Terra Computerata

Οι σχολικές επιδόσεις παιδιών μεταναστών είναι κατά κανόνα χαμηλότερες από εκείνες των γηγενών μαθητών, αναφέρει διεθνής έρευνα που παρουσιάζεται σε επιστημονική εκδήλωση στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Στην Ελλάδα όμως τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα…

«Αφετηρία της θεματικής αυτής αποτελεί η διαπίστωση ότι η φοίτηση παιδιών αλλοδαπών στο ελληνικό σχολείο επιδείνωσε το φαινόμενο της σχολικής αποτυχίας και της μαθητικής διαρροής, καθιστώντας επιτακτική την ανάγκη άμεσων παρεμβάσεων», δήλωσε στην «Ε» η καθηγήτρια Παιδαγωγικής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, Ζωή Παπαναούμ, που είναι υπεύθυνη του Ελληνικού Παρατηρητηρίου για τη Διαπολιτισμική Παιδεία και Εκπαίδευση.

Οι μελέτες που έγιναν στο πλαίσιο του διεθνούς προγράμματος PISA δείχνουν ότι το εύρος των διαφορών ποικίλλει από χώρα σε χώρα. Το γεγονός αυτό προβάλλει ερωτήματα για τους παράγοντες, οι οποίοι ευνοούν ή παρεμποδίζουν τα παιδιά μεταναστών στην πορεία της σχολικής και κοινωνικής τους ένταξης.

Το ίδιο το πρόγραμμα PISA ερμηνεύει τις χαμηλές σχολικές επιδόσεις που σημειώνουν οι μετανάστες μαθητές σε μια σειρά χωρών, ως αποτέλεσμα της άνισης κατανομής των εκπαιδευτικών ευκαιριών, καθώς και ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του σχολείου για επαρκή ανάδειξη και αξιοποίηση των μαθησιακών δυνατοτήτων όλων ανεξαιρέτως των μαθητών.

«Στη χώρα μας, από το 2008 υπάρχουν διαπιστωμένες ανάγκες υποστήριξης εκατοντάδων δημοτικών σχολείων και γυμνασίων όπου φοιτούν, σε μικρό ή μεγάλο ποσοστό, αλλοδαποί μαθητές. Οι ανάγκες εστιάζονται κυρίως στη στελέχωση των σχολείων με ειδικευμένο, στη γλωσσική διδασκαλία και τη διαπολιτισμική αγωγή, εκπαιδευτικό δυναμικό. Εξίσου σημαντική είναι η διάχυση επιτυχημένων πρακτικών και διδακτικού υλικού, που αποτελεί γενικευμένο αίτημα των εκπαιδευτικών σε αυτές τις σχολικές μονάδες», τονίζει η κ. Παπαναούμ.

Ελευθεροτυπία

Ελεύθερος προσωρινά, αλλά κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της απέλασης, βρίσκεται εδώ και λίγες ημέρες ο 19χρονος «λαθραίος Ελληνας» που γεννήθηκε και μεγάλωσε αποκλειστικά στον δήμο της Αθήνας.

Η Ελληνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), συγκλονισμένη από τη σύλληψη, φυλάκιση και απέλαση του 19χρονου παιδιού, με γονείς Σουδανούς, αποφάσισε να τον υιοθετήσει δικονομικά. Θα τον συνδράμει σε κάθε αναγκαίο ένδικο βοήθημα ώστε να ακυρωθεί η απόφαση απέλασης.

Το πρώτο βήμα ήδη έγινε με την πρωτοποριακή και θαρραλέα δικαστική απόφαση που ήρε την προσωρινή του κράτηση, στηριζόμενη, ελλείψει άλλου νόμιμου τίτλου, απλά και μόνο στους «βιοτικούς δεσμούς του παιδιού με την Ελλάδα».

Ο 19χρονος Ελληνας συνελήφθη πριν από δέκα ημέρες ως «λαθραίος». Τα τελευταία πέντε χρόνια δεν είχε άδεια διαμονής, παρά το γεγονός ότι όλη η οικογένειά του ζει και εργάζεται στη χώρα μας επί δεκαετίες. Οπως αναφέρει η ΕΕΔΑ, ο μικρός ήταν «νόμιμος» όσο ο πατέρας του διασφάλιζε αυτό το καθεστώς με την παρουσία του, τη δουλειά του, τους φόρους του και τις εισφορές του. Είχε όμως την ατυχία να βαφτιστεί «παράνομος» στην εφηβεία του, όταν εγκαταλείφθηκε μαζί με τη μητέρα του και δύο του αδέρφια, για να επιβιώσουν όπως μπορούν στη μόνη τους πατρίδα. Ο αδερφός του, «λαθραίος» κι αυτός από τότε, σπουδάζει στο πανεπιστήμιο Βιολογία. Η δεκαπεντάχρονη «λαθραία» αδερφή του στο Γυμνάσιο.

Η ΕΕΔΑ θεωρεί ότι η υπόθεση αυτή αποκαλύπτει τα κενά του κράτους δικαίου στην Ελλάδα και συνοψίζει τα αδιέξοδα της μεταναστευτικής πολιτικής και του δικαίου της ιθαγένειας (κυρίως ως προς τη δεύτερη γενιά των μεταναστών). «Η ξενοφοβική νομοθεσία και διοικητική πρακτική στους δύο αυτούς τομείς παράγει καθημερινά ανθρώπινες τραγωδίες, εμμένοντας στην παρωχημένη αντίληψη ότι ο αλλοδαπός δεν γίνεται Ελληνας σχεδόν ποτέ, ακόμα κι αν έχει γεννηθεί και ζήσει αποκλειστικά και μόνο στον Δήμο Αθηναίων», τονίζεται χαρακτηριστικά.

Ελευθεροτυπία

Σε αδιέξοδο βρίσκεται η πολιτεία στο θέμα των λεγόμενων «μεταναστών δεύτερης γενιάς» αδυνατώντας να δώσει λύση και μετατρέποντας χιλιάδες παιδιά σε «φαντάσματα» του ελληνικού κράτους. Πρόκειται για παιδιά μεταναστών, που παρά το γεγονός ότι γεννήθηκαν στην Ελλάδα ή ήρθαν σε μικρή ηλικία, δεν έχουν κανένα νομιμοποιητικό έγγραφο παραμονής και όταν ενηλικιώνονται μετατρέπονται αυτόματα σε μετανάστες. «Δεν είμαστε μετανάστες. Δεν έχουμε γνωρίσει άλλη χώρα εκτός από την Ελλάδα, μεγαλώσαμε και σπουδάσαμε εδώ, μαζί με τα παιδιά των Ελλήνων. Πολλοί από μας δεν έχουν πάει ούτε μια φορά στη χώρα των γονιών μας ούτε γνωρίζουμε τη γλώσσα τους», λένε τα ίδια τα παιδιά.

Το πρόβλημα ζητά πιεστικά λύση χρόνο με τον χρόνο καθώς ενηλικιώνονται όλο και περισσότερα από αυτά τα παιδιά. Φέτος, μάλιστα, κλείνουμε 18 χρόνια από το 1991, τη χρονιά που ξεκίνησε το μεγάλο κύμα μετανάστευσης προς την Ελλάδα από τη γειτονική Αλβανία και τις πρώην σοβιετικές χώρες στη συνέχεια. «Κάθε χρόνο, όσο θα μεγαλώνουν τα παιδιά των μεταναστών που ήρθαν στην Ελλάδα την προηγούμενη δεκαετία, το πρόβλημα θα γίνεται όλο και εντονότερο» τονίζει ο κ. Δημ. Χριστόπουλος, πρόεδρος της Ελληνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Άρθρο του Κώστα Ονισένκο στην Καθημερινή

Σχετικό άρθρο από το αρχείο μας

Ηρθε με μια βαλίτσα στο χέρι, βιώνοντας τη μετανάστευση στην πιο τρυφερή ηλικία. Το πρώτο σχολείο την «έδιωξε» από την Ελλάδα, το δεύτερο την στήριξε και την αγκάλιασε. Παιδί οικονομικών μεταναστών απο το Πόγραδετς της Αλβανίας, η Σοφία Δάμη, 23 χρόνων σήμερα, φοιτήτρια στο 5ο έτος του Τμήματος Επιστήμης και Τεχνολογίας Υλικών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, μπορεί να έζησε δύσκολα εφηβικά χρόνια και να μεγάλωσε, όπως λέει, «πριν από την ώρα της». Κρατάει όμως μόνο τις χαρές και τις ευκαιρίες που της έδωσε η χώρα να φθάσει ώς εδώ… Κι ας τα βγάζει πέρα δουλεύοντας τις νύχτες και τα καλοκαίρια για να αντεπεξέλθει στα έξοδα της φοιτητικής ζωής.

Ηταν έντεκα χρόνων και η πρώτη απογοήτευση ήρθε από διευθυντή σχολείου της Πάτρας. «Για να μπορέσεις να ενταχθείς στο σχολείο, πρέπει να κατεβείς δύο τάξεις», επέμενε. Ετσι, αντί να εγγραφεί στην Πέμπτη, βρέθηκε στην Τρίτη τάξη. «Οι δάσκαλοι δεν μου έδιναν σημασία, οι συμμαθητές μου το ίδιο. Δεν γνώριζα τη γλώσσα, δεν μπορούσα να διαβάσω ούτε το καθημερινό πρόγραμμα των μαθημάτων. Μπέρδευα τα βιβλία και όταν ξεχνούσα κάποιο, δεν μου επέτρεπαν να διαβάζω από τον διπλανό μου. Στο τέλος της εβδομάδας, έσκισα τα βιβλία. Δεν ήθελα να ξαναπάω σχολείο. Εκλαιγα συνεχώς κι έπεισα τους γονείς μου να γυρίσουμε πίσω…».

Δύο χρόνια αργότερα, το όνειρο επανήλθε. Επειτα από τυπική εξεταστική διαδικασία, εισήλθε ως οικότροφος στη Μαθητική Εστία Πενταλόφου Κοζάνης. Ηταν 14 ετών. Γράφτηκε αμέσως στην Τρίτη γυμνασίου. «Στην αρχή ήταν δύσκολα, ένιωθα άβολα μακριά από τους γονείς μου που είχαν καταλήξει στη Θεσσαλονίκη, μόνη, όμως δεν το έβαλα κάτω».

Παρηγοριά της οι συμπατριώτες συμμαθητές της, εκατό περίπου, κυρίως από την Κορυτσά και τους Αγίους Σαράντα, οικότροφοι κι εκείνοι της ίδιας εστίας. Ξαναζωντάνεψαν το σχολείο του Πενταλόφου, που είχε αρχίσει να ερημώνει από την εσωτερική μετανάστευση. Οι καθηγητές του διαπολιτισμικού σχολείου τους αγκάλιασαν σαν γονείς και η απεριόριστη βοήθειά τους στην ενισχυτική διδασκαλία τούς ενθάρρυνε να συνεχίσουν. Παραστάτης στις δύο πρώτες τάξεις του Λυκείου η Σοφία, σημαιοφόρος στην τελευταία. Ο απόηχος από τις αντιδράσεις του Οδυσσέα Τσενάι την ίδια περίοδο την τρόμαξε. «Δεν ήθελα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα του Οδυσσέα, δεν θα το άντεχα μόνη, μακριά από τους γονείς μου», ομολογεί. «Ζήτησα από τον διευθυντή, αν υπάρχει έστω και η παραμικρή αντίδραση, να με απαλλάξει. Εκείνος όμως με ενθάρρυνε…»

Καθημερινή

Κάθε βαλίτσα έχει τη δική της ιστορία

Με αφορμή την απαγόρευση της κυκλοφορίας των Αλβανών μετά την δύση του ηλίου απ’τον κοινοτάρχη του χωριού Παλαιό Κεραμμύδι, τον Μάρτιο του 1998, ο Σ.Κούλογλου επισκέπτεται τους κατοίκους του χωριού και συμφωνούν σε μια συζήτηση πάνω στο θέμα της μετανάστευσης και του ρατσισμού, μετά την προβολή ενός ντοκιμαντέρ για τους Έλληνες μετανάστες στην Αμερική και την αντιμετώπισή τους. “Βρωμοέλληνες” ήταν το παρατσούκλι που είχαν δώσει οι Αμερικανοί που τους υποδέχθηκαν, μέσα απ’το οποίο επιχειρείται μια σύγκριση των Ελλήνων της Αμερικής, με τους Αλβανούς της Ελλάδας, οι οποίοι με την σειρά τους έχουν επιφορτιστεί με παρόμοιους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς από τον ντόπιο πληθυσμό.

Μέρος 2ο

Μέρος 3ο

Η Μαριάννα Τζιαντζή προσεγγίζει το θέμα

Mια ξεχασμένη αδικία» είναι ο τίτλος ενός ντοκιμαντέρ που η πρώτη προβολή του έγινε τον Απρίλιο στο Σικάγο, στο πλαίσιο ενός «λάτιν» κινηματογραφικού φεστιβάλ. Η ταινία μιλά για μια παλιά ιστορία: την απέλαση από την κυβέρνηση Χούβερ περίπου δύο εκατομμυρίων Μεξικανοαμερικανών στις αρχές του ’30. Οι περισσότεροι είχαν μεταφερθεί στη χώρα στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν παρουσιάστηκε έλλειψη εργατικών χεριών στα εργοστάσια και στη γεωργία καθώς πολλοί Αμερικανοί υπηρετούσαν τότε στο στρατό. Πάνω από το 60% των εκτοπισθέντων ήταν νέοι που είχαν γεννηθεί ή είχαν μεγαλώσει στην Αμερική. «Οσο υπήρχε μια σχετική ευημερία, η ανοχή ήταν αυτονόητη», παρατηρεί ένας Αμερικανός δημοσιογράφος. «Ομως σε εποχές ισχνών αγελάδων, όταν στις στρατιές των ανέργων πληθαίνουν οι “γνήσιοι Αμερικανοί”, ο φόβος έχει τον πρώτο λόγο» και ο «κοινωνικός πανικός» παραχωρεί τη θέση του στο μίσος. Πρόσφατα η Γερουσία της Πολιτείας της Καλιφόρνιας ζήτησε συγγνώμη γι’ αυτή τη σκοτεινή σελίδα και ενέκρινε τη διδασκαλία της στα δημόσια σχολεία – «σκοτεινή» γιατί οι απελάσεις δεν έγιναν με το γάντι αλλά και με τη χρήση ωμής βίας, με την τρομοκράτηση του μεξικανικού πληθυσμού. Γιατί μόνο τους Μεξικανούς; Γιατί η απέλασή τους, λόγω των κοινών συνόρων κόστιζε λιγότερο…

«…και ο σημαντικότερος βιολιστής του καιρού μας δεν δικαιώνεται αν συνεχίζει να παίζει το βιολί του στην όχθη του ποταμού όταν κάποιος πνίγεται φωνάζοντας βοήθεια», έγραφε το 1958 ο Τζον Μπέρτζερ. Σήμερα η κραυγή για βοήθεια δυναμώνει ή μάλλον έρχεται πιο κοντά στη δική μας όχθη, στα δικά μας αυτιά. Πολλοί πιστεύουν πως αν βοηθήσουμε τους μισοπνιγμένους, κινδυνεύουμε κι εμείς να βυθιστούμε – κι έτσι δεν παίζουν καν βιολί αλλά χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου. Εύκολα όμως το σύνθημα «έξω οι ξένοι» μπορεί να γίνει «στον πάτο οι ξένοι» και ας πνιγούν όπου θέλουν (και ήδη πνίγονται είτε στις θάλασσές μας είτε από ασφυξία μες στις νταλίκες).

Διαβάστε όλο το άρθρο στην Καθημερινή

Το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής (Ι.ΜΕ.ΠΟ.) διοργάνωσε από τις 19 έως τις 21 Ιουνίου 2009 διεθνή έκθεση αφισών με θέμα τη Μετανάστευση και τίτλο «30 αφίσες για την Μετανάστευση» («30 posters on Migration»). Η έκθεση φιλοξενήθηκε στον πολυχώρο εκδηλώσεων του σταθμού Συντάγματος του Μετρό και μετά τις τρεις μέρες λειτουργίας της εκεί θα μεταφερθεί για ένα χρονικό διάστημα σε άλλο χώρο. Λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν σύντομα.

Σήμερα, Κυριακή, η έκθεση θα είναι ανοιχτή έως τις 11 το βράδυ.

Μία μάνα γράφει τον πόνο της στη στήλη του Γκαζμέντ Καπλάνι “Υπάρχουμε συνυπάρχουμε;”

Τα παιδιά μου ήρθαν μικρά στην Ελλάδα. Τεσσάρων χρονών ο ένας, εννέα ο άλλος. Έχουν περάσει από το ελληνικό δημόσιο σχολείο, έχουν διακριθεί και αριστεύσει. Θεωρούν ότι ανήκουν εδώ, ότι η Ελλάδα είναι η πατρίδα τους. Μιλούν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα και νιώθουν Έλληνες όσο και οι Έλληνες συμμαθητές τους. Και όμως, και τα παιδιά μου παλεύουν ακόμα για τις άδειες παραμονής τους. Τα παιδιά μου έχουν βραβευθεί σε διεθνείς διαγωνισμούς, αλλά δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν για να πάρουν το βραβείο τους γιατί δεν είχαν την άδεια παραμονής! Φανταστείτε τον εαυτό σας στα είκοσι δύο σας να ξοδεύετε όλη την ενέργειά σας για τα χαρτιά… Τα παιδιά μας γίνονται ανήσυχα, νευρικά, μελαγχολικά, όταν καταλαβαίνουν ότι τους φέραμε σε μια χώρα όπου θα είναι για πάντα ξένοι και θα παλέψουν για χαρτιά. Τα παιδιά μας νιώθουν σαν φυλακισμένα. Όταν οι Έλληνες φίλοι τους μαθαίνουν ότι εκείνοι δεν έχουν την ελληνική υπηκοότητα, δεν μπορούν να το πιστέψουν. Πολλές φορές, τα παιδιά μας το κρύβουν αυτό, γιατί νιώθουν μειονεκτικά… Γνωρίζω και άλλες μητέρες μετανάστριες που τα παιδιά τους έχουν έρθει μικρά ή γεννηθεί στην Ελλάδα. Έχουμε τις ίδιες έγνοιες. Όχι για εμάς, για τα παιδιά μας. Μπορούν να πουν για εμάς ότι είμαστε ξένες. Τα παιδιά μας, όμως, που ήρθαν στην Ελλάδα σε μικρές ηλικίες ή γεννήθηκαν εδώ, σπούδασαν στην Ελλάδα, μεγάλωσαν στην Ελλάδα, γιατί τα κάνουν να αισθάνονται ξένα; Γιατί η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, αφού δικά της είναι αυτά τα παιδιά; Τα παιδιά μας διψούν να προοδεύσουν, να δημιουργήσουν. Τι άλλο ζητούν από το κράτος, παρά να τους δώσει τη δυνατότητα να νιώσουν ελεύθερα, να μη γίνουν πολίτες τρίτης κατηγορίας; Τι περισσότερο ζητούμε εμείς και τα παιδιά μας από αυτό που ζητούσαν και απέκτησαν οι Έλληνες μετανάστες και τα παιδιά τους; Την Ελλάδα τα παιδιά μας δεν την κουβαλούν στο αίμα αλλά στο μυαλό και στην καρδιά τους. Οι Ελληνίδες φίλες μου, που τόσο πολύ με έχουν βοηθήσει αυτά τα δύσκολα χρόνια, καταλαβαίνουν τον πόνο μου. Με έχουν δει να κλαίω και προσπαθούν να με παρηγορήσουν λέγοντας πως “δεν μπορεί, θα λυθεί αυτό το θέμα”. Ελπίζω να λυθεί. Βλέπω τον χρόνο όμως να περνάει, τα παιδιά μου και εκείνα των άλλων να μεγαλώνουν και να είναι πάντα ξένα…

Στο πρώην ξενοδοχείο “Αμπάσαντορ” και μετέπειτα Εφετείο στην οδό Σωκράτους, γκέτο σήμερα μεταναστών, μπήκαν οι κάμερες της εκπομπής του Σταύρου Θεοδωράκη και κατέγραψαν τη ζωή των Βορειοαφρικανών, κυρίως, μεταναστών, που ζουν μέσα στα σκουπίδια, χωρίς φως και νερό.

Το χρονικό του κτιρίου του παλαιού Εφετείου, στον αριθμό 65 της οδού Σωκράτους, συμπυκνώνει την εξέλιξη του αθηναϊκού κέντρου και το οδυνηρό πέρασμα από την αίγλη στην παρακμή του.

Η δημοσιότητα δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου την καθημερινότητα των μεταναστών. Εξακολουθούν να κοιμούνται ανά 4 – 5 άτομα σε δωμάτια χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, τρώνε σε συσσίτια εκκλησιών ή στο «εστιατόριο» του ισογείου. Νερό παίρνουν από τη μοναδική τουαλέτα του κτιρίου, με μπουκάλια και κουβάδες. Στους διαδρόμους υπάρχουν λιμνάζοντα νερά και βουνά από σκουπίδια. Η δυσοσμία είναι αφόρητη.

Αν τη πετύχετε δείτε την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη. Νομίζω ότι όλοι πρέπει να τη δούμε και ν’ ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια μας, όχι από απορία, αλλά από αηδία και φόβο για όσα κρύβονται στο μαλακό υπογάστριο της πρωτεύουσας. 90 βήματα από την Ομόνοια, όπως λέει. Και να σκεφτούμε παράλληλα, πώς και γιατί με τη δική μας αδιαφορία και ανοχή, απλώνονται δίπλα μας νήματα άθλιας ζωής ….

Διαβάστε σχετικό φωτορεπορτάζ

«Ηταν πολύ όμορφα. Δεν είχα ξαναπάει σε μουσείο». Η κ. Μαρία Οχιλέμπο ζει στην Ελλάδα εδώ και δεκατέσσερα χρόνια. Εργάζεται σε εστιατόριο, και παράλληλα, παρακολουθεί μαθήματα σε σχολή μαγειρικής. Είναι πρόεδρος της Ενωσης Νιγηριανών Γυναικών στην Ελλάδα. Με τις δύο κόρες της και μαζί με άλλες γυναίκες της Ενωσης και τα παιδιά τους, επισκέφθηκαν πρόσφατα το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στο πλαίσιο ενός προγράμματος που επιχειρεί να φέρει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που ζουν στην Ελλάδα, πιο κοντά στον ελληνικό πολιτισμό, και κατ’ επέκτασιν, να τους κάνει μέτοχους της κουλτούρας της χώρας που τους φιλοξενεί.

Πρόκειται για τις «Πολιτιστικές Πράξεις Ενταξης», από κοινού πρωτοβουλία του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης και της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Praksis, που πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του υπουργείου Εξωτερικών. «Ξεκίνησε πέρσι κατά την Παγκόσμια Ημέρα των Μουσείων, είχε καλή ανταπόκριση και σε συνεργασία με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, αποφασίσαμε να την επεκτείνουμε», εξηγεί στην «Κ» ο κ. Τζανέτος Αντύπας, πρόεδρος της Praksis, η οποία πραγματοποιεί προγράμματα ανθρωπιστικής και ιατρικής δράσης σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες. Παρών στην ξενάγηση των γυναικών από τη Νιγηρία, ο κ. Αντύπας θυμάται ένα περιστατικό που του είχε κάνει εντύπωση: «Η μητέρα ενός κοριτσιού είχε απορίες επάνω στα αντικείμενα της έκθεσης και εκείνο γύρισε και της είπε «Μαμά, μη ρωτάς άλλα. Θα ανοίξουμε το βιβλίο της Ιστορίας όταν πάμε σπίτι, και θα σου δείξω». Τα παιδιά, που έχουν μεγάλη ικανότητα αντίληψης, γίνονται σε αυτήν την περίπτωση έως και… δάσκαλοι των γονιών τους, αφού αυτά είναι που πηγαίνουν σχολείο στην Ελλάδα», τονίζει. «Μπόρεσα να δω από κοντά τις παραδόσεις σας. Δε γνωρίζω τίποτα για τα Μουσεία της πόλης, οπότε βρίσκω πολύ θετικό αυτό το βήμα, και θα ήθελα να το επαναλάβουμε» λέει η κ. Οχιλέμπο, που με τη μεγαλύτερη κόρη της έχουν επισκεφθεί από μόνες τους, την Ακρόπολη.

Η 18η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων, και με την αφορμή αυτή, μεθαύριο Κυριακή, στις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, θα ξεναγηθούν εξυπηρετούμενοι της Praksis από το Αφγανιστάν και το Ιράν, που θα ακούσουν την ξενάγηση στη γλώσσα φαρσί. Τα παιδιά θα λάβουν μέρος σε εργαστήρια χειροτεχνίας, και θα γνωρίσουν τον Stargazer, το «ατενίζον τα αστέρια» κυκλαδικό ειδώλιο που πήρε την ονομασία του λόγω της έντονης προς τα πίσω κλίσης της κεφαλής, και που παραχωρήθηκε με μακροπρόθεσμο δανεισμό στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.

Καθημερινή

Η Μαρία Δεληθανάση στην Καθημερινή αποκαλύπτει κοινά μυστικά:

Την ίδια ώρα που οι αλλοδαποί μαθητές αποτελούν το 17% του συνολικού μαθητικού πληθυσμού, τα διαπολιτισμικά σχολεία στη χώρα μας αποτελούν μόλις το 0,17% του συνόλου. Την ίδια ώρα που ο αριθμός π.χ. Αλβανών φοιτητών σε ελληνικά ΑΕΙ εκτινάχθηκε τα τελευταία χρόνια, σε ελάχιστα σχολεία τηρείται η λειτουργία τάξης υποδοχής για τους αλλοδαπούς ούτε ακολουθείται φροντιστηριακή υποστήριξη. Παράλληλα, πολλοί Ελληνες γονείς αποφεύγουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία με πολλές εθνικότητες, δάσκαλοι και καθηγητές ρίχνονται απροετοίμαστοι στη διδασκαλία, η μη ενσωμάτωση των μικρών αλλοδαπών στη σχολική πραγματικότητα, αντανακλάται ευθέως και στην κοινωνία.

«Το πρόβλημα στα σχολεία δεν είναι οι μετανάστες», υπογραμμίζει στην «Κ» ο εκπαιδευτικός και ερευνητής κ. Κώστας Θεριανός. «Το πρόβλημα είναι το μονογλωσσικό, μονοπολιτισμικό ελληνικό σχολείο που διαθέτει ελάχιστα μέσα (τάξεις υποδοχής, φροντιστηριακά τμήματα, δίγλωσσα προγράμματα) για την ένταξή τους και το γεγονός ότι η σχολική επίδοση σχετίζεται άμεσα με την κοινωνική προέλευση. Στο Πέραμα και τη Δραπετσώνα η σχολική διαρροή ήταν 50% – 60% πριν από την έλευση των μεταναστών. Το πρόβλημα, λοιπόν, σχετίζεται με τη φτώχεια και όχι με τους μετανάστες. Κι όσο προχωράει η κρίση, τα προβλήματα θα εμφανίζονται όλο και συχνότερα στα σχολεία περιοχών που κατοικούνται από μεσαία στρώματα».

Οι καλές επιδόσεις στο πανεπιστήμιο, οι τίτλοι σπουδών, η ερευνητική εργασία φαίνεται ότι δεν παίζουν κανένα ρόλο στην Ελλάδα, αν έχεις την «ατυχία», το διαβατήριό σου να αναγράφει ως τόπο καταγωγής κάποια χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πολλοί αξιόλογοι ξένοι επιστήμονες δεν μπορούν να εργαστούν στη χώρα μας, λόγω των προσκομμάτων που δημιουργεί η μεταναστευτική νομοθεσία.

«Η ελευθερία μετακίνησης του ανθρώπου είναι αναφαίρετο δικαίωμα, κι όμως μου το στερούν συστηματικά», δήλωσε στην «Κ» η φοιτήτρια Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ στο ΑΠΘ, 24χρονη Μπρουνίλντα Λάνα από το Τεπελένι της Αλβανίας, αναφερόμενη στις απελπιστικές καθυστερήσεις για την έκδοση της άδειας παραμονής της με αποτέλεσμα να φτάνει πάντα στα χέρια της ληγμένη.

Από το 1997 που ήρθε στη χώρα μας μέχρι σήμερα που είναι φοιτήτρια έζησε και ζει το θέατρο του παραλόγου. Δεν έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Εράσμους», δεν μπορεί να συμμετέχει σε εκπαιδευτικές εκδρομές στο εξωτερικό ούτε και να επισκεφτεί την έδρα της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, μολονότι είχε επιλεγεί μαζί με άλλους επτά συμφοιτητές της. Και βεβαίως η επιστροφή της στην Αλβανία για να επισκεφτεί την οικογένειά της είναι κάθε φορά μια περιπέτεια.

Υπό διωγμόν και τα ξένα μυαλά από την Ελλάδα άρθρο στην Καθημερινή

Τώρα θα μου πείτε εδώ τραβάς του λιναριού τα πάθη επειδή γεννήθηκες στην Ελλάδα δε θα φροντίζαμε οι ξένοι μας να πάρουν μία γεύση της ελληνικής φιλοξενίας; να νιώσουν σαν το σπίτι τους…