Terra Computerata

Διαβάζουμε στην Ελευθεροτυπία:

Επί μία ώρα (μαζί με το χρόνο που χρειάστηκε για τη μετάφραση), τα είπαν χθες το απόγευμα στο Μέγαρο Μαξίμου ο Κ. Καραμανλής με τον Τ. Ερντογάν, ο οποίος ήρθε στην Αθήνα για τα εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Η υλοποίηση των συμφωνιών για τους μετανάστες και οι παραβιάσεις στο Αιγαίο ήταν δυο από τα βασικά θέματα που μπήκαν στην κουβέντα. Σε τέτοιου είδους συναντήσεις «πιάνεις κλίμα» από τις δηλώσεις που ακολουθούν. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν έγινε χθες, αφού δηλώσεις δεν ήταν προγραμματισμένες.

Μόνο που ο Ερντογάν δεν ήρθε ποτέ. Και τα ίδια έγραψε το Βήμα και το Εθνος.

Αυτό θα πει ποιότητα στην ενημέρωση…

Διαβάστε όμως και το σχετικό απόσπασμα από άρθρο του Π. Μπουκάλα στην Καθημερινή:

Πολλές δεκαετίες πριν, όταν τα μέσα ενημέρωσης ήταν λιγοστά και δεν κατακάλυπταν τον ιδιωτικό και τον δημόσιο βίο, ευκολότερο ήταν να διαστρεβλωθεί η πραγματικότητα κατά την έντυπη αναπαράστασή της παρά να διασταυρωθεί μια είδηση. Είναι αρκετά γνωστό, λ.χ., το ψεματάκι που σκαρφίστηκε το 1940 κάποιος δημοσιογράφος αθηναϊκής εφημερίδας που είχε αναλάβει να πάει στην Τήνο για να καλύψει τον Δεκαπενταύγουστο. Παρά να μπει στον μπελά του ταξιδιού, προτίμησε άλλον προορισμό, κοντινότερο και τερπνότερο. Εστειλε ωστόσο στην εφημερίδα του ένα τηλεγράφημα όπου περιέγραφε γλαφυρά τα συμβάντα (όσα υπέθετε ότι είχαν λάβει χώρα), κλείνοντας την «ανταπόκρισή» του με μια θρησκευτικώς ορθή φρασούλα, με την οποία διαβεβαίωνε ότι «έγιναν τα συνήθη θαύματα». Είχε χάσει βέβαια, ως απών, τον τορπιλισμό της «Ελλης» από τους Ιταλούς. Λιγότερο γνωστό είναι ένα εθνικώς ορθό ψεματάκι που είχαν συναποφασίσει να γράφουν στις εφημερίδες τους όσοι συνόδευαν τα παλιά τα χρόνια, προ φαξ, τηλεοράσεως, κινητών και Γιουροσπόρ, την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου σε φιλικούς αγώνες στο εξωτερικό. Αδύνατη ήταν τότε η ομάδα μας, λογικό ήταν να πέφτουν βροχή τα γκολ στο τέρμα της· άλλωστε, ο Νίκος Εγγονόπουλος δεν είχε γράψει ακόμα το σχετικό προειδοποιητικό του ποίημα. Για να μην πλήττεται όμως το εθνικό φρόνημα (και με το δεδομένο ότι η διασταύρωση ήταν αδύνατη), οι αθλητικογράφοι δεν ανέφεραν στις ανταποκρίσεις τους το πραγματικό σκορ (10–0, ας πούμε) αλλά ένα πολύ τιμητικότερο, 3–1 λ.χ., προσέχοντας να γράφουν το ίδιο, ώστε να μην αυτοπροδοθούν, και προσθέτοντας επικολυρικές περιγραφές φάσεων που δεν είχαν γίνει καν – τι «υπέροχες κατεβασιές», τι «μελέ μες στη μικρή περιοχή», τι «γρανιτένια άμυνα» και «αίλουροι τερματοφύλακες». Το ξέρουμε κι από τον Οδυσσέα Ελύτη: την αλήθεια τη φτιάχνει κανείς όπως φτιάχνει και το ψέμα. Και ξέρουμε από τους εθνολόγους ότι οι μύθοι ωφελούν, μέχρις ενός σημείου φυσικά, τους λαούς.

Το τέλος της δωρεάν ανάγνωσης εντύπων μέσω Διαδικτύου προαναγγέλλει ο μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης Ρούπερτ Μέρντοκ, ο οποίος δήλωσε ότι το συγκεκριμένο μοντέλο πρόσβασης στις ειδησεογραφικού περιεχομένου ιστοσελίδες κρίνεται ανεπιτυχές. «Βρισκόμαστε εν μέσω μιας αντιπαράθεσης σχετικά με την αξία του περιεχομένου (σ.σ.: των ηλεκτρονικών εντύπων) και είναι προφανές σε πολλούς ιδιοκτήτες ότι το σημερινό μοντέλο είναι δυσλειτουργικό.Αναζητούμε έναν τρόπο ο οποίος θα μεγιστοποιεί τα οικονομικά οφέλη για τους μετόχους μας. Οι μέρες του Διαδικτύου όπως το γνωρίσαμε σύντομα τελειώνουν» τόνισε με νόημα ο αμερικανός επιχειρηματίας. Και ανακοίνωσε ότι μέσα στους επόμενους 12 μήνες το περιεχόμενο των ηλεκτρονικών εντύπων του ομίλου του θα διατίθεται επί πληρωμή.

Αυτά διαβάζουν στο Βήμα και φρόντισαν να φτιάξουν την premium έκδοση με συνδρομή; Πόσοι αλήθεια πλήρωσαν για να σχολιάζουν στην ιστοσελίδα του Βήματος;

To NYLON σχολιάζει την ανακοίνωση του Δημοσιογραφικού οργανισμού Λαμπράκη για τη δημιουργία συνδρομητικής υπηρεσίας με την ονομασία Premium, και αμέσως μου ήρθε το γνωστό wtf? – “τι διάολο” Ελληνιστί.Με λίγα λόγια, κάποιος θα πρέπει να πληρώνει 30 Ευρώ το μήνα(!!!) για να έχει πρόσβαση:

• Στο ιστορικό αρχείο του ΔΟΛ (από τη δεκαετία του ‘20 περίπου και μετά)
• Σε ένα newsletter με τίτλους για το τι θα γράφει αύριο το Βήμα (!?)
• Στη δυνατότητα καθημερινής ανάγνωσης του Βήματος «όπως στο χαρτί» (!?)
• Δικαίωμα πρόσβασης σε ύλη που θα απευθύνεται μόνο στους συνδρομητές (δεν ενημερώνει τι ύλη θα είναι αυτή)
• Δικαίωμα σχολιασμού επιλεγμένων άρθρων, αναλύσεων και ρεπορτάζ (!!!????)

Δεν θέλω να σχολιάσω τα υπόλοιπα, αλλά ειδικά το τελευταίο σκοτώνει. Την εποχή των Social Media που ο καθένας μπορεί να σχολιάσει οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, στο ψηφιακό Βήμα έκριναν ότι θα πρέπει να πληρώνει 30 Ευρώ το μήνα για να του επιτρέπουν να σχολιάζει τα άρθρα της εφημερίδας. Για τους υπεύθυνους της έκδοσης, ο σχολιασμός και ο διάλογος είναι μια πολυτέλεια που πρέπει να πληρώνεται.

Θα περίμενε κανείς Έλληνες επιχειρηματίες – εκδότες μεγάλου μεγέθους, να κάνουν τουλάχιστον το στοιχειώδες: πριν προχωρήσουν σε μια επιχειρηματική απόφαση να μελετήσουν τη διεθνή εμπειρία. Το έχουν κάνει άλλοι πριν από αυτούς? Απέδωσε? Τι απέφερε η εμπειρία?

Ξέρετε πως οι Times της Νέας Υόρκης αποφάσισαν οριστικά να ανοίξουν την πρόσβαση στο Times Select? Ο ίδιος ο Thomas Friedman ξεσήκωσε πραγματική επανάσταση μέσα στον οργανισμό, όταν διαπίστωσε ότι τα άρθρα του δεν βρίσκουν αναφορές στον παγκόσμιο ιστό. Δεν τον έβρισκαν στις αναζητήσεις της Google, δεν τον έκαναν link οι bloggers, δεν τον ανέφεραν πουθενά στο Twitter ή το Facebook. Και όλα αυτά γιατί τα άρθρα του ήταν κλεισμένα πίσω από τους τοίχους του Times Select, και έβλεπε ο ίδιος καθημερινά να απαξιώνεται το προσωπικό του brand μαζί με τα γραφόμενα του.

Έχουμε ήδη μπει σε ένα κόσμο στον οποίο οι πάροχοι περιεχομένου θα παρακαλούν να αποκτούν αναφορές κάθε μέρα, στα εκατομμύρια άρθρα, σχόλια, ή tweets που γίνονται. Εκδίδεις περιεχόμενο και δεν μπορεί κάποιος να προωθήσει τα άρθρα σου στο Digg? Δεν μπορεί να τα στείλει με link στο Twitter? Να τα κάνει share στους εκατοντάδες-χιλιάδες φίλους του στο Facebook? Τότε είναι σίγουρο ότι οδηγείσαι στη λησμονιά. Θα βλέπεις γύρω σου τον πληθυσμό του Internet να μεγεθύνεται με τρομακτικούς ρυθμούς κι εσύ θα αναρωτιέσαι γιατί το κοινό σου μένει σταθερό – ένα μικρό, πιστό κοινό που δεν αρκεί όμως για να έχεις μια βιώσιμη ψηφιακή εκδοτική επιχείρηση.

Διαβάζουμε για τις εξελίξεις στο ΒΗΜΑ  στο mediablog. Οι επιτελείς της εφημερίδας, που συμμετέχουν στα συνέδρια της WAN, έχουν καταλάβει ότι η έντυπη ενημέρωση σε λίγα χρόνια θα είναι παρελθόν, καθως τα νέα που δημοσιεύονται στην εφημερίδα είναι παλιά και τα άρθρα γνώμης δεν αρκούν για να επιβιώσει ένα καθημερινό φύλλο. Έτσι, η εφημερίδα που διαθέτει κύρος και βαρύτητα σκοπεύει να επικεντρώσει την προσπάθεια του προσωπικού της στο internet βάζοντας το ως προτεραιότητα.
Στα πρότυπα του βρετανικού GUARDIAN, που από το 2006 εφαρμόζει την πρακτική του ?web-first?, φαίνεται να κινούνται οι επιτελείς του ΒΗΜΑΤΟΣ, καθώς αποφάσισαν να δίνουν προτεραιότητα στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας για όσες ειδήσεις δεν ?αντέχουν? ως την έντυπη έκδοση.

Ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης προτείνει μία ζώνη πολιτισμού στα σχολεία μας: “Εχουμε σκεφθεί, όταν βλέπουμε τόσο κόσμο να επισκέπτεται ένα μουσείο ή μια πινακοθήκη στο εξωτερικό, όταν δεν μπορείς εκεί να βρεις εισιτήριο για ένα θέατρο ή για μια συναυλία, όταν βλέπουμε τόσο κόσμο να συχνάζει στα βιβλιοπωλεία τού εξωτερικού, γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι οι Αμερικανοί, οι Αγγλοι, οι Γερμανοί ή οι Γάλλοι ή όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι τόσο μορφωμένοι, τόσο καλλιεργημένοι, τόσο φιλομαθείς, τόσο «κουλτουριάρηδες»; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως οι πολίτες αυτών των χωρών έχουν μάθει να ακούνε μουσική, να βλέπουν εκθέσεις, να επισκέπτονται μουσεία, να βλέπουν θέατρο, να διαβάζουν βιβλία; Και πού το έχουν μάθει; Μήπως αυτή η ευαισθησία τούς έχει καλλιεργηθεί στα σχολικά τους χρόνια, μέσα από το πρόγραμμα και τις δραστηριότητες τού Σχολείου; Ε, λοιπόν, κατά κανόνα αυτό συμβαίνει. Το Σχολείο τούς φέρνει σε επαφή και τούς κάνει να αγαπήσουν την Τέχνη εξ απαλών ονύχων. Από μικρά παιδιά. Ελκυστικά, όχι καταπιεστικά, ως απόλαυση, όχι ως αγγαρεία, ως βίωμα και ως σημαντική μάθηση, όχι ως μάθημα, και μάλιστα παρακατιανό. Τους οδηγεί δηλ. από νωρίς, μελετημένα, με διάρκεια και κλιμάκωση, να γνωρίσουν και να αγαπήσουν την Τέχνη και τον πολιτισμό γενικότερα. Οχι για να γίνουν μουσικοί ή ζωγράφοι ή ηθοποιοί ή συγγραφείς ή καλλιτέχνες, αλλά για να γίνουν καλλιεργημένοι πολίτες με ευαισθησίες για την Τέχνη, το ωραίο, την αισθητική, για ό,τι απευθύνεται στην ψυχή και στο συναίσθημα, τη «συναισθηματική νοημοσύνη», που μπορεί άριστα να συμβαδίζει και να συμπληρώνει την καλλιέργεια τής γνώσης, τής λογικής, τής κριτικής ικανότητας. Τελικός στόχος αυτής τής έμφασης στον πολιτισμό είναι η εξασφάλιση μιας ποιότητας ζωής.

Ας περάσουμε στα δικά μας. Το ελληνικό σχολείο δεν είναι ένα κακό σχολείο, ας το ξεκαθαρίσουμε. Ωστόσο, είναι ένα σχολείο προσανατολισμένο στις γνώσεις (για την ακρίβεια στις πληροφορίες) και προσδεδεμένο στο άρμα των εισαγωγικών εξετάσεων για το Πανεπιστήμιο. Καλός μαθητής, επιτυχημένος μαθητής, επίδοξος επιτυχημένος πολίτης είναι αυτός που εισήχθη σε ένα Ανώτατο Ιδρυμα! Αυτός μόνο που μπήκε στην τροχιά τής απόκτησης ενός πανεπιστημιακού πτυχίου! Και ο άνθρωπος; Η ζωή του; Οι ευαισθησίες, τα ενδιαφέροντα, η καλλιέργεια τής ψυχής, κάποιες ανησυχίες πνευματικές για ό,τι είναι έξω και πέρα από την επαγγελματική του καταξίωση; Η αναζήτηση για ό,τι ομορφαίνει τη ζωή του και τής δίνει νόημα και άλλες διαστάσεις, όχι ποσοτικές, όχι οικονομικές, όχι καταναλωτικές, όχι υλικές; Ολα αυτά είναι εκτός Παιδείας; Δεν ανήκουν στους σκοπούς τής σχολικής μόρφωσης;”

Επιφυλλίδα στο Βήμα 

Να θυμηθούμε όμως τι έγινε με την ευέλικτη ζώνη; Πώς τα καταφέρνουμε κάθε φορά να ακυρώνουμε τις καλές ιδέες;