Το σκηνοθετικό δίδυμο αν και διανύει την όγδοη δεκαετία του εντυπωσίασε κοινό και κριτικούς με την τόλμη του να μεταφέρει τον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σαίξπηρ μέσα σε ένα περιβάλλον φυλακής, αφήνοντας ελεύθερους τους κρατουμένους να ερμηνεύσουν τα πρόσωπα της τραγωδίας, ο καθένας με το δικό του τρόπο και στη δική του διάλεκτο. Μια κινηματογραφική απόδοση πρωτότυπη και ευρηματική ξεγλιστρώντας επιδέξια από την παγίδα της γελοιοποίησης που ενέχει οποιαδήποτε απόπειρα μεταφοράς στον κινηματογράφο ενός θεατρικού έργου και δη μάλιστα μιας τραγωδίας.
Η ταινία ξεκίνησε, όπως υποστηρίζουν οι Πάολο και Βιτόριο, όταν επισκέφθηκαν τη φυλακή Ρεμπίμπια, στα προάστια της Ρώμης και συνάντησαν κρατουμένους που συμμετείχαν σε μια εκδήλωση ποίησης με επίκεντρο αποσπάσματα της “Θείας Κωμωδίας” του Δάντη.
Λίγο καιρό αργότερα επέστρεψαν και ρώτησαν τους κρατουμένους αν ήθελαν να συμμετάσχουν σε μια κινηματογραφική διασκευή του “Ιουλίου Καίσαρα” του Σαίξπηρ. Η απάντηση των κρατουμένων και του υπευθύνου της καλλιτεχνικής τους αναμόρφωσης ήταν άμεση και θετική και έτσι έγινε πραγματικότητα η ταινία.
Η ταινία διαρκεί 76 λεπτά, και αποτελεί μια μεταφορά όλο συμβολισμούς, ένα πείραμα, ένα παιχνίδι μεταμόρφωσης των τροφίμων ή καλύτερα τον άκρως ιδιαίτερο τρόπο προσέγγισης της ελευθερίας, με φόντο το αληθινό περιβάλλον των φυλακών. Miα πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στις καθαρτικές και αναμορφωτικές ιδιότητες της τέχνης.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ Paolo Taviani, Vittorio Taviani
ΣΕΝΑΡΙΟ Paolo & Vittorio Taviani, βασισμένο στον “Ιούλιο Καίσαρα” του William Shakespeare
ΗΘΟΠΟΙΟΙ Salvatore Striano, Cosimo Rega, Giovanni Arcuri, Antonio Frasca
Yo te he nombrado reina.
Hay más altas que tú, más altas.
Hay más puras que tú, más puras.
Hay más bellas que tú, hay más bellas.
Pero tú eres la reina.
Cuando vas por las calles
nadie te reconoce.
Nadie ve tu corona de cristal, nadie mira
la alfombra de oro rojo
que pisas donde pasas,
la alfombra que no existe.
Y cuando asomas
suenan todos los ríos
en mi cuerpo, sacuden
el cielo las campanas,
y un himno llena el mundo.
Ποιητικές αναγνώσεις υπό τους ήχους των αδελφών Καλογεράκη φιλοξένησε στις 29 Σεπτεμβρίου, ο Εθνικός Κήπος, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας«100 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή», κατά την οποία δημιουργοί και πολίτες, συμμετέχουν σε περισσότερες από 800 εκδηλώσεις, που πραγματοποιούνται ταυτόχρονα την ίδια ημέρα, σε 115 χώρες, εκφράζοντας μέσω της ποίησης την ανάγκη τους για συλλογικότητα, τομές και αλλαγέςπαντού.
Το κίνημα «100 χιλιάδες ποιητές για την αλλαγή», είναι μια παγκόσμια επίκληση των δυνάμεων της ποίησης, που διεκδικεί αλλαγές στην κοινωνία, το περιβάλλον, την πολιτική.
Στην Αθήνα τη διοργάνωση ανέλαβε η Πρωτοβουλία 21 Μαρτίου, που διοργάνωσε -και την ποιητική διαμαρτυρία ενάντια στην κρίση στην Αθήνα, την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου 2012) -ο Κύκλος Ποιητών, τα ποιητικά περιοδικά Poetix και Ποιητικά, ο εκδοτικός οίκος Μικρή Άρκτος και η αλυσίδα πολιτισμού ΙΑΝΟS, σε συνεργασία με τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ).
Οι ποιητικές αναγνώσεις έγιναν χωρίς μικρόφωνα. Ποιητικά κείμενα, αφέθηκαν σε παγκάκια και άλλα σημεία στον Εθνικό Κήπο, δημιουργώντας μια ιδιαίτερη περιπατητική ποιητική διαδρομή. Αλλά η αποκάλυψη ήρθε από την παρέα των φοιτητών. Οι αδελφοί Καλογεράκη μας ταξίδεψαν και μας συγκίνησαν με τις αισθαντικές φωνές και τις εξαίρετες μελοποιήσεις τους.
Το ποίημα είναι του Νίκου Μοσχοβάκου. Η μουσική του Μιχάλη Καλογεράκη. Το τραγουδούν ο Μιχάλης και ο Παντελής Καλογεράκης.
”Η τρελή εξακολουθεί να ουρλιάζει να κραυγάζει η τρελή Αποτολμώντας μια ακόμη προσπάθεια να συγκρατήσει τις λέξεις που χάνονται Παραδίπλα ο τουρίστας φωτογραφίζει ένα άγαλμα απέναντι μια γρια κοιμάται στο παγκάκι Κι η τρελή εξακολουθεί να ουρλιάζει να κραυγάζει η τρελή. Η τρελή της πόλης”
Πόσο αληθινά είναι όλα αυτά και πόσα ακόμα άδηλα,αφανή και “ιερά” προσφέρει ο παιδαγωγός, γιατί έτσι το νιώθει και το πράττει,τόσα “δώρα” ανεκτίμητα.Τα εξαργυρώνει μόνο σε αναγνώριση και ευγνωμοσύνη από τα παιδιά του, ακόμη και για χρόνια μετά….μέσα σε πραγματικά αλλοπρόσαλλες και αντίξοες συνθήκες, όπου μόνο το πάθος, το μεράκι και η αγάπη σε κρατούν “όρθιο”! Κι αυτό το καθημερινό, χαμογελαστό-τραγουδιστό:”γεια σας κυρία”!!!
Μία ομάδα νέων μεταναστών μιλούν για τη ζωή τους στην Ελλάδα, τον τρόπο που έφτασαν εδώ, το πως προσδιορίζουν τον εαυτό τους σ’ αυτή την ξένη χώρα και τον τρόπο αντιμετώπισής τους από τους αυτόχθονες. Μας παρουσιάζουν τις δυσκολίες της καθημερινότητάς τους, τη σχέση τους με την Ελλάδα και την μακρινή πατρίδα τους και τέλος μοιράζονται τους προβληματισμούς και τα όνειρά τους για το μέλλον.
Το «Δύο Φορές Ξένος» είναι ένα cross-media project με θέμα τις μεγαλύτερες υποχρεωτικές μετακινήσεις πληθυσμών του 20ου αιώνα, όταν εκατομύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να εγκατασταθούν σε μια νέα πατρίδα.
Βασισμένο σε προσωπικές μαρτυρίες και σπάνιο αρχειακό υλικό, φέρνει τον επισκέπτη πρόσωπο με πρόσωπο με όσους έζησαν τα τραυματικά αυτά γεγονότα. Από την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 1922-24, μας ταξιδεύει στον διαχωρισμό της Ινδίας και τη δημιουργία του Πακιστάν το 1947, στην μαζική, αναγκαστική Γερμανο-Πολωνική μετανάστευση μετά το τέλος του B’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην κρίση της Κύπρου τις δεκαετίες του 1960 και ’70.
Το «Δύο Φορές Ξένος» είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο και μέσω μιας έκθεσης πολυμέσων που φιλοξενείται στην Αθήνα (Μουσείο Μπενάκη), τη Λευκωσία (Λεβέντειο Δημοτικό Μουσείο) και την Κωνσταντινούπολη (Πανεπιστήμιο Istanbul Bilgi).
Συνοδεύεται από εκπαιδευτικά προγράμματα, προβολές ντοκιμαντέρ, αφήγηση παραμυθιού, έκδοση παιδικού βιβλίου, γαστρονομικές βραδιές και εκδηλώσεις γύρω από τον πολιτισμό και τη μουσική της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Καππαδοκίας.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς τον επιβλέποντα καθηγητή της διπλωματικής μου κ. Άγη Παπαντωνίου για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, καθώς και για την πολύτιμη παρέμβαση, τις χρήσιμες συμβουλές και τις εύστοχες παρατηρήσεις του, που διευκόλυναν την περάτωση της διπλωματικής μου εργασίας. Ήταν πανταχού παρών, όποτε τον αναζήτησα και με στήριξε σε όλη τη διάρκεια της έρευνας.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς που συμμετείχαν στην έρευνα, τη στήριξαν διαδίδοντάς την και με βοήθησαν να την ολοκληρώσω, ιδιαίτερα τον Νίκο Κακλαμάνο για τις δικτυακές συζητήσεις μας και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συμφοιτητές μου για τα δύο ενδιαφέροντα χρόνια που περάσαμε μαζί.
181 ερωτηματολόγια συλλέχθηκαν σε διάστημα ενός μήνα. Το πλέον ενδιαφέρον ήταν ότι μπόρεσα χάρη στην έρευνα να έρθω σε επαφή με πολύτιμες νησίδες σκέψης.
Keep on blogging!
Ο Σερ Κεν Ρόμπινσον τα τελευταία τριάντα χρόνια προσπαθεί να ωθήσει τις δυτικές κυβερνήσεις να αναθεωρήσουν την εκπαίδευση των παιδιών τους, σαν βασική προϋπόθεση για να εξελιχθούν οι κοινωνίες μας. Στη συγκεκριμένη ομιλία του στον πολιτιστικό οργανισμό RSA (ιδρύθηκε το 1754 και μέλη του υπήρξαν οι Βενιαμίν Φραγκλίνος, Καρλ Μαξ, Κάρολος Ντίκενς και Στίβεν Χόκιν) μας καταδεικνύει ότι το σημερινό σύστημα παιδείας δημιουργήθηκε από και για κοινωνίες 400 χρόνων πριν. Μια ξεπερασμένη εκπαίδευση που χωρίς να λαμβάνει υπόψη της, τη θαυμάσια διαφορετικότητα των ανθρώπων, καταλήγει να μην εξυπηρετεί ούτε καν τον λόγο για τον οποίο σχεδιάστηκε κατά την βιομηχανική επανάσταση, δηλαδή την ενσωμάτωση στην γραμμή παραγωγής (σήμερα ονομάζεται επαγγελματική αποκατάσταση).
Με τη βοήθεια των σκιτσογράφων της RSA και με το χιούμορ που τον διακρίνει, ο Σερ Κεν Ρόμπινσον ξεδιπλώνει μπροστά μας το νήμα της σύγχρονης δημόσιας εκπαίδευσης και μας ζητά να αντιληφθούμε την ανάγκη για ριζική αλλαγή στα εκπαιδευτικά πρότυπα, σαν σημείο ρήξης του φαύλου κύκλου που σήμερα οδηγεί το 1/4 των δυτικών στα ταμεία ανεργίας.
Το εικονογραφημένο απόσπασμα μεταφράστηκε από το DOC TV με την άδεια της RSA.
Στην εμβληματική αυτή ταινία τη σκυτάλη παίρνει η ποιητική της εικόνας η οποία στα χέρια ενός μεγάλου δημιουργού όπως ο Αντρέι Ταρκόφσκι αποκτά διαστάσεις αριστουργήματος. Ο μεγάλος σκηνοθέτης, αφηγείται τη ζωή του «Αντρέι Ρουμπλιόφ», ενός μοναχού αγιογράφου που έζησε στη Ρωσία το 15οαιώνα. Μια εποχή γεμάτη βία και αιματηρές επιδρομές από τους βαρβάρους. Αλλά μέσα από την εντυπωσιακή αυτήν τοιχογραφία της εποχής, ο Ταρκόφσκι με όπλο τη δύναμη των συναισθημάτων και με τη βαθιά μυστικιστική του προσέγγιση, σχολιάζει τη δική του εποχή. Για αυτό ουδέποτε υπήρξε αρεστός στη «σοβιετική» εξουσία.
Η εποχή του Ρουμπλιόφ έχει ομοιότητες με την εποχή του Ταρκόφσκι. Ο μέγιστος δημιουργός σχολιάζει και αφηγείται χαμηλόφωνα, με τις εικόνες του βουτηγμένες στην αγαπημένη του υγρασία, με χαμηλούς φωτισμούς, με σιωπές, ψιθυριστά με ένα σενάριο έρμαιο της ποιητικής ελευθεριότητας. Με μαγευτικά πλάνα που η αισθητική τους εξυψώνεται και εξυψώνει και την κάμερα να κινείται σαγηνευτικά στο χώρο ο μεγάλος Ταρκόφσκι αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής.
Παρουσίαση από το 6ο συνέδριο της διδακτικής της πληροφορικής που συνοψίζει τις δυσκολίες ένταξης των web 2.0 τεχνολογιών στην τάξη σύμφωνα με τις μαρτυρίες 26 πρωτοπόρων εκπαιδευτικών.
Nα’μαστε πάλι! Παρούσες και κατακαημένες! Στην στενωπό! Στην κατηφόρα μιας σκάλας, που δεν ξέρεις πόσα σκαλιά θα κατρακυλήσουμε! Ναι! Όπως και σεις δεν την φανταζόμαστε, όλη αυτή την κατάντια!
Μη βλέπετε που γυαλίζουμε. Φταίνε τα φώτα, η μακιγιέζ! Αφήστε τα «ξόμπλια» για το σκηνικό. Αυτό έχουμε –ακόμα … – τί να κάνουμε; Το military-look; Πίσω δε γυρίζουμε; Κινέζικους μισθούς δεν θα μας «κάτσουνε»; Νομίζουμε ότι κάτι σε χακί θα’ χετε κι εσείς. Μήπως να αρχίσετε να ψάχνεστε;;
Κι όλο αυτό το ταρατατζούμ μη σας ξεγελά! Πικρό είναι το χιούμορ! Μαύρα τα γέλια! Αλλά…το τελευταίο που μας έμεινε….! Παρηγοριά! Κι η τελευταία πολυτέλεια, του να προσπαθήσουμε να καυτηριάσουμε την εκπαιδευτική πραγματικότητα, θα φύγει με την ψυχή μας. Το «χούι» βλέπετε…
Αν σας αρέσουν και τα «βοηθήσετε», τα βιντεάκια θα πληθύνουν…
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)