Terra Computerata

Οι απόφοιτοι του Βυζαντινού Νεοελληνικού συχνά απογοητεύονται από το διαδίκτυο, γιατί τα θέματά που τους ενδιαφέρουν μάλλον σπανίζουν. Επίσης σπάνια είναι τα διεθνή περιοδικά ανοικτής πρόσβασης για την ελληνική πραγματικότητα.
Το Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών παρακολουθώντας τις εξελίξεις στον χώρο των επιστημονικών δημοσιεύσεων, μετονόμασε το περιοδικό Σύμμεικτα, που εκδίδεται από το 1966, σε Βυζαντινά σύμμεικτα και το αναδιοργάνωσε σε διεθνές περιοδικό ανοικτής πρόσβασης με αντικείμενο τις Βυζαντινές Σπουδές. Το νέο περιοδικό είναι ελεύθερα προσβάσιμο στον δικτυακό τόπο: www.byzsym.org, ενώ θα εκδίδεται σε έντυπη μορφή στο τέλος κάθε έτους. Αν θέλετε να στηρίξετε αυτή την προσπάθεια μπορείτε  πλέον να αποστέλλετε άρθρα και βιβλία προς κρίση στην ηλεκτρονική διεύθυνση του περιοδικού.

Με συνειρμό από την πανδέγμονα, θυμήθηκα τον Πανδέκτη. Έστιν ουν, ψηφιακός θησαυρός ιστορίας και πολιτισμού. Περιλαμβάνει σημαντικές ψηφιακές συλλογές από τα Ινστιτούτα Νεοελληνικών Ερευνών, Βυζαντινών Ερευνών, και Ελληνικής και Ρωμαϊκής Αρχαιότητος. Οι συλλογές περιέχουν πληροφορίες για την ιστορική και πολιτισμική κληρονομιά που μπορούν να φανούν χρήσιμες στην επιστημονική κοινότητα αλλά και σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Ξεχωρίσαμε:

Η αποκαλωδίωση κράτησε μια μέρα. Τόσο χρειάστηκε για να εισαχθώ στον εναλλακτικό κόσμο της νήσου Σύρου. Μερικές φορές σκέφτομαι αν είναι εικονικός. Βλέπετε εδώ οι άνθρωποι καλημερίζονται και το εννοούν. Κάθε φορά την πατάω. Κάποιος άγνωστος με καλημερίζει στο δρόμο και κάθε φορά παραξενεύομαι. Παρατηρούσα τους καταστηματάρχες που άνοιγαν τα μαγαζιά τους και χωράτευαν ο ένας με τον άλλον. Σκέφτηκα, αυτή είναι η ποιότητα ζωής. Πριν μέρες στην Αθήνα θυμήθηκα δύο οδηγούς που είχαν πιαστεί πρωί-πρωί στα χέρια δι’ ασήμαντον αφορμήν. Εδώ καμία σχέση. Οι Συριανοί είναι άλλο πράγμα. Έτσι και ζητήσεις οδηγίες στο δρόμο, παρατάνε τη δουλειά τους και σε συνοδεύουν. Πάντα με το χαμόγελο. Φυσικά καθώς θα σας συνοδεύουν θα απαντήσετε σε μία μικρή ανάκριση για το γενεαλογικό σας δέντρο. Αλλά είναι ευγενικοί. Τι το προκαλεί;  ο αέρας;  η θάλασσα; το ότι μπορούν να απλώσουν τη ματιά τους στο απέραντο γαλάζιο;

Η θάλασσα, η πανδέγμων, με δέχτηκε ως παραλυτική πλέον από την πολύωρη στρέβλωση πίσω από την οθόνη. Η θάλασσα, η θάλασσα, η θάλασσα. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το σπίτι μου. Έπρεπε να διεξάγω αγώνα για να το επανακτήσω από τις στρατιές των αραχνών που είχαν υφάνει το δικό τους βασίλειο. Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να χαλαρώσω πριν τη μάχη των καλωδίων που θα διεξαγόταν, βλέπω μία ουρά σκορπιού να μου γνέφει. Η αδρεναλίνη πουσάρισε μεμιάς τους χτύπους μου, με μία κλωτσιά στο στήθος. Έγινα δολοφόνος, διαταράσσοντας την οικολογική μου συνείδηση, αλλά σόρρυ, δεν μπορούσαμε να μοιραστούμε το ίδιο σπίτι. Και ήταν θηριώδης στο μέγεθος. Τα αποτελέσματα της μάχης στη φωτό.

*Ο τίτλος του ποστ από ένα βιβλίο του Σάκη Σερέφα.