Ο έτερος Δάσκαλος (με το Δ κεφαλαίο) προβληματίζεται γιατί τα γνωστά συγκεκριμένα προβλήματα της Παιδείας δεν φθάνουν ποτέ σε λύση: “όλοι μιλούν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις για μια ριζική ουσιαστική αλλαγή τού περιεχομένου των σπουδών. Για ένα άλλο σχολείο, που θα ετοιμάζει τον μαθητή με γνώσεις που θα συνιστούν γνώση και με μια γενικότερη καλλιέργεια που θα τον βοηθήσει κι αυτόν και την κοινωνία γενικότερα σε μια άλλη ποιότητα ζωής. Ενα περιεχόμενο σπουδών κι έναν τρόπο διδασκαλίας με μεγάλη συμμετοχή τού μαθητή που θα δημιουργήσει ευαίσθητους και υπεύθυνους πολίτες.
Λέμε λ.χ. ότι σχολείο που δεν διαμορφώνει ένα «σχολικό κλίμα», μία αίσθηση Κοινότητας, όπου ο μαθητής μπορεί να μείνει περισσότερο για να μιλήσει με τους δασκάλους του, για να δουλέψει σε μια Βιβλιοθήκη ή σε μια αίθουσα Πληροφορικής ή και για να παίξει με τους συμμαθητές του, ένα τέτοιο Σχολείο είναι «σχολείο-πέρασμα»! Τι κάνει η Πολιτεία, τι κάνουμε οι γονείς, τι κάνουν οι δάσκαλοι, τι κάνει η κοινωνία, ώστε να δημιουργηθεί αυτού τού είδους το σχολείο; ”
Άρθρο του Γ. Μπαμπινιώτη στο Βήμα της Κυριακής 20/7/2008
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.