Αρχείο για την κατηγορία “web 2.0”

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Υπάρχουν μέρες που σχεδόν νιώθεις την παραγωγικότητα να πέφτει στο πάτωμα. Κοιτάς γύρω και βλέπεις ανθρώπους κολλημένους σε οθόνες, ανθρώπους που βαριούνται και να προσποιηθούν πως ενδιαφέρονται. Νιώθεις πως όλη αυτή η ακτινοβολία, συντονισμένη να κοιτά τον ίδιο πνευματικό φωταγωγό, παράγει την ίδια ασημαντότητα, την ίδια βαρεμάρα, την ίδια νωθρότητα. Μπορεί όλοι την ίδια στιγμή να μιλάνε ψηφιακά για έναν μεγάλο σκοπό, για μια Μεγάλη Ιδέα, για μια σωτηρία, για μια επανάσταση. Αλλά φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι κάνουν τα κλικ τους, τους εμπνευσμένους σκοπούς τους, το συμβατικό χιούμορ τους, τα οργισμένα γκρουπ τους, τις ανούσιες αναπαραγωγές του ίδιου πράγματος. Φαίνεται πως κανείς δεν θέλει τίποτα να αλλάξει· μόνο η ώρα να περάσει. Είναι η ώρα της οκνηρίας.

Υπάρχουν κάποιες άλλες μέρες που παρατηρείς, πίσω από συμπεριφορές, ανθρώπους φοβισμένους, ανθρώπους γεμάτους προφανή ψυχολογικά προβλήματα, να μιλούν με πάθος για το αγαπημένο τους χόμπι: τον εαυτό τους. Ανθρώπους να αυτοθαυμάζονται έχοντας τόσο προβλέψιμες συμπεριφορές που σχεδόν μυρίζεις τη μανιέρα μέσα από την οθόνη. Είναι ένα στημένο παιχνιδάκι υπερπροβολής, μια φωτογραφία από μια παραλία με ένα φαινομενικά ανέμελο – αλλά στην πραγματικότητα καλά μελετημένο – σχόλιο, ένας κοιλιακός, ένα κλεμμένο απόφθεγμα, ένα selfie, μια πόζα. Είναι η ώρα της αλαζονείας.

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι άξιοι παρατήρησης. Αυτοί που θα ήσουν σχεδόν σίγουρος πως θα μπορούσαν να γράψουν ό,τι πιο μύχιο υπάρχει, ό,τι πιο ευαίσθητο, ό,τι πιο ακατάλληλο υπάρχει μέσα τους, αναζητώντας λίγη ακόμη προσοχή. Πως θα μπορούσαν να ανεβάσουν φωτογραφία όχι μόνο από το παιδί τους, αλλά και από τον τρόπο που συνέλαβαν το παιδί τους αν αυτό θα τους έκανε να νιώσουν πιο αποδεκτοί. Είναι η λαιμαργία (της προσοχής) και η 
απληστία
 (των likes) σε έναν απάνθρωπο συνδυασμό.

Είναι και οι άλλοι, οι πιο σιωπηλοί. Αυτοί που ζουν τη ζωή τους μέσα από το πρίσμα των social media. Που δεν ενεργούν, απλώς παρακολουθούν. Που δεν αλληλεπιδρούν, μόνο σχολιάζουν την ίδια την έκθεση από μια ψηφιακή γαλαρία. Είναι αυτοί που εγκλωβισμένοι σε έναν παράλληλο κόσμο, ζηλεύουν την άνεση των άλλων να γράφουν τόσο ελεύθερα για τον εαυτό τους, φθονούν τους κοινωνικούς φίλους τους και δημιουργούν έξτρα ψυχολογικά προβλήματα στον εαυτό τους, φοβούμενοι πως χάνουν κάτι σημαντικό την ώρα που ζηλεύουν. Είναι η ώρα της ζηλοφθονίας.

Είναι και αυτοί που είναι έτοιμοι να τσαντιστούν, να πλακωθούν, να βγάλουν πύρινους λόγους με το παραμικρό. Με την ιστορία του κροκόδειλου, με ειδήσεις αλιευμένες συνήθως σε sites της συμφοράς, με τη Βουλή, με το παρελθόν, με τον Κατσουράνη και εκείνον τον διαιτητή, με τον βουλευτή, τον υποκριτή και τον τσαμπατζή. Είναι αυτοί που χάνουν το δίκιο της αγανάκτησης, όντας διαρκώς αγανακτισμένοι. Είναι έτοιμοι να πιστέψουν το πιο παρανοϊκό ψέμα μόνο και μόνο γιατί κουμπώνει με την αγανακτισμένη τους διάθεση. Είναι ο φόβος και ο τρόμος των διαφημιστών και των εταιρειών, όλοι αυτοί που αν συντονιστούν στον ίδιο σκοπό, έστω και κατά τύχη, μπορούν να κάνουν μια εταιρεία να βουλιάξει, μια προσωπικότητα να εξαφανιστεί, έναν σκοπό να ακυρωθεί. Είναι οι άνθρωποι της (δίκαιης ή άδικης, αυθεντικής ή αταβιστικής) οργής.

Μετά είναι και τα ζευγάρια. Ολοι αυτοί που είναι μαζί κοιτώντας παράλληλες εικόνες στα κινητά τους. Μπορεί να συμβεί στον καθένα. Μπορεί, όμως, όπως διηγείται μια νεαρή γυναίκα σε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα του «Guardian», που την προηγούμενη εβδομάδα εικονογράφησε τα «7 θανάσιμα ψηφιακά αμαρτήματα», το ένα μέλος της σχέσης (αυτή εν προκειμένω) να απορροφηθεί τόσο πολύ από την ψηφιακή του ύπαρξη, από τους καβγάδες, την αποδοχή, τη ζήλια, τον θυμό, την ευκολία των σχέσεων της οθόνης, που να ξεχάσει εντελώς τη λαγνεία. Ή μάλλον να τη
μετατρέψει σε άκαπνη ψηφιακή λαγνεία. Το έβδομο αμάρτημα.

Το world wide web είναι 25 ετών. Πάνω από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν μέσα του. Υπάρχουν οι γενιές που έχουν ζήσει και χωρίς αυτό (έστω και αν απορούμε πώς ζούσαμε), υπάρχουν και οι νεότεροι που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να σκεφτούν μια ζωή χωρίς όλη τη γνώση του κόσμου στην παλάμη τους.

Δεν χρειάζεται να είμαστε τεχνοφοβικοί, ούτε φοβισμένοι ούτε καταγγελτικοί: αυτός είναι ο τρόπος που ζούμε, που αλληλεπιδρούμε, που βλέπουμε Μουντιάλ, που σχολιάζουμε, που δουλεύουμε, που φλερτάρουμε. Αρκεί να μάθουμε το πώς μας επηρεάζει ηθικά, πνευματικά, πολιτικά και κοινωνικά. Αρκεί να μαθαίνουμε να αλληλεπιδρούμε σε έναν νέο κόσμο που πριν ανακαλυφθεί έχει ήδη παλιώσει. Δεν είναι εύκολο. Αλλά δεν έχουμε και άλλη επιλογή.

Το Βήμα άρθρο του Δ. Θεοδωρόπουλου

Comments 0 σχόλια »

Πόσες από τις αναρτήσεις του fb καθρεφτίζουν την πραγματικότητα; Σε ένα μικρο-φιλμ ο σκηνοθέτης, Shaun Higton, παρουσίαζει την απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από την εικονική εκδοχή της, φτιαγμένη μόνο για τα Likes στα κοινωνικά δίκτυα.

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Infographic-Evolution-of-Technology2
Evolution of Communication

a.baa-The-evolution-of-technology-

co-evolution_-530x293

Comments 0 σχόλια »

Η βαρετή πανεπιστημιακή διάλεξη θα αποτελέσει το πρώτο «θύμα» από την ραγδαία άνοδο της δωρεάν διαδικτυακής εκπαίδευσης, σύμφωνα με τον ιδρυτή της Wikipedia, Τζίμι Γουέιλς

«Αν τα πανεπιστήμια δεν απαντήσουν στην αύξηση των διαδικτυακών μαθημάτων με κάποιο πειστικό τρόπο, τότε θα εμφανιστούν νέοι παίκτες που θα τα αντικαταστήσουν»,θεωρεί ο 47χρονος Αμερικανός ακτιβιστής και πρώην χρηματιστής που έγινε γνωστός ως ο βασικός συνδημιουργός της δημοφιλέστερης ανοικτής εγκυκλοπαίδειας στο ίντερνετ.
Εδώ κι ενάμιση χρόνο, τα Μαζικά Ανοιχτά Διαδικτυακά Μαθήματα (Massive Online Open Courses, ή MOOC) γίνονται όλο και πιο δημοφιλή εντός των κύκλων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια, όπως το Στάνφορντ, το Πρίνστον, το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και το Μπέρκλεϊ στη Καλιφόρνια, παρέχουν δωρεάν κύκλους σπουδών σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα – αν και παρέχουν ένα απλό πιστοποιητικό παρακολούθησης και όχι κανονικό πτυχίο.

«Η επίδραση των μαθημάτων αυτών θα είναι κατακλυσμική και θα μεταμορφώσει τα πάντα στον τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης», λέει ο Γουέιλς. Και σημειώνει πως «τα πανεπιστήμια πρέπει να μάθουν να χρησιμοποιούν τις on line τεχνολογίες προς όφελος τους». Συνέχεια »

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Δείτε το στο slideshare.net

Comments 0 σχόλια »

Ένα στα πέντε ετερόφυλα και τρία στα πέντε ομοφυλόφιλα ζευγάρια γνωρίζονται online, ενώ ένα στα πέντε ζευγάρια χωρίζουν εξαιτίας του facebook. Οι γενιές X και Y θεωρούν το e-mail ξεπερασμένο, ενώ η σημερινή γενιά του νηπιαγωγείου μαθαίνει μέσω iPad αντί για πίνακα και κιμωλία. Το 92% των δίχρονων παιδιών έχει ήδη το ψηφιακό του αποτύπωμα. Κάθε λεπτό ανεβαίνουν στο YouTube 72 ώρες βίντεο. Και αν η Wikipedia χώραγε σε βιβλίο, τότε θα είχε 2,25 εκατομμύρια σελίδες.

Aπό το συγγραφέα και σύμβουλο επί των social media, Erik Qualman.

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Χτες στο Free Thinking zone είχα την ευκαιρία να απολαύσω μία εξαιρετική παρουσίαση της Μαρίας Μουζακίτη για ένα φρέσκο θέμα όπως “Το twitter στην Ελλάδα ως όχημα δικτύωσης, παρακίνησης & αυτό-οργάνωσης κοινοτήτων” Μία έρευνα που εκπονήθηκε στα πλαίσια μιας διπλωματικής διατριβής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Η παρέα που μαζεύτηκε μας ανανέωσε όλους με τη δροσιά της και τις έξυπνες τοποθετήσεις της. Κάτι τέτοιες βραδιές μας χαρίζουν αισιοδοξία.

Στη φωτογραφία Μπέτυ Τσακαρέστου, Μαρία Μουζακίτη, Στάθης Χαϊκάλης.

Απολαύστε την παρουσίαση:

Δείτε το στο slideshare.net


Comments 0 σχόλια »

Δείτε το στο slideshare.net

Comments 0 σχόλια »

Δείτε το στο slideshare.net

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Δείτε το στο slideshare.net

Θα ήθελα να ευχαριστήσω από καρδιάς τον επιβλέποντα καθηγητή της διπλωματικής μου κ. Άγη Παπαντωνίου για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε, καθώς και για την πολύτιμη παρέμβαση, τις χρήσιμες συμβουλές και τις εύστοχες παρατηρήσεις του, που διευκόλυναν την περάτωση της διπλωματικής μου εργασίας. Ήταν πανταχού παρών, όποτε τον αναζήτησα και με στήριξε σε όλη τη διάρκεια της έρευνας.
Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς που συμμετείχαν στην έρευνα, τη στήριξαν διαδίδοντάς την και με βοήθησαν να την ολοκληρώσω, ιδιαίτερα τον Νίκο Κακλαμάνο για τις δικτυακές συζητήσεις μας και τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συμφοιτητές μου για τα δύο ενδιαφέροντα χρόνια που περάσαμε μαζί.
181 ερωτηματολόγια συλλέχθηκαν σε διάστημα ενός μήνα. Το πλέον ενδιαφέρον ήταν ότι μπόρεσα χάρη στην έρευνα να έρθω σε επαφή με πολύτιμες νησίδες σκέψης.
Keep on blogging!

Comments 0 σχόλια »

Επισκόπηση ιστολογίων εκπαιδευτικών

Comments 0 σχόλια »

Δείτε το στο slideshare.net

Παρουσίαση από το 6ο συνέδριο της διδακτικής της πληροφορικής που συνοψίζει τις δυσκολίες ένταξης των web 2.0 τεχνολογιών στην τάξη σύμφωνα με τις μαρτυρίες 26 πρωτοπόρων εκπαιδευτικών.

Δείτε το στο slideshare.net

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Στα κοινωνικά δίκτυα παρέχεται η δυνατότητα στο μέλος να κάνει εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες «φίλους». Πόσο καλά, όμως, ξέρει κανείς αυτά τα άτομα; Εχουν καθίσει μαζί σε ένα τραπέζι; τσούγκρισαν τα ποτήρια τους; Πόσο σίγουρος είναι για τις φιλικές τους διαθέσεις; Θα ανταποκρινόταν σε κάποιο πρόβλημά τους; Σύμφωνα με έρευνες, η ικανότητά μας να συνάπτουμε φιλίες δεν είναι στην πραγματικότητα απεριόριστη. Υπολογίζεται ότι οι άνθρωποι μπορούν να έχουν πραγματικές σχέσεις μ’ έναν κύκλο περίπου 150 ατόμων. Πρόκειται για το λεγόμενο αριθμό Dunbar[1] (από το όνομα του Βρετανού ανθρωπολόγου και καθηγητή της Οξφόρδης  Robin Dunbar, που διατύπωσε το λεγόμενο γνωσιακό όριο (cognitive limit). Ο αριθμός αυτός θέτει τα όρια μεταξύ αυτών που μπορούμε να έχουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και εκείνων που μπορεί να συμπαθούμε και ίσως να έχουμε μία ευχάριστη συζήτηση, αλλά δεν μπορούν να θεωρηθούν προσωπικοί φίλοι. Ο Dunbar προχωράει σε έναν ορισμό των φίλων: «το σύνολο των ανθρώπων με τους οποίους δεν θα διστάζατε να καθίσετε μαζί, απρόσκλητοι, αν τους συναντούσατε τυχαία σε ένα μπαρ». Κι όμως οι έφηβοι δε διστάζουν να πατήσουν το κομβίον «Προσθήκη φίλου» ανεβάζοντας τον αριθμό των κυβερνοφίλων τους σε μία προσπάθεια να αποδείξουν ότι «ανήκουν», ότι γίνονται αποδεκτοί. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αποδεικνύονται πιο σκεπτικιστές και συχνά διστάζουν να εντάξουν αγνώστους στον κύκλο τους. Εκτός αν διάγουν την κρίση της μέσης ηλικίας.

Από την άλλη σύμφωνα με έρευνα του βρετανικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας, οι νεαροί ηλικίας 18-24 ετών νιώθουν δύο φορές περισσότερη μοναξιά από τους ανθρώπους άνω των 55 ετών. Η διαδικτυακή επικοινωνία δεν έχει το ειδικό βάρος που έχει η φυσική επαφή με φίλους και συγγενείς.[2]

Αν παρατηρήσετε εφήβους να κάνουν παρέα στον ελεύθερο χρόνο τους θα παρατηρήσετε ότι το κινητό τους ή ο υπολογιστής τους φαίνεται να μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους και να τους διασπά διαρκώς την προσοχή. Τα τελευταία χρόνια τα παιδιά φαίνεται ότι απομονώνονται ολοένα περισσότερο, οι κοινωνικοί ιστοί καταρρέουν και οι κοινωνίες μας έχουν γίνει ατομικιστικές. Ίσως είναι καιρός να καλλιεργήσουμε εκ νέου τις κοινωνικές σχέσεις, ώστε όταν κάποιος νιώθει μόνος να έχει κάπου να στραφεί.

Απόσπασμα από το συλλογικό έργο: “Τάξη και αταξία, οι νέοι φωνάζουν”, Ακρίτας 2011




[1] R. Dunbar, Coevolution of Neocotex Size, Group size and Language in Humans, Behavioral and brain sciences 16, 1993, 681-735

[2] http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=333673&dt=26/05/2010#ixzz0uW6Ac6jE

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων