Terra Computerata

Ο Πάσχος Μανδραβέλης σε άρθρο του στην Καθημερινή λέει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη:

…Η γνωμοδότηση Σανιδά όμως καθαυτή θα παραμείνει ως μνημείο σύγχυσης μιας κοινωνίας και των θεσμικών της εκφράσεων που προσπαθούν να βρουν δρόμο στα νέα δεδομένα της παγκόσμιας επικοινωνίας και των νέων θεσμών που αυτά τα δεδομένα έκαναν αναγκαίους. Στη γνωμοδότηση μπλέκονται όλα: η παιδεραστία και η εξύβριση, οι ανεξάρτητες αρχές και τα τηλέφωνα, η Δικαιοσύνη και οι πάροχοι.

Αυτό δημιούργησε τα συνήθη ανακλαστικά στον κυβερνοχώρο: «Η μοναδική ασφάλεια του κ. Σανιδά απέναντι στη δυναμική του Διαδικτύου είναι η ακινησία», έγραψε σε blog ο ψευδώνυμος «SykoFantiS_Bastoyni». «Γιατί το κάνει αυτό; Για να φέρει και πάλι στο προσκήνιο τη βλακεία, τη κοινοτοπία, τη μετριότητα των κλασικών ΜΜΕ και να θέσει υπό διωγμόν την ευφυΐα, και την καινοτομία».

Ο Αλέξης Σταμάτης μετά από μία περιήγηση στην ελληνική μπλογκόσφαιρα και υποπίπτοντας σε ένα ορθογραφικό lapsus γράφει στο μπλογκ του: “Περιδιαβαίνοντας εσχάτως κάποια μπλογκ, όχι αναγκαστικά καλλιτεχνικού χαρακτήρα, μου έκανε εντύπωση το πόσο καλογραμμένα κείμενα συναντάς. Ο υπολογιστής δεν μας συνέδεσε μόνο μεταξύ μας, μας προπόνησε και στο γράψιμο, μας βελτίωσε αφηγηματικά και στιλιστικά. Ψάχνοντας, βρίσκει κανείς παραγράφους διαμάντια, φράσεις κοσμήματα, αλλά και σκέψεις εξαιρετικές. Ένα το κρατούμενο.

Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι το πόση μελαγχολία αναδύεται μέσα από πολλά από αυτά τα ενδιαφέροντα κείμενα. Μια μελαγχολία όμως ειδικού τύπου, σαν η ανθρωπινή φύση που τα κατέστρωσε να έχει απόλυτη επίγνωση του τι συναίσθημα επιτρέπει να διαρρεύσει. Ωστόσο πίσω από την ενδιαφέρουσα συλλογιστική, τις λυρικές εξάρσεις και το γλυκόπικρο ύφος των συγκεκριμένων κειμένων, υποψιάζομαι ότι έχω να κάνω με κάποιον «συγγραφέα» που δεν είναι κατ? ουσία μελαγχολικός, αλλά τον υποδύεται. Κι αυτό το λέω δίχως καμία μομφή. Ο «συγγραφέας» υποδύεται τον μελαγχολικό για να κρύψει κάτι αφάνταστα πιο ουσιώδες. Για να κρύψει τον απελπισμένο.

Κάποτε η «μελαγχολία» ήταν ένας «καταραμένος» μανδύας, μια γοητευτική άλως που σήμαινε πρόσθετη ευαισθησία, αυτοκαταστροφική τάση, παραγνωρισμένη μεγαλοφυΐα, (και αρκετές φόρες επιτυχημένο μασκάρεμα). Ήταν μια μάσκα για να καλύψει συνήθως ένα έλλειμμα. (λίγοι οι αληθινοί «καταραμένοι» που κάηκαν σαν τα ρωμαϊκά κεριά) Σήμερα η μελαγχολία έχει γυρίσει από τη ανάποδη. Επιστρατεύεται για να καλύψει μια βαθιά απελπισία, ένα σπαρακτικό αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγήσει η εποχή.

Οι νέοι άνθρωποι που κατά κανόνα γράφουν σε αυτά τα ιστολογικά δεν κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα και θρυμματίζονται. Εκφράζονται έτσι γιατί είναι ο μόνος τρόπος που τους έμεινε. Διότι αν μπορούσαν κάποιοι να εκφράσουν εκείνο που ακριβώς αισθάνονται θα ήταν ίσως απλά κραυγές. Και η κραυγή δεν συντίθεται από κανένα γράμμα του αλφαβήτου.”

Την αρχή έκανε ο γνωστός blogger Jason Calacanis και ιδρυτής της πετυχημένης εταιρείας Weblogs, όταν το καλοκαίρι δήλωσε πως παραιτείται από το blogging. «Εχει χάσει πια το νόημά του. Το άγχος να μείνεις στη λίστα με τα δημοφιλέστερα μπλογκ το αποστεώνει από τα πρώτα του νοήματα. Και έπειτα το χρωστάω στην οικογένειά μου» ήταν η δικαιολογία του. Στις αρχές του μήνα ο Economist υπερθεμάτισε υποστηρίζοντας πως τα blogs από ρομαντικά δημόσια ημερολόγια καταγραφής και σχολιασμού της πραγματικότητας, οχήματα ενδυνάμωσης της λαϊκής συμμετοχής στα δημόσια πράγματα και ενημέρωσης από τα «κάτω», ενσωματώθηκαν σε παραδοσιακά Μέσα Ενημέρωσης εταιρείες που στοχεύουν στο κέρδος και πολιτικά κόμματα και έγιναν mainstream. Οι bloggers σε πολλές περιπτώσεις πλέον στο εξωτερικό συνιστούν μια αγορά δίπλα στην παραδοσιακή αγορά των ΜΜΕ. Παρακολουθούμε τον επιθανάτιο ρόγχο των blogs όπως έγραψε πρόσφατα ο γνωστός Ελληνας blogger, Μανώλης Ανδριωτάκης, ή την εξέλιξη του φαινομένου όπως αντέτεινε ένας έτερος blogger, ο Νίκος Αναγνώστου;

Το «αντάρτικο» μετεξελίχθηκε σε μόρφωμα άρθρο του Ματθαίου Τσιμιτάκη στην Καθημερινή

Διαβάστε σχετικά: Τα blog ενηλικιώνονται

Ο πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος των ΗΠΑ σκοπεύει να δημιουργήσει και την πρώτη on-line προεδρία. Το επιτελείο του καλεί ήδη τους πολίτες να στείλουν τις ιδέες τους διαδικτυακά, συμμετέχοντας και στην κατάρτιση των νέων νόμων.

Ο Ομπάμα, υποστηρίζουν, θα γίνει ο πρώτος πρόεδρος που θα βρίσκεται σε απευθείας σύνδεση με εκατομμύρια Αμερικανούς. Στη διάρκεια της ιδιαίτερα επιτυχημένης διαδικτυακής προεκλογικής καμπάνιας, το επιτελείο του συγκέντρωσε περισσότερα από 10 εκατομμύρια e-mail πολιτών, με τους οποίους σκοπεύει να διατηρήσει επαφή. Πρώτο δείγμα δόθηκε το βράδυ των εκλογών, όταν όλοι έλαβαν ένα e-mail που έγραφε: «Πηγαίνω στο Γκραν Παρκ του Σικάγου να πανηγυρίσω τη νίκη μας. Μπαράκ».

Τώρα, στη διαδικτυακή διεύθυνση http://www. change. gov το επιτελείο του Ομπάμα εγκαινίασε μια νέα μορφή αλληλεπίδρασης με τους πολίτες: μπλογκς για τις καθημερινές επαφές των στελεχών της μεταβατικής ομάδας, πληροφορίες για το πρόγραμμα του Ομπάμα, ακόμα και αιτήσεις πρόσληψης για όσους έχουν τα προσόντα και θέλουν να αναλάβουν χαμηλόβαθμες κυβερνητικές θέσεις. «Αυτή είναι η Αμερική σας, αυτή είναι η κυβέρνησή σας», αναγράφεται στην πρώτη σελίδα. «Στείλτε τις ιδέες σας και γίνετε κομμάτι της προσπάθειας να φέρουμε θετική αλλαγή στη χώρα μας». Υπάρχει η σκέψη, σύμφωνα με εκπρόσωπο του επιτελείου του Ομπάμα, κάθε νομοσχέδιο προτού πάει στη Γερουσία να τίθεται σε δημόσια συζήτηση επί πέντε ημέρες μέσω του site αυτού, ενώ ο νέος πρόεδρος προτίθεται να διορίσει υφυπουργό αρμόδιο για θέματα Νέας Τεχνολογίας.

Από το υπουργείο Πολιτισμού και το υπουργείο Παιδείας της χώρας μας πέρασαν, τις τελευταίες δεκαετίες, πολλοί υπουργοί, άνθρωποι της τρέχουσας πολιτικής. Ούτε ένας από αυτούς δεν μας είχε ποτέ απασχολήσει προηγουμένως με έργο ή με ιδέες που να αφορούν την Παιδεία ή τον Πολιτισμό. Ούτε ένας από αυτούς άφησε πίσω του ένα έργο άξιο μνείας. Ετσι στο υπουργείο Παιδείας έχουμε να δούμε απόφαση – τομή από την εποχή του Γεωργίου Ράλλη, όταν καθιέρωσε τη Δημοτική σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Κι όμως αν ήθελαν θα μπορούσαν να είχαν κάνει κάτι…

Ο Νταν Γκίλμορ, συγγραφέας του We The Media, ενός βιβλίου «ευαγγελίου» για bloggers, ήταν αρθρογράφος της εφημερίδας San Jose Mercury News από το 1994 ώς το 2004, οπότε δημοσίευσε το βιβλίο «We the Media, Grassroots journalism by the people for the people» («Εμείς τα Μέσα, δημοσιογραφία από το λαό για το λαό») στο οποίο περιγράφει πώς το Ιντερνετ αλλάζει τη δημοσιογραφία. Ο Γκίλμορ διακηρύσσει πως την μετατρέπει από ένα φίλτρο επαγγελματιών που ελέγχει τη ροή της ενημέρωσης προς την κοινωνία σε ένα οικοσύστημα, όπου οι ίδιοι οι καταναλωτές των προϊόντων των ΜΜΕ γίνονται ταυτόχρονα και παραγωγοί τους. Το 1995 έγινε ο πρώτος μπλόγκερ που εργαζόταν για παραδοσιακή εφημερίδα (Silicon Valley. com), ενώ από το 2005 κι έπειτα καθοδηγεί το ίδρυμα Center for Citizen Media (Κέντρο για τη Δημοσιογραφία των Πολιτών) του Χάρβαρντ, ενώ διδάσκει και στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας.Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Κ», δηλώνει μεταξύ άλλων για το μέλλον του Tύπου πως δεν θα πρέπει «να μας ενδιαφέρουν οι δημοσιογράφοι πλέον, αλλά η δημοσιογραφία». Στο ερώτημα της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο που πλήττει την αξιοπιστία της ενημέρωσης πιστεύει πως χρειάζεται μεν να την προστατεύσουμε, αλλά θα πρέπει να εκπαιδευτούμε όλοι να μην την παίρνουμε στα σοβαρά.

? Πώς κερδίζουμε όμως αξιοπιστία;

? Πρέπει να είμαστε σχολαστικοί, αναλυτικοί, ακριβείς, ανεξάρτητοι, δίκαιοι και διάφανοι σε ό,τι αφορά τις δικές μας οπτικές και προκαταλήψεις. Η παραδοσιακή δημοσιογραφία δυστυχώς έχει αφήσει λίγο πίσω της την αξιοπιστία τις τελευταίες δεκαετίες. Υπάρχουν μπλόγκερ, των οποίων τη γνώμη εμπιστεύομαι περισσότερο από τη γνώμη αναλυτών στα παραδοσιακά μέσα. Hμουν δημοσιογράφος για πολλά χρόνια ώστε να μου είναι αδύνατο να μην είμαι σκεπτικιστής. Ξέρω ότι κάνουμε λάθη. Πιστεύω ότι πολλές φορές δεχόμαστε υπερβολικά σκληρή κριτική. Είναι δύσκολο να είσαι πάντοτε σωστός. Θα πρέπει να εμπιστευόμαστε αυτούς που το αξίζουν, αλλά όχι και να πιστεύουμε αυτά που μας λένε απαραίτητα. Διαχωρίζονται αυτά τα δύο. Για παράδειγμα, εμπιστεύομαι το σύστημα των «Νιου Γιορκ Τάιμς», αλλά δεν τους πιστεύω πάντα. Χρειάζομαι συνήθως να ελέγξω.