Η Κάμπιον επιστρέφει. Οχι μόνον στον κινηματογράφο εποχής αλλά στον κινηματογράφο γενικότερα, από τον οποίο τα τελευταία χρόνια είχε απομακρυνθεί. Με το «Λαμπρό αστέρι», όπως μπορεί να μεταφραστεί στα ελληνικά το «Βright star», η σκηνοθέτρια φωτίζει ένα καταραμένο ρομάντζο περασμένων εποχών, εκείνο του βρετανού ποιητή Τζον Κιτς (Μπεν Γουίσο) και της Φάνι Μπρόουν (Αμπι Κόρνις).
Γνωρίστηκαν ως γείτονες στο Χάμπστεντ του Βόρειου Λονδίνου το 1819. Αφημένος στη γοητεία της, ο Κιτς έγραψε για τη μούσα του δεκάδες ερωτικά γράμματα και ποιήματα.
Από ένα τέτοιο ποίημα άλλωστε είναι παρμένος ο τίτλος της ταινίας. «Ο έρωτας της Μπρόουν για τον Κιτς ενέπνευσε ορισμένα από τα πιο όμορφα ερωτικά ποιήματα αλλά και γράμματα που έχουν γραφεί ποτέ» θεωρεί η Κάμπιον, της οποίας η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Καννών.
Οντως, ο Κιτς εμπνεύστηκε τρία από τα σπουδαιότερα ποιήματά του από αυτήν, ανάμεσα στα οποία και την πασίγνωστη «Ωδή στη μελαγχολία».
Τ ο 1819 το ζεύγος αρραβωνιάστηκε, αλλά η γαμήλια ημέρα δεν επρόκειτο να έρθει ποτέ. Φυματικός και αδύναμος, ο Κιτς ακολούθησε τις οδηγίες των γιατρών και αναζήτησε θερμότερο κλίμα στη Ρώμη, όπου πέθανε τον Φεβρουάριο του 1821. Ηταν μόλις 25 χρόνων και δεν είχε γευτεί ακόμη τη φήμη που επρόκειτο να τον ακολουθήσει μετά θάνατον. Το τελευταίο ποίημά του είχε τον απλό τίτλο «Για τη Φάνι». Από την εποχή που η Κάμπιον ανακάλυψε για την ερωτική σχέση του Κιτς με την Μπρόουν διαβάζοντας τη βιογραφία του Αντριου Μόσιον, ήθελε να αφηγηθεί με εικόνες αυτή τη «γνήσια ιστορία Ρωμαίου και Ιουλιέτας», όπως την αποκαλεί η ίδια. «Βλέπω τον κόσμο του Κιτς και της Φάνι ως έναν κόσμο πλημμυρισμένο στο φως- φως που στην κυριολεξία ξεχειλίζει. Και παρ΄ ότι η ταινία τελειώνει με τον θάνατο του Κιτς, η λάμπα που έχει ανάψει από την ποιητική ιδιοφυΐα και το μοναδικό πνεύμα του δεν μπορεί να σβήσει».
Άρθρα (RSS)