Έργα κορυφαίων καλλιτεχνών του 20ου αιώνα μεταξύ άλλων των Picasso, Klimt, Kokoschka, Klee, Kandinsky, Chagall, Matisse, περιλαμβάνει η έκθεση και το λεύκωμα με τίτλο «Από τον κλασικό μοντερνισμό στο μεταμοντερνισμό: τα σημαντικότερα έργα της συλλογής του Otto Mauer από το Μουσείο Dom της Βιέννης», που πραγματοποιείται από τις 28 Απριλίου έως τις 27 Μαίου 2009 στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων.
Στην έκθεση, που επιμελείται η Milena Wildhauer , παρουσιάζονται 50 αριστουργήματα 27 κορυφαίων καλλιτεχνών του 20ου αιώνα. Χαρακτικά – σχέδια και ακουαρέλες, των Pablo Picasso, Gustav Klimt, Oskar Kokoschka, Paul Klee, Wassili Kandinsky, Marc Chagall, Henri Matisse, Alexander Archipenko, Willi Baumeister, Max Beckmann, Joseph Beuys, Marget Bilger, Leopold Birstinger, Georges Braque, Lονis Cοrinth, Otto Dix, Hans Fronius, Carl Hofer, Wolfgang Hollegha, Alfred Hrdlicka, Alexej νοn Jawlensky, Alfred Κubin, Max Liebermann, Josef Mikl, Amulf Rainer, Κarl Schmidt-Rottluff, Egon Schiele.
Η Marie-Cecile Navet-Gremillet είναι φιλόλογος και ασχολείται με τη ζωή και το έργο της Π. Σ. Δέλτα. Το άρθρο της στην Ελευθεροτυπία με πήγε πολλά χρόνια πίσω όταν είχα καταβυθιστεί στον κόσμο της. Ο Μάγκας, ο Τρελαντώνης, Τα μυστικά του Βάλτου, Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου (ουπς!)
…Ο Μάγκας όμως με τράβηξε αλλού. Από την Αλεξάνδρεια ώς τη Μακεδονία μού δίδαξε μεγάλες σελίδες της ελληνικής Ιστορίας που δεν τις ήξερα καλά ή καθόλου. Αυτό που έλεγε να κάνει η Δέλτα για τα Ελληνόπουλα το έκανε και για μένα, μια ξένη. Ως ενήλικη, διάβασα άλλα βιβλία και μελέτες για να πάω πιο βαθιά στα θέματα. Ο Μάγκας μού είχε ανοίξει το παράθυρο και πήδηξα πίσω του.
Ετσι, λοιπόν, βούτηξα στον Μακεδονικό Αγώνα. Εκανα διακοπές στις Πρέσπες και επισκέφθηκα τους τόπους όπου πέρασε και πέθανε ο Ζέζας-Μελάς. Εψαξα παλιούς χάρτες με τοπωνύμια της εποχής. Συνέκρινα την ιστορία της Δέλτα με την Ιστορία.
…Για μένα, όμως, η Δέλτα είναι τώρα πια μια στενή σύντροφος στην πνευματική μου ζωή. Εχω την εντύπωση ότι, αν και δεν είμαι Ελληνίδα (ίσως και για αυτόν τον λόγο), την ξέρω καλά. Με παρέσυρε πίσω από τον Μάγκα για έναν μεγάλο δρόμο στην ελληνική λογοτεχνία και κοινωνιολογία που δεν τον φανταζόμουν στην αρχή. Μαντεύω πως έχει και άλλα να μου δείξει. Είναι μια μεγάλη προσωπικότητα. Μια Κυρία. Διαβάζω, μεταφράζω και μελετώ και άλλους συγγραφείς, μα παρ’ όλ’ αυτά μένω πιστή στην Πηνελόπη.
Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες έτειναν να πιστέψουν ότι η ευφυΐα εξαρτάται κυρίως από τα γονίδιά μας και ότι το περιβάλλον μάς επηρεάζει ελάχιστα. Η άποψη αυτή τώρα ανατρέπεται δίνοντας σε όλους την ευκαιρία να μεγαλώσουν με πανέξυπνα παιδιά που δεν θα επηρεαστούν από τα δικά μας κληρονομικά ελαττώματα…
Εάν δεν ήσασταν καλοί στα μαθηματικά στο σχολείο, ίσως κατηγορούσατε τους γονείς σας γιατί και αυτοί είχαν την ίδια αδυναμία. Εάν μάλιστα περάσατε στα παιδιά σας την ίδια άποψη, τότε κι αυτά μάλλον δεν θα τα καταφέρουν στον τομέα αυτό. Πολλές έρευνες έγιναν τα τελευταία χρόνια για να αποδείξουν την κληρονομικότητα της ευφυΐας- πιο γνωστή αυτή με τα δίδυμα τα οποία πολύ νωρίς υιοθετήθηκαν από διαφορετικές οικογένειες. Όταν αργότερα υποβλήθηκαν σε τεστ, αποδείχθηκε ότι είχαν τον ίδιο βαθμό ευφυΐας και οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό συνέβη επειδή διέθεταν τα ίδια γονίδια. Τώρα ήρθε η ώρα να ξανακοιτάξουμε εκείνη τη μελέτη.
Ο Ρίτσαρντ Νίσμπετ είναι καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και συγγραφέας του βιβλίου «Η ευφυΐα και πώς να την αποκτήσετε». Όπως λέει στην εφημερίδα «Sunday Τimes», επί πολλά χρόνια πίστευε ότι η ευφυΐα είναι κληρονομική. «Συνειδητοποίησα όμως ότι οι έρευνες δεν έχουν διεξαχθεί σωστά αλλά και ότι αυτή η άποψη είναι ιδιαίτερα ατυχής, επειδή υπονοεί ότι ακόμα και με σκληρή δουλειά δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση. Ευτυχώς, γίνεται πλέον ξεκάθαρο ότι είναι λανθασμένη».
Το μήνυμα του Νίσμπετ, ότι δηλαδή η ευφυΐα μας δεν είναι προαποφασισμένη αλλά μπορεί να βελτιώνεται διαρκώς, είναι ιδιαίτερα αισιόδοξο. Για τους γονείς σημαίνει ότι τα παιδιά τους δεν είναι καταδικασμένα να επαναλάβουν τα ίδια λάθη, για τα σχολεία σημαίνει ότι δεν υπάρχουν μαθητές ανεπίδεκτοι μαθήσεως και για την κοινωνία σημαίνει ότι τα χαμηλά επιτεύγματα κάποιων κοινωνικών ομάδων δεν έχουν γενετικές αιτίες, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αλλά πολιτιστικές- και άρα μπορούν να αλλάξουν.
Καθώς διανύουμε τον τρίτο χρόνο από την έναρξη του Δ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, του ΕΣΠΑ, κι ενώ χάθηκαν εκατομμύρια ευρώ από τη διαχείριση του Γ΄ ΚΠΣ από το πρόγραμμα της «ψηφιακής σύγκλισης», ίσως αυτό που έχει ανάγκη περισσότερο απ΄ όλα τα επιδοτούμενα έργα η ελληνική οικονομία για να ανταποκριθεί στον εντεινόμενο οικονομικό ανταγωνισμό μαθαίνουμε ότι:
Θα δημιουργηθεί ψηφιακή υποδομή για τη δημιουργία της ψηφιακής τάξης από το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Θα προχωρήσουν στην επιδότηση γονέων παιδιών του δημοτικού σχολείου για την πρόσβαση σε ηλεκτρονική εκπαιδευτική μάθηση και ψυχαγωγία.
Οπως πάντα ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι.
Μπορεί η Ελλάδα να έχει ανεβάσει ταχύτητα στην προσπάθεια εξάπλωσης της ευρυζωνικής πρόσβασης, ακόμη, όμως, δεν έχει τον απαραίτητο ρυθμό ανάπτυξης ικανό να μειώσει την απόσταση που την χωρίζει από τις ψηφιακά ανεπτυγμένες χώρες. Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ανταγωνισμού Τηλεπικοινωνιών (European Competitive Telecommunications Association – ECTA) σημειώνει ότι η Ελλάδα βρίσκεται τελευταία στην ΕΕ με 2% ευρυζωνικής διείσδυσης και το χάσμα ανάμεσα σε εμάς και τις ανεπτυγμένες χώρες, αντί να μειώνεται, μεγαλώνει. Στη σχετική λίστα πρώτη είναι η Δανία με 30%, 64.000.000 Ευρωπαίοι διαθέτουν, πλέον, ευρυζωνική πρόσβαση ενώ καταγράφεται άνοδος 9% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο, με 5.500.000 επιπλέον γραμμές εγκαταστημένες.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την έκθεση της ECTA οι χώρες που βρίσκονται χαμηλά στην ευρυζωνικότητα, δεν αναπτύσσονται με την απαραίτητη ταχύτητα ούτως ώστε να μειώσουν την απόσταση που τους χωρίζει από τους προπορευμένους στην ψηφιακή «κούρσα». Στο σχετικό δελτίο τύπου που εκδόθηκε από την Ομοσπονδία αναφέρεται ότι «χώρες όπως η Δανία και η Μ. Βρετανία που έχουν αναπτυχθεί, έχουν λάβει μέτρα για να εξασφαλίσουν ότι υπάρχουν επιλογές και ανταγωνισμός, ενώ χώρες που έχουν μείνει πίσω, όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, σε μεγάλο βαθμό είναι δέσμιες των κρατικών μονοπωλίων».
Τα παιδιά μου ήρθαν μικρά στην Ελλάδα. Τεσσάρων χρονών ο ένας, εννέα ο άλλος. Έχουν περάσει από το ελληνικό δημόσιο σχολείο, έχουν διακριθεί και αριστεύσει. Θεωρούν ότι ανήκουν εδώ, ότι η Ελλάδα είναι η πατρίδα τους. Μιλούν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα και νιώθουν Έλληνες όσο και οι Έλληνες συμμαθητές τους. Και όμως, και τα παιδιά μου παλεύουν ακόμα για τις άδειες παραμονής τους. Τα παιδιά μου έχουν βραβευθεί σε διεθνείς διαγωνισμούς, αλλά δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν για να πάρουν το βραβείο τους γιατί δεν είχαν την άδεια παραμονής! Φανταστείτε τον εαυτό σας στα είκοσι δύο σας να ξοδεύετε όλη την ενέργειά σας για τα χαρτιά… Τα παιδιά μας γίνονται ανήσυχα, νευρικά, μελαγχολικά, όταν καταλαβαίνουν ότι τους φέραμε σε μια χώρα όπου θα είναι για πάντα ξένοι και θα παλέψουν για χαρτιά. Τα παιδιά μας νιώθουν σαν φυλακισμένα. Όταν οι Έλληνες φίλοι τους μαθαίνουν ότι εκείνοι δεν έχουν την ελληνική υπηκοότητα, δεν μπορούν να το πιστέψουν. Πολλές φορές, τα παιδιά μας το κρύβουν αυτό, γιατί νιώθουν μειονεκτικά… Γνωρίζω και άλλες μητέρες μετανάστριες που τα παιδιά τους έχουν έρθει μικρά ή γεννηθεί στην Ελλάδα. Έχουμε τις ίδιες έγνοιες. Όχι για εμάς, για τα παιδιά μας. Μπορούν να πουν για εμάς ότι είμαστε ξένες. Τα παιδιά μας, όμως, που ήρθαν στην Ελλάδα σε μικρές ηλικίες ή γεννήθηκαν εδώ, σπούδασαν στην Ελλάδα, μεγάλωσαν στην Ελλάδα, γιατί τα κάνουν να αισθάνονται ξένα; Γιατί η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, αφού δικά της είναι αυτά τα παιδιά; Τα παιδιά μας διψούν να προοδεύσουν, να δημιουργήσουν. Τι άλλο ζητούν από το κράτος, παρά να τους δώσει τη δυνατότητα να νιώσουν ελεύθερα, να μη γίνουν πολίτες τρίτης κατηγορίας; Τι περισσότερο ζητούμε εμείς και τα παιδιά μας από αυτό που ζητούσαν και απέκτησαν οι Έλληνες μετανάστες και τα παιδιά τους; Την Ελλάδα τα παιδιά μας δεν την κουβαλούν στο αίμα αλλά στο μυαλό και στην καρδιά τους. Οι Ελληνίδες φίλες μου, που τόσο πολύ με έχουν βοηθήσει αυτά τα δύσκολα χρόνια, καταλαβαίνουν τον πόνο μου. Με έχουν δει να κλαίω και προσπαθούν να με παρηγορήσουν λέγοντας πως “δεν μπορεί, θα λυθεί αυτό το θέμα”. Ελπίζω να λυθεί. Βλέπω τον χρόνο όμως να περνάει, τα παιδιά μου και εκείνα των άλλων να μεγαλώνουν και να είναι πάντα ξένα…
Συνδυασμός «έξυπνου» διαδικτυακού juke box και social networking υπηρεσίας, ο ιντερνετικός ραδιοφωνικός σταθμός Jango (www.jango.com) προσφέρει μουσική μετά κοινωνικής δικτυώσεως. Εκεί, λοιπόν, που ο ιστοχώρος Pandora συναντά το MySpace και ο Last.fm το Facebook, στέκεται η δωρεάν υπηρεσία Jango, εφοδιασμένη με μια καλά ενημερωμένη δεξαμενή τραγουδιών, ένα καθαρό interface και ποικίλες networking ανέσεις.
Ο κάθε χρήστης καλείται, αφού πρώτα εγγραφεί δωρεάν στην υπηρεσία, να προχωρήσει στη σύσταση ενός δικού του σταθμού («station»), δηλαδή ενός streaming ραδιοφωνικού προγράμματος αποτελούμενου από απεριόριστες αριθμητικά συνθέσεις καλλιτεχνών που ο ίδιος επιλέγει. Πώς γίνεται αυτό; Απλά, ο χρήστης πληκτρολογεί το όνομα ενός μουσικού της αρεσκείας του. Από εκεί και πέρα αναλαμβάνει δουλειά ο Jango, ο οποίος ανταποκρινόμενος αυτόματα στο εκάστοτε αίτημα ξεκινά «παίζοντας» κάποια γνωστή επιτυχία του εν λόγω καλλιτέχνη για να συνεχίσει το πρόγραμμα με μια σειρά από μουσικές συνθέσεις παρόμοιου ύφους.
Ενόσω ακούει, ο ακροατής είναι σε θέση να εξατομικεύει το «πρόγραμμα» βαθμολογώντας κάθε τραγούδι (μεταξύ τριών επιλογών: «δεν μου αρέσει», «μου αρέσει», «το λατρεύω»). Ο ακροατής δύναται να δημιουργεί όσους νέους σταθμούς επιθυμεί (μέσω της επιλογής «create new station»), να διαμορφώνει («edit station») τα playlists των ήδη υπαρχόντων προγραμμάτων (προσθέτοντας και αφαιρώντας καλλιτέχνες, προκρίνοντας συγκεκριμένα τραγούδια έναντι άλλων), καθώς και να τα βαφτίζει με δικής του έμπνευσης ονόματα.
Ο κάθε χρήστης στον Jango διατηρεί το δικό του προφίλ το οποίο έχει τη δυνατότητα να διανθίζει με πληροφορίες προσωπικού χαρακτήρα καθώς και φωτογραφίες. Σε αντίθεση με άλλες υπηρεσίες ωστόσο, η δικτύωση εδώ γίνεται με κριτήρια καθαρά μουσικά. Πιο συγκεκριμένα, ανάλογα με το τραγούδι που ακούγεται κάθε στιγμή, εναλλάσσονται στην οθόνη ως εικονίδια τα άλλα μέλη της Jango κοινότητας (οι επονομαζόμενοι «like-minds») στα γούστα των οποίων ταιριάζει αυτό περισσότερο, ενώ κάτω από τα εν λόγω εικονίδια φιγουράρουν τα τραγούδια που ακούνε οι συγκεκριμένοι χρήστες εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Κλικάροντας πάνω στα εν λόγω πρόσωπα, ο ακροατής αποκτά πρόσβαση στα προφίλ τους και συντονίζεται στους δικούς τους σταθμούς. Ο Jango επιτρέπει στους εγγεγραμμένους ακροατές του να αλληλεπιδρούν αναρτώντας σχόλια ο ένας στο προφίλ του άλλου και ανταλλάσσοντας e-mails, ευχαριστίες («thank you’s»), καθώς και λακωνικούς χαιρετισμούς με την ονομασία «shouts» (πρόκειται για κάτι ανάλογο των Facebook-ικών «pokes»).
Με τη βοήθεια ενός τρανζίστορ έγινε, πριν από 15 χρόνια, το πιο «προχωρημένο», για την εποχή του, περιστατικό αντιγραφής.
Εκείνη την εποχή είχαν ξεκινήσει να μεταδίδονται τα θέματα μέσω ραδιοφώνου και ο υποψήφιος, μαθητής σε Λύκειο της Θεσσαλονίκης, είχε κρύψει το ραδιοφωνάκι του μέσα στο πουκάμισό του. Κατά την απολογία του, βέβαια, ισχυρίστηκε πως το έκανε γιατί ήθελε να ακούσει μουσική.
Δέκα χρόνια μετά, μια μαθήτρια στη Μάνδρα πιάστηκε στις πανελλήνιες με πιο σύγχρονο σκονάκι: είχε προσπαθήσει να αντιγράψει με τη βοήθεια κινητού τηλεφώνου, ακουστικού και μικροφώνου.
Το πιο προηγμένο σκονάκι υψηλής τεχνολογίας ήταν ιδέα ενός 19χρονου. Στις πανελλήνιες του 2005 ο υποψήφιος, με τη βοήθεια ασύρματης κάμερας-στυλό, σκάναρε τα θέματα και τα έστελνε -μέσω κεραίας λήψεως σήματος με καλώδιο 30 μέτρων- στον φορητό υπολογιστή δύο φίλων του. Στόχος ήταν να λάβει τις λύσεις στο κινητό του τηλέφωνο. Ο διευθυντής του σχολείου, όμως, παρατήρησε το ύποπτο καλώδιο και το «κουβάρι της αντιγραφής» ξετυλίχτηκε πριν προλάβει να αντιγράψει.
Οσο η πιστή μεταφορά του βιβλίου στο γραπτό θα αποτελεί κριτήριο επιτυχίας τόσο οι εξεταζόμενοι θα προσβλέπουν στην ευεργετική του συνδρομή. Οι μαθητές του 21ου αιώνα έχουν προσπεράσει τις παραδοσιακές μεθόδους αντιγραφής. Τη θέση του τσαλακωμένου στη σφιχτή παλάμη σημειώματος έχουν πάρει προηγμένα σκάνερ και τεχνολογικά ευρήματα. Με υπομονή αρχαιολόγου σε ανασκαφή και μεράκι Κινέζου μάστορα, η μαθητιώσα νεολαία παίρνει διδακτορικό στη φαντασία και τη στρατηγική. Το τοπ-10 των δημοφιλέστερων σκονακίων
1 Το χαρτάκι
Η κλασική μέθοδος. Ολόκληρα βιβλία σε χειρόγραφες σμικρύνσεις κρύβονται στις κάλτσες, στις τσέπες, μέσα στην μπλούζα, κάτω από τη φούστα, στα μαλλιά του μπροστινού, στην τρύπα στον τοίχο.
2 Το «συνεργείο»
Οι υποψήφιοι έχουν μπει στην αίθουσα και έχουν ήδη πάρει τα θέματα. Ο συνεργός απ’ έξω καταφέρνει να τα μάθει, τα λύνει και αφήνει τις απαντήσεις στις τουαλέτες.
3 Το θρανίο
Ο παράδεισος του σκονακίου. Λίγα τετραγωνικά εκατοστά ελεύθερα φτάνουν για να γραφτεί ακόμα και ολόκληρο κεφάλαιο.
4 Δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι
Ο «δράστης» έχει γράψει το κείμενο στο μαγνητοφωνάκι και την ημέρα των εξετάσεων καλωδιώνεται, κρύβει το μαγνητοφωνάκι και ακούει την «απαγγελία».
5 Η «prison break» εκδοχή
Σκονάκια γραμμένα στο πόδι, από τον αστράγαλο μέχρι τη μέση της γάμπας, στον καρπό του χεριού, στο μπούστο, στον μηρό, ανάλογα με την έμπνευση.
6 Το κινητό
Οι λύσεις κυκλοφορούν μέσω SMS, είτε αποθηκεύονται στο σημειωματάριο του τηλεφώνου.
7 Η μέθοδος της πινέζας
Το σκονάκι, γραμμένο σε ένα στρογγυλό χαρτόνι, στερεώνεται κάτω από το θρανίο με πινέζα και εμφανίζεται κατά το δοκούν.
8 Η αόρατη γραφή
Με ένα στυλό από το οποίο έχει τελειώσει η μελάνη «ξεπατικώνεται» το κείμενο πάνω σε μια άσπρη κόλλα. Η πίεση που ασκείται στο χαρτί είναι τόση ώστε να μπορούν να διακρίνονται οι λέξεις. Την ώρα της εξέτασης, η κατάλευκη (και ξεπατικωμένη) σελίδα λειτουργεί ως «πρόχειρο».
9 Το σκονάκι «Κορπή»
Ενας μαθηματικός τύπος χαραγμένος στο θρανίο, ο αόριστος β’ του τάδε ρήματος σ’ ένα χαρτάκι, ο ορισμός της τραγωδίας πάνω στη γομολάστιχα. Ποιος δεν έχει κάνει σκονάκι, έστω μια φορά; Η αντιγραφή, άλλωστε, είναι σχεδόν συνώνυμο των εξετάσεων.
Από ένα μπουκαλάκι νερού αφαιρείται η ετικέτα και περνάει από σκάνερ υψηλής ανάλυσης. Μέσω του προγράμματος «photoshop» σβήνουν τα γράμματα που υπάρχουν πάνω στο μπουκάλι (τα συστατικά, τα τηλέφωνα εξυπηρέτησης, κλπ.) και αντικαθιστώνται από το κείμενο. Στη συνέχεια, η νέα ετικέτα εκτυπώνεται και τοποθετείται κανονικά πάνω στο μπουκαλάκι.
10 Για γκατζετάκηδες
Με λάστιχα και συρματάκια εφαρμόζεται ένα «συρταράκι» κάτω από το καντράν του ρολογιού, μέσα στο οποίο κρύβεται το σκονάκι. Οι λάτρεις της τεχνολογίας έχουν χρησιμοποιήσει από στυλό-σκάνερ μέχρι pc-pocket και bluetooth.
Παλιές κορνίζες που φυλάνε ξεθωριασμένες φωτογραφίες με ασπρόμαυρες φιγούρες προγόνων. Πολυκαιρισμένα χαρτιά και έγγραφα, συρτάρια ξέχειλα από ξεχασμένα αντικείμενα άλλων εποχών. Η κάθε απόπειρα για να ξακαθαριστούν όλα αυτά τα παλιά πράγματα συνοδεύεται από αναμνήσεις και αναπολήσεις για τα χρόνια που πέρασαν – και για την άγνωστη ιστορία που κρύβουν πίσω τους. Ολα αυτά, πλέον, φύσηξαν τη σκόνη από πάνω τους και πέρασαν στον κόσμο της ψηφιακής εποχής.
Το τμήμα Γενεαλογίας και Προφορικής Ιστορίας του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, μέσα από μια προσπάθεια 10 και πλέον ετών, έχει προχωρήσει στη συλλογή αντικειμένων και τεκμηρίων για τη ζωή και την ιστορία των προγόνων μας – κυρίως των προσφύγων από τη Μικρά Ασία, τον Πόντο, τη Θράκη και την Κωνσταντινούπολη. Και όλα αυτά τα παρουσιάζει στο κοινό αύριο, σε μια εκδήλωση με θέμα «Φτιάξε το γενεαλογικό σου δέντρο» («Ελληνικός Κόσμος», Πειραιώς 254, Ταύρος, 12 μ.μ.). Στόχος είναι να ενημερωθεί το κοινό για το γενεαλογικό πρόγραμμα του τμήματος και να συμμετάσχει.
Η γνώση είναι άραγε ζήτημα ποσότητας; Αυτό αναρωτήθηκε ο Τζόρτζιο Ίσραελ, καθηγητής των μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης, όταν μια μέρα μια «αυθεντία» τού υπέδειξε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Did you know 3.0».
Το θέμα του ντοκιμαντέρ είναι η κοινωνία της γνώσης. Και δείχνει πως ένα στα οκτώ ζευγάρια που παντρεύτηκαν τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ γνωρίστηκαν μέσα από το Διαδίκτυο (τι να έχουν απογίνει άραγε;), πως η πρώτη χώρα στον κόσμο σε ευρυζωνικές συνδέσεις είναι οι Βερμούδες (σημαίνει άραγε αυτό πως είναι πρώτη και στην κοινωνία της γνώσης;), πως τα χρόνια που χρειάζεται ένα διαφημιστικό μήνυμα για να φτάσει σε 50 εκατομμύρια ανθρώπους είναι 38 για το ραδιόφωνο, 13 για την τηλεόραση, 4 για το Διαδίκτυο και μόνο 2 για το «Facebook», πως οι τηλεφωνικές επικοινωνίες τριπλασιάζονται κάθε έξι μήνες και πως, ολόκληρο το 2006, η μηχανή αναζήτησης Google είχε δεχθεί 2,6 δισεκατομμύρια ερωτήσεις χρηστών, ενώ σήμερα δέχεται 31 δισεκατομμύρια τον μήνα (πόσο ουσιαστικό είναι άραγε το περιεχόμενό τους;). Το ντοκιμαντέρ δείχνει επίσης ότι, μέσα σε μία εβδομάδα, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» προσφέρουν περισσότερες πληροφορίες από όσες μπορούσε να συσσωρεύσει ο άνθρωπος του δέκατου αιώνα σε ολόκληρη τη ζωή του. Μάλιστα, μόνο φέτος, παρήχθησαν 40×10^19 bytes πληροφοριών (40×10 στη δέκατη ένατη δύναμη), δηλαδή περισσότερες από όσες παρήχθησαν συνολικά τα τελευταία 5.000 χρόνια. «Σημαίνει άραγε αυτό πως ο όγκος των πληροφοριών μάς κάνει πιο μορφωμένους;» συλλογίζεται ο καθηγητής Ίσραελ. Και λέει: «Το αγγλικό λεξιλόγιο διαθέτει σήμερα περίπου 540.000 λέξεις, δηλαδή πέντε φορές περισσότερες από όσες είχε την εποχή του Σαίξπηρ. Όμως, παρά τον σύγχρονο πλούτο των λέξεων, οι άνθρωποι επιμένουν σήμερα να τον διαβάζουν τον ΄΄καημένο΄΄». Όταν πέθανε ο φιλόσοφος Σπινόζα κι έψαξαν στο σπίτι του, βρήκαν δεν βρήκαν τριακόσια βιβλία. Ωστόσο, ακόμη και οι πιο διαπρύσιοι υποστηρικτές της μεταμοντέρνας τεχνολογικής κοινωνίας δεν παύουν να ανατρέχουν ακόμη σε αυτόν.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σίγουρα, η αύξηση της ποσότητας είναι πολύ χρήσιμη, αλλά η γνώση δεν μπορεί να περιοριστεί στις πληροφορίες. Δεν θα έφταναν ούτε ένα τρισεκατομμύριο terabytes για να μπορέσουμε να ενοποιήσουμε την κβαντική μηχανική με τη θεωρία της σχετικότητας ή για να αποδείξουμε πως η θεωρία των χορδών είναι σωστή. Θα ήταν ευχής έργον, λοιπόν, να ξέρουμε να διαχειριζόμαστε σωστά την ορμητική ροή των πληροφοριών, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ τα μεγάλα προβλήματα της γνώσης που βρίσκονται ακόμη ανοιχτά μπροστά μας.
Η «αυθεντία» συμβουλεύει τους «laudatores tempore acti», τους υμνητές των παλιών καιρών, να δουν οπωσδήποτε αυτό το ντοκιμαντέρ. «Όσο για μένα», λέει ο καθηγητής Ίσραελ, «ζω μια χαρά με τους τεχνολογικούς νεωτερισμούς και πιστεύω πως ξέρω να τους χρησιμοποιώ καλύτερα από πολλούς υμνητές του παρόντος. Όπως ξέρω και να γράφω σωστά τη φράση ΄΄laudatores temporis acti΄΄, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγω στη βοήθεια του Google».
Στον Firefox υπάρχει η δυνατότητα για εγκατάσταση ελληνικού ορθογραφικού λεξικού για ορθογραφικό έλεγχο και διόρθωση στα ελληνικά στα κείμενα που πληκτρολογείτε στο internet.
Επιλέγοντας Ελληνικό και αγγλικό λεξικό(English-Greek spelling dictionary) για Firefox θα οδηγηθείτε στην ανάλογη σελίδα όπου θα επιλέξετε “εγκατάσταση”(Add to Firefox). Σε λίγα δευτερόλεπτα, αφού επιβεβαιώσετε ότι θα ανοίξει το αρχείο ο Firefox, θα σας βγει πάλι επιβεβαίωση αν θέλετε να το εγκαταστήσετε. Πείτε ναι και σε λίγο θα σας πει οο Firefox ότι χρειάζεστε να κλείσετε τον browser. Θα ξανανοίξει μόνος και θα είναι εγκατεστημένο το ορθογραφικό λεξικό.
Αν ψάχνετε για γεγονότα που συμβαίνουν τώρα θα διαπιστώσετε ότι είναι δύσκολο να εντοπίσετε πληροφορίες στο διαδίκτυο. Παράδειγμα πήρε το αυτί σας ότι η ξέσπασε μια επιδημία και θέλετε να δείτε τι γίνεται τώρα στον κόσμο μέσες άκρες.
Για αυτό υπάρχει το Twitter search. Ας υποθέσουμε ότι πληκτρολογείτε π.χ. #flu εμφανίζονται τα μηνύματα(“tweets”)που έχουν στείλει οι χρήστες του Twitter, τα τελευταία δευτερόλεπτα για το θέμα.
Τα #hashtags tα τοποθετούν χρήστες του Twitter στο τέλος του μηνύματος τους αν και όποτε θέλουν. Ο σκοπός τους είναι να αναζητηθεί και βρεθεί το μήνυμα τους από οποιονδήποτε στο internet. Αν το μήνυμα αυτό κουβαλά κάποιο χρήσιμο μήνυμα για κάποιο ειδικό θέμα ευρύτερου ενδιαφέροντος, θα υπάρχουν και άλλα μηνύματα για αυτό το θέμα.
Δεν θέλετε να ξέρετε τι μας έσυραν για το σκισμένο μπλουζάκι μετά το τέλος της Eurovision…
Αν ψάχνετε την προσωπική πινελιά στο διαδικτυακό alter-ego σας τότε θα εκτιμήσετε τη σελίδα Face Your Manga. Αυτός ο online editor σας επιτρέπει να σχεδιάσετε το avatar σας με την απαιτούμενη υπομονή καθώς ο σέρβερ δεν αντέχει την πολυκοσμία…
Ο Χρήστος Γιανναράς στηλιτεύει το εκπαιδευτικό μας σύστημα: “Από την πρώτη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» που επιχείρησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στη δεκαετία του 1950, ο στόχος ήταν επιπόλαια χρησιμοθηρικός: Να πλουτιστεί η διδακτέα στην εκπαίδευση ύλη με πληροφοριακό υλικό για τα καινούργια θησαυρίσματα γνώσης που προσπορίζει η ραγδαία εξέλιξη των επιστημών. Και να συνδεθεί αυτή η «εκσυγχρονισμένη» πληροφόρηση με τις ανάγκες και σκοπιμότητες της παραγωγικής διαδικασίας, της οικονομικής ανάπτυξης.Πενήντα χρόνια τώρα η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι παγιδευμένη σε αυτή τη χρησιμοθηρική προτεραιότητα «ενημερωτικής» επάρκειας της διδακτέας ύλης. Πρωτεύον εκπαιδευτικό ζητούμενο (δηλαδή πρώτιστος κοινωνικός στόχος της εκπαίδευσης) δεν είναι η άσκηση του μαθητή στην κριτική σκέψη, στη δημιουργική φαντασία και αυτενέργεια, στο πού και πώς θα βρει την πληροφορία, πώς θα ελέγξει την εγκυρότητά της. Γι’ αυτό και προτεραιότητα στην εκπαίδευση δεν έχει η γλώσσα ως λογική ούτε τα μαθηματικά ως γλώσσα. Στόχος είναι η κονσερβοποιημένη πληροφοριακή «ενημερότητα», δηλαδή η απομνημόνευση. Αποκλειστικός τρόπος διδασκαλίας είναι οι από έδρας «παραδόσεις» και κυρίαρχο εξεταστικό σύστημα… η αντιγραφή!
…Το ελλαδικό εκπαιδευτικό σύστημα, θελημένα ή συμπτωματικά, αντανακλά την όλη αποχαυνωτική παραζάλη του καταναλωτικού ευδαιμονισμού που συνέχει την ελλαδική κοινωνία. Ετοιμάζει κομματικούς οπαδούς, όχι πολίτες, αφιονισμένους συνδικαλιστές (από το δημοτικό κιόλας σχολείο) που μαθαίνουν να εκβιάζουν, όχι να σκέπτονται – ετοιμάζει παθητικούς καταναλωτές, όχι ανθρώπους που μπορούν να ξεχωρίσουν ποιότητες.Αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα συντηρεί και διαιωνίζει τη συλλογική ντροπή που είναι τα κόμματα του ελλαδικού κοινοβουλίου σήμερα. Γι’ αυτό και το μόνο που έχουν να πουν για την παιδεία τα κόμματα (τα ίδια ή οι εκάστοτε «σοφοί» παρατρεχάμενοί τους) είναι ότι θα αυξήσουν τα κονδύλια ή θα ξεκινήσουν εξ υπαρχής «διάλογο» ή θα βελτιώσουν το «σύστημα» μετάβασης από τα εξαχρειωμένα σχολειά στα διαλυμένα πανεπιστήμια.”
Για τους …παλαιομοδίτες επιθεωρητές της αστυνομίας το ζήτημα ήταν πάντα η συγκέντρωση όσων περισσότερων πληροφοριών. Το πρόβλημα, ωστόσο, των ντετέκτιβ του κυβερνοχώρου είναι πολύ διαφορετικό. «Το Αγιο Δισκοπότηρο είναι ο διαχωρισμός μεταξύ της πληροφορίας που έχει αξία και εκείνης η οποία θεωρείται σκουπίδι», υποστηρίζει ο ειδικός σε θέματα ασφάλειας του Διαδικτύου, Ραφάλ Ροχοζίνσκι. Ο τελευταίος, μαζί με τον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών του πανεπιστημίου του Τορόντο, Ρόναλντ Ντίμπερτ, ίδρυσαν προ οκταετίας δύο κέντρα για την ασφάλεια των ηλεκτρονικών υπολογιστών – το Information Warfare Monitor και το Citizen Lab. Πρόκειται για κέντρα που κυνηγούν αυτό ακριβώς το «Αγιο Δισκοπότηρο» και έχουν θέσει ως στόχο να καταστήσουν διαθέσιμα για τις οργανώσεις προστασίας του πολίτη τα «εργαλεία» εκείνα που χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από τις κρατικές αρχές.
H Google ποτέ δεν ησυχάζει… Στην αγγλική (προς το παρόν) έκδοση της δημοφιλούς μηχανής αναζήτησης εμφανίζεται αριστερά η επιλογή “Show options”.
Μπορούμε να φιλτράρουμε την αναζήτηση μας και να επιλέξουμε έρευνα από βίντεο, φόρουμ, ανασκόπηση κλπ καθώς και το πόσο πρόσφατα θέλουμε να είναι τα αποτελέσματα. Δείτε το παραπάνω βίντεο που δημοσίευσε η Google και εξηγεί τη νέα λειτουργία.
Η Κάμπιον επιστρέφει. Οχι μόνον στον κινηματογράφο εποχής αλλά στον κινηματογράφο γενικότερα, από τον οποίο τα τελευταία χρόνια είχε απομακρυνθεί. Με το «Λαμπρό αστέρι», όπως μπορεί να μεταφραστεί στα ελληνικά το «Βright star», η σκηνοθέτρια φωτίζει ένα καταραμένο ρομάντζο περασμένων εποχών, εκείνο του βρετανού ποιητή Τζον Κιτς (Μπεν Γουίσο) και της Φάνι Μπρόουν (Αμπι Κόρνις).
Γνωρίστηκαν ως γείτονες στο Χάμπστεντ του Βόρειου Λονδίνου το 1819. Αφημένος στη γοητεία της, ο Κιτς έγραψε για τη μούσα του δεκάδες ερωτικά γράμματα και ποιήματα.
Από ένα τέτοιο ποίημα άλλωστε είναι παρμένος ο τίτλος της ταινίας. «Ο έρωτας της Μπρόουν για τον Κιτς ενέπνευσεορισμένα από τα πιο όμορφα ερωτικά ποιήματα αλλάκαι γράμματα που έχουν γραφεί ποτέ» θεωρεί η Κάμπιον, της οποίας η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών.
Οντως, ο Κιτς εμπνεύστηκε τρία από τα σπουδαιότερα ποιήματά του από αυτήν, ανάμεσα στα οποία και την πασίγνωστη «Ωδή στη μελαγχολία».
Τ ο 1819 το ζεύγος αρραβωνιάστηκε, αλλά η γαμήλια ημέρα δεν επρόκειτο να έρθει ποτέ. Φυματικός και αδύναμος, ο Κιτς ακολούθησε τις οδηγίες των γιατρών και αναζήτησε θερμότερο κλίμα στη Ρώμη, όπου πέθανε τον Φεβρουάριο του 1821. Ηταν μόλις 25 χρόνων και δεν είχε γευτεί ακόμη τη φήμη που επρόκειτο να τον ακολουθήσει μετά θάνατον. Το τελευταίο ποίημά του είχε τον απλό τίτλο «Για τη Φάνι». Από την εποχή που η Κάμπιον ανακάλυψε για την ερωτική σχέση του Κιτς με την Μπρόουν διαβάζοντας τη βιογραφία του Αντριου Μόσιον, ήθελε να αφηγηθεί με εικόνες αυτή τη «γνήσια ιστορία Ρωμαίου και Ιουλιέτας», όπως την αποκαλεί η ίδια. «Βλέπω τον κόσμο του Κιτς και της Φάνι ως έναν κόσμο πλημμυρισμένο στο φως- φως που στην κυριολεξία ξεχειλίζει. Και παρ΄ ότι η ταινία τελειώνει με τον θάνατο του Κιτς, η λάμπαπου έχει ανάψει από την ποιητική ιδιοφυΐα και το μοναδικόπνεύμα του δεν μπορεί να σβήσει».
Η Τζορτζίνα Χένρι έχει χρηματίσει επικεφαλής του ενθέτου Media και διευθύντρια σύνταξης του Guardian. Τα τελευταία χρόνια είναι επικεφαλής στην ιστοσελίδα Comment is Free, μια πλατφόρμα ελεύθερου διαλόγου όπου γίνονται διαδικτυακές «μάχες» για την πολιτική, τη θρησκεία, την επιστήμη, ενώ άρθρα των δημοσιογράφων της βρετανικής εφημερίδας αναρτώνται και σχολιάζονται. Η ιστοσελίδα δημοσιεύει 50.000 σχόλια τον μήνα, τα οποία συχνά είναι επιθέσεις εναντίον των δημοσιογράφων.
– Ποια είναι τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία δημοσιεύετε τα σχόλια των αναγνωστών;
– Αντί να διαβάζουμε το σχόλιο εξαρχής και να το εγκρίνουμε ή να το κόβουμε όπως άλλοι δικτυακοί τόποι, τα δημοσιεύουμε όλα και η λογοκρισία γίνεται εκ των υστέρων. Αυτό μας χαρίζει αμεσότητα και οι χρήστες μας πιστεύουν ότι είναι η δική τους πλατφόρμα όπου εκφράζουν ελεύθερα τις απόψεις τους χωρίς αστυνομία γνώμης. Οσοι αναγνώστες πάντως ξεπερνούν τα όρια με απαράδεκτη γλώσσα ή κακή συμπεριφορά προειδοποιούνται και ύστερα χάνουν την πρόσβαση. Αν ένα άρθρο προκαλέσει τόσα σχόλια που η κατάσταση ξεφύγει από τον έλεγχο, τότε κλείνουμε τη δυνατότητα σχολιασμού.
– Ποια είναι η διαφορά του παραδοσιακού αναγνώστη από τον διαδικτυακό;
– Εκείνοι που αγοράζουν εφημερίδα έχουν άλλες σχέσεις με τους δημοσιογράφους, διότι πληρώνουν ένα ποσό για να διαβάσουν τη γνώμη τους. Ο διαδικτυακός δεν σε τιμά με τον οβολό του αλλά με τον χρόνο του. Είναι πιο απαιτητικός και πιο ωμός. Δεν είναι παθητικός πλέον…
– Ποια είναι η γνώμη σας για τα μπλογκ;
– Υπάρχουν 110.000.000 μπλογκ και το 97% έχουν έστω και μερικούς αναγνώστες. Στις αμερικανικές εκλογές ένα τμήμα του προεκλογικού αγώνα έγινε στο Διαδίκτυο, με πολιτικού περιεχομένου μπλογκς τα οποία ήταν καταπληκτικά. Πώς θα μπορούσες να τους γυρίσεις την πλάτη ως δημοσιογράφος;
Ο Τζιμ Ρόμπερτς, διευθυντής της διαδικτυακής έκδοσης των New York Times με 30 εκατομμύρια αναγνώστες, αναλύει πως “η κρίση μάς δίδαξε πώς να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας” στην Καθημερινή.
Εχουν αλλάξει οι όροι του επαγγέλματος; Οι μπλόγκερ κάνουν τη δική τους «δημοσιογραφία».
– Με το χάος των πληροφοριών που κυκλώνει τον σύγχρονο άνθρωπο, θα πρέπει να στρέφεται στην εξαιρετικής ποιότητας δημοσιογραφία για να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του. Πρέπει να αντιληφθούν οι αναγνώστες των μπλογκ ότι δεν διαβάζουν έγκυρο ρεπορτάζ, αλλά περιπλανώνται στο εσωτερικό τοπίο του μυαλού του μπλόγκερ. Δηλαδή, επαφίενται για την ενημέρωσή τους σε κάποιον που δεν ξόδεψε ώρες για να καλύψει γεγονότα, να επιβεβαιώσει πηγές, να βγάλει σωστά συμπεράσματα. Υπάρχουν και μπλογκ που απλώς αναμασούν και αναδημοσιεύουν ό,τι έχουμε γράψει εμείς οι υπόλοιποι σε κορυφαίες διεθνείς εφημερίδες. Επιμένω λοιπόν: Το παλαιάς κοπής καλό ρεπορτάζ, που στηρίζεται στα γεγονότα και όχι σε απόψεις, θα μας σώσει.
Η Μικρασιατική Εκστρατεία, και η συνακόλουθη Kαταστροφή, υπήρξε ένα κομβικό σημείο στην ελληνική Iστορία. Κομβικό όχι μόνο γιατί τελείωσε μία δεκαετία συνεχών πολέμων του μικρού Ελληνικού Κράτους κατά της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (πρωτίστως), αλλά γιατί έσβησε το βασικό ιδεολογικό δόγμα του ελληνισμού, που ήθελε την Ελλάδα των δύο ηπείρων και πέντε θαλασσών με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη.
Πριν από 90 χρόνια, ο ελληνικός στρατός αναλαμβάνει την αποστολή της νικήτριας συμμαχίας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου να αποβιβάσει στρατό στη Σμύρνη για να επιβάλει την τάξη σ’ ένα μέρος της αυτοκρατορίας που σάπιζε και να προστατεύσει τους χριστιανικούς πληθυσμούς από ορδές άτακτων τουρκικών στρατευμάτων. Να σημειώσουμε ότι τα ελληνικά στρατεύματα δεν ήταν τα μόνα στα εδάφη που ήταν κάποτε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Συμμαχικά στρατεύματα βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη, στην Αττάλεια, σε όλα τα παράλια της Μικράς Ασίας. Το σχέδιο των Μεγάλων Δυνάμεων ήταν αντίστοιχο με εκείνο κατά της Γερμανίας. Το ξεδόντιασμα μιας επικίνδυνης εχθρικής δύναμης. Κι αυτή την ευκαιρία άδραξε ο Ελευθέριος Βενιζέλος να στείλει στρατεύματα στην περιοχή.
Σήμερα δεν ξέρουμε τι πιθανότητες επιτυχίας θα είχε το σχέδιο του Βενιζέλου, ο οποίος ανατράπηκε στις εκλογές του 1920. Μια νέα κυβέρνηση εξελέγη με το σύνθημα της επιστροφής των ελληνικών στρατευμάτων, αλλά αποφάσισε την εξάπλωσή τους προς Ανατολάς. Οι σύμμαχοι απέσυραν την εμπιστοσύνη τους στην Ελλάδα, οι Μπολσεβίκοι ενίσχυαν τους «αντι-ιμπεριαλιστές» του Κεμάλ και η Αμερική ξαναγύρισε στον απομονωτισμό. Η καταστροφή ήταν θέμα χρόνου…
Τα ερωτήματα όμως παραμένουν. Επρεπε η Ελλάδα να πάρει το ρίσκο μιας εκστρατείας που έκρυβε πολλούς κινδύνους; Υπήρχε τρόπος για έναν πολιτικό, ο οποίος κυριολεκτικά έσυρε την χώρα του στον Παγκόσμιο Πόλεμο, να αρνηθεί κατόπιν τα εδάφη που οι νικητές μοίρασαν (έστω με το πρόσχημα της αστυνόμευσης), όταν μάλιστα αυτά αποτελούσαν μέρος της κοινής για όλες τις πολιτικές δυνάμεις Μεγάλης Ιδέας; Υπήρχε τρόπος να κρατηθούν τα εδάφη χωρίς την εκστρατεία στην Ανατολία;
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)