- Στο ιστορικό αρχείο του ΔΟΛ (από τη δεκαετία του ‘20 περίπου και μετά)
- Σε ένα newsletter με τίτλους για το τι θα γράφει αύριο το Βήμα (!?)
- Στη δυνατότητα καθημερινής ανάγνωσης του Βήματος «όπως στο χαρτί» (!?)
- Δικαίωμα πρόσβασης σε ύλη που θα απευθύνεται μόνο στους συνδρομητές (δεν ενημερώνει τι ύλη θα είναι αυτή)
- Δικαίωμα σχολιασμού επιλεγμένων άρθρων, αναλύσεων και ρεπορτάζ (!!!????)
Δεν θέλω να σχολιάσω τα υπόλοιπα, αλλά ειδικά το τελευταίο σκοτώνει. Την εποχή των Social Media που ο καθένας μπορεί να σχολιάσει οτιδήποτε, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, στο ψηφιακό Βήμα έκριναν ότι θα πρέπει να πληρώνει 30 Ευρώ το μήνα για να του επιτρέπουν να σχολιάζει τα άρθρα της εφημερίδας. Για τους υπεύθυνους της έκδοσης, ο σχολιασμός και ο διάλογος είναι μια πολυτέλεια που πρέπει να πληρώνεται.
Θα περίμενε κανείς Έλληνες επιχειρηματίες – εκδότες μεγάλου μεγέθους, να κάνουν τουλάχιστον το στοιχειώδες: πριν προχωρήσουν σε μια επιχειρηματική απόφαση να μελετήσουν τη διεθνή εμπειρία. Το έχουν κάνει άλλοι πριν από αυτούς? Απέδωσε? Τι απέφερε η εμπειρία?
Ξέρετε πως οι Times της Νέας Υόρκης αποφάσισαν οριστικά να ανοίξουν την πρόσβαση στο Times Select? Ο ίδιος ο Thomas Friedman ξεσήκωσε πραγματική επανάσταση μέσα στον οργανισμό, όταν διαπίστωσε ότι τα άρθρα του δεν βρίσκουν αναφορές στον παγκόσμιο ιστό. Δεν τον έβρισκαν στις αναζητήσεις της Google, δεν τον έκαναν link οι bloggers, δεν τον ανέφεραν πουθενά στο Twitter ή το Facebook. Και όλα αυτά γιατί τα άρθρα του ήταν κλεισμένα πίσω από τους τοίχους του Times Select, και έβλεπε ο ίδιος καθημερινά να απαξιώνεται το προσωπικό του brand μαζί με τα γραφόμενα του.
Έχουμε ήδη μπει σε ένα κόσμο στον οποίο οι πάροχοι περιεχομένου θα παρακαλούν να αποκτούν αναφορές κάθε μέρα, στα εκατομμύρια άρθρα, σχόλια, ή tweets που γίνονται. Εκδίδεις περιεχόμενο και δεν μπορεί κάποιος να προωθήσει τα άρθρα σου στο Digg? Δεν μπορεί να τα στείλει με link στο Twitter? Να τα κάνει share στους εκατοντάδες-χιλιάδες φίλους του στο Facebook? Τότε είναι σίγουρο ότι οδηγείσαι στη λησμονιά. Θα βλέπεις γύρω σου τον πληθυσμό του Internet να μεγεθύνεται με τρομακτικούς ρυθμούς κι εσύ θα αναρωτιέσαι γιατί το κοινό σου μένει σταθερό – ένα μικρό, πιστό κοινό που δεν αρκεί όμως για να έχεις μια βιώσιμη ψηφιακή εκδοτική επιχείρηση.
Άρθρα (RSS)
Ο Νίκος Δρανδάκης επανέρχεται με νεότερο δημοσίευμα: http://www.nylon.gr/social-media/newspaper-business/
Το πρόβλημα για τις Ελληνικές εφημερίδες είναι ακόμα μεγαλύτερο. Σήμερα, στο τέλος της δεκαετίας του ‘00, κάνουν τα πειράματα που θα έπρεπε να είχαν κάνει στο τέλος της δεκαετίας του ‘90. Δεν είναι ότι δεν έβλεπαν τον ερχομό του Internet – πιστεύω τον έβλεπαν αλλά τους ήταν δύσκολο να ξεβολευτούν από την καθημερινή ροή δουλειάς.
Πολλοί χρησιμοποιούμε τη λέξη Επανάσταση όταν αναφερόμαστε στα σπουδαία νέα πράγματα που φέρνει η τεχνολογία και το web. Όμως, ο Thomas Friedman λέει πολύ σωστά
“δεν έχω δει καμία πραγματική επανάσταση στην οποία δεν χύνεται αίμα. Από τη Γαλλική και την Οκτωβριανή, μέχρι τη βιομηχανική και την επανάσταση της πληροφορικής, όλες τους άφησαν πίσω τους χιλιάδες πτώματα”.