Το ερώτημα αν τα μπλόγκς είναι δημοσιογραφία και συνεπώς αν οι μπλόγκερς λογίζονται ως δημοσιογράφοι παραμένει ερώτημα. Προφανώς επαγγελματίες δημοσιογράφοι με την έννοια ότι ζουν από αυτή τη δουλειά δεν είναι. Αν αυτό που κάνουν είναι μεράκι, πάθος για την αλήθεια , επανάσταση και κοινωνική συνεισφορά, η αν είναι κατεργαριά ,μπιζνα η κομπίνα, δεν μπορεί να προκύψει από τη φύση του μέσου. Προκύπτει μόνο από τη φύση αυτού που το χειρίζεται.’ Ο δημοσιογράφος λογοδοτεί στη συνείδησή του , αλλά και στον διευθυντή του. Ο μπλόγκερ είτε είναι δημοσιογράφος είτε δεν είναι , λογοδοτεί μόνο στη συνείδησή του.
Και στη μπλογκόσφαιρα υπάρχει κριτής. Είναι αυτός που σ αυτόν που σέρνει το ποντίκι. Όπως στα άλλα μέσα είναι αυτός που αγοράζει εφημερίδα, αυτός που κρατάει το τηλεκοντρόλ , η γυρίζει τον δείκτη του ραδιοφώνου. Δηλαδή αν δεν υπήρχε η συμμετοχή της κοινωνίας – είτε ως συνενοχή είτε ως επιβράβευση- κανείς που δημοσιοποιεί απόψεις δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Δεν θα μπορούσε ούτε να κάνει εκβιασμούς , ούτε να συνεισφέρει στην ενημέρωση. Ουδείς υποχρεώνει κανέναν να επιλέγει τον τρόπο της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας του.
Και προς θεού: στη μπλογκόσφαιρα δεν υπάρχουν μόνο μερικές δεκάδες μπλόγκς που κινούν με ιδιοτέλεια κάποιοι επαγγελματίες του είδους. Υπάρχουν και οι δεκάδες χιλιάδες που συνεισφέρουν από το υστέρημα του χρόνου και της ζωής τους. Ο διαχωρισμός είναι ευδιάκριτος.
Συνεπώς μην πυροβολείτε τον Γουτεμβέργιο. Δεν ευθύνεται για όσες ρυπαρότητες τυπώθηκαν ανά τους αιώνες. Μας αρκεί ότι έδωσε τη δυνατότητα να τυπωθούν αριστουργήματα.
Διαβάστε όλο το άρθρο του Γ. Λακόπουλου στο protagon
Τελικά, το Iντερνετ θα αποδειχθεί όντως ο «δήμιος» της έντυπης δημοσιογραφίας, όπως υποστηρίζει ο καθηγητής Philip Meyer, προβλέποντας πως το 2043 ο τελευταίος αναγνώστης θα ανακυκλώσει το τελευταίο φύλλο εφημερίδας που κυκλοφόρησε ποτέ; Η αλήθεια είναι ότι οι κυκλοφορίες των ημερήσιων και κυριακάτικων τίτλων μειώνονται σταθερά τα τελευταία χρόνια, συρρικνώνοντας τα έσοδα των δημοσιογραφικών ομίλων. Και ο Αυστραλός μεγιστάνας του Τύπου Ρούπερτ Μέρντοχ θεωρεί πως ο Meyer μάλλον θα βγει αληθινός, αν δεν πάψει το Διαδίκτυο να καλλιεργεί μία κουλτούρα ελεύθερης (και δωρεάν) διακίνησης του ειδησεογραφικού περιεχομένου, με συνέπεια κανείς να μπορεί να διαβάσει σήμερα ολόκληρα άρθρα ακόμη και χωρίς να μπει στον ιστότοπο της εφημερίδας στην οποία ανήκουν.
Γι’ αυτό και πριν από μερικές ημέρες, δύο από τις «ναυαρχίδες» του, οι Τimes του Λονδίνου και οι Sunday Τimes, επέβαλαν συνδρομή για όλο το διαδικτυακό τους περιεχόμενο. Ως αντιστάθμισμα, οι χρήστες απολαμβάνουν επίσης αναβαθμισμένες υπηρεσίες: π. χ. μπορούν να συνομιλούν σε πραγματικό χρόνο με τους συντάκτες ή να διαβάζουν άρθρα εμπλουτισμένα με βίντεο και γραφήματα. Ωστόσο, το κύριο όφελος της συνδρομής είναι πως δίνει πρόσβαση σε ειδησεογραφικό υλικό που είναι πλέον κυριολεκτικά αποκλειστικό· έξω από τα «τείχη» της διαδικτυακής πύλης των δύο εφημερίδων, ακόμη και οι τίτλοι των άρθρων είναι αόρατοι, καθώς δεν εμφανίζονται ούτε καν με μορφή link σε μηχανές αναζήτησης, όπως αυτή της Google.
Η διαδικτυακή ιστοσελίδα που φιλοξενεί βίντεο χρηστών YouTube, που ανήκει στον όμιλο Google, εγκαινίασε μία νέα δωρεάν υπηρεσία που επιτρέπει σε διάφορα Μέσα Επικοινωνίας να παρουσιάζουν τις θέσεις τους και να συγκεντρώνουν παράλληλα πρωτογενείς πληροφορίες από πολίτες-δημοσιογράφους.
Τα παραδοσιακά Μέσα Επικοινωνίας και τα πιο σύγχρονα – που έχουν «την ηλικία» του Διαδικτύου – από τη δημόσια αμερικανική ραδιοφωνία (NPR), ως την εφημερίδα Washington Post και τα διαδικτυακά Huffington Post και Politico, αποφάσισαν ήδη να χρησιμοποιήσουν τη νέα υπηρεσία του YouTube.
«Στις ημέρες μας, σχεδόν όλα τα γεγονότα έχουν μια πιθανότητα να καταγραφούν από μία κάμερα», δήλωσε ο Στιβ Γκρούβ, υπεύθυνος για τις πληροφορίες και την πολιτική στο YouTube.
Με την υπηρεσία YouTube Direct, τα Μέσα Επικοινωνίας μπορούν «να συνδεθούν αμέσως με τους ρεπόρτερ-πολίτες που βρίσκονται στην περιοχή και να διανέμουν τα βίντεο που θα είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό», πρόσθεσε ο Στιβ Γκρουβ.
Ανέφερε ακόμα ότι η υπηρεσία αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί από επιχειρήσεις για προωθητική πολιτική, από μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ομάδα και από πολιτικές οργανώσεις για τη διενέργεια ερευνών.
Ο Νίκος Ξυδάκης στην Καθημερινή για τα Πακέτα Τύπου και κόπι-πέιστ
Γράφοντες και αναγνώστες. Και το Ιντερνετ; Ναι, η πλανητική δικτύωση αφήνει πίσω της ερείπια και λείψανα, αλλά η ηθικοπολιτική απαξίωση του Τύπου είχε αρχίσει πολύ πριν αναδυθεί το Μπλογκ ως Δικαίωμα και ως Φενάκη. Μεθυσμένοι από την απέραντη εξουσία των μαζικών τους μέσων και από τις προσόδους της διαφήμισης, δημοσιογράφοι και εκδότες, στην προ-ιντερνετική εποχή, προέβησαν σε αλλεπάλληλες καταχρήσεις εξουσίας. Η ισηγορία, θεμέλιο της δημοκρατίας, περιφρονήθηκε, υποκαταστάθηκε από τα ολιγοπώλια των κατόχων των μέσων. To αυθάδικο, αφελές σφρίγος των μπλογκ, του twitter, των social networks, της λεγόμενης δημοσιογραφίας των πολιτών, υπό μία έννοια, είναι η εκδίκηση της γυφτιάς, η εκδίκηση των περιφρονημένων, των στερημένων από φωνή στον δημόσιο χώρο. Αφού οι εφημερίδες, τα όργανα του διαφωτισμού, τους έστρεψαν τα νώτα, οι άνθρωποι της μαζικής δημοκρατίας στράφηκαν σε άλλα μαζικά μέσα, με σαγηνευτικές δυνατότητες προσωποποίησης.
Αν σας θυμίζει κάτι η μουσική, τότε μάλλον θα ανήκετε στο κοινό της εκπομπής “Πρωταγωνιστές” του Σταύρου Θεοδωράκη.
O Σταύρος Θεοδωράκης ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία από το 1984. Εδώ και χρόνια υπηρετεί το επάγγελμα του δημοσιογράφου πιστά, έχοντας περάσει από εφημερίδες, περιοδικά, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και μάλλον ήρθε η στιγμή να …εξαπλωθεί και online!
Η εκπομπή του είναι από εκείνες που δεν έχουν έτσι απλά κοινό, αλλά φανατικό κοινό, και δικαίως, αφού είναι αναμφισβήτητα μία από τις λίγες πολύ καλές τηλεοπτικές εκπομπές. Οι «Πρωταγωνιστές» του Σταύρου Θεοδωράκη είναι ένα τηλεοπτικό διαμάντι κι έχουν χιλιάδες φανατικούς φίλους.
Έτσι, ο καταξιωμένος δημοσιογράφος, ύστερα από πάρα πολλά e-mails και μηνύματα που έχει λάβει, αποφάσισε να προχωρήσει στη δημιουργία της ιστοσελίδας των «Πρωταγωνιστών», www.protagon.gr, η οποία θα είναι έτοιμη να ντεμπουτάρει στο διαδίκτυο στις 13 Οκτωβρίου και που, τόσο το περιεχόμενό της όσο και η αισθητική της, θα φέρουν τη «σφραγίδα» του δημοσιογράφου.
Είναι καιρός να ακολουθήσουν κι άλλοι δημοσιογράφοι τον δρόμο που έχει ανοίξει εδώ και καιρό και ο Στέλιος Κούλογλου με το site www.tvxs.gr
Μέσα σε ένα επικοινωνιακό περιβάλλον που βρίσκεται σε πλήρη μεταβολή και διαμόρφωση, ένας νέος δικτυακός τόπος πληροφοριών που ξεκίνησε να λειτουργεί στις ΗΠΑ φιλοδοξεί να εγκαθιδρύσει μία νέα σχέση ανάμεσα στους δημοσιογράφους, τους διαφημιστές και τους αναγνώστες, προτείνοντάς τους μία διέξοδο “για να θραύσουν τα στεγανά που τους χωρίζουν”. Η ιστοσελίδα του trueslant.com, που ξεκίνησε επισήμως την Δευτέρα σε πειραματική μορφή αντιμετωπίζοντας τους δημοσιογράφους οιονεί επιχειρηματίες του δικού τους μέσου, δημιουργεί ένα πεδίο που “επιτρέπει στους συνεργάτες να δημιουργήσουν τον δικό τους ηλεκτρονικό χώρο στα πλαίσια ενός δικτύου”, τονίζει ο ιδρυτής και διευθυντής της Λιούις Ντουόρκιν.
Ο δικτυακός τόπος απευθύνεται σε “παραδοσιακούς δημοσιογράφους, συγγραφείς, μπλόγκερς, πανεπιστημιακούς, ή ακόμη και σε ειδικούς του τομέα αυτού”, τόνισε ο Ντουόρκιν, ο οποίος μετρά 35ετή εμπειρία στα μέσα ενημέρωσης, ιδίως στο Νιουζγουΐκ, στους Τάιμς της Νέας Υόρκης και στη Ουόλ Στριτ Τζέρναλ.
Παράλληλα, το trueslant.com έχει προσαρμόσει την ιστοσελίδα του κατά τρόπο ώστε να διευκολύνει “τους διαφημιστές, που αναζητούν ένα αποτελεσματικότερο μέσο για να έλθουν σε επαφή με ένα νέο κοινό”, παρέχοντάς τους τη δυνατότητα να διαθέτουν μία ιστοσελίδα όπως αυτή των δημοσιογράφων, που θα αναγνωρίζεται σαφώς ως διαφημιστικός χώρος.
Άρθρο της Arianna Huffington ιδρύτριας της Huffington Post (www.huffingtonpost.com), ιστοσελίδας με μεγάλη επιρροή στις ΗΠΑ. Το άρθρο αυτό βασίζεται στην πρόσφατη κατάθεσή της στην υποεπιτροπή επικοινωνιών και εμπορίου της αμερικανικής γερουσίας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα The Guardian και αναδημοσιεύεται στην Καθημερινή.
Παρά τα άσχημα νέα για την κατάσταση στο χώρο των εφημερίδων, στην πραγματικότητα διανύουμε μια χρυσή εποχή για τους «καταναλωτές ειδήσεων», οι οποίοι μπορούν να σερφάρουν στο Ιντερνετ, να χρησιμοποιήσουν μηχανές αναζήτησης, να έχουν πρόσβαση στα καλύτερα ρεπορτάζ απ’ όλο τον κόσμο, να επικοινωνούν διαδραστικά και να σχηματίζουν διαδικτυακές κοινότητες. Η δημοσιογραφία παίζει έναν κρίσιμο ρόλο στη δημοκρατία μας, αλλά έχει σημασία να θυμόμαστε ότι το μέλλον της δημοσιογραφίας δεν εξαρτάται απόλυτα από το μέλλον των εφημερίδων.
Η μεγάλη αναταραχή που σημειώνεται στη βιομηχανία των ειδήσεων είναι το αποτέλεσμα της τεχνολογικής καταιγίδας, των δραματικών αλλαγών στις καταναλωτικές συνήθειες, αλλά και των δυσμενών συνεπειών που είχε η οικονομική κρίση στη διαφήμιση. Και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι, καθώς ο κλάδος βαδίζει μπροστά και επινοούμε νέους κανόνες προχωρώντας, θα χρειαστεί πολύς πειραματισμός όσον αφορά τα νέα μοντέλα εισοδηματικής πολιτικής στον Τύπο. «Βρισκόμαστε σήμερα στη μέση ενός ιστορικού διαλόγου για την αξία του περιεχομένου», είπε πρόσφατα ο Ρούπερτ Μέρντοχ, πρόεδρος του News Corporation «και είναι σαφές σε πολλές εφημερίδες ότι το τρέχον πρότυπο δεν λειτουργεί».
Εκείνο που σίγουρα δεν μπορεί να λειτουργήσει είναι να προσποιούμαστε ότι δεν ζήσαμε τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, ότι, στο χώρο της δημοσιογραφίας, δουλεύουμε ακόμα στην παλιά «οικονομία του περιεχομένου», σε αντίθεση με αυτό που ο καθηγητής δημοσιογραφίας Τζεφ Τζάρβις αποκάλεσε «η νέα διασυνδεόμενη οικονομία», και ότι η επιβίωση του κλάδου μας θα εξασφαλιστεί με την «προστασία» του περιεχομένου πίσω από ψηλά τείχη. Το έχουμε δει αυτό το έργο – και οι καταναλωτές του έδωσαν κακές κριτικές.
Πιστεύω ακράδαντα σε ένα υβριδικό μέλλον, όπου οι παλιοί παίκτες των ΜΜΕ θα ενστερνιστούν τρόπους λειτουργίας των νέων ΜΜΕ (ανάμεσά τους η διαφάνεια, η διαδραστικότητα και η αμεσότητα) και οι νέοι παίκτες των ΜΜΕ θα υιοθετήσουν τις καλύτερες πρακτικές των παλιών ΜΜΕ (ανάμεσά τους η εντιμότητα, η ακρίβεια και η υψηλής επιρροής ερευνητική δημοσιογραφία).
Ο Τζιμ Ρόμπερτς, διευθυντής της διαδικτυακής έκδοσης των New York Times με 30 εκατομμύρια αναγνώστες, αναλύει πως “η κρίση μάς δίδαξε πώς να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας” στην Καθημερινή.
Εχουν αλλάξει οι όροι του επαγγέλματος; Οι μπλόγκερ κάνουν τη δική τους «δημοσιογραφία».
– Με το χάος των πληροφοριών που κυκλώνει τον σύγχρονο άνθρωπο, θα πρέπει να στρέφεται στην εξαιρετικής ποιότητας δημοσιογραφία για να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του. Πρέπει να αντιληφθούν οι αναγνώστες των μπλογκ ότι δεν διαβάζουν έγκυρο ρεπορτάζ, αλλά περιπλανώνται στο εσωτερικό τοπίο του μυαλού του μπλόγκερ. Δηλαδή, επαφίενται για την ενημέρωσή τους σε κάποιον που δεν ξόδεψε ώρες για να καλύψει γεγονότα, να επιβεβαιώσει πηγές, να βγάλει σωστά συμπεράσματα. Υπάρχουν και μπλογκ που απλώς αναμασούν και αναδημοσιεύουν ό,τι έχουμε γράψει εμείς οι υπόλοιποι σε κορυφαίες διεθνείς εφημερίδες. Επιμένω λοιπόν: Το παλαιάς κοπής καλό ρεπορτάζ, που στηρίζεται στα γεγονότα και όχι σε απόψεις, θα μας σώσει.
To Huffington Post Investigative Fund θα είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που θα χρηματοδοτήσει ομάδες δημοσιογράφων (είτε ανήκουν στην Huffington Post είτε είναι ελεύθεροι) ώστε να κάνουν ερευνητική δημοσιογραφία σε βάθος για μια σειρά σημαντικά θέματα.
Ο οργανισμός θα χρηματοδοτηθεί αρχικά από την Huffington Post και την Atlantic Philanthropies – ένα μη κερδοσκοπικό φιλανθρωπικό οργανισμό. Η ανακοίνωση έρχεται σε μια στιγμή που πολλοί δημοσιογράφοι στις ΗΠΑ μένουν χωρίς δουλειά, και η δημιουργία θέσεων εργασίας σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι μια ισχυρή ένεση ελπίδας. Ήδη η Arianna δήλωσε ότι θέλει να βάλει στο σχήμα πολλούς απολυμένους δημοσιογράφους, ενώ αυτοί θα συνεργάζονται με τους χιλιάδες άλλους bloggers και ελεύθερους επαγγελματίες που θέλουν να συμμετέχουν στη διερεύνηση θεμάτων.
Η προσπάθεια αυτή δίνει πολλές απαντήσεις, όπως για παράδειγμα ποιό μπορεί να είναι το μέλλον της δημοσιογραφίας μετά τη διαφαινόμενη κατάρρευση μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων στις ΗΠΑ. Όπως γράφει σήμερα ο Jay Rosen που θα είναι επικεφαλής της ομάδας συμβούλων του νέου σχήματος
Είναι το ξεκίνημα ενός νέου ψηφιακού ειδησεογραφικού οργανισμού με εστίαση στο πρωτογενές ρεπορτάζ. Μπορεί να πει κανείς ότι οι αρχές του εκφράζονται στο: “κάνε έρευνα μια φορά, δημοσίευσε τη παντού” επειδή τα προϊόντα του (ρεπορτάζ) θα είναι διαθέσιμα ελεύθερα σε κάθε άλλο ειδησεογραφικό οργανισμό ή web site για δημοσίευση ακριβώς τη στιγμή που δημοσιεύονται και στην Huffington Post (πιθανότατα με μια Creative Commons άδεια χρήσης – αλλά αυτό δεν έχει αποφασιστεί ακόμα).
Μία open source δημοσιογραφία δηλαδή. Έχει σκεφτεί κανείς ότι το μοντέλο της κοινότητας ανοιχτού λογισμικού μπορεί να είναι και το μέλλον της δημοσιογραφίας?
? Ποια θα είναι η σχέση μεταξύ των παραδοσιακών και των νέων μέσων;
? Δεν θα είναι το ένα εναντίον του άλλου, αλλά το ένα συμπληρωματικό του άλλου. Ελπίζω ότι τα παραδοσιακά μέσα θα μπορέσουν γρήγορα να υιοθετήσουν τις τεχνικές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι στα νέα μέσα. Είναι θαυμάσιοι τρόποι να αφηγηθείς ιστορίες, να συνδεθείς με το κοινό σου, να ελέγξεις πληροφορίες, να εμπλέξεις το κοινό στην παραγωγή και να δημιουργήσεις συζήτηση. Αυτό το τελευταίο το θεωρώ κεντρικό. Το μόνο σημείο στο οποίο τα νέα μέσα επιτίθενται στα παλαιά είναι το επιχειρηματικό, αφού νέες μορφές διαφήμισης αφαιρούν έσοδα από τα παραδοσιακά μέσα.
? Κι αν δεν βρούμε τον τρόπο να επιβιώσουμε στο νέο περιβάλλον; Μήπως δεν μας χρειάζεται πια η κοινωνία;
? Οι εφημερίδες θα πρέπει να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους στο μέλλον, όπως και τα άλλα μέσα. Οταν υπήρχε φραγμός οικονομικός για να αποκτήσεις τη δυνατότητα να παράγεις media, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Σήμερα δεν κοστίζει τίποτα. Πρόκειται για δομική αλλαγή. Ακόμα κι αν δεν βλέπουμε τις πηγές εσόδων, η αλλαγή φαίνεται αναπόφευκτη.
? Μπαίνουμε σε μια εποχή όπου οι πολίτες θα είναι και λίγο δημοσιογράφοι?
? Με ενδιαφέρει πολύ λιγότερο ποιος είναι ο δημοσιογράφος από το τι είναι δημοσιογραφία. Ολο και περισσότερο οι πολίτες θα μπορούν να συμμετάσχουν στο οικοσύστημα της δημοσιογραφίας, είτε αυτό σημαίνει δημοσιογραφία όπως την εννοούμε σήμερα είτε να βοηθούν τους δημοσιογράφους είτε να προσφέρουν κάτι στην κοινότητά τους που δεν θα περνούσε ποτέ στα Μέσα είτε βγάζοντας μια σημαντική εικόνα είτε οτιδήποτε άλλο. Δεν έχει σημασία πώς θα τους λέμε. Σημασία έχει ότι θα το κάνουν και θα συμβαίνει ? αυτό που λέμε δημοσιογραφία.
Ο Νταν Γκίλμορ, συγγραφέας του We The Media, ενός βιβλίου «ευαγγελίου» για bloggers, ήταν αρθρογράφος της εφημερίδας San Jose Mercury News από το 1994 ώς το 2004, οπότε δημοσίευσε το βιβλίο «We the Media, Grassroots journalism by the people for the people» («Εμείς τα Μέσα, δημοσιογραφία από το λαό για το λαό») στο οποίο περιγράφει πώς το Ιντερνετ αλλάζει τη δημοσιογραφία. Ο Γκίλμορ διακηρύσσει πως την μετατρέπει από ένα φίλτρο επαγγελματιών που ελέγχει τη ροή της ενημέρωσης προς την κοινωνία σε ένα οικοσύστημα, όπου οι ίδιοι οι καταναλωτές των προϊόντων των ΜΜΕ γίνονται ταυτόχρονα και παραγωγοί τους. Το 1995 έγινε ο πρώτος μπλόγκερ που εργαζόταν για παραδοσιακή εφημερίδα (Silicon Valley. com), ενώ από το 2005 κι έπειτα καθοδηγεί το ίδρυμα Center for Citizen Media (Κέντρο για τη Δημοσιογραφία των Πολιτών) του Χάρβαρντ, ενώ διδάσκει και στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας.Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Κ», δηλώνει μεταξύ άλλων για το μέλλον του Tύπου πως δεν θα πρέπει «να μας ενδιαφέρουν οι δημοσιογράφοι πλέον, αλλά η δημοσιογραφία». Στο ερώτημα της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο που πλήττει την αξιοπιστία της ενημέρωσης πιστεύει πως χρειάζεται μεν να την προστατεύσουμε, αλλά θα πρέπει να εκπαιδευτούμε όλοι να μην την παίρνουμε στα σοβαρά.
? Πώς κερδίζουμε όμως αξιοπιστία;
? Πρέπει να είμαστε σχολαστικοί, αναλυτικοί, ακριβείς, ανεξάρτητοι, δίκαιοι και διάφανοι σε ό,τι αφορά τις δικές μας οπτικές και προκαταλήψεις. Η παραδοσιακή δημοσιογραφία δυστυχώς έχει αφήσει λίγο πίσω της την αξιοπιστία τις τελευταίες δεκαετίες. Υπάρχουν μπλόγκερ, των οποίων τη γνώμη εμπιστεύομαι περισσότερο από τη γνώμη αναλυτών στα παραδοσιακά μέσα. Hμουν δημοσιογράφος για πολλά χρόνια ώστε να μου είναι αδύνατο να μην είμαι σκεπτικιστής. Ξέρω ότι κάνουμε λάθη. Πιστεύω ότι πολλές φορές δεχόμαστε υπερβολικά σκληρή κριτική. Είναι δύσκολο να είσαι πάντοτε σωστός. Θα πρέπει να εμπιστευόμαστε αυτούς που το αξίζουν, αλλά όχι και να πιστεύουμε αυτά που μας λένε απαραίτητα. Διαχωρίζονται αυτά τα δύο. Για παράδειγμα, εμπιστεύομαι το σύστημα των «Νιου Γιορκ Τάιμς», αλλά δεν τους πιστεύω πάντα. Χρειάζομαι συνήθως να ελέγξω.
Το Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Α.Π.Θ. διοργανώνει στις 20 & 21 Οκτωβρίου 2008 στη Θεσσαλονίκη & στην Αθήνα Διεθνή Επιστημονική Διημερίδα με τίτλο «Συμμετοχική Δημοσιογραφία: Blog και Νέα Μέσα», η νέα μιντιακή πραγματικότητα μέσα από την πρώτη web tv συνάντηση της Ακαδημαϊκής κοινότητας με την Δημοσιογραφία.
Στη Διημερίδα μεταξύ άλλων θα εξεταστούν και θα ερευνηθούν τα εξής θέματα:
? Πώς επηρεάζεται η παραδοσιακή δημοσιογραφία από τη νέα μιντιακή πραγματικότητα.
? Τι είναι η συμμετοχική δημοσιογραφία, ποιες οι διαφορές της με την παραδοσιακή και ποιος ο ρόλος των παραδοσιακών δημοσιογράφων στο παραπάνω πλαίσιο.
? Πώς μετεξελίσσεται η έννοια της δημοσιογραφικής ταυτότητας και της δημοσιογραφικής εργασίας από τη στιγμή που ο καθένας δύναται να έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο και ως εκ τούτου έχει τη δυνατότητα δημόσιας έκφρασης.
Ο blogger Vrypan σχολιάζει τη διαφορά έντυπης – δικτυακής έκδοσης των εφημερίδων. “Πραγματικά, για μερικές μέρες αισθάνθηκα ότι μακρυά από το Internet είμαι, σε ότι αφορά την πληροφόρησή μου, έρμαιο του κάθε δημοσιογράφου. Για το ίδιο θέμα, διαφορετικές εφημερίδες είχαν διαφορετικές ερμηνείες και αναλύσεις, αλλά με κανένα τρόπο δεν μπορούσα να σχηματίσω την δική μου.
Αντίθετα, όταν είμαι στο internet, ακόμη και αν δεν υπάρχει στο άρθρο που διαβάζω η σχετική πληροφορία, είναι κατά κανόνα μία αναζήτηση μακρυά.
Θα μου πείτε, εδώ δεν βάζουν links από τις on-line εκδόσεις τους προς την πρωτογενή πληροφορία που είναι έτοιμη (π.χ. δηλώσεις πολιτικών, δελτία τύπου υπουργείων, επιχειρήσεων κ.λ.) και θα έχετε δίκιο. Αλλά υποψιάζομαι ότι αν δεν προσαρμοστούν, θα ψάχνουν σύντομα να βρουν ?τις αιτίες της κρίσης? και θα λένε ότι ?ο κόσμος δεν διαβάζει πια? -ενώ μπορεί τα αίτια να είναι αρκετά διαφορετικά”.
Θα συμφωνήσουμε, οι περισσότερες εφημερίδες δεν έχουν κατανοήσει το νέο μέσο. Αφήστε τις μηχανές αναζήτησης τους που σε οδηγούν στα πιο άσχετα αποτελέσματα. Διάγουμε ακόμη (για πόσο;) τη νεανική ηλικία των ΜΜΕ.
Ο Νίκος Ξυδάκης αναρωτιέται αν η έντυπη δημοσιογραφία είναι πλέον άχρηστη στις μέρες μας:
“…Το Δίκτυο αποκάλυψε τις αδυναμίες και τις ευκολίες των έντυπων μέσων. Αποκάλυψε την ιδιοτέλεια και την υπεροψία, το κακό ή αδιάφορο κείμενο, το copy-paste και την κουτοπόνηρη λογοκλοπή. Η αχανής, δυναμικά εμπλουτιζόμενη βιβλιοθήκη, που χτίζεται μέσα στο Διαδίκτυο, αποκαλύπτει ανελέητα όλες τις αδυναμίες και τις ευκολίες των δημοσιογράφων. Και επιπλέον κλόνισε ανεπανόρθωτα την παράδοση: Η εφημερίδα ήταν μέρος του διαφωτιστικού προγράμματος, ήταν υπό κλίμακα η Εγκυκλοπαιδεία, περιείχε όλα τα νέα και όλη τη γνώση· ήταν η πρωινή προσευχή του αστού. Οχι πια. Αφενός διότι δεν υπάρχει ο κυρίαρχος αστός, αλλά μια απέραντη μεσαία μάζα ? οι κατεξοχήν χρήστες του Δικτύου σήμερα. Αφετέρου, διότι τα νέα τρέχουν ακαριαία σαν headlines παντού όπου υπάρχει ένα μόνιτορ, και η γνώση αποτίθεται δυναμικά παντού στο Δίκτυο, σε απίθανους τόπους, σε κάθε γωνιά, και όχι μόνο στη Wikipedia.”
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Το ερώτημα αν τα μπλόγκς είναι δημοσιογραφία και συνεπώς αν οι μπλόγκερς λογίζονται ως δημοσιογράφοι παραμένει ερώτημα. Προφανώς επαγγελματίες δημοσιογράφοι με την έννοια ότι ζουν από αυτή τη δουλειά δεν είναι. Αν αυτό που κάνουν είναι μεράκι, πάθος για την αλήθεια , επανάσταση και κοινωνική συνεισφορά, η αν είναι κατεργαριά ,μπιζνα η κομπίνα, δεν μπορεί να προκύψει από τη φύση του μέσου. Προκύπτει μόνο από τη φύση αυτού που το χειρίζεται.’ Ο δημοσιογράφος λογοδοτεί στη συνείδησή του , αλλά και στον διευθυντή του. Ο μπλόγκερ είτε είναι δημοσιογράφος είτε δεν είναι , λογοδοτεί μόνο στη συνείδησή του.
Άρθρα (RSS)