Είναι σε όλους μας πιστεύω αισθητό ότι μετά τις 6 Δεκέμβρη 2008, στη μετά Αλέξη δηλαδή εποχή, έχει γίνει πολύς λόγος για το ελληνικό εκπαιδευτικό μοντέλο. Και είναι φυσικό, γιατί στον τόπο μας αρχίζουμε να ψάχνουμε για ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματά μας μόνο όταν ξεχειλίζει το ποτήρι. Ετσι συνέβη και τώρα.
Ως ελάχιστη συμβολή σ΄ αυτή την έρευνα θα ήθελα να καταθέσω μια εμπειρία που κάθε μέρα βιώνουν, αλλά σπάνια ομολογούν, οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν στη Γ΄ Λυκείου.
Αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν πώς γίνεται το μάθημα στη Γ΄ Λυκείου και ποιος είναι, κατά την κρίση των πολλών- και όχι των ολίγων και επαϊόντων- ο καλός καθηγητής, αυτός που κάνει σωστά τη δουλειά του; Είναι αυτός που θα δεχθεί να αξιολογηθεί, αυτός που θα επιμορφωθεί, αυτός που θα γνωρίζει καλά το αντικείμενό του, θα έχει προγραμματίσει σωστά την ύλη του και θα την ολοκληρώσει μέσα στις προκαθορισμένες ημερομηνίες; Δυστυχώς, όχι! Γιατί, για τις ελληνικές ποσοτικές νόρμες, καλός καθηγητής για τη Γ΄ Λυκείου είναι, πρώτα πρώτα, αυτός που θα βαθμολογήσει όλους τους μαθητές του, αδιακρίτως, με είκοσι (20), χωρίς να τον ενδιαφέρει η ιεράρχηση της βαθμολογίας στην τάξη του, αλλά μόνο η εξισορρόπηση των επιδόσεων των μαθητών του· αυτός που θα φροντίσει να κλείσει το άνοιγμα της βαθμολογικής ψαλίδας όχι στα συγκεκριμένα όρια του τμήματος στο οποίο διδάσκει, αλλά στο πλαίσιο των βαθμολογιών που οι μαθητές εικάζουν ότι θα επιτύχουν στις πανελλήνιες.
Με αυτή την έννοια καλός καθηγητής είναι εκείνος που θα έχει προεικάσει τι βαθμό θα γράψει ο μαθητής του στις πανελλήνιες ώστε να μην του δημιουργήσει πρόβλημα με τη δική του βαθμολογία. Να μην του βάλει μικρότερο βαθμό απ΄ αυτόν που θεωρητικά αξίζει, γιατί θα είναι άδικος μαζί του και δεν θα έχει συνεκτιμήσει τις υψηλές βαθμολογίες που υποτίθεται ότι δίνουν όλοι οι άλλοι συνάδελφοί του. Να μην του βάλει μικρότερο βαθμό απ΄ αυτόν που θεωρητικά θα γράψει, γιατί έτσι ο μαθητής θα υποστεί τη βαθμολογική εξομάλυνση, που έχει επινοήσει ο νομοθέτης, προκειμένου να καλύπτει αυτές τις αποκλίσεις προφορικής και γραπτής βαθμολογίας. Να μην του βάλει μικρό βαθμό γενικά, ακόμη κι αν ο μαθητής δεν σκοπεύει να κατευθυνθεί προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση, γιατί έτσι θα μειωθεί ο βαθμός του απολυτηρίου του και τότε πώς θα βρει δουλειά; πώς θα προτιμηθεί αυτός ο μικρομεσαίος βαθμολογικά, μέσα στο πλήθος των μορφωμένων(;) αριστούχων; Αρα, γενικά, καλός καθηγητής είναι αυτός που θα μαντέψει όλες τις μελλοντικές επιδόσεις των παιδιών, αλλά δεν θα τις λάβει υπόψη του, διότι ο ρόλος του δεν είναι είναι να αξιολογήσει, αλλά μόνο να πριμοδοτήσει.
Συνεχίζοντας, καλός καθηγητής για τη Γ΄ Λυκείου είναι αυτός που διδάσκει το αντικείμενό του γνωρίζοντας ότι ο μαθητής ενδιαφέρεται μόνο και αυστηρά για ό,τι του είναι χρήσιμο στις πανελλήνιες και πως ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης αυτού του αντικειμένου, κατά την κρίση του μαθητή του πάντα, δεν είναι αυτός που θα προτείνει ο ίδιος, αλλά ο εκάστοτε φροντιστής. Καλός καθηγητής για τη Γ΄ Λυκείου είναι επίσης αυτός που δεν ζητάει από τα παιδιά τίποτα, αλλά κι αυτός που δεν τα κουράζει, ειδικά αν έχει την ατυχία να διδάσκει τα «άχρηστα» μαθήματα Γενικής Παιδείας ή καλύτερα «γενικής αδιαφορίας».
Επομένως, είναι σαφές ότι όταν τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου λένε «οι καθηγητές μας δεν μας κατανοούν» συνήθως δεν εννοούν ότι αυτοί δεν τους συμπαραστέκονται, αλλά κυρίως ότι οι καθηγητές τους δεν περνούν αθόρυβα από τη ζωή τους, ότι αυτοί δεν αποδέχονται να παίξουν αυτό τον ρόλο του καλού καθηγητή που περιγράψαμε παραπάνω κι έτσι, με την «ατίθαση» στάση τους, διαταράσσουν τον κανόνα «εξασφαλισμένης» επιτυχίας(;) που έχει υψωθεί μπρος στα παιδικά τους μάτια.
Και, προς Θεού, δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι για όλα αυτά ευθύνονται κι οι μαθητές μας. Αυτοί είναι όλοι τους παιδιά μας και τα παιδιά θα φταίνε μόνο αν ασπαστούν χωρίς καμιά αντίδραση, αν δεχτούν ασυζητητί τα έτοιμα γι΄ αυτούς και χωρίς αυτούς μοντέλα. Οσο για μας, τους καλούς καθηγητές της Γ΄ Λυκείου, υπάρχει σίγουρα μια ευθύνη: ότι αποδεχτήκαμε, ίσως κι εμείς ν΄ αφήνουμε για χρόνια, την καρδιά τους κενή… άγραφο πίνακα- tabula rasa, όπως θα ΄λεγε κι ο νέος μας υπουργός της Παιδείας…
Η κυρία Εριέττα Δεληγιάννη-Κώτση είναι διδάκτωρ Αρχαιολογίας, φιλόλογος λυκείου.
Τις διαδικτυακές της πύλες θα ανοίξει από την έδρα της ΟΥΝΕΣΚΟ στο Παρίσι στις 21 Απριλίου η Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη (BNM), προσφέροντας πλήθος βιβλίων, κειμένων, καθώς και ηχητικό υλικό από διάφορες βιβλιοθήκες του κόσμου.
Η BNM θα επιτρέπει την αναζήτηση και την πλοήγηση σε επτά γλώσσες (αγγλικά, αραβικά, κινεζικά, ισπανικά, γαλλικά, πορτογαλικά και ρωσικά), ενώ το περιεχόμενο της θα προσφέρεται σε διάφορες γλώσσες.
Η Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του ΟΗΕ και 32 άλλων οργανισμών, ενώ η δημιουργία της υπήρξε αποτέλεσμα των εργασιών ομάδας της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου των ΗΠΑ, που θεωρείται η μεγαλύτερη και πλουσιότερη βιβλιοθήκη παγκοσμίως.
Στην δημιουργία της BNM συντέλεσαν ακόμη οι εθνικές βιβλιοθήκες και διάφορα πολιτιστικά ιδρύματα χωρών όπως η Σαουδική Αραβία, η Βραζιλία, η Κίνα, η Αίγυπτος, οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Ιαπωνία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ρωσία, οι οποίες βοήθησαν όχι μόνο στην διαμόρφωση του περιεχομένου και των τεχνικών χαρακτηριστικών.
«Εκτός από την προώθηση της διεθνούς κατανόησης, στόχος της BNM είναι η αύξηση της ποσότητας και της ποικιλίας του πολιτιστικού περιεχομένου στο διαδίκτυο ώστε να χρησιμοποιηθεί από τους καθηγητές, τους μαθητές και το ευρύ κοινό», ανέφερε σε ανακοίνωση της η ΟΥΝΕΣΚΟ, τονίζοντας ότι η ψηφιακή βιβλιοθήκη θα γεφυρώσει το ψηφιακό χάσμα ανάμεσα στις χώρες και την ανάπτυξη της πολυγλωσσίας.
Ο Κωστής Παπαγιώργης συνειδητοποιεί πως δεν ενδιαφέρουν τα συμβάντα αλλά ο τρόπος που τα είδαν οι ξένοι:
“Από την εποχή που ο Κ. Δημαράς ανακάλυψε το νεοελληνικό διαφωτισμό (1945), μέγα πεδίο ελευθερώθηκε για τη νεοελληνική ιστορική επιστήμη. Το συμπέρασμα είναι προφανές: η χώρα μας ανήκε αναμπάμ παπαντάμ στην ευρωπαϊκή οικογένεια, κατά συνέπεια αστοχούμε αν μιλάμε για πληθυσμούς που ξεσηκώθηκαν κατά της οθωμανικής κυριαρχίας. Δεν είμαστε Αλγέρι, ούτε Αίγυπτος, ούτε Βουλγαρία, ούτε Σερβία, ούτε Αλβανία – η Ελλάδα είναι μια χώρα αταύτιστη γεωγραφικά και πολιτισμικά· ενδέχεται κάποιες ιστορικές συγχύσεις να τη μείωσαν παραδειγματικά, ωστόσο η ουσία του ελληνισμού αντλεί τη δύναμή του από το Παρίσι και το Λονδίνο. Σε τι απέβλεπε λοιπόν η νέα ιστορική επιταγή; Σταματήστε να κατατρίβεστε με τις περιγραφές γεγονότων, με τις «ηρωικές μορφές του ‘21» και άλλα παρόμοια συμπαρομαρτούντα. Καλοί οι κατσαπλιάδες, άλλα ο Αγώνας -αν ευοδώθηκε- το οφείλει στην κάθοδο 100 μορφωμένων Ελλήνων που -ενάντια στους ντόπιους άγριους- κατάφεραν να στήσουν τον πρωτογενή κρατικό μηχανισμό.
Ο μέσος πολίτης που κατά τύχη ή κατά ειδική πρόθεση διάβασε κάποια κιτάπια επί του φλέγοντος θέματος, μένει με την απορία: γιατί η Ελληνική Επανάσταση είναι η μόνη που δεν είχε αρχηγό; Γιατί στην Ελληνική Επανάσταση όλοι οι στρατιωτικοί αρχηγοί βγήκαν προδότες (Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Μπακόλας, Βαρνακιώτης, Λόντος, Ζαΐμης, Τουρκοφάγος, Ανδρούτσος) ενώ, για παράδειγμα, μηδαμινά ανδράρια (και συνεργάτες των Τούρκων) όπως ο διαβόητος Τάτσης Μαγγίνας σταδιοδρόμησαν λαμπρά; Υπάρχει άλλη επανάσταση που να ξεκίνησε έξω από τα υποτιθέμενα σύνορα της χώρας της; Σε ποια άλλη επανάσταση η πολιτική εξουσία σκάρωνε κάθε χρόνο ένα Σύνταγμα ώστε να έχει τους στρατιωτικούς αρχηγούς στο χέρι; Σε ποια άλλη επανάσταση, οσάκις γινόταν μάχη, οι πολιτικοί έτρεμαν στη σκέψη ότι θα την κέρδιζαν οι στρατιωτικοί;
Χωρίς καμιά υπερβολή, το ‘21 είναι μια εποχή που, για να ευδοκιμήσει δεόντως και να την ενστερνιστούν οι κατοπινές γενιές, επιβάλλεται να τεθεί «υπό επιστασία» από τους ιστορικούς – όπως και η οικονομία της χώρας μας σύμφωνα με την πρόσφατη απανταχούσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε η ίδια η Επανάσταση -που απέτυχε παταγωδώς, λόγω Ιμπραήμ- τέθηκε ήδη από τότε υπό αγγλική επιστασία λόγω δανείων. «Μας χρειάζεται μια Ελλάδα!» είχε δηλώσει ρεαλιστικότατα ο Κάνινγκ. Το λέει ακόμη στην πλατεία Κάνιγγος (φωτό).
Τόση τύφλα απέναντι στην ίδια του την ιστορία, τόση βορβορώδη ψευδολογία και εγκληματική διαβουκόληση του πληθυσμού του, κανένα κράτος δεν έχει να παρουσιάσει. Ωστόσο η κοινή συνείδηση παρέμεινε πιστή στα πάτρια. Επί δύο αιώνες όλοι βολεύονται με το μέγα κυβερνητικό αξίωμα του ‘21: όστις κλέπτει το κράτος ουδένα κλέπτει”.
Διαβάζω το δημοσίευμα του Σαλονικίδη κι είναι σα να έχει μπει στο μυαλό μου. Κι εγώ σκεφτόμουν ενόψει και των επερχομένων εαρινών συνεδρίων των ΤΠΕ ότι δεν θα αντέξω να ξανακούσω τα ίδια… για τη συνεισφορά των ΤΠΕ στην ανανέωση των εκπαιδευτικών μεθόδων. Ενα dejavu, άλλο πράγμα…
Αντιγράφω: “Ώσπου καταλήξαμε σε μια περίεργη κατάσταση, όπου ελάχιστοι πλέον κάνουν κριτική και σχεδόν κανείς δεν έχει να προτείνει κάτι καινούριο [σας παραπέμπω και στα πρακτικά συνεδρίων των τελευταίων 6-7 ετών – βρε, παιδιά, νισάφι πια με τους εννοιολογικούς χάρτες…]. Τα ίδια και τα ίδια , η απόλυτη ανακύκλωση ιδεών”.
Οσο το χρήμα ρέει, οι ομάδες των λογισμικών ενσκήπτουν στα συνέδρια για να επιδείξουν τις επαναστατικές ανακαλύψεις τους. Μόλις περάσουμε στις ισχνές αγελάδες, καταχωνιάζουμε τις φοβερές ανακαλύψεις μας στα χρονοντούλαπα και περνάμε στη Μαρία της σιωπής.
Θα ήθελα να δω μερικούς φίλους που συναντιόμαστε ανά διετία στη φιλόξενη Σύρο οι οποίοι το παλεύουν ακόμα. Θα μαζευτούν όμως και τα γνωστά αρπακτικά και προτιμώ να μη χαραμίσω το βλέμμα μου. Για αυτό ας με συγχωρέσουν αλλά θα προτιμήσω άλλη θέση για να αγναντέψω το Αιγαίο.
Η Google ανακοίνωσε χθες τη δυνατότητα offline πρόσβασης στα Google Docs σε διεθνές επίπεδο, τη διαδικτυακή εφαρμογή για την επεξεργασία αρχείων κειμένου, λογιστικών φύλλων και παρουσιάσεων, η οποία επιτρέπει στους χρήστες να δημιουργούν, να αποθηκεύουν και να μοιράζονται αρχεία από ένα κεντρικό σημείο του διαδικτύου.
Πλέον, τα Google Docs επιτρέπουν στους χρήστες, σε 29 γλώσσες, να έχουν πρόσβαση στα αρχεία τους ακόμη και όταν η σύνδεση στο διαδίκτυο δεν είναι εφικτή.
Για να ενεργοποιήσουν οι χρήστες την offline σύνδεση, αρκεί να επισκεφθούν τη διεύθυνση docs.google.com και κάνουν κλικ στο link «Offline!», στο πάνω μέρος της σελίδας δεξιά από τη λίστα των αρχείων. Στην αρχική πρόσβαση στο πρόγραμμα offline, οι χρήστες θα κληθούν να εγκαταστήσουν το λογισμικό Google Gears. Για να έχουν ακόμα πιο εύκολη πρόσβαση στη λίστα των Docs, τα Google Docs προσθέτουν ένα εικονίδιο στην επιφάνεια εργασίας των χρηστών, όταν ενεργοποιείται η offline πρόσβαση.
Οι χρήστες δεν χρειάζεται, πλέον, να πρέπει να θυμηθούν να σώσουν αρχεία στον υπολογιστή τους, να σώσουν αλλαγές ή να αλλάξουν εφαρμογές. Με την ενεργοποίηση του Google Gears, καθώς και της offline πρόσβασης, οποιοδήποτε αρχείο συγχρονίζεται αυτόματα με τις προηγούμενες εκδόσεις, τη στιγμή που η πρόσβαση θα γίνει πάλι εφικτή.
Για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά στην offline χρήση των Google Docs, μπορείτε να επισκεφτείτε το blog των Google Docs: http://googledocs.blogspot.com/ ή να ανοίξετε ένα λογαριασμό στην σελίδα των Google Docs: docs.google.com
Η offline πρόσβαση προς το παρόν λειτουργεί στον Google Chrome, στον Internet Explorer 6+ και στον Firefox 1.5+ για τα Windows XP/Vista, Mac OS X 10.2+ και Linux. Αυτή τη στιγμή οι χρήστες μπορούν να έχουν πρόσβαση και να επεξεργαστούν μόνο τα Docs αρχεία. Τα λογιστικά φύλλα, οι παρουσιάσεις και οι φόρμες είναι προς το παρόν διαθέσιμα μόνο για επισκόπηση.
Ο Γιάννης Γιανναράκης στο Βήμα σχολιάζει την απόφαση της Microsoft να διακόψει η λειτουργία των δικτυακών τόπων της εγκυκλοπαίδειας Encarta:
“Γιατί όμως η Μicrosoft σκοτώνει ένα από τα πιο αγαπημένα παιδιά της; Η απάντηση που δίνει η ίδια είναι απλή: «Η μορφή της παραδοσιακής εγκυκλοπαίδειας άλλαξε. Σήμερα ο κόσμος αναζητεί και χρησιμοποιεί την πληροφορία με σημαντικά διαφορετικούς τρόπους σε σχέση με το παρελθόν».
Φυσικά έχει δίκιο. Μόνο που άργησε πολύ να το καταλάβει… Οχι μόνον η Μicrosoft αλλά και η Βritannica και οι περισσότερες «κλασικές» εγκυκλοπαίδειες όπως και ένα μεγάλο κομμάτι του πνευματικού κόσμου που υφαίνει το γνωσιακό δίκτυο της ανθρωπότητας. Εδώ και μία δεκαετία τα πράγματα άλλαξαν και η Εγκυκλοπαίδεια έπαψε να είναι κιβωτός της γνώσης αλλά μετατράπηκε σε Μίτο της Αριάδνης στους λαβυρίνθους του παγκόσμιου Νου. Νέες Ηλεκτρονικές Εγκυκλοπαίδειες συνδεδεμένες με το Ιnternet φέρνουν τον πλούτο της ανθρώπινης γνώσης στο σπίτι και στο γραφείο μας. Χωρίς αμφιβολία, τόσο η Μicrosoft όσο και η Βritannica προσπάθησαν να προσαρμοστούν στα δεδομένα της νέας εποχής. Γρήγορα όμως βρέθηκαν αντιμέτωπες με το μαρτύριο του Σίσυφου σε νέα- εγκυκλοπαιδικήμορφή. Κάθε νέα ανανεωμένη έκδοση του περιεχομένου τους αποδεικνύονταν τη στιγμή της εμφάνισής της ήδη παρωχημένη καθώς ο ρυθμός εμφάνισης και ανανέωσης των πληροφοριών στο Διαδίκτυο αποδείχθηκε ασύγκριτα ταχύτερος από αυτόν των επιτελείων τους. Αυτό που δεν είχαν αντιληφθεί είναι ότι, για την πλειονότητα των νέων ανθρώπων, η καλύτερη και μεγαλύτερη σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια φαίνεται να είναι το ίδιο το Ιnternet! Πραγματικά μοιάζει με μια μεγάλη, αχανή, συνεχώς ανανεούμενη εγκυκλοπαίδεια που τη λημματική της οργάνωση και ταξινόμηση προσφέρουν οι κάθε λογής κατάλογοι όπως το Υahoo! και οι μηχανές αναζήτησης όπως το Google. Οποιος γνωρίζει να θέτει με σωστό τρόπο τα ερωτήματα προς τις μηχανές αναζήτησης και όποιος κατέχει τα μυστικά της πλοήγησης στους λαβυρίνθους του κυβερνοχώρου ανοίγει τις πηγές της γνώσης”.
Φυσικά στην Ελλάδα το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο συνεχίζει να “απαγορεύει” τη χρήση της εγκυκλοπαίδειας με το σκεπτικό ότι μπορεί να περιλαμβάνει ανθελληνικές θέσεις για ευαίσθητα θέματα. Στα σχέδια μαθημάτων της Πύλης μας ζητήθηκε από την επιτροπή αξιολόγησης να αντικαταστήσουμε τις παραπομπές στη wikipedia με άλλες εγκυρότερες.
Το Π.Ι. δεν προτείνει κάτι σε αντικατάσταση της εγκυκλοπαίδειας, ούτε μπήκε στον κόπο να ενταχθεί στην ομάδα των συντακτών άρθρων της wikipedia. Απλά κλείνει τα μάτια και τα αυτιά στις εξελίξεις.
«Είναι τόσο αναπάντεχοι οι τρόποι που σε γνωρίζει σήμερα ο κόσμος» λέει η Σαβίνα Γιαννάτου. «Το Ίντερνετ έχει βοηθήσει σ΄ αυτό. Έχει ανοίξει το ενδιαφέρον για νέα ακούσματα- υπάρχει παντού ένα κοινό για κάθε είδος μουσικής. Αρκεί να βρεις τον τρόπο να συναντήσεις αυτό το κοινό».
Στον Ταχυδρόμο των Νέων έθεσαν κάποια βασικά ερωτήματα για τον κινηματογράφο. Ποια είναι τα πιο επιτυχημένα έργα από καταβολής κινηματογράφου; Ποιες είναι οι 100 ταινίες αναφοράς που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ιδανική ταινιοθήκη; Άραγε, οι 100 ταινίες που συναρπάζουν τους Έλληνες θεατές αποκλίνουν από εκείνες που θαυμάζουν οι Γάλλοι ή οι Αμερικανοί; Και πώς μπορεί κανείς να καταρτίσει έναν τέτοιο κατάλογο, εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντιπροσωπευτικότητα και αντικειμενικότητα;
Τα αποτελέσματα για το τοπ-10 των ελληνικών προτιμήσεων περιλαμβάνουν μεγάλες θεαματικές αμερικανικές ταινίες και σπουδαίες ευρωπαϊκές:
1. «Πολίτης Κέιν» (1942) του Όρσον Γουέλς
2. «Αποκάλυψη τώρα» (1979) του Φράνσις Φορντ Κόπολα
3. «Ο Νονός» (1972) του Φράνσις Φορντ Κόπολα
4. «Αντρέι Ρουμπλιόφ» (1966) του Αντρέι Ταρκόφσκι
5. «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (1968) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ
6. «Ραν» (1985) του Ακίρα Κουροσάβα
7. «Blade runner» (1982) του Ρίντλεϊ Σκοτ
8. «Οκτώμισι» (1963) του Φεντερίκο Φελίνι
9. «Ο Λόγος» (1955) του Καρλ Θίοντορ Ντράγιερ
10. «Φάνι και Αλέξανδρος» (1982) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν
Από τις αρχές Μαρτίου κυκλοφορεί το ιστολόγιο του ΕΚΕΒΙ δίνοντας τον δικό του τόνο στη βιβλιοφιλική μπλογκόσφαιρα. Κάνοντας κλικ στο ekebi.wordpress.com οι αναγνώστες-χρήστες του Διαδικτύου μπορούν να παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές δράσεις του φορέα, να αναζητούν μια σειρά από συνδέσμους-προτάσεις για βιβλιοφιλικά ιστολόγια, συγγραφείς, λέσχες ανάγνωσης και πνευματικά ιδρύματα.
Είναι επίσης «ανοιχτό» σ’ όλους όσοι θέλουν να αναπτύξουν γόνιμο διάλογο, να αναλύσουν και να επιχειρηματολογήσουν σε θέματα που αφορούν τον κόσμο του βιβλίου.
«Ο μέσος καθημερινός άνθρωπος μέσα από τις δυνατότητες του web που του παρέχονται, όπως για παράδειγμα η δυνατότητα να δημοσιεύει, πλημμυρίζεται σταδιακά από έπαρση και μισαλλοδοξία. Χάνει το μέτρο σύγκρισης, προσπαθεί να επιβάλλει την ασημαντότητά του, νομίζοντας ότι είναι ο επόμενος Andy Warhol ή ένας προικισμένος επιστήμονας που πάση θυσία πρέπει να ακουστεί, να έχει φωνή.» -Κωνσταντίνος Β.
Είναι το web η επανάσταση στα χέρια των ανθρώπων ή ένα ακόμα στερεότυπο αναπαραγωγής του υλικού μας κόσμου; Πόσο αλλάζει στ’ αλήθεια την πραγματικότητα γύρω μας και την γνώση μέσα μας. Κι αν, έστω, το αποδεχτεί κανείς σαν χρήσιμο τεχνολογικό εργαλείο, μέχρι πού μπορεί το web να υπηρετήσει την ανάγκη μας για επικοινωνία χωρίς να την υποκαθιστά;
Ήταν παράξενο να σε βάζουν να σκέφτεσαι τέτοια ερωτήματα σε ένα συνέδριο όπου είχαν συρρεύσει κορυφαίοι επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο για να αναδείξουν τις θαυμαστές δυνατότητες επέκτασης του παγκόσμιου Ιστού, του World Wide Web και τις σχεδόν απεριόριστες προοπτικές ανάπτυξής του.Κι όμως, αυτό έκαναν ο Κωνσταντίνος Βήτα και ο Μιχαήλ Μαρμαρινός στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Επιστήμη του Web, που πραγματοποιήθηκε από τις 18 έως τις 20 Μαρτίου στην Αθήνα, με συνδιοργανωτές το Web Science Research Initiative (WSPI) και το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Με την ιδιότητα του μουσικού ο πρώτος και του ηθοποιού & θεατρικού σκηνοθέτη ο δεύτερος, συμμετείχαν σε συνεδρία με θέμα “Πολιτιστική Σύγκλιση και Ψηφιακή Τεχνολογία” και διατύπωσαν σκεπτικισμό, κριτική αλλά και δέος για τις σαρωτικές τεχνολογικές εξελίξεις.
Ξεκίνησε η πιλοτική λειτουργία της ηλεκτρονικής βιβλιοθήκης λογοτεχνικών περιοδικών στον κόμβο του ΕΚΕΒΙ με χρηματοδότηση από το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας» (Γ’ ΚΠΣ).
Φιλοδοξία αποτελεί η συνέχιση του έργου με περισσότερα περιοδικά.
Έχουν ψηφιοποιηθεί περίπου 200.000 σελίδες από τα περιοδικά «Νέα Εστία», «Οδός Πανός», «Πλανόδιον», «Περίπλους», «Το Δέντρο» και «Η Λέξη» και θα είναι διαθέσιμες σε ηλεκτρονική μορφή για όλους τους ενδιαφερόμενους στα μέσα Απριλίου.
Πρόκειται για τα περιοδικά που ανταποκρίθηκαν άμεσα στην υλοποίηση του προγράμματος ύστερα από τη σχετική ενημέρωση από πλευράς ΕΚΕΒΙ.
Ο στόχος είναι να συνεχιστεί το έργο στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου ψηφιοποίησης των ελληνικών λογοτεχνικών περιοδικών.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Είναι σε όλους μας πιστεύω αισθητό ότι μετά τις 6 Δεκέμβρη 2008, στη μετά Αλέξη δηλαδή εποχή, έχει γίνει πολύς λόγος για το ελληνικό εκπαιδευτικό μοντέλο. Και είναι φυσικό, γιατί στον τόπο μας αρχίζουμε να ψάχνουμε για ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματά μας μόνο όταν ξεχειλίζει το ποτήρι. Ετσι συνέβη και τώρα.
Άρθρα (RSS)