Στις 24/4, στο Μπιλμπάο, πρωτεύουσα της χώρας των Βάσκων στην Ισπανία,στα πλαίσια ενός συνεδρίου για τοweb και την τηλεόραση, γίνεται ένας διαγωνισμός για την ανάδειξη των καλύτερων Ευρωπαϊκών startup που δραστηριοποιούνται σ’ αυτό που ευρύτερα ονομάζεται web 2.0.
Το startup 2.0 (έτσι λέγεται ο διαγωνισμός) έχει πολύ απλούς όρους συμμετοχής και πολύ απλή διαδικασία επιλογής. Η συμμετοχή δεν κοστίζει τίποτα και προσφέρει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για διεθνή προβολή.
Στον διαγωνισμό θα επιλεγούν δέκα «φιναλίστ», εκ των οποίων οι πέντε θα επιλεχθούν από το Facebook και οι υπόλοιποι από την κριτική επιτροπή, στην οποία συμμετέχει και ο Νίκος Αναγνώστου, του metablogging.gr! http://metablogging.gr
Από την επόμενη σχολική χρονιά 2.000 μαθητές της A’ Γυμνασίου στη Βρετανία θα παρακολουθούν και «μαθήματα ευτυχίας»! Το επιτάσσουν, άλλωστε, τα στατιστικά στοιχεία: ένας στους δέκα μαθητές εμφανίζει συμπτώματα βαριάς κατάθλιψης, σκέπτεται δηλαδή την αυτοκτονία, έχει παρατεταμένες κρίσεις απελπισίας και νιώθει καθημερινά την ανάγκη να κλάψει. Πριν από 25 χρόνια, λένε οι ειδικοί, ο μέσος όρος ηλικίας για την εκδήλωση κατάθλιψης ήταν τα 30 έτη.
Σήμερα, ο μέσος όρος είναι τα 14…
Η έρευνα του York University παρουσιάστηκε σήμερα από το κεντρικό δελτίο του BBC. Οι Βρετανοί ανησυχούν γιατί τερμάτισαν 24οι στη λίστα των 29 ευρωπαϊκών χωρών.
Ως βασική αιτία για την αποστροφή των μαθητών προς το σχολείο το δημοσίευμα αναφέρει τον χαρακτήρα της μαθησιακής διαδικασίας, ο οποίος επικεντρώνεται στα ποσοτικά αποτελέσματα της εκπαίδευσης, αγνοώντας την «ποιοτική» της επίδραση στα παιδιά. Οι μαθητές εμφανίζονται πιεσμένοι από το «μηχανισμό» του σχολείου και διοχετεύουν τις απογοητεύσεις τους σε αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Ανησυχείτε για την Ελλάδα; καταταχτήκαμε στην 23η θέση αλλά κανείς δεν ανησυχεί. Μάλλον θα χαίρεται γιατί περάσαμε την Αγγλία αν σκεφτεί κανείς τις δαπάνες που διαθέτουμε για την παιδεία. Τώρα που οφείλεται η καλοπέραση των μαθητών μας; Σίγουρα ένας παράγοντας είναι ο καιρός. Αν είχαμε και τον καιρό της Αγγλίας… Βάι, βάι…
Στις προθήκες της συγκεντρώνει τους παγκόσμιους πολιτιστικούς θησαυρούς. Από αρχαία κινεζικά χειρόγραφα μέχρι καρτ-ποστάλ της Σάρα Μπερνάρ και από θρυμματισμένες ιρακινές εφημερίδες του 19ου αιώνα μέχρι χάρτες του Νέου Κόσμου και αυθεντικά χειρόγραφα του Ραμπελέ. Μιλάμε για την Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη, ένα πραγματικό θαύμα της τεχνολογίας που αναμένεται να γίνει πραγματικότητα σήμερα 21 Απριλίου 2009 με τη λειτουργία της ιστοσελίδας World Digital Library (WDL), τα εγκαίνια της οποίας θα γίνουν στην έδρα της UNESCO στο Παρίσι.
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.wdl.org, η Παγκόσμια Ψηφιακή Βιβλιοθήκη, που χαρακτηρίστηκε ο «καθεδρικός ναός διανόησης», θα παρέχει πρόσβαση χωρίς χρέωση και σε επτά διαφορετικές γλώσσες σε σπουδαία πολιτιστικά αγαθά από όλο τον κόσμο, ανάμεσα στα οποία χειρόγραφα, χάρτες, σπάνια βιβλία, μουσικά κομμάτια, ηχογραφήσεις, ταινίες, σκίτσα.
«Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το Ίντερνετ», ακούω μια φωνή. Είναι ο Σφακιανάκης που προσπαθεί να με συνεφέρει. «Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το Ίντερνετ», μου επαναλαμβάνει. «Αυτοί όλοι θα ξεφεύγανε, αν δεν υπήρχε το Διαδίκτυο» και μου δείχνει προς τις φωτογραφίες. Η θεωρία του με ξαφνιάζει. Όχι ότι δεν είναι σωστή, αλλά συνήθως δεν περιμένεις να ακούσεις από έναν «μπάτσο» όσα δεν σου λένε τα «Μέσα». «Τέτοιοι άρρωστοι άνθρωποι υπήρχαν πάντα. Βγάζουν φωτογραφίες, τις πουλούν, υπάρχουν κάποιοι που τις αγοράζουν για να τις δουν με τις γυναίκες τους- τέτοια αρρώστια- αλλά τελικά χάρις στο Ίντερνετ δεν ξεφεύγουν». Δίπλα από τη χάι τεκ τεράστια οθόνη του, διακρίνω δυο-τρία μικρά εικονίσματα. «Μου τα φέρνουν οι γονείς που σώζουμε τα παιδιά τους». Παιδιά; «Ναι, τους εφήβους που κυνηγούν τον θάνατο». Ο Κώστας ήταν ένας απ΄ αυτούς. Η Αστυνομία τον έσωσε ενώ πήγαινε να κρεμαστεί. Η μητέρα του στο τηλέφωνο ακούγεται πονεμένη αλλά ευγενική. Το ραντεβού μας ήταν κοντά στη θάλασσα. Εκεί που φεύγουν οι πλατφόρμες για τη Σαλαμίνα. Χώρισε με τον πατέρα του Κώστα, όταν αυτός ήταν μωρό. Από τότε καθαρίζει σκάλες και τα Σαββατοκύριακα δουλεύει σε μπαρ, από αυτά που έχουν γυναίκες. Τα σπαστά της μαλλιά και το χαμόγελό της μαρτυρά ότι αυτή η γυναίκα ήταν κάποτε πολύ όμορφη. Τώρα κλαίει εύκολα, καπνίζει πολύ και με κοιτά στα μάτια, σαν να ζητά κατανόηση γι΄ αυτά που θα μου πει.
Το παιδί μεγάλωνε με καβγάδες. Πότε στο σπίτι του μπαμπά, πότε στο σπίτι της μαμάς. Ένας σάκος του μποξ στη διαμάχη των μεγάλων. Ο μπαμπάς τη μία τον γλύκαινε με «δωράκια», την άλλη τον έβριζε και τον χτυπούσε. Ο Κώστας βρήκε «καταφύγιο» σε μια μαύρη κάπα. Ήθελε να τον φωνάζουν βαμπίρ. Δεν είχε φίλους, μόνο αυτούς που «πενθούσαν» σαν κι αυτόν. Άκουγε μέταλ και γκόθικ. Έβαφε έντονα τα μάτια του και έβαζε παντού σκουλαρίκια. Όταν του βάζανε τις φωνές, αυτός τους φόβιζε με τον θάνατο.
Όχι μόνο τους γονείς του αλλά και τους γείτονες.
Όταν τελικά αποφάσισε να αυτοκτονήσει, πρώτοι το έμαθαν οι διαδικτυακοί του φίλοι. Αυτοί ειδοποίησαν τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, μετά μπήκαν στη μέση οι ψυχολόγοι της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Αλληλεγγύη» και τέλος το έμαθε η μάνα του, η Άντζελα. Ο πατέρας του το αγνοεί ακόμη.
Υπάρχει λύση για το Πολυτεχνείο της Πατησίων, ολίγον κυνική: να γίνει σύμπλεγμα Starbucks, Εverest, μικρογεύματα Γρηγόρης και Ηondos των αρωμάτων. Να απλωθούν παντού οι ναοί της βρώσης και στην είσοδο της Στουρνάρη να λειτουργεί πάρκινγκ. Τέρμα οι κουκούλες, τέρμα οι καταλήψεις. Να εδραιωθεί μια και καλή ο πολιτισμός του φρέντο, γιατί όπου υπάρχει καφές και τραπεζοκαθίσματα υπάρχει τάξη, ασφάλεια και χαμογελαστός κόσμος. Για ξεκάρφωμα μπορεί να λειτουργεί και cine-multiplex. Τότε το Πολυτεχνείο θα είναι καθαρό, προσβάσιμο και επικερδές, σαν mall. Για όσους δεν το έχουν προσέξει, οι μόνοι χώροι που λειτουργούν εύρυθμα την σήμερον είναι τα εμπορικά κέντρα. Αν επικρατήσει η άλλη άποψη, η ρομαντική, να γίνει δηλαδή το Πολυτεχνείο ένα μουσείο, υπάρχει κίνδυνος: θα ψάχνουμε κάποιον να μας σώσει από την προχειρότητα, την ανοργανωσιά και έτερα δεινά του δημόσιου χώρου. Εδώ κοτζάμ Παρθενώνας δεν είναι επισκέψιμος απρόσκοπτα, θα λειτουργήσει Μουσείο Φοιτητικού Κινήματος;
Η Σούζαν Τσάιρα, υπεύθυνη των διεθνών σελίδων τηςΝιου Γιορκ Τάιμς, απάντησε πρόσφατα από την ιστοσελίδα της εφημερίδας σε μια σειρά ερωτήσεων που της έθεσαν αναγνώστες. Η πρώτη ερώτηση αφορούσε το Τwitter. Ένας κάτοικος της Βομβάης αναρωτιόταν γιατί γίνεται τόση συζήτηση για την αξιοπιστία αυτών των μορφών ενημέρωσης και επικοινωνίας και δεν γίνεται το ίδιο για τη «συμβατική» δημοσιογραφία. Στη μακροσκελή απάντησή της, η Αμερικανίδα δημοσιογράφος αναγνώρισε ότι το Διαδίκτυο, τα μπλογκς, το Τwitter και οι λεγόμενοι πολίτες-δημοσιογράφοι (citizen journalists) αποτελούν μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών. Το πρόβλημα, τόνισε, είναι ότι η ακρίβεια αυτών των πληροφοριών δεν είναι πάντα εύκολο να ελεγχθεί και να διαπιστωθεί. «Εγώ δίνω καθημερινά λογαριασμό στους αναγνώστες, εκείνοι όχι», τόνισε. «Είμαι φυσικά προκατειλημμένη, αφού είμαι προϊόν των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης».
Και ως τέτοιο προϊόν, είναι υποχρεωμένη- είμαστε υποχρεωμένοινα παρακολουθεί τις εξελίξεις στον τομέα της επικοινωνίας, υπερασπιζόμενη ταυτόχρονα τον ρόλο και τη θέση της. Είναι δικαίωμα του καθενός από μας να είμαστε ή να μην είμαστε μέλη του Facebook, του ΜySpace ή του Τwitter. Δεν μπορούμε, όμως, να αγνοήσουμε ή να υποβαθμίσουμε τον ρόλο που παίζουν αυτά τα καινούργια μέσα. Ηλικίας ούτε τριών ετών, το Τwitter- μια μορφή επικοινωνίας μέσω υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου, όπου τα κείμενα δεν μπορούν να ξεπερνούν τους 140 χαρακτήρες- έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στις διαδηλώσεις που έγιναν την περασμένη εβδομάδα στη Μολδαβία. Μικρότερο, αλλά αξιόλογο, ρόλο είχε παίξει και στις ταραχές του περασμένου Δεκεμβρίου στην Αθήνα. Όπως διαβάσαμε όμως χθες στουςΝιου Γιορκ Τάιμς,το εργαλείο αυτό χρησιμοποιείται πλέον και από γιατρούς που θέλουν να ζητήσουν βοήθεια ή να ανταλλάξουν πληροφορίες.
«Περίεργη υπόθεση σήμερα με 16χρονο αγόρι που παρουσίασε οξεία παγκρεατίτιδα για έκτη φορά! Έχει κανείς καμιά ιδέα;»: αυτό είναι το μήνυμα που έστειλε μέσω του Τwitter- συνοδεύοντάς το με το απαραίτητο «κλειδί», ώστε ο καθένας να μπορεί να το αναζητήσει και να απαντήσει- ένας ασκούμενος φοιτητής Ιατρικής στην Ουγγαρία. Μέσα σε λίγες ώρες, ειδικοί απ΄ όλο τον κόσμο έστειλαν διαγνώσεις, ιδέες και προτάσεις. «Θα ήταν αδύνατο να βρούμε αυτές τις πληροφορίες μέσω e-mail, γιατί δεν είχαμε ιδέα με ποιον να έρθουμε σε επαφή», λέει ο Μπέρταλαν Μέσκο. Μια από τις διαγνώσεις έδωσε και τη λύση στο πρόβλημα: ο ασθενής πάσχει από μικρολιθίαση. «Το Τwitter κάνει τους ανθρώπους ευφυέστερους, ταχύτερους και πιο αποτελεσματικούς», λέει ο Έβαν Ουίλιαμς, ένας από τους συνιδρυτές αυτού του εργαλείου.
Υπάρχουν βέβαια και τα αντιπαραδείγματα. Το Second Life, για παράδειγμα, δείχνει σιγά σιγά να πεθαίνει. Ίσως γιατί δεν πολιτικοποιήθηκε αρκετά.
Κάποτε, άγχος είχαν μόνον οι μαθητές στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Στις μέρες μας, αγχωμένοι εμφανίζονται συχνά ακόμα και μαθητές Δημοτικού. Η ανησυχία των γονέων για το μέλλον μετατρέπεται σε πίεση για καλούς βαθμούς και αυτή με τη σειρά της απειλεί να διαμορφώσει μια νέα γενιά στρεσαρισμένη από τα γεννοφάσκια της.
«Oι γονείς είναι όλο και περισσότερο ανήσυχοι», διαπιστώνει ο Ζοέλ Πεχό, δάσκαλος της Β΄ Δημοτικού, «καθώς αντιλαμβάνονται ότι, για πρώτη φορά, τα παιδιά τους δεν θα έχουν απαραιτήτως καλύτερο επάγγελμα από τους ίδιους»- ενδεχομένως μάλιστα να έχουν και χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο. «Δυστυχώς, αυτή η ανησυχία για το μέλλον μεταβιβάζεται από τους ενηλίκους στα παιδιά», λέει ο ψυχίατρος Πατρίς Ιέρ. «Οι γονείς φοβούνται την ανεργία και ο φόβος αυτός μετατρέπεται, στα παιδιά, σε φόβο της αποτυχίας και των κακών βαθμών».
Πρόσφατη έρευνα της γαλλικής Ένωσης Γονέων Μαθητών της Ελεύθερης Εκπαίδευσης αποκάλυψε πως το 31% των ενηλίκων έχουν την αίσθηση πως τα παιδιά τους αγχώνονται στο σχολείο· την ίδια ώρα, σε ποσοστό 52% ομολογούν πως νιώθουν άγχος για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών τους. Φαινόμενο αποκλειστικό στη Γαλλία; Θα μπορούσαμε να στοιχηματίσουμε πως όχι. «Τα παιδιά νιώθουν στρες από όλο και μικρότερη ηλικία», επιβεβαιώνει η παιδοψυχίατρος Ζιζέλ Ζορζ. Πόνοι στην κοιλιά, ευερεθιστότητα, διαταραχές στον ύπνο, τελειομανία, ανάγκη να έχουν τον έλεγχο σε όλα, επαναλαμβανόμενες μικρο-ασθένειες: τα συμπτώματα είναι πολλά αλλά διακριτά. Πριν από μία δεκαετία, οι περισσότεροι «ασθενείς» της Ζορζ ήταν έφηβοι 17-20 ετών, τα τελευταία χρόνια ωστόσο περνούν όλο και πιο συχνά το κατώφλι της παιδιά 13, 12, 11 ετών, μερικές φορές παιδιά ακόμα μικρότερα- όπως εκείνος ο μικρός που έσχιζε το τετράδιό του κάθε φορά που έκανε μια μουτζούρα και δήλωνε πως «στο σχολείο πρέπει να δουλεύουμε σκληρά, ειδάλλως δεν θα βρούμε καλή δουλειά». Φταίνε όμως μόνον οι γονείς; Όχι βέβαια, λένε οι ειδικοί, φταίει και το σχολικό σύστημα και οι καθηγητές, που συχνά προβαίνουν σε αρνητικές κρίσεις.
Η ψυχοπαιδαγωγός Μπριζίτ Προτ καταγγέλλει την «τυραννία του βαθμού» και οραματίζεται ένα σύστημα όπου η αξιολόγηση θα γίνεται με βάση τις δυνατότητες, χωρίς να αποκλείει, χωρίς να στιγματίζει. Αναπόφευκτα όμως το βάρος της προστασίας των παιδιών από την υπερβολική πίεση και το άγχος πέφτει στους γονείς.
Oι δάσκαλοι στη Βρετανία καλούνται να κάνουν πιο ζωντανά τα μαθήματα στις τάξεις, χρησιμοποιώντας τακτικές παρόμοιες με αυτές που παρουσιάζονται σε δημοφιλή τηλεπαιχνίδια όπως το «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;». Η μέθοδος αυτή βοηθά επίσης στο να ησυχάζουν οι μαθητές όταν κάνουν πολλή φασαρία, σύμφωνα με οδηγία του υπεύθυνου της βρετανικής κυβέρνησης για τη συμπεριφορά στα σχολεία σερ Άλαν Στιρ.
Οι τηλεοπτικές τακτικές μπορεί να χρησιμοποιηθούν προκειμένου το μάθημα να γίνει πιο ενδιαφέρον, αναφέρεται στην έκθεση που ετοίμασε έπειτα από τετραετή έρευνα η βρετανική αρχή που επιβλέπει τα σχολεία. Μεταξύ των άλλων προτάσεων που περιλαμβάνει, είναι το να παίζεται «μπίνγκο» στις τάξεις- όπου οι μαθητές σημειώνουν τις κάρτες την ώρα που ο δάσκαλος αναφέρει μια συγκεκριμένη λέξη- καθώς και «ταμπού», παιχνίδι στο οποίο ο παίκτης πρέπει να περιγράψει μια λέξη ή μια ιδέα χωρίς να αναφέρει συγκεκριμένες απαγορευμένες λέξεις.
Κώδικας τακτικών.
O υπεύθυνος για τα βρετανικά σχολεία Εντ Μπολς δήλωσε ότι αποδέχεται όλες τις προτάσεις της επιτροπής και τόνισε: «Τα παιδιά δεν μπορούν να μάθουν αν οι τάξεις δεν είναι ήσυχες και οι καθηγητές δεν μπορούν να τις ελέγξουν». Στην έκθεση τονίζεται ότι κάθε σχολείο πρέπει να συντάξει έναν κώδικα τακτικών, οι οποίες θα βοηθούν στην καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών και τη διευκόλυνση της μαθησιακής εμπειρίας τους. Η επιτροπή που παρουσίασε το πόρισμά της στην Εθνική Ένωση Διευθυντών Σχολείων, θεωρεί επίσης ότι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τη συμπεριφορά των μαθητών στον δρόμο από και προς το σχολείο.
Στα ύψη έχουν εκτιναχθεί οι πωλήσεις του βιβλίου που ενέπνευσε μια γενιά αριστερών της Λατινικής Αμερικής από τη στιγμή που ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες το χάρισε στον αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.
Το βιβλίο «Ανοιχτές Φλέβες της Λατινικής Αμερικής: Πέντε Αιώνες της Λεηλασίας μιας Ηπείρου», ένα μανιφέστο για τους αιώνες ιμπεριαλισμού στην περιοχή, βρισκόταν χθες στη δεύτερη θέση των μπεστσέλερ του Amazon.com (από την 54,295η) , αφού ο Τσάβες το δώρισε στον Ομπάμα κατά την 5η σύνοδο κορυφής των κρατών της αμερικανικής ηπείρου η οποία διεξήχθη στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο.
«Έτσι λέω, Ομπάμα, ας ανοίξουμε μια επιχείρηση. Θα προωθούμε βιβλία, θα σου δώσω εγώ ένα και εσύ θα μου δώσεις ένα άλλο», είχε δηλώσει αστειευόμενος ο Τσάβες.
Ερωτηθείς σε συνέντευξη Τύπου ποιά είναι η γνώμη του για το δώρο αυτό, ο αμερικανός πρόεδρος απάντησε: «Σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή χειρονομία να μου δώσει αυτό το βιβλίο. Είμαι αναγνώστης».
Το βιβλίο αυτό του ουρουγουανού συγγραφέα Eduardo Galeano “Open Veins of Latin America: Five Centuries of the Pillage of a Continent,” περιγράφει την ιστορία της Λατινικής Αμερικής ως μια 500ετή λεηλασία των φυσικών πηγών της από την αποικιοκρατική Ισπανία στα 1600 ως τις πολυεθνικές των ΗΠΑ του 20ου αιώνα.
Η ιστορία ενός παιδιού που ζει στο νοσοκομείο “Αλεξάνδρα” και περιμένει μία οικογένεια.
Ένα φυσιολογικό παιδί έχει πολλές πιθανότητες. Τα μωρά που έχουν κάποια προβλήματα όμως δεν έχουν καμία τύχη. Ο Έλληνας δεν υιοθετεί ένα παιδί με προβλήματα υγείας και δεν θέλει επίσης να υιοθετήσει ένα παιδί που η φυσική του μητέρα είναι ψυχικά διαταραγμένη ή εξαρτημένη από ουσίες ή αλκοόλ.
Κάποτε είχε έρθει ένα διάσημος Αμερικανός νεογνολόγος και όταν είδε τα εγκαταλελειμμένα παιδιά μας είπε ότι στην Αμερική το αντίστοιχο πρόβλημα το έλυσαν σε μια νύχτα. Τα έδωσαν όλα σε ανάδοχες οικογένειες. Αυτά τα μωρά απασχολούν προσωπικό, μπλοκάρουν όλα τα τμήματα. Θα στοίχιζε λιγότερα στο κράτος αν ενίσχυε κάποιες οικογένειες οι οποίες και θα φρόντιζαν, έστω και για μικρό διάστημα, τα παιδιά αυτά. Το κυριότερο όμως είναι ότι τα παιδάκια θα μεγάλωναν σε ένα φυσιολογικό περιβάλλον και όχι μέσα σε ένα νοσοκομείο. Θα μου πείτε, το ελληνικό κράτος θα ενδιαφερθεί για την τύχη αυτών των παιδιών;
Συμβουλή για μια Αργή Επανάσταση: «Τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να επιλυθούν στο ίδιο επίπεδο σκέψης όπου βρισκόμασταν όταν τα δημιουργήσαμε» (Άλμπερτ Αϊνστάιν). Αν βρεθείτε στο Λονδίνο μεταξύ 24 Απριλίου και 4 Μαΐου και έχετε τα μάτια σας ανοιχτά, θα δείτε, παράλληλα με την κοσμοσυρροή, την κίνηση, τη βαβούρα και την γκρίνια για την οικονομική κρίση, μια πόλη διαφορετική, πιο χαλαρή, πιο ήσυχη, σίγουρα πιο χαρούμενη: την περίοδο αυτή διοργανώνεται στη βρετανική πρωτεύουσα το πρώτο φεστιβάλ Slow Downσε ελεύθερη μετάφραση, Κατεβάστε Ταχύτητα.«Πόσο πολλοί άνθρωποι λαχταρούν κρυφά μια ζωή στη λωρίδα αργής κυκλοφορίας» ομολογούσαν τις προάλλες οι «Τimes» στο κύριο άρθρο τους. «Πόσο πολλοί αναπολούν με νοσταλγία τις ημέρες που μπορούσες να παρατείνεις το μεσημεριανό διάλειμμα για φαγητό, να περιπλανηθείς στη φύση, να γράψεις μακροσκελή γράμματα και να παρατήσεις για λίγο τα επαγγελματικά σου έγγραφα για να σκεφτείς. Πόσο πολλοί όμως φοβούνται μήπως μείνουν πίσω στην επιταχυνόμενη κούρσα της ζωής και τρώνε στα γρήγορα ένα σάντουιτς στο γραφείο, πατούν τέρμα το γκάζι στον αυτοκινητόδρομο, στέλνουν γρήγορα e-mails και διαβάζουν διαγώνια τα χαρτιά τους γαβγίζοντας παράλληλα εντολές στο κινητό».
Αν είστε γύρω στα 47 και η εμφάνισή σας δεν είναι το δυνατό σας σημείο αλλά έχετε κάποιο ταλέντο, τότε ίσως το όνειρό σας βγει κάποια στιγμή.
Η Σούζαν Μπόιλ εμφανίστηκε στο τάλεντ σόου της βρετανικής τηλεόρασης «Βρετανία έχεις ταλέντο» εισπράττοντας αρχικά τα ειρωνικά σχόλια της κριτικής επιτροπής και του κοινού. Η 47χρονη γυναίκα ανακοίνωσε στην επιτροπή ότι είναι άνεργη και πως δεν έχει κάνει ποτέ έρωτα- «δεν με έχουν φιλήσει ποτέ» εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια. Με τα απεριποίητα μαλλιά της και τα φρύδια της που θύμιζαν αυτά του Λεονίντ Μπρέζνιεφ, η Μπόιλ μίλησε για τη συντροφιά της γάτας της που απολαμβάνει κι έμοιαζε με εκείνους τους διαγωνιζομένους που εμφανίζονται σε τέτοιου είδους εκπομπές για να γελοιοποιηθούν στα μάτια εκατομμυρίων ανθρώπων, σε απευθείας μετάδοση.
Όλα αυτά μέχρι να αρχίσει να τραγουδά. Γιατί αμέσως μόλις άρχισε να ερμηνεύει το τραγούδι «Ι dreamed a dream» από το μιούζικαλ «Οι Άθλιοι», κριτές και κοινό έμειναν με το στόμα ανοικτό από την έκπληξη, υποκλινόμενοι στο μεγάλο της ταλέντο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, οι θεατές σηκώθηκαν όρθιοι χειροκροτώντας ενθουσιωδώς για την ερμηνεία της. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν, εξίσου έκπληκτοι κι ενθουσιασμένοι, οι- αρχικά σνομπ- τρεις κριτές της επιτροπής.
Το ταλέντο της Σούζαν Μπόιλ πέρασε μέσα σε μόλις τρεις ημέρες και με τη βοήθεια του Διαδικτύου τα σύνορα της Βρετανίας. Η ιστοσελίδα του ΥouΤube όπου ανέβηκε το βίντεο με την ερμηνεία της, είχε δεχθεί μέχρι χθες σχεδόν 32 εκατομμύρια επισκέψεις. Το CΝΝ αφιέρωσε χρόνο στην 47χρονη γυναίκα από τη Σκωτία, ενώ πολλές εφημερίδες από την Αυστραλία έως τις Ηνωμένες Πολιτείες αναφέρθηκαν σε αυτήν με εκτενή δημοσιεύματα. Λίγες ημέρες μετά την εμφάνισή της στο βρετανικό τάλεντ σόου, η Σούζαν Μπόιλ ήδη ζει μια νέα ζωή. Το τραγούδι της κάνει θραύση στο iΤune, το ψηφιακό δισκοπωλείο της Αpple. Και η ίδια συζητά με την εταιρεία Sony ΒΜG για την ηχογράφηση ενός δίσκου δηλώνοντας με μετριοφροσύνη: «Δεν μπορώ να πω πολλά γι΄ αυτό. Είναι ακόμη οι πρώτες ημέρες και προτιμώ να προχωρώ σιγά σιγά».
Το μύθο του εφήβου ο οποίος μένει καθηλωμένος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, παθητικός και αποκομμένος από τον έξω κόσμο, έρμαιο του «μπαμπούλα» του Διαδικτύου που κάνει πολλούς γονείς να τρέμουν, ανατρέπει μια έρευνα που παρουσιάστηκε πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα.
Σύμφωνα με αυτήν, παιδιά ηλικίας 10-14 ετών χρησιμοποιούν τους ιστοχώρους (sites) κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook και το MSN, για να διατηρήσουν και να επεκτείνουν τον φιλικό τους κύκλο πέρα από τα όρια της παρέας, του σχολείου ή ακόμη και της χώρας τους.
Οι ανάγκες των εφήβων
Χάρη στη διάδραση με τους διαδικτυακούς τους «φίλους», οι έφηβοι δείχνουν να καλύπτουν συναισθηματικές ανάγκες σε μεταβατικές φάσεις της ζωής τους, και βρίσκουν την ευκαιρία να πειραματιστούν με την προσωπική τους ταυτότητα, που μόλις έχει αρχίσει να διαμορφώνεται.
*Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από την παιδοψυχολόγο και ερευνήτρια του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, Μπάρμπι Κλαρκ, και παρουσιάστηκε στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο για την Επιστήμη του Web (www.websci09.org) με τίτλο «BFFE (Be Friends For Ever: Φίλοι για πάντα)».
*«BFFE» είναι ένας συνήθης χαιρετισμός με τον οποίο κλείνουν τις κουβέντες τους στα chatrooms (χώροι διαλόγου) οι μικροί διαδικτυακοί συνομιλητές. Και δεν είναι λίγοι. Υπολογίζεται, για παράδειγμα, ότι το 59% των βρετανών και το 49% των αμερικανών εφήβων ηλικίας 11-12 ετών χρησιμοποιούν sites κοινωνικής δικτύωσης (sns – social networking sites).
*Στη συγκεκριμένη έρευνα συμμετείχαν 28 έφηβοι 10-14 ετών (13 κορίτσια και 15 αγόρια) που ζουν στη νοτιοανατολική Αγγλία. Η έρευνα δεν θεωρείται στατιστικά αντιπροσωπευτική αλλά συμπεριέλαβε στο δείγμα παιδιά από ποικίλα κοινωνικο-οικονομικά περιβάλλοντα και έθνη.
Σε διάστημα 2 ετών ανιχνεύθηκαν (με συνεντεύξεις και καταγραφή σε διάφορα στάδια της ζωής τους) οι ψυχοκοινωνικές επιρροές που είχε στη ζωή των παιδιών η χρήση των συγκεκριμένων sites.
*Οπως επισήμανε η Μπάρμπι Κλαρκ, «στην ψηφιακή εποχή, για τα παιδιά η έννοια φιλίας αλλάζει ριζικά σε σχέση με το παρελθόν. Την βλέπουν σαν έναν διαρκώς εξελισσόμενο κύκλο, ο οποίος μπορεί να επεκταθεί online όσο επεκτείνονται και τα ενδιαφέροντα και οι εμπειρίες τους».
*Επιπλέον, «πιστεύουν ότι με τους διαδικτυακούς τους φίλους θα είναι φίλοι για πάντα». Κι αυτό γιατί ένα τέτοιο δίκτυο φίλων «τούς προσφέρει διαρκή συναισθηματική στήριξη σε διάφορες περιόδους μεταβολών στη ζωή τους (μετακόμιση σπιτιού, αλλαγή σχολείου, αλλαγή παρέας)».
*Το ενδιαφέρον και η αλληλοϋποστήριξη που μοιράζονται πολλές φορές τα παιδιά δεν εκφράζεται απαραιτήτως με λέξεις, αλλά κυρίως πληκτρολογώντας «φατσούλες» (smileys) που ανταλλάσσουν οι φίλοι για να εκφράσουν συναισθήματα, «σκουντήγματα», «αγκαλιές» ή «φιλιά», που στον ψηφιακό κόσμο ισοδυναμούν με τις αντίστοιχες χειρονομίες του offline-πραγματικού κόσμου.
*Σε αυτή την ηλικία, μάλιστα, έχουν και μυστικά να μοιραστούν με τους φίλους τους, γι’ αυτό η προστασία της ιδιωτικότητας είναι σημαντική.
Πολλά παιδιά που συμμετείχαν στην έρευνα δήλωσαν ότι προτιμούν να χρησιμοποιούν δικό τους λάπτοπ παρά τον οικογενειακό υπολογιστή γιατί, όπως είπε ένας 11χρονος, «είναι δικό μου και η μαμά και ο μπαμπάς δεν μπορούν να δουν τι κάνω».
Ξέρουν να φυλάγονται
*Οι γονείς, από την άλλη, εξακολουθούν στην πλειονότητά τους να αγνοούν την πραγματικότητα. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας μητέρας που «απαγόρευε στον δεκατριάχρονο γιο της να έχει λογαριασμό στο Facebook ή στο MSN, αλλά τον άφηνε ευχαρίστως να παίζει online στο “War of Warcraft” και στο “ΧΒΟΧ LIVE”, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι στο πλαίσιο του παιχνιδιού το παιδί της συνομιλούσε με ξένους».
*Τα ίδια τα παιδιά φαίνεται πως γνωρίζουν και τη «σκοτεινή πλευρά» του Ιντερνετ και ότι υπάρχουν ζητήματα ασφάλειας. Ξέρουν, επίσης, να λένε ψέματα ώστε να τους επιτραπεί να γραφτούν σε δίκτυα που θέτουν όριο ηλικίας (συνήθως τα 13 χρόνια).
Σε άλλες περιπτώσεις το κάνουν «γιατί τους δίνει μια αίσθηση ισχύος, με την οποία πειραματίζονται», όπως συμβαίνει με άλλες υπερβολές που χρησιμοποιούν για να δείξουν πιο επιθυμητά (συχνότερα τα κορίτσια) ή πιο δυνατά (κυρίως τα αγόρια).
*Οσο για τα παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε κοινωνικά δίκτυα για λόγους αντικειμενικούς ή επειδή δεν το επιτρέπουν οι γονείς τους;
«Αντιμετωπίζονται με οίκτο και υπάρχει η αίσθηση ότι χάνουν αυτά που συμβαίνουν στην ευρύτερη ψηφιακή κοινότητα. Είναι σαν όλοι οι φίλοι ενός παιδιού να έδωσαν ραντεβού στο Mall κι εκείνο να κάθεται μόνο στο σπίτι».
*Στο ερώτημα αν η διαρκώς αυξανόμενη χρήση του Ιντερνετ είναι αυτή που κρατάει τα παιδιά όλο και πιο πολύ μέσα στο σπίτι, η ερευνήτρια απαντά: «Οχι, συμβαίνει το αντίστροφο: Επειδή οι γονείς ανησυχούν για την ασφάλεια των παιδιών τους και τα κρατούν κλεισμένα στο σπίτι περισσότερο από ποτέ άλλοτε, τα παιδιά αγκαλιάζουν τον “παγκόσμιο παιδότοπο” του Διαδικτύου».
Θρίαμβος. Καταπληκτικά νέα για τους απανταχού χασομέρηδες ιντερνετάκηδες.
Η επιστήμη επιβεβαιώνει πανηγυρικά ότι το ατέλειωτο υπνωτικό σερφάρισμα που κάνουμε καθημερινά στο ίντερνετ δεν είναι -όπως φοβόμασταν- πηγή αποβλάκωσης ισάξια με το να βλέπει κανείς μεσημεριανή τηλεόραση 24 ώρες το 24ωρο.
Κάθε άλλο. Σύμφωνα με ερευνητές στο Ινστιτούτο Μνήμης και Γήρανσης του πανεπιστημίου UCLA η χρήση Internet αυξάνει την λειτουργία του εγκεφάλου και ενεργοποιεί κέντρα λήψης αποφάσεων και πολύπλοκης σκέψης.
Πρόκειται για την πρώτη εκτεταμένη έρευνα που μελετά την χρήση internet και την συνέπεια αυτής της χρήσης στην εγκεφαλική δραστηριότητα και θεωρείται ιδιαίτερης σημασίας. Η επίσημη δημοσίευση της αναμένεται σύντομα στο περιοδικό της Αμερικανικής Γηριατρικής Ψυχιατρικής Εταιρείας.
Ο τζίρος από το άναμμα των καντηλιών στα μνήματα ανέρχεται, ετησίως, στο ποσό των 4.000.000 ευρώ. Οι ανάγκες για περιποίηση των νεκροταφείων στην Ελλάδα είναι, πλέον, τόσες που νόμιμες και ημιπαράνομες εταιρίες έχουν εισβάλει στα νεκροταφεία και έναντι αδράς αμοιβής – και κατάλληλης μίζας, φυσικά – φροντίζουν και ελέγχουν τα πάντα κάτω από την διακριτική επιτήρηση ιερέων και άλλων υπαλλήλων του χώρου.
Μήπως, πρέπει να τελειώνουμε, επιτέλους, με το θέμα της καύσης των νεκρών; Η Εκκλησία είναι βέβαιο ότι θα αντιδράσει όποτε και αν περάσει ανάλογο νομοσχέδιο είναι, όμως, αυτός λόγος να το καθυστερούμε; Ως πότε τα συμφέροντα θα καθορίζουν τον τρόπο που θέλω να διαχειριστώ το σώμα μου; Ως πότε η πολιτεία θα επιτρέπει την εκμετάλλευση του πόνου των συγγενών κερδίζοντας, κάθε χρόνο, τεράστια ποσά; Αρκετά δεν έχουμε καθυστερήσει;
Το Search Cube χρησιμοποιεί την μηχανή αναζήτησης της Google προσφέροντας όμως τριασδιάστατα και ιδιαίτερα εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Τα αποτελέσματα που επιστρέφονται απο την Google αναπαρίστανται σε έναν 3D κύβο τον οποίο μπορείτε να περιστρέψετε είτε με τα βελάκια απο το πληκτρολόγιο είτε κουνώντας το ποντίκι με πατημένο το πλήκτρο Shift.
Το αποτέλεσμα βέβαια μπορεί να είναι αρκετά εντυπωσιακό αλλά υστερεί στο θέμα της χρηστικότητας. Η αδυναμία του έχει να κάνει με το ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει ο χρήστης ποιο link ή καλύτερα ποια εικόνα σε κάποια πλευρά του κύβου είναι η πιο σχετική με αυτό που ψάχνει.
Αν πάντως το μόνο που θέλετε είναι να εντυπωσιάσετε τους φίλους σας, το SearchCube αποτελεί το κατάλληλο εργαλείο.
Στο youtube ένας ακάματος συλλέκτης συναθροίζει εκπομπές του Ρένου Αποστολίδη. Παπαδιαμάντης, Βιζυηνός, Κάλβος, Καρυωτάκης, Ρίτσος Σεφέρης αναλύονται με τον μοναδικό τρόπο αυτού του κριτικού λογοτεχνίας.
Στην ιστοσελίδα του Ρένου Αποστολίδη -πέντε χρόνια από το θάνατό του- απομένει να αντηχά στον κυβερνοχώρο το κατηγορώ του: “Κ’εγώ, από την πλευρά μου, πιστεύω πως ό,τι λέω πάει στο βάθος των συνειδήσεων -κάποιων συνειδήσεων- και δημιουργεί κριτήρια, στα οποία δεν αντέχει η πολιτική ανουσιότητα και κενότητα των φορέων και των κομμάτων και των παρατάξεων και των σχημάτων του ΚΟΝΦΟΡΜ! Πιστεύω, εντέλει, πως λίγο ακόμα, όχι πολύ, θα χορεύουν στον Τόπο μας τις γελοίες πολιτικές τους οι κενοί, γιατί θα ξυπνήση, θα ξυπνήση φοβερά -μην πλανιέστε- ο Λαός αυτός… Eγώ πάντως και θα πεθάνω ακόμα, αλλά θα κάνω το παν για να τον ξυπνήσω, να τον ξεσηκώσω!”
Το Facebook κάνει κακό στις σχολικές και τις ακαδημαϊκές επιδόσεις συμπεραίνουν ερευνητές του πανεπιστημίου του Οχάιο των ΗΠΑ. Η γνωστή διαδικτυακή ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης έχει γίνει αντικείμενο πολλών μελετών με αντιφατικά πολλές φορές αποτελέσματα. Κύριο εύρημα της πρόσφατης έρευνας είναι ότι οι μαθητές και οι φοιτητές δε μπορούν να αντισταθούν στο Facebook, περνούν αρκετές ώρες απασχολούμενοι με γελοίες εφαρμογές και έτσι παραμελούν τις υποχρεώσεις, αλλά και τα μαθήματά τους. Το ποσοστό μάλιστα αυτών που έχουν χαμηλότερους βαθμούς σε σχέση με το μέσο όρο ανέρχεται στο 68% όσων χρησιμοποιούν το Facebook.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Στις 24/4, στο Μπιλμπάο, πρωτεύουσα της χώρας των Βάσκων στην Ισπανία, στα πλαίσια ενός συνεδρίου για το web και την τηλεόραση, γίνεται ένας διαγωνισμός για την ανάδειξη των καλύτερων Ευρωπαϊκών startup που δραστηριοποιούνται σ’ αυτό που ευρύτερα ονομάζεται web 2.0.
Άρθρα (RSS)