Ολοι έχουμε συναντήσει έναν. Συνήθως τα παιδιά τους έχουν δύο ονόματα και δύο με τρία επίθετα. Ιάνθη-Άρτεμις, Δανάη- Ηλέκτρα, Ιόλη-Αλκηστις, Ιάσων-Φίλιππος.
Στην επίδοση των ελέγχων έρχονται προετοιμασμένοι. Έχουν μάθει τις βαθμολογίες των “ανταγωνιστών”, πόσα διαγωνίσματα έχουν γράψει, έχουν υπολογίσει μέσους όρους κι έχουν πολλές, πολλές απορίες.
Κι εσύ λυπάσαι τα παιδιά… τι θα τραβήξουν μέχρι να αποτινάξουν το ζυγό…
Ομως πληροφορούμαι ότι η αγορά είναι με το μέρος αυτών των γονιών. Μια σιδερένια μπάλα, που διατίθεται στην ιστοσελίδα Curiosité, υπόσχεται να βοηθήσει τους γονείς, οι οποίοι φοβούνται ότι τα παιδιά τους δεν διαβάζουν αρκετά την περίοδο των εξετάσεων. Οι ενήλικες δένουν τη μπάλα στο πόδι των τέκνων τους και ρυθμίζουν το χρόνο μελέτης τους.
Μέχρι να περάσει η προεπιλεχθείσα ώρα είναι αρκετά δύσκολο για τους νέους να κινηθούν από χώρο σε χώρο, αφού το βαρίδι αυτό ζυγίζει 9.5 κιλά. Μόλις τελειώσει η αντίστροφη μέτρηση, η μπάλα ξεκλειδώνει αυτόματα και ο μαθητής-φυλακισμένος μπορεί πια να κινηθεί ελεύθερος. Σύλλογοι ακαδημαϊκών προειδοποιούν πάντως, ότι η χρήση αυτού του «εργαλείου» μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα και να κάνει τα παιδιά να μισήσουν τα μαθήματα.
Προς διδάσκοντες το μάθημα της Ιστορίας: Στην επόμενη κατανομή μαθημάτων, σκεφτείτε το καλά. Ειδικά αν πλησιάζετε την επικίνδυνη ηλικία. Γιατί ένα είναι σίγουρο. Η ανάθεση της Ιστορίας μπορεί να σας χαρίσει κι ένα εγκεφαλικό.
Μαθαίνουμε ότι βουλευτής εισέβαλε στο 3ο Γυμνάσιο Σερρών, επικαλούμενος ανώνυμες καταγγελίες γονέων, και απαίτησε από τον διευθυντή του σχολείου να καλέσει ενώπιόν του την καθηγήτρια της Ιστορίας για να δώσει εξηγήσεις για το περιεχόμενο της διδασκαλίας της για το ζήτημα του φασισμού. Ο κ. βουλευτής απαίτησε μάλιστα να μπει και στην τάξη για να δει τους μαθητές και να τους ανακρίνει για τα όσα είπε η καθηγήτρια και δεν άρεσαν στους πληροφοριοδότες του.
Η συνάδελφος θα περάσει τη διαδικασία της ένορκης διοικητικής εξέτασης…
Η ΟΛΜΕ θα καταδικάσει και θα βγάλει ψήφισμα.
Η Ιστορία είναι επικίνδυνο μάθημα. Εδώ έχει φάει υπουργό…
Στο πρώην ξενοδοχείο “Αμπάσαντορ” και μετέπειτα Εφετείο στην οδό Σωκράτους, γκέτο σήμερα μεταναστών, μπήκαν οι κάμερες της εκπομπής του Σταύρου Θεοδωράκη και κατέγραψαν τη ζωή των Βορειοαφρικανών, κυρίως, μεταναστών, που ζουν μέσα στα σκουπίδια, χωρίς φως και νερό.
Το χρονικό του κτιρίου του παλαιού Εφετείου, στον αριθμό 65 της οδού Σωκράτους, συμπυκνώνει την εξέλιξη του αθηναϊκού κέντρου και το οδυνηρό πέρασμα από την αίγλη στην παρακμή του.
Η δημοσιότητα δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου την καθημερινότητα των μεταναστών. Εξακολουθούν να κοιμούνται ανά 4 – 5 άτομα σε δωμάτια χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, τρώνε σε συσσίτια εκκλησιών ή στο «εστιατόριο» του ισογείου. Νερό παίρνουν από τη μοναδική τουαλέτα του κτιρίου, με μπουκάλια και κουβάδες. Στους διαδρόμους υπάρχουν λιμνάζοντα νερά και βουνά από σκουπίδια. Η δυσοσμία είναι αφόρητη.
Αν τη πετύχετε δείτε την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη. Νομίζω ότι όλοι πρέπει να τη δούμε και ν’ ανοίξουμε διάπλατα τα μάτια μας, όχι από απορία, αλλά από αηδία και φόβο για όσα κρύβονται στο μαλακό υπογάστριο της πρωτεύουσας. 90 βήματα από την Ομόνοια, όπως λέει. Και να σκεφτούμε παράλληλα, πώς και γιατί με τη δική μας αδιαφορία και ανοχή, απλώνονται δίπλα μας νήματα άθλιας ζωής ….
Αν αναρωτιέστε γιατί σήμερα η google έχει αλλάξει την εικόνα της, διαβάστε αυτήν την είδηση από το Βήμα: “Μια εντυπωσιακή αποκάλυψη για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους παρουσιάστηκε χθες σε ντοκιμαντέρ του ΒΒC, που έκανε ο διάσημος παραγωγός και παρουσιαστής επιστημονικών ντοκιμαντέρ σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο. Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάστηκε ο πρώτος ολοκληρωμένος σκελετός ενός εξαφανισμένου εδώ και εκατομμύρια έτη ζώου, το οποίο σύμφωνα με τους επιστήμονες αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς και χαμένους ως σήμερα κρίκους στην αλυσίδα της εξέλιξης που οδήγησε στην εμφάνιση του ανθρώπου.
Σκαλίζοντας στο διαδίκτυο για τον ποιητή Σαχτούρη εισέπραξα μία μεγάλη απογοήτευση από το Κέντρο Ελληνικής γλώσσας – τίποτα αξιοποιήσιμο στην ενότητα Λογοτεχνία.
Στο ΠΣΔ από την άλλη ο συνάδελφος Χρήστος Κόλλιας έχει στην ιστοσελίδα του μία ανάλυση του ποιήματος . Εκτός ΠΣΔ άλλος συνάδελφος ο Δημήτρης Μάνεσης σταχυολογεί και αναλύει με τους μαθητές του στο blog Λογοτεχνία κατεύθυνσης.
Ανακάλυψα ακόμη αρκετούς θησαυρούς στο Scribd, όμως επιφυλάσσομαι για μερικά αρχεία, καθώς φοβάμαι ότι υπάρχει πρόβλημα πνευματικών δικαιωμάτων. Έπεσα και σε ένα φιλολογικό κιτς powerpoint που χαρακτηρίζεται από το φόβο του κενού στις διαφάνειες (horror vacui) και από πολυσυλλεκτικότητα σε templates. Έλεος, το powerpoint δεν είναι word να το γεμίζουμε κατεβατά.
Στο αρχείο της ΕΡΤ ενώ έψαχνα για ένα ντοκιμαντέρ του Λευτέρη Ξανθόπουλου ανακάλυψα ένα διαμάντι του Γ. Σμαραγδή: Στην εκπομπή παρακολουθούμε εικόνες από την τελετή απονομής του Κρατικού Βραβείου Ποίησης 1987 στον Γ. Σαχτούρη και ακούμε να απαγγέλλονται ποιήματά του. Ο ίδιος αυτοβιογραφείται καθώς μιλά για τις ημιτελείς νομικές του σπουδές, τις πρώτες του ποιητικές συλλογές, τις επιρροές του από τη γαλλική και τη γερμανική ποίηση, τη γνωριμία του με τον υπερρεαλισμό, την αγάπη του για τη ζωγραφική, την απήχηση των έργων του στο κοινό και τη «συνέχεια» της ποίησης. Τέλος, παραδέχεται ότι ο «Τρελός Λαγός» του ομώνυμου ποιήματός του είναι ο ίδιος. . .
Η αναζήτηση πάντως στο αρχείο της ΕΡΤ επιστρέφει πολλά άσχετα αποτελέσματα… www.ert-archives.gr
Νομίζω τέλος ότι θα αισθανθεί δικαιωμένος ένας κακοποιημένος μαθητής που μας τα σέρνει από το blog του για τη διδασκαλία της λογοτεχνίας:
“Αυτό το μάθημα με έχει κάνει να σιχαθώ ήδη δύο πολύ σπουδαίους λογοτέχνες (Δημουλά, Σολωμό) με το καιρό ελπίζω να μπορέσω να αποκαταστήσω τις σχέσεις μου μαζί τους (καλά μη φανταστείς…). Αλλά από την άλλη για να πω τη πλήρη αλήθεια μέσα από τη λογοτεχνία κατεύθυνσης έφαγα το απόλυτο κόλλημα με τον Σαχτούρη! Μίλτο που είσαι ψηλά εκεί πάνω, ρίξε τον ελεγκτή στις πανελλήνιες να φρικάρουν όλα τα φυτά της επικράτειας!”
Οσο για τα πολυμέσα, το σπουδαστήριο ΝΕ Ελληνισμού έχει περιλάβει αναγνώσεις από τον δίσκο «Ο Μίλτος Σαχτούρης διαβάζει Σαχτούρη».
Ο Ελεγκτής του Μίλτου Σαχτούρη στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις της λογοτεχνίας.
Ένας μπαξές γεμάτος αίμα
είν ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τα αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω
Δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος, αλλά για την γηραιότερη σέρφερ του διαδικτύου.Η Αϊβι Μπην, αποφάσισε να μπει στο site κοινωνικής δικτύωσης και παρέσυρε αρκετούς από τους συγκατοίκους της στον οίκο ευγηρίας, όπου κατοικεί.
Ομάδα εθελοντών φρόντισε να τους διδάξει τα βασικά για την περιήγησή τους στο διαδίκτυο και να τους εγκαταστήσει τα προγράμματα.
Ξεκίνησε στο Facebook και αυτή τη στιγμή διαθέτει 4.800 φίλους! Οι ιθύνοντες του οίκου Hillside Manor υποστηρίζουν ότι αυτή της η ενασχόληση την διατηρεί σε φόρμα.
Στην Ευρώπη και κυρίως στις ΗΠΑ αυτή η διαδικασία μετασχηματισμού της μαθησιακής και ερευνητικής διαδικασίας είναι σε εξέλιξη εδώ και δέκα χρόνια. Στο περιβάλλον των νέων ψηφιακών και δικτυακών μέσων οι αλλαγές σε όλον τον κόσμο δεν αφορούν μόνο ή κυρίως τα μεγάλα και διεθνούς φήμης σχολεία ή πανεπιστήμια, δεν αφορούν μόνο τα ανεπτυγμένα κράτη ή κοινωνίες. Οι καινοτομίες έρχονται πλέον όλο και πιο συχνά απο περιοχές ή κοινωνικές ομάδες που είχαμε συνηθίσει να κατατάσσουμε στην «περιφέρεια». Το διαπιστώνουμε ήδη στη χώρα μας.
Ωστόσο, όταν μιλάμε για εκπαίδευση στην ψηφιακή εποχή, δεν αναφερόμαστε απλώς σε προηγμένα τεχνολογικά «εργαλεία» που μας δίνουν τη δυνατότητα για ένα πέπλο «διαδραστικότητας» στη μαθησιακή διαδικασία, διατηρώντας όμως άθικτη την παλιά φιλοσοφία. Οι νέες τεχνολογίες κοινωνικής δικτύωσης κυρίως γίνονται πλατφόρμες ανάδυσης και οργάνωσης της κοινωνικής και πολιτισμικής αλλαγής, ανάδυσης ενός νέου εκπαιδευτικού παραδείγματος. Η επανάσταση εν τέλει είναι κοινωνική, όχι στενά «τεχνολογική». Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά της εκπαίδευσης 2.0 με την οποία άρχισαν να πειραματίζονται αρκετά σχολεία και πανεπιστήμια (και) στη χώρα μας;
– Η ιεραρχική λογική της μετάδοσης της γνώσης, με τον δάσκαλο/καθηγητή-αυθεντία στο επίκεντρο της διδακτικής διαδικασίας αλλά και τη χωρική απεικόνιση αυτής της σχέσης, η γνώριμη μετωπική διάταξη των θρανίων, αναθεωρείται.
– Τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας οργανώθηκαν με την παραδοχή ότι η γνώση και η πληροφόρηση είναι σπάνια αγαθά, στα οποία η πρόσβαση και όλα τα κοινωνικά και οικονομικά προνόμια που απορρέουν από αυτήν εξασφαλίζονται μόνο σε χώρους αυθεντίας. Σήμερα, όμως, σε ένα περιβάλλον δικτύωσης, είναι πιο σημαντικό οι μαθητές και οι φοιτητές να επενδύσουν όχι στην «απόκτηση», απομνημόνευση ή συσσώρευση γνώσεων αλλά να καλλιεργήσουν την ικανότητά τους να ανακαλύπτουν τη γνώση, να την αναλύουν, να τη μοιράζονται, να τη συζητούν, να μπορούν να ασκήσουν κριτική και βέβαια να γίνουν οι ίδιοι παραγωγοί νέας γνώσης.
– Ο δάσκαλος και ο καθηγητής αλλάζουν ρόλο. Γίνονται μέντορες, επιμελητές (curators) που έχουν την ευθύνη να διαμορφώσουν διαδραστικά περιβάλλοντα που θα εμπνεύσουν τους μαθητές τους και θα τους εμπλέξουν στη διαδικασία της μάθησης.
– Στον ψηφιακό διασυνδεδεμένο κόσμο η γνώση γίνεται λιγότερο θέμα εμπιστοσύνης σε όσα έχουν να μεταδώσουν οι αυθεντίες. Παίρνει πιο έντονα τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής διαδικασίας. Στηρίζεται περισσότερο στην κουλτούρα της συμμετοχής και του διαλόγου, του μοιράσματος, στη δημιουργία κοινοτήτων μάθησης όπου οι μαθητές έχουν την ευκαιρία να αναζητούν και να θέτουν τα σημαντικά ερωτήματα. Κοινότητες χωρίς «σύνορα» που είναι ταυτόχρονα ψηφιακές και φυσικές.
Ο Chris Αnderson, επιμελητής του κορυφαίου διεθνούς συνεδρίου ΤΕD Conference, που εφέτος συμπλήρωσε 25 χρόνια, έχει ως μότο του «Ιdeas worth spreading». Πράγματι οι ιδέες που ακούγονται στο ΤΕD από διαπρεπείς επιστήμονες, καλλιτέχνες, δημιουργούς και μεγάλους δασκάλους μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης, να εμπνεύσουν τη δράση μας, να δώσουν νέες προοπτικές και νόημα στη ζωή μας. Οι σπουδαίοι δάσκαλοι ξαναβρίσκουν σήμερα την αίγλη και την απήχησή τους, μεταμορφώνουν την εμπειρία της μάθησης μέσα και έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας.
Θα τείνουμε, εκτιμώ, να τους αναζητούμε όλο και περισσότερο διαδικτυακά και στο περιβάλλον μας.
Διαβάζω στο Βήμα: “Τελικά το μυαλό μας μπορεί να παίξει πολύ επικίνδυνα παιχνίδια με την υγεία του οργανισμού μας, αναφέρουν οι επιστήμονες. Ακόμη και η ανάγνωση των παρενεργειών ενός φαρμάκου στο φύλλο οδηγιών του, είναι αρκετή για να αυξήσει τον κίνδυνο εμφάνισής τους στην πραγματικότητα. Διαφορετικές μελέτες που έχουν διεξαχθεί ανά τον κόσμο δείχνουν ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για τα φάρμακα: αν κάποιος πιστεύει ότι κάτι μπορεί να τον αρρωστήσει, τότε πράγματι μπορεί ο φόβος του να μετατραπεί σε μια «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Επιστημονικά στοιχεία μαρτυρούν ότι ασθενείς που δεν πιστεύουν ότι θα επιβιώσουν μετά από μια επέμβαση, έχουν πράγματι περισσότερες πιθανότητες θανάτου επάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Συγχρόνως, γυναίκες που φοβούνται ότι θα υποστούν καρδιακό επεισόδιο έχουν τετραπλάσιες πιθανότητες να πεθάνουν από καρδιολογικά αίτια σε σύγκριση με τις υπόλοιπες”.
Γι΄αυτούς τους λόγους δεν είναι πολύ καλή ιδέα να διαβάζετε συμπτώματα ασθενειών στο διαδίκτυο…
Της Μπέττυ Τσακαρέστου Επίκουρης καθηγήτριας στο Πάντειο πανεπιστήμιο
Στη σημερινή πολιτική και οικονομική συγκυρία της κρίσης, το αίτημα του εκδημοκρατισμού, της διαφάνειας και της ελεύθερης διάθεσης των δημόσιων δεδομένων αποκτά σταδιακά πολιτική δυναμική (και) στη χώρα μας, όπως αντίστοιχα έχει συμβεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ. Σε εξέλιξη είναι τους τελευταίους μήνες κινήσεις ενεργών πολιτών με παρεμβάσεις στον δημόσιο χώρο και στο Διαδίκτυο για το άνοιγμα των δημόσιων δεδομένων, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη δυνατότητα ελεύθερης επαναχρησιμοποίησής τους από όλους τους έλληνες πολίτες. Η πιο πρόσφατη ελληνική κίνηση είναι η καμπάνια των πολιτών «Δημόσια Δεδομένα- Δικά μας Δεδομένα- 4Δ». Συναφείς δράσεις είναι η πρωτοβουλία για τα «Ψηφιακά Δικαιώματα» και την «Ομότιμη παραγωγή και ανταλλαγή ψηφιακών αγαθών».
Στη Βρετανία διοργανώθηκε μια ενδιαφέρουσα καμπάνια για το άνοιγμα των δημόσιων δεδομένων με πρωτοβουλία των συνεργατών της εφημερίδας «Τhe Guardian» Μichael Cross και Charles Αrthur.
Ο κύριος στόχος της καμπάνιας αυτής όπως και των ελληνικών κινήσεων των πολιτών- είναι διττός: πολιτικός και αναπτυξιακός. Με αφετηρία Κοινοτική οδηγία (η οποία κυρώθηκε και από το ελληνικό Κοινοβούλιο το 2006) επιδίωξε και πέτυχε να δημιουργήσει την αναγκαία πολιτική βούληση αλλά και την αφύπνιση της κοινωνίας ώστε να δημιουργηθούν δημόσιες βάσεις δεδομένων στις οποίες οι δημόσιοι φορείς θα παρέχουν στους πολίτες ελεύθερη ηλεκτρονική πρόσβαση σε δεδομένα που διαθέτουν και κυρίως θα επιτρέπουν τεχνικά (μέσω ΑΡΙ΄s- Αpplication Ρrogramming Ιnterfaces) τη δημιουργική επαναχρησιμοποίησή τους.
Με την εξαίρεση των προσωπικών δεδομένων και των ευαίσθητων πληροφοριών για την εθνική ασφάλεια, το άνοιγμα των δημόσιων δεδομένων δημιουργεί τις προϋποθέσεις για διαφάνεια, δημόσια λογοδοσία και ουσιαστικότερο δημοκρατικό έλεγχο από τους ίδιους τους πολίτες. Παράλληλα δίνεται μεγάλη έμφαση (από την ίδια την Κοινοτική Οδηγία) στην αξιοποίηση των δημόσιων δεδομένων από τους πολίτες για την ανάπτυξη επιχειρηματικής καινοτομίας μέσα από την ενθάρρυνση της δημιουργίας νέων ηλεκτρονικών υπηρεσιών.
Ο Ηλίας Κούβελας παρουσιάζει ένα από τα πιο σημαντικά, κατά τη γνώμη του, μουσικά έργα του 20ού αιώνα:
«Κind of blue» (κάπως μελαγχολικό;) του Μάιλς Ντέιβις. Ακουγα χρόνια τζαζ. Είχα κάποια σχέση με αυτή τη μουσική. Εκείνη όμως τη στιγμή η σχέση μου με την τζαζ έγινε ουσιαστική. Αυτός ο μελαγχολικός ήχος (kind of blue) με αναστάτωνε. Αισθανόμουνα ότι αποκτούσα μια σωματική σχέση με αυτή τη μουσική, οι μύες μου τεντώνανε και χαλαρώνανε. Την άλλη μέρα πήρα τον δίσκο. Μάιλς Ντέιβις τρομπέτα, Τζον Κολτρέιν τενόρο σαξόφωνο, Μπιλ Εβανς πιάνο, Πολ Τσέιμπερς μπάσο, Τζέιμς Κομπ ντραμς και για λίγο ο Τζον Αντερλι άλτο σαξόφωνο και ο Γουίν Κέλι πιάνο. Η μελαγχολική μορφή του Μάιλς Ντέιβις στο πίσω μέρος του εξώφυλλου, καθισμένου σ΄ ένα σκαμνί. Ολοι τους μεγάλοι μουσικοί. Και η μουσική δεν γράφτηκε ποτέ, παρά μόνο με τη μορφή ενός απλού σχεδιάσματος που έφερνε ο Μάιλς Ντέιβις στο στούντιο και που τη συνελάμβανε λίγες ώρες
πριν από την εγγραφή, όπως λέει ο Μπιλ Εβανς. Αυτοσχεδιασμός ομάδας επάνω στην έμπνευση μιας ιδιοφυΐας. Αποτέλεσμα, ένα αριστούργημα. Ακούστε τον δίσκο, κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα αναμνηστικό άλμπουμ σε βινύλιο και CD. Ακούστε εκείνο το θαυμάσιο «Αll blues». Μια σειρά από πέντε σκάλες που ο κάθε σολίστας τις παίζει όσο διάστημα θέλει. Ακούστε αυτόν τον καταπληκτικό διάλογο της κορνέτας του Μάιλς Ντέιβις με το σαξόφωνο του Τζον Κολτρέιν. Τόση μελαγχολία αλλά και τόση αγάπη. Του ενός για τον άλλο; Και των δύο για τη μουσική; Και των δύο για τον καταπιεσμένο μαύρο Αμερικάνο της δεκαετίας του ΄50; Ακούστε πώς ο Τζον Κολτρέιν πλουτίζει με μελωδία το ξεκίνημα του Μάιλς Ντέιβις. Για να πιάσει πάλι ο Μάιλς και να το πλουτίσει ακόμη περισσότερο. Το πιάνο και το μπάσο μένουν αφάνταστα διακριτικοί σχολιαστές, μέχρι που ο Μπιλ Εβανς θα δώσει τον δικό του θλιμμένο λόγο που θα τελειώσει με το μοιρολόι των πνευστών. Ο Πολ Τσέιμπερς δεν θα φωνάξει ούτε μία στιγμή. Θα μείνει στο διακριτικό, σχεδόν άφωνο κλάμα του μέχρι το τέλος. Προσπαθώ να φανταστώ αυτούς τους ανθρώπους να δημιουργούν. Φαντάζομαι αυτή τη θαυμάσια επικοινωνία με τα μάτια και τη μουσική. Ούτε μία στιγμή φλυαρίας. Κι εσύ που τους ακούς, αποκλείεται να μείνεις παθητικός δέκτης, θέλεις να θρηνήσεις μαζί τους όπως όταν ακούς τον επιτάφιο θρήνο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)