Terra Computerata

• Στο ιστορικό αρχείο του ΔΟΛ (από τη δεκαετία του ‘20 περίπου και μετά)
• Σε ένα newsletter με τίτλους για το τι θα γράφει αύριο το Βήμα (!?)
• Στη δυνατότητα καθημερινής ανάγνωσης του Βήματος «όπως στο χαρτί» (!?)
• Δικαίωμα πρόσβασης σε ύλη που θα απευθύνεται μόνο στους συνδρομητές (δεν ενημερώνει τι ύλη θα είναι αυτή)
• Δικαίωμα σχολιασμού επιλεγμένων άρθρων, αναλύσεων και ρεπορτάζ (!!!????)

Δεν θέλω να σχολιάσω τα υπόλοιπα, αλλά ειδικά το τελευταίο σκοτώνει. Την εποχή των Social Media που ο καθένας μπορεί να σχολιάσει οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, στο ψηφιακό Βήμα έκριναν ότι θα πρέπει να πληρώνει 30 Ευρώ το μήνα για να του επιτρέπουν να σχολιάζει τα άρθρα της εφημερίδας. Για τους υπεύθυνους της έκδοσης, ο σχολιασμός και ο διάλογος είναι μια πολυτέλεια που πρέπει να πληρώνεται.

Θα περίμενε κανείς Έλληνες επιχειρηματίες – εκδότες μεγάλου μεγέθους, να κάνουν τουλάχιστον το στοιχειώδες: πριν προχωρήσουν σε μια επιχειρηματική απόφαση να μελετήσουν τη διεθνή εμπειρία. Το έχουν κάνει άλλοι πριν από αυτούς? Απέδωσε? Τι απέφερε η εμπειρία?

Ξέρετε πως οι Times της Νέας Υόρκης αποφάσισαν οριστικά να ανοίξουν την πρόσβαση στο Times Select? Ο ίδιος ο Thomas Friedman ξεσήκωσε πραγματική επανάσταση μέσα στον οργανισμό, όταν διαπίστωσε ότι τα άρθρα του δεν βρίσκουν αναφορές στον παγκόσμιο ιστό. Δεν τον έβρισκαν στις αναζητήσεις της Google, δεν τον έκαναν link οι bloggers, δεν τον ανέφεραν πουθενά στο Twitter ή το Facebook. Και όλα αυτά γιατί τα άρθρα του ήταν κλεισμένα πίσω από τους τοίχους του Times Select, και έβλεπε ο ίδιος καθημερινά να απαξιώνεται το προσωπικό του brand μαζί με τα γραφόμενα του.

Έχουμε ήδη μπει σε ένα κόσμο στον οποίο οι πάροχοι περιεχομένου θα παρακαλούν να αποκτούν αναφορές κάθε μέρα, στα εκατομμύρια άρθρα, σχόλια, ή tweets που γίνονται. Εκδίδεις περιεχόμενο και δεν μπορεί κάποιος να προωθήσει τα άρθρα σου στο Digg? Δεν μπορεί να τα στείλει με link στο Twitter? Να τα κάνει share στους εκατοντάδες-χιλιάδες φίλους του στο Facebook? Τότε είναι σίγουρο ότι οδηγείσαι στη λησμονιά. Θα βλέπεις γύρω σου τον πληθυσμό του Internet να μεγεθύνεται με τρομακτικούς ρυθμούς κι εσύ θα αναρωτιέσαι γιατί το κοινό σου μένει σταθερό – ένα μικρό, πιστό κοινό που δεν αρκεί όμως για να έχεις μια βιώσιμη ψηφιακή εκδοτική επιχείρηση.

Σε απόγνωση δηλώνουν ότι βρίσκονται οι καθηγητές στη Μεγάλη Βρετανία, καθώς η πολύωρη καθημερινή ενασχόληση των παιδιών με την τηλεόραση τα καθιστά «ανήμπορα» να συγκεντρωθούν κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Ένα από τα βασικά προβλήματα, όπως υποστηρίζουν οι καθηγητές και δάσκαλοι είναι ότι η «κουλτούρα» της τηλεόρασης και ο τρόπος παρουσίασης των διαφόρων θεμάτων κάνει τη διδασκαλία να φαντάζει μονότονη και αδιάφορη στους μαθητές, αφήνοντας τους εκπαιδευτικούς να αναζητούν αγωνιωδώς νέους τρόπους για να ξανατραβήξουν την προσοχή τους!

BBC

e-tipos

Ο «γυαλάκιας». Ο χοντρός. Το «φυτό». Ο ξένος. Ο κοντός. Ο μουσουλμάνος. Ο άσχημος. Ο ήσυχος.

Το χαρακτηριστικό που μπορεί να οδηγήσει έναν μαθητή να πέσει θύμα ψυχολογικής ή και σωματικής βίας από τους συμμαθητές του μπορεί να είναι κυριολεκτικά οτιδήποτε -αρκεί να τον διαφοροποιεί έστω και ελάχιστα από τη μάζα. Γιατί, όπως όλα δείχνουν, εάν υπάρχει ένας χώρος στον οποίο δεν επιδεικνύεται ουδεμία ανοχή στο «διαφορετικό», αυτός δυστυχώς είναι το σχολείο. Ναι, και το ελληνικό σχολείο. Τα σχετικά ποσοστά που αφορούν τη χώρα μας πλησιάζουν ανησυχητικά εκείνα της διεθνούς πραγματικότητας. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, το 22,5% των Ελλήνων μαθητών έχει υποστεί κάποιας μορφής λεκτικό, σωματικό ή σεξουαλικό εκφοβισμό από συμμαθητές του -φαινόμενο γνωστό και με τον διεθνή όρο bullying. Μπορεί να συμβεί στην τάξη, στο διάλειμμα ή ακόμα και από απόσταση -μέσω Ιντερνετ. Από έρευνα της Μονάδας Εφηβικής Υγείας της Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών προέκυψε ότι το 5% των παιδιών δέχεται απειλητικά μηνύματα μέσω Διαδικτύου, αναφέροντας ως πιο πιθανούς θύτες τους συμμαθητές του.

«Πράγματι, όταν πριν από μερικά χρόνια όσοι ασχολούμασταν με το φαινόμενο της σχολικής βίας πιστεύαμε ότι δεν θα “φτάσει” σε μας, σήμερα έχουμε διαψευστεί», λέει στην «Κ» ο διδάκτωρ Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ κ. Στ. Αντωνίου. «Ο εκφοβισμός στον χώρο του σχολείου, που μπορεί να εκφράζεται με λεκτική ή και σωματική επιθετικότητα, έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του και στα ελληνικά σχολεία, επηρεάζοντας εκατοντάδες παιδιά». Ποια παιδιά; Σύμφωνα με τον ίδιο, θύματα εκφοβισμού πέφτουν συνήθως παιδιά συνεσταλμένα, που παρουσιάζουν κάποιας μορφής καταθλιπτική συμπεριφορά, που έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση, που δεν είναι κοινωνικά. «Και που βέβαια ανήκουν σε κάποια “μειονότητα” -θρησκευτική, εθνοτική ή μειονότητα που έχει σχέση με κάποιο εμφανές εξωτερικό χαρακτηριστικό. Εχει βρεθεί, επίσης, ότι πολύ συχνά τα παιδιά αυτά έχουν δεχθεί κάποιας μορφής κακοποίηση και στο οικογενειακό τους περιβάλλον», εξηγεί. Σύμφωνα με το «τελετουργικό», το παιδί στοχοποιείται από έναν ή ομάδα συμμαθητών του, οι οποίοι σταδιακά το απομονώνουν.

Στρες και προβλήματα

«Το παιδί αυτό υφίσταται έντονο στρες, το οποίο με τη σειρά του μπορεί να οδηγήσει σε άλλα προβλήματα. Μπορεί για παράδειγμα να εξελιχθεί σε μετατραυματική διαταραχή ή σε αντικοινωνική συμπεριφορά ή ακόμα και να βάλει το παιδί σε διαδικασία εκδίκησης. Επίσης, είναι συχνό το φαινόμενο τα θύματα εκφοβισμού να μετατρέπονται αργότερα σε θύτες. Και κάπως έτσι η βία ανακυκλώνεται». Γι’ αυτό είναι απαραίτητο η επέμβαση να είναι έγκαιρη.

Η ιδανική πρόληψη δεν αφορά ούτε τα υποψήφια θύματα ούτε τους υποψήφιους θύτες. «Η καλύτερη παρέμβαση θα πρέπει να είναι στη λεγόμενη ομάδα των “παρατηρητών”. Στα παιδιά, δηλαδή, που ενώ αισθάνονται ότι γίνεται κάτι ανάρμοστο, φοβούνται, διστάζουν να εμπλακούν μην τυχόν στοχοποιηθούν και αποβληθούν από την παρέα», λέει ο κ. Αντωνίου. «Πρέπει να τα ενθαρρύνουμε να επικοινωνούν με τους διδάσκοντες, έτσι ώστε να μη μένει η κατάσταση κρυφή, σε έναν κλειστό κύκλο σιωπής».

Άρθρο της Λίτσας Γιάνναρου στην Καθημερινή

Από όσα μάθαμε…  και ζήσαμε τα χρόνια που περάσαμε στο θρανίο δεν θυμόμαστε όλοι τα ίδια. Άπειρες είναι οι ώρες που ξοδέψαμε στα βιβλία. Κι ωστόσο, από τις μνήμες που κάποιοι κουβαλούν μέχρι σήμερα μαζί τους από εκείνα τα χρόνια, ίσως οι πιο ζωηρές είναι οι ταπεινώσεις κι οι φοβέρες που δέχτηκαν από συμμαθητές τους ή τα αισθήματα αλληλεγγύης άλλων συμμαθητών που έτρεξαν να τους γλιτώσουν.

Τα πιο πολλά…
… που μαθαίνουμε για την κοινωνική ζωή, τα μαθαίνουμε στο σχολείο. Όμως, η διαδικασία της μάθησης δεν τελειώνει στην αίθουσα διδασκαλίας. Συνεχίζεται στην αυλή του σχολείου. Κι εκεί, δεν υπάρχουν σχολικά βοηθήματα. Κάθε μαθητής πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του. Γι΄ αυτό ακριβώς μερικοί εκπαιδευτικοί και ψυχολόγοι συγκεντρώνουν σήμερα τις προσπάθειές τους σε αυτό που λένε «κοινωνική και συναισθηματική μόρφωση»: στην ικανότητα δηλαδή να «διαβάζουμε» τους άλλους, να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας και να μπορούμε να τα βγάζουμε πέρα σε διαφορετικές κοινωνικές καταστάσεις. Είναι κάτι που μπορεί να διδαχτεί, λένε οι επιστήμονες, όπως ακριβώς η τριγωνομετρία και η γραμματική. Αυτό το κίνημα γεννήθηκε στην Αμερική, από την ανησυχία που έχουν προκαλέσει στους εκπαιδευτικούς και τους γονείς αλλεπάλληλα επεισόδια βίας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς στα σχολεία. Η εμμονή του συστήματος να μετατρέψει τα σχολεία σε εργαστήρια παραγωγής ατόμων που θα ήταν κατάλληλα για να επανδρώσουν τους μηχανισμούς μιας άκρως ανταγωνιστικής κοινωνίας κατέληξε πολλές φορές σε τραγικά ολοκαυτώματα. Τώρα, ορισμένοι εμπνευσμένοι άνθρωποι θέτουν ένα άλλο ζητούμενο: να επαναπροσδιοριστεί τι πρέπει να διδάσκει στα παιδιά το σχολείο. Γιατί οι εκπαιδευτικοί έχουν από καιρό πια καταλήξει στο συμπέρασμα πως για να επιζήσουν τα παιδιά στη σύγχρονη κοινωνία, δεν φτάνει να ξέρουν μόνο ανάγνωση και γραφή ή να δείχνουν μια χώρα σε έναν χάρτη: πρέπει να μαθαίνουν και για τα συναισθήματα, τα δικά τους και των άλλων. Στην προσπάθειά τους αυτή για συναισθηματική μόρφωση των παιδιών, όπως γράφει η εφημερίδα «Μπόστον Γκλόουμπ», αισθάνθηκαν την ανάγκη να στηριχτούν στο έργο του Αριστοτέλη, που περιέγραφε ως ζωτικές αρετές τον έλεγχο και την κατανόηση των συναισθημάτων.

Το κίνημα…
… για τη συναισθηματική μόρφωση υποστηρίζεται και από πολλές σύγχρονες επιστημονικές έρευνες που έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως η κοινωνική μόρφωση, όπως η συναισθηματική καλλιέργεια, είναι κάτι που μπορεί να διδαχτεί με τον ίδιο τρόπο που διδάσκεται η κριτική σκέψη. Για παράδειγμα, με ένα πλούσιο λεξιλόγιο οι μαθητές είναι σε θέση να εκφράζουν καλύτερα τα συναισθήματά τους και να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα των άλλων.

Το έργο…
… του νευρολόγου Αντόνιο Νταμάσιο έχει δείξει πως οι άνθρωποι που έχουν νεκρωθεί συναισθηματικά λόγω εγκεφαλικής βλάβης, πολύ συχνά φέρονται αντικοινωνικά. Λιγότερο επιστημονικά, αλλά πολύ πιο ποιητικά το είχε πει ο τραγουδιστής των «Doors» Τζιμ Μόρισον: «Το μίσος είναι ένα πολύ υποτιμημένο συναίσθημα». Και είχε δώσει το αντίδοτο με τους στίχους του και τη μουσική του.

Τα Νέα