Θυμάμαι μια ιστορία, ίσως από τις πιο παλιές ιστορίες που έχω διηγηθεί, που είναι η ιστορία ενός παππού και των εγγονιών του. Ο παππούς ήταν πολύ σοφός άνθρωπος που είχε πολλές απαντήσεις και τα παιδιά ήταν πολύ χαρούμενα με αυτό. Τους άρεσε πολύ που ο παππούς μπορούσε να απαντήσει σε οτιδήποτε τον ρωτούσαν. Μπορεί από τη μια μεριά να τους άρεσε ότι ο παππούς ποτέ δεν έπεφτε έξω, αλλά πάντα έψαχναν μια δύσκολη ερώτηση για να δουν τι θα γίνει, μήπως έδινε λάθος απάντηση. Μια μέρα ένας εγγονός βρέθηκε μαζί με τα ξαδέρφια του και είπε ότι θα στήσει μια παγίδα στον παππού και θα κάνει λάθος. Έχω ένα μικρό πουλάκι κλεισμένο στις χούφτες μου, θα ρωτήσω τον παππού και θα τον ρωτήσω, παππού το πουλί είναι ζωντανό ή νεκρό; Αν μου πει ότι είναι νεκρό, θα ανοίξω τα χέρια μου και το πουλάκι θα πετάξει, αν μου πει ότι είναι ζωντανό θα σφίξω λίγο περισσότερο τα χέρια μου, θα το πνίξω και θα του δείξω ότι είναι πεθαμένο. Ποτέ δεν θα μπορέσει να πέσει μέσα. Όλοι του είπαν ότι είναι πολύ έξυπνη η παγίδα. Πήγε λοιπόν στον παππού και το παιδί του λέει παππού έχω ένα αίνιγμα για σένα. Έχω ένα πουλάκι μέσα στις χούφτες μου, είναι ζωντανό ή πεθαμένο. Και ο παππούς τον κοίταξε και του αποκρίθηκε, όπως πολλά πράγματα στη ζωή, αυτό εξαρτάται από τις προθέσεις σου.
Το ίντερνετ είναι ένα πουλί στα χέρια μας. Αυτό που θα συμβεί με το ίντερνετ εξαρτάται από τις προθέσεις μας.
Γεννήθηκα στη Φλορέστα πριν από 64 χρόνια. Την εποχή εκείνη η Φλορέστα ήταν μια γειτονιά. Δίπλα στο σπίτι μου ήταν μια μεγάλη αλάνα. Οι γείτονες πετούσαν εκεί τα σκουπίδια τους. Μαζεύονταν έντομα. Τα έντομα έφερναν ποντίκια και τα ποντίκια έφερναν γάτες. Τα έντομα έτρωγαν τα σκουπίδια. Τα ποντίκια έτρωγαν τα έντομα και οι γάτες έτρωγαν τα ποντίκια. Ένα οικοσύστημα. Ένα βράδυ, οι γάτες άρχισαν να νιαουρίζουν ασταμάτητα. Η γειτονιά δεν μπορούσε να κοιμηθεί! Πετούσαμε παντόφλες, καρεκλάκια, τραπεζάκια… αλλά τίποτα. Ένας γείτονας αποφάσισε να δει από κοντά τι συμβαίνει. «Ένας Σιαμέζος μετακόμισε στην γειτονιά μας!» Δηλαδή; «Ένας πανέμορφος Σιαμέζος αναστάτωσε τις γάτες της αλάνας. Τα νιαουρίσματα που ακούμε το βράδυ, δεν είναι παρά τα όργια του Σιαμέζου!». Κάποιοι γέλασαν. Άλλοι είπαν πως πρέπει να τον διώξουμε και άλλοι απάντησαν πως και να τον διώξουμε θα επιστρέψει. Έτσι, κάποιοι πρότειναν να τον σκοτώσουμε. Τότε ο κτηνίατρος είπε ότι δεν χρειάζεται να τον σκοτώσουμε, μπορούμε απλά να τον ευνουχίσουμε! Οι άντρες είπαν ένα μεγάλο «Ωχ!» και οι γυναίκες φώναξαν «Και οι γάτες;». Τελικά τα ξημερώματα ο γιατρός εντόπισε τον εξουθενωμένο από τα όργια γάτο, τον πήρε στο ιατρείο του, και με μία επέμβαση που διήρκεσε μόλις 7 λεπτά τον ευνούχισε. Το πρόβλημα είχε λυθεί. Ο γάτος δεν είχε όργανα, άρα δεν είχε ορμόνες, άρα δεν είχε λίμπιντο, άρα δεν είχε επιθυμία για σεξ. Η γειτονιά ηρέμησε. Ξαναγίναμε όλοι φίλοι, κοιμηθήκαμε ξανά. Όλα αυτά για 4 ημέρες. Μετά, οι γάτες άρχισαν πάλι να νιαουρίζουν. Τα βάλανε όλοι με τον γιατρό! «Αποκλείεται», είπε εκείνος. «Η επέμβαση πέτυχε. Έχω την απόδειξη σε ένα μπουκαλάκι στο ιατρείο μου. Πρέπει να πάω να δω τι έχει συμβεί».
Ο γιατρός επέστρεψε όλο χαρά. «Μα και φυσικά η επέμβαση πέτυχε! Απλά τώρα που ο γάτος δεν έχει σεξουαλική ζωή, άρχισε να δίνει διαλέξεις!»
Λίγο πριν ανοίξουν οι πύλες του Μπενάκη στην Πειραιώς
Ιστορίες «για να σκεφτείς»:
Ιστορία 1: Ο φόβος της κρίσης
Ο γιατρός του χωριού έπρεπε να φύγει. Μια έγκυος γυναίκα που ζούσε έξω από το χωριό τον είχε ανάγκη. Όπως έφευγε όμως, συνάντησε την πανούκλα. Ανήσυχος ο γιατρός τη ρώτησε: «Θα μας κάνεις μεγάλο κακό; Πόσες ζωές σκοπεύεις να πάρεις αυτή τη φορά;» και η πανούκλα απάντησε: «Όχι πολλές. Μόλις 700». Για μια στιγμή ο γιατρός σκέφτηκε να επιστρέψει στο χωριό αλλά αποφάσισε τελικά να πάει στην ετοιμόγεννη. Όταν ο γιατρός επέστρεψε στο χωριό, έγινε έξαλλος με την πανούκλα: «Μου είπες ψέματα. Είπες πως θα πάρεις 700 ζωές και πήρες 1400!». «Κάνεις λάθος», απάντησε η πανούκλα. «Εγώ πήρα 700. Τις άλλες 700 τις πήρε ο φόβος για μένα».
Στην Κίνα, η λέξη κρίση γράφεται με δύο ιδεογράμματα. Αν τα απομονώσουμε, το ένα από μόνο του σημαίνει «κίνδυνος» και το άλλο από μόνο του σημαίνει «ευκαιρία», μαζί όμως, σχηματίζουν την λέξη «κρίση». Είναι στο χέρι μας, λοιπόν, λέει ο ψυχοθεραπευτής, αν θα κάνουμε την κρίση «κίνδυνο» ή «ευκαιρία»…
Σήμερα βολτάροντας στη Γλυφάδα, δίπλα σε ένα κατάστημα υποδημάτων έπεσα μπροστά σε αυτό το QR code, το οποίο με ταξίδεψε με ένα ποίημα της Πελαγίας Μπότση με τίτλο:”Για τον Μπαμπακάρ Ντιάε”. Αντιγράφω:
Αυτές ήταν οι μέρες του μα έφυγε κυνηγημένος μ΄ένα πήδημα στο ξέφτι του χρόνου ως τη μεγάλη Κυριακή. Ως την ευλογημένη εκείνη μέρα που θα κλάψουμε έξω φρενών υστερικά μαζικά και ανθρώπινα για ένα σκοτωμένο πουλί στις ράγες του τρένου
Το codepoetry είναι ένα παιχνίδι ποίησης μέσα στην πόλη. Διάσπαρτα QR codes σε καλούν να ανακαλύψεις την ποίηση που κρύβεται σε ανύποπτες γωνιές της. Mε ένα smartphone σαρώνεις το QR code που βρήκες και κείνο σε οδηγεί σε ένα τυχαίο ποίημα από τη διαρκώς εμπλουτιζόμενη συλλογή που φιλοξενείται online.
Τα μάτια της δεν μοιάζουν με ηλιαχτίδα
κι είναι τα χείλη της χλωμά μπρος στο κοράλλι
Άμα το χιόνι είναι λευκό, έχει τα στήθη ωχρά·
μαύρα, συρμάτινα μαλλιά έχει στο κεφάλι.
Τριαντάφυλλα έχω δει ολοπόρφυρα,
μα τέτοια δεν θα βρω στα μάγουλά της.
Γεύθηκα αρώματα πολύ τερπνότερα
από τα μύρα που ανασαίνω στα φιλιά της.
Ευφραίνομαι όταν μου μιλάει κι ας ξέρω
πόσο γλυκύτερη είναι η μουσική.
Ποτέ μου δεν αντίκρισα θεά να περπατά,
μα αυτή βαδίζοντας πατάει στη γη.
Τόσο όμως στη ζωή μου βασιλεύει,
που κάθε σύγκριση άλλη περιττεύει.
Τόσο όμως τη ζωή μου κυβερνά,
που ανούσια τ’ άλλα μοιάζουν. Και κενά.
O Sting αντλεί την έμπνευσή του για τον τίτλο του άλμπουμ του Nothing Like The Sun από το σονέτο 130 του Shakespeare.
My mistress’ eyes are nothing like the sun;
Coral is far more red than her lips’ red;
If snow be white, why then her breasts are dun;
If hairs be wires, black wires grow on her head.
I have seen roses damask’d, red and white,
But no such roses see I in her cheeks;
And in some perfumes is there more delight
Than in the breath that from my mistress reeks.
I love to hear her speak, yet well I know
That music hath a far more pleasing sound;
I grant I never saw a goddess go;
My mistress, when she walks, treads on the ground:
Η ποιητική σύνθεση με τον τίτλο “Σε βρίσκει η ποίηση” εντάσσεται στην κατηγορία των ποιημάτων ποιητικής. Στις εννέα ενότητες που απαρτίζουν το έργο ο ποιητής επικεντρώνεται στα σημεία εκείνα όπου διασταυρώνονται η ζωή και η ποίηση: η ποίηση συναντά τον ποιητή, έστω και φευγαλέα, είτε εν θερμώ, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τα μικρά ή τα μεγάλα, τα ιδιωτικά ή τα δημόσια γεγονότα του πολυκύμαντου βίου του, είτε στη φάση του αναστοχασμού που επέρχεται με το πέρασμα του χρόνου. Έτσι, στον απολογισμό ζωής που επιχειρεί, ο Τίτος Πατρίκιος επιστρέφει επίμονα στο παρελθόν και μιλάει για όσα τον σημάδεψαν, αλλού σε τόνο εξομολογητικό, αλλού με ελεγχόμενη συγκίνηση και αλλού με κριτική ματιά για πράξεις και παραλείψεις οδυνηρές.
Στην τελευταία ενότητα η υπόρρητη προσδοκία του ποιητή για την οριστική κατάκτηση της ποίησης διαψεύδεται, καθώς εκείνη παραμένει απατηλή μέσα στις συνεχείς μεταμφιέσεις της, άπιστη στις υποσχέσεις της, παραπλανητική, αινιγματική:
σε πείθει σαν άπιστη ερωμένη πως είναι δική σου μόνο (…)
σου φουσκώνει τις ουτοπίες όσο να σκάσουν σαν μπαλόνι (…)
σου ψιθυρίζει μυστικά που πρέπει εσύ να εξιχνιάσεις (…)
Και όταν στο τέλος η ποίηση αποφασίζει να ανταμείψει τον ποιητή για την αφοσίωσή του, τότε, κατά σχήμα οξύμωρο, “[τ]ου αποκαλύπτει την αλήθεια, [τ]ου λέει καθαρά πως ανήκει σε όλους”. Η κατακλείδα της ποιητικής σύνθεσης “Εκεί απάνω η ποίηση βρίσκει τον καθένα μας” φωτίζει αναδρομικά το έργο και μας αποκαλύπτει ότι η ποίηση δεν αποτελεί προνόμιο του ποιητή· η ποίηση συναντά τον καθένα μας, βρίσκεται παντού, αρκεί να μπορείς να την αναγνωρίσεις. Η αιρετική αυτή θέση συνιστά την πρωτοτυπία του “Σε βρίσκει η ποίηση” ως ποιήματος ποιητικής, ή με άλλα λόγια: αυτό ακριβώς είναι το σημείο που ο αυτοβιογραφούμενος ποιητής συναντά τη βιογραφία του καθενός, το σημείο όπου συναντώνται η ποιητική και η πολιτική ηθική.
Τίτος Πατρίκιος (1928)
Ο Τίτος Πατρίκιος γεννήθηκε στην Αθήνα, γιος των ηθοποιών Σπύρου και Λέλας Πατρικίου. Το 1946 ολοκλήρωσε τα γυμνασιακά του μαθήματα στο Βαρβάκειο και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε για κάποια χρόνια ως δικηγόρος. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στρατευμένος αρχικά στην ΕΠΟΝ και στη συνέχεια στον ΕΛΑΣ. Το 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο από συνεργάτες των Γερμανών και η εκτέλεσή του ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας εξορίστηκε στη Μακρόνησο (1951-1952) και κατά τη διετία 1952-1953 στον Άη Στράτη, από όπου επέστρεψε στην Αθήνα με άδεια εξορίστου. Από το 1959 ως το 1964 σπούδασε κοινωνιολογία στην Ecole Pratique des Hautes Etudes του Παρισιού και πήρε μέρος σε έρευνες του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας.
Επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά την επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου όμως, κατέφυγε ξανά στο Παρίσι, όπου πήρε μέρος σε εκδηλώσεις ενάντια στο παράνομο καθεστώς, και εργάστηκε στην έδρα της Unesco στο Παρίσι και στη Fao στη Ρώμη. Στην Ελλάδα επέστρεψε το 1975 και εργάστηκε ως δικηγόρος, κοινωνιολόγος και λογοτεχνικός μεταφραστής. Το 1982 επέστρεψε στη θέση που κατείχε στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών πριν το 1967. Στην Αθήνα εργάστηκε επίσης στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών. Η πρώτη του εμφάνιση στο χώρο των γραμμάτων πραγματοποιήθηκε το 1943 με τη δημοσίευση ενός ποιήματός του στο περιοδικό “Ξεκίνημα της Νιότης”, ενώ το 1954 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο “Χωματόδρομος”.
Ιδρυτικό μέλος του περιοδικού “Επιθεώρηση Τέχνης” από το 1954 δημοσίευσε πολλά άρθρα και κριτικές στις στήλες του, ενώ πολλά δοκίμιά του συμπεριλήφθηκαν σε συγκεντρωτικές εκδόσεις. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση (κείμενα των Σταντάλ, Αραγκόν, Μαγιακόφσκι, Νερούντα, Γκόγκολ, Γκαροντί, Λούκατς και άλλων) και την πεζογραφία, ενώ τα περισσότερα κοινωνιολογικά έργα του είναι γραμμένα στα γαλλικά. Έργα του μεταφράστηκαν στα γαλλικά, τα φλαμανδικά, τα γερμανικά και τα ολλανδικά.
Το 1994 τιμήθηκε με ειδικό κρατικό βραβείο για το σύνολο του έργου του. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Τίτου Πατρίκιου βλ. Αλέξανδρος Αργυρίου, “Τίτος Πατρίκιος”, στο “Η ελληνική ποίηση · η πρώτη μεταπολεμική γενιά”, Αθήνα: Σοκόλης, 1982, Αλέξανδρος Αργυρίου, “Πατρίκιος Τίτος”, στο “Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό”, τ. 8, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988 και Δώρα Μέντη, “Πατρίκιος Τίτος”, στο “Λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας”, Αθήνα, Πατάκης, 2007.
Το μυθιστόρημα 99 Reasons Why (HarperCollins, 2012) της Καρολάιν Σμέιλς γράφτηκε εξαρχής για να κυκλοφορήσει σε e-book. Η βρετανή συγγραφέας δεν πιστώνεται με καμιά πρωτοτυπία ως εδώ. Η καινοτομία βρίσκεται στο ότι ο αναγνώστης μπορεί να αλλάξει το κείμενο που διαβάζει ανάλογα με τις απαντήσεις που θα δώσει σε ερωτήσεις που αναδύονται στη διάρκεια της ανάγνωσης ακόμη και ανάλογα με την τοποθεσία στην οποία βρίσκεται (αν γνωστοποιήσει τη γεωγραφική του θέση μέσω GPS). Η αφήγηση τελειώνει με 11 διαφορετικούς τρόπους. Είναι το πέρασμα, λένε οι θεωρητικοί της ανάγνωσης, από τη γραμμική ανάγνωση στη διαδραστική ανάγνωση. Δεν γυρίζουμε πλέον σελίδες τη μια μετά την άλλη ώσπου να φτάσουμε στο τέλος, όπως συμβαίνει στο παραδοσιακό βιβλίο και στα απλά e-books, αλλά επεμβαίνουμε και διαμορφώνουμε το κείμενο διαβάζοντάς το.
Το μυθιστόρημα περνά σε μια νέα εποχή πειραματισμού, στην οποία επιχειρείται η ανανέωση τόσο του είδους όσο και της λειτουργίας της ανάγνωσης. Οι απόπειρες της οnline συμμετοχικής συγγραφής από δύο ή περισσότερα πρόσωπα δεν είναι τωρινές, δεν κατέληξαν όμως σε προϊόντα με αποδοχή και απήχηση και καταγράφηκαν απλώς ως συμβάντα, όπως τo Twitter Fiction Festival. Αυτό οφείλεται, υποστηρίζουν οι παρατηρητές του βιβλίου, στο ότι δεν βρέθηκαν σοβαροί συγγραφείς και σοβαροί εκδότες πίσω από αυτές τις προσπάθειες και στο ότι οι πειραματισμοί αυτοί περιορίστηκαν κυρίως στη λεγόμενη «νεανική λογοτεχνία» (υπερφυσικά πλάσματα, ξωτικά, μάγοι, βρικόλακες και άλλα πλάσματα της φανταστικής λογοτεχνίας) που απευθύνεται σε νεαρούς, εμμονικούς και επαρκέστατους χρήστες της τεχνολογίας.
Τώρα στη Βρετανία μια σειρά κριτικά καταξιωμένων συγγραφέων αρχίζει να ασχολείται με το διαδραστικό ψηφιακό βιβλίο με την υποστήριξη παραδοσιακών εκδοτών όπως Faber και ο HarperCollins. Ο ιστορικός τέχνης και συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας Ίεν Πέαρς, ο «νέος Τζόις» σύμφωνα με τα εφετινά δημοσιεύματα και υποψήφιος για το Βραβείο Βooker Γουίλ Σελφ, ο βραβευμένος ποιητής, πεζογράφος και μελετητής της αγγλικής λογοτεχνίας Μπλέικ Μόρισον είναι τα πρώτα «βαριά» ονόματα που επιστράτευσαν οι εκδοτικοί οίκοι προκειμένου να προσδώσουν στο ηλεκτρονικό βιβλίο το κύρος στο οποίο ακόμη υπολείπεται έναντι του έντυπου, να το βγάλουν από τον περιορισμένο χώρο της εφηβικής λογοτεχνίας και της μαζικής λογοτεχνίας (αισθηματική λογοτεχνία, αφηγήσεις τρόμου, περιπετειώδης μυθοπλασία κτλ.) και να το καταστήσουν υπολογίσιμο όχημα για τη σοβαρή λογοτεχνία.
Ο Πέαρς ολοκληρώνει ένα τέτοιο διαδραστικό βιβλίο για τον Faber και, όπως δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα Guardian: «Προσπαθώ διαρκώς να βρω νέους τρόπους για να αφηγηθώ ιστορίες και υπάρχουν ανεξάντλητες δυνατότητες. Γιατί να θεωρούμε την έντυπη μορφή του μυθιστορήματος ως την οριστική μορφή του; Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε θεμελιώδη πράγματα. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να μην πετύχει το πείραμα». Στο βιβλίο του, μεταξύ άλλων, επισημαίνει κεφαλαία που δεν είναι απαραίτητο να διαβάσει ο αναγνώστης και του δίνει την ευκαιρία, ενώ διαβάζει, να ελέγχει πληροφορίες που διάβασε νωρίτερα.
Ο Μπλέικ Μόρισον, που διδάσκει δημιουργική γραφή στο Goldsmiths College και θέσπισε μόλις ένα βραβείο νεωτερικής γραφής 10.000 στερλινών, υποστηρίζει ότι η επιτυχία του ψηφιακού βιβλίου θα εξαρτηθεί από το περιεχόμενο που θα λάβει η έννοια της «διαδραστικότητας». «Η ανάγνωση είναι διαδραστική από τη φύση της», λέει. «Είτε διαβάζεις στον υπολογιστή, σε μια συσκευή ανάγνωσης ή σε ένα χάρτινο βιβλίο, συμμετέχεις στη διαδικασία της ανάγνωσης, φέρνεις τον κόσμο σου μέσα στον κόσμο του βιβλίου. Η ανάγνωση δεν είναι μια παθητική δραστηριότητα αφενός και αφετέρου η διαδραστικότητα δεν μπορεί να ταυτίζεται με το ηλεκτρονικό παιχνίδι».
Το αφήγημα μυστηρίου Τα 39 σκαλοπάτια του Τζον Μπιούκαν (1875-1940) είναι ένα από τα κλασικά αφηγήματα που θα κυκλοφορήσουν σύντομα στη Βρετανία σε διαδραστική ψηφιακή μορφή. Πάντως, ο Γουίλ Σελφ υποστηρίζει ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε τη γραμμικότητα της αναγνωστικής διαδικασίας και ότι το έντυπο βιβλίο ως έδαφος για πειραματισμούς δεν έχει εξαντληθεί.
«Τα ψηφιακά βιβλία έχουν μια βαρετή μορφή που αντιγράφει τα έντυπα», ισχυρίστηκε ο Στίβεν Πέιτζ, εκτελεστικός διευθυντής των εκδόσεων Faber, στο συμπόσιο FutureBook τον περασμένο Δεκέμβριο στο Λονδίνο, και παρότρυνε τους εκδότες να φέρουν τους συγγραφείς κοντά στους προγραμματιστές και στους δημιουργούς ψηφιακών εφαρμογών ενώ η Βικτόρια Μπάρνσλι, διευθύντρια ψηφιακών εφαρμογών στον οίκο HarperCollins, επισήμανε ότι οι ψηφιακές καινοτομίες είναι απαραίτητες για την επιβίωση της βιομηχανίας του βιβλίου.
Είναι βεβαίως ζήτημα προς εξέταση αν οι καινοτομίες του ψηφιακού λογοτεχνικού λόγου τον καθιστούν πρωτοποριακό, αν δηλαδή η νέα μορφή έχει τον κριτικό και ανατρεπτικό χαρακτήρα των πρωτοποριών όπως τις μάθαμε στον 20ό αιώνα. Είναι επίσης ζήτημα αν ο ψηφιακά πρωτοποριακός συγγραφέας αμφισβητεί τις παραδομένες αξίες και τις καθιερωμένες λογοτεχνικές μορφές, αν αντιτίθεται στο κατεστημένο, αν έχει κάποιο επαναστατικό όραμα το οποίο θεωρεί ότι υπηρετεί μέσω των αισθητικών ανατροπών ή αν εξυπηρετεί τη διαιώνιση ενός κατεστημένου και μιας εμπορευματικής λογικής. Για την ώρα όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Εκείνο που απασχολεί τον κόσμο του βιβλίου είναι το πώς, οι τεχνικές παράμετροι του εγχειρήματος και όχι οι πολιτικές, οι φιλοσοφικές και οι αισθητικές.
Πάντως, ο Ίεν Πίαρς ομολογεί ότι είναι επιφυλακτικός, ειδικά για τα διαδραστικά παιχνίδια που εμπλουτίζουν το περιεχόμενο. «Το βιβλίο μου, με τον προσωρινό τίτλο “Αρκαδία” δεν θα έχει παιχνίδια ούτε θέλω να παρασυμμετέχει ο αναγνώστης. Αφηγούμαι μια ιστορία. Τα παιχνίδια καλά είναι, αλλά ένα βιβλίο-παιχνίδι δεν πρόκειται ποτέ να καταλήξει “Άμλετ”». http://www.tovima.gr//culture/article/?aid=502535
Κάθε χρόνο εμφανίζονται κάτι σκόρπιοι στίχοι στους συρμούς του μετρό κοντά στην ημέρα της ποίησης. Δεν θέλω να ψάξω πόσο μας κοστίζει αυτή η κίνηση. Η επιλογή, η εκτύπωση των πόστερ. Ούτε αν γίνεται με απευθείας ανάθεση. Η ιδέα προέρχεται από το μετρό του Λονδίνου. Η κίνηση Poems on the Underground ξεκίνησε το 1986 και έκτοτε εξελίχθηκε φιλοξενώντας πόστερ με ποιήματα σύγχρονων και κλασικών ποιητών, βρετανών και ξένων, καλύπτοντας όλα τα είδη ποίησης, αναδεικνύοντας ακόμα και νέους ποιητές, και συνήθως αλλάζουν τρεις φορές το χρόνο.Τα επιλεγμένα ποιήματα εκδίδονται σε συλλογές και πωλούνται στα γκισέ του tube.
Παρά τον κατακλυσμό και την έλλειψη μαζικών μέσων συγκοινωνίας (perfect timing) όλοι οι μαθητές ήρθαν και μας συγκίνησαν με τις αναγνώσεις τους.
Τα Αδέλφια Τάδε μας χάρισαν τις ερμηνείες τους και ο Δημήτρης Αθηνάκης διάλεξε τρία δυνατά ποιήματα, Δύο της Τζένης Μαστοράκη κι ένα του Αργύρη Χιόνη, συμμετέχοντας στην εκδήλωση.
Νομίζω ότι όλοι μαζί χτες επιβεβαιώσαμε ότι η ποίηση είναι το αντίδοτο στην αναρχία και την απώλεια νοήματος που απειλούν τη νεωτερική κοινωνία.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συνέβαλαν. Σε αυτούς που απείχαν… εκείνοι έχασαν.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Θυμάμαι μια ιστορία, ίσως από τις πιο παλιές ιστορίες που έχω διηγηθεί, που είναι η ιστορία ενός παππού και των εγγονιών του. Ο παππούς ήταν πολύ σοφός άνθρωπος που είχε πολλές απαντήσεις και τα παιδιά ήταν πολύ χαρούμενα με αυτό. Τους άρεσε πολύ που ο παππούς μπορούσε να απαντήσει σε οτιδήποτε τον ρωτούσαν. Μπορεί από τη μια μεριά να τους άρεσε ότι ο παππούς ποτέ δεν έπεφτε έξω, αλλά πάντα έψαχναν μια δύσκολη ερώτηση για να δουν τι θα γίνει, μήπως έδινε λάθος απάντηση. Μια μέρα ένας εγγονός βρέθηκε μαζί με τα ξαδέρφια του και είπε ότι θα στήσει μια παγίδα στον παππού και θα κάνει λάθος. Έχω ένα μικρό πουλάκι κλεισμένο στις χούφτες μου, θα ρωτήσω τον παππού και θα τον ρωτήσω, παππού το πουλί είναι ζωντανό ή νεκρό; Αν μου πει ότι είναι νεκρό, θα ανοίξω τα χέρια μου και το πουλάκι θα πετάξει, αν μου πει ότι είναι ζωντανό θα σφίξω λίγο περισσότερο τα χέρια μου, θα το πνίξω και θα του δείξω ότι είναι πεθαμένο. Ποτέ δεν θα μπορέσει να πέσει μέσα. Όλοι του είπαν ότι είναι πολύ έξυπνη η παγίδα. Πήγε λοιπόν στον παππού και το παιδί του λέει παππού έχω ένα αίνιγμα για σένα. Έχω ένα πουλάκι μέσα στις χούφτες μου, είναι ζωντανό ή πεθαμένο. Και ο παππούς τον κοίταξε και του αποκρίθηκε, όπως πολλά πράγματα στη ζωή, αυτό εξαρτάται από τις προθέσεις σου.
Άρθρα (RSS)