Η Οπρα παρουσίασε σε μία εκπομπή της την υπηρεσία twitter δημιουργώντας ένα κύμα νέων εγγραφών. Μάλιστα κατασκευάστηκε και ειδική εφαρμογή για να διαπιστώνουμε αν κάποιος ήταν μέλος του twitter πριν την εκπομπή της Οπρα herebeforeoprah.com.
Τα πρώτα της λόγια: “Γεια σας twitters. Σας ευχαριστώ για τη θερμή υποδοχή. Νιώθω σαν να ανήκω στον 21ο αιώνα”. Φυσικά καταπάτησε κάθε κανόνα, αφού χρησιμοποίησε κεφαλαία – που ισοδυναμεί με κραυγή στο διαδίκτυο και αποκάλεσε με λάθος προσφώνηση τους Twitterers.
Ο λογαριασμός της έκτοτε δέχεται κάπου 1000 απαντήσεις, οπότε σίγουρα δημιουργήθηκαν κάποιες νέες θέσεις εργασίας.
To NYLON σχολιάζει την ανακοίνωση του Δημοσιογραφικού οργανισμού Λαμπράκη για τη δημιουργία συνδρομητικής υπηρεσίας με την ονομασία Premium, και αμέσως μου ήρθε το γνωστό wtf? – “τι διάολο” Ελληνιστί.Με λίγα λόγια, κάποιος θα πρέπει να πληρώνει 30 Ευρώ το μήνα(!!!) για να έχει πρόσβαση:
Στο ιστορικό αρχείο του ΔΟΛ (από τη δεκαετία του ‘20 περίπου και μετά)
Σε ένα newsletter με τίτλους για το τι θα γράφει αύριο το Βήμα (!?)
Στη δυνατότητα καθημερινής ανάγνωσης του Βήματος «όπως στο χαρτί» (!?)
Δικαίωμα πρόσβασης σε ύλη που θα απευθύνεται μόνο στους συνδρομητές (δεν ενημερώνει τι ύλη θα είναι αυτή)
Δικαίωμα σχολιασμού επιλεγμένων άρθρων, αναλύσεων και ρεπορτάζ (!!!????)
Δεν θέλω να σχολιάσω τα υπόλοιπα, αλλά ειδικά το τελευταίο σκοτώνει. Την εποχή των Social Media που ο καθένας μπορεί να σχολιάσει οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, στο ψηφιακό Βήμα έκριναν ότι θα πρέπει να πληρώνει 30 Ευρώ το μήνα για να του επιτρέπουν να σχολιάζει τα άρθρα της εφημερίδας. Για τους υπεύθυνους της έκδοσης, ο σχολιασμός και ο διάλογος είναι μια πολυτέλεια που πρέπει να πληρώνεται.
Θα περίμενε κανείς Έλληνες επιχειρηματίες – εκδότες μεγάλου μεγέθους, να κάνουν τουλάχιστον το στοιχειώδες: πριν προχωρήσουν σε μια επιχειρηματική απόφαση να μελετήσουν τη διεθνή εμπειρία. Το έχουν κάνει άλλοι πριν από αυτούς? Απέδωσε? Τι απέφερε η εμπειρία?
Ξέρετε πως οι Times της Νέας Υόρκης αποφάσισαν οριστικά να ανοίξουν την πρόσβαση στο Times Select? Ο ίδιος ο Thomas Friedman ξεσήκωσε πραγματική επανάσταση μέσα στον οργανισμό, όταν διαπίστωσε ότι τα άρθρα του δεν βρίσκουν αναφορές στον παγκόσμιο ιστό. Δεν τον έβρισκαν στις αναζητήσεις της Google, δεν τον έκαναν link οι bloggers, δεν τον ανέφεραν πουθενά στο Twitter ή το Facebook. Και όλα αυτά γιατί τα άρθρα του ήταν κλεισμένα πίσω από τους τοίχους του Times Select, και έβλεπε ο ίδιος καθημερινά να απαξιώνεται το προσωπικό του brand μαζί με τα γραφόμενα του.
Έχουμε ήδη μπει σε ένα κόσμο στον οποίο οι πάροχοι περιεχομένου θα παρακαλούν να αποκτούν αναφορές κάθε μέρα, στα εκατομμύρια άρθρα, σχόλια, ή tweets που γίνονται. Εκδίδεις περιεχόμενο και δεν μπορεί κάποιος να προωθήσει τα άρθρα σου στο Digg? Δεν μπορεί να τα στείλει με link στο Twitter? Να τα κάνει share στους εκατοντάδες-χιλιάδες φίλους του στο Facebook? Τότε είναι σίγουρο ότι οδηγείσαι στη λησμονιά. Θα βλέπεις γύρω σου τον πληθυσμό του Internet να μεγεθύνεται με τρομακτικούς ρυθμούς κι εσύ θα αναρωτιέσαι γιατί το κοινό σου μένει σταθερό – ένα μικρό, πιστό κοινό που δεν αρκεί όμως για να έχεις μια βιώσιμη ψηφιακή εκδοτική επιχείρηση.
Σε απόγνωση δηλώνουν ότι βρίσκονται οι καθηγητές στη Μεγάλη Βρετανία, καθώς η πολύωρη καθημερινή ενασχόληση των παιδιών με την τηλεόραση τα καθιστά «ανήμπορα» να συγκεντρωθούν κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Ένα από τα βασικά προβλήματα, όπως υποστηρίζουν οι καθηγητές και δάσκαλοι είναι ότι η «κουλτούρα» της τηλεόρασης και ο τρόπος παρουσίασης των διαφόρων θεμάτων κάνει τη διδασκαλία να φαντάζει μονότονη και αδιάφορη στους μαθητές, αφήνοντας τους εκπαιδευτικούς να αναζητούν αγωνιωδώς νέους τρόπους για να ξανατραβήξουν την προσοχή τους!
Ο «γυαλάκιας». Ο χοντρός. Το «φυτό». Ο ξένος. Ο κοντός. Ο μουσουλμάνος. Ο άσχημος. Ο ήσυχος.
Το χαρακτηριστικό που μπορεί να οδηγήσει έναν μαθητή να πέσει θύμα ψυχολογικής ή και σωματικής βίας από τους συμμαθητές του μπορεί να είναι κυριολεκτικά οτιδήποτε -αρκεί να τον διαφοροποιεί έστω και ελάχιστα από τη μάζα. Γιατί, όπως όλα δείχνουν, εάν υπάρχει ένας χώρος στον οποίο δεν επιδεικνύεται ουδεμία ανοχή στο «διαφορετικό», αυτός δυστυχώς είναι το σχολείο. Ναι, και το ελληνικό σχολείο. Τα σχετικά ποσοστά που αφορούν τη χώρα μας πλησιάζουν ανησυχητικά εκείνα της διεθνούς πραγματικότητας. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, το 22,5% των Ελλήνων μαθητών έχει υποστεί κάποιας μορφής λεκτικό, σωματικό ή σεξουαλικό εκφοβισμό από συμμαθητές του -φαινόμενο γνωστό και με τον διεθνή όρο bullying. Μπορεί να συμβεί στην τάξη, στο διάλειμμα ή ακόμα και από απόσταση -μέσω Ιντερνετ. Από έρευνα της Μονάδας Εφηβικής Υγείας της Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών προέκυψε ότι το 5% των παιδιών δέχεται απειλητικά μηνύματα μέσω Διαδικτύου, αναφέροντας ως πιο πιθανούς θύτες τους συμμαθητές του.
«Πράγματι, όταν πριν από μερικά χρόνια όσοι ασχολούμασταν με το φαινόμενο της σχολικής βίας πιστεύαμε ότι δεν θα “φτάσει” σε μας, σήμερα έχουμε διαψευστεί», λέει στην «Κ» ο διδάκτωρ Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ κ. Στ. Αντωνίου. «Ο εκφοβισμός στον χώρο του σχολείου, που μπορεί να εκφράζεται με λεκτική ή και σωματική επιθετικότητα, έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του και στα ελληνικά σχολεία, επηρεάζοντας εκατοντάδες παιδιά». Ποια παιδιά; Σύμφωνα με τον ίδιο, θύματα εκφοβισμού πέφτουν συνήθως παιδιά συνεσταλμένα, που παρουσιάζουν κάποιας μορφής καταθλιπτική συμπεριφορά, που έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση, που δεν είναι κοινωνικά. «Και που βέβαια ανήκουν σε κάποια “μειονότητα” -θρησκευτική, εθνοτική ή μειονότητα που έχει σχέση με κάποιο εμφανές εξωτερικό χαρακτηριστικό. Εχει βρεθεί, επίσης, ότι πολύ συχνά τα παιδιά αυτά έχουν δεχθεί κάποιας μορφής κακοποίηση και στο οικογενειακό τους περιβάλλον», εξηγεί. Σύμφωνα με το «τελετουργικό», το παιδί στοχοποιείται από έναν ή ομάδα συμμαθητών του, οι οποίοι σταδιακά το απομονώνουν.
Στρες και προβλήματα
«Το παιδί αυτό υφίσταται έντονο στρες, το οποίο με τη σειρά του μπορεί να οδηγήσει σε άλλα προβλήματα. Μπορεί για παράδειγμα να εξελιχθεί σε μετατραυματική διαταραχή ή σε αντικοινωνική συμπεριφορά ή ακόμα και να βάλει το παιδί σε διαδικασία εκδίκησης. Επίσης, είναι συχνό το φαινόμενο τα θύματα εκφοβισμού να μετατρέπονται αργότερα σε θύτες. Και κάπως έτσι η βία ανακυκλώνεται». Γι’ αυτό είναι απαραίτητο η επέμβαση να είναι έγκαιρη.
Η ιδανική πρόληψη δεν αφορά ούτε τα υποψήφια θύματα ούτε τους υποψήφιους θύτες. «Η καλύτερη παρέμβαση θα πρέπει να είναι στη λεγόμενη ομάδα των “παρατηρητών”. Στα παιδιά, δηλαδή, που ενώ αισθάνονται ότι γίνεται κάτι ανάρμοστο, φοβούνται, διστάζουν να εμπλακούν μην τυχόν στοχοποιηθούν και αποβληθούν από την παρέα», λέει ο κ. Αντωνίου. «Πρέπει να τα ενθαρρύνουμε να επικοινωνούν με τους διδάσκοντες, έτσι ώστε να μη μένει η κατάσταση κρυφή, σε έναν κλειστό κύκλο σιωπής».
Mια άλλη κοινωνία ζει στο Διαδίκτυο. Μια κοινωνία με τη δική της καθημερινότητα και οργάνωση, τις δικές της διαθέσεις και επιθυμίες, τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας. Δεν είναι άγνωστη ούτε πολύ διαφορετική από αυτήν που γνωρίζουμε και στην οποία κινούμαστε. Ομως ανήκει σε άλλο βασίλειο. Μυστικό και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό, απροσχημάτιστο, χωρίς αναστολές και δεσμεύσεις. Στον κόσμο της μπλογκόσφαιρας, του Facebook και του MySpace οι χρήστες ενδύονται έναν εαυτό όμοιο ή δανεικό, σύμμαχο ή αντίπαλο. Εναν εαυτό που επιθυμούν ή φαντασιώνονται, που αγαπούν ή αντιμάχονται, που εξιδανικεύουν ή υποτιμούν.
Στη διαδικτυακή κοινότητα, η ζωή, έτσι όπως εμφανίζεται εγκλωβισμένη και γυμνή, είναι διαρκώς εκτεθειμένη στον θάνατο. Σε προσωπικές ιστοσελίδες -διαβάζουμε- παρελαύνουν οπλοστάσια «με περίστροφα, ημιαυτόματα όπλα, γεμιστήρες, σφαίρες και φυσίγγια» αγνώστου προελεύσεως. Ο (όποιος) χρήστης τους μπορεί να ποζάρει με το πιστόλι στον κρόταφο ή στοχεύοντας. Οποιος περιπλανιέται στην πολυσυλλεκτικότητα και πολυπολιτισμικότητα του Διαδικτύου αντιλαμβάνεται από τα σχόλια και τις παρεμβάσεις ότι η σκέψη και η προβληματική μετατοπίζονται. Οτι η πυκνότητα των πληροφοριών και η ταχύτητα της διάδοσής τους αλλάζει τα δεδομένα επεξεργασίας και αφομοίωσης. Οτι οι ποικίλες πιέσεις, συγκρούσεις, μετακινήσεις, οι «παράπλευρες απώλειες» των πολέμων, οι μεταβολές συνθηκών, η έλλειψη εξουσίας που να εμπνέει συναίνεση, οι ερεβώδεις διακρίσεις και η μεγάλη ρευστότητα, αποσταθεροποιούν όχι μόνο συστήματα αλλά και ψυχισμούς.
Η διαδικτυακή κοινότητα είναι αναπόσπαστη πραγματικότητα. Δεν μπορούμε ούτε να την παραβλέπουμε ούτε να την προσπερνάμε ούτε να την υποβαθμίζουμε. Δεν είναι «ξένο σώμα». Είναι το δικό μας και πάσχον σώμα.
Στην ιστοσελίδα που δημιούργησε το UCLA η οποία λειτουργεί ως κατάλογος όλων των Μεσαιωνικών κειμένων που έχουν ψηφιοποιηθεί και υπάρχουν στα μεγάλα Πανεπιστήμια του κόσμου μπορείτε να δείτε με εξαιρετική ευκρίνεια μεσαιωνικές μεταφορές έργων του Πλάτωνα, έργα του Ωριγένη, του Πετράρχη, του Αυγουστίνου. Ψάχνετε αυτό που θέλετε με κριτήριο συγγραφέα, γλώσσα, τίτλο ή συλλογή πανεπιστημίου.
Από όσα μάθαμε… και ζήσαμε τα χρόνια που περάσαμε στο θρανίο δεν θυμόμαστε όλοι τα ίδια. Άπειρες είναι οι ώρες που ξοδέψαμε στα βιβλία. Κι ωστόσο, από τις μνήμες που κάποιοι κουβαλούν μέχρι σήμερα μαζί τους από εκείνα τα χρόνια, ίσως οι πιο ζωηρές είναι οι ταπεινώσεις κι οι φοβέρες που δέχτηκαν από συμμαθητές τους ή τα αισθήματα αλληλεγγύης άλλων συμμαθητών που έτρεξαν να τους γλιτώσουν.
Τα πιο πολλά…
… που μαθαίνουμε για την κοινωνική ζωή, τα μαθαίνουμε στο σχολείο. Όμως, η διαδικασία της μάθησης δεν τελειώνει στην αίθουσα διδασκαλίας. Συνεχίζεται στην αυλή του σχολείου. Κι εκεί, δεν υπάρχουν σχολικά βοηθήματα. Κάθε μαθητής πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του. Γι΄ αυτό ακριβώς μερικοί εκπαιδευτικοί και ψυχολόγοι συγκεντρώνουν σήμερα τις προσπάθειές τους σε αυτό που λένε «κοινωνική και συναισθηματική μόρφωση»: στην ικανότητα δηλαδή να «διαβάζουμε» τους άλλους, να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας και να μπορούμε να τα βγάζουμε πέρα σε διαφορετικές κοινωνικές καταστάσεις. Είναι κάτι που μπορεί να διδαχτεί, λένε οι επιστήμονες, όπως ακριβώς η τριγωνομετρία και η γραμματική. Αυτό το κίνημα γεννήθηκε στην Αμερική, από την ανησυχία που έχουν προκαλέσει στους εκπαιδευτικούς και τους γονείς αλλεπάλληλα επεισόδια βίας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς στα σχολεία. Η εμμονή του συστήματος να μετατρέψει τα σχολεία σε εργαστήρια παραγωγής ατόμων που θα ήταν κατάλληλα για να επανδρώσουν τους μηχανισμούς μιας άκρως ανταγωνιστικής κοινωνίας κατέληξε πολλές φορές σε τραγικά ολοκαυτώματα. Τώρα, ορισμένοι εμπνευσμένοι άνθρωποι θέτουν ένα άλλο ζητούμενο: να επαναπροσδιοριστεί τι πρέπει να διδάσκει στα παιδιά το σχολείο. Γιατί οι εκπαιδευτικοί έχουν από καιρό πια καταλήξει στο συμπέρασμα πως για να επιζήσουν τα παιδιά στη σύγχρονη κοινωνία, δεν φτάνει να ξέρουν μόνο ανάγνωση και γραφή ή να δείχνουν μια χώρα σε έναν χάρτη: πρέπει να μαθαίνουν και για τα συναισθήματα, τα δικά τους και των άλλων. Στην προσπάθειά τους αυτή για συναισθηματική μόρφωση των παιδιών, όπως γράφει η εφημερίδα «Μπόστον Γκλόουμπ», αισθάνθηκαν την ανάγκη να στηριχτούν στο έργο του Αριστοτέλη, που περιέγραφε ως ζωτικές αρετές τον έλεγχο και την κατανόηση των συναισθημάτων.
Το κίνημα…
… για τη συναισθηματική μόρφωση υποστηρίζεται και από πολλές σύγχρονες επιστημονικές έρευνες που έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως η κοινωνική μόρφωση, όπως η συναισθηματική καλλιέργεια, είναι κάτι που μπορεί να διδαχτεί με τον ίδιο τρόπο που διδάσκεται η κριτική σκέψη. Για παράδειγμα, με ένα πλούσιο λεξιλόγιο οι μαθητές είναι σε θέση να εκφράζουν καλύτερα τα συναισθήματά τους και να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα των άλλων.
Το έργο…
… του νευρολόγου Αντόνιο Νταμάσιο έχει δείξει πως οι άνθρωποι που έχουν νεκρωθεί συναισθηματικά λόγω εγκεφαλικής βλάβης, πολύ συχνά φέρονται αντικοινωνικά. Λιγότερο επιστημονικά, αλλά πολύ πιο ποιητικά το είχε πει ο τραγουδιστής των «Doors» Τζιμ Μόρισον: «Το μίσος είναι ένα πολύ υποτιμημένο συναίσθημα». Και είχε δώσει το αντίδοτο με τους στίχους του και τη μουσική του.
Η Microsoft έχει ήδη ξεκινήσει τις διαδικασίες κατασκευής του λογισμικού που θα αντικαταστήσει το λειτουργικό σύστημα των Windows.
Με την ονομασία Midori, το νέο λειτουργικό θα είναι ριζικά διαφορετικό σε σχέση με οτιδήποτε έχει παράγει μέχρι σήμερα η εταιρεία. Πληροφορίες αναφέρουν ότι το Midori θα είναι προσανατολισμένο για χρήση στο Διαδίκτυο, ενώ δεν θα εξαρτάται τόσο πολύ από τον υπολογιστή που θα εγκαθίσταται.
Αν και η συγκεκριμένη πρόθεση της Microsoft είναι γνωστή εδώ και αρκετό καιρό, νέες πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας σχετικά με το Midori, επανέφεραν το ζήτημα στην επιφάνεια. Οι ειδικοί θεωρούν ότι το νέο σύστημα είναι ήδη σε διαδικασία ανάπτυξης, εξαιτίας της αδυναμίας των Windows να ανταπεξέλθουν στις μελλοντικές τεχνολογίες που θα χρησιμοποιούν οι άνθρωποι.
Εικονικά μηχανήματα
Το Midori θεωρείται από πολλούς ως η προσπάθεια της Microsoft να καλύψει το χαμένο έδαφος σε ότι αφορά την εικονικότητα, τη δημιουργία δηλαδή εικονικών μηχανών που λειτουργούν ως πραγματικές, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο στο διαμοιρασμό του φόρτου εργασίας σε κέντρα πληροφοριών. Στην ουσία, ένα εικονικό μηχάνημα είναι το λογισμικό αντίγραφο ενός ολόκληρου υπολογιστή, με το λειτουργικό σύστημα και όλες τις εφαρμογές του.
Πέρασε κιόλας μία εβδομάδα από την ώρα που ο 19χρονος ομογενής από το Σοχούμι, ο Δημήτρης Πατμανίδης εισέβαλε πάνοπλος στη σχολή μαθητείας του ΟΑΕΔ στην Πέτρου Ράλλη. Πέρασε μόλις μια εβδομάδα από το παρ’ ολίγον μακελειό, με θύματα τρεις τραυματίες και τον αυτόχειρα δράστη και φαίνεται ότι μια πανίσχυρη αμηχανία σπρώχνει το γεγονός στον Καιάδα της λήθης. Είναι και οι ημέρες…Αλλωστε, οι πολιτικοί τοποθετήθηκαν ως συνήθως, λόγια του αέρα, οι καθηγητές ανέλυσαν, οι ψυχολόγοι εμβάθυναν προχείρως. οι κοινωνιολόγοι επεσήμαναν πλευρές του γεγονότος. Τα Μέσα κατέγραψαν τις αντιδράσεις, κάποια με σοβαρές προθέσεις και άλλα με το πάθος του ελαφρού θεάματος. Τελειώσαμε λοιπόν με το πρωτοφανές; Καταχωρίζεται κι αυτό μαζί με τα άλλα περιστατικά τυφλής βίας, με τα άλλα γεγονότα αποκρουστικής απόγνωσης, με τις υπόλοιπες ατραξιόν της φρίκης; Ετσι φαίνεται, έτσι γίνεται: πάντα ξεχνάμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, απωθούμε ό,τι πιθανόν να μας πονέσει.
Προφανώς ο Πατμανίδης, οι Πατμανίδηδες αυτού του κόσμου, απ’ το Σοχούμι, τη Φινλανδία, τις ΗΠΑ ή τη Γερμανία, όλοι αυτοί οι αμούστακοι μακελάρηδες, παιδιά του ακατανόητου, που ένα πρωί εισβάλλουν με λύσσα στην αγία καθημερινότητα μας και τη βάφουν με αίμα αθώων, προφανώς και είναι ακραίες εξαιρέσεις. Είναι βέβαιο όμως ότι αυτά τα παιδιά, μαζικοί δολοφόνοι που όλα αυτοκτονούν μετά το μακελειό, είναι η άλλη όψη του κανονικού. Παιδιά κανονικών γονιών, μαθητές κανονικών σχολείων, άγουροι πολίτες μιας κανονικής δημοκρατίας δυτικού τύπου. Ανήλικοι αποδέκτες της ατέλειωτης βίας που παράγει και διαφημίζει αυτός ο κανονικός κόσμος. Κάθιδροι σπουδαστές του εξοντωτικού άγχους και του κοφτερού ανταγωνισμού. Οταν τρελαίνονται για χάδια, τα μαθαίνουμε να σπρώχνουν: «μόνο ο καλύτερος επιβιώνει». Δικά μας παιδιά είναι, μπουχτισμένα από γκάτζετ ψηφιακής εποχής, πεινασμένα για ουτοπίες και όνειρα. Του δικού μας κόσμου παιδιά, άνισου, άδικου, σκληρού, άχρωμου κόσμου, που κατοικείται όλο και πιο πολύ από το μίσος. Αγονος κόσμος. Δικά μας παιδιά είναι, σαν τα άλλα. Μόνο που δεν άντεξαν και σάλεψαν.
Τον Οκτώβριο του 1964 στο Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής ο Αριέλ Ραμίρεθ συνέθεσε τη Misa Criolla – λειτουργία των Κρεολών της Αργεντινής. Η λειτουργία γράφτηκε πάνω σε ισπανικό κείμενο, είναι δοσμένη σε ρυθμούς λαϊκούς της Αργεντινής. Η Misa Criolla είναι μια σύνθεση εκπληκτική.
Ο Καβάφης σύχναζε στην κακόφημη πλευρά της πόλης με την ίδια ευκολία που ανέσυρε από την ελληνιστική αρχαιότητα τους μικρούς, αποτυχημένους, περιθωριακούς ήρωές του, εκείνους που η επίσημη ιστοριογραφία προσπέρασε για να δοξάσει τους μεγάλους νικητές.
Δεν εξέδιδε ποτέ τα ποιήματά του, τα μοίραζε ο ίδιος στον κύκλο του, καθώς δεν άντεχε την εικόνα των «απούλητων αντιτύπων που γεμίζουν σκόνη στα βιβλιοπωλεία δίνοντας χαρά στους εχθρούς του», όπως έγραψε ο βιογράφος του Ρόμπερτ Λίντελ.
Η ιστορία, όμως, τον διεύψευσε. Η έκδοση μιας νέας αγγλικής μετάφρασης από τον Ντάνιελ Μέντελσον μιας ανθολογίας ποιημάτων του Καβάφη αλλά και η πρώτη μετάφραση στα αγγλικά των γνωστών πια 30 «ατελών» ποιημάτων του που ανακαλύφθηκαν τη δεκαετία του ’60 (και πρωτοκυκλοφόρησαν το 1994 από τον «Ικαρο»), δεν πέρασαν καθόλου απαρατήρητες. Από το «New Yorker» μέχρι το διαδικτυακό ομοφυλοφιλικό site advocate.com, το δίτομο έργο «C.Ρ. Cavafy: The Collected Poems» και «Unfinished Poems» (εκδόσεις Knopf) του Αμερικανού κριτικού και συγγραφέα Ντάνιελ Μέντελσον βρήκε πολύ και φιλόξενο χώρο. Εβδομήντα έξι χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Καβάφης εξακολουθεί να κινείται με την ίδια ευκολία σε όλες τις πλευρές της πόλης…
Ο 49χρονος Ντάνιελ Μέντελσον αφιέρωσε 10 ολόκληρα χρόνια μεταφράζοντας τα ποιήματα του Καβάφη. Δεν πήγαν χαμένα. Η κριτική εκθειάζει το έργο του. Ο Νταν Τσιάσον σε 5,5 σελίδες στο «New Yorker» χαρακτηρίζει τη δουλειά του «εξαιρετική». Ο Μέντελσον μελέτησε πολύ καλά τα ποιήματα του Καβάφη που μετέφρασαν στα αγγλικά οι Εντμουντ Κίλι και Φίλιπ Σέραρντ στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Θεώρησε, όμως, ότι οι δυο τους συνειδητά δεν ασχολήθηκαν με τον ρυθμό του Αλεξανδρινού, αναζητώντας σε αντιδιαστολή τη μυστηριώδη πειθαρχία στους στίχους του.
Ο Μέντελσον, αντίθετα, ασχολήθηκε με το μέτρο. «Οσο περισσότερο βυθιζόμουν στους στίχους του τόσο συνειδητοποιούσα ότι δεν χρειάζονταν απλώς μια νέα μετάφραση, αλλά ένα πλήρες επίμετρο με ερμηνευτικά σχόλια για έξυπνους, αλλά όχι μυημένους αναγνώστες, που επιθυμούν να μάθουν περί τίνος πρόκειται», εξηγεί στη συνέντευξή του στο advocate.com. «Ενας φίλος μου, διαπρεπής κλασικιστής, μου είπε: “Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα ποιήματα του Καβάφη εάν δεν καταλάβουμε τις ειρωνείες που κρύβονται πίσω από τις ιστορικές λεπτομέρειες”. Προσπάθησα επιπλέον να επαναφέρω το μέτρο, τη συνήχηση, τον ρυθμό. Οι προηγούμενες μεταφράσεις επιδίωξαν να παρουσιάσουν τον Καβάφη ως έναν προσιτό ποιητή και “ίσιωσαν” τα ποιήματά του. Εγώ θέλησα να αναδείξω τη λάμψη τους».
Διαπιστώνεται συχνά ότι ο Καβάφης μεταφράζεται εύκολα. Δεν είναι λίγοι, μάλιστα, όσοι υποστηρίζουν ότι ο Αλεξανδρινός ποιητής κέρδισε από τη μετάφραση. Επειδή γενικά αποφεύγει τις μεταφορές και τις λεκτικές περίτεχνες διακοσμήσεις, τα ποιήματά του συχνά εκλαμβάνονται και ως σκέτη πρόζα. «Αυτό είναι δώρο και κατάρα μαζί», τονίζει ο Μέντελσον. Γιατί αν εκ πρώτης όψεως «φαίνεται ότι ο Καβάφης χρησιμοποιεί τη γλώσσα της καθημερινότητας, την ίδια στιγμή ανασύρει αρχαίες λέξεις, τις γυαλίζει και τις διαθέτει προς χρήση. Ετσι η γλώσσα του έχει μια μουσικότητα που δεν βρίσκει το αντίστοιχό της στην αγγλική», καταλήγει.
Ο Ντάνιελ Μέντελσον, χρόνια κριτικός βιβλίου στα «New York magazine» και «New York book review», έχει γράψει και ο ίδιος έξι βιβλία. Το μπεστ σέλερ του «Lost: Α search for six of six million» για την αναζήτηση της μοίρας έξι μελών της οικογένειάς του στο Ολοκαύτωμα απέσπασε το 2006 το βραβείο του National Book Critics Circle. Εχει ασχοληθεί και με την αρχαία τραγωδία και συγκεκριμένα τον Ευριπίδη στο «Gender and the City in Euripides’ Political Plays» (Oxford University Press, 2002).
Τι τον τράβηξε στον Καβάφη; «Το γεγονός ότι ασχολείται με το περιθώριο, τις σκοτεινές περιοχές. Είναι ένας κορυφαίος ποιητής του 20ού αιώνα, που μας χαμογελάει από το περιθώριο του 20ού αιώνα. Θεωρώ ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ πρέπει να διαβάσουμε την ποίησή του. Θα αναγνωρίσουμε στον χαιρέκακο, σαρδόνιο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την πτώση τόσων πολιτισμών, την αποσύνθεση αυτοκρατοριών, το αναπόφευκτο τέλος του πολιτικού στάτους κβο, τον κόσμο γύρω μας».
Παραφράζοντας όμως τον George Orwell, κάποιοι είναι πιο ελεύθεροι από κάποιους άλλους.
Το Herdict είναι ένα πρόγραμμα του Ινστιτούτου Berkman για το Ίντερνετ και την Κοινωνία του Harvard.
Herd σημαίνει Αγέλη και Verdict σημαίνει ετυμηγορία. “Herdict” είναι η ετυμηγορία της αγέλης και το πρόγραμμα προέρχεται από την αξιόλογη Πρωτοβουλία OpenNet :
Πρακτικά, όταν μια ιστοσελίδα δεν δουλεύει, παίρνετε τηλέφωνο ή επικοινωνείτε μέσω chat ή twitter ή ότι τέλος πάντων χρησιμοποιείτε και ρωτάτε τους φίλους σας αν και αυτοί έχουν το ίδιο πρόβλημα. Το Herdict δίνει καλύτερη λύση καθώς λειτουργεί δεχόμενο πληροφορίες από όλους τους χρήστες που εγγράφονται-τις οποίες μετρά κάπως σαν το digg- και δίνει μια εικόνα της παγκόσμιας πρόσβασης στο διαδίκτυο.
Μέχρι εδώ καλά. Με αυτό τον τρόπο μπορεί κανείς να δει ότι τις προάλλες είχε πρόβλημα το gmail. Αυτό όμως το καταλάβατε και από άλλες πηγές. Το Herdict είναι σπουδαίο διότι επιτρέπει χρήστες σε ελάχιστο χρόνο να βλέπουν πότε κάποια ιστοσελίδα αρχίζει να γίνεται προβληματική στην θέαση από κάποιο κράτος. Μερικές φορές είναι πρόβλημα τεχνικό. Μερικές όμως είναι ο Μεγάλος Αδελφός που λογοκρίνει.
Με το Herdict η αγέλη βλέπει τι κάνει ο Μεγάλος Αδελφός.
Το Ohio University και το ινστιτούτο οικονομικών ερευνών Filene δημιούργησαν ένα κέντρο εικονικών οικονομικών αποφάσεων που ονομάζεται Virtual Finance στην Νήσο Credit Union μέσα στο παιχνίδι/ ψηφιακό κόσμο Second Life.
Στο Virtual Finance οι επισκέπτες θα μπορούν να παίρνουν μέρος σε μια προσομοίωση πραγματικών οικονομικών αποφάσεων όπως το να βγάλουν ένα δάνειο, να αγοράσουν ένα σπίτι, να χρηματοδοτήσουν μια επιχείρηση, να πληρώνουν γραμμάτια κτλ.
Σκοπός του εγχειρήματος είναι η εκπαίδευση νέων στην λογική ζητημάτων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν και στην πραγματική ζωή καθώς έχει διαπιστωθεί ότι οι έφηβοι ολοκληρώνουν το σχολείο χωρίς να έχουν ουσιαστικά κριτήρια και δεξιότητες σε θέματα λήψης αποφάσεων για οικονομικά ζητήματα. Το Virtual Finance φιλοδοξεί να είναι μια αρχική πλατφόρμα για την εξέλιξη ενός εναλλακτικού εκπαιδευτικού εργαλείου το οποίο ίσως καταφέρει να πετύχει διαδραστικά εκεί που η παραδοσιακή εκπαίδευση έχει αποτύχει.
Η όλη εμπειρία διαρκεί περίπου 30 λεπτά αλλά σχεδιάζονται και συνέχειες καθώς το εγχείρημα κρίνεται ήδη ως επιτυχές.
Να προσθέσουμε εμείς ότι ίσως θα έπρεπε να εκπαιδευτούν ξανά και μερικοί μερικοί οικονομικοί παράγοντες της χώρας μας…
Οι ναυτικοί ξέρουν ότι οι φάλαινες βγάζουν περίεργους μουσικούς ήχους. Οι μελετητές πιστεύουν ότι το τραγούδι των Σειρήνων δεν ήταν παρά αυτή η μουσική που δημιουργούν οι φάλαινες. Ολοι οι άλλοι πρωτάκουσαν τη μουσική των φαλαινών όταν αναπτύχθηκαν τα μηχανήματα ηχογράφησης για στρατιωτικούς λόγους. Στον καιρό του Ψυχρού Πολέμου, η αμερικανική κυβέρνηση διεξήγαγε έρευνες για την υποθαλάσσια μεταφορά των ήχων, ώστε να μπορεί να εντοπίσει εχθρικά υποβρύχια. Γνώριζαν ότι ο ήχος ταξιδεύει ταχύτερα μέσα στο νερό, αλλά δεν ήξεραν ότι ταξιδεύει με διαφορετικές ταχύτητες ανάλογα με τα βάθη του ωκεανού. Και ότι η μεγαλύτερη ταχύτητα είναι αυτή στον πάτο της θάλασσας.
Ακούγοντας προσεκτικά, με κατάλληλα, όργανα τις ηχογραφήσεις εκείνες, κατάλαβαν ότι οι φάλαινες ούτε τυχαία ηχούν ούτε οι ήχοι τους είναι τυχαίοι. Τα τραγούδια τους έχουν δομή, διάρκεια (μερικές φορές ωρών) και σκοπό. Είναι συνδεμένα σαν ανθρώπινα μουσικά έργα, με θέματα, φράσεις, κορυφώσεις και τελικό σβήσιμο. Και επαναλαμβάνονταν μετά το τέλος. Μεταβιβάζονταν σε άλλες φάλαινες που έπλεαν στα ίδια νερά και οι οποίες τα επαναλάμβαναν. Τα τραγούδια αυτά δεν είναι τα ίδια σε όλες τις φάλαινες, αλλά διαφορετικές ομάδες, σε άλλους ωκεανούς, έχουν τα δικά τους τραγούδια. Το μήκος και ο τύπος τους έδειχναν ότι είναι κάτι περισσότερο από μεταφορά πληροφοριών για θηλυκές φάλαινες (τα τραγούδια προέρχονται μόνο από αρσενικές) ή για τροφή. Το πιο περίεργο είναι ότι εξελίσσονται. Οι επιστήμονες που τα ερεύνησαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα βρήκαν ότι τα τραγούδια διέφεραν από το ένα καλοκαίρι στο άλλο. Με λεπτές αλλαγές, αλλά αλλαγές. Τούτο σημαίνει ότι οι φάλαινες δεν είναι σαν τα πουλιά, που τα τραγούδια τους μένουν απαράλλαχτα στο πέρασμα του χρόνου. Το σημερινό τραγούδι του αηδονιού είναι το ίδιο με εκείνο που άκουσαν ο Σαίξπηρ και ο Κιτς όταν έγραψε την «Ωδή στο αηδόνι», αλλά τα τραγούδια των φαλαινών, τα οποία πρωτάκουσαν οι ερευνητές πριν από 30 χρόνια, δεν είναι τα ίδια με αυτά που ακούν σήμερα; οπότε εύλογα συμπεραίνουν ότι τα μουσικά γούστα των φαλαινών άλλαξαν.
Οταν το γεγονός πρωτοανακαλύφθηκε έκανε τεράστια εντύπωση. Κήτη να τραγουδούν στον πάτο των ωκεανών. Μάλιστα, απέναντι στο άλλο γεγονός, ότι τα κήτη αυτά τα κυνηγά και τα σφαγιάζει ο άνθρωπος για να πάρει το πολύτιμο λάδι τους και να φτιάξει σαπούνι, κραγιόνια και σκυλοτροφές, ο μουσικός θρήνος τους γέννησε βαθιά αισθήματα ενοχής.
Μερικές φωτογραφίες είναι πολύ καλές για να είναι αληθινές.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά φωτογραφικά blog που έχουμε συναντήσει ποτέ είναι το Stuck in Customs . ”Κολλημένοι στο Τελωνείο” ο τίτλος, όπως λογικά φαντάζεστε καταπιάνεται με ταξιδιωτικές φωτογραφίες από όλο τον κόσμο.Αυτός που ταξιδεύει και ανεβάζει συνεχώς όλες αυτές τις απίστευτες φωτογραφίες είναι ο Trey Ratcliff.
Αν θέλετε μια γρήγορη αλλαγή διάθεσης, δεν θα βρείτε πολύ καλύτερες διευθύνσεις στο web από το Stuck in Customs.
Oι φωτογραφίες αυτές δεν βγήκαν απλά από καμία κάμερα. Είναι προϊόν τεχνολογικής παρέμβασης.Από την άλλη δεν είναι και δίκαιο να τις αποκαλέσουμε απλώς τεχνητές. Δεν είναι απλή Photoshop δουλειά.
Είναι μια ιδιαίτερη τεχνική που ονομάζεται ονομάζεται HDRI (High Dynamic Range Imaging0) που σημαίνει “απεικόνιση υψηλού δυναμικού φάσματος”.
Η HDRI βασίζεται στην λογική συνδυασμού πολλών φωτογραφιών ενός συγκεκριμένου τοπίου ώστε να απεικονιστούν λεπτομέρειες που είναι ορατές μόνο κάποια συγκεκριμένη στιγμή και ίσως μόνο σε μια φωτογραφία ενός συνόλου.
Πρακτικά, ο φωτογράφος χρησιμοποιεί όλες τις πιθανές σκιάσεις και φωτισμούς που επιθυμεί, διυλίζοντας τα στοιχεία και παίρνοντας αυτό που θέλει από κάθε φωτογραφία.
“Να σε χαρεί κι η άνοιξη
μαζί με τα λουλούδια
όπου ‘ναι σαν αμέτρητα
ζωγραφιστά τραγούδια…
Τη χάρη σου τη σπλαχνική
μη μ’ αρνηστείς αρνί μου
αγάπη μου αιώνια
αγάπη μου στερνή μου”…
«Αν πεζογραφία είναι η γλώσσα της διάνοιας, ποίηση είναι η γλώσσα της καρδιάς».
Ο Αλ. Παπαδιαμάντης άρχισε και έκλεισε το έργο του με στίχους. Η τέχνη του Αλ. Παπαδιαμάντη και η μουσική τέχνη έχουν, ένα κοινό σημείο.
Η μουσική τέχνη έχει σκοπό την καλλιτεχνική συγκίνηση – αυτό που στα νεότερα χρόνια λέμε αισθητική χαρά. Κι ο κυρ-Αλέξανδρος εδώ και 130 τουλάχιστον χρόνια καλεί κάθε Έλληνα να του χαρίσει μια αισθητική χαρά. Η προσφορά αυτή είναι το καλύτερο και το χρησιμότερο που μπορεί να δώσει ένας πνευματικός άνθρωπος.
Οι Νίκος Μαστοράκης, Μανόλης Λιαπάκης και Κώστας Πανταζής (ερασιτέχνες μουσικοί) μελοποίησαν 12 ποιήματα – κείμενα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη για τις ανάγκες της θεατρικής διασκευής του έργου «Φόνισσα» που παρουσιάστηκε το 2003 από τη θεατρική ομάδα του δήμου Ιεράπετρας. Τα 12 αυτά τραγούδια κυκλοφορούν σε ένα cd με τίτλο «Το σκοτεινό τρυγόνι» με τη συμμετοχή γνωστών τραγουδιστών. Σε 3 από αυτά συμμετέχει ο Σωκράτης Μάλαμας, σε 2 ο Ψαραντώνης, σε 2 η Νίκη Τσαΐρέλη και από ένα η Λιζέτα Καλημέρη, η Μαρία Κώττη (τραγουδίστρια των Χαΐνηδων), η Νίκη Ξυλούρη,ο Χαρίλαος Παπαδάκης και ο Μανόλης Λιαπάκης.
Η μουσική έχει παιχτεί από φυσικά όργανα και έχει πολλά στοιχεία της παραδοσιακής και κρητικής μουσικής αλλά και της έντεχνης μουσικής.
Κυβερνητική έρευνα στην Αγγλία για τη συμπεριφορά των μαθητών στην τάξη κατέληξε ότι θα ελέγχονται οι γονείς αν δεν μπορούν να κρατήσουν ήσυχα τα παιδιά τους και θα τους επιβάλλεται και πρόστιμο 50 αγγλικών λιρών.
Επίσης θα ενθαρρύνονται τα σχολεία να χρησιμοποιούν παραδοσιακές μεθόδους τιμωρίας όπως φυλάκιση/κράτηση, αποβολές, απομόνωση στα δωμάτιά τους και τέλος στέρηση του γεύματος για τους πολύ άτακτους μαθητές. Συστήνεται μάλιστα οι μαθητές να βγάζουν τα καπέλα και να κατάσχονται τα κινητά τους τηλέφωνα.Η κυβερνητική οδηγία καλεί τα σχολεία να τιμωρούν τους ταραξίες αν έχουν μάγκικη (!) συμπεριφορά, εάν τσακώνονται μεταξύ τους ακόμη και έξω από το σχολείο, συμπεριλαμβανομένων και των μέσων μεταφοράς.
Τα συμπεράσματα της σχετικής έρευνας κοινοποιήθηκαν από τον Σερ Αλαν Στιρ, τον κυβερνητικό ειδικό για την ηγετική συμπεριφορά.
Καθηγητές ισχυρίζονται ότι υπάρχουν διευθυντές σχολείων που βραβεύουν τους μαθητές απλά γιατί υπόσχονται να μην ξανακάνουν φασαρία αντί να τους βάλουν συγκεκριμένα όρια.
Η έρευνα αποδεικνύει ότι κάθε μέρα χάνεται μία διδακτική ώρα 50 λεπτών λόγω της κακής συμπεριφοράς των μαθητών.
Οι δε μαθητές αδυνατούν να αφομιώσουν τη γνώση αν το μάθημα διακόπτεται από την κακή συμπεριφορά κάποιου μαθητή.
Και εδώ εμφανίζεται ο ρόλος των γονέων.
Θα γίνεται, λοιπόν, μία “σύμβαση γονέα” με την οποία ο γονιός θα είναι υποχρεωμένος να παρακολουθεί τάξεις γονέων, στις οποίες αν δεν φανεί να πάρει πρόστιμο μέχρι και 1.000 λίρες.
Αλλωστε με νόμο που ψηφίστηκε το 2007 οι γονείς μπορούν να πάρουν πρόστιμο μέχρι 50 λίρες για την κακή συμπεριφορά των παιδιών τους, το οποίο μπορεί να φτάσει τις 100 αν δεν πληρωθεί τις πρώτες 28 ημέρες.
Telegraph.co.uk
Οι συναλλαγές με το «κλασικό» περίπτερο παίρνουν πλέον άλλη διάσταση, οδηγώντας το αγαπημένο σημείο αγορών των Ελλήνων στον 21ο αιώνα και το μέλλον.
Το πραγματικά πρωτοποριακό σύστημα που εγκαθίσταται αρχικά σε περίπτερα της Θεσσαλονίκης και στην επόμενη φάση σε περίπτερα της πρωτεύουσας θα αλλάξει τις αγοραστικές συνήθειες των Ελλήνων. Με τα hi tech περίπτερα ο πελάτης θα μπορεί πλέον να πληρώσει λογαριασμούς ΔΕΚΟ για τους οποίους θα παίρνει ηλεκτρονική απόδειξη στο κινητό του, να βγάζει εισιτήρια για αεροπλάνα, πλοία και τρένα, για τα οποία θα παίρνει την κάρτα επιβίβασης στο κινητό του και να κλείνει θέσεις για κινηματογράφο, θέατρο και γήπεδο! Επίσης, θα μπορεί να «ψηφίζει» συμμετέχοντας σε διάφορα γκάλοπ.
Στα hi-tech περίπτερα που θα ενταχθούν στο δίκτυο θα εγκατασταθούν δύο οθόνες αφής (μία για το πελάτη και μία για τον ιδιοκτήτη του περιπτέρου), ένας αναγνώστης barcode και ένας αναγνώστης ασύρματων καρτών. Ο κάθε καταναλωτής θα εφοδιαστεί με μία ασύρματη κάρτα τεχνολογίας RFID. Κάθε φορά που δίνει την παραγγελία του στον περιπτερά, θα σκανάρει την κάρτα του στην εξωτερική οθόνη του περιπτέρου και σε πραγματικό χρόνο θα δέχεται «προτάσεις» προσφορών, που θα σχετίζονται με τις αγοραστικές του συνήθειες. Οσο για τον περιπτερούχο που θα εγκαταστήσει το σύστημα, θα χειρίζεται μια εξαιρετικά απλή οθόνη αφής μέσα από το περίπτερό του και θα μπορεί να ενημερώνεται άμεσα για τις αλλαγές βάρδιας καθώς και για το ταμείο της ημέρας. Η εταιρία θα του πιστώσει -σε συνεργασία με ένα δίκτυο τραπεζών- ένα σημαντικό χρηματικό ποσό σε ειδικό λογαριασμό, από τον οποίο θα κάνει αποκλειστικά τις αγορές του. Οι παραγγελίες προς τον προμηθευτή θα φεύγουν αυτόματα και θα πληρώνονται επίσης αυτόματα μέσα από τον ειδικό λογαριασμό. Ο περιπτεράς θα έχει δικαίωμα 40 ημερών από την ώρα της παραγγελίας να καταθέσει το χρηματικό ποσό της αγοράς στο λογαριασμό άτοκα. Από την πλευρά τους οι προμηθευτές θα λαμβάνουν άμεσα, μέσω ειδικής ιστοσελίδας, τις εντολές παραγγελίας από τα περίπτερα, αλλά και την επιβεβαίωση της διαθεσιμότητας του ποσού χρέωσης για να πληρώνονται αυτόματα μέσω έκδοσης ηλεκτρονικού τιμολογίου. Κερδισμένες, όμως, θα είναι και οι βιομηχανίες, οι οποίες θα μπορούν να γνωρίζουν για τις τελικές πωλήσεις των προϊόντων τους online.
Το παραπάνω εντυπωσιακό βίντεο στηλιτεύει την συνήθεια πολλών τουριστών να βλέπουν τα ζώα ως σουβενίρ ή να αγοράζουν σουβενίρ που χρησιμοποιούν μέρη από ζώα.
Χάρη στην ευφυή χρήση των ψηφιακών εφέ δημιουργούν ένα στιγμιότυπο που μένει αποτυπωμένο στην συνείδηση όλων μας.
Οι Βρετανοί δάσκαλοι υποστηρίζουν ότι μετά από έρευνα που διεξήγαγαν, διεπίστωσαν ότι οι μαθητές τους επηρεάζονται αρνητικά από την τηλεόραση. Κατ’ εξοχήν δε από συγκεκριμένες τηλεοπτικές σειρές, εξαιτίας των οποίων τροποποιείται η διάθεσή τους, ώστε να συμπεριφέρονται με ανάρμοστο τρόπο, τόσο μεταξύ τους, όσο και προς τους μεγαλυτέρους τους, γονείς και δασκάλους τους.
Η τηλεόραση, από της εμφανίσεώς της έως και σήμερα, όταν χρησιμοποιείται με σκοπό τον μαζικό εκχυδαϊσμό δεν εξανθρωπίζει τον θεατή, πολύ δε περισσότερο τον μικρό, ανώριμο άνθρωπο που αισθάνεται ότι μεγαλώνει, μιμούμενος άλλους. Στην προσπάθειά του να μιμηθεί για να αποδείξει πρώτα στον εαυτό του ότι “έχοντας άποψη” κατακτά χώρο στην κοινωνία των μεγαλυτέρων του, δεν επιλέγει. Δεν μπορεί ακόμη να επιλέξει με σαφώς διαμορφωμένα κριτήρια. Γι’ αυτό και εκπαιδεύεται, άλλωστε. Η έρευνα, λοιπόν, πραγματοποιήθηκε σε μαθητές του δημοτικού, αλλά και εφήβους και τα συμπεράσματα έδειξαν ότι το 88% των ερωτηθέντων υιοθετούσαν συμπεριφορά που αποτυπωνόταν σε ριάλιτι και σατιρικές εκπομπές, ότι αισθάνονταν σημαντικοί έως και υπερήφανοι για την προκλητική συμπεριφορά τους, αλλά και την εμφάνισή τους.
Εκείνο που προβλημάτισε τους ερευνητές εκπαιδευτικούς ήταν κυρίως το “ιδεολογικό” πλαίσιο που υποστήριζε τις απαντήσεις των μαθητών. Η απλουστευτική, επιφανειακή και αφοριστική ερμηνεία της ζωής, οι αγενείς τρόποι συμπεριφοράς, καθώς και οι διεκδικητικοί χαρακτήρες που “υποδύονταν” στα στιγμιότυπα της καθημερινής σχολικής ζωής, αντιγράφονται από συγκεκριμένες τηλεοπτικές σειρές με τίτλο “Waterloo Road” και “The Catherine Tate Show”, “Little Britain”, “Big Brother”.
Οι 800 εκπαιδευτικοί που διενήργησαν την έρευνα και μετείχαν σε όλα τα στάδιά της, υποστηρίζουν ότι τα παιδιά “διδάσκονται” να αντιμιλούν, να αποπροσανατολίζονται και να μεταβάλλουν τους ανθρωπιστικούς και κοινωνικούς τους σκοπούς σε χαλαρό και ατομικιστικό τρόπο ζωής. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από την διδασκαλική ομοσπονδία του Ηνωμένου Βασιλείου και την αφορμή έδωσε η “φράση της χρονιάς”: Σε κάθε απάντηση του καθηγητή ο μαθητής έλεγε ειρωνικά: ‘Ο,τι πεις! (whatev-ah), ή Δεν με νοιάζει! (am I bovvered;).
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Η Οπρα παρουσίασε σε μία εκπομπή της την υπηρεσία twitter δημιουργώντας ένα κύμα νέων εγγραφών. Μάλιστα κατασκευάστηκε και ειδική εφαρμογή για να διαπιστώνουμε αν κάποιος ήταν μέλος του twitter πριν την εκπομπή της Οπρα herebeforeoprah.com.
Άρθρα (RSS)