Αρχείο για την κατηγορία “κοινωνικά δίκτυα”

Πόσες από τις αναρτήσεις του fb καθρεφτίζουν την πραγματικότητα; Σε ένα μικρο-φιλμ ο σκηνοθέτης, Shaun Higton, παρουσίαζει την απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από την εικονική εκδοχή της, φτιαγμένη μόνο για τα Likes στα κοινωνικά δίκτυα.

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Tο διήμερο 9ο Διεθνές Συνέδριο της Οργανωτικής Επιτροπής Ενίσχυσης Βιβλιοθηκών (ΟΕΕΒ) είχε θέμα «Εκπαίδευση και βιβλιοθήκες στον ψηφιακό κόσμο». Το παρακολούθησαν περισσότερα από 700 άτομα, στην πλειονότητά τους γυναίκες νεαρής ηλικίας, βιβλιοθηκονόμοι, εκπαιδευτικοί και πληροφορικοί. Ενημερώθηκαν για τις τεχνολογικές εξελίξεις που βρίσκουν εφαρμογή στις βιβλιοθήκες αλλά και για προγράμματα και δράσεις που μπορούν να υλοποιήσουν στο σχολείο ή στη βιβλιοθήκη τους.

 Προσκεκλημένοι ομιλητές από τη Φιλανδία, τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Ισπανία και την Ολλανδία μετέφεραν την εμπειρία τους. Στη Φιλανδία, μια χώρα με υποδειγματικό εκπαιδευτικό σύστημα και βιβλιοθήκες, πατεράδες, κρατούμενοι στις φυλακές της μικρής πόλης Βάσα, διαβάζουν παραμύθια στα παιδιά τους μπροστά σε ένα μικρόφωνο. Την ανάγνωση ηχογραφεί σε CD η τοπική βιβλιοθήκη και το CD αποστέλλεται στα παιδιά κάθε του κρατούμενου. Στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ, έναν δήμο με τεράστιο χρέος και υψηλά ποσοστά ανεργίας, οι δημότες συναντιούνται στα σημεία «makerspace» στις βιβλιοθήκες όπου βρίσκουν τα απαραίτητα εργαλεία για να επισκευάσουν το ποδήλατό τους ή ένα σκισμένο ρούχο αλλά και μέντορες που θα τους προσφέρουν τεχνογνωσία για τη λειτουργία του smart phone τους. Στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Κολονίας, που μετατράπηκε από παραδοσιακή βιβλιοθήκη σε έναν ανοιχτό χώρο παιχνιδιού, μάθησης και συναναστροφής, οι χρήστες ψυχαγωγούνται και αποκτούν γνώσεις μέσα από σοβαρά, εκπαιδευτικά αλλά και διασκεδαστικά βιντεοπαιχνίδια. Συνέχεια »

Comments 0 σχόλια »

disconnect-4255Η κλινική ψυχολόγος Catherine Steiner Adair, καθηγήτρια στην ιατρική σχολή του Χάρβαρντ μας χαρίζει στο βιβλίο της “The big disconnect” πολύτιμες συμβουλές για να χειριστούμε τα θέματα της νοσηρής επιρροής των social media στην καθημερινότητά μας.
Θα ξεχωρίσω τους κανόνες για τη χρήση των υπολογιστών:
1) Αυτός εδώ δεν είναι δικός σου υπολογιστής. Μπορεί να έχει το όνομά σου πάνω του αλλά είναι δικός μου
2) Είμαι γονιός σου κι έχω το δικαίωμα να βλέπω όσα γίνονται εκεί
3) Πρέπει να χρησιμοποιείς υπολογιστή σε προσβάσιμο χώρο. Δεν επιτρέπεται να κλειδώνεις την πόρτα του δωματίου σου, ούτε να παίρνεις τον υπολογιστή στο κρεβάτι σου
4)Δεν μπορείς να σβήνεις την οθόνη όταν περνάω από δίπλα
Φυσικά δεν παραλείπει να μας θυμίσει τις συμβουλές που ακούμε στα ταξίδια: “Βάλε ο ίδιος τη μάσκα οξυγόνου προτού προσπαθήσεις να βοηθήσεις τα παιδιά σου”. Είναι αλήθεια ότι πολλοί γονείς χάνονται ατενίζοντας το κινητό τους ενώ τα παιδιά έχουν βαρεθεί να είναι στην αίθουσα αναμονής της ζωής των γονιών τους. Η μεγάλη αποσύνδεση -σαιξπηρικό λογοπαίγνιο*- φαντάζει ολοένα και δυσκολότερη στις μέρες μας καθώς η τεχνολογία έχει υφάνει πυκνό τον ιστό της και τα σημάδια του αποτυπώνονται στις σχέσεις μας.

Boston Globe – βιβλιοπαρουσίαση

*Ριχάρδος ΙΙΙ “Now is the winter of our discontent

 Made glorious summer by this sun [or son] of York” .

tumblr_mslv4zI7zI1reaf9no1_1280

Comments 0 σχόλια »

«Η ομότιμη παραγωγή ανατρέπει την κυρίαρχη πίστη ότι ο άνθρωπος ως ορθολογικό ον, προσπαθεί αποκλειστικά για τη μεγιστοποίηση του προσωπικού του χρηματικού κέρδους. Στις ομότιμες πλατφόρμες, εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες (οι ομότιμοι) συνεργάζονται προς έναν κοινό στόχο», διακηρύττει ο ιδρυτής του P2P Lab Βασίλης Κωστάκης

Ταυτόχρονα σε παγκόσμια και τοπική κλίμακα, εκατοντάδες εγχειρήματα «ομότιμης δημιουργίας» λαμβάνουν χώρα, αναδεικνύοντας νέους τρόπους παραγωγής, ιδιοκτησίας και διακυβέρνησης.

Είτε πρόκειται για έργα ελεύθερου λογισμικού και λογισμικού ανοιχτού κώδικα (Linux, Mozilla κ.λπ.) και τη συνεργατική εγκυκλοπαίδεια Wikipedia, είτε για κοινότητες ανοιχτού σχεδιασμού και κολεκτίβες των «hackerspace». Ολα αυτά συνθέτουν ένα «ομότιμο κίνημα» που «δημιουργεί τον κόσμο που θέλει, μέσα στον κόσμο που θέλει να ξεπεράσει».

«Είναι πολύ πιθανότερο κάποιος να (συν)δημιουργήσει το μέλλον, παρά να το προβλέψει», επισημαίνει ο 27χρονος Βασίλης Κωστάκης, πολιτικός οικονομολόγος, ιδρυτής του Ρ2Ρ Lab στα Ιωάννινα και συγγραφέας του «Ομότιμου Μανιφέστου».

Οπως εξηγεί ο ίδιος, «τρία πράγματα διακρίνουν το ομότιμο κίνημα: είναι συνεργατικό, είναι ανοιχτό, και ό,τι παράγεται είναι ελεύθερο. Είναι εμπνευσμένο από τα ομότιμα (peer-to-peer) δίκτυα, όπως είναι το ίδιο το Διαδίκτυο, όπου δεν υπάρχει ένας κεντρικός κόμβος, αλλά όλοι διασυνδέονται με όλους. Πρόκειται για μια μορφή σχέσης όπου ο καθένας συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνατότητές του και λαμβάνει ανάλογα με τις ανάγκες του»… Συνέχεια »

Comments 0 σχόλια »

Το Hive Learning Network ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη από το Ιδρυμα Mozilla. Τέτοια δίκτυα λειτουργούν επιτυχώς και στο Σικάγο, ενώ έχουν ήδη τεθεί οι βάσεις για δημιουργία δικτύων σε Λονδίνο, Βαρκελώνη, Βερολίνο, Σαν Φρανσίσκο, Τορόντο και Τόκιο. Απαρτίζεται από φορείς, όπως το Museum of Modern Art (ΜοΜΑ), το Museum of the Moving Image, το Cooper-Hewitt National Design Museum, το American Museum of Natural History, το Tribeca Film Institute, αλλά και μικρότερες ομάδες που παρέχουν εξωσχολικά προγράμματα άτυπης μάθησης. Το Hive Athens (www.hiveathens.org) χρηματοδοτείται αποκλειστικά από το Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος», αποτελεί δράση του Future Library, υποστηρίζεται από το Ιδρυμα Mozilla και βασικός του στόχος είναι να δημιουργήσει αντίστοιχο δίκτυο στην Αθήνα και να βοηθήσει τα μέλη του να αναπτύξουν βιωματικά εκπαιδευτικά προγράμματα με δημιουργική χρήση ψηφιακών μέσων.

Φορείς ελπίδας

Γιατί όμως το Hive, έπειτα από τόσες εντυπωσιακές μεγαλουπόλεις, να έρθει τώρα στην Αθήνα, σε μια εποχή δύσκολη για τους μεγάλους, αλλά κυρίως για τους μικρότερους σε ηλικία πολίτες της; Σύμφωνα με τους διοργανωτές του Hive, Θεμιστοκλή Γκιών και Ελένια Σαλούτση, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να αγκαλιάσουμε την έμπνευση για μάθηση και να βοηθήσουμε τους νέους να αναπτύξουν τις ικανότητές τους.

Το ερώτημα είναι αν η άτυπη βιωματική μάθηση, πέρα από δημιουργική και συναρπαστική, αποτελεί απάντηση στις πραγματικές ανάγκες των νέων. Ο Θ. Γκιώνης απαντά πως «η κατεύθυνση στην οποία ωθούμε εδώ και χρόνια τους νέους με τα εξαντλητικά αναλυτικά προγράμματα στην τυπική εκπαίδευση δεν ικανοποιεί πλέον ούτε την παλαιότερη υπόσχεση για “εγγυημένη” κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών τους. Το συνηθισμένο μοτίβο είναι φροντιστήρια, διάβασμα, αποστήθιση, εξετάσεις και πάλι από την αρχή και όταν οι νέοι πηγαίνουν στην πρώτη συνέντευξη για δουλειά, μαθαίνουν με έκπληξη ότι χρειάζεται να συνεργάζονται, να επικοινωνούν αποτελεσματικά, να ηγούνται, να παίρνουν πρωτοβουλίες, να διαχειρίζονται την αβεβαιότητα, το χρόνο τους ή ένα έργο»…

«Επιπλέον», επισημαίνει, «οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι τόσο γρήγορες, που τα δύο τρίτα των επαγγελμάτων που θα κληθούν να εξασκήσουν οι σημερινοί νέοι δεν έχουν ακόμη εφευρεθεί. Αυτό που χρειάζεται είναι -μέσα από τις σπουδές- να μάθουν πώς να… μαθαίνουν, να χτίζουν την προσωπική τους “εργαλειοθήκη” δεξιοτήτων.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Να βοηθήσουμε γονείς και νέους να δουν με λίγο πιο κριτική σκέψη τις προτεραιότητες της εκπαίδευσής τους».

via enet

www.hiveathens.org/

www.facebook.com/HiveAthens

Comments 0 σχόλια »

Δείτε το στο slideshare.net

Comments 0 σχόλια »

Ένα στα πέντε ετερόφυλα και τρία στα πέντε ομοφυλόφιλα ζευγάρια γνωρίζονται online, ενώ ένα στα πέντε ζευγάρια χωρίζουν εξαιτίας του facebook. Οι γενιές X και Y θεωρούν το e-mail ξεπερασμένο, ενώ η σημερινή γενιά του νηπιαγωγείου μαθαίνει μέσω iPad αντί για πίνακα και κιμωλία. Το 92% των δίχρονων παιδιών έχει ήδη το ψηφιακό του αποτύπωμα. Κάθε λεπτό ανεβαίνουν στο YouTube 72 ώρες βίντεο. Και αν η Wikipedia χώραγε σε βιβλίο, τότε θα είχε 2,25 εκατομμύρια σελίδες.

Aπό το συγγραφέα και σύμβουλο επί των social media, Erik Qualman.

Comments 0 σχόλια »

Δείτε το στο slideshare.net

Comments 0 σχόλια »

Tης Μαριάννας Τζιαντζή – Καθημερινή

​​Το βράδυ της Παρασκευής 17 Ιανουαρίου, σε ένα διαδικτυακό φόρουμ για μητέρες, φτάνει ένα SOS από μια 24χρονη Μαρία που βρίσκεται στη Λέρο: «Νομίζω πως το μωρό μου είναι άρρωστο και δεν έχουμε παιδίατρο στο νησί! Δεν ξέρω τι να σκεφτώ και τι να κάνω!». Το 30 ημερών αγοράκι, όπως εξηγεί η μητέρα, είναι κρύο, δεν ανοίγει τα μάτια του, τα βλέφαρά του είναι πρησμένα, κοιμάται συνέχεια και ξυπνά μόνο κάθε εφτά ώρες για να πιει ελάχιστο γάλα.

Δεκάδες μαμάδες, μέλη του φόρουμ, κατακλύζουν τη Μαρία με συμβουλές και λόγια συμπαράστασης. Κορίτσι μου, κούκλα μου, δώσε του χαμομήλι, πάρε το τηλέφωνο της παιδιάτρου μου, έχει ίκτερο, όχι δεν έχει ίκτερο, παράτα το φόρουμ και τρέχα αμέσως στο νοσοκομείο. Η κατάσταση του μωρού χειροτερεύει, η αγωνία των άλλων γονέων κορυφώνεται. Η ανταλλαγή μηνυμάτων (περίπου 700) θα συνεχιστεί μέχρι τη Δευτέρα, μέχρι το παιδί να ξεψυχήσει. Ο διάλογος θυμίζει θεατρικό έργο ή μάλλον θέατρο ψηφιακών σκιών.

Από το πρωί του Σαββάτου η Μαρία έχει πάψει να ενημερώνει το φόρουμ, όμως οι άγνωστοι φίλοι της τηλεφωνούν στη Λέρο και στο Ηράκλειο, μαθαίνουν ότι το παιδί χαροπαλεύει στην Εντατική, κάνουν διαγνώσεις, ευχές και υποθέσεις, θέλουν να βοηθήσουν, μέχρι και φιλοξενία προσφέρουν κάποιοι στη Μαρία αν τυχόν το παιδί μεταφερθεί στην Αθήνα.

Τα μέλη του φόρουμ προσεύχονται, στέλνουν «θετική ενέργεια» στο μωρό. Κάποιοι του γράφουν ποιήματα. Η έγνοια τους είναι ειλικρινής. «Αργησα να κοιμηθώ. Είχα το λάπτοπ δίπλα και συνέχεια κοίταζα…». «Είμαι διαλυμένη. Μαγειρεύω και μου πέφτουν τα πράγματα». «Μου αρέσουν τα ιατρικά». «Ολοι μαζί γίναμε μια γροθιά… Βρέθηκαν γιατροί, τηλέφωνα, νοσοκομεία, ελικόπτερα, τι κάνει ο άνθρωπος όταν θέλει…». «Μπράβο στο φόρουμ μας!». «Ωρα τώρα παρακαλάω τον άγιο Εφραίμ, τον εμπιστεύομαι πολύ…». Αλλοι μιλούν για το μωρό, άλλοι για τον εαυτό τους. Μια πινακοθήκη ανθρώπινων τύπων, από την οποία δεν λείπουν οι ανορθόγραφες πινελιές: ο φλύαρος, ο εξυπνάκιας, ο πρακτικός, ο αισθηματίας. Η κοινή αγωνία τούς φέρνει πιο κοντά, μάλιστα κάποιοι αποκαλύπτουν το αληθινό (μικρό) όνομά τους. «Μακάρι να είναι τρολ!» ξεσπά μια μητέρα, μακάρι να είναι ιντερνετική φάρσα.

Το μωρό πεθαίνει από ασιτία. Αμείλικτη είναι η περιγραφή ενός γιατρού ο οποίος αντίκρισε το ετοιμοθάνατο βρέφος, που δεν του είχε μείνει δύναμη ούτε για να κλάψει. «Πολύ άσπρο, πολύ αδύνατο… δέρμα σχισμένο, γεμάτο πληγές…». Και μάτια κλειστά.

Ας βρουν άλλοι το ποιοι και πόσο φταίνε. Πέρα από ευθύνες, ελλείψεις, ελαφρυντικά και κατηγορητήρια, πέρα από το τι λένε οι συγγενείς, υπάρχει ο πολυμελής χορός της τραγωδίας που θρηνεί, συμβουλεύει σχολιάζει. Ενας χορός αόρατος, άφωνος, ανώνυμος, άσαρκος. Μια συμπαράσταση φάντασμα, που διαλύεται μες στη ψηφιακή ομίχλη. Σε μια στοιχειωδώς φυσιολογική κοινωνία, η μητέρα αρπάζει το άρρωστο μωρό, χτυπά την πόρτα του γείτονα, βγαίνει ουρλιάζοντας στον δρόμο, όμως τώρα απλώς πληκτρολογεί μηνύματα βλέποντας το παιδί να αργοσβήνει.

Ενα μεμονωμένο περιστατικό φωτίζει την καθολική μας σύγχυση, δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά, όχι μόνο με το σύστημα γενικώς, αλλά και με εμάς τους ίδιους.

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Το Learnist είναι ένα εκπαιδευτικό κοινωνικό δίκτυο που δημιουργήθηκε πριν λίγους μήνες. Οι εφαρμογές του άρχισαν να κυκλοφορούν πριν λίγες μέρες. Είναι φρεσκότατο. Πολλοί δεν το γνωρίζουν αλλά θα ακούσουν για αυτό πολύ σύντομα.

Με το Learnist μπορείτε να συλλέξετε πληροφορίες σε ένα board (βλ. Pinterest) με τη χρήση ενός απλού bookmarklet αποθηκεύοντας περιεχόμενο από ιστοσελίδες. Με αυτόν τον τρόπο εικόνες, βίντεο και κείμενα καρφιτσώνονται στους πίνακες σας.

Comments 0 σχόλια »

Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι σε τεράστια κοινωνικά δίκτυα φίλων, οικογένειας, συναδέλφων κ.α. Ο Νικόλας Χρηστάκης περιγράφει πώς μια ευρεία ποικιλία χαρακτηριστικών – από την ευτυχία μέχρι την παχυσαρκία – μπορούν να διαδοθούν από άτομο σε άτομο, δείχνοντας πως η θέση μας στο δίκτυο μπορεί να επηρρεάσει τη ζωή μας με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί.

Ελληνικοί υπότιτλοι

Comments 0 σχόλια »

H κοπέλα στο βίντεο αποφάσισε να ξεπεράσει τον αριθμό Dunbar (β.λ. προηγούμενη δημοσίευση) και για αυτό χτύπησε ένα τατουάζ με τους 152 φίλους της. Το βίντεο ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, για να αποδειχθεί λίγες μέρες μετά ότι ήταν φάρσα.

Βλέποντας το βίντεο, θυμήθηκα την έρευνα που είχε γίνει στη Ολλανδία με τίτλο “Where friends are made. Context, Contacts, Consequences,” από τους  Beate Völker και  Gerald Mollenhorst  του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης.

Ο Mollenhorst είχε ένα δείγμα 1,007 ατόμων ηλικίας από 18 έως 65. Τους συνάντησε δύο φορές, στην αρχή της έρευνας και επτά χρόνια μετά. Οι ερωτήσεις συμπεριλάμβαναν τις εξής: Με ποιον μιλάς για προσωπικά ζητήματα; ποιον πετάγεσαι να δεις τακτικά; Πώς γνωριστήκατε; πού συναντιέστε;

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ενώ το μέγεθος του προσωπικού δικτύου παρέμενε σταθερό, αρκετά μέλη αυτού του δικτύου ήταν καινούργια. Μόνο το 30% των κολλητών φίλων παρέμενε σταθερό. Και το εκπληκτικότερο όλων: μόλις το 48% των αρχικών επαφών παρέμεναν στο δίκτυο. Συμπέρασμα: ανανεώνουμε τους μισούς φίλους μας κάθε 7 χρόνια…

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

tweeter

Πόσο ελεύθερος αισθάνεσαι στο Twitter και το Facebook;

Tις τελευταίες μέρες πολλές ειδήσεις έχουν να κάνουν με το Twitter. Αφορούν σε πράγματα που γράφτηκαν, ανθρώπους που τα έγραψαν, και συνέπειες που μοιάζουν δυσανάλογες, όταν φανταστεί κανείς ότι μιλάμε για λιγοστές λέξεις πατημένες γράμμα-γράμμα σε ένα πληκτρολόγιο ή μιαν οθόνη.

Μα αυτό είναι η «επανάσταση» των social media: Η μεταφορά της δύναμης του γραπτού λόγου από τα δάχτυλα μιας ελίτ (δημοσιογράφων, συγγραφέων) στα δάχτυλα όλων των κατοίκων της Γης. Υπάρχει τώρα μια πλατφόρμα επικοινωνίας που εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι κουβαλάνε στις τσέπες ή βλέπουν στις οθόνες των υπολογιστών τους. Αυτό πριν από πέντε χρόνια δεν υπήρχε. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το Twitter ήταν νεογέννητο. Αυτοί εδώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι το πρώτο αληθινά παγκόσμιας εμβέλειας γεγονός που συμβαίνει με ένα δισεκατομμύριο από τους ανθρώπους που το παρακολουθούν να χρησιμοποιούν τα social media.

Το φαινόμενο, αν μπορεί κανείς να το συνοψίσει σε λιγότερους από 140 χαρακτήρες, είναι το εξής:

Εκατομμύρια άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι πλήρης και απόλυτη ελευθερία λόγου δεν υπάρχει.

Με την ίδια ευκολία που μέχρι τώρα έστελνες ένα SMS σε έναν φίλο σου, τώρα μπορείς να επικοινωνήσεις ό,τι έχεις στο μυαλό σου σε χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη Γη, άγνωστούς σου. Από τη στιγμή που δεν έχεις ακριβώς τον έλεγχο του ποιος σε ακούει, δεν μπορείς να λες ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι. Ξαφνικά οι κανόνες αλλάζουν. Τα λόγια σου αποκτούν άλλη βαρύτητα όταν ακούγονται από ανθρώπους που δεν σε ξέρουν/καταλαβαίνουν, κι έτσι το νόημά τους κουβαλάει άλλο βάρος. Όποιοι κανόνες περί ηθικής, δεοντολογίας, συκοφαντίας και ευπρέπειας ίσχυαν για τους δημοσιογράφους εδώ και πολλές δεκαετίες, ξαφνικά ισχύουν για όλους τους ανθρώπους με smartphone ή υπολογιστή.

Είναι διαφορετικό πράγμα, και πολύ δύσκολο να το διαχειριστεί οποιοσδήποτε -πόσω μάλλον άπειροι στα περί δημόσιας έκφρασης 23χρονοι αθλητές. Αυτή η δυσκολία είναι που εκφράζεται σ’ αυτές τις ειδήσεις: Ο κόσμος προσπαθεί να προσαρμοστεί στην ιδέα της δημόσιας εκφοράς λόγου, την ώρα που ο μηχανισμός της μοιάζει ολόιδιος με την εκφορά προσωπικού, ιδιωτικού λόγου.

Και, παραδόξως, για να λυθεί το πρόβλημα δεν χρειάζονται νέοι, διαφορετικοί κανόνες. Δεν χρειάζονται νομικά πλαίσια και επιτροπές που θα αξιολογήσουν και θα εισηγηθούν. Δεν χρειάζεται τίποτα. Οι κανόνες συμπεριφοράς στα social media δεν πρέπει να είναι σε τίποτα διαφορετικοί από τους κανόνες συμπεριφοράς στις διαπροσωπικές σχέσεις και την κανονική, offline ζωή. Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος και ψυχραιμία. Σιγά σιγά οι άνθρωποι που γράφουν με τα δαχτυλάκια στις οθόνες θα καταλάβουν τη βαρύτητα των λέξεων, και θα αρχίσουν να προσέχουν και να σκέφτονται. Όχι τελείως, και όχι πάντα, αλλά περισσότερο από τώρα. Προς το παρόν παίζουμε με τη φωτιά -θα καούμε μία, θα καούμε δύο, μετά θα μάθουμε (ή, αν είμαστε πιο τυχεροί, θα δούμε τους άλλους να καίγονται, και θα μάθουμε). Νόμοι υπάρχουν για να προστατεύουν αυτούς που χρειάζονται προστασία και, τελικά, η ατομική έκφραση πρέπει και στο Ίντερνετ να υπαγορεύεται από τα δύο πράγματα που πρέπει να την υπαγορεύουν και offline: την κοινή λογική και την ανατροφή.

AV

Comments 0 σχόλια »

social-network-comparison

Comments 0 σχόλια »

Ο Dunbar ήταν ένας ανθρωπολόγος που έγινε γνωστός για την υπόθεσή του σε σχέση με τις φυσικές κοινότητες [1] και την δυνατότητα του εγκέφαλου να διαχειριστεί τα μηνύματα. Διατύπωσε την υπόθεση ότι το 150 είναι ο οριακός αριθμός μιας ομάδας η οποία θέλει να συντονίζεται και να ανταλλάσει χρήσιμες πληροφορίες. Υποτίθεται ότι to 150 ήταν το μέγεθος μιας προϊστορικής φυλής.

Σύμφωνα με το Dunbar’s number, ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να διαχειριστεί σχέσεις με περισσότερα από 150 άτομα. Εάν μια κοινωνία ή ομάδα ξεπεράσει τον αριθμό αυτό, τότε οι κοινωνικές σχέσεις μετατρέπονται σε κοινωνικές ανταλλαγές δίχως νόημα. Είναι το όριο μετά το οποίο παράγεται περιττή πληροφορία η οποία γίνεται εμπόδιο για την αποτελεσματικότητα του δικτύου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το Facebook και τα άλλα κοινωνικά δίκτυα δεν επιτελούν ένα σημαντικό έργο – συγκεκριμένα μας βοηθούν να διατηρούμε επαφή με τους υπάρχοντες φίλους μας. Οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης μας βοηθούν να διατηρούμε φιλίες που διαφορετικά θα έφθιναν. Και κάνουν και κάτι άλλο, πιο σημαντικό και λιγότερο προφανές: μας επιτρέπουν να (επαν)ενοποιήσουμε τα κοινωνικά μας δίκτυα με τέτοιο τρόπο, ώστε αντί να έχουμε μερικά ασύνδετα μεταξύ τους υποσύνολα φίλων, να δημιουργήσουμε εικονικά το είδος των παλαιών αγροτικών κοινοτήτων, όπου όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Καλωσήλθατε στο ηλεκτρονικό χωριό.

[1]Ο κ. Robin Dunbar είναι καθηγητής εξελικτικής ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και συγγραφέας του βιβλίου «How Many Friends Does One Person Need? Dunbar’s Number and Other Evolutionary Quirks».

Comments 0 σχόλια »

Στο έργο του Mark Granovetter (1973), “The strength of Weak Ties”, American Journal of Sociologie, n° 78, συναντάμε τη θεωρία της δύναμης του αδύνατου κρίκου.
Ο πρωτοπόρος αυτός Αμερικάνος κοινωνιολόγος ταξινόμησε τις διαπροσωπικές σχέσεις σε δεσμούς ισχυρούς και αδύνατους. Το κριτήριο της διάκρισης ποικίλει αλλά κατά βάση λαμβάνονται υπόψη τέσσερα κριτήρια: η συχνότητα των επαφών, ο συναισθηματικός δεσμός, η σημασία που έχει ο βαθμός της εξάρτησης και ο βαθμός της εχεμύθειας. Στη πλειονότητα των δικτύων διακρίνονται καθαρά οι ισχυροί και οι αδύναμοι δεσμοί. Όσο περισσότεροι είναι οι ισχυροί δεσμοί σε ένα δίκτυο τόσο περισσότερο αυτό έχει την τάση να είναι αλληλένδετο και κλειστό. Οι αδύναμοι κρίκοι είναι αυτοί που γίνονται γέφυρες που συνδέουν διαφορετικά δίκτυα μεταξύ τους και που μπορούν να μεταφέρουν πληροφορίες.
Εφαρμόζοντας τη σχέση αυτή σε μία έρευνα[1] πάνω σε 300 στελέχη, τεχνικούς και επιχειρηματίες μίας περιοχής της Βοστόνης οι οποίοι είχαν προσφάτως αλλάξει δουλεία ο Granovetter απέδειξε ότι: 1) η πλειονότητα (56%) βρήκε την δουλεία της από τις προσωπικές σχέσεις, 2) μόνο το 16,7% βοηθήθηκε για την εύρεση της εργασίας από το στενό περιβάλλον, το 27,8% από πιο ευρύ κύκλο, ενώ το 55,6% από απλούς γνωστούς. Συμπερασματικά, οι αδύνατοι κρίκοι είναι πιο πιθανό να σε βοηθήσουν στην αναζήτηση της εργασίας σου.

[1] Granovetter M., (1974), Getting a Job, Harvard University Press

Comments 0 σχόλια »

Όλοι σε διάφορες φάσεις της ζωής μας χαρακτηριστικά διερωτώμαστε “Τι μικρός που είν’ ο κόσμος!”  Πίσω από αυτό το ερώτημα κρύβεται η θεωρία των six degrees of separation. Οτι δηλαδή οποιοσδήποτε άνθρωπος πάνω στον πλανήτη μπορεί να συνδεθεί με οποιοδήποτε άλλο μέσω της κοινωνικής επαφής, χρησιμοποιώντας πέντε ή έξι γνωστούς.

Η απαρχή της θεωρίας αυτής συναντάται στη διατριβή του Michael Gurevich, την οποία εκπόνησε το 1961 στο M.I.T. υπό την επίβλεψη του καθηγητή Ithiel de Sola Pool και αφορούσε στη δομή των κοινωνικών δικτύων (Gurevich, M. (1961) The Social Structure of Acquaintanceship Networks, Cambridge, MA: MIT Press). Τα συμπεράσματα της διατριβής αυτής προεκτάθηκαν σε μια μελέτη των de Sola και του μαθηματικού Manfred Kochen, η οποία όμως κυκλοφορούσε μόνο εντός των ακαδημαϊκών κύκλων και παρέμεινε για πολλά χρόνια αδημοσίευτη, εφόσον δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε μια ικανοποιητική εξίσωση που να περιγράφει την πολυπλοκότητα των συνδέσεων που διέπουν την κοινωνία (de Sola Pool, Ithiel, Kochen, Manfred (1978-1979) “Contacts and influence” Social Networks 1(1): 5-51) .

Σ’ αυτά τα έργα βασίστηκε ο κοινωνικός ψυχολόγος Στάνλεϊ Mίλγκραμ, ο οποίος διατύπωσε τη θεωρία του “Το πρόβλημα του μικρού κόσμου”, το 1967 (Stanley Milgram, “The Small World Problem”, Psychology Today, 1967, Vol. 2, 60-67). O Mίλγκραμ έστειλε σε δεκάδες ανθρώπους γράμματα με κάποιον άγνωστο παραλήπτη, ο οποίος ζούσε σε άλλη πολιτεία (κι επίσης κάποια στοιχεία όπως τόπος κατοικίας, επάγγελμα, κτλ.), ζητώντας τους να προωθήσουν την επιστολή σε κάποιον που ίσως να βρίσκεται πιο κοντά στο στόχο. Όπως έδειξε το πείραμα, τα γράμματα χρειάστηκε να κάνουν έξι “στάσεις” – κατά μέσο όρο – πριν φθάσουν στον τελικό τους προορισμό. Έτσι απέκτησε το όνομά της: Six Degrees of Separation.

Η θεωρία μας λέει πως απέχουμε ένα “βήμα” (βαθμό) από τον κάθε άνθρωπο που γνωρίζουμε. Οι γνωστοί του φίλου μας, τους οποίους δε γνωρίζουμε, έχουν “απόσταση” δύο “βήματα” από μας. Οι γνωστοί αυτών έχουν “απόσταση” τρία “βήματα” κ.ο.κ. Έτσι, όλοι οι άνθρωποι συνδέονται με όλους τους υπόλοιπους με – κατά μέσο όρο – το πολύ έξι “βήματα”. Αποτελούμε, δηλαδή, όλοι μας ένα δίκτυο με εξαιρετικά μεγάλο πλήθος “σταθμών”, αλλά και “συνδέσμων” – σχέσεων αλληλεπίδρασης, έτσι ώστε να μπορείς να ξεκινήσεις από κάπου με κάποιον συγκεκριμένο προορισμό, που μπορείς να φτάσεις με μια διαδρομή για την οποία θα χρειαστεί να “διασχίσεις” το πολύ έξι “σταθμούς” αν βρεις τις κατάλληλες συνδέσεις.

Στην ιδέα αυτή ουσιαστικά βασίστηκε η δημιουργία των social networks, τα οποία έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλή. Πριν το facebook υπήρχαν διάφορα άλλα, όπως τα SixDegrees (η πρώτη ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, η οποία λειτούργησε την περίοδο 1997-2001) και το Friendster ή τα Ryze, LinkedIn και Spoke, τα οποία είναι αφιερωμένα στην επαγγελματική δικτύωση, που είναι και το ζητούμενο για τους επαγγελματίες των περισσότερων κλάδων. Τα networks έχουν εξελιχθεί σε μία από τις δημοφιλέστερες μεθόδους γνωριμιών και ανεύρεσης εργασίας και χρησιμοποιούνται από εκατομμύρια ανθρώπους. Παράλληλα, ολοένα και περισσότερες εταιρίες καταφεύγουν σε ιστοσελίδες δικτύωσης προκειμένου να προσλάβουν προσωπικό.

Οι εφαρμογές της θεωρίας αυτής, όμως, δε σταματούν εδώ. Ελέγχοντας τη ροή της πληροφορίας μπορείς να βγάλεις διάφορα συμπεράσματα για τον τρόπο που εξελίσσονται οι ιδέες, για την επίδρασή τους, το χρόνο και τη γεωγραφική ή πολιτισμική κατανομή διάδοσης, το βαθμό αποδοχής κ.ά.

Η θεωρία δικτύων, άλλωστε, αποτελεί το σημαντικότερο, ίσως, εργαλείο που χρησιμοποιείται στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Αφορά στην αναπαράσταση της κοινωνικής ζωής με τη μορφή ενός δικτύου με τελείες και γραμμές. Οι τελείες αντιπροσωπεύουν τα άτομα ή τις ομάδες και οι γραμμές τις σχέσεις μεταξύ τους. Έτσι, η ανθρώπινη συμπεριφορά εξηγείται από τον τρόπο που συνδέονται οι άνθρωποι και οι ομάδες μεταξύ τους, παρά από τις συμπεριφορές των ίδιων των ατόμων. Το μοντέλο αυτό εστιάζει στην αλληλεπίδραση των ανθρωπίνων σχέσεων, δε χρειάζεται να λάβει υπόψη τα δεδομένα των ατόμων, όπως κοινωνική θέση, οικονομική κατάσταση κτλ. και μπορεί να αναδείξει την κοινωνική διαστρωμάτωση μεταβαλλόμενη με το χρόνο, αλλά και με τη σχέση εξουσίας μεταξύ των ατόμων, μελετώντας τις αλλαγές στις σχέσεις των δικτύων. Αυτό που ενδιαφέρει, δηλαδή, είναι ο τρόπος που λειτουργεί το δίκτυο και όχι κάποιο μεμονωμένο άτομο ή ομάδα.

Εφόσον, λοιπόν, γνωρίζουμε πως όλοι οι άνθρωποι συνδέονται μ’ έναν τόσο μικρό αριθμό συνδέσμων και μπορείς με τις κατάλληλες επιλογές να βρεθείς πολύ σύντομα με όποιον επιθυμείς, μπορούμε να φανταστούμε πόσο εύκολα μπορούν τα πάντα να συνδέονται. Ιδέες, νοοτροπίες, κοινωνικές αλλαγές, επιδημίες, οικονομία, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε που δημιουργείται ή αλληλεπιδρά με τον ανθρώπινο παράγοντα, όσο μακριά κι αν βρίσκεται (γεωγραφικά, πολιτισμικά, ιδεολογικά – ή ακόμη και χρονικά!) είναι εν δυνάμει τόσο κοντά μας!

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων