Η υπουργός Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου σε συνέντευξή της στην Καθημερινή εντοπίζει το μεγάλο πρόβλημα ολόκληρου του Δημοσίου: στους μηχανισμούς αξιολόγησης των καλύτερων.
“Οφείλεται, κυρίως, στον κομματισμό, που προκαλεί τον τρόμο των εκπαιδευτικών –εν πολλοίς δικαιολογημένο– ότι η αξιολόγηση θα τους κάνει έρμαια κομματικών σκοπιμοτήτων. Το πρώτο βήμα για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των εκπαιδευτικών στη διαδικασία αξιολόγησης είναι η αυτοαξιολόγηση των σχολείων βάσει προγράμματος με συγκεκριμένους και ποσοτικούς στόχους, οι οποίοι, στο τέλος της χρονιάς, θα ελέγχονται. Αφού λειτουργήσει αυτό, θα πάμε παρακάτω στην ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Στον νόμο που ετοιμάζουμε για την εξέλιξη των στελεχών, προβλέπουμε κριτήρια για την αντικειμενική κρίση των προϊσταμένων, χωρίς την ουσιαστική ανάμειξη του υπουργείου”.
Γραπτές εξετάσεις μου μυρίζονται. Το θέμα είναι πόσο θα μοριοδοτηθεί η συνέντευξη. Γιατί έχουμε δει πολλές φορές οι τελευταίοι να τερματίζουν πρώτοι… Τώρα αν καταργηθεί η συνέντευξη, ζόρικα τα πράγματα… Κλονίζεται το πελατειακό μας σύστημα.
Αλλά κοντός ψαλμός… αρχές Μαρτίου θα μάθουμε τα χαμπέρια…
Κοιτούσα τους σύγχρονους Ελληνες, τους συμπολίτες και συνανθρώπους μου, τούτη την εβδομάδα της χλεύης και της αυτοϋποτίμησης. Τους κοιτούσα στα μάτια, κοιτούσα την κοψιά τους, τις κινήσεις τους, σε μια κορυφαία στιγμή του βίου: στον αποχαιρετισμό του νεκρού.
Στη μία κηδεία, στο ιστορικό Α΄ Νεκροταφείο, παρατηρούσα τους ανθρώπους της επιστήμης και των γραμμάτων, έναν πολυπληθή Ελληνισμό με μακραίωνη παράδοση· αρχαιολόγους, ιστορικούς, αρχιτέκτονες, φιλόλογους, λόγιους, δασκάλους, ερευνητές, με σπουδές, τίτλους και έρευνα, με εργασία και προσφορά, με κοινωνικούς αγώνες. Οι πλείστοι, όλοι σχεδόν, είναι δημόσιοι λειτουργοί. Ζουν με γλίσχρους μισθούς, πτυόμενοι και συκοφαντούμενοι, με μύριες αντιξοότητες υπηρεσιακές, με εχθρική ή αδιάφορη πολιτική ηγεσία, πασχίζοντας να σώσουν κτίρια, μνημεία, αρχεία, μνήμη, ταυτότητα, πολιτισμό, επιστήμη, αυτογνωσία, περηφάνια εντέλει. Αυτοί οι λοιδορούμενοι δημόσιοι λειτουργοί, επιστήμονες και γραμματιζούμενοι, μαζί με τον κόσμο του μόχθου, του αγρού, του εμπορίου, των υπηρεσιών, αυτοί οι αόρατοι και βουβοί Ελληνες, οι αξιοπρεπείς σιωπηλοί, αυτοί κουβαλάνε την Ελλάδα στους ώμους τους. Αγόγγυστα, περήφανα.
Την επομένη, στο νεκροταφείο Σχιστού, αντίκρισα τους ανθρώπους του μόχθου, έναν ελληνισμό ακόμη πιο παραχωμένο και βουβό, χωρίς προσβάσεις, χωρίς γράμματα και άρματα, διαβουκολευμένο, συκοφαντημένο και αυτόν. Αρα τις έστι, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός; Μαύρα πουκάμισα, τσαλακωμένα τζιν, στραβοπατημένα παπούτσια, ροζιασμένα χέρια και βαθιές ρυτίδες, αρχαϊκοί θρήνοι για νυφούλες και συντρόφους ζωής. Αξιοπρεπείς μες στον πόνο, μοντέρνοι και ταπεινοί μαζί, ενωμένοι ενώπιον του τέλους, δυνατοί. Το Σχιστό, πρώην χωματερή και νυν βιομηχανικό πάρκο, υποδέχεται τους κεκοιμημένους από τον κόσμο της εργασίας· από τον κόσμο της σιωπής στον κόσμο της σκιάς. Πάντα σκιάς ασθενέστερα…
Αυτοί οι άνθρωποι που αντίκρισα ενώπιον της σκιάς και της κόνεως, προπέμποντας τον Δημήτρη και τον Γιάννη, παλαιούς Ελληνες της γνώσης και της εργασίας, περήφανους και άκακους, αυτοί οι άνθρωποι, εμείς, δεν αξίζουμε την αυτολοιδορία και την ήττα, το γονάτισμα.
«Η αρχή του τέλους για την τυπογραφία έρχεται», προέβλεπαν αρκετοί αναλυτές ήδη από το 2006, όταν η βελγική οικονομική εφημερίδα De Tijd έγινε το πρώτο έντυπο που μοίρασε σε επιλεγμένους αναγνώστες μερικές εκατοντάδες συσκευές e-reader, ώστε να διαβάζουν καθημερινά την ηλεκτρονική της έκδοση, «κατεβάζοντάς» την από το Διαδίκτυο. Αν και η συγκεκριμένη δοκιμή ήταν πιλοτική και θα διαρκούσε τρεις μόνο μήνες, πολλοί ήταν αυτοί που θεωρούσαν πως θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο για τα οφέλη της ηλεκτρονικής ανάγνωσης. Οι χρήστες μπορούσαν πλέον να διαβάσουν την αρθρογραφία της De Tijd πολύ πριν η εφημερίδα φτάσει στα περίπτερα, η ηλεκτρονική έκδοση εμπλουτιζόταν αρκετές φορές της ημέρας με τις τρέχουσες εξελίξεις, εκμηδενίζοντας επίσης το κόστος εκτύπωσης και διανομής.
Ωστόσο, παρά τις αντίθετες εκτιμήσεις, το συγκεκριμένο πείραμα δεν οδήγησε στην εμπορική εφαρμογή του· οι εκδότες αποφάσισαν πως η πώληση των e-readers με μία ετήσια συνδρομή δεν θα είχε εμπορική επιτυχία. Ετσι κι αλλιώς, η τιμή των συσκευών παρέμενε αρκετά υψηλή – τη στιγμή, μάλιστα, που, εκτός από την ίδια την εφημερίδα, ήταν ελάχιστα τα ηλεκτρονικά βιβλία που μπορούσε κανείς να βρει σε κάποιο online κατάστημα. Παρ’ όλο που η τεχνολογία του «ηλεκτρονικού μελανιού» σήμαινε πως τα κείμενα και οι φωτογραφίες διακρίνονται χάρη στο εξωτερικό φως που πέφτει πάνω στην οθόνη, όπως και στο συμβατικό χαρτί, εντούτοις, αυτές οι οθόνες όχι μόνον ήταν ασπρόμαυρες, αλλά μπορούσαν να αναπαράγουν ελάχιστες αποχρώσεις του γκρίζου.
Μέχρι στιγμής, η συμβολή της βιομηχανίας της πληροφορικής στη γένεση του κατακλυσμού του 2008 παραμένει άγνωστη στο ευρύ κοινό. Οπως ακριβώς και οι απαρχές της σχέσης ανάμεσα στην επικοινωνιακή και την οικονομική σφαίρα.
Προκειμένου να αναχαιτίσει την κρίση των αρχών της δεκαετίας του ’70, η άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε νέα συστήματα υπολογισμού και επικοινωνίας ως εργαλεία «χωρο-χρονικής υποστήριξης»(2) -για να θυμίσουμε την έκφραση του Ντέιβιντ Χάρβεϊ. Το θέμα ήταν, προπάντων, να γίνει επανασύνδεση με τα κέρδη, διοχετεύοντας τα κεφάλαια προς έναν τομέα που θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη ανάπτυξη. Μαζικές επενδύσεις αρδεύουν τότε τις ΤΠΕ, εμφυσώντας στην κοινή γνώμη την ιδέα μιας χαρωπής μετάβασης προς τη νέα, χρυσή εποχή, με την επονομαζόμενη «κοινωνία της πληροφορίας».
Πρέπει, άραγε, να χαιρόμαστε που οι ΤΠΕ παραμένουν πόλος μεγέθυνσης; Κατά βάθος ο ψηφιακός καπιταλισμός αναπτύσσεται, όπως και οι προκάτοχοί του, μέσα σε περιόδους κρίσης. Οι οποίες επιφέρουν ταυτόχρονα ένα κοινωνικό φορτίο άνισα κατανεμημένο, νέους τρόπους κυριαρχίας, αλλά, ευτυχώς, και νέες δυνατότητες αντίστασης και ανοικοδόμησης.
Οι υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook και το Twitter, έχουν εξελιχθεί σε ένα σημαντικό κανάλι επικοινωνίας, ωστόσο αυτό έχει και τις αρνητικές του προεκτάσεις. Δεν είναι λίγοι οι χρήστες που αποκαλύπτουν στα διάφορα δίκτυα πότε θα φύγουν για διακοπές, αφήνοντας έτσι εκτεθειμένες τις περιουσίες τους. Δύο Ολλανδοί developers αποφάσισαν να δείξουν στην πράξη πόσο επικίνδυνη είναι η ανάρτηση τέτοιων πληροφοριών στο Internet.
Οι δύο φίλοι παρατήρησαν ότι αρκετοί άνθρωποι δημοσιοποιούν στο Twitter, μέσα από την υπηρεσία Foursquare, πού βρίσκονται ανά πάσα στιγμή και συνεπώς πότε φεύγουν από το σπίτι τους. Έτσι, δημιούργησαν μια ιστοσελίδα, η οποία κάνει αναζητήσεις στο Twitter κι εμφανίζει σε πραγματικό χρόνο διευθύνσεις σπιτιών, οι ιδιοκτήτες των οποίων απουσιάζουν. Θέλοντας, μάλιστα, να δώσουν έμφαση στον κίνδυνο που συνεπάγεται η δημοσιοποίηση τέτοιων πληροφοριών, ονόμασαν την ιστοσελίδα τους PleaseRobMe [ΠαρακαλώΛηστέψτεΜε].
Μιλώντας σε δημοσιογράφους, ο δημιουργός της σελίδας Boy Van Amstel δήλωσε ότι “είναι βασικά ένα Twitter search, δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Οποισδήποτε ξέρει λίγα πράγματα από HTML και JavaScript είναι σε θέση να φτιάξει ένα τέτοιο site. Είναι πραγματικά για γέλια“. Ο Van Amstel συνέχισε λέγοντας ότι είναι πολύ επικίνδυνο να δημοσιοποιεί κανείς στο Internet τέτοιες πληροφορίες. “Ποτέ δε θα βάζατε έξω από το σπίτι σας μια ταμπέλα που να λέει Αυτή Τη Στιγμή Απουσιάζω. Γιατί, λοιπόν, να το κάνετε online;“
Παιδιά με χαμηλές επιδόσεις στο γυμνάσιο, οι γονείς των οποίων εργάζονται κυρίως ως τεχνίτες και δεν έχουν ολοκληρώσει ούτε την υποχρεωτική εκπαίδευση, είναι οι περισσότεροι μαθητές εσπερινών ΤΕΕ.
Το συμπέρασμα προκύπτει από έρευνα της Ιωάννας Τσικαλάκη, δρ του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου, για τα κοινωνικά χαρακτηριστικά των μαθητών της εσπερινής τεχνικής επαγγελματικής εκπαίδευσης και της σχέση τους με τις εκπαιδευτικές και επαγγελματικές τους επιλογές.
Συγκεκριμένα, ο μέσος όρος ηλικίας των μαθητών εσπερινών πρώην ΤΕΕ και νυν επαγγελματικών λυκείων είναι τα 25 έτη, ενώ σχεδόν το 69% είναι μεταξύ 21 έως 28 χρόνων. Πρόκειται για μαθητές που, σε ποσοστό 39%, προέρχονται από οικογένειες με τρία παιδιά και άνω, ενώ το 15% από αυτούς είναι έγγαμοι και το 12% έχει παιδιά.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, 68% των γονέων των μαθητών αυτών είναι τεχνίτες, χειριστές ή εργάτες, το 6% αγρότες και μόνο το 4% επιστήμονες. Οι μητέρες τους σε ποσοστό 39,2% ασχολούνται με τα οικιακά, ενώ το 30% καταγράφονται ως ανειδίκευτες εργάτριες.
Ανάλογο με το επαγγελματικό προφίλ των γονέων των μαθητών των εσπερινών ΤΕΕ είναι, όμως, και το επίπεδο εκπαίδευσής τους. Ειδικότερα, το 61% έχει γραμματικές γνώσεις το πολύ υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ένας στους δύο φοίτησε μόνο μέχρι το δημοτικό, το 26% πήρε απολυτήριο λυκείου ή μέσης τεχνικής σχολής, ενώ το 4% έχει πτυχίο ΤΕΙ και το 10% ΑΕΙ. Οπως προκύπτει από τις απαντήσεις των μαθητών των ΤΕΕ, το 4% δεν συνέχισε αμέσως τη φοίτησή του μετά το δημοτικό, ενώ το ποσοστό της μαθητικής διαρροής από το γυμνάσιο προς το λύκειο εκτοξεύεται στο 19%.
Τα αίτια της διακοπής Οι κυριότεροι λόγοι διακοπής του σχολείου είναι κυρίως οικονομικοί και οικογενειακοί (78%), όπως οι οικονομικές δυσκολίες, η ανάγκη για εργασία, η μετανάστευση και η οικονομική ανεξαρτησία. Επονται διάφοροι προσωπικοί λόγοι ή λόγοι υγείας, όπως ο θάνατος ενός γονιού, και οι στρατιωτικές υποχρεώσεις (15%). Οι επιδόσεις των μαθητών στο απολυτήριο γυμνασίου -σε ποσοστό που ξεπερνά το 70%- βρίσκονται στις χαμηλές και μεσαίες βαθμολογικές κλίμακες.
Οι λόγοι για τους οποίους το 50% των μαθητών επέλεξε αυτόν τον τύπο σχολείου συνδέονται κυρίως με πρακτικούς επαγγελματικούς στόχους («για να έχω πτυχίο», «να ασκήσω το επάγγελμα», «να μάθω», όπως είπαν).
Αξίζει να επισημανθεί πως μόλις το 3,8% δηλώνει ότι επέλεξε το εσπερινό ΤΕΕ επειδή του αρέσει.
Η έρευνα διεξήχθη σε εσπερινά ΤΕΕ της Αττικής και απάντησαν συνολικά 310 μαθητές που παρακολουθούσαν τους τομείς Ηλεκτρολόγων και Πληροφορικής – Δικτύων. Ολόκληρη η έρευνα δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Σύγχρονη Εκπαίδευση».
Ο δικτυακός τόπος flashplanetarium.com σας παρέχει την δυνατότητα να δείτε τα αστέρια και τους αστερισμούς που είναι ορατοί απ’ όποιο σημείο της γης θέλετε, χωρίς να χρειαστεί να εγκαταστήσετε κάποιο πρόγραμμα, παρά μόνο χρησιμοποιώντας τον browser σας. Το πρόγραμμα σας δίνει την δυνατότητα zoom, καθώς και πληροφορίες για το κάθε αστέρι που είναι ορατό από το σημείο που επιλέξατε στον χάρτη.
Εκτός από τη διαφορά στα επιτόκια των ομολόγων υπάρχει και ένα άλλο spread που μακροπρόθεσμα ίσως αποδειχθεί πιο σημαντικό για την ευημερία των πολιτών στο ανταγωνιστικό περιβάλλον του 21ου αιώνα. Είναι το «ψηφιακό spread», η απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από την υπόλοιπη Ευρώπη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του δικτυωμένου πλανήτη. Και στο ψηφιακό spread η κατάσταση φαίνεται να είναι χειρότερη απ΄ ό,τι στα ομόλογα…
Τα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι είμαστε πρακτικώς αναλφάβητοι. Ναι, αναλφάβητοι! Γιατί την ίδια σημασία που είχε τον προηγούμενο αιώνα η γνώση γραφής και ανάγνωσης, έχει σήμερα η ικανότητα επικοινωνίας και χρήσης των καινούργιων μέσων του γραπτού λόγου.
Σύμφωνα με τις μελέτες του Παρατηρητηρίου για την Κοινωνία της Πληροφορίας, η χώρα μας συνεχίζει να βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσον αφορά τις δεξιότητες στη χρήση του Διαδικτύου. Μόνο το 18% των ελλήνων πολιτών μπορεί να αξιοποιεί σε ικανοποιητικό βαθμό τα σύγχρονα ψηφιακά εργαλεία και τις δυνατότητες που προσφέρει η νέα κοινωνία της γνώσης.
Συγκριτικά ο μέσος όρος στην Ευρώπη ξεπερνά το 30%, ενώ το επίπεδο στις πιο ανεπτυγμένες χώρες είναι τρεις φορές καλύτερο από της Ελλάδας.
Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν φαίνεται να έχουμε αίσθηση αυτών των διαφορών. Αυτοϊκανοποιούμαστε για την ανάπτυξη του γρήγορου Ιnternet στην Ελλάδα και πανηγυρίζουμε μεταξύ μας για την αύξηση του αριθμού των επισκεπτών στους δικτυακούς τόπους της ελληνικής ψηφιακής επικράτειας. Δυστυχώς το πανηγύρι τελειώνει απότομα μόλις εμφανιστεί και η παραμικρή σύγκριση με την πορεία και τους ρυθμούς ανάπτυξης των άλλων χωρών της Ευρώπης.
Πώς θα καταφέρουμε να μειώσουμε γρήγορα το ψηφιακό μας spread; Πώς μπορούν να επιμορφωθούν ταχύτατα τα πιο καθυστερημένα- ψηφιακάτμήματα της ελληνικής κοινωνίας; Πώς μπορεί κάθε σπίτι να αποκτήσει τον δικό του άνθρωπο στην κυβερνοχώρα; Ενας τρόπος υπάρχει: φέρνοντας στο προσκήνιο το πιο δυναμικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, τους νέους. Τους εικοσάρηδες, δεκαοκτάρηδες, δεκαεξάρηδες, αλλά και τους μικρότερους, τους μαθητές Γυμνασίου, αυτούς που ήδη εξερευνούν τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο. Και όχι μόνο χρησιμοποιούν συστηματικά το Ιnternet, αλλά πολλές φορές παίζουν και τον ρόλο του δασκάλου περί τα «ψηφιακά» για τους γονείς και τους μεγαλύτερους σε ηλικία συγγενείς τους.
Είναι εδώ. Και θέλουν και μπορούν, αρκεί να τους δοθεί η δυνατότητα.
Ο έγκριτος αρθρογράφος ξεχειλίζει από αισιοδοξία. Μάλλον δεν έχει δοκιμάσει τις χάρες της διδασκαλίας από ένα 16χρονο. Ο οποίος μπορεί να παίζει στα δάχτυλα τις διαδρομές στα έγκατα του PC αλλά από μεταδοτικότητα και υπομονή δε σκίζει. Αφήστε τα ανταλλάγματα που θα ζητήσει. Πιο φτηνά θα μας έρθει πανεπιστημιακός παρά μαθητής.
Στο Βήμα διαβάζουμε: ” 4.000 δάσκαλοι δηλώνουν σήμερα στην Ελλάδα ότι υποφέρουν από ψυχολογικά προβλήματα και ως εκ τούτου απομακρύνονται από τις σχολικές τάξεις. Ο αστρονομικός αυτός αριθμός καταγράφεται σε μια χώρα όπου υπάρχουν ακόμη κενά στη μέση της σχολικής χρονιάς, σε αίθουσες δημοτικών σχολείων και σε κρίσιμες ειδικότητες. Επίσης σε έναν κλάδο του οποίου οι πτυχιούχοι δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες των σχολείων! Γι΄ αυτό μάλλον φταίει και το ότι 10.000 είναι οι αποσπασμένοι δάσκαλοι σε υπηρεσίες άσχετες με την εκπαίδευση, ενώ 1.600-1.700 άτομα βρίσκονται σε εκπαιδευτική άδεια. Ενα ολόκληρο σύμπαν ασήμαντων θέσεων, γραφείων, υπηρεσιών, φτιαγμένων για να εξυπηρετούν εκπαιδευτικούς οι οποίοι έχουν προσληφθεί, μονιμοποιηθεί, πληρώνονται, αλλά δεν διδάσκουν.
Οι δάσκαλοι είναι οι αγαπημένοι των βουλευτών. «Εχουν καλήεκπαίδευση και ικανότητα στη γραφή και στον λόγο, είναι μεγάληομάδα και είναι πολύ πιο εύκολονα αποσπαστούν από ό,τι οι φιλόλογοι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης» δηλώνει. «Αποτελούν τη βασικότερη πηγή άντλησης προσωπικού για κάθε ευσυνείδητοπολιτικό» συνεχίζει.
Τελευταία ολοένα και πληθαίνουν τα δημοσιεύματα για το ανορθολογικό σύστημα αποσπάσεων. Και οι τίτλοι πιασάρικοι. Κοπάνες, γυμναστές που κάααθονται… Προλειαίνεται το έδαφος… αλλά οι εκπαιδευτικές άδειες γιατί να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι; δεν κρίνονται αναγκαίες και συμφέρουσες για την υπηρεσία; μήπως υπάρχει ένα σύστημα διαρκούς επιμόρφωσης και ανανέωσης των διδακτικών μεθόδων του προσωπικού και μας διέφυγε;
Απλώς, κάθονται! Σ’ ένα μόνο σχολείο της Κοζάνης βρέθηκαν 19 υπεράριθμοι γυμναστές! Ο νομός Κοζάνης, όπως δείχνουν τα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, έχει… ειδίκευση στην αργομισθία των γυμναστών αφού, συνολικά στα σχολεία του υπάρχουν 33 υπεράριθμοι γυμναστές, ενώ ακόμη 10 υπηρετούν στη Διεύθυνση Φυσικής Αγωγής. «Δώσαμε σαφείς εντολές στους περιφερειακούς διευθυντές να καταγράψουν, στο μέτρο του δυνατού, τα πραγματικά κενά, ώστε να υπάρξει εξορθολογισμός του συστήματος», δήλωσε χθες στην «Κ» η υπουργός κ. Αννα Διαμαντοπούλου. Σύμφωνα με έρευνα του Παν. Iωαννίνων, κατά μέσο όρο οι καθηγητές εργάζονται περί τις 10 ώρες εβδομαδιαίως, ενώ εκ του νόμου οι ελάχιστες ώρες είναι 16 έως 23 εβδομαδιαίως (εξαρτάται από την προϋπηρεσία του καθηγητή). «Ο δημόσιος τομέας έχει διογκωθεί υπερβολικά. Το ίδιο συμβαίνει και στην εκπαίδευση», ανέφερε στην «Κ» ο επιστημονικός υπεύθυνος της έρευνας κ. Γεώργιος Δήμου. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, ενώ οι μαθητές στη δημόσια δευτεροβάθμια εκπαίδευση μειώθηκαν (από 634.519 το 2008 σε 633.162 το 2009), ο αριθμός των καθηγητών αυξήθηκε (από 74.445 το 2008 σε 77.476 το 2009).
Ειδικότερα, τα πρώτα αποτελέσματα των ελέγχων που η κεντρική υπηρεσία του υπ. Παιδείας ζήτησε να γίνουν από τις περιφερειακές διευθύνσεις επιβεβαιώνουν το γνωστό: από τη μια, υπεραριθμίες σε σχολεία και αποσπασμένοι σε υπηρεσίες σε «περιζήτητες» περιοχές (όπως τα σχολεία της κάθε πρωτεύουσας νομού και από την άλλη, μεγάλα κενά σε άλλες «χαμηλής ζήτησης» περιοχές (επαρχιακά σχολεία κ.ά.). Μία από τις περιπτώσεις που προκάλεσε έκπληξη στα στελέχη του υπουργείου, ήταν οι υπεράριθμοι γυμναστές του νομού Κοζάνης, οι οποίοι δεν έκαναν πλήρες ωράριο διδασκαλίας. Υπεραριθμία εκπαιδευτικών προκαλούν, επίσης, οι αποσπάσεις σε κεντρικές υπηρεσίες, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κενά σε σχολεία. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της Σάμου, όπου τον Νοέμβριο υπήρχαν ακόμη ελλείψεις καθηγητών. Ομως, σε 14 γυμνάσια και λύκεια του νομού είχαν τοποθετηθεί 516 εκπαιδευτικοί. Από αυτούς, σε σχολεία υπηρετούσαν 291. Οι υπόλοιποι ήταν αποσπασμένοι. Αλλά και οι 291 είχαν περίσσευμα 1.291 ωρών εβδομαδιαίως.Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, το υπουργείο θα προωθήσει έως τα μέσα Μαρτίου προς ψήφιση στη Βουλή νομοσχέδιο για αλλαγή του συστήματος προσλήψεων και εξορθολογισμό στην αξιοποίηση του προσωπικού. Θα αποδειχθεί εξαγγελία που θα μείνει στα χαρτιά (όπως έγινε με ανάλογες διακηρύξεις την τελευταία δεκαετία) ή αυτή τη φορά θα υπάρξουν αποτελέσματα;
Κι όμως οι συνάδελφοι θα μπορούσαν να αποδειχθούν πολύτιμοι. Εκτός από Personal training που έχουμε ανάγκη οι περισσότεροι από τις ατέλειωτες ώρες καθισιού στα γραφεία μας, υπάρχουν και πολλά προγράμματα στους δήμους που χρειάζονται στελέχωση. Λίγο ευελιξία χρειαζόμαστε και να σταματήσει λίγο το μαγαζάκι των αποσπάσεων με τα μπιλιετάκια βουλευτών…
Οταν όμως η πραγματικότης υπερβαίνει τη γελοιογραφία, τότε βάζουν τα γέλια και οι θεοί…
Θλιβερότερος απ’ την υπερβολή μιας καρικατούρας, ο κ. Χριστοδουλάκης επιχειρούσε, λένε, την τιτλοποίηση του Παρθενώνα(!) -εκποιούσε δηλαδή έναντι πινακίου δανείων
ο τσιφ αυτός απόγονος του Περικλή (και της Ασπασίας) τις εισπράξεις από τα εισιτήρια για την Ακρόπολη κι άλλους αρχαιολογικούς χώρους!
………………………………..
Να κόβει δηλαδή τις φλέβες του ακόμα και ο Καραγκιόζης, διότι ούτε ο Χατζατζάρης θα διενοείτο ποτέ την τιτλοποίηση της Ακρόπολης -τα «μάρμαρα για τα οποία πολεμήσαμε», καθώς έλεγε ο Μακρυγιάννης
όπως επίσης και εκείνοι οι αγωνιστές που έδιναν οι ίδιοι μολύβι στους Τούρκους να κάνουν βόλια και να τους σκοτώνουν, κατά την πολιορκία της Ακρόπολης, προκειμένου να μη χαλούν τους κίονες για να εξάγουν τους μολυβένιους συνδέσμους…
Θέλετε να μάθετε μια ξένη γλώσσα αλλά το καθημερινό σας πρόγραμμα είναι πολύ γεμάτο για να παρακολουθήσετε μαθήματα σε κάποια σχολή; Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε αφού το Διαδίκτυο σας δίνει τη δυνατότητα να μάθετε μία ή και περισσότερες ξένες γλώσσες και μάλιστα σε αρκετά προχωρημένο επίπεδο χωρίς να χρειαστεί να βγείτε από το δωμάτιό σας.Με την επέκταση των ευρυζωνικών δικτύων και του γρήγορου Ιnternet πολλές εταιρείες προσφέρουν μια γκάμα προϊόντων για εκμάθηση ξένων γλωσσών, άλλα δωρεάν και άλλα έναντι αντιτίμου, που επιτρέπουν στους χρήστες να επικοινωνούν σε πραγματικό χρόνο με καθηγητές σε άλλες χώρες και να έρχονται σε επαφή με άλλους χρήστες που μαθαίνουν την ίδια γλώσσα.
Οπως τονίζουν οι ειδικοί, το να μάθεις μια ξένη γλώσσα είναι όσο δύσκολο είναι να κάνεις μια δίαιτα: έπειτα από λίγο καιρό βαριέσαι. Η λύση είναι να βρει κανείς έναν τρόπο να αντιμετωπίσει την ανία που καταλαμβάνει τους μαθητές μετά τους πρώτους μήνες. Για να λύσουν το πρόβλημα αυτό τα προγράμματα εκμάθησης ξένων γλωσσών online προσφέρουν σταυρόλεξα, διαδραστικά βίντεο και άλλα παιχνίδια, καθώς και τη συμμετοχή σε διαδικτυακές κοινότητες για να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον των μαθητών.
Το πλέον δημοφιλές ηλεκτρονικό πρόγραμμα εκμάθησης ξένων γλωσσών, η RosettaStone, προσφέρει ένα πακέτο 1.000 δολαρίων στο οποίο περιλαμβάνεται το RosettaCourse, το κλασικό πρόγραμμα εκμάθησης, καθώς επίσης και το RosettaStudio, που δίνει τη δυνατότητα στους χρήστες να επικοινωνούν μέσω video chat με ανθρώπους των οποίων η μητρική γλώσσα είναι η γλώσσα που μαθαίνουν, και το RosettaWorld, μια online κοινότητα όπου μπορεί να συμμετέχει κανείς σε γλωσσικά παιχνίδια.
Ενα επίσης δημοφιλές πρόγραμμα είναι το ΤellΜeΜore, το λογισμικό του οποίου όχι μόνο διδάσκει λέξεις και φράσεις αλλά διαθέτει και μια εφαρμογή αναγνώρισης της φωνής η οποία αναλύει την προφορά και τα λάθη στην εκφορά των λέξεων και δίνει συμβουλές για το πώς μπορείτε να βελτιωθείτε. Επίσης με τη βοήθεια βίντεο μαθαίνουν τους μαθητές πώς να τοποθετούν τη γλώσσα και τα χείλη προκειμένου να προφέρουν δύσκολους ήχους σε μια ξένη γλώσσα. Η ιστοσελίδα χρεώνει 899 δολάρια τον χρόνο για παροχή πρόσβασης στο διαδικτυακό «σχολείο».
Στην ιστοσελίδα Livemocha, που έκανε την εμφάνισή της πριν από δύο χρόνια, μπορεί κανείς να βρει βασικά μαθήματα για 30 γλώσσες δωρεάν. Αν οι χρήστες αποφασίσουν να περάσουν σε υψηλότερο επίπεδο, χρειάζεται να πληρώσουν κάποιο αντίτιμο σε εξαμηνιαία ή ετήσια βάση. Ολοι οι σπουδαστές, είτε παρακολουθούν τα βασικά μαθήματα
ή πιο προχωρημένα, έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν σε ομάδες χρηστών που έχουν κοινό ενδιαφέρον την εκμάθηση μιας συγκεκριμένης γλώσσας. Οι διαχειριστές της ιστοσελίδας αναφέρουν ότι είναι η μεγαλύτερη διαδικτυακή κοινότητα εκμάθησης ξένων γλωσσών.
Μερικώς χρηματοδοτούμενη από την Ευρωπαϊκή Ενωση, η ιστοσελίδα Βabble προσφέρει μαθήματα στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά και ισπανικά έναντι 12 δολαρίων τον μήνα σε εξαμηνιαία βάση.
Οσοι ενδιαφέρονται για εντελώς δωρεάν μαθήματα θα πρέπει να έχουν υπόψη ότι το ΒΒC στην ιστοσελίδα του δίνει τη δυνατότητα εκμάθησης 36 γλωσσών, σε διάφορα επίπεδα, με ήχο, βίντεο και δυνατότητα μετάφρασης.
Oι «Ανταποκριτές» (ΝΕΤ), με τους δημοσιογράφους Κώστα Αργυρό, Οντίν Λιναρδάτου, Φίλιο Στάγκο, δεν είναι απλώς μια καλή εκπομπή, αλλά ένα καλό παράδειγμα δημιουργικής αξιοποίησης του έμψυχου δυναμικού και των δυνατοτήτων της κρατικής τηλεόρασης. Ιδίως σε μια εποχή περικοπών, κανένα ελληνικό ιδιωτικό κανάλι δεν έχει την πολυτέλεια να διατηρεί μόνιμους ανταποκριτές σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και σε άλλες περιοχές του κόσμου, ενώ ακόμα και μεγάλα αμερικανικά δίκτυα αναγκάζονται να αποσύρουν τους ανταποκριτές τους από το Ιράκ ή το Αφγανιστάν.
Το θαυμαστό νέο ψηφιακό σύμπαν και οι ηθικές, πολιτικές και νομικές διαστάσεις του ήταν το κύριο θέμα των «Ανταποκριτών» την προπερασμένη Τρίτη. Kαλεσμένοι στο στούντιο ήταν δύο άνθρωποι που γνωρίζουν καλά κάποιες περιοχές αυτού του αχανούς σύμπαντος, η πανεπιστημιακός Λίλιαν Μήτρου και ο Μιχάλης Καρυότογλου, αντιπρόεδρος της Singular Logic. Τη συζήτηση δεν την τροφοδοτούσαν μόνον οι ερωτήσεις των παρουσιαστών, αλλά και τα βίντεο, που προβάλλονταν ενδιάμεσα και είχαν ετοιμαστεί ειδικά για την εκπομπή, προσεγγίζοντας αρκετές πτυχές του θέματος. Π.χ., οι συνέπειες των νέων τεχνολογιών στη δημοσιογραφία και στον κινηματογράφο (βλ. «Αvatar»), ο κυβερνοπόλεμος, οι νέοι κοινωνικοί κώδικες που εισάγονται από το Facebook και τις άλλες μορφές κοινωνικής δικτύωσης, η προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων, η λογοκρισία, η δυνατότητα ή η αδυναμία επιβολής κανόνων σε τοπικό, περιφερειακό επίπεδο, αφού, όπως ειπώθηκε, «το Διαδίκτυο δεν έχει πατρίδα».
Καθένα από αυτά τα υπο-θέματα έχει πολλές διαστάσεις και θα μπορούσε να ήταν από μόνο του το κύριο θέμα μιας ξεχωριστής εκπομπής. Η εξέτασή τους δεν θα μπορούσε να ήταν εξαντλητική, ωστόσο έδινε στον τηλεθεατή μια γενική εικόνα των ερωτημάτων που γεννούν οι τεράστιες αλλαγές οι οποίες συντελούνται στον μεγάλο κόσμο και στον καθημερινό μας μικρόκοσμο. Πρόκειται για ερωτήματα με οικονομικό, εργασιακό, φιλοσοφικό αλλά και παιδαγωγικό, εκπαιδευτικό και υπαρξιακό χαρακτήρα, ερωτήματα που έχουν σχέση και με την ίδια τη δημοκρατία. Κανείς δεν μπορεί μόνος του να δώσει απαντήσεις, όμως ταυτόχρονα κανείς δεν μπορεί να τα αγνοεί.
Καλό θα ήταν η εκπομπή να είχε συμπεριλάβει και κάποιες αναφορές στην ελληνική πραγματικότητα, καθώς και κάποιες πιο «αιρετικές», πιο τολμηρές απόψεις και πληροφορίες, π.χ., για τις θέσεις του σουηδικού Κόμματος των Πειρατών ή για τις μορφές κοινωνικού αναλφαβητισμού και αλλοτρίωσης που διευκολύνονται από το Διαδίκτυο χωρίς βέβαια να οφείλονται αποκλειστικά σε αυτό.
Στην τηλεόραση, οι νέες τεχνολογίες εκπροσωπούνται κυρίως από τις διαφημίσεις υπηρεσιών και προϊόντων, που υπόσχονται τον ψηφιακό ουρανό με τα άστρα, και πολύ λίγο από τις εκπομπές έρευνας και λόγου που προσφέρουν στον τηλεθεατή πληροφορίες αλλά και αφορμές για στοχασμό. Μια από τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις ήταν αυτή η εκπομπή των «Ανταποκριτών».
Tης Σαντυς Τσαντακη
Μετά το Facebook, το Twitter είναι η νέα μεγάλη ανακάλυψη, το καινούργιο παιχνίδι των χρηστών του Ιντερνετ. Εκατομμυρίων ανθρώπων που τιτιβίζουν κάθε στιγμή της ζωής τους. Μοιράζονται με γνωστούς και αγνώστους πράγματα που θα έλεγαν μέχρι πρότινος στον καλύτερό τους φίλο ή έστω σε κάποιον συγγενή.
Κάπως έτσι μάθαμε για τις σκοτεινές στιγμές του Βρετανού σχεδιαστή μόδας, Αλεξάντερ ΜακΚουίν που αυτοκτόνησε την περασμένη εβδομάδα. Κάπως έτσι διαβάζουμε τώρα πως τον αποχαιρετούν «φίλοι» μέσα από 140 χαρακτήρες που είναι το όριο, είτε πρόκειται για εξομολόγηση είτε για αποκάλυψη ή επικήδειο. Μετά τον θάνατο του Μάικλ Τζάκσον, είχε «πέσει» το σύστημα.
Εκατόν σαράντα χαρακτήρες, όλοι κι όλοι, μία με δύο φράσεις. Δεν είναι τηλεγράφημα, δεν είναι χαϊκού, ούτε ημερολόγιο, είναι ένα νέο μάλλον είδος ποίησης που παρασύρει ανθρώπους που δεν θα φανταζόμασταν ότι έχουν αυτήν τη ρομαντική διάθεση. Ή λογοτεχνία της κλειδαρότρυπας.
Το περιοδικό Time δημοσίευσε πρόσφατα τις 500 δημοφιλέστερες λέξεις στο Twitter. Κυκλοφορούν, όμως, και λίστες με όσους συγκεντρώνουν τους περισσότερους θαυμαστές καθημερινά… Στην πρώτη θέση είναι ο ηθοποιός Αστον Κούτσερ με 3,4 εκατ. αναγνώστες. Ακολουθεί η Ελεν ΝτεΤζενέρις (3 εκατ.), η Μπρίτνεϊ Σπίαρς (3 εκατ.), η Οπρα Γουίνφρεϊ (2 εκατ.), ο Μπαράκ Ομπάμα (2 εκατ.), ο Σακίλ Ο’ Νιλ (2 εκατ.), η Ντέμι Μουρ (1,8 εκατ.), ο Λανς Αρμστρονγκ (1,8 εκατ.), αν και αυτά ακόμη τα στοιχεία ανατρέπονται διαρκώς.
Και αναρωτιέται κανείς: μα καλά, είναι δυνατόν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής να έχει χρόνο να… τιτιβίζει; Ή μήπως του τα γράφουν άλλοι τα μηνύματα (σαν ghost writers, όπως είναι ο επίσημος όρος στη λογοτεχνία) κι εκείνος απλώς τα υπαγορεύει;
Οπως και να ’χει, το Twitter αποτελεί ένα νέο φαινόμενο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο θα διαρκέσει, τα ξένα έντυπα όμως μιλούν για το «tsunami Twitter». Τσουνάμι επικοινωνίας ή ψευδούς έστω ανταλλαγής απόψεων. Αν και μάλλον για μονόλογο πρόκειται.
Αν διαθέτει κανείς πάντως χρόνο για χάσιμο, έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κάθε μέρα τι γράφει η Μάργκαρετ Ατγουντ, τι λέει για τα εγγόνια της και τις ταινίες που παρακολούθησε πρόσφατα η Λορίν Μπακόλ, τι σκέφτεται αυτές τις ημέρες ο Κέβιν Σπέισι, τι δηλώνουν ο Αλ Γκορ ή ο Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ.
«Γίνεσαι ο δημοσιογράφος του εαυτού σου», λένε όσοι το έχουν δοκιμάσει. Είναι ένα πολυμέσο επικοινωνίας, ένα μπλογκ δημοσίων σχέσεων, που προκάλεσε νέους χρήστες να γράψουν από ένα στίχο για τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου και φιλόδοξους συγγραφείς να φτιάξουν ένα πολυσυλλεκτικό βιβλίο. Μπορούμε να προτείνουμε τον τίτλο του. Ο Τουίτι και η παρέα του… Η γυναίκα του διευθυντή της ιστοσελίδας, Εβαν Γουίλιαμς, ανακοίνωσε τη γέννηση του παιδιού τους μέσω Twitter. Τους ευχόμαστε χαρούμενα τιτιβίσματα.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Η υπουργός Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου σε συνέντευξή της στην Καθημερινή εντοπίζει το μεγάλο πρόβλημα ολόκληρου του Δημοσίου: στους μηχανισμούς αξιολόγησης των καλύτερων.
Άρθρα (RSS)