Terra Computerata

Στα πλαίσια των εκδηλώσεων κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού μπορεί να προβληθεί η ταινία του 2ου Γυμνασίου Ελληνικού με τίτλο “Σχολική βία”. Η ιδέα για την ταινία ήταν της υπεύθυνης του ΓΡΑΣΕΠ του 2ου Γυμνασίου Ελληνικού κ. Ντιάνας Σωτηροπούλου, έπειτα από παρότρυνση της διευθύντριας κ. Μαριάνθης Σταρρά, να βρεθεί τρόπος για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο της σχολικής βίας. Συνεργάστηκαν οι καθηγητές Αναγνωστάκη Έφη και Σκλαβούνος Αντώνης και μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου.

Οι μαθητές αναπαριστούν μορφές σχολικής βίας και οι καθηγητές δίνουν συμβουλές για την αντιμετώπιση της. Τέλος, οι μαθητές απευθύνονται στο παιδί-θύμα και το συμβουλεύουν.

Το βίντεο αποτελεί μέρος της εργασίας, η οποία παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ μαθητικών ταινιών Camera Zizanio 2011.

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Η τρομοκρατία της αθωότητας
Τραμπουκισμοί στα σχολικά προαύλια

Με την ενδοσχολική βία θα ασχοληθούν οι «Πρωταγωνιστές». Ο Σταύρος Θεοδωράκης προσπαθώντας να διερευνήσει την ελληνική εκδοχή της μάστιγας που παγκοσμίως αναγνωρίζεται ως “bullying” επισκέπτεται γυμνάσια και λύκεια και συναντά θύτες και θύματα στα ίδια προαύλια.
Στην κάμερα της εκπομπής μιλούν μαθητές που έχουν υποστεί βία αλλά και μαθητές που έχουν ασκήσει βία.
Ο Ανδρόνικος, μαθητής Γ’ Λυκείου, έπεφτε συχνά θύμα ξυλοδαρμού από τους συμμαθητές του στο συγκρότημα της Γκράβας. ‘Αλλαξε σχολείο, έχασε δύο χρονιές αλλά σήμερα δηλώνει: «η ζωή είναι δική μου, δεν θα σιωπήσω και αυτό συνιστώ και στα άλλα παιδιά που βρίσκονται στη δική μου θέση».
Ο ‘Αρης, μαθητής Α’ Λυκείου, σε σχολείο των Βορείων προαστίων αφηγείται στην κάμερα πως οι συμμαθητές του προσπάθησαν να τον πετάξουν μέσα σε ένα σκουπιδοτενεκέ.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης επισκέφθηκε το 2ο Γυμνάσιο Ασπροπύργου και το Πειραματικό Λύκειο της Βαρβακείου Σχολής στο Ψυχικό προσπαθώντας να καταλάβει από πού πηγάζει αλλά και πώς μπορεί να αντιμετωπισθεί η βία στα σχολικά προαύλια.
Στην εκπομπή μιλούν επίσης ψυχίατροι και κοινωνιολόγοι ενώ αναγνωρίσιμα πρόσωπα θυμούνται τα σχολικά τους χρόνια και την εμπλοκή τους σε φαινόμενα bullying. Μεταξύ άλλων μιλούν οι ηθοποιοί Μίνα Ορφανού, Μάκης Παπαδημητρίου, Αντίνοος Αλμπάνης, Αλέξης Γεωργούλης, ο τραγουδιστής Ησαΐας Ματιάμπα, ο αθλητής Βλάσης Μάρας και η δημοσιογράφος Κατερίνα Ζαρίφη.

Εδώ και δύο χρόνια η Στέλλα, ο Ανδρόνικος και η Θωμαΐς είναι μέλη της… ειρηνευτικής δύναμης του σχολείου τους. Μαζί με άλλους 23 συμμαθητές τους εξελέγησαν για να λάβουν ειδική εκπαίδευση σε ρόλο διαμεσολαβητή, με σκοπό να αποφεύγονται οι καβγάδες και κυρίως οι σωματικές συγκρούσεις μεταξύ των παιδιών. Είναι οι πρώτοι διαμεσολαβητές που αναδείχθηκαν μέσα από το πιλοτικό πρόγραμμα «Διαμεσολάβησης Συνομηλίκων» το οποίο υλοποιείται υπό την αναπληρώτρια καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου κυρία Βάσω Αρτινοπούλου, στην Ιωνίδειο Σχολή του Πειραιά. Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο στοχεύει στη μείωση της σχολικής βίας σε όλες τις μορφές της.Σήμερα έξι στους δέκα μαθητές αναφέρουν την ύπαρξη περιστατικών βίας στο σχολείο τους, ενώ τέσσερις στους δέκα αναφέρουν ότι έχουν πέσει θύματα αυτής της βίας! Οπως περιγράφουν τα παιδιά, ένας καλός διαμεσολαβητής πρέπει να ξέρει να ακούει χωρίς να παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου- ακόμη και αν πρόκειται για τον «κολλητό» του – να κρατάει μυστικά, ώστε οι άλλοι να τον εμπιστεύονται ότι δεν θα τους «καρφώσει» στον διευθυντή, και να είναι πρόθυμος να βοηθήσει εθελοντικά στην επίλυση προβλημάτων. «Στο σχολείο οι συγκρούσεις είναι καθημερινές, κυρίως ανάμεσα στα αγόρια που πολλές φορές πιάνονται στα χέρια για πλάκα. Αυτό που προσπαθούμε εμείς είναι να προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις ώστε να μη φτάνουμε στο ξύλο, στον διευθυντή και στην τιμωρία» λέει η Στέλλα.

Η δουλειά του διαμεσολαβητή βέβαια δεν είναι εύκολη, αφού πολλές φορές στις «μάχες» πρωταγωνιστούν οι καλύτεροι φίλοι των παιδιών ή και οι ίδιοι. Ο Ανδρόνικος επισημαίνει: «Το πρόγραμμα μου έχει μάθει να συγκρατούμαι όταν διαφωνώ με κάποιον.Αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα, καμιά φορά παρασύρομαι και μπαίνω στον καβγά». Σε τέτοιες περιπτώσεις αναλαμβάνουν δράση οι άλλοι διαμεσολαβητές.

Κάθε μέλος της ειρηνευτικής ομάδας πέρασε από 16ωρη εκπαίδευση: «Στη διάρκεια της εκπαίδευσης συζητήσαμε τεχνικές επικοινωνίας και δεξιότητες διαλόγου, κάναμε θεατρικό παιχνίδι και παιχνίδια ρόλων όπου οι μαθητές δημιουργούσαν περιστατικά συγκρούσεων, ενθαρρύνονταν να χρησιμοποιούν τις δεξιότητες, όπως το να ακούν τον συνομιλητή τους και να μπαίνουν στη θέση του. Ταυτόχρονασυζητούσαμε σχετικά με διάφορα πραγματικά περιστατικά αλλά και γενικότερα θέματα για τη βία και τη δικαιοσύνη» αναφέρουν οι ερευνήτριες κυρίες Χριστίνα Καλαβρή και Ηρώ Μιχαήλ, οι οποίες είχαν αναλάβει να εκπαιδεύσουν τους 26 μικρούς διαμεσολαβητές.

Οι εκπαιδεύτριες έφτιαξαν ένα «Πρωτόκολλο Ειρηνικής Επίλυσης Διαφορών και Μη Χρήσης Βίας» που χρησιμοποιούν οι διαμεσολαβητές.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ενας στους τέσσερις ασκεί βία
Οι απειλές από τους συμμαθητές τους είναι η κυριότερη μορφή βίας που βιώνουν τα παιδιά στο σχολικό περιβάλλον. Τα πειράγματα, τα παρατσούκλια αλλά και η ειρωνική αντιμετώπιση από την πλευρά των καθηγητών είναι μερικές ακόμη συμπεριφορές τις οποίες τα παιδιά χαρακτηρίζουν βίαιες.

Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια του πιλοτικού προγράμματος στην Ιωνίδειο, 60% των μαθητών ανέφεραν ότι έχουν αντιληφθεί τουλάχιστον ένα περιστατικό βίας στο σχολείο. Μάλιστα ένας στους τέσσερις παραδέχεται ότι έχει ασκήσει λεκτική ή και σωματική βία εναντίον κάποιου συμμαθητή του. Τρία στα δέκα παιδιά υποστήριξαν ότι η ειρηνική επίλυση των διαφορών- χωρίς τη μεσολάβηση «μεγάλων»- θα τα έκανε να νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια.

Τα πρώτα αποτελέσματα του πιλοτικού προγράμματος με τους 26 διαμεσολαβητές είναι ενθαρρυντικά, αφού αρκετοί από τους μαθητές άλλαξαν συμπεριφορά.

Το Βήμα

«Οταν χτυπούν ένα παιδί κάθε μέρα, του χαλούν τα πράγματα, δεν το αφήνουν ήσυχο, το κοροϊδεύουν, το ενοχλούν και το παιδί τότε δεν νιώθει καλά, μετά δεν έχει θάρρος και δεν μπορεί να το ξεπεράσει». Μόνο τα ίδια τα παιδιά μπορούν να δώσουν με τη μεγαλύτερη ακρίβεια το νόημα της λέξης bullying. Ο εκφοβισμός και η βία στο σχολείο, όπως έχει αποδοθεί στα Ελληνικά, δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Οι έρευνες γύρω από αυτό, όμως, ξεκίνησαν μόλις στη δεκαετία του ’70 στο εξωτερικό, ενώ στην Ελλάδα πολύ πιο πρόσφατα.

Ενα 10% με 15% των μαθητών δημοτικού και γυμνασίου πέφτει θύμα διαφόρων μορφών εκφοβισμού στο σχολείο, με τους μαθητές που ασκούν βία να υπολογίζεται ότι ξεπερνούν το 5% του συνόλου των μαθητών. Προς το παρόν, δεν υφίσταται από την πολιτεία οργανωμένο πρόγραμμα αντιμετώπισης του φαινομένου το οποίο, σύμφωνα με τους ειδικούς, είθισται να κάνει την εμφάνισή του στο δημοτικό, να κορυφώνεται στο γυμνάσιο και να μειώνεται στο λύκειο. Οι όποιες προσπάθειες εξαντλούνται αφ’ ενός σε αυτοτελείς πρωτοβουλίες εκπαιδευτικών που εντάσσουν το σχολείο τους σε ευρωπαϊκά προγράμματα, όπως η περίπτωση ενός γυμνασίου στον Ασπρόπυργο, καλουμένων παράλληλα να αντιμετωπίσουν τη δυσπιστία και την καχυποψία συναδέλφων ή αρμοδίων από τους οποίους περνούν υποχρεωτικά προς έγκριση τα προγράμματα. Αφ’ ετέρου, σε φορείς που εφαρμόζουν σχετικά προγράμματα, όπως η Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου (www. epsype. gr).

Διαβάστε το σχετικό άρθρο της Ιφιγένειας Διαμαντή στην Καθημερινή

Ο Γιώργος Μόσχος, βοηθός Συνήγορος του Πολίτη για τα Δικαιώματα του Παιδιού μας διαφωτιζει για τη βία στο σχολείο:

Τα τελευταία χρόνια, ο Συνήγορος του Παιδιού συζήτησε με χιλιάδες μαθητές, μικρούς και μεγάλους, και άκουσε τη δική τους οπτική και μαρτυρία για τη βία και τον εκφοβισμό: «Οι μεγάλοι δεν μπορούν να μας καταλάβουν, δεν μας ακούν, δεν τους εμπιστευόμαστε, πώς να τους μιλήσουμε γι’ αυτά που μας πονάνε, όταν ξέρουμε ότι την επόμενη στιγμή μπορεί η παρέμβασή τους να δυσκολέψει περισσότερο τη θέση μας;».

Και από την άλλη, οι εκπαιδευτικοί, συχνά «κουμπωμένοι» και αμυντικοί, απαντούν: «Τα παιδιά τα θέλουν όλα δικά τους σήμερα, δεν συγκρατούνται, δεν συμμαζεύονται, οι γονείς τους αδιαφορούν. Κι εμείς τι να κάνουμε, δεν έχουμε βοήθεια ούτε από ψυχολόγους και ειδικούς, ούτε από το ίδιο το σχολείο που μας πιέζει συνέχεια να βγάλουμε την ύλη».

Χωρίς να αρνηθώ το δίκιο που υπάρχει στις παραπάνω κουβέντες, προτείνω να αναλογιστούμε καλύτερα, γονείς και εκπαιδευτικοί, τις δικές μας ευθύνες.

Το σχολείο και η κοινωνία των ενηλίκων θα μπορούσαν να δώσουν πολύ καλύτερες απαντήσεις στη σύγχρονη παιδική και εφηβική βία και να παρέμβουν προληπτικά στην εκδήλωσή της, αν έδινε μεγαλύτερη σημασία και προτεραιότητα σε λειτουργίες και αξίες που έχουμε σήμερα παραμελήσει:

να μάθουμε να ακούμε τα παιδιά μας, να συναντούμε την αλήθεια τους, να κουβεντιάζουμε με ειλικρίνεια μαζί τους, να κάνουμε και να τηρούμε καθαρές συμφωνίες, να τα εμπιστευόμαστε και να κερδίζουμε την εμπιστοσύνη τους, να τους δίνουμε ρόλο στην επίλυση των συγκρούσεων που βιώνουν, να αναγνωρίζουμε την αξία τους και, κυρίως, να είμαστε έμπρακτα κοντά τους. Να σχετιζόμαστε ουσιαστικά και διαρκώς μαζί τους.

Ισως έτσι μπορούμε να κτίσουμε κάποια μικρά «αναχώματα» στη βία που η σύγχρονη εποχή απλόχερα ξεδιπλώνει σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Καθημερινή

Διαβάζουμε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία: Σημαντική αύξηση μέσα σε λίγα χρόνια παρουσιάζει η μαθητική βία στην Ελλάδα όπως δείχνουν τα διαχρονικά στοιχεία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (ΠΟΥ): Το 2006, σε σύγκριση με το 2002 και το 1998, είχε διπλασιαστεί ο αριθμός των εφήβων που είχαν εμπλακεί ως θύτες ή θύματα σε περιστατικά εκφοβισμού, με αποτέλεσμα 2 στους 10 μαθητές μέχρι 15 ετών να διαθέτουν σήμερα ανάλογη εμπειρία.

Κάποια σημεία άξια προσοχής: Το κάπνισμα φαίνεται ότι δρα… αποτρεπτικά στη βία των άλλων! Οι μαθητές που καπνίζουν συστηματικά έχουν λιγότερες πιθανότητες να πέσουν θύματα επιθετικών διαθέσεων και πειραγμάτων.

Η ανάλυση δείχνει επίσης ότι είναι πιθανότερο να ασκήσουν εκφοβισμό οι έλληνες μαθητές σε σύγκριση με τους συνομιλήκους τους αλλοδαπής εθνικότητας. Στις ΗΠΑ τα ευρήματα που καταγράφονται στο ίδιο ερευνητικό πρόγραμμα δείχνουν ότι ο εκφοβισμός είναι χαρακτηριστικό περισσότερο των λευκών αμερικανών εφήβων από ό,τι αλλοεθνών.

Το φαινόμενο παίρνει διαφορετικές μορφές στα αγόρια και στα κορίτσια: Στα αγόρια εκδηλώνεται με σωματική βία, κραυγές και κινήσεις κυριαρχίας. Αντίθετα, στα κορίτσια εμφανίζεται με έμμεση βία, όπως με τη διάδοση φημών στο πλαίσιο των κοινωνικών σχέσεων, το κουτσομπολιό, τη μεθόδευση αποκλεισμού κ.ά.

Σχετικά άρθρα

Ο «γυαλάκιας». Ο χοντρός. Το «φυτό». Ο ξένος. Ο κοντός. Ο μουσουλμάνος. Ο άσχημος. Ο ήσυχος.

Το χαρακτηριστικό που μπορεί να οδηγήσει έναν μαθητή να πέσει θύμα ψυχολογικής ή και σωματικής βίας από τους συμμαθητές του μπορεί να είναι κυριολεκτικά οτιδήποτε -αρκεί να τον διαφοροποιεί έστω και ελάχιστα από τη μάζα. Γιατί, όπως όλα δείχνουν, εάν υπάρχει ένας χώρος στον οποίο δεν επιδεικνύεται ουδεμία ανοχή στο «διαφορετικό», αυτός δυστυχώς είναι το σχολείο. Ναι, και το ελληνικό σχολείο. Τα σχετικά ποσοστά που αφορούν τη χώρα μας πλησιάζουν ανησυχητικά εκείνα της διεθνούς πραγματικότητας. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, το 22,5% των Ελλήνων μαθητών έχει υποστεί κάποιας μορφής λεκτικό, σωματικό ή σεξουαλικό εκφοβισμό από συμμαθητές του -φαινόμενο γνωστό και με τον διεθνή όρο bullying. Μπορεί να συμβεί στην τάξη, στο διάλειμμα ή ακόμα και από απόσταση -μέσω Ιντερνετ. Από έρευνα της Μονάδας Εφηβικής Υγείας της Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών προέκυψε ότι το 5% των παιδιών δέχεται απειλητικά μηνύματα μέσω Διαδικτύου, αναφέροντας ως πιο πιθανούς θύτες τους συμμαθητές του.

«Πράγματι, όταν πριν από μερικά χρόνια όσοι ασχολούμασταν με το φαινόμενο της σχολικής βίας πιστεύαμε ότι δεν θα “φτάσει” σε μας, σήμερα έχουμε διαψευστεί», λέει στην «Κ» ο διδάκτωρ Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ κ. Στ. Αντωνίου. «Ο εκφοβισμός στον χώρο του σχολείου, που μπορεί να εκφράζεται με λεκτική ή και σωματική επιθετικότητα, έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του και στα ελληνικά σχολεία, επηρεάζοντας εκατοντάδες παιδιά». Ποια παιδιά; Σύμφωνα με τον ίδιο, θύματα εκφοβισμού πέφτουν συνήθως παιδιά συνεσταλμένα, που παρουσιάζουν κάποιας μορφής καταθλιπτική συμπεριφορά, που έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση, που δεν είναι κοινωνικά. «Και που βέβαια ανήκουν σε κάποια “μειονότητα” -θρησκευτική, εθνοτική ή μειονότητα που έχει σχέση με κάποιο εμφανές εξωτερικό χαρακτηριστικό. Εχει βρεθεί, επίσης, ότι πολύ συχνά τα παιδιά αυτά έχουν δεχθεί κάποιας μορφής κακοποίηση και στο οικογενειακό τους περιβάλλον», εξηγεί. Σύμφωνα με το «τελετουργικό», το παιδί στοχοποιείται από έναν ή ομάδα συμμαθητών του, οι οποίοι σταδιακά το απομονώνουν.

Στρες και προβλήματα

«Το παιδί αυτό υφίσταται έντονο στρες, το οποίο με τη σειρά του μπορεί να οδηγήσει σε άλλα προβλήματα. Μπορεί για παράδειγμα να εξελιχθεί σε μετατραυματική διαταραχή ή σε αντικοινωνική συμπεριφορά ή ακόμα και να βάλει το παιδί σε διαδικασία εκδίκησης. Επίσης, είναι συχνό το φαινόμενο τα θύματα εκφοβισμού να μετατρέπονται αργότερα σε θύτες. Και κάπως έτσι η βία ανακυκλώνεται». Γι’ αυτό είναι απαραίτητο η επέμβαση να είναι έγκαιρη.

Η ιδανική πρόληψη δεν αφορά ούτε τα υποψήφια θύματα ούτε τους υποψήφιους θύτες. «Η καλύτερη παρέμβαση θα πρέπει να είναι στη λεγόμενη ομάδα των “παρατηρητών”. Στα παιδιά, δηλαδή, που ενώ αισθάνονται ότι γίνεται κάτι ανάρμοστο, φοβούνται, διστάζουν να εμπλακούν μην τυχόν στοχοποιηθούν και αποβληθούν από την παρέα», λέει ο κ. Αντωνίου. «Πρέπει να τα ενθαρρύνουμε να επικοινωνούν με τους διδάσκοντες, έτσι ώστε να μη μένει η κατάσταση κρυφή, σε έναν κλειστό κύκλο σιωπής».

Άρθρο της Λίτσας Γιάνναρου στην Καθημερινή

Πλήθος μεθόδων προκειμένου να αποφευχθούν σφαγές σε σχολεία έχουν υιοθετήσει τόσο η Γερμανία όσο και οι ΗΠΑ, όμως όπως εκτιμούν οι ειδικοί το σημαντικότερο είναι η πρόληψη μέσα από την ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση μαθητών και καθηγητών.

«Ακόμα κι αν υιοθετήσουμε όλα τα μέτρα υψηλής τεχνολογίας που μπορούμε να φανταστούμε, στο τέλος καταλήγουμε πως εκείνοι που γνωρίζουν την περίεργη συμπεριφορά των δραστών εκ των προτέρων και μπορούν να λειτουργήσουν προληπτικά είναι οι μαθητές και οι καθηγητές», λέει ο εκπρόσωπος της Ένωσης Πρόληψης Σχολικής Βίας, καθηγητής ψυχολογίας Σκοτ Πόλαντ. Όπως δείχνει μελέτη που έκανε το υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ σχετικά με 41 ένοπλες επιθέσεις σε σχολεία, «όλοι οι δράστες λειτούργησαν προμελετημένα. Εάν οι υπεύθυνοι είχαν εντοπίσει τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους δεν θα είχαμε θρηνήσει θύματα», τονίζει εκπρόσωπος του υπουργείου Ντέιβιντ Μοτζελέσκι. «Είναι σίγουρο ότι οι καθηγητές μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα από πριν. Τα παιδιά δεν εμφανίζονται ξαφνικά μια ημέρα στο σχολείο με όπλα…». Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στην αφομοίωση όλων των μαθητών, στην κοινωνική τους αλληλεπίδραση και στην παρουσία ψυχολόγων στα σχολεία. Στη χώρα όμως παραμένει τεράστιο πρόβλημα η εύκολη πρόσβαση στα όπλα, καθώς όλες οι πολιτείες επιτρέπουν την οπλοκατοχή θέτοντας ελάχιστες προϋποθέσεις.

Κωδικοποιημένο μήνυμα
Στη Γερμανία, όπου έχουν σημειωθεί 3 σοβαρά παρόμοια περιστατικά τα τελευταία χρόνια, έχει τεθεί σε εφαρμογή σχέδιο ανάγκης στα σχολεία μετά το μακελειό στην Ερφούρτη το 2002. Ο διευθυντής ανακοινώνει από το μεγάφωνο ένα κωδικοποιημένο μήνυμα και τότε οι καθηγητές κλειδώνουν πόρτες και παράθυρα και οι μαθητές πέφτουν στο πάτωμα. Η εφαρμογή αυτού του συστήματος γλίτωσε πολλά παιδιά πριν από ένα μήνα στο Βίνεντεν όταν ένας 17χρονος σκότωσε 9 μαθητές και 3 καθηγητές. Η φράση- κλειδί ήταν «η φράου κόμα έρχεται»: όπου «κόμα» είναι το «αμόκ» αν διαβαστεί ανάποδα.

Όπως έγραψε πρόσφατα η εφημερίδα «Αllgemeine Ζeitung», πλέον δίνεται ιδιαίτερη σημασία στο να κατανοήσουν μαθητές και καθηγητές ότι όποιος παρατηρήσει κάτι ανησυχητικό στη συμπεριφορά ενός παιδιού μπορεί να λειτουργήσει ως σωτήρας εάν αποταθεί στον ψυχολόγο ή στον κοινωνικό λειτουργό του σχολείου. Οι ειδικοί τονίζουν ότι στη Γερμανία αντιστοιχεί 1 ψυχολόγος σε 13.000 μαθητές, ενώ στη Δανία η αντίστοιχη αναλογία είναι 1 προς 800. Αυτή τη στιγμή διεξάγεται συζήτηση τόσο για τη θεσμοθέτηση πιο αυστηρών νόμων για την κατοχή όπλων όσο και για την πιθανή απαγόρευση υπερβολικά βίαιων βιντεοπαιχνιδιών που θεωρείται ότι μπορεί να επηρεάσουν ψυχολογικά ασταθή παιδιά.
NEA

Διαβάζουμε τις υπουργικές εξαγγελίες για το σχολείο του μέλλοντος που θα περιλαμβάνει και ψυχολόγους; Σε ποια αναλογία αλήθεια; Στην ίδια με αυτή των αστυνομικών; Για το σχολείο του παρόντος κουβέντα; Μήπως αυτή η εξαγγελία θα έπρεπε να είχε γίνει κάποια χρόνια πριν;

Στη σελίδα του BBC άρθρο αναφέρεται σε αξιοποίηση φουσκωτών για την τήρηση της τάξης στα σχολεία. Ελπίζω αυτό το μέτρο να μην περιλαμβάνεται στο όραμά μας για το σχολείο του μέλλοντος...