Terra Computerata

Καρόσι παρακαλώ, όχι καρότσι. Στην Ιαπωνία υπάρχει ειδικός όρος, «καρόσι», για τον θάνατο από υπερεργασία. “Η πρώτη περίπτωση θανάτου από «καρόσι» αναφέρθηκε, σύμφωνα με το wikipedia, το 1969, όταν ένας 29χρονος πέθανε από ανακοπή σε ναυτιλιακή εταιρεία που ήταν θυγατρική της μεγαλύτερης ιαπωνικής εφημερίδας. Είναι μετά τα μέσα του ’80, την εποχή της ιαπωνικής «φούσκας» και τον ξαφνικό θάνατο υψηλόβαθμων στελεχών επιχειρήσεων σε πολύ νεαρή ηλικία, χωρίς προηγούμενο ιστορικό ιατρικών επιβαρύνσεων, όταν τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να ασχολούνται επισταμένως με το ζήτημα. Από το 1987 μάλιστα το ιαπωνικό υπουργείο Εργασίας άρχισε να δημοσιεύει στατιστικά δεδομένα για τους θανάτους από «καρόσι», χωρίς, απ’ ό,τι φαίνεται, οι ιαπωνικές κυβερνήσεις να πάρουν ουσιαστικά μέτρα για την αντιμετώπιση του μεγάλου αυτού κοινωνικού ζητήματος, αφού 20 χρόνια μετά συνεχίζει να απασχολεί τα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης”. Ελευθεροτυπία 21/7/2008

Όμως οι έλληνες καθηγητές δε κινδυνεύουν από καρόσι. Για την ακρίβεια, αν ανήκεις στους ευσυνείδητους και μπαίνεις στην τάξη σε μερικά σχολεία σε λοξοκοιτάνε. Θυμάμαι στο περασμένο συνέδριο της Σύρου, Συνέχεια »

Έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα γινόταν, αν το Υπουργείο Παιδείας επέτρεπε στους μαθητές του λυκείου απεριόριστο αριθμό απουσιών από τα μαθήματα; Mόνο τότε, με άδειες τις αίθουσες, η ελληνική κοινωνία θα πιστοποιούσε αν και κατά πόσον αυτή η σχολική αυτή βαθμίδα είναι για τους μαθητές άχρηστη, περιττή, χαμένος χρόνος. H λογική και η οργάνωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος έχει καταδικάσει το λύκειο, έχει αναδείξει χρήσιμο και απαραίτητο το ιδιωτικό φροντιστήριο.

Παρατηρούσα όλη τη χρονιά, τι σπατάλη ανθρώπινου χρόνου ήταν αυτή η μάταιη καταγραφή των ημερήσιων απουσιών. Πόσες εργατώρες χαμένες. Οι υπεύθυνοι τμημάτων δεινοπαθούσαν. Αγώνας για να καταγράψουν τους σταυρούς στα βιβλία απουσιών (έλαβον:) , αγώνας για την έγκαιρη αποστολή ενημερωτικών σημειωμάτων, μεταγραφή στους ελέγχους, στις καρτέλες, συνεδριάσεις για το χαρακτηρισμό της φοίτησης.

Στην Ιαπωνία έχουν λύσει το ζήτημα με την αρωγή της τεχνολογίας. Κάθε μαθητής έχει την ταυτότητά του, καθώς περνάει τις πύλες του σχολείου, τη σκανάρει κι αυτομάτως ενημερώνεται το απουσιολόγιο για την ώρα εισόδου και εξόδου. Φυσικά δε νοείται ότι μαθητής θα είναι στο σχολείο και θα κάνει κοπάνα από επιλεγμένες ώρες. Στο δικό μου σχολείο από την άλλη, ένα γέρικο πεύκο ποτέ δεν αφέθηκε στη μοναξιά του, πάντα φιλοξενούσε στη σκιά του μαθητές, είτε καλοκαίρι, είτε χειμώνα. Η ειδεχθής λεπτομέρεια για την Ιαπωνία είναι ότι αυτόματα, με το σκανάρισμα της ταυτότητας, έφευγε ενημερωτικό e-mail / sms στους γονείς για την ώρα άφιξης και αναχώρησης του τέκνου τους. Σκέφτηκα μία μεταφορά στην ελληνική πραγματικότητα. Κάθε πρωί θα περνούσε ένας μαθητής με 20 ταυτότητες το σκάνερ. Μήπως άλλωστε δεν γινόταν το ίδιο σε μερικά γνωστά και μη εξαιρετέα υπουργεία, ως πριν λίγο καιρό;

Νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου πως ο διευθυντής δίνει το στίγμα στο σχολείο. Δημιουργεί παράδοση. Τα σπουδαία δημόσια και ιδιωτικά σχολεία έχουν ένα δυναμικό διευθυντή, που εμπνέει, βάζει στόχους, προστατεύει, ελέγχει. Είναι έτσι ο μέσος διευθυντής του ελληνικού σχολείου; Πόσο αυτός ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας;

Μία έρευνα του Κέντρου Εκπαιδευτικής Ερευνας (ΚΕΕ) (γιατί άραγε δε δημοσιεύονται online;) καταδεικνύει ότι ο διευθυντής του ελληνικού σχολείου είναι και αυτός μια… κόπια του γνώριμού μας «προϊστάμενου» στο Δημόσιο. «Δεν έχει αλλάξει, άλλωστε, τίποτε από τη δεκαετία του ?70. Η θέση του διευθυντή είναι το ?παράσημο? για την κομματική πειθαρχία… Οι διευθυντές απλώς διεκπεραιώνουν τη χαρτούρα που απαιτεί η υπηρεσία, είναι μέτριες προσωπικότητες και χωρίς έμπνευση.

Προσωπικά απορώ, πως βρίσκονται ακόμα άνθρωποι που να θέλουν κιόλας, να αναλάβουν μια τέτοια θέση, καθώς παρατηρώ, ότι το έργο τους έχει επιβαρυνθεί την τελευταία δεκαετία. Αν είναι μόνο το επιμίσθιο, συνεχίζω να απορώ.  Μία τέτοια μέτρια προσωπικότητα λοιπόν, μαθαίνω ότι επέμενε να συνοδεύσει εκδρομή του σχολείου μόνο σε συγκεκριμένο τόπο και φρόντισε να ρέει άφθονο το αλκοόλ κατά την εκπαιδευτική επίσκεψη στα γνωστά ευαγή ιδρύματα διασκέδασης. Αν έχουμε τέτοια στελέχη… Ευτυχώς στις περιοδείες μου ανά την Ελλάδα (βλέπε φιλολογικές ημερίδες) διαπίστωσα, πως πάντα βρίσκεται ένας φιλότιμος άνθρωπος, είτε από τη θέση του διευθυντή είτε από του υποδιευθυντή και σώζει καταστάσεις. Στον πατριωτισμό των Ελλήνων, λοιπόν!