Ενα πρότζεκτ σε εξέλιξη ανέβηκε στο netschoolbook. Απευθύνεται σε διδάσκοντες της λογοτεχνίας θεωρητικής κατεύθυνσης και φυσικά στους μαθητές. Πρόκειται για μία ερασιτεχνική προσπάθεια να ανασυσταθεί το “εργαστήριο” του ποιητή, ώστε να μπορέσουν οι μαθητές- ίσως- να βιώσουν το ποίημα και όχι να απομνημονεύσουν απλά τις σκέψεις των άλλων.
Η δημιουργός της συλλογής υλικού, μας εμπιστεύεται τις σκέψεις της: “Πριν από χρόνια βίωσα και εγώ στο πανεπιστήμιο το άγχος και την πλήξη που δοκιμάζουν και οι μαθητές μου τώρα, καθώς τους βομβαρδίζω με έναν όγκο υλικού στα πλαίσια της προετοιμασίας για τις πανελλήνιες εξετάσεις. Ένας όγκος που πλακώνει το ποίημα και το εμποδίζει να “μιλήσει” στα παιδιά. Κάποια κείμενα στάθηκαν για μένα η αφορμή να ξανακοιτάξω τον Κρητικό διαφορετικά. Μετά από πολλά χρόνια, πολλά διαβάσματα, πολλές εμπειρίες ανάγνωσης και διδασκαλίας, με μιαν ενορατική (;) διαδικασία το ποίημα άρχισε να ζει μαζί μου”.
Φορούσε πάντα φουστανέλα κι ας μην ήταν η φορεσιά της πατρίδας του, μια κάπα χειμώνα- καλοκαίρι και στα πόδια τσαρούχια, που από τις πολλές σόλες ήταν ασήκωτα. Στο χέρι βαστούσε μπαστούνι και σε έναν τορβά που κρεμόταν στον ώμο του έμπηγε ένα ξύλο με μια σημαία βυζαντινή, με τον αετό. Την παράξενη εμφάνιση συμπλήρωναν μακριά μαλλιά δεμένα κότσο με ένα κορδόνι, όπως κάνουν οι παπάδες, μεγάλα νύχια αλλά και μια ήρεμη, απόκοσμη έκφραση. Ετσι περιγράφουν τον Θεόφιλο όσοι τον γνώρισαν. Εναν πράο άνθρωπο που δεν έπινε, δεν κάπνιζε, απέφευγε τον κόσμο και δεν πήγαινε ποτέ σε καφενείο ή σε διασκεδάσεις αλλά ούτε και στην εκκλησία, παρ΄ ότι ζωγράφιζε εικόνες αγίων. Στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ού αιώνα όλα αυτά συγκεντρωμένα σε ένα πρόσωπο δεν μπορούσε παρά να συνθέτουν σκάνδαλο. Αλλά ειδικά στην περίπτωση του Θεόφιλου δημιουργούσαν εύκολο στόχο αποδοκιμασιών, χλευασμού, σκληρότητας. Εκείνος δεν γνώριζε ότι τα σύνεργα της ζωγραφικής, που έκρυβε στο σελάχι της φουστανέλας του, ήταν το μεγαλύτερο όπλο. Θα έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια και μόνο προς το τέλος της ζωής του κάποιοι θα τον αναγνώριζαν. Και αρκετά χρόνια ακόμη για να δημιουργηθεί ο μύθος γύρω από το όνομά του. Η έκθεση που γίνεται σε λίγες μέρες, από τις 15 Σεπτεμβρίου, στο Μουσείο Μπενάκη με έργα του από τη συλλογή της Εμπορικής Τράπεζας, ξαναφέρνει τον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ στο προσκήνιο. Είναι μια ευκαιρία γνωριμίας για τους νεότερους και μια αποτίμησή του στον 21ο αιώνα.
Μουσείο Μπενάκη (Κουμπάρη 1 και Βασιλίσσης Σοφίας,«Θεόφιλος, έργα από τη συλλογή της Εμπορικής Τράπεζας».
Σε περίπτωση που ένας υποψήφιος των ΑΕΙ μου έθετε το ερώτημα αν τελικά αξίζει τον κόπο να εμπλακεί σε μια τέτοια ανώφελη ταλαιπωρία, να μπει στο πανεπιστήμιο δηλαδή (η αλήθεια είναι το ερώτημα μού έχει τεθεί επανειλημμένως), ευθέως τουλάχιστον δεν θα τον απέτρεπα. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αποτρέπει έναν νέο άνθρωπο από τα όνειρά του. Ομως θα του επεσήμαινα ορισμένα δεδομένα τα οποία ενδεχομένως θα τον έκαναν να ξανασκεφθεί το εγχείρημά του. Με τους γονείς του δεν θα άνοιγα συζήτηση, επειδή, αν και μεγάλοι και με κάποια πείρα, οι περισσότεροι, περιέργως και μάλλον παράλογα, εξακολουθούν να θεωρούν ότι το πανεπιστήμιο αποτελεί μια πρώτης τάξεως επιλογή για τα παιδιά τους. Αυτή η γονεϊκή εμμονή ίσως να είναι μια άλλη αιτία για την οποία μια προσωρινή «επιτυχία», δηλαδή η εισαγωγή στα ΑΕΙ, οδηγεί τελικά σε μια παρατεταμένη αποτυχία. Οι ακόρεστοι γονείς και το κεκορεσμένο πανεπιστήμιο, μαζί με τη μίζερη εκπαιδευτική πολιτική μας, βλάπτουν ομοίως.
1 Στα δικά μας χρόνια η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, και οπωσδήποτε η επιτυχής αποφοίτηση, αποτελούσε σχεδόν βέβαιη εγγύηση για μια θέση εργασίας, μικρή ή μεγάλη, αδιάφορο. Και η θεωρητική και η πρακτική κατεύθυνση, και η φιλολογία και η νομική και η ιατρική και η αρχιτεκτονική εκεί οδηγούσαν: σε κάποια εκπλήρωση της αγαθής φιλοδοξίας μας. Παρά ταύτα, το πανεπιστήμιο τότε δεν είχε την «ποικιλία» του σημερινού, οι δυνατότητές του ήταν, θα έλεγε κάποιος, σαφώς περιορισμένες, οι πολιτικοοικονομικές συνθήκες δυσκολότερες από ό,τι σήμερα, κάποτε μάλιστα απαγορευτικές για πάρα πολλούς αξιόλογους νέους. Ομως οι απαιτήσεις του ήταν υψηλότερες συγκριτικά με τις παροχές του. Αυτό μας ωφέλησε. Φαίνεται οξύμωρο αλλά η ελληνική κοινωνία από το τέλος του Εμφυλίου ώς τα μέσα της δεκαετίας του Εξήντα πορεύτηκε μέσα σε αυτό το οξύμωρο.
2 Σήμερα το μόνο που προσφέρουν τα ΑΕΙ είναι ένα «χαρτί» που ουσιαστικά δεν αντιπροσωπεύει τίποτε. Τα διπλώματα αποτελούν ένα τυπικό εφόδιο που ελάχιστες φορές ωφελεί αυτό καθεαυτό. Οταν βέβαια δεν βλάπτει κιόλας, επειδή κάποτε συμβαίνει και αυτό. Η κατάσταση του πανεπιστημίου μας, που όλο και χειροτερεύει, κάνει τη συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών να βρίσκονται σε θέση χειρότερη από ό,τι ο μυθικός Σίσυφος. Εκείνος είχε καταδικαστεί να σπρώχνει ένα βράχο ψηλά στην κορυφή, όμως την κρίσιμη στιγμή ο βράχος τού ξέφευγε και ξανακυλούσε κάτω. Ο σημερινός φοιτητής νιώθει ματαιωμένος καθώς η Πολιτεία τον οδηγεί στην ευκολία μιας άχαρης κατηφόρας. Σε ένα πάτο, εντέλει, σε μια γελοία και τραγική συνάμα αποκλιμάκωση αξιών και ονείρων. Η σοβούσα οικονομική κρίση μπορεί κάποτε να περάσει, η εκπαιδευτική κρίση πώς και πότε; Με τα κόλπα του χθεσινού και του σημερινού Υπουργείου; Ηδη τα πολλά και ποικίλα ελλείμματα της Παιδείας και της Εκπαίδευσης βοούν.
3 Το μεγαλύτερο, το πιο ειδεχθές έγκλημα όλων των κυβερνήσεων από τη Μεταπολίτευση κι εδώ έχει να κάνει με την Παιδεία. Δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Φαίνεται όμως με την πρώτη διαδήλωση και την πρώτη πέτρα πάνω στη βιτρίνα… 35 χρόνια από τη Μεταπολίτευση δεν έχουμε τη στοιχειώδη εθνική εκπαιδευτική πολιτική μιας Πολιτείας που σέβεται τον εαυτό της. Περιμένουμε σωτηρία από τους εκάστοτε κομματικούς «σοφούς». Τι νόημα λοιπόν έχει να εισαχθεί ένα νέο παιδί στο ελληνικό πανεπιστήμιο σήμερα; Για να βολεφτεί με ένα σύγγραμμα; Να καθίσει σε ένα θλιβερό Αμφιθέατρο και να ακούει ανόητες διαλέξεις; Να συμμετάσχει σε ένα κακόπαθο φοιτητικό κίνημα που ως απώτατο όραμα έχει το «άσυλο», τις καταλήψεις και τα κομματικά «ζήτω»;
Επιλογικά ερωτήματα. Αξιζε άραγε τότε περισσότερο τον κόπο να πάει κάποιος στο πανεπιστήμιο, από ό,τι σήμερα; Ηταν τα πράγματα τότε πιο δίκαια, πιο ορθολογικά; Η απάντηση δεν μπορεί να κριθεί ούτε από τις φθορές και τις δυσκολίες των χρόνων εκείνων, ούτε από τα σημερινά προβλήματα. Η απάντηση μπορεί να κριθεί ίσως αν μετρήσουμε τις όποιες δυνατότητες είχαμε τότε και τις πολλές δυνατότητες που μας δόθηκαν γενναιόδωρα τα τελευταία 35 χρόνια. Δυνατότητες και ευκαιρίες όχι μόνο για την Παιδεία, αλλά και για την οικονομία, τον πολιτισμό, την υγεία, την κοινωνική αλληλεγγύη. Για όλα. Αυτές τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες τις σπαταλήσαμε με αφροσύνη. Τα αποτελέσματα της Μεγάλης Σπατάλης φαίνονται στην τρέχουσα οικονομική κρίση. Τη σπατάλη τόσων νεανικών ονείρων, μπορεί ένας Γραμματέας κι ένας Υπουργός Παιδείας (μιλώ γενικά) να την εννοήσει; Τελικό ερώτημα. Μπορεί η Πολιτεία να μάς δώσει ένα και μόνο λόγο γιατί πρέπει αυτό το παιδί να σπουδάσει; Ενας και μόνο θα αρκούσε.
Αρθρο του Γιώργη Γιατρομανωλάκη, ομότιμου καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέα.
Για τα ελληνικά δεδομένα, το ερώτημα αν αξίζει να πάει κάποιος στο πανεπιστήμιο μοιάζει ρητορικό. Σε μια χώρα, όπου οι εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο αποτελούν σταθερή πηγή ειδησεογραφίας, αναλύσεων και σχολιασμών, είναι προφανές ότι υπάρχει ευρεία κοινωνική συναίνεση σχετικά με τη σημασία του γεγονότος καθεαυτού και την αξία της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης κατ΄ επέκταση. Είναι ενδεικτικό ότι τα αποτελέσματα, οι βάσεις, ακόμη και τα θέματα των εισαγωγικών εξετάσεων τροφοδοτούν εντυπωσιακά πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες. Συνεπώς, η ελληνική κοινωνία έχει απαντήσει θετικά στο ερώτημα αν αξίζει να μπει κάποιος στο πανεπιστήμιο. Το ερώτημα που θα έπρεπε λοιπόν να τεθεί, αφορά όχι το αν αξίζει αλλά γιατί αξίζει- σωστότερα, γιατί υπάρχει η γενικευμένη πεποίθηση ότι αξίζει- να αποκτήσει κάποιος πανεπιστημιακή εκπαίδευση.
Ωστόσο, η παρούσα συγκυρία νομιμοποιεί ένα παρόμοιο ερώτημα για δύο λόγους: Πρώτον, η οικονομική κρίση υπονομεύει το κύρος των πανεπιστημιακών πτυχίων, εφόσον αυτά δεν εξασφαλίζουν πλέον μια θέση στην αγορά εργασίας. Δεύτερον, η συστηματική απαξίωση του δημοσίου πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια μέσα από εικόνες καταστροφής και χάους επίσης διασαλεύει το κύρος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Η διπλή αυτή αμφισβήτηση επιτείνεται εξάλλου από το γεγονός ότι, για την είσοδο στο πανεπιστήμιο, η ελληνική οικογένεια έχει επενδύσει σημαντικό χρηματικό ποσό και ο υποψήφιος ή η υποψήφια έχει καταναλώσει δυσανάλογα μεγάλο κόπο, σωματικό και ψυχικό.
Παρά τη φαινομενική αντίφαση, η διάχυτη αμφισβήτηση δεν ακυρώνει την κατ΄ ουσίαν αξιοδότηση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Αντίθετα, οφείλεται ακριβώς σε αυτήν. Δηλαδή, επειδή στο πανεπιστημιακό πτυχίο έχουν επενδυθεί πολύπλευρες προσδοκίες, δυσανάλογα υψηλές για κάποιους- στοιχείο που εξηγεί και τη χρηματική επένδυση- η απαξίωσή του οδηγεί σε σθεναρότερη κριτική και μεγαλύτερη απογοήτευση. Η επένδυση στην εκπαίδευση έχει συνδεθεί με την προσδοκία κοινωνικής ανόδου, ιδιαίτερα στα αγροτικά και στα μικροαστικά στρώματα.
Πράγματι, από την ίδρυση του πρώτου πανεπιστημίου στην Αθήνα το 1837, η αξιοδότηση της εκπαίδευσης εν γένει και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ειδικότερα αποτέλεσε σταθερό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας. Ηδη, με τα κείμενα των ελλήνων διαφωτιστών και τα Συντάγμα
Πάγιο αίτημα στις φοιτητικές κινητοποιήσεις η σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας τα της Ελληνικής Επανάστασης, είχε εμπεδωθεί η αντίληψη ότι η εκπαίδευση δεν πρέπει να αποτελεί προνόμιο των ολίγων, μιας κοινωνικής ελίτ, αλλά να είναι κοινό αγαθό και δικαίωμα όλων των μελών του έθνους. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, στη διάρκεια του 19ου αιώνα, στην Ελλάδα δεν υπήρχε το οικονομικό φράγμα των διδάκτρων για τη δευτεροβάθμια και την πανεπιστημιακή εκπαίδευση, γεγονός που δημιουργούσε μια δυναμική κοινωνικής κινητικότητας. Το ιδεολογικό και το συμβολικό βάρος της εκπαίδευσης διαμορφώθηκε ήδη από εκείνη την περίοδο, με την παράλληλη απαξίωση της χειρωνακτικής εργασίας.
Το όραμα ενός πανεπιστημιακού πτυχίου έγινε ακόμη πιο εφικτό την εποχή της Μεταπολίτευσης, με τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που προωθούσαν τον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης και τον γοργό πολλαπλασιασμό των πανεπιστημιακών σχολών (νέα πανεπιστήμια αλλά και «ανωτατοποιήσεις»). Η έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού στην ανάπτυξη και στην εξάπλωση των πανεπιστημιακών τμημάτων οδήγησε ωστόσο σε έναν ανορθολογικό πληθωρισμό πτυχίων που απονέμονταν μαζικά και που το κύρος τους υποβαθμιζόταν συνεχώς. Η υψηλή ανεργία των πτυχιούχων επιδείνωνε την εικόνα της «αναποτελεσματικότητας» της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης.
Ομως το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς εκεί: στη νοούμενη «αποτελεσματικότητα». Γιατί η έννοια της «αποτελεσματικότητας» υπονομεύει την ουσιαστική αξία της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης ως ευρύτερης, επιστημονικής παιδείας, η οποία δυνάμει οδηγεί σε πολλαπλές επαγγελματικές επιλογές. Η κοινωνική επένδυση και το άγχος της ανεργίας έχουν όμως επιφέρει την ευθεία σύνδεση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με την επαγγελματική αποκατάσταση. Συνεπώς, αν το πτυχίο δεν έχει επαγγελματικό αντίκρισμα, απαξιώνεται συνολικά. Τι χρειάζεται λοιπόν το πτυχίο;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορεί κάποιος να πετύχει επαγγελματικά χωρίς να έχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μια κοινωνία δεν χρειάζεται όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη της να έχουν κατακτήσει αυτή τη βαθμίδα παιδείας. Ολοι οι νέοι, ανεξάρτητα από την κοινωνική και τη γεωγραφική τους προέλευση ή το φύλο τους, θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα για ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση- και, βεβαίως, και στο πανεπιστήμιο. Το δικαίωμα αυτό δεν μπορεί να αναλωθεί σε μια στενά χρησιμοθηρική στόχευση, ούτε και να ακυρωθεί μέσω της συστηματικής απαξίωσης των πανεπιστημιακών σπουδών στην Ελλάδα.
Της Χριστίνας Κουλούρη, καθηγήτριας Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Το Βήμα
Η εισαγωγή σε ανώτατες σχολές αποφοίτων λυκείου με βαθμό 4, 5, 3 ή και κάτω της μονάδος (0,91!) δεν εξέπληξε κανέναν. Ολοι γνώριζαν τι θα συμβεί με την κατάργηση της βάσης του μεσοσταθμικού 10. Το βλέπαμε να συμβαίνει επί σειρά ετών. Οπως βλέπαμε, εναργώς, ότι η μαζική και η άκριτη εισαγωγή μαθητών στα πανεπιστήμια δεν απέρρεε από ικανοποίηση του δημοκρατικού δικαιώματος στη γνώση, αλλά από τις δημαγωγικές διαθέσεις των κυβερνήσεων, την κόπωση, την ανικανότητα και τη ραθυμία του σύνολου εκπαιδευτικού συστήματος, την πονηρή απόκρυψη της νεανικής ανεργίας, τον ανύπαρκτο εθνικό σχεδιασμό αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού, την παθητική υποταγή των μαζών. Αυτές οι ελλείψεις και τα διαρκή εγκλήματα σωρεύτηκαν και οδήγησαν στους εισαγόμενους με 5 και 0,91, στους άνεργους αμαθείς πτυχιούχους, στα πτυχία χωρίς αντίκρισμα («παλιόχαρτα» τα είχε χαρακτηρίσει κάποτε ο Γερ. Αρσένης, ως υπουργός Παιδείας…). Αυτά τα διαρκή εγκλήματα αδιαφορίας, δημαγωγίας και ανευθυνότητας, οδήγησαν στην υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου κάθε βαθμίδας, δηλαδή στην υποσκαφή των θεμελίων της δημοκρατίας.
Γιατί περί αυτού πρόκειται: η απρόσκοπτη και άκοπη είσοδος όλων σε σχολεία διαλυμένα και ανυπόληπτα, δεν είναι δημοκρατία. Είναι κοροϊδία για τις μάζες. Την ώρα που η αδύναμη οικονομικά οικογένεια στραγγίζεται για φροντιστήρια και κατόπιν για ακριβά τροφεία σε επαρχιακά φοιτητοπάρκινγκ, η ισχυρή οικονομικά οικογένεια παρακάμπτει ολοσχερώς το δημόσιο σχολείο, χορηγεί στο παιδί της μπακαλορεά ιντερνασιονάλ και το εγκαθιστά σ’ ένα πανάκριβο (και καλό) αμερικανικό πανεπιστήμιο.
Οσο πιο μαζικό και «εύκολο» γίνεται το δημόσιο σχολείο, τόσο πιο ταξικό και αντιδημοκρατικό γίνεται στην ουσία του. Και τόσο περισσότερο δυσχεραίνεται ή καθίσταται αδύνατη η ανανέωση της γηγενούς ελίτ, επιστημονικής και διοικητικής, η διαταξική ανανέωση της κοινωνίας με νέο αίμα, η προσφορά ίσων ευκαιριών σε όλους ώστε να διακριθούν οι πιο ταλαντούχοι, και να προκόψουν όλοι. Χωρίς διαρκώς ανανεούμενες ηγεσίες, χωρίς κοινωνική κινητικότητα, χωρίς ουσιαστικές ευκαιρίες για ενδυνάμωση των μεσαίων στρωμάτων, χωρίς έμπρακτη δημοκρατική αγωγή, χωρίς όλα αυτά που εξασφαλίζει το υγιές δημόσιο σχολείο, πού οδηγούμαστε; Μα εδώ που φτάσαμε: στην Ελλάδα της κρίσης, της μιζέριας, της ανισότητας, της έλλειψης οράματος, της δομικής παραβατικότητας. Και σε ένα πολιτικό σύστημα φεουδαρχών και κληρονόμων, ανικάνων και εκφυλισμένων.
Υπόσχεται αλλαγή του συστήματος εισαγωγής στα ΑΕΙ, η υπουργός Παιδείας. Το 2014! Ειρωνεία; Τότε η ίδια δεν θα είναι υπουργός και η παρούσα κυβέρνηση θα έχει απέλθει προ πολλού. (Τότε, κάποια άλλη κυβέρνηση, κάποιος άλλος υπουργός, θα φέρουν άλλη μεταρρύθμιση…) Και ώς τότε; Τι θα γίνει ώς τότε με τη δημόσια εκπαίδευση, αυτό το συνταγματικό δικαίωμα που σέρνεται στο χώμα, κενό περιεχομένου; Τι γίνεται τώρα;
Η απαιδευσία, ο αποπροσανατολισμός, η σπατάλη ταλέντων, ο αποκλεισμός των ανανεωτικών δυνάμεων, η διαρροή των αρίστων, η κοινωνική αποτελμάτωση, δεν μπορούν να μετατίθενται στις αθηναϊκές καλένδες. Είναι κατεπείγοντα προβλήματα, όσο κατεπείγοντα είναι τα οικονομικά των δημοσίων ελλειμμάτων και των ασφαλιστικών ταμείων. Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να περικόπτει τις συντάξεις των 500 – 600 ευρώ, να ζητάει θυσίες από το λαό και να μην τολμά να εγγυηθεί εδώ και τώρα την εύρυθμη λειτουργία στα πιο ζωτικά πεδία του δημοκρατικού βίου: στο δημόσιο σχολείο και στο εθνικό σύστημα υγείας.
Η διαρκής αποτυχία του δημόσιου σχολείου, που παρακολουθούμε σαν κακόγουστη τραγικωμωδία, σαν το θέαμα της δικής μας κηδείας, καθρεφτίζει τη συλλογική μας αποτυχία σε τούτη την ιστορική καμπή. Την ένιωσα σαν τραύμα αυτή την αποτυχία, όταν διάβασα την πικρή αυτοκριτική ενός δασκάλου με 15 χρόνια στην αίθουσα: «Καταντήσαμε να ψάχνουμε στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς τα ημερολόγια με τις αργίες, να τσακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα αναλάβει την αγγαρεία της Πρώτης Δημοτικού, να βλαστημάμε την ατυχία μας –ανήμποροι να αντιδράσουμε συλλογικά, οργανωμένα και μεθοδικά– για την κάθε περίπτωση “δύσκολου παιδιού” που εμφανίζεται στην τάξη μας, και να κοιτάμε τα ρολόγια μας, προσδοκώντας να επιστρέψουμε μια ώρα νωρίτερα στα σπίτια μας, για να φροντίσουμε τα δικά μας παιδιά και να πληρώσουμε όπως όλοι οι Ελληνες τεράστια ποσά για την επιπλέον φροντιστηριακή τους εκπαίδευση…» (Ευθ. Δημόπουλος, http://tiny.cc/7tle3).
Ο εισαχθείς με 0,91 πήρε τις βάσεις του σε αυτή την «αγγαρεία της Πρώτης Δημοτικού».
Εκατομμύρια μέλη του Facebook σε όλο τον κόσμο μοιράζονται τα χόμπι τους, φωτογραφίες και βίντεο από περισσότερο ή λιγότερο προσωπικές στιγμές, κοινωνούν ακόμη και τις καθημερινές εμπειρίες τους από τη δουλειά ή την ιδιωτική τους ζωή. Εδώ και λίγες ημέρες, μπορούν να γνωστοποιούν ανά πάσα στιγμή και το «πού βρίσκονται μέσα στην πόλη» με μόνη προϋπόθεση να «μπαίνουν» στο Facebook από ένα «έξυπνο» κινητό τηλέφωνο που διαθέτει GPS και έχει πρόσβαση στο Ιντερνετ.
Αυτός είναι ο σκοπός του Places, της εφαρμογής γεωγραφικού εντοπισμού που ενσωματώθηκε πρόσφατα στη συγκεκριμένη πλατφόρμα social networking. Το Places επιτρέπει σε κάθε χρήστη μέσα από το smartphone του να ενημερώνει τους «φίλους» του για τη θέση του -να πραγματοποιεί δηλαδή «check-in» σε κάποιο από τα πλησιέστερα καταστήματα- αλλά και, αντίστροφα, να πληροφορείται για το ποιοι άλλοι «φίλοι» του βρίσκονται κοντά. Πληροφορία μάλιστα που μπορεί να αναρτήσει στην προσωπική του σελίδα, ως είδηση, μέσα από την επιλογή «tag».
Μόνο για iPhone
Αν και προς το παρόν η εφαρμογή είναι διαθέσιμη αποκλειστικά στις ΗΠΑ και μόνο για κινητά iPhone, η εταιρεία δεσμεύτηκε πως πολύ σύντομα θα μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν και τα 500 εκατομμύρια μέλη, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Αλλωστε, ο διακηρυγμένος στόχος του Places είναι να δώσει «υλική βάση» στις εικονικές σχέσεις που αναπτύσσονται στα κοινωνικά δίκτυα – ώστε, για παράδειγμα, να μπορούν να βρεθούν από κοντά δύο άνθρωποι που ενδεχομένως δεν είχαν συναντηθεί ποτέ πριν. Αυτό για την ίδια την εταιρεία μπορεί παράλληλα να σημαίνει και μια νέα σημαντική πηγή εσόδων, καθώς θα της δώσει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει την εφαρμογή αυτή ως «όχημα» για γεωγραφικά στοχευμένες διαφημίσεις, προσαρμοσμένες στο εκάστοτε κατάστημα που ο χρήστης κάνει «check-in». «Φανταστείτε μια εποχή όπου, την ώρα που μπαίνετε σε κάποια μαγαζί, στο κινητό σας εμφανίζονται οι προσφορές που κάνει μια γειτονική ανταγωνιστική αλυσίδα στα αντίστοιχα προϊόντα», λέει χαρακτηριστικά ο Kit Eaton από το περιοδικό «Fast Company». Δυνατότητα την οποία, όπως υποστηρίζει, θα μπορούν να αξιοποιήσουν ακόμη και μικρά καταστήματα, επιδιώκοντας να διαφημιστούν μέσα στο Places.
Ετσι κι αλλιώς, το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο που διέθετε μέχρι σήμερα το Facebook ήταν η τεράστια βάση δεδομένων του από στοιχεία σχετικά με την ηλικία, το φύλο, το μορφωτικό επίπεδο και τα ενδιαφέροντα κάθε χρήστη. Μια βάση δεδομένων που, μέσω του Places, θα μπορεί να συνδυαστεί και με άλλες πληροφορίες καταναλωτικής συμπεριφοράς (δηλαδή πού ψωνίζει κανείς και πότε) για να δημιουργήσει ακόμη καλύτερα μοντέλα για τις αγοραστικές του προτιμήσεις. Με αυτό τον τρόπο, η εξατομίκευση των διαφημίσεων φαίνεται ότι θα φτάσει στο απόγειό της, αφού η online προώθηση προϊόντων στα κινητά τηλέφωνα θα μπορεί πλέον να προσαρμοστεί πιο αποτελεσματικά στις ατομικές ανάγκες ενός χρήστη.
Συνεργασίες
Βέβαια, το μεγάλο ερώτημα είναι αν το Places γίνει όντως δημοφιλές στα μέλη της ιστοσελίδας. Ωστόσο, σημειώνουν πολλοί ειδικοί, η εταιρεία έχει αρκετούς λόγους για να αισιοδοξεί για κάτι τέτοιο: έτσι κι αλλιώς, υπολογίζεται πως 150 εκατομμύρια χρήστες «μπαίνουν» στο Facebook μέσω του κινητού τους τηλεφώνου. Επίσης, παρόμοιες υπηρεσίες με δυνατότητα γεωγραφικού εντοπισμού (όπως το Foursquare, το Gowalla ή το Brightkite) γνωρίζουν τεράστια επιτυχία τουλάχιστον στο εξωτερικό, με το Foursquare να αριθμεί για παράδειγμα δύο εκατομμύρια χρήστες.
Αλλωστε, αυτές οι εφαρμογές είχαν περισσότερο τον χαρακτήρα κοινωνικών παιχνιδιών, απονέμοντας διάφορα… αξιώματα στους χρήστες με τα περισσότερα «check-in» σε κάποιο κατάστημα. Γι’ αυτό και το Facebook ανακοίνωσε πως θα συνεργαστεί μαζί τους, προσφέροντάς τους τη δυνατότητα να «τρέχουν» μέσα από δική του πλατφόρμα. Κάτι που δείχνει πως, πέρα από την εξέλιξη της κοινωνικής δικτύωσης, το Places ουσιαστικά ανοίγει τον δρόμο για μια μεγάλη σειρά από γεωγραφικά εντοπισμένες υπηρεσίες.
Με πιο εύχρηστο το περιβάλλον εργασίας κυκλοφορεί και σε ελληνική έκδοση
Τι κι αν, μέσω του «υπολογιστικού σύννεφου», μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει εφαρμογές όπως τα Google Docs, Zoho και Thinkfree, αποθηκεύοντας τα αρχεία του απευθείας στο Διαδίκτυο; Η Microsoft φιλοδοξεί να συνεχίσει να κρατά για πολύ καιρό ακόμα τα σκήπτρα στις «σουίτες» γραφείου, λανσάροντας πριν από μερικές εβδομάδες το νέο Office 2010 – το οποίο μάλιστα ήδη κυκλοφορεί και σε ελληνική έκδοση.
Από την πρώτη ματιά, στο καινούργιο Office, εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως η εταιρεία διατήρησε τα θετικά στοιχεία του εξίσου επιτυχημένου Office 2007, κάνοντας όμως πιο εύχρηστο το περιβάλλον εργασίας: στο Office 2010 υπάρχει η κορδέλα («Ribbon») που πρωτοξεκίνησε να χρησιμοποιεί στην προηγούμενη έκδοση, για παράδειγμα, μόνο που τώρα εμφανίζεται σε όλα τα προγράμματα και ο χρήστης έχει τη δυνατότητα να ρυθμίσει ποιες εντολές θα περιέχονται σε αυτήν. Επίσης, η Microsoft κατάργησε το μεγάλο γαλάζιο πλήκτρο από την επάνω αριστερή γωνία του παραθύρου, για να το αντικαταστήσει με έναν κεντρικό χώρο (το παράθυρο που ονόμασε Backstage View) στο οποίο υπάρχουν οι βασικές εντολές όπως «δημιουργία», «αποθήκευση» και «εκτύπωση». Και, σε πολλές εφαρμογές του Office 2010, ο χρήστης έχει τη δυνατότητα να δει σε προεπισκόπηση το κείμενο που θέλει να επικολλήσει, πριν αποφασίσει αν θα διατηρήσει τη μορφοποίηση προέλευσης ή αν θα την προσαρμόσει στη μορφοποίηση του νέου αρχείου.
Σημαντική άλλωστε βελτίωση έχει γίνει στις δυνατότητες που έχει κανείς να επεξεργάζεται εικόνες και βίντεο, αφού τα καινούργια και εξελιγμένα εργαλεία επεξεργασίας θα καλύψουν τον απλό χρήστη, ώστε αυτός να μην χρειάζεται να καταφύγει σε άλλα προγράμματα εκτός «σουίτας». Στα PowerPoint, Word και Excel, προβλέπεται η νέα λειτουργία Insert Screenshot, η οποία δίνει τη δυνατότητα στον χρήστη να ενσωματώσει μια εικόνα από οποιοδήποτε άλλο παράθυρο. Επίσης, σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο χρήστης μπορεί πλέον να προσθέτει και να επεξεργάζεται βίντεο απευθείας στο PowerPoint 2010.
Βέβαια, ο αμερικανικός κολοσσός δεν ξεχνά πως οι υπολογιστές μας τις περισσότερες ώρες είναι συνδεδεμένοι στο Διαδίκτυο. Ετσι, χάρις στα συμπληρώματα Microsoft Office Web Apps, ο χρήστης μπορεί να επεκτείνει την εμπειρία του Office 2010 στο Web – αποθηκεύοντας τα αρχεία Word, Excel, PowerPoint και OneNote σε σύνδεση ώστε να τα προβάλλει, να τα επεξεργάζεται και να τα χρησιμοποιεί (μόνος ή με άλλα άτομα) από παντού. Οπως επίσης μπορεί από το γραφείο του να πραγματοποιήσει μέσω του Διαδικτύου μια παρουσίαση σε κάποιον απομακρυσμένο χώρο, ακόμη κι αν το desktop ή το laptop όπου προβάλλεται αυτή η παρουσίαση δεν διαθέτει εγκατεστημένο το PowerPoint.
Μέχρι εκεί έφτασε η Αμερική: ζητούν από τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο με ένα χαρτί τουαλέτας παραμάσχαλα. Και όχι μόνο με αυτό, αλλά και με ένα σωρό άλλα είδη που κάποτε τα παρείχαν δωρεάν τα σχολεία. Είναι μια τάση ανησυχητική, την οποία περιγράφουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» και που φορτώνει στις πλάτες των γονέων τα οικονομικά βάρη τα οποία άλλοτε σήκωνε το κράτος με τα λεφτά των φορολογουμένων (σήμερα πού να περισσέψουν με τόσους τραπεζίτες;).
Ευτυχώς εμείς δεν ανησυχούμε, ποτέ δεν είχαμε τέτοιες πολυτέλειες…
…ότι μετά την περσινή επιτυχία της καταγραφής των περιστατικών γρίπης το Υπουργείο Δια Βίου κτλ προσανατολίζεται φέτος στην καταγραφή των τσιμπημάτων κουνουπιών. Ειδικά για τη χρονιά 2010-11 μαζί με τα βιβλία θα μοιραστούν στους μαθητές και ατομικές κουνουπιέρες, εντομοαπωθητικά σπρέι και φυσικά το καταραμένο αροξόλ…
«Μπορούν τα παιδιά προσχολικής ηλικίας να παρουσιάσουν κατάθλιψη;», αναρωτιέται σε άρθρο της στο περιοδικό των New York Times η Πάμελα Πολ, συγγραφέας του βιβλίου «Parenting, Inc.», που αναφέρεται στη βιομηχανία της ανατροφής παιδιών.
Η απάντηση που δίνει είναι θετική. Σήμερα σημαντικός αριθμός παιδοψυχιάτρων θεωρεί ότι η κατάθλιψη μπορεί να εμφανιστεί σε παιδιά ηλικίας 2 ώς 3 ετών. Για ενηλίκους που έχουν βιώσει την κατάθλιψη, η προοπτική έγκαιρης διάγνωσης έχει νόημα. Η μητέρα του 6χρονου Κιράν, που πάσχει από προσχολική κατάθλιψη εδώ και δύο χρόνια, πιστεύει ότι έπασχε κι η ίδια από την ίδια νόσο. «Αναμφισβήτητα υπήρχαν σημάδια καθ’ όλη τη διάρκεια των ετών του δημοτικού. Αν μου είχαν προτείνει να υποβληθώ σε ψυχοθεραπεία, φαντάζομαι θα είχα αδράξει την ευκαιρία. Οι γονείς μου ήξεραν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη συμπεριφορά μου αλλά δεν ήξεραν τι να κάνουν», θυμάται η Ελίζαμπεθ, μηχανικός στο επάγγελμα.
Αντίθετα, ο γιος της δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως προβληματικός. Σε αντίθεση με τους συμμαθητές του στο νηπιαγωγείο προαστίου του Σεντ Λιούις, στο οποίο πήγαινε, ουδέποτε ήταν ανυπάκουος ή άτακτος. Υπήρχαν όμως κάποια ανησυχητικά σημάδια. Σε ηλικία μόλις 4 ετών ο Κιράν φαινόταν λυπημένος. «Τίποτα δεν έχει πλάκα, βαριέμαι», είχε πει μια μέρα στην Ελίζαμπεθ. Κι όταν του θύμισε το επικείμενο ταξίδι τους στην Ντίσνεϊλαντ, ο μικρός απάντησε: «Ο Μίκι λέει ψέματα, τα όνειρα δεν γίνονται πραγματικότητα». Ηταν ανασφαλής και δεν τολμούσε να μετρήσει φωναχτά ώς το δέκα για να μην κάνει λάθος. Τα παζλ και τα lego τον τρέλαιναν όταν δεν μπορούσε να τα ολοκληρώσει. «Είμαι ανίκανος να φτιάξω lego. Ποτέ δεν θα τα καταφέρω», ανακοίνωσε ένα απόγευμα, ζητώντας από τους γονείς του να απομακρύνουν το καινούργιο του παιχνίδι.
Οπως πολλοί ειδικοί που αντιμετωπίζουν την κατάθλιψη, ο Ντάνιελ Κλάιν, καθηγητής Κλινικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, έχει επανειλημμένα ακούσει από ασθενείς του τη φράση «έχω κατάθλιψη όσο θυμάμαι τον εαυτό μου». Εχει πειστεί πλέον ότι οι ρίζες της ασθένειας βρίσκονται στα πρώτα παιδικά χρόνια.
Η ψυχαναλυτική προσέγγιση θεωρεί ότι τα παιδιά δεν έχουν την πνευματική ικανότητα να βιώσουν την κατάθλιψη. Μέχρι τη δεκαετία του ’80 έφηβοι και παιδιά κάτω των 12 ετών θεωρούνταν ψυχικά ανώριμα για να είναι καταθλιπτικά. Σημαντικό ρόλο έπαιζε και ο φόβος του στίγματος.
Η σημαντικότερη ανακάλυψη στον τομέα τα τελευταία 10-20 χρόνια είναι ότι οι χρόνιες ψυχικές ασθένειες εκδηλώνονται σε νέους ανθρώπους, υπογραμμίζει ο Ντάνιελ Πάιν, επικεφαλής εργαστηρίου στο Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας.
Πολλοί, ωστόσο, είναι οι επιστήμονες που φοβούνται ότι αν η προσχολική κατάθλιψη καταχωρισθεί ως ψυχιατρική διαταραχή, θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν την εξέλιξη οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες. Αν και η έρευνα δεν υποστηρίζει τη χρήση αντικαταθλιπτικών σε παιδιά τόσο μικρά, η χορήγηση σκευασμάτων παρουσιάζει ανησυχητική αύξηση.
Στην ακατανόητη απόφαση να καταργηθεί η βάση του 10 και να «ντυθούν» φοιτητές ακόμη και όσοι έδωσαν λευκές κόλλες, δεν διάβασα πουθενά κάτι που οφείλει να απαντήσει το υπουργείο Παιδείας. Συγγνώμη, αλλά πώς στον διάολο οι 15.000 μαθητές που έγραψαν κάτω από τη βάση και στα στα 6 μαθήματα πήραν απολυτήριο Λυκείου; Συνέβη άραγε σε όλους αυτούς κάτι απροσδόκητο στις πανελλαδικές, ενώ στο σχολείο τα πήγαιναν περίφημα; Και ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι καθηγητές που τους επιβράβευσαν μια ολόκληρη χρονιά με βαθμούς πάνω από τη βάση, υπογράφοντας ένα (δημόσιο) χαρτί το οποίο πιστοποιεί ότι οι 15.000 σκράπες ολοκλήρωσαν επιτυχώς το Λύκειο;
Στα χρόνια μου -όχι πολλά πριν- οι βαθμοί των Πανελλαδικών αυτονόητα συνυπολογίζονταν για να πάρει κάποιος απολυτήριο. Επομένως όσοι έγραφαν κάτω από τη βάση όχι μόνον δεν μπορούσαν να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο, αλλά θα έπρεπε να ξαναδώσουν εξετάσεις για να ολοκληρώσουν το Λύκειο. Ολα τούτα παραδόξως καταργήθηκαν. Με συνέπεια σήμερα να συμβαίνει η εξής παγκόσμια, προφανώς, πρωτοτυπία. Να χρίζονται κάποιοι φοιτητές με μέσο όρο 0,91, όταν είναι ηλίου φαεινότερον ότι με τη συγκεκριμένη βαθμολογία θα ήταν αδιανόητο να τους δοθεί απολυτήριο Λυκείου.
Μήπως όμως εκεί θα κρυβόταν και μια λύση στο πρόβλημα; Γιατί άραγε δεν ανακαλεί το υπουργείο Παιδείας όλους τους χαριστικούς βαθμούς που προφανώς πήραν ολόκληρη τη χρονιά οι εν λόγω μαθητές και να τους υποχρεώσει να επαναλάβουν την τάξη; Ή και να πετάξει κλωτσηδόν από τα σχολεία όσους σκανδαλωδώς τους πριμοδότησαν; Το παράκανα. Αυτά θα συνέβαιναν μόνον σε σοβαρές χώρες ή έστω σε κάποιες που ένα μνημόνιο θα τις υποχρέωνε να βάζουν στα πανεπιστήμια όσους πραγματικά το αξίζουν.
Γνωρίζω πως θα κακοκαρδίσω τους μαθητοπατερίζοντες αλλά κι εγώ το θεωρώ σκανδαλώδες. Να το κρύψω; Επίσης συντελεί στην κακοδαιμονία αυτής της έρμης χώρας το να μοιράζουμε αφειδώς απολυτήρια χωρίς αντίκρυσμα. Δεν είναι και λίγες οι φορές που έχουμε ταλαιπωρηθεί από αυτούς τους “πτυχιούχους” σε υπηρεσίες καθώς φυσικά και θα καταλάβουν μετά θέσεις που δεν τους αξίζουν ούτε είναι σε θέση να υπηρετήσουν.
Στο τέλος του Β΄παγκοσμίου πολέμου 60 λεπτά φιλμ βρέθηκαν σε καλή κατάσταση στο αρχείο της Ανατολικής Γερμανίας. Αυτό το φιλμ είχε γυριστεί από τους Ναζί στη Βαρσοβία το Μάιο του 1942 και έφερε τον τίτλο “Γκέτο”. Οι ιστορικοί το αξιοποίησαν ως πηγή. Πρόσφατα όμως ανακαλύφθηκε μία κόπια όπου φαίνεται πως πολλές σκηνές ήταν σκηνοθετημένες έτσι ώστε να προβάλλεται η καλή ζωή των Εβραίων στο γκέτο. Μία από τις χειρότερες στιγμές της ανθρωπότητας αναβιώνει μέσα από αυτό το ντοκουμέντο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)
και 
