούν σε υπηρεσίες που πριν καλά καλά το καταλάβετε καταγράφουν τα στοιχεία σας και τα βάζουν στη λίστα αποδεκτών του επόμενου spam.
2 Φτιάξε ένα ακόμα e-mail, μπορείς: Πολλές υπηρεσίες ζητούν μια διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για την εγγραφή του χρήστη. Αν δεν πρόκειται για υπηρεσίες που χρησιμοποιείτε καθημερινά (π.χ. Facebook, twitter, το αγαπημένο σας και αξιόπιστο site, όποιο και αν είναι αυτό), δημιουργήστε ένα λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σε μια online υπηρεσία και χρησιμοποιήστε τον κατά κόρον κάθε φορά που σας ζητείται. Φυσικά, η διεύθυνση αυτή δεν πρέπει να συσχετιστεί με ευαίσθητες πληροφορίες, όπως ο αριθμός της πιστωτικής σας κάρτας ή ο τραπεζικός σας λογαριασμός. Θα τη χρησιμοποιείτε μόνο για τις διάφορες σελίδες που ζητούν ένα e-mail εγγραφής.
3 Μασκαρευτείτε: Οταν πρόκειται να δώσετε σε κάποιο φόρουμ, π.χ., την κανονική σας διεύθυνση, μην τη βάλετε στην πραγματική σας μορφή. Το moumouris@enet.gr για παράδειγμα θα το βρει κάθε spam-ρομπότ και θα το βάλει σε λίστες (δεν θέλετε να ξέρετε σε πόσες), το moumouris-at-enet.gr δεν το καταλαβαίνουν όμως τα προγράμματα πολύ εύκολα. Αν, πάλι, το διαβάσει άνθρωπος, θα λάβει ότι στη θέση του «-at-» θα πρέπει να βάλει το «@», δεν είναι καμιά επιστήμη.
«Πάρε κόσμε βιάγκρα!», «εδώ τα καλά διπλώματα, μεταπτυχιακά με 40 δολάρια», «Αντιβιοτικά για όλους!», «το αφεντικό τρελάθηκε και πουλάει την κρε-α-τί-νη 60% πιο φτηνά από το φαρμακείο», «μελάνια για τον εκτυπωτή σας με μόνο 2 ευρώ, προλάβετε!», «μήπως χθες το βράδυ ήσουν κάπως… λίγος;;;», «περισσότερο, καλύτερο, μεγαλύτερο σεξ!», «έλα, πάρε ρολεξάκι τώρα 80% κάτω, πάρε-πάρε-πάρε-λέμε»…
Αν το Internet ήταν πραγματικός κόσμος, θα έμοιαζε με μια πλατεία, όπου κάθε συζήτηση περισσότερο ή λιγότερο σοβαρή θα κάλυπτε ο ήχος των πραματευτάδων που υπόσχονται να μας κάνουν πλουσιότερους, να προσθέσουν μυς εκεί όπου βαρέθηκε να βάλει η μαμά Φύση, να μας βοηθήσουν να βρούμε δουλειά στον «Δημόκριτο» ή στο CERN προμηθεύοντάς μας τα απαραίτητα πτυχία. Ισως να είναι σχετικά εύκολο να απαλλαγεί κανείς στον πραγματικό κόσμο από όλους αυτούς τους ενοχλητικούς εμπόρους απάτης και ελπίδας, αλλά στο Διαδίκτυο η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική και απείρως χειρότερη.
Τα ανεπιθύμητα μηνύματα (spam) αποτελούν κατά κοινή ομολογία την υπ’ αριθμόν 1 αιτία ενόχλησης στο ψηφιακό περιβάλλον. Μοιάζουν σαν σμήνος από σκνίπες που τριγυρίζουν γύρω από το κεφάλι σου και που ό,τι και να κάνεις δεν μπορείς να απαλλαγείς. Και δεν υπερβάλλουμε καθόλου.
Με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις, 9 στα 10 μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο χαρακτηρίζονται spam. Πέρα από την προφανή ενόχληση που προκαλούν, έχουν εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια για να αποτελέσουν πηγή σοβαρών προβλημάτων. Πώς όμως δημιουργούνται και, κυρίως, πώς φτάνουν με την ταχύτητα πολυβόλου στο ψηφιακό μας γραμματοκιβώτιο;
Η εποχή των… μερακλήδων
Βρισκόμαστε στο μακρινό πια 1978, όταν η Digital Equipment έχει κατασκευάσει ένα νέο υπολογιστή και κάποιος στην εταιρεία έχει τη φαεινή ιδέα να ενημερώσει μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου όλους τους χρήστες του Arpanet (που αποτέλεσε τη βάση γι’ αυτό που σήμερα γνωρίζουμε όλοι ως Internet). Αυτό φαίνεται να είναι το πρώτο ανεπιθύμητο μήνυμα που κυκλοφόρησε ποτέ, τη δόξα όμως πήραν δύο Αμερικανοί δικηγόροι που το 1994 γέμισαν τις online ομάδες συζήτησης (σ.σ. γύρω στις 16.000 ομάδες που περιλαμβάνονταν στην «ομπρέλα» του Usenet) με ένα μήνυμα στο οποίο διαφήμιζαν τις υπηρεσίες τους. Το συγκεκριμένο μήνυμα χαρακτηρίστηκε «spam», όρος που έκτοτε χαρακτηρίζει κάθε ανεπιθύμητη online επικοινωνία. Αυτή είναι σε πολύ αδρές γραμμές η ιστορία και στα χρόνια που ακολούθησαν, χάρη και στο «άνοιγμα» της χρήσης του Διαδικτύου στο ευρύ κοινό, το spam από γραφικότητα έγινε ενόχληση.
Είναι θέμα κόστους
Φυσικά το φαινόμενο των ανεπιθύμητων μηνυμάτων προϋπήρχε του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Ακόμα και σήμερα κατά καιρούς κάτω από την πόρτα (σ.σ. εννοούμε την πραγματική πόρτα, αυτή που έχουμε στο διαμέρισμα, δεν μιλάμε διαρκώς με αλληγορίες) θα εμφανιστεί ένας φάκελος με κάποιο διαφημιστικό περιεχόμενο. Ομως το direct mail, όπως ονομάζεται στην… καθομιλουμένη αυτή η πρακτική, έχει σχετικά μεγάλο κόστος παραγωγής και διανομής και όχι εύκολα μετρήσιμα αποτελέσματα. Υπολογίζεται πάντως πως από τους 100 αποδέκτες ενός συμβατικού μηνύματος 3-5 θα απαντήσουν.
Στον διαδικτυακό κόσμο το να στείλεις ένα μήνυμα είναι υπόθεση μερικών δευτερολέπτων και, χάρη σε μια σειρά εξειδικευμένων τεχνικών, είναι πάρα πολύ απλό να βρει κάποιος μερικές χιλιάδες ή εκατομμύρια διευθύνσεις. Η απόκριση των αποδεκτών είναι πάρα πολύ μικρή (μιλάμε για δέκατα της μονάδας), αλλά όταν μπορείς να στείλεις σε μερικά εκατομμύρια αποδέκτες ένα μήνυμα με τέτοια ευκολία, το 0,1 ή 0,3% μεταφράζεται σε έναν αξιόλογο αριθμό πελατών.
Τα ρομπότ και οι φίλοι τους τα ζόμπι
Μη φαντάζεστε πως ο αποστολέας συλλέγει τις διευθύνσεις μία προς μία επισκεπτόμενος διάφορες σελίδες, αυτό μπορεί να συνέβη το 1978 ή το 1994 αλλά τώρα πια τον λόγο έχουν τα «ρομποτάκια». Πρόκειται για μικρά προγράμματα που κάνουν βόλτες στο Διαδίκτυο και συλλέγουν πληροφορίες, την ίδια τεχνική (προφανώς με διαφορετικούς σκοπούς) χρησιμοποιούν και οι υπηρεσίες αναζήτησης της Google, της Microsoft και των λοιπών δυνάμεων. Μόνο που τα ρομποτάκια για τα οποία μιλάμε στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν ψάχνουν για πληροφορίες που θα αρχειοθετηθούν αλλά για διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Οταν ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία, ενεργοποιείται το δεύτερο τμήμα του μηχανισμού, μέσω του οποίου και αποστέλλονται τα μηνύματα. Θα ήταν αφελές να νομίζει κανείς πως υπάρχει ένας φουκαράς (με κόκκινα μάτια από την αϋπνία) κάπου στον κόσμο και γράφει μανιωδώς μηνύματα για να τα αποστείλει. Τη διαδικασία αναλαμβάνουν σχετικά προγράμματα που συντάσσουν και στέλνουν τα μηνύματα. Το πολύ ενδιαφέρον εδώ είναι ο τρόπος. Με δεδομένο πως το σύνολο πλέον των εταιρειών που προσφέρουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο έχουν υιοθετήσει πολιτικές που απαγορεύουν την αποστολή spam, οι δημιουργοί των τελευταίων χρησιμοποιούν δίκτυα υπολογιστών – «ζόμπι». Πρόκειται για υπολογιστές ανυποψίαστων χρηστών, που κάποια στιγμή προσβλήθηκαν (προφανώς εν αγνοία των κατόχων τους) από ιούς της κατηγορίας των «Δούρειων Ιππων». Ο ιός κάθεται ήσυχος σε μια γωνιά του υπολογιστή και όταν έρθει η ώρα, ενεργοποιείται και μετατρέπει το μηχάνημα σε συσκευή δημιουργίας ψηφιακών σκουπιδιών. Στην αργκό των τεχνικών ο υπολογιστής αυτός ονομάζεται «ζόμπι», ένας μάλλον εύστοχος όρος, αν και νομίζουμε πως το «δαιμονισμένος» ίσως να είναι καταλληλότερος. Παράλληλα, στο πεδίο του αποστολέα των ανεπιθύμητων μηνυμάτων δεν θα δείτε τη διεύθυνση των πραγματικών αποστολέων αλλά μια άλλη, ακόμα και τη δική σας. Χρειάζεται, συνήθως, αρκετός χρόνος και κόπος για να εντοπιστεί ένα δίκτυο-«ζόμπι» και να εξουδετερωθεί, αφού η πλειονότητα των χρηστών εξακολουθεί να μην παίρνει και πολύ στα σοβαρά το θέμα της ασφάλειας και της προστασίας του υπολογιστή.
Βαθιά άγνοια της ιστορίας των γειτονικών λαών έχουν οι Ελληνες φοιτητές. Μόλις το 2% δηλώνει ότι τη γνωρίζει πολύ καλά. Την ίδια στιγμή, οι εννέα στους δέκα «φωτογραφίζουν» ως κύριο υπεύθυνο της άγνοιάς τους τον τρόπο με τον οποίο διδάσκεται το μάθημα της Ιστορίας στο σχολείο. Δηλαδή, καταδικάζουν την παπαγαλία.
Ειδικότερα, ο ένας στους δύο Ελληνες φοιτητές (52,1%) απάντησε σε έρευνα -έγινε από τον αναπληρωτή καθηγητή του ΑΠΘ κ. Δημήτρη Μαυροσκούφη και τον διδάσκοντα του Παν. Mακεδονίας κ. Δημήτρη Κυρίτση- ότι ξέρει λίγο την ιστορία των γειτονικών λαών. Και θα πρέπει να προβληματίσει όχι μόνο το υψηλό ποσοστό όσων δήλωσαν «λίγη γνώση», αλλά και το γεγονός ότι στην έρευνα συμμετείχαν φοιτητές του τμήματος Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με κλίση στις θεωρητικές επιστήμες όπως η Ιστορία. Ακόμη μεγαλύτερη είναι η άγνοια των Ελλήνων φοιτητών για την ιστορία λαών από άλλες ηπείρους, για την οποία το 84,4% δήλωσε μεγάλη ή πλήρη άγνοια.
Ξένοι φοιτητές
Αντίθετα, περισσότερες συγκριτικά με τους Ελληνες είναι οι γνώσεις ξένων φοιτητών του Σχολείου Νέας Ελληνικής Γλώσσας του ΑΠΘ, οι οποίοι συμμετείχαν σε αντίστοιχη έρευνα των δύο πανεπιστημιακών. Συγκεκριμένα, το 32,2% των αλλοδαπών φοιτητών δήλωσε ότι γνωρίζει πολύ ή και πάρα πολύ την ιστορία των λαών που γειτνιάζουν με τις χώρες τους. Το 42,4% των αλλοδαπών φοιτητών δήλωσε ότι έχει μέτρια γνώση και το 25,4% ότι την γνωρίζει λίγο ή και καθόλου. Ως προς την ιστορία λαών από άλλες ηπείρους, το 33,9% δήλωσε μεγάλη ή πλήρη άγνοια. Το 29,1% των αλλοδαπών φοιτητών που συμμετείχαν στην έρευνα κατάγεται από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, το 18,2% από χώρες της Δυτικής Ευρώπης, το 9,1% από τα Βαλκάνια, το 21,8% από την Ασία, και περίπου το 11% από τη Λατινική Αμερική και το ίδιο από την Αφρική.
Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε στο εκπαιδευτικό περιοδικό «Σύγχρονη Εκπαίδευση», καταδεικνύει εύλογα ότι το έλλειμμα ιστορικών γνώσεων των Ελλήνων φοιτητών έχει ως κύρια αιτία το περιεχόμενο και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος της Ιστορίας στο σχολείο.
Δυσαρέσκεια
Μόλις το 5,4% των φοιτητών δήλωσε πολύ ικανοποιημένο από τον τρόπο διδασκαλίας, ενώ οι υπόλοιποι μοιράστηκαν ανάμεσα στο «μέτρια» (38,7%), «λίγο» (44,1%) και «καθόλου» (11,8%). Λιγότερο δυσαρεστημένοι είναι οι φοιτητές από το περιεχόμενο των μαθημάτων, καθώς το 16,2% δήλωσε πολύ ή πάρα πολύ ικανοποιημένο, ενώ η πλειονότητα (63,4%) μέτρια ικανοποιημένοι. Βρέθηκαν επίσης 20,5% που δήλωσαν λίγο ή καθόλου ικανοποιημένοι. Αντίθετα, το 59% των ξένων φοιτητών δήλωσε πολύ ή πάρα πολύ ικανοποιημένο από το περιεχόμενο των μαθημάτων και το 48,3% αντιστοίχως από τον τρόπο διδασκαλίας.
Με δεδομένο ότι στην Ελλάδα όλοι γνωρίζουμε πως η αποστήθιση είναι η βασική μέθοδος εκμάθησης της Ιστορίας, είναι δικαιολογημένες οι απαντήσεις των φοιτητών. Το ζήτημα είναι γιατί δεν έχουν δρομολογηθεί λύσεις, αφού όλοι εδώ και χρόνια… ξορκίζουν την αποστήθιση.
Οι οιωνοί δεν είναι οι καλύτεροι για την καινούργια σχολική χρονιά. Σε λίγες ημέρες θα ξέρουν στο υπουργείο Παιδείας πόσοι εκπαιδευτικοί παίρνουν τον ομματιών τους για να βγουν στη σύνταξη. Μπορούν να υποβάλουν τα χαρτιά τους ως τις 10 Αυγούστου, οπότε τότε, κυριολεκτικά στο «παρά πέντε», θα γίνει γνωστό πού υπάρχουν κενά διδασκόντων. Υπολογίζεται ότι 10.000 εργαζόμενοι θα αποχωρήσουν από την εκπαίδευση. Μεγάλο το νούμερο, ικανό να ανατρέψει όλα αυτά που σχεδιάστηκαν επί χάρτου. Η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου φιλοδοξούσε να αλλάξει επί των ημερών της όλα όσα ξέρουμε για το μάθημα και τη μετάγγιση της γνώσης. Οραματιζόταν το «νέο σχολείο»: ένα δημόσιο σχολείο που αξίζει το κάθε παιδί, με εργαστήρια, με νέα ύλη, με επιλεγόμενα μαθήματα. Ως λάτρης των ξένων γλωσσών η υπουργός υποσχέθηκε πολλά. Δεν έφτασε σε ακρότητες, να τάξει κινέζικα και αραβικά, αλλά εγγυήθηκε ότι δύο λατινογενείς γλώσσες θα τις μαθαίνουν επαρκώς. Πέρα από την ευρύτερη καλλιέργεια του πνεύματος, το «νέο σχολείο» θα ανέπτυσσε την προσωπικότητα του μαθητή. Ολα αυτά χώρεσαν στον νόμο Διαμαντοπούλου. Και μετά ξύπνησε. Είναι νωρίς να μιλήσουμε για μεταρρύθμιση που δεν έγινε. Αλλωστε το είχε πει από μόνη της η κυρία Διαμαντοπούλου, ότι το «νέο σχολείο» θα νεάζει σε βάθος τετραετίας. Μήπως όμως θα έπρεπε να γίνουν ορισμένα βηματάκια προς τα εμπρός; Πέρα από τα μεγάλα λόγια, πέρα από την πολιτική αυταρέσκεια ενός τέτοιου εγχειρήματος, υπάρχουν και οι πράξεις. Ολα δείχνουν ότι από τον Σεπτέμβριο το σχολείο δεν θα είναι «νέο», θα είναι παλιό. Θα μπορούσαμε να επιστρέψουμε και στις μεθόδους που επελέγησαν στις απαρχές του ελληνικού κράτους, όπως η αλληλοδιδασκαλία, καθώς οι τάξεις θα γεμίσουν από τριαντάδες μαθητών. Πού να προκάμει ο δάσκαλος, οι πιο προχωρημένοι μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση. Μαζί με το ζήτημα του προσωπικού, διαιωνίζεται και το κτιριακό, οπότε όλα αυτά συνηγορούν στην εντύπωση ότι το ολοήμερο σχολείο, που υποτίθεται ότι θα λειτουργούσε σε όλες τις βαθμίδες, σε όλη την επικράτεια, παραμένει ένα ακόμη όνειρο θερινής νυκτός της υπουργού. Τελικά το υπουργείο Παιδείας είναι το μαγκανοπήγαδο της πολιτικής. Τόσοι και τόσοι το πάλεψαν, δεν κατάφεραν να αναβαθμίσουν ούτε τα βασικά. Τα προβλήματα διαιωνίζονται ακόμη και όταν υπάρχει η εντύπωση ότι επιλύονται. Να, όπως με τα αναβαπτισμένα «κολέγια». Εγινε μια εκκαθάριση, τα 10 θα κλείσουν, τα 30 θα συνεχίσουν να λειτουργούν. Λύθηκε λοιπόν το πρόβλημα της μεταλυκειακής εκπαίδευσης; Οχι, γιατί όσοι πήραν την άδεια τώρα στοχεύουν στην αναγνώριση τίτλων σπουδών. Ζητούν επαγγελματικά δικαιώματα πτυχιούχων πανεπιστημίου και θα το παλέψουν, όσο επιτρέπουν οι ευρωπαϊκές οδηγίες. Ποια είναι η διαφορά λοιπόν της κυρίας Διαμαντοπούλου με τους προκατόχους της; Ασκεί την ίδια πολιτική χωρίς τη νεοδημοκρατική χυδαιότητα. Δεν υπογράφει αποφάσεις νύχτα, δεν βάζει τους υμετέρους από το παράθυρο. Δυστυχώς η φινέτσα και οι καλές προθέσεις δεν είναι ικανές να αλλάξουν τον κόσμο, ούτε καν να αλλάξουν το σχολείο όπως το γνωρίζουμε. Για τα ματαιωμένα όνειρα της υπουργού Παιδείας υπάρχει το βολικό δικαιολογητικό. Η γραμμή χαράσσεται στην Εσπερία. Για την εκπαίδευση υποτίθεται ότι κάθε κράτος της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφασίζει κατά το δοκούν. Στην πραγματικότητα οι εταίροι δίνουν αδρές οδηγίες στις οποίες οι κυβερνήσεις προσαρμόζονται. Ηταν γνωστό ότι τα κολέγια θα συνεχίσουν να λειτουργούν. Επίσης ήταν αναμενόμενο να υπάρξει κύμα συνταξιοδότησης με τα νέα εργασιακά δεδομένα. Πάντα κάτι ανατρέπει το σχολικό πρόγραμμα. Ας μην προδικάζουμε όμως: υπάρχει δίμηνο περιθώριο για να δούμε τι εστί «νέο σχολείο». Παρεκτός αν η κυρία Διαμαντοπούλου δει τι εστί νέο υπουργείο.
Τώρα αυτό το σχόλιο για το ότι δεν υπογράφει αποφάσεις νύχτα δείχνει ακριβώς πως η αρθογράφος δεν ανήκει στο χώρο του εκπαιδευτικού ρεπορτάζ αλλά παρεπιδημεί…
Γιατί και φέτος αποσπάσθηκαν καθηγητές από δυσπρόσιτα και φέτος τα “δικά μας παιδιά” βολεύτηκαν στις καρέκλες με ανάκλιση…
Τι θα γινόταν αν το facebook αποφάσιζε να κλείσει ξαφνικά; Τι θα προσπαθούσατε να διασώσετε;Πρόσφατα δημοσιεύτηκε μία έρευνα του πανεπιστημίου Stanford, η οποία εξέταζε με ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα χρηστών τι θα έκαναν αν η υπηρεσία σταματούσε να λειτουργεί σε σύντομο χρονικό διάστημα. Από τους συμμετέχοντες στην έρευνα, το 40% απάντησε πως θα αντέγραφε πρώτα τις φωτογραφίες που έχει αναρτήσει, ενώ το 38% θα προσπαθούσε να διασώσει αρχικά όλες τις πληροφορίες σχετικά με τις «επαφές» του. Σύμφωνα πάντως με τον ερευνητή Andreas Weigend, μόνο ένας μικρός αριθμός απάντησε πως δεν θα έκανε τίποτα – γεγονός που δείχνει πως ελάχιστοι χρήστες του Facebook διατηρούν με τους «φίλους» τους και άλλους τρόπους επικοινωνίας πέρα από την υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης. Είναι να αναρωτιέται κανείς αν στην εποχή μας επιζεί η φιλία εκτός των ψηφιακών κοινοτήτων.
Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί στη Βρετανία το Dragon Dictation, μια εφαρμογή για τα κινητά τηλέφωνα iΡhone η οποία θα μετατρέπει τον προφορικό λόγο σε γραπτό κείμενο. Ο κάτοχος του τηλεφώνου υπαγορεύει ένα κείμενο στο κινητό του, το οποίο λειτουργεί σαν ένας κανονικός μεταφραστής, με σάρκα κι οστά, μετατρέποντας τα λόγια του σε γραπτό κείμενο. Με άλλα λόγια, θα «μιλάω» στο κινητό μου και αυτό αμέσως θα στέλνει π.χ. σε γραπτό μήνυμα SΜS ή σε μήνυμα twitter τη σύντομη φράση που του έχω υπαγορεύσει.
Η εταιρεία Νuance, η οποία σχεδίασε και διαθέτει το σχετικό λογισμικό αναγνώρισης φωνής και μετατροπής σε κείμενο, με την κίνησή της αυτή φιλοδοξεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο γράφουμε μηνύματα και κείμενα στο iΡhone. Η διαδικασία είναι απλούστατη: ο κάτοχος εκφωνεί στο μικρόφωνο της συσκευής, με καθαρή φωνή, ένα κείμενο για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από 20 ως 30 δευτερόλεπτα. Κατόπιν το κινητό εμφανίζει στην οθόνη του αυτό που είπαμε προφορικά, ενώ μετά μπορούμε να διορθώσουμε όλα τα πιθανά λάθη και ύστερα να στείλουμε το κείμενο είτε μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας (e-mail) είτε ως SΜS. Η συγκεκριμένη εφαρμογή, η οποία μέχρι στιγμής υποστηρίζει μόνο την αγγλική γλώσσα, επιτρέπει επίσης στον χρήστη του να φτιάξει και προσχέδια των κειμένων που θέλει να στείλει μελλοντικά αποθηκεύοντάς τα. Η εφαρμογή κυκλοφορεί επίσης ως «Dragon Νaturally Speaking» για ΡCκαι ως «ΜacSpeech Dictate» για Μacintosh.
Η ευκολία είναι προφανής. Ηδη όμως εκφράζονται επιφυλάξεις. «Φοβάμαι ότι η γενιά μας έχει αρχίσεινα γίνεται πολύ τεμπέλικη. Σε λίγο καιρό θα βαριόμαστε ακόμηκαι να πληκτρολογήσουμε ένα μήνυμα- απλώς θα μιλάμε στη συσκευή.Ο στόχος μας είναι εμείς να κάνουμε ολοένα και λιγότερες κινήσεις και όλος ο φόρτος εργασίαςνα πέφτει στις διάφορες συσκευέςπου αποτελούν μέρος της καθημερινότητάς μας» τονίζει ο καθηγητής Ψυχολογίας του βρετανικού Πανεπιστημίου του Λάνκαστερ Κάρι Κούπερ, καταλήγοντας πως «εδώ ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος,αυτός της ακρίβειας των λεγομένωνμας. Πόσο αξιόπιστο είναιαυτό το σύστημα μετατροπής του προφορικού μας λόγου σε γραπτό;Βάζω στοίχημα πως με όλα αυτάτα λάθη που θα γίνονται στη διαδικασία μετάφρασης στο τέλος θα καταλήξουμε να μας παίρνει περισσότερο χρόνο απ΄ ό,τι πριν ώστε να συντάξουμε και να στείλουμεσωστά ένα μήνυμα στον παραλήπτητου».
Η εταιρεία, με τη σειρά της, ισχυρίζεται ότι η εφαρμογή έχει εξοπλιστεί με όλα τα πιθανά διορθωτικά εργαλεία και πως σκοπός του Dragon Dictation δεν είναι να κάνει τη ζωή του χρήστη της πιο δύσκολη αλλά να του «λύσει» τα χέρια. www.tovima.gr
Της έλεγαν να σταματήσει- αυτή η μάχη δεν ήταν δική της. Αλλά η Γεωργία (Κακλαμάνου)Λιπ δεν μπορούσε να μείνει άπραγη τη «δεκαετία του θανάτου». Διείσδυσεστον στενό κύκλο των συμμοριών του Λος Αντζελες. Συνάντησε ανθρώπους που μιλούσαν με σφαίρες και αναζήτησε μέσα στις διαλυμένες τους ζωές την ελπίδα για ειρήνη.
Τα οικογενειακά τους δείπνα ήταν σιωπηλά ή επικρατούσε θυμός. Στον άντρα της δεν άρεσαν οι συναναστροφές της. Φοβόταν για την ασφάλειά της. Ζητούσε να μάθει περισσότερα. Η Γεωργία Λιπ όμως δεν μπορούσε να μοιραστεί μαζί του πολλά, ούτε να τον συστήσει στις νέες της παρέες. Ο σύζυγός της, Μαρκ Λιπ, ήταν υπαρχηγός της Αστυνομίας του Λος Αντζελες, ενώ οι παρέες της αποτελούνταν από μέλη συμμοριών: άντρες και γυναίκες που είχαν βάψει τα χέρια τους με αίμα. Δεν ήταν η ομερτά που της σφράγιζε τα χείλη, αλλά η πρόθεσή της να βοηθήσει. «Η οικογένειά μου με δίδαξε να στηρίζω όσους έχουν ανάγκη. Να προσπαθώ να κατανοήσω τα προβλήματά τους», λέει η Λιπ. «Εζησα τη “δεκαετία του θανάτου” στο Λος Αντζελες και δεν μπορούσα να αγνοήσω ό,τι συνέβαινε γύρω μου. Ηταν σαν να βρίσκομαι σε πόλεμο». Η Γεωργία (Κακλαμάνου) Λιπ είναι ελληνίδα ομογενής δεύτερης γενιάς. Μεγάλωσε στην Καλιφόρνια, είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας και Ανθρωπολογίας και από το 1992 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο UCLΑ. Ειδικεύεται στην επίλυση κρίσεων και στην αντιμετώπιση περιστατικών μετατραυματικής διαταραχής κι έχει πραγματοποιήσει έρευνες στη Βοσνία και το Κόσοβο. 20 χρόνια τώρα μελετά την κουλτούρα των συμμοριών – κυρίως του Λος Αντζελες- και προσπαθεί να δείξει στα μέλη τους πως το μίσος δηλητηριάζει τις ζωές τους.
«Με εμπιστεύονται επειδήείμαι γυναίκα». Η περίοδος 1988-1998 ήταν η πιο αιματηρή για το Λος Αντζελες με τους νεκρούς από τις συγκρούσεις των συμμοριών να φτάνουν τους 1.000 το 1992. Σήμερα οι ανθρωποκτονίες έχουν μειωθεί, όμως εκτιμάται ότι οι συμμορίες αριθμούν 100.000 μέλη. «Επιλέγουν αυτόν τον τρόπο ζωής επειδή βρίσκονται σε απόγνωση. Ποτέ κανείς δεν νοιάστηκε γι΄ αυτούς. Κανείς δεν τους φρόντισε. Η συμμορία είναι η οικογένεια που δεν είχαν», εξηγεί στα «ΝΕΑ» η Λιπ.
Σταματώντας τις σφαίρες με δουλειές. Τα τελευταία δύο χρόνια η Λιπ αξιολογεί την πρόοδο του προγράμματος Ηomeboy Ιndustries. Πρόκειται για μια οργάνωση που ίδρυσε πριν από 20 χρόνια ο ιερέας Γκρεγκ Μπόιλ. Τη βοήθειά της ζητούν όσοι θέλουν να «αποτοξινωθούν» από την κουλτούρα της βίας. Μπορούν να σβήσουν τα τατουάζ των συμμοριών τους και να βρουν δουλειά στον φούρνο ή την καφετέρια του προγράμματος. «Ερχονται σε εμάς όσοι δεν θέλουν να ξαναβρεθούν στη φυλακή. Εγκληματίες που θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους λόγω της γέννησης ενός παιδιού. Μέλη συμμοριών που μόλις έθαψαν έναν φίλο τους», λέει στα «ΝΕΑ» ο Μπόιλ.
Η Λιπ αναγνωρίζει ότι το Ηomeboy είναι το πιο επιτυχημένο πρόγραμμα παρέμβασης στην Καλιφόρνια. Από αυτό προέρχονται πολλά πρώην μέλη συμμοριών που δίνουν διαλέξεις στις τάξεις της ή απαγγέλλουν ποιήματα στους φοιτητές της. Οι ριψοκίνδυνες επενδύσεις όμως των αρμοδίων σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση θέτουν σε κίνδυνο τη βιωσιμότητα του προγράμματος. Σύμφωνα με τον Μπόιλ, 330 εργαζόμενοι απολύθηκαν φέτος από την οργάνωση λόγω έλλειψης πόρων. «Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει», λέει η Λιπ. «Η δουλειά δίνει σκοπό και νόημα στη ζωή των πρώην γκάνγκστερ». Η δουλειά όμως σημαίνει και ανακωχή. Πρώην εχθροί αναγκάζονται να συνυπάρξουν, όπως ο Αλόνσο και ο Αντονι. «Θυμάμαι ότι έπρεπε να δουλέψω μαζί με τον Αντονι. Τον ήξερα από παλιά. Με είχε πυροβολήσει.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)