Λίγες φορές ένα βιβλίο με έχει ζορίσει τόσο. Απέφευγα να το πιάσω στα χέρια μου, έκανα 15 ημέρες για 250 σελίδες.Ένας άντρας και ο γιος του διασχίζουν ένα ρημαγμένο τοπίο με κατεύθυνση προς τον ωκεανό. Δεν διευκρινίζεται τι έχει προηγηθεί, αποσταθεροποιήθηκε το οικοσύστημα, έπεσαν πυρηνικές βόμβες; ίσως. Ολα είναι καμμένα γύρω τους, η χλωρίδα έχει καεί, τα ζώα έχουν πεθάνει, οι ελάχιστοι άνθρωποι που έχουν επιζήσει έχουν εκβαρβαριστεί: η ανθρωποφαγία είναι κοινός τόπος. Αν κάποιος θέλει να μην ενδώσει στη βία και τον κανιβαλισμό, πρέπει ή να αυτοκτονήσει ή να περιπλανηθεί. Οι δύο ήρωες πορεύονται στην αξιοθρήνητη χώρα με χίλιες προφυλάξεις, εντοπίζοντας ληγμένα τρόφιμα σε ερειπωμένα υπόγεια. Ο πατέρας έχει κρατήσει το περίστροφο για μία δύσκολη στιγμή με δύο σφαίρες στη θαλάμη, στην πορεία διαπαιδαγωγεί το παιδί και δεν παύει να ισχυρίζεται ότι η ακτή είναι η μόνη ελπίδα σωτηρίας.
Το βιβλίο “Ο Δρόμος” είναι το δέκατο μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθυ, κέρδισε το Πούλιτζερ του 2007, είναι εξαιρετικό αλλά πολύ βίαιο. Να το διαβάσετε αλλά δεν σας το συνιστώ για καλοκαίρι. Αν και η ατμόσφαιρά του ταιριάζει με την ατμόσφαιρα της Ελλάδας το καλοκαίρι με τις εθιμικές πυρκαγιές μας. Ο Αύγουστος Κορτώ το έχει μεταφράσει με εξαιρετικό τρόπο , που μοιάζει σα νάχει γραφτεί στα ελληνικά.
Άρθρα (RSS)