Στιγμές της ζωής ενός ρεμπέτη, του Σωτηρη, με τους συγκατοίκους του, τον Ναπολεων,τον Πετρο,τον θοδωρη , στα ορια της πόλης. Η Γυναίκα του Σωτήρη δεν εμφανίζεται.
Η Εύα Στεφανή γεννήθηκε στις Η.Π.Α. το 1964. Αφού τελείωσε τις σπουδές της στις Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, σπούδασε Ντοκιμαντέρ στην Ecole Varan στο Παρίσι, Κινηματογράφο και Εθνογραφικό Ντοκιμαντέρ στο Νew York University, και ειδικεύτηκε στη σκηνοθεσία ντοκιμαντέρ στο Νational Film and Television School στην Βρετανία. Δίδαξε θεωρία κινηματογράφου και εθνογραφικό ντοκιμαντέρ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Τμήμα Συγκριτικής Φιλολογίας του Α.Π.Θ. (1998-2001). Επίσης δίδαξε ντοκιμαντέρ σε σεμινάρια του Ευρωπαϊκού Δίκτυου Ντοκιμαντέρ EDN (European Documentary Network). Είναι Eπίκουρος Kαθηγήτρια στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου διδάσκει θεωρία και ιστορία κινηματογράφου από το 2001. Είναι επίσης υπεύθυνη της σειράς «Κινηματογραφικές Σπουδές» στις εκδόσεις Πατάκη.
Ο Στάνλεϊ δεν πάει ποτέ έξω. Του αρέσει να παίζει με τα παιχνίδια του και κάθε βράδυ η μητέρα του τον φιλά για καληνύχτα.
Ο Στάνλεϊ είναι είκοσι ετών.
Το πρόβλημα είναι για τον Στάνλεϊ όλα αυτά είναι φυσιολογικά μέχρι που η συνάντησή του με ένα μυστηριώδες κορίτσι φέρνει τα πάνω κάτω στον κόσμο του…
Βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Εύας Στεφανή που επιμένει σε μια καθημερινή εκτεταμένη συζήτηση με τον Επαμεινώνδα Γονατά.
Ο Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς (Αθήνα, 1924 — Αθήνα, 24 Μαρτίου 2006) ήταν έλληνας ποιητής και διηγηματογράφος της Μεταπολεμικής γενιάς, ο οποίος διακρίθηκε κυρίως ως «λογοτέχνης του παράδοξου». Η Εύα Στεφανή στο 39λεπτο ντοκιμαντέρ της επιστρέφει στον Ε. Χ. Γονατά (μετά το τηλεοπτικό «Παρασκήνιο» που γύρισε το 1998) λίγο καιρό πριν από το τέλος του. Στην ταινία ο λογοτέχνης παρακολουθεί στο βίντεο αποσπάσματα από την εκπομπή του «Παρασκηνίου», τα σχολιάζει και ταυτόχρονα ο φακός τον παρατηρεί, στο ταπεινό σπίτι του με κήπο στην Κάτω Κηφισιά, χωρίς να παρεμβαίνει σε μια σχολαστική, αλλά εντελώς απελευθερωμένη από χρόνους και υποχρεώσεις, καθημερινότητα. Γάτες παντού, που ο Ε. Χ. Γονατάς δεν περιποιείται απλώς αλλά αφουγκράζεται, βιβλία παντού, οι άνθρωποι με τους οποίους συμπορεύτηκε: ο Κάφκα, ο Φλωμπέρ, ο Μπουνιουέλ… Διαβάζει αποσπάσματα από έργα τους και λέει στην Εύα Στεφανή: «Ολοι αυτοί είναι φίλοι μου, πουλάκι μου, και είναι απόντες».
Ο Γονατάς ήταν γόνος οικογένειας πολιτικών με καταγωγή από το Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, αλλά δεν ταυτίστηκε ποτέ με κανένα πολιτικό στρατόπεδο. Στο σχολείο ήταν συμμαθητής με τον ποιητή Μίλτο Σαχτούρη, με τον οποίο τον συνέδεσε βαθειά φιλία. Ήταν επίσης φίλος με τον ποιητή Δημήτρη Π. Παπαδίτσα, τον διηγηματογράφο Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο και τον πεζογράφο Νίκο Καχτίτση — τον τελευταίο τον γνώρισε μόνον διά αλληλογραφίας.
Ο Γονατάς, βγήκε από την αφάνεια το 1976, όταν τον ξεχώρισε σε συνέντευξη ο «δάσκαλός» του Νίκος Εγγονόπουλος. Αργότερα το βιβλίο του “Ο φιλόξενος καρδινάλιος” έμελε να τον καθιερώσει ως συγγραφέα «καλτ». Στα έργα του ήταν λακωνικός και υπαινικτικός, καθώς «ξεκινούσε από βιωμένες καταστάσεις αλλά υπερέβαινε το ατομικό, για να συνδυάσει τον στοχασμό με το όνειρο, το καθημερινό με το ανοίκειο, το λογικό με το παράλογο, την πρόζα με την ποίηση». Ολιγογράφος, είχε επιλέξει την αφάνεια, «επειδή δεν τον ενδιέφερε η δημοσιότητα, αλλά η επικοινωνία». Ο ίδιος πάντως δεν συμφωνούσε με τον χαρακτηρισμό του ως συγγραφέα του φανταστικού και του παραδόξου.
Μια Ιταλίδα μητέρα εξομολογείται στην κόρη της τις δυσκολίες που αντιμετώπισε όταν ήρθε να ζήσει στην Ελλάδα στη δεκαετία του ’70, αφήνοντας πίσω την μικρή της πόλη στην Ιταλία
Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι σε τεράστια κοινωνικά δίκτυα φίλων, οικογένειας, συναδέλφων κ.α. Ο Νικόλας Χρηστάκης περιγράφει πώς μια ευρεία ποικιλία χαρακτηριστικών – από την ευτυχία μέχρι την παχυσαρκία – μπορούν να διαδοθούν από άτομο σε άτομο, δείχνοντας πως η θέση μας στο δίκτυο μπορεί να επηρρεάσει τη ζωή μας με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί.
Ο όρος “blendedlearning” (μικτή μάθηση) περιγράφει το συνδυασμό δυο βασικών μεθόδων διδασκαλίας: τη διδασκαλία «πρόσωπο με πρόσωπο» (παραδοσιακή διδασκαλία σε συμβατική τάξη) και τη διδασκαλία μέσω του διαδικτύου (onlinelearning:synchronousorasynchronouslearning).
Η Μικτή Μάθηση συνίσταται στη μίξη τυπικών, άτυπων, ανοικτών και εξ’ αποστάσεως μορφών εκπαίδευσης, σύγχρονης και ασύγχρονης μάθησης και επικοινωνίας, πρόσωπο με πρόσωπο διδακτικών πρακτικών, ποικίλων μέσων διδασκαλίας, εκπαιδευτικών υλικών και εφαρμογών εκπαιδευτικής τεχνολογίας. Ένα Πρόγραμμα Μικτής Εκπαίδευσης αναμιγνύει επιλεκτικά – και σε μικρότερη ή μεγαλύτερη αναλογία- διάφορους τρόπους μάθησης, μεθοδολογίας, παιδαγωγικής προσέγγισης και διδακτικής πρακτικής, ανάλογα με τις ανάγκες της κοινότητας μάθησης.
Συνηθέστερα, οι εκπαιδευόμενοι ξεκινούν την εκπαιδευτική διαδικασία σε συμβατικές εκπαιδευτικές δομές. Στη συνέχεια, τούς δίνεται η ελεγχόμενη δυνατότητα πρόσβασης στο περιεχόμενο και στο σχεδιασμό του διδακτικού περιεχομένου (ή κάποιου τμήματός του), αλλά και, με τη χρήση των τεχνολογιών του Διαδικτύου, η δυνατότητα μεταξύ τους επικοινωνίας και επικοινωνίας με τον διδάσκοντα/καθοδηγητή (tutor, mentor).
Η συνθετική αξιοποίηση εκπαιδευτικών λογισμικών, web 2.0 εργαλείων, παιδαγωγικών θεωριών και διδακτικών πρακτικών, καθιστούν τη Μικτή Μάθηση μία αξιόλογη διδακτική επιλογή, η οποία δύναται να ανταποκριθεί στις ποικίλες -ομαδικές και ατομικές- μαθησιακές απαιτήσεις.
O Ρόμαν δημιουργεί ένα ψηφιακό περιβάλλον που ξεναγεί τον θεατή σε όλες τις παλιές του αρχιτεκτονικές δημιουργίες και τον βοηθά να τις βιώσει διαφορετικά, απτά.
Σε ένα χαράκωμα κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ένας Γάλλος στρατιώτης παραλύει από φόβο. Το μυαλό του αποσυνδέεται από την πραγματικότητα και αποδρά σε έναν κόσμο όπου τους πολέμους κάνουν παιχνίδια.
Σκηνοθεσία: Pierre Ducos, Bertrand Bey
Διάρκεια: 8’30
Στη γλώσσα του Διαδικτύου, η λέξη τρολ ή τρολλ (troll) περιγράφει κάποιον χρήστη του Ίντερνετ με πονηρά προκλητικές, σκόπιμα ανόητες ή επιτηδευμένα εκτός θέματος θέσεις και απόψεις σε μία online ανοιχτή κοινότητα, όπως ένα φόρουμ συζήτησης, ταχυδρομική λίστα, chat room ή μπλογκ, με πρωταρχική πρόθεση να προκαλέσει και να ερεθίσει άλλους χρήστεςή με κάθε τρόπο να επιφέρει διαταραχή σε μια διαδικτυακή συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα και να πετύχει μια αλυσίδα αντιδράσεων από άλλους χρήστες. Η συμπεριφορά αυτή πολλές φορές συνοδεύεται από αμφιλεγόμενη διαμάχη των υπολοίπων περί του σκοπού του.
Η σύγχρονη χρήση του όρου φαίνεται ότι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο διαδίκτυο στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αλλά η πιο γνωστή καταγεγραμμένη αναφορά προέρχεται από συζήτηση του 1991.
Σύμφωνα με αυτή την έννοια, Troll είναι αυτός που κάνει trolling, αγγλική λέξη που αναφέρεται σε σύρσιμο του δολώματος μέσα στο νερό κατά την τεχνική της αλιείας θύννου (τόννου) και ξιφία, παρόμοια με την συρτή.
Η λέξη παραπέμπει επίσης και στα τρολλ (trolls), δαιμόνια πλάσματα που παρουσιάζονται στη σκανδιναβική λαογραφία.
Ένα ιδιαίτερα επίμονο και ενοχλητικό τρολ μπορεί να αποτρέψει άλλους χρήστες από το να συμμετάσχουν σ’ έναν κοινό διάλογο, ενώ μπορεί να προκαλέσει ακόμα και τη διάλυση μιας διαδικτυακής κοινότητας. Αν ένα τρολ αγνοηθεί από την υπόλοιπη κοινότητα (πρόκειται συνήθως για το πιο αποτελεσματικό μέτρο), συνήθως αρχίζει να παράγει όλο και πιο ενοχλητικά και προσβλητικά μηνύματα με μόνο στόχο να προκαλέσει αντίδραση. Αν αυτή δεν έρθει, τότε το τρολ συνήθως εγκαταλείπει την κοινότητα.
Η συμμετοχή ή απάντηση σε συζήτηση που συμμετεχει το τρολ, σατιρικά περιγράφεται ως “τάισμα” του τρολ, γι’ αυτό και υπάρχει η συνήθης παραίνεση «μην ταΐζετε τα τρολ» (Αγγλ. “Don’t feed the trolls”) ώστε να μην προκληθούν αντιδράσεις που θα ικανοποιήσουν το τρολ, ή περαιτέρω δυσάρεστες τροπές.
Εκτός από την αδιαφορία, σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν χρήσιμα τεχνικά μέσα για την καταπολέμηση ενός χρήστη – τρολ, όπως η άμεση αφαίρεση των μηνυμάτων του, η τεχνική με κατάλληλα φίλτρα προστασίας ώστε αυτά να καθίστανται αυτομάτως αόρατα, ή η φραγή του αν υπάρχει αυτή η δυνατότητα ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να γράψει απολύτως τίποτα. Σε chat rooms οι διαχειριστές (“operators” ή “moderators”) έχουν τη δυνατότητα να απομακρύνουν το τρολ από ένα “δωμάτιο” συζήτησης (kick) ή και να του απαγορεύσουν την επανείσοδο (ban).
Αν πάρουμε ως αφετηρία τη βιομηχανική επανάσταση, τότε το επόμενο σημαντικό στάδιο ήταν η καθιέρωση του μοντέλου Φορντ στις αρχές του 20ου αιώνα. Μία νέα συσκευή έρχεται όμως να ανατρέψει το μοντέλο βιομηχανικής παραγωγής, ο τρισδιάστατος εκτυπωτής. Το infographic είναι αρκετά κατατοπιστικό για τις εφαρμογές του. Μπορείτε να τυπώσετε το ποδήλατο που σας έκλεψαν από την πιλοτή, το ανταλλακτικό της σακαράκας σας που δεν παράγεται πια, μία κάτω γνάθο που χάσατε μόλις είδατε το εκκαθαριστικό σας αν και μερικοί το μόνο που οραματίζονται είναι το τύπωμα μιας ζουμερής μπριζόλας.
Ένας τρισδιάστατος εκτυπωτής, εκτός από σκόνη νάιλον μπορεί να δεχτεί ως πρώτη ύλη άλλου είδους πλαστικό, ενισχυμένο με άνθρακα, ή μέταλλο, όπως το τιτάνιο, ο χάλυβας και το αλουμίνιο. Ο υπολογιστής διαχωρίζει το τρισδιάστατο σχέδιο σε πολλά επί μέρους στρώματα και μια ακτίνα λέιζερ λιώνει την πρώτη ύλη έως ότου να της δώσει το επιθυμητό σχήμα, μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο για κάθε διαδοχικό στρώμα.
Ηδη διαμορφώνονται online κοινότητες που προσφέρουν τρισδιάστατες εκτυπώσεις και άλλες υπηρεσίες παραγωγής, και οι οποίες έχουν κοινά στοιχεία με την πλατφόρμα του Facebook -ένα νέο φαινόμενο που θα μπορούσε να ονομαστεί «κοινωνική παρασκευή» (social manufacturing).
Εν κατακλείδι, το αναδυόμενο μοντέλο παραγωγής θα επιτρέπει τη φτηνή παραγωγή προϊόντων σε μικρότερες ποσότητες, μεγαλύτερη ευελιξία και πολύ μικρότερη ανάγκη σε εργατικό δυναμικό. Και όλα αυτά χάρη στα καινούργια υλικά, τις εντελώς νέες διαδικασίες, όπως η τρισδιάστατη εκτύπωση και τις νέες, online υπηρεσίες παραγωγής που βασίζονται στη συνεργασία. Η ιστορία είναι σχεδόν έτοιμη να ολοκληρώσει τον κύκλο της, καθώς απομακρύνεται από τη μαζική παραγωγή και στρέφεται προς μία πιο εξατομικευμένη μορφή της. Αυτό, με τη σειρά του, θα φέρει πίσω στις ανεπτυγμένες χώρες ορισμένες από τις θέσεις εργασίας που είχαν μεταφερθεί στον αναδυόμενο κόσμο.
H κοπέλα στο βίντεο αποφάσισε να ξεπεράσει τον αριθμό Dunbar (β.λ. προηγούμενη δημοσίευση) και για αυτό χτύπησε ένα τατουάζ με τους 152 φίλους της. Το βίντεο ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, για να αποδειχθεί λίγες μέρες μετά ότι ήταν φάρσα.
Βλέποντας το βίντεο, θυμήθηκα την έρευνα που είχε γίνει στη Ολλανδία με τίτλο “Where friends are made. Context, Contacts, Consequences,” από τους Beate Völker και Gerald Mollenhorst του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης.
Ο Mollenhorst είχε ένα δείγμα 1,007 ατόμων ηλικίας από 18 έως 65. Τους συνάντησε δύο φορές, στην αρχή της έρευνας και επτά χρόνια μετά. Οι ερωτήσεις συμπεριλάμβαναν τις εξής: Με ποιον μιλάς για προσωπικά ζητήματα; ποιον πετάγεσαι να δεις τακτικά; Πώς γνωριστήκατε; πού συναντιέστε;
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ενώ το μέγεθος του προσωπικού δικτύου παρέμενε σταθερό, αρκετά μέλη αυτού του δικτύου ήταν καινούργια. Μόνο το 30% των κολλητών φίλων παρέμενε σταθερό. Και το εκπληκτικότερο όλων: μόλις το 48% των αρχικών επαφών παρέμεναν στο δίκτυο. Συμπέρασμα: ανανεώνουμε τους μισούς φίλους μας κάθε 7 χρόνια…
Στα κοινωνικά δίκτυα παρέχεται η δυνατότητα στο μέλος να κάνει εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες «φίλους». Πόσο καλά, όμως, ξέρει κανείς αυτά τα άτομα; Εχουν καθίσει μαζί σε ένα τραπέζι; τσούγκρισαν τα ποτήρια τους; Πόσο σίγουρος είναι για τις φιλικές τους διαθέσεις; Θα ανταποκρινόταν σε κάποιο πρόβλημά τους; Σύμφωνα με έρευνες, η ικανότητά μας να συνάπτουμε φιλίες δεν είναι στην πραγματικότητα απεριόριστη. Υπολογίζεται ότι οι άνθρωποι μπορούν να έχουν πραγματικές σχέσεις μ’ έναν κύκλο περίπου 150 ατόμων. Πρόκειται για το λεγόμενο αριθμό Dunbar[1] (από το όνομα του Βρετανού ανθρωπολόγου και καθηγητή της Οξφόρδης Robin Dunbar, που διατύπωσε το λεγόμενο γνωσιακό όριο (cognitive limit). Ο αριθμός αυτός θέτει τα όρια μεταξύ αυτών που μπορούμε να έχουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και εκείνων που μπορεί να συμπαθούμε και ίσως να έχουμε μία ευχάριστη συζήτηση, αλλά δεν μπορούν να θεωρηθούν προσωπικοί φίλοι. Ο Dunbar προχωράει σε έναν ορισμό των φίλων: «το σύνολο των ανθρώπων με τους οποίους δεν θα διστάζατε να καθίσετε μαζί, απρόσκλητοι, αν τους συναντούσατε τυχαία σε ένα μπαρ». Κι όμως οι έφηβοι δε διστάζουν να πατήσουν το κομβίον «Προσθήκη φίλου» ανεβάζοντας τον αριθμό των κυβερνοφίλων τους σε μία προσπάθεια να αποδείξουν ότι «ανήκουν», ότι γίνονται αποδεκτοί. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αποδεικνύονται πιο σκεπτικιστές και συχνά διστάζουν να εντάξουν αγνώστους στον κύκλο τους. Εκτός αν διάγουν την κρίση της μέσης ηλικίας.
Από την άλλη σύμφωνα με έρευνα του βρετανικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας, οι νεαροί ηλικίας 18-24 ετών νιώθουν δύο φορές περισσότερη μοναξιά από τους ανθρώπους άνω των 55 ετών. Η διαδικτυακή επικοινωνία δεν έχει το ειδικό βάρος που έχει η φυσική επαφή με φίλους και συγγενείς.[2]
Αν παρατηρήσετε εφήβους να κάνουν παρέα στον ελεύθερο χρόνο τους θα παρατηρήσετε ότι το κινητό τους ή ο υπολογιστής τους φαίνεται να μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους και να τους διασπά διαρκώς την προσοχή. Τα τελευταία χρόνια τα παιδιά φαίνεται ότι απομονώνονται ολοένα περισσότερο, οικοινωνικοί ιστοί καταρρέουν και οι κοινωνίες μας έχουν γίνει ατομικιστικές. Ίσως είναι καιρόςνα καλλιεργήσουμεεκ νέου τις κοινωνικές σχέσεις, ώστε όταν κάποιος νιώθει μόνος να έχει κάπου να στραφεί.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)