Terra Computerata

του Νίκου Βατόπουλου

Ανεβαίνοντας σκαλί σκαλί και όροφο τον όροφο την Πινακοθήκη Γκίκα, στην οδό Κριεζώτου, έχεις την αίσθηση ότι ζεις στον αφρό. Μιάμιση ώρα μέσα σε αυτήν την «Κιβωτό» του Μουσείου Μπενάκη, σε μια σύντομη επίσκεψη (γιατί απαιτούνται ώρες και επανειλημμένες επισκέψεις), ρουφάς αυτό που σου λείπει: νόημα, ομορφιά, ουσία, πολιτισμό. Ζωή με μεδούλι.

Γι’ αυτό βγαίνεις λίγο ζαλισμένος, σαν να είχες πάει στον κινηματογράφο και η ταινία να σε πήρε μαζί της. Όταν βγαίνεις στα φώτα, είναι όλα αλλιώς. Έστω για λίγο… Σκεφτόμουν με δέος, είναι η αλήθεια, την επένδυση μόχθου και γνώσης για να στηθεί αυτό το μουσείο – ίσως το πιο «προσωπικό» του ‘Αγγελου Δεληβορριά. Γιατί η Πινακοθήκη Γκίκα είναι ένα μεγάλο ψηφιδωτό από αχανείς μικρόκοσμους, ψηφίδες, θυλάκους, θραύσματα, παλίμψηστα και σπαράγματα, μωσαϊκά και αλυσιδωτές εικόνες, κολάζ και αναπτύγματα, μεγεθύνσεις και σμικρύνσεις, ωκεανούς και δροσοσταλίδες. Είναι ο μέγας κόσμος.

Μπαίνεις στη δίνη του, αφήνεσαι και ζαλίζεσαι στο στριφογύρισμά του, στις ελικοειδείς γέφυρές του που ενώνουν πλαγιές που δεν φανταζόσουν. Εκεί, στην οδό Κριεζώτου, σε αυτό το όμορφο αρχοντικό κτίριο του 1932-34, σχεδιασμένο από τον μετρ αρχιτέκτονα Κώστα Κιτσίκη για την οικογένεια του Γκίκα, νανουρίζεται ένας ολόκληρος κόσμος. Δυο βήματα από το Σύνταγμα, σε μια «χαράδρα» ανάμεσα στην Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας, συναντιέσαι με την Ελλάδα που σου λείπει. Είναι όλοι εκεί. Τους ξέρεις όλους. Αλλά δεν ήξερες πόσο αγαπητοί σού είναι. Ο ένας δίπλα στον άλλον, σου ψιθυρίζουν το τραγούδι της πατρίδας με τα χρώματα της νιότης σου, με το χαμόγελο των γονιών σου, με την ανάσα μιας Ελλάδας που, δεν μπορεί, ζει κάπου ανάμεσά μας. Ακόμα. Ενας ένας, από ποιον να πρωταρχίσεις… Από τον Μόραλη στον Τσαρούχη, από τον Κεφαλληνό στον Τάσσο, από τον Πικιώνη στον Κωνσταντινίδη, από τον Βενέζη στον Θεοτοκά, από τον Σπαθάρη στον Γουναρόπουλο, από τον Σεφέρη στον Ρίτσο, από τον Σκαλκώτα στον Μητρόπουλο, από τον Κόντογλου στον Παπαλουκά. από τον Καρυωτάκη στον Σκαρίμπα, από τον Απάρτη στον Ζογγολόπουλο, από τον Χατζιδάκι στον Θεοδωράκη, από την Παπαϊωάννου στον Χαρισιάδη, από τον Εγγονόπουλο στον Βασιλείου… δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος. Είναι οξυγόνο. Είναι μετάληψη.

Δεν με πείραξε ότι εκείνη την ώρα, Σάββατο πρωί, με τα καταστήματα ανοικτά σε περίοδο εορταστική, ήμουν μόνος σε αυτό το μουσείο-Κιβωτό. Όταν έφευγα, άκουσα τον ψίθυρο από άλλους επισκέπτες και τα βήματά τους. Είχα το προνόμιο, αν και δεν θα έπρεπε σε μια τόσο μεγάλη πόλη, να συνομιλήσω σιωπηρά, μόνος, σαν σε ναό, σαν σε πηγή, με όσους κάνουν το άκουσμα της Ελλάδας γλυκό. Είναι σχεδόν επώδυνο.

Στους επάνω ορόφους, στον κόσμο του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, στο σπίτι και στο ατελιέ του, σαν επίστεψη, σαν παράδεισος και σαν αετοφωλιά, είναι ο κόσμος του ζωγράφου. Σιωπηλός αλλά τόσο εύηχος, πλημμυρισμένος ομορφιά και σοφία. Οι απαντήσεις δίνονται μόνες τους. Κατεβαίνοντας με το ασανσέρ, ένιωσα να έμπαινα σε έναν προθάλαμο προετοιμασίας εξόδου στην «πραγματική» ζωή. Ήξερα ότι πίσω μου άφηνα ένα κομμάτι, που θα ξανάβρισκα σύντομα.

Πηγή: Η Καθημερινή 

set φωτογραφιών

Το βίντεο της Florent Igla, Path of Beauty,είναι ένα αμιγώς καλλιτεχνικό φιλμ, που μας τηλεμεταφέρει με τον πιο μαγικό τρόπο στο Μουσείο του Λούβρου, απαθανατίζοντας μέσα από τα μάτια μιας μοναχικής επισκέπτριας το δέος και τη συγκίνηση που νιώθει ο κόσμος στη θέα των εκθεμάτων.

Στην Ιστορία της Σεξουαλικότητας ο Mισέλ Φουκώ λέει ότι η δύναμη δεν είναι θεσμός, κατασκεύασμα ή φυσική ιδιότητα, αλλά μια περίπλοκη στρατηγική κατάσταση που διαμορφώνεται μέσα σε μία συγκεκριμένη κοινωνία. Σ’ αυτήν τη στρατηγική κατάσταση έχουν σημαντικό συμβολικό ρόλο τα αντικείμενα που εξυπηρετούν την επίδειξη και την εμπέδωση της δύναμης: στέμματα, θρόνοι, σκήπτρα, πλούσια κοσμήματα, περίτεχνα σκεύη και ακριβά ενδύματα μεταδίδουν ένα σαφές μήνυμα οικονομικής και κοινωνικής διαφοροποίησης. Τέτοια δείγματα επίδειξης ισχύος περιλαμβάνονται στην έκθεση ‘Πριγκίπισσες’ του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, στην οποία παρουσιάζονται 24 σύνολα κτερισμάτων από γυναικείες ταφές κύρους, που χρονολογούνται από τον 10ο ως τον 6ο αιώνα π.Χ. και προέρχονται από την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Νότια και την Κεντρική Ιταλία (Ετρουρία).

Η ιδέα αυτής της παρουσίασης είναι ευφυής και αντικατοπτρίζει το βάθος των γνώσεων που έχει για την εποχή αυτή ο διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, καθηγητής Ν. Σταμπολίδης, που επιμελήθηκε την έκθεση με την αρχαιολόγο Μ. Γιαννοπούλου. Ξεφεύγοντας από την κατεστημένη παρατήρηση της ζωής των κυρίαρχων ανδρών, οι ‘Πριγκίπισσες’ μιλούν για τον κόσμο των ισχυρών γυναικών και τη δική τους συνεισφορά στην κοινωνία και στον πολιτισμό της εποχής τους. Εδώ παρουσιάζονται οι γυναίκες που έλκουν την κοινωνική τους ισχύ από την καταγωγή, τους γάμους τους, τον ρόλο τους στη θρησκευτική ζωή. Είναι οι σεβάσμιες δέσποινες, οι ώριμες κυρίες, οι αρχοντοπούλες, οι μάγισσες, οι ιέρειες, οι βασίλισσες της εποχής τους. Ο τίτλος της έκθεσης δεν είναι ακριβής και η αμηχανία της επιλογής φαίνεται τόσο στα μονά εισαγωγικά που τον συνοδεύουν όσο και στην ανάγκη επεξήγησης στα φυλλάδια και στον κατάλογο ότι η λέξη «πριγκίπισσες» προέρχεται από τη λατινική princeps που σημαίνει τον πρώτο σε μία κοινωνία. Ίσως «αρχόντισσες» να ήταν καλύτερη επιλογή, από το ελληνικό ρήμα «άρχω»: εξουσιάζω, ηγούμαι.

Ορθότατα η παρουσίαση γίνεται χρονολογικά κι έτσι διακρίνει κανείς εύκολα τις διατοπικές σχέσεις και τη διαχρονική εξέλιξη των ταφικών εθίμων. Ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται αναπόφευκτα από τον πλούτο των κοσμημάτων που κυριαρχούν σε αυτή την έκθεση. Προίκα και δώρα, οικογενειακά κειμήλια, ακριβές αγορές, τα ζηλευτά κοσμήματα, δεν στολίζουν απλώς την ισχυρή γυναίκα αλλά την ξεχωρίζουν από τις άλλες, επιδεικνύουν την ισχύ της. Διαδήματα, ενώτια, ψέλια (βραχιόλια), δαχτυλίδια, επιστήθια κοσμήματα, ζώνες, πόρπες και επιρράματα για τα φορέματα, από χρυσό, ασήμι, κεχριμπάρι, ελεφαντόδοντο, ημιπολύτιμους λίθους, κατασκευασμένα με περίτεχνες τεχνικές και μεράκι, ένα πλήθος υπέροχων κοσμημάτων γεμίζει τις προθήκες αυτής της έκθεσης.

Συνέχεια στη www.lifo.gr

Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, και έως τις 28 Απριλίου 2013, η μεγάλη περιοδική έκθεση “Το Ναυάγιο των Αντικυθήρων: Το πλοίο – οι θησαυροί – ο Μηχανισμός”.

Ενότητες:
Αν θα θέλαμε να ορίσουμε επιγραμματικά το Ναυάγιο των Αντικυθήρων, ώστε να συμπεριληφθούν όλες οι ιδιαιτερότητες και η σημασία του, θα το χαρακτηρίζαμε ως ‘ένα κέλυφος διεπιστημονικής έρευνας διαχρονικά’: Τα ευρήματά του δεν αποτελούν, όπως θα ήταν αναμενόμενο, ένα κλειστό σύνολο, αφού το φορτίο του χρονολογείται από τον 4ο έως και τον 1ο αι.. π.Χ. Το φορτίο αυτό υποδεικνύει την πρώτη εμπορία έργων τέχνης του δυτικού κόσμου, με φορτηγό πλοίο χωρητικότητας 300 περίπου τόνων. Η ανέλκυσή του σηματοδοτεί την αυγή των ενάλιων ερευνών παγκοσμίως. Ο μηχανισμός εκπλήσσει διαρκώς τους ειδικούς που τον μελετούν.

Τα 378 εκθέματα της έκθεσης, λόγω των παραπάνω ιδιαιτεροτήτων, εντάχθηκαν σε τέσσερις ενότητες, μέσα από τις οποίες τίθενται ή /και απαντώνται ερωτήματα:

1η ενότητα: Το ιστορικό της ανέλκυσης – H Αυγή της ενάλιας αρχαιολογίας
Στην εισαγωγική αυτή ενότητα παρουσιάζονται το χρονικό των επιχειρήσεων της ανέλκυσης και των πρώτων συντηρήσεων των πολύτιμων αρχαιοτήτων καθώς και σχετικά κρατικά έγγραφα και δημοσιεύματα του τύπου της εποχής.

2η ενότητα: The ship, its capacity and its crew
Παρουσιάζονται σπαράγματα από το κύτος του πλοίου με τη μολύβδινη επένδυση στο εξωτερικό του και άλλα εξαρτήματα από τον εξοπλισμό του (σύστημα παροχέτευσης νερού από το κύτος, μετρητές- ανιχνευτές βυθού κλπ.). Από τα σωζόμενα λείψανα –αλλά και το φορτίο του- προκύπτει, ότι το πλοίο ήταν φορτηγό (αρχ. ὀλκάς, λατ. navis oneraria), εκτιμώμενης χωρητικότητας 300 τόνων. Εκτίθενται επίσης αντικείμενα που ήταν στην υπηρεσία του πληρώματος και των επιβατών του (π.χ. αγγεία, λυχνάρια, παιχνίδια), τα οποία ανακαλούν την καθημερινότητα και τις συνήθειές των ανθρώπων του πλοίου.

3η ενότητα: The ship’s voyage and her cargo
Τι είδους προϊόντα μετέφερε η ολκάδα, από πού ξεκίνησε, πού έγινε η φόρτωση και ποιος ήταν ο προορισμός της;
Τα χάλκινα και μαρμάρινα αγάλματα, τα γυάλινα αγγεία και τα χάλκινα σκεύη καθώς και τα χρυσά κοσμήματα που εκτίθενται στην ενότητα αυτή, είναι αντιπροσωπευτικά των έργων που ανασύρθηκαν από το ναυάγιο και αποτελούν ένα μέρος μόνο του φορτίου του. Το υπόλοιπο φορτίο καταποντίστηκε μαζί με το πλοίο σε πολύ μεγάλο βάθος. Τα έργα αυτά μαρτυρούν τις αισθητικές προτιμήσεις των παραγγελιοδοτών ή υποψήφιων αγοραστών, αλλά πρωτίστως αντικατοπτρίζουν το νέο ιστορικό φαινόμενο της εμπορίας έργων τέχνης, της πρώτης στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού.
Η μελέτη του φορτίου θα συνεισφέρει σημαντικά στην έρευνα για το θαλάσσιο εμπόριο και τη διακίνηση έργων ελληνικής τέχνης στο τέλος της ελληνιστικής εποχής και της δημοκρατικής περιόδου της Ρώμης, υπό το φως των εμπορικών δραστηριοτήτων και των αισθητικών επιλογών της ανερχόμενης ρωμαϊκής αριστοκρατίας.

4η ενότητα: The Mechanism
Το 1/3 της έκθεσης αφιερώνεται σε αυτήν την εκπληκτική, μοναδική και παγκοσμίου ενδιαφέροντος συσκευή μαθηματικής και αστρονομικής επιστήμης. Πρόκειται για ένα αστρονομικό υπολογιστικό μηχάνημα (computer), ένα αστρονομικό δηλαδή ημερολόγιο, που προσδιόριζε το χρόνο με βάση τις κινήσεις του ήλιου, της σελήνης και τις μεταξύ τους σχέσεις, δηλαδή τις εκλείψεις και τις κινήσεις άλλων γνωστών για την εποχή πλανητών, όπως έγραψε ο Price, μελετητής των θραυσμάτων στα 1980.
Θα εκτεθούν όλα τα σωζόμενα θραύσματα, 82 στον αριθμό, συμπεριλαμβανομένων των τριών γνωστών και μεγαλύτερων τμημάτων του, ήδη εκτεθειμένων στη μόνιμη έκθεση.
Η ιστορία της ταύτισης και τα έως τώρα συμπεράσματα της διεπιστημονικής μελέτης του, σχέδια, ραδιογραφίες, τομογραφίες, ψηφιοποιημένες προσομοιώσεις και αντίγραφα των κατά καιρούς προτεινόμενων ανακατασκευών του, αποτελούν το εποπτικό υλικό για τους επισκέπτες. Στο τέλος της ενότητας θα προβάλλεται ολιγόλεπτη 3D ταινία, παραγωγής του Ph. Nicolet. Επίσης, στο αμφιθέατρο του Μουσείου θα προβάλλεται σε καθορισμένες ήμέρες και ώρες το ντοκιμαντέρ για το ναυάγιο και το μηχανισμό, παραγωγής Images First Ltd., σε συνεργασία με την ΕΡΤ και την Arte.

Το «Δύο Φορές Ξένος» είναι ένα cross-media project με θέμα τις μεγαλύτερες υποχρεωτικές μετακινήσεις πληθυσμών του 20^ου αιώνα, όταν εκατομύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να εγκατασταθούν σε μια νέα πατρίδα.

Βασισμένο σε προσωπικές μαρτυρίες και σπάνιο αρχειακό υλικό, φέρνει τον επισκέπτη πρόσωπο με πρόσωπο με όσους έζησαν τα τραυματικά αυτά γεγονότα. Από την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας το 1922-24, μας ταξιδεύει στον διαχωρισμό της Ινδίας και τη δημιουργία του Πακιστάν το 1947, στην μαζική, αναγκαστική Γερμανο-Πολωνική μετανάστευση μετά το τέλος του B’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην κρίση της Κύπρου τις δεκαετίες του 1960 και ’70.

Το «Δύο Φορές Ξένος» είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο και μέσω μιας έκθεσης πολυμέσων που φιλοξενείται στην Αθήνα (Μουσείο Μπενάκη), τη Λευκωσία (Λεβέντειο Δημοτικό Μουσείο) και την Κωνσταντινούπολη (Πανεπιστήμιο Istanbul Bilgi).

Συνοδεύεται από εκπαιδευτικά προγράμματα, προβολές ντοκιμαντέρ, αφήγηση παραμυθιού, έκδοση παιδικού βιβλίου, γαστρονομικές βραδιές και εκδηλώσεις γύρω από τον πολιτισμό και τη μουσική της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Καππαδοκίας.

www.twiceastranger.net

Το Μουσείο της Ακρόπολης παρουσιάζει τα χρωματιστά του αγάλματα.

Για τους επόμενους δώδεκα μήνες, το Μουσείο Ακρόπολης επιθυμεί να κάνει μία έρευνα για την μοναδική συλλογή των αρχαϊκών αγαλμάτων του που σώζουν λίγο ή πολύ τα χρώματά τους και να ανοίξει μία ευρύτατη συζήτηση με κοινό και ειδικούς για θέματα τεχνικής των χρωμάτων, την ανίχνευσή τους με νέες τεχνολογίες, την πειραματική χρήση τους σε μαρμάρινες επιφάνειες, την ψηφιακή αποκατάστασή τους, τη σημασία τους αλλά και την αισθητική αντίληψη της αρχαϊκής εποχής για τα χρώματα. Το χρώμα αποδεικνύεται ότι αποτέλεσε όχι στοιχείο απλής διακόσμησης αλλά προστιθέμενη αισθητική ποιότητα του γλυπτού.

Τα χρώματα για τους αρχαίους Έλληνες και την κοινωνία τους αποτελούσαν ένα μέσο χαρακτηρισμού. Οι θεοί είχαν ξανθή κόμη που ακτινοβολούσε τη δύναμή τους, οι πολεμιστές και αθλητές φαιόχρωμη επιδερμίδα ως ένδειξη αρετής και ανδρείας, οι κόρες λευκό δέρμα που δήλωνε τη χάρη και λάμψη της νεότητας.

Η νέα μουσειακή δράση για τα Αρχαϊκά Χρώματα βασίζεται σε πολύ προσεκτική παρατήρηση, σε φασματοσκοπικές αναλύσεις, σε ειδική φωτογράφιση, σε προσπάθειες αναπαραγωγής των αρχαίων χρωμάτων και εφαρμογή τους σε παριανό μάρμαρο και φυσικά στην αναζήτηση πολύτιμων πληροφοριών από τις γραπτές πηγές για τα χρώματα.

Τα ξεκάθαρα, κορεσμένα χρώματα των αγαλμάτων πάνω στα φωτεινά ενδύματα και τα τρυφερά σώματα, σε συνδυασμό με τα πλούσια κοσμήματα, συχνά από μέταλλο, και τους περίτεχνους βοστρύχους της κόμης δημιουργούσαν μία ιδιαίτερη αισθητική χαρά κάνοντας τα αρχαϊκά αγάλματα να είναι για τους ανθρώπους της εποχής «θαύμα ιδέσθαι».

Στο πλαίσιο της δράσης για τα Αρχαϊκά Χρώματα, το Μουσείο προσκαλεί τις οικογένειες με τα παιδιά τους να ανακαλύψουν τα αρχαϊκά χρώματα μέσα από διάφορα παιχνίδια και χρωματίζοντας την Πεπλοφόρο. Οι επισκέπτες θα μπορούν να συνεχίζουν τα παιχνίδια στο σπίτι τους μέσα από την ειδικά διαμορφωμένη ψηφιακή διαδραστική εφαρμογή www.theacropolismuseum.gr/peploforos.

Στο Μουσείο θα πραγματοποιούνται, επίσης, θεματικές παρουσιάσεις με τίτλο «Αρχαϊκά Χρώματα» από τους αρχαιολόγους-φροντιστές, με πλούσιο οπτικό υλικό, οι οποίες θα διεξάγονται στα ελληνικά και στα αγγλικά.

Στην εποχή της μεγέθυνσης των οθονών και όντας εξασκημένοι στην κατανάλωση εικόνων, η έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη της συλλογής έργων Θεόφιλου της Εμπορικής Τράπεζας μας προσφέρει την ευκαιρία να θυμηθούμε ή να ανακαλύψουμε ένα κομμάτι «της ελληνικής ευαισθησίας», όπως αναφέρει ο Τσαρούχης, του βαθύτερου εαυτού μας. Εξ ου και ο πρόεδρος του μουσείου, Αγγελος Δεληβορριάς, επεσήμανε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου πως «η έκθεση θα μας θυμίσει πράγματα που δεν θα έπρεπε να έχουμε λησμονήσει». Ητοι την ικανότητα να αντικρίζουμε με αθωότητα τον κόσμο.

Η συλλογή, που εκτίθεται για πρώτη φορά στο σύνολό της, περιλαμβάνει 20 έργα του ζωγράφου που συγκεντρώθηκαν στη δεκαετία του ’80 και πίνακες που ανήκουν στη δεύτερη περίοδο της δουλειάς του, εκείνη της Μυτιλήνης, όπου ο Θεόφιλος κατέχει πλέον -όπως λέει ο Τσαρούχης- τη χρωματική του παλέτα, δημιουργώντας πιο ζωντανά έργα. Στην έκθεση εκτίθεται η προτομή του ζωγράφου που φιλοτέχνησε ο Μιχάλης Τόμπρος, ενώ προβάλλεται και το «Παρασκήνιο» «2003 – Θεόφιλος ξανά;» σε σκηνοθεσία Λάκη Παπαστάθη.

Καθημερινή

Φορούσε πάντα φουστανέλα κι ας μην ήταν η φορεσιά της πατρίδας του, μια κάπα χειμώνα- καλοκαίρι και στα πόδια τσαρούχια, που από τις πολλές σόλες ήταν ασήκωτα. Στο χέρι βαστούσε μπαστούνι και σε έναν τορβά που κρεμόταν στον ώμο του έμπηγε ένα ξύλο με μια σημαία βυζαντινή, με τον αετό. Την παράξενη εμφάνιση συμπλήρωναν μακριά μαλλιά δεμένα κότσο με ένα κορδόνι, όπως κάνουν οι παπάδες, μεγάλα νύχια αλλά και μια ήρεμη, απόκοσμη έκφραση. Ετσι περιγράφουν τον Θεόφιλο όσοι τον γνώρισαν. Εναν πράο άνθρωπο που δεν έπινε, δεν κάπνιζε, απέφευγε τον κόσμο και δεν πήγαινε ποτέ σε καφενείο ή σε διασκεδάσεις αλλά ούτε και στην εκκλησία, παρ΄ ότι ζωγράφιζε εικόνες αγίων. Στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ού αιώνα όλα αυτά συγκεντρωμένα σε ένα πρόσωπο δεν μπορούσε παρά να συνθέτουν σκάνδαλο. Αλλά ειδικά στην περίπτωση του Θεόφιλου δημιουργούσαν εύκολο στόχο αποδοκιμασιών, χλευασμού, σκληρότητας. Εκείνος δεν γνώριζε ότι τα σύνεργα της ζωγραφικής, που έκρυβε στο σελάχι της φουστανέλας του, ήταν το μεγαλύτερο όπλο. Θα έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια και μόνο προς το τέλος της ζωής του κάποιοι θα τον αναγνώριζαν. Και αρκετά χρόνια ακόμη για να δημιουργηθεί ο μύθος γύρω από το όνομά του. Η έκθεση που γίνεται σε λίγες μέρες, από τις 15 Σεπτεμβρίου, στο Μουσείο Μπενάκη με έργα του από τη συλλογή της Εμπορικής Τράπεζας, ξαναφέρνει τον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ στο προσκήνιο. Είναι μια ευκαιρία γνωριμίας για τους νεότερους και μια αποτίμησή του στον 21ο αιώνα.

Μουσείο Μπενάκη (Κουμπάρη 1 και Βασιλίσσης Σοφίας, «Θεόφιλος, έργα από τη συλλογή της Εμπορικής Τράπεζας».

www.tovima.gr

Το ιστορικό αθηναϊκό διαμέρισμα του Αγγελου και της Λητώς Κατακουζηνού στη λεωφόρο Αμαλίας 4 με θέα τον Εθνικό Κήπο, τη Βουλή και τον Υμηττό άνοιξε τις πύλες του στο κοινό τον Σεπτέμβρη του 2008.
Υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα φιλολογικά σαλόνια της γενιάς του ’30. Δεν έχει φιλοξενήσει μόνο διεθνείς προσωπικότητες, όπως τον Αλμπέρ Καμί και τον Ουίλιαμ Φόκνερ, αλλά και την αφρόκρεμα της ελληνικής διανόησης. Εκεί απήγγειλαν ποιήματά τους ο Γιώργος Σεφέρης και η Μυρτιώτισσα, εκεί διάβασε αποσπάσματα ο Ανδρέας Εμπειρίκος από τον «Μέγα Ανατολικό», εκεί έπαιξε πρώτη φορά στο πιάνο του σπιτιού, ένα παλιό Steinway, τραγούδια από τον «Μεγάλο Ερωτικό» ο Μάνος Χατζιδάκις.

Το άνοιγμα του ιστορικού διαμερίσματος στο κοινό δεν έδωσε μόνο την ευκαιρία στους φιλότεχνους να θαυμάσουν τη συλλογή από τους σπάνιους πίνακες, τα βιβλία, τα χειρόγραφα και τα έπιπλα του διαμερίσματος, αλλά και να παρακολουθήσουν σύγχρονες εκθέσεις και εκδηλώσεις. Μια τέτοια εκδήλωση αποτελεί και η ομαδική έκθεση «Επίσκεψη» με τη συμμετοχή περισσότερων από 30 σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών. Θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου και θα διαρκέσει έως τις 23 Οκτωβρίου.

ENET

www.katakouzenos.gr