Terra Computerata

Μία μάνα γράφει τον πόνο της στη στήλη του Γκαζμέντ Καπλάνι “Υπάρχουμε συνυπάρχουμε;”

Τα παιδιά μου ήρθαν μικρά στην Ελλάδα. Τεσσάρων χρονών ο ένας, εννέα ο άλλος. Έχουν περάσει από το ελληνικό δημόσιο σχολείο, έχουν διακριθεί και αριστεύσει. Θεωρούν ότι ανήκουν εδώ, ότι η Ελλάδα είναι η πατρίδα τους. Μιλούν τα ελληνικά ως πρώτη τους γλώσσα και νιώθουν Έλληνες όσο και οι Έλληνες συμμαθητές τους. Και όμως, και τα παιδιά μου παλεύουν ακόμα για τις άδειες παραμονής τους. Τα παιδιά μου έχουν βραβευθεί σε διεθνείς διαγωνισμούς, αλλά δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν για να πάρουν το βραβείο τους γιατί δεν είχαν την άδεια παραμονής! Φανταστείτε τον εαυτό σας στα είκοσι δύο σας να ξοδεύετε όλη την ενέργειά σας για τα χαρτιά… Τα παιδιά μας γίνονται ανήσυχα, νευρικά, μελαγχολικά, όταν καταλαβαίνουν ότι τους φέραμε σε μια χώρα όπου θα είναι για πάντα ξένοι και θα παλέψουν για χαρτιά. Τα παιδιά μας νιώθουν σαν φυλακισμένα. Όταν οι Έλληνες φίλοι τους μαθαίνουν ότι εκείνοι δεν έχουν την ελληνική υπηκοότητα, δεν μπορούν να το πιστέψουν. Πολλές φορές, τα παιδιά μας το κρύβουν αυτό, γιατί νιώθουν μειονεκτικά… Γνωρίζω και άλλες μητέρες μετανάστριες που τα παιδιά τους έχουν έρθει μικρά ή γεννηθεί στην Ελλάδα. Έχουμε τις ίδιες έγνοιες. Όχι για εμάς, για τα παιδιά μας. Μπορούν να πουν για εμάς ότι είμαστε ξένες. Τα παιδιά μας, όμως, που ήρθαν στην Ελλάδα σε μικρές ηλικίες ή γεννήθηκαν εδώ, σπούδασαν στην Ελλάδα, μεγάλωσαν στην Ελλάδα, γιατί τα κάνουν να αισθάνονται ξένα; Γιατί η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, αφού δικά της είναι αυτά τα παιδιά; Τα παιδιά μας διψούν να προοδεύσουν, να δημιουργήσουν. Τι άλλο ζητούν από το κράτος, παρά να τους δώσει τη δυνατότητα να νιώσουν ελεύθερα, να μη γίνουν πολίτες τρίτης κατηγορίας; Τι περισσότερο ζητούμε εμείς και τα παιδιά μας από αυτό που ζητούσαν και απέκτησαν οι Έλληνες μετανάστες και τα παιδιά τους; Την Ελλάδα τα παιδιά μας δεν την κουβαλούν στο αίμα αλλά στο μυαλό και στην καρδιά τους. Οι Ελληνίδες φίλες μου, που τόσο πολύ με έχουν βοηθήσει αυτά τα δύσκολα χρόνια, καταλαβαίνουν τον πόνο μου. Με έχουν δει να κλαίω και προσπαθούν να με παρηγορήσουν λέγοντας πως “δεν μπορεί, θα λυθεί αυτό το θέμα”. Ελπίζω να λυθεί. Βλέπω τον χρόνο όμως να περνάει, τα παιδιά μου και εκείνα των άλλων να μεγαλώνουν και να είναι πάντα ξένα…

«Ηταν πολύ όμορφα. Δεν είχα ξαναπάει σε μουσείο». Η κ. Μαρία Οχιλέμπο ζει στην Ελλάδα εδώ και δεκατέσσερα χρόνια. Εργάζεται σε εστιατόριο, και παράλληλα, παρακολουθεί μαθήματα σε σχολή μαγειρικής. Είναι πρόεδρος της Ενωσης Νιγηριανών Γυναικών στην Ελλάδα. Με τις δύο κόρες της και μαζί με άλλες γυναίκες της Ενωσης και τα παιδιά τους, επισκέφθηκαν πρόσφατα το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στο πλαίσιο ενός προγράμματος που επιχειρεί να φέρει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που ζουν στην Ελλάδα, πιο κοντά στον ελληνικό πολιτισμό, και κατ’ επέκτασιν, να τους κάνει μέτοχους της κουλτούρας της χώρας που τους φιλοξενεί.

Πρόκειται για τις «Πολιτιστικές Πράξεις Ενταξης», από κοινού πρωτοβουλία του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης και της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Praksis, που πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του υπουργείου Εξωτερικών. «Ξεκίνησε πέρσι κατά την Παγκόσμια Ημέρα των Μουσείων, είχε καλή ανταπόκριση και σε συνεργασία με το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, αποφασίσαμε να την επεκτείνουμε», εξηγεί στην «Κ» ο κ. Τζανέτος Αντύπας, πρόεδρος της Praksis, η οποία πραγματοποιεί προγράμματα ανθρωπιστικής και ιατρικής δράσης σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες. Παρών στην ξενάγηση των γυναικών από τη Νιγηρία, ο κ. Αντύπας θυμάται ένα περιστατικό που του είχε κάνει εντύπωση: «Η μητέρα ενός κοριτσιού είχε απορίες επάνω στα αντικείμενα της έκθεσης και εκείνο γύρισε και της είπε «Μαμά, μη ρωτάς άλλα. Θα ανοίξουμε το βιβλίο της Ιστορίας όταν πάμε σπίτι, και θα σου δείξω». Τα παιδιά, που έχουν μεγάλη ικανότητα αντίληψης, γίνονται σε αυτήν την περίπτωση έως και… δάσκαλοι των γονιών τους, αφού αυτά είναι που πηγαίνουν σχολείο στην Ελλάδα», τονίζει. «Μπόρεσα να δω από κοντά τις παραδόσεις σας. Δε γνωρίζω τίποτα για τα Μουσεία της πόλης, οπότε βρίσκω πολύ θετικό αυτό το βήμα, και θα ήθελα να το επαναλάβουμε» λέει η κ. Οχιλέμπο, που με τη μεγαλύτερη κόρη της έχουν επισκεφθεί από μόνες τους, την Ακρόπολη.

Η 18η Μαΐου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων, και με την αφορμή αυτή, μεθαύριο Κυριακή, στις μόνιμες συλλογές του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, θα ξεναγηθούν εξυπηρετούμενοι της Praksis από το Αφγανιστάν και το Ιράν, που θα ακούσουν την ξενάγηση στη γλώσσα φαρσί. Τα παιδιά θα λάβουν μέρος σε εργαστήρια χειροτεχνίας, και θα γνωρίσουν τον Stargazer, το «ατενίζον τα αστέρια» κυκλαδικό ειδώλιο που πήρε την ονομασία του λόγω της έντονης προς τα πίσω κλίσης της κεφαλής, και που παραχωρήθηκε με μακροπρόθεσμο δανεισμό στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.

Καθημερινή